คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เ ริ่ ม บ ร ร เ ล ง ❥ ค อ ร์ ด ที่ ๖
คอร์ดที่ ๖
ค่ำคืนที่สุดแสนจะอึดอัดผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นแล้วทั้งนะและมีนเริ่มทยอยขนของและเริ่มเก็บเต็นท์กัน เป็นปกติของพวกเขาที่ชอบมาเที่ยวกับแบบค้างคืนแต่ด้วยภาระหน้าที่ของแต่ละคนทำให้รอบนี้พวกเขามาค้างกันได้แค่คืนเดียว ร่างผอมเก็บสัมภาระลงที่กระบะหลังรถของไวท์
"ฟ่าๆ มานั่งกับพี่ป่ะ มีเกมส์อะไรหนุกๆให้ดู"เสียงของนะดังขึ้นจากไกลๆ
มีนฟังสองคนสนทนากันเขารู้ดีว่าที่นะชวนฟีฟ่ามานั่งคงอยากจะให้ฟีฟ่ามานั่งตรงกลางระหว่างเขา ...
.....................
รถยนต์แล่นไปบนถนนเส้นเดิม บรรยากาศของคนในรถดูครื้นเครงกันดี จะมีก็แต่มีนที่เอาแต่เครียดจนไม่ยอมพูดอะไรกับใครเขาแสร้งทำเป็นหลับไม่รับรู้อะไรทั้งๆที่ในหัวมันวุ่นวายไปหมด
เวลาผ่านไปจนช่วงเวลาที่พวกเขาต้องแยกย้ายกันกลับบ้าน ทั้งนะและมีนก็แยกกับเพื่อนๆของเขาที่ปั้มน้ำมันและโบกแท็กซี่กลับบ้าน ระหว่างทางบรรยากาศในรถเงียบสงัดมีเพียงเสียงคลื่นวิทยุ จส.100 ที่คนขับแท็กซี่เปิดไว้เท่านั้น เมื่อถึงบ้านต่างคนต่างแยกย้ายกันเข้าบ้านของตัวเอง ร่างหนาเดินเข้ามาที่ห้องนอนโล่งๆของเขาก่อนจะโยนตัวลงบนเตียง เขารู้สึกไม่ค่อยดียังไงไม่รู้ เขาพยายามลืมๆเรื่องที่มีนพูด เขารู้สึกแย่ที่พูดกับมีนไปแบบนั้นแต่มันก็เปิดสิ่งที่ควรทำอยู่แล้วถ้าขืนเขายิ่งปล่อยให้นานกว่านี้ความเป็นพี่เป็นน้องมันจากจะหายไปก็ได้
มีนทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์เขาเปิดเข้าเฟสบุ๊คเพื่อจะหาอะไรดูเพื่อแก้เครียด มือบางเลื่อนเม้าส์ดูข้อความต่างๆในหน้าฟีดข่าวและเขาก็ต้องสะดุดตากับโพสของอั๋นอีกครั้ง
'มอง #ต'
รอบนี้มันชัดมากๆแล้วล่ะคนในรูปยังไงก็เป็นเขาแน่นอน มีตัดสินใจทักข้อความแชทไปหาอั๋นทันที
"รูปกูป้ะ ที่มึงลงอ่ะ?"มีนถามไปตรงๆ
"อืม"
"ถ่ายทำไมวะ?"
"กูถ่ายคนอื่นไปทั่วอ่ะ"
"แล้วทำไมลงแต่รูปกูวะ ไอ้ห่า คิดไรกับกูป่ะเนี่ย"
"ก็รูปมึงแม่งถ่ายออกมาสวยนี่หว่า"
"อ่ออๆ มึงถ่ายไว้เยอะเลยอ่อมีรูปใครมั้งวะไหนเอามาดูมั้งดิ แอบถ่ายตอนกูหลุดๆไปบ้างป่ะเนี่ย"
"ไม่มีหรอก ... ทะเลาะกับพี่นะอ่อ?"
"ทำไมรู้อ่ะ?"
"ดูสเตตัสพี่นะดิ่"ทันทีที่มีนอ่านข้อความความของอั๋นก็รีบกดไปดูหน้าเฟสนะ
'อุตส่าห์สนิทกันมาตั้งนานอย่าให้มันมาพังเพราะคำคำเดียวเลยว่ะ. #ม'
ข้อความนี้มีนรู้ดีว่านะตั้งใจจะสื่อถึงอะไร ร่างผอมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ความรู้สึกนี่มันแย่กว่าที่เขาคิดไว้มากเลยนะเนี่ย
ตึ้ง!
"มึงโอเคป่ะวะ?" อั๋นทักมาเมื่อเห็นว่ามีนเงียบไปนาน
"อืม"
"แป้นมึงมีแค่สามตัวเหรอไอ้ห่า พิมเยอะๆก็ได้"
"กูรู้สึกไม่ค่อยดีเลยว่ะ พี่นะเขาไม่คุยกับกูเลยสักคำแถมยังห่างๆกูด้วย สงสัยเขาคงโกรธกูมั้ง"
"มึงไปทำไรเขาวะ"
"กูพูดจาไม่ดีใส่พี่เขาอ่ะ กูแม่งปากไม่ดี"
"ใจเย็นนะมึง"
"เออ ขอบใจมาก"
"มีนๆ มึงว่างป่ะวะ มานอนเป็นเพื่อนหน่อยดิ่ไอ้เอ็มมันไปบ้านเพื่อนอ่ะ"
"เออได้ๆ"
มีนตอบตกลงกับอั๋นทันที มันก็ดีเหมือนกันไปอยู่ที่อื่นสักพักเผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น มีนรีบปิดคอมของเขาและเดินทางออกไปที่คอนโดของอั๋น ระหว่างทางก็อดจะคิดเรื่องหนักอกนั้นไม่ได้
ก๊อกๆ
มือบางบรรจงเคาะที่ประตูของอั๋นไม่นานก็มีเสียงตะโกนมาจากในห้อง มีนยืนรอจนประตูเปิดออก ภาพของอั๋นก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเรียกเขาเข้าไปในห้อง แต่ทันทีที่มีนก้าวเท้าเข้ามาอั๋นก็ปรี่เข้าไปกดพับหน้าจอโน๊ตบุ๊คลงอย่างรนๆ (อั๋นเป็นคนตัวสูงมากๆผิวขาวคิ้วเข้มจัดว่าเป็นผู้ชายที่หล่อสาดคนนึง ถึงแม้ว่าจะเป็นฝาแฝดกับเอ็มก็ตามแต่หากสังเกตดีๆจะรู้ว่าหน้าตาของอั๋นนั้นคมและมีเสน่ห์กว่ามากๆ #ผู้อ่านกรุณามโนภาพของฝาแฝดอั๋นเอ็มกันเองนะคร้าาา)
"นั่งก่อนดิ่" เสียงของอั๋นพูดขึ้นในขณะที่เขากำลังแง้มฝาโน๊ตบุ๊คขึ้นแล้วรีบกดปิดสิ่งที่เข้าดูอยู่ก่อนหน้านี้
"แหน่ะๆ ดูหนังโป๊อยู่ไงมึง?" มีนนั่งลงที่โซฟาพร้อมเอ่ยปากแซว
"ป่าวๆ เปิดหนังผีอยู่เดี๋ยวมึงร้องไห้"
"หูยยย กูโตแล้วไม่กลัวหรอก"
"หรอออ ตอนไปเข้าค่ายใครแม่งกรี๊ดแตกว่ะ"
"ไอ้สัส ก็พวกมึงแกล้งกูนี่หว่า"
สารพัดเรื่องราวถูกดึงขึ้นมาพูด ใบหน้าตี๋เริ่มมีรอยยิ้มขึ้น เขาเองไม่ค่อยได้คุยกันอั๋นแบบจริงๆจังๆเท่าไหร่เพราะปกติอั๋นจะเป็นคนที่ดูโลกส่วนตัวสูงวันๆก็เอาแต่พลอดรักอยู่กับเลนส์กล้องหรือไม่ก็เข้าฌาน การได้มาคุยกันแบบนี้มันทำให้เห็นอีกมุมหนึ่งของอีกฝ่ายเหมือนกัน ทั้งสองคนนั่งคุยกันไปจนดึก มีนเห็นอลบั้มรูปวางอยู่ใต้เตียงจึงก้มลงหยิบขึ้นมาก่อนจะเปิดดู รูปเก่าๆสมัยรวมวงกันแรกๆถูกเก็บไว้เป็นอย่างดี มีนเปิดดูต่อเรื่อยๆในอลบั้มนั้นมันมีแต่รูปของเขาที่ถูกถ่ายตอนเผลอๆเต็มไปหมด นี่กะจะเอาไว้แบล็คเมล์กันหรือไงเนี่ยย
"ทำไมรูปกูเยอะจังวะ"มีนอดไม่ได้ที่จะถาม
"เฮ้ยย มึงแอบดูทำไมเนี่ย" อั๋นรีบดึงอลบั้มรูปนั้นออกจากมือของมีน
"มึงจะเก็บไว้แฉกูตอนกูดังอ่ะดิ"
"เอออ"
"กวนตีนล่ะ"
"ไปกินข้าวยัง ข้างล่างคอนโดกูมีร้านตามสั่งอยู่ กินมั้ย"อั๋นเปลี่ยนเรื่องโดยการชวนมีนลงไปกินข้าว
"อืมมๆไปดิ่"
ทั้งสองคนเดินลงมาที่ร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ใต้คอนโดของอั๋น ขายาวๆก้าวนำเข้าไปในร้านก่อนนั่งลงที่โต๊ะ เด็กเสิร์ฟในร้านเดินเข้ามาจดรายการอาหารก่อนจะนำไปยื่นให้กับแม่ครัว มีนกดเช็คหน้าเฟสของนะอีกครั้งแต่ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร ดวงตาคมของอั๋นเพ่งมองสีหน้าของมีนแบบไม่ละสายตา
"มาแล้วค่ะ"เสียงหวานๆของเด็กเสิร์ฟเอ่ยขึ้นพร้อมหยิบจานข้าวที่อยู่ในถาดวางลงบนโต๊ะ
ทั้งสองคนลงมือกินอาหารพร้อมๆกัน มีนตักข้าวเข้าปากก่อนจะคาช้อนเอาไว้อย่างนั้นหน้าตี๋ดูให้ความสนใจกับการ์ตูนชินจังที่ทางร้านเปิดอยู่ อั๋นมองดูอีกคนแบบยิ้มๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปมีนเอาไว้โดยที่มีนเองก็ไม่รู้ตัว
'กินข้าวร้านเดิมทุกวัน เพิ่งรู้ว่ามันก็มีดี #ต'
…………
ร่างหนาเห็นสเตตัสที่อั๋นอัพเขาเดินไปที่หน้าต่างเพื่อมองเข้าไปในห้องของมีนแต่ไฟในห้องปิดสนิท นะเดินกลับมานั่งลงที่เตียงอีกครั้งเขาตัดสินใจทักแชทไปหาอั๋น
"ไอ้ตี๋อยู่กับมึงอ่อ?"
(นะและสมาชิกวงทุกคนเรียกมีนว่าตี๋)
"ครับ"
"มันจะกลับบ้านป่ะ"
"คงไม่ว่ะพี่"
"หรอ งั้นกูฝากมึงดูแลมันทีนะ"
"ครับพี่ ผมกำลังอยากดูแลมันอยู่พอดีเลย"
คำพูดแบบนี้... นะเริ่มรู้สึกไม่สบายใจยังไงพิกล เขารู้สึกว่าตัวมันร้อนวูบขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุถ้าเป็นตอนเด็กๆก็คงจะรู้สึกแบบนี้เฉพาะตอนที่โดนแย่งของเล่น แต่นี่เขาโตมากๆแล้ว แล้วเขาก็ไม่ได้โดนแย่งของเล่นอยู่ด้วย ทำไมเขารู้สึกเหมือนว่าเขากำลังหวงของเล่นอยู่เลย...
ความคิดเห็น