คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เ ริ่ ม บ ร ร เ ล ง ❥ ค อ ร์ ด ที่ ๘
คอร์ดที่ ๘
แสงจากดวงอาทิตย์ยามเช้าส่องสว่างไสวไปทั่ว ร่างหนาที่นอนกอดหมอนข้างใบโปรดอยู่ เขาตื่นจากความฝันร่างหนาบิดกายช้าๆก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำลายที่ไหลยืดจนเปรอะหมอนข้าง เช้าแล้วเหรอวะเนี่ยย ขายาวก้าวลงจากเตียงก่อนจะตรงไปเข้าห้องน้ำ มือของเขาหมุนก๊อกน้ำให้ก่อนจะใช้มือรองน้ำขึ้นล้างหน้า
"เห้ยย เฮียย!! ทำไรอ่ะ" เสียงแหลมของแนนน้องสาวของเขาตะโกนขึ้น
"ล้างหน้าไง ปิดประตูด้วยเดี๋ยวเฮียจะอาบน้ำ" นะตอบไปงงๆ ที่จู่ๆน้องสาวก็เสียงดัง
"รู้แล้วว่าล้างหน้า ลงไปใช้ห้องน้ำข้างล่างดิ่ ข้างบนท่อมันตันเดี๋ยวก็น้ำท่วมบ้านหรอก"
"เออวะ"นะรีบปิดน้ำ
เขาเดินกลับเข้าไปในห้องระหว่างที่เดินผ่านน้องสาวของเขานะก็ยีผมน้องสาวเล่นอย่างสนุกมือ ร่างหนานั่งลงบนเตียงอีกครั้งพร้อมชะเง้อมองไปที่หน้าต่างห้องของมีนเห็นแต่โต๊ะคอมที่ไม่มีใครนั่งอยู่ มีนคงยังหลับไม่ตื่นล่ะมั้ง ร่างหนาลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่หน้าตาขายาวก้าวขึ้นไปเหยียบขอบหน้าต่างก็จะกระโดดเข้าห้องของมีน
"โอ้ยยยย!!" นะแหกปากร้องลั่นห้อง
เท้าของเขาเหยียบโดนกรรไกรตัดเล็บที่วางอยู่บนพื้นห้องของมีน เขารีบปิดปากตัวเองและเดินย่องเข้าห้องน้าไป ร่างผอมได้ยินเสียงคนร้องก็ลืมตาขึ้นมาดูแต่ก็ไม่พบใครมีนซุกหน้าลงกับผ้าห่มเพื่อนอนต่อสงสัยจะหูฝาดล่ะมั้ง
ไม่นานนะที่อาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาเขาเหลือบมองมีนที่นอนหลับอยู่ จึงเดินลงไปนั่งบนเตียงก่อนจะใช้มือหนาๆของเขาไปลูบผมของมีนเบาๆ
"พี่ขอโทษนะ" นะเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกผิด
ถึงแม้ว่าเสียงที่นะพูดมันจะแหบและเบามากๆแต่ร่างผอมกลับได้ยินและตื่นขึ้นมาจากความฝันมือบางยกขึ้นมาจับกุมมือของอีกคนไว้ แต่ไม่นานนะก็ดึงมือออกจากเขาและนำมือมาวางที่หน้าตักของตัวเอง
"ไม่กวนล่ะ นอนต่อเถอะ"นะพูดก่อนจะลุกขึ้น
"เดี๋ยวดิ่พี่"มีนเอ่ย
ร่างหนาหยุดรอฟังว่ามีนจะพูดอะไรต่อ
"ผมขอโทษนะที่พูดแบบนั้นอ่ะ"น้ำเสียงของมีนมันสั่นเครือ
"ช่างเถอะ พี่ไม่ได้คิดอะไรแล้ว"
"ผมว่าพี่อย่ามาที่นี่อีกดีกว่า คือ..ผมหมายความว่าผมกับพี่ เราอย่าเจอกันอีกดีกว่า"
"ทำไมมึงพูดงี้อ่ะ"สีหน้าของนะเปลี่ยนไปเขาหันกลับไปมองหน้ามีนด้วยไม่พอใจ
"ผมขอโทษนะพี่ แต่ผมว่าแบบนั้นมันคงดีกว่าอ่ะ ยิ่งเจอพี่ผมแม่งยิ่งรู้สึกผิดกับตัวเองว่ะ"
"กูไม่ได้คิดอะไรทำไมกูต้องไปด้วยวะ มึงก็ลืมมันไปดิ่ถือว่ามึงไม่ได้พูด มึงก็อยู่กับกูแบบเดิมสนิทกันแบบเดิม ไม่เห็นจะเป็นไรเลย"นะเถียงด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"เหมือนเดิมอ่อ? มันเหมือนเดิมไม่ได้แล้วพี่!! ถ้าพี่ไป ผมไปเองก็ได้"มีนตะคอกออกมาทั้งน้ำตา
ร่างผอมรีบเดินออกจากห้อง นะยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออกตอนนี้เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องรู้สึกยังไง จะเสียใจเหรอ หรือจะโกรธ ร่างหนานั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะคอมของมีนเขาตัดสินใจที่จะไม่ตามไปเพราะเขาคิดว่ามีนอาจจะแค่หงุดหงิดถ้าตามไปอาจจะยิ่งทะเลาะกันหนักขึ้นสู้รอให้มีนใจเย็นลงแล้วค่อยถ้าโอกาสคุยกันอีกครั้งจะดีกว่า
ร่างผอมวิ่งออกมาอย่างไรจุดหมายตอนนี้เขามีเพียงโทรศัพท์มือถือเครื่องเดียวเท่านั้นที่ติดตัวมาด้วย มีนนั่งพักเหนื่อยอยู่แถวๆหน้าร้านคอมพิวเตอร์ที่เขาเองก็ไม่รู้จักเขาไม่เคยผ่านมาทางนี้มาก่อน ในหัวมันสับสนไปหมดถ้ากลับไปบ้านก็คงต้องเจอนะอีกแน่ๆถ้าจะไปห้องซ้อมก็อาจจะเจออั๋นอีก มีนตัดสินใจโทรหาคนที่เขาจะรู้จัก
"ฮัลโหล ไอ้ฟ่ามึงอยู่ไหนวะ"มีนเอ่ยถามปลายสาย
"กูอยู่ร้านทำงานอยู่อ่ะ"เสียงของฟีฟ่าดูยุ่งๆ
"ร้านไหนของมึงวะ มึงทำงานด้วยวะ"
"เออ...กูเพิ่งเข้ามาทำ มึงมีไรป่ะเนี่ย"
"อ่อ..เออ ไม่มีไรอ่ะ" มีนตอบไปแบบนั้นเพราะกลัวจะรบกวนฟีฟ่า
มือบางกดวางสายเขาเลื่อนหาเบอร์คนรู้จักเขาโทรไปหาทั้งไวท์และกัปตันแต่ก็ไม่มีใครสะดวกที่จะช่วยเหลือเขา คงเหลือแค่เบอร์สุดท้ายแล้วล่ะ...
"พี่คิม ว่างคุยป่ะครับ?"มีนเอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วๆ
"เอ้อออ ว่างๆมีไรมึง"
"เอ่อ..พี่คิม คือ..ผมทะเลาะกับพี่นะอ่ะพี่ ผมขอไปนอนกับพี่ก่อนได้ป่ะ"มีนเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงที่กลัวว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธ
"อ่ออ มาดิๆ ให้พี่ไปรับป่ะ"คิมรีบตอบตกลงแบบไม่อึกอัก
"ก็ดีครับพี่ ผมไม่มีตังค์ติดตัวมาเลยอ่ะ"
"โอเคๆ มึงแชร์โลเคชั่นมาเดี๋ยวกูรีบไป"
หลังจากที่วางสายมีนกดแชร์โลเคชั่นให้รุ่นพี่ของเขา เขานั่งรอเวลาให้คิมมารับโดยที่ในหัวก็ยังคิดเรื่องเมื่อสักครู่ว่าตนเองทำแบบนั้นมันถูกแล้วเหรอ แต่ก็นะสถานการณ์ตอนนนั้นมันบีบบังคับให้เขารู้สึกแย่จนหาทางแก้ที่ดีกว่านี้ไม่ได้ สักพักใหญ่ๆคิมก็มาถึงสภาพของคิมนี่ไม่ต่างอะไรกับคนเพิ่วตื่นเสื้อยืดสีเข้มกับกางเกงเจเจคงรีบมารับมากสินะ ร่างสูงพยักหัวชวนให้เขาขึ้นรถมีนเองก็ไม่รอช้า คิมขับรถมอเตอร์ไซค์ไปที่คอนโดของตัวเองแต่ระหว่างทางใจของมีนนี่แทบจะดับ ก็พ่อคุณเล่นรีบซะอย่างกับบ้านไฟไหม้ (ปกติคิมเป็นคนที่ขับรถเร็วและอันตรายมากๆเรียกได้ว่ามีช่องว่างนิดนึงคิมก็แทรกเพื่อจะไปให้เร็วที่สุด ทั้งชีวิตขับรถให้คนนั่งดีๆได้แค่สองคนคือแม่กับมิน(เมีย-..-) )
คิมขับเข้ามาจอดรถใต้คอนโดของเขาก่อนจะเดินนำไปที่ห้องของตัวเอง เมื่อถึงหน้าห้องคิมไขกุญแจเพื่อเปิดประตูและพามีนเข้าในห้อง มีนกวาดสายตาไปรอบๆห้องของคิมก่อนจะสะดุดตากับเด็กหนุ่มหน้าหวานที่เคยไปเที่ยวกับพวกเขาเมื่อสองวันก่อนแล้ว..ทำไมมันมานอนขลุกอยู่ในห้องรุ่นพี่เขาล่ะเนี่ย มีนหันไปทำหน้างงใส่คิมทันทีที่เขากำลังจะเอ่ยถามคิมก็ทำท่า จุ๊ๆ ใส่เขา มีนพยักหน้าก่อนจะเงียบไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงห้ามถามแต่ก็ช่างเถอะ..
เวลาผ่านไปจนถึงช่วงสายร่างเล็กๆที่ของอยู่บนเตียงของคิมก็ตื่นขึ้น มินลุกขึ้นมาขยี้ตาก่อนจะเดินลงจากเตียงเพื่อตรงเข้าห้องน้ำภาพเมื่อสักครู่เกิดขึ้นเร็วมากแต่สายตาของมีนเห็นทุกอย่างนั่นอย่างชัดเจนเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่สวมเพียงแค่กางเกงบอกเซอร์ร่างกายและลำคอมีรอยจ้ำแดงๆเป็นจุดๆสภาพอย่างมันเมื่อคืน.... มีนเหลือบไปมองรุ่นพี่ของเขาก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเชิงสงสัย สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงรอยยิ้มแหยๆของคิมและสีหน้าที่แดงจนสังเกตได้
"เอ้าา! มีคนมาอ่อ แล้วไมพี่ไม่ปลุกผมอ่ะ"เสียงของเด็กหนุ่มหน้าหวานเอ่ยขึ้น
"ก็เห็นหลับ เอ็งไปใส่เสื้อดีๆไปมิน แล้วมานั่งนี่"คิมพูดเชิงออกคำสั่ง
ไม่นานหลังจากที่มินเข้ามานั่งร่วมวงคิมพยายามถามหาสาเหตุที่มีนกับนะทะเลาะกันแต่มีนก็ตอบเพียงแค่ว่ามีปัญหากันนิดหน่อยแล้วมีนเผลอปากไม่ดีใส่เลยไม่กล้าสู้หน้าเท่านั้น คิมรับฟังปัญหาของมีนเขาไม่รู้หรอกว่าผิดใจกันแรงขนาดไหนแต่ถ้ามีนหนีมาขอความช่วยเหลือขนาดนี้เขาเองก็ยินดีจะให้ความช่วยเหลือแบบไม่ขัดข้องอะไร
............
ร่างหนามองหน้าต่างบ้านของมีนโดยไม่มีวี่แววมาอีกคนจะกลับมาตอนนี้ในหัวของเขามันสับสนวุ่นวายไปหมด แต่ก่อนเขาคิดไว้อยู่เสมอว่าเขาไม่มีทางรู้สึกอะไรกับมีนได้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกอยากเจอมีน อยากอยู่ใกล้ๆ อยากให้มีนกลับมาคุยกับเขาเหมือนเดิม ไม่สิ ตอนนี้ขอแค่กลับมาก็พอ..
วันเวลาผ่านไปสองสามวันร่างหนายังคงรอว่ามีนจะกลับมาเขาชะเง้อมองหน้าต่างบ้านของมีนอีกครั้งแต่ตอนนี้หน้าต่างนั่นถูกปิด แสดงว่าต้องมีคนมาปิดมัน ร่างหนารีบวิ่งลงบันไดบ้านและวิ่งตรงไปยังบ้านของมีน เขาวิ่งไปโดยไม่มองอะไรทั้งนั้น เมื่อมาถึงหน้าบ้านของมีนเขายืนกุมเข่าด้วยอาการหอบ เขาจ้องมองเท้าที่เดินลงบันไดบ้านมาอย่างใจจดใจจ่อ ขอให้เป็นมีนทีเถอะ.....แต่แล้วภาพที่เขาเห็นกลับไม่ใช่อย่างที่เขาคิดคนที่ลงมาคือแม่ของมีน
"เอ้า นะ มีอะไรหรือเปล่าลูก"แม่ของมีนเอ่ยถามทันทีที่เห็นนะยืนหอบอยู่หน้าบ้าน
"อ่ออ..มีนกลับมาแล้วหรอครับ ผมเห็นหน้าต่างมันปิด.."
"อ๋ออ แม่ปิดเองแหละ เห็นเปิดทิ้งไว้หลายวันแล้วเดี๋ยวยุงมันเข้า"
"อ่ะ..อ่ออ แล้วมีนมันบอกป่ะครับว่ามันไปไหน"นะเอ่ยถาม
"เห็นว่าจะไปงานบ้านเพื่อนนะแต่ก็ไม่บอกว่าไปทำที่ไหนอะไรยังไง"
"อ่ออ.."
"นะมีอะไรหรือเปล่าลูก"แม่ของมีนเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีของนะดูแปลกๆ
"ป่าวครับ"นะตอบก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
ร่างหนาเดินออกจากบ้านของมีนด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เขาเดินเข้าไปในซอกระหว่างบ้านของเขากับมีนก่อนจะเอนกายยืนพิงกำแพงบ้านของตัวเอง น้ำตาที่ร้อยวันพันปีไม่เคยไหลจู่ๆมันก็ไหลออกมาโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว มือหนาเอื้อมไปแตะกำแพงบ้านของมีนก่อนจะขยับกายไปใกล้กำแพงนั่นช้าๆร่างหนาเงยหน้ามองหน้าต่างของมีนโดยภาวนาให้มีนกลับมาเขาอีกครั้ง...
'ฉันไม่ควรคิดไปเอง ว่าเธอจากไปคงย้อนมา'
❥ https://www.youtube.com/watch?v=wd8TjtMzQYY
ความคิดเห็น