คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ริ่ ม บ ร ร เ ล ง ❥ ค อ ร์ ด ที่ ๕
คอร์ดที่ ๕
ตกดึกทั้งสองคนกลับมาที่ห้องนอนของนะ ของใช้ที่ซื้อมาถุงใหญ่ถูกวางลงบนเตียง ร่างหนายกกีตาร์ของเขาขึ้นมาเพื่อทำการเปลี่ยนสายใหม่
ไลน์!
เสียงไลน์จากมือถือของมีนดังขึ้น เขารีบยกขึ้นมาเปิดดู
"มะรืนนี้เขาจะไปเที่ยวกัน ไปป่ะมึงอ่ะ?"
"ถามพี่นะแปป"
"พี่นะ ไอ้ฟ่ามันบอกว่าเขาจะไปเที่ยวกันอ่ะ วันมะรืนจะไปมั้ย"มีนเงยหน้าขึ้นมาถามนะที่เปลี่ยนสายกีตาร์อยู่
"ไม่มีซ้อมนี่หว่า ก็ไปดิ่ อยากเจอไอ้ฟ่าด้วย"
"โอเคๆ" มีนกดส่งข้อความยืนยันกับฟีฟ่าว่าเขาและนะจะไปด้วย
"เออพี่เดี๋ยวผมกลับห้องก่อนนะ"
"อาฮะ ออกไปปิดประตูให้ด้วย"
"อือๆ"ร่างผอมพูดพร้อมก้าวขาออกจากห้องนั้นไป
มีนเดินกลับเข้ามาที่ห้องของตนเองก่อนจะทิ้งร่างของเขาลงบนเตียงมือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูข่าวสารต่างๆในเฟสบุ๊คก่อนจะสะดุดตากับโพสของอั๋นเพื่อนร่วมวงของเขา
"รอยยิ้มที่ควรค่าแก่ความทรงจำ"
มีนจ้องมองรูปนั้นอยู่นานมากๆ ถึงจะแค่ปากกับมือก็เถอะแต่คนในภาพนี่มันเหมือนเขาจังเลยเนอะ เขากดไลค์รูปนั้นไปโดยไม่ได้คอมเมนท์อะไร อาจจะแค่คนหน้าคล้ายๆล่ะมั้ง มือบางกดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะวางมันลงข้างๆ ชุดนักเรียนที่เขาสวมใส่มาตั้งแต่เช้าตอนนี้มันมีกลิ่นเหงื่อและสิ่งสกปรกติดอยู่ เฮ้ออ กลิ่นพวกนั้นเตือนให้ฉันไปอาบน้ำ
...…………
วันเวลาแห่งความสุขเดินทางมาถึงแล้ว วันนี้เป็นวันที่พวกเขานัดกับเพื่อนๆไว้ว่าจะไปเที่ยวกัน ทั้งนะและมีนนั่งแท็กซี่ไปลงที่ปั๊มน้ำมันที่เพื่อนของเขานัดไว้ ทันทีที่ไปถึงดูเหมือนว่าเขาสองคนจะมาถึงช้าสุด ทุกคนมาถึงกับหมดแล้วทั้งคิม ฟีฟ่า ไวท์ กัปตันแล้วก็..เด็กผู้ชายหน้าหวานๆที่พวกเขาเองไม่รู้จัก เขาเอ่ยปากทักทายกับเพื่อนๆของเขาพอเป็นมารยาทก่อนจะพากับขนของขึ้นรถโดยที่เขาทั้งสองคนนั่งรถคันเดียวกับไวท์และกัปตัน
รถยนต์คันงามขับผ่านถนนสายหนึ่งทางขึ้นเขาลายล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่เสียงเพลงในรถที่เปิดอยู่มันยิ่งเพิ่มให้บรรยากาศในรถผ่อนคลายขึ้น ร่างหนาซุกหน้านอนกับเสื้อกันหนาวสีแดงที่มีนสวมใส่อยู่
"เออไอ้มีน มึงแข่งดนตรีวันไหนนะ"เสียงของไวท์เอ่ยถามขึ้น
"วันอาทิตย์หน้าหน้าอ่ะพี่"
"อ่ออ บอกกูด้วยเดี๋ยวกูไปดู"
"โอเคเลยพี่"
ไม่นานรถของพวกเขาก็ขับมาถึงที่จอดรถสำหรับนักท่องเที่ยว เมื่อรถจอดสนิทมือบางสกิดคนข้างๆให้ตื่นขึ้น
"พี่นะ ถึงแล้ว"
"อือออ.."ทันทีที่นะเอี้ยวตัวออกจากมีน ร่างผอมสังเกตเห็นได้ทันทีว่าเสื้อของเขามันเปียกเป็นวงๆ
'หึๆ น้ำลายสินะ' - -
ทั้งสองก้าวลงจากรถก่อนสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นเสื้อกันหนาวที่ใส่อยู่มันแทบจะกันอะไรไม่ได้เลย พวกเขายืนสั่นระริกอยู่ข้างๆรถ ดีนะที่ตอนนี้ยังพอมีแดดอยู่บ้างทำให้อากาศยังไม่โหดร้ายกับร่างกายของพวกเขานัก
ดวงจะวันค่อยๆลาลับขอบฟ้าไปความมืดมนเข้าปกคลุมทั่วบริเวณนั้น ความสว่างไสวจากกองไฟที่พวกเขาจุดไว้มันสว่างพอที่มองเห็นบริเวณรอบๆได้ นะแยกตัวออกไปนั่งจิบเบียร์อยู่ที่โต๊ะไม้ที่อยู่ไม่ไกลจากตรงที่เพื่อนๆของนั่งอยู่ ไม่นานร่างผอมก็เดินเข้ามานั่งลงข้างๆเขา
"ทำไรวะพี่"เสียงของมีนทำให้นะสะดุ้งเล็กน้อย
"นั่งคิดไรเรื่อยเปื่อยอ่ะ แล้วมึงไม่ร้องเพลงกับพวกพี่คิมอ่อวะ"
"ไม่อ่ะพี่ เวียนหัวกลิ่นควันอ่ะ"
"อ่ออ เออมาก็ดีล่ะ ขอนอนตักหน่อย"นะพูดพร้อมกับวางแก้วเบียร์ลงบนโต๊ะ เขาขยับตัวให้พอดีกับการเอนกายลงบนตักนิ่มๆของมีน
นะทำแบบนี้จนเป็นเรื่องปกติของเขาไปแล้วเขาไม่ได้คิดอะไรด้วยความที่เขาสนิทกันมากทำให้เขารู้สึกสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆกันแต่นั่นมันก็แค่ความรู้สึกดีในฐานะพี่น้องกันก็เท่านั้น แต่กลับกันในหัวของมีนตอนนี้มันเป็นไปด้วยความกังวลและคำถามมากมายก็พุ่งพ่านในหัวของเขาเต็มไปหมด
"พี่นะ.."
"ว่า?"
"พี่ว่าคนเราถ้าเราต้องอยู่ด้วยกันทุกวันอ่ะมันจะรักกันได้ป่ะวะพี่"มีนเอ่ยปากถาม
"ก็ได้มั้ง คนเราถ้าเจอกันทุกวันได้ทำอะไรหลายๆอย่างด้วยกัน ความใกล้ชิดกันบางครั้งมันก็ทำให้คนเรารักกันนะเว้ย"
"แล้วอย่างพี่กับผมนี่มันนับว่าเป็นความรักป่ะวะ"
"ก็คงใช่เพราะกูก็รักมึงนะ"
มีนฟังคำที่นะพูดออกมาตอนนี้ใจของเขามาสั่นไม่เป็นจังหวะ
"มึงเป็นน้องที่ดีสำหรับกูนะเว้ย"คำพูดของนะคำนี้มันทำให้มีนรู้สึกเฟลนิดๆ
นัยน์ตาตี๋ๆของเขามันร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้
"พี่นะ.. ผมว่าผมไม่ได้คิดกับพี่แบบนั้นว่ะ"
คำพูดของมีนมันไปสะกิดให้นะที่กำลังนอนพักสายตาอยู่ถึงกับลืมตาขึ้นมาเขาไม่รู้หรอกว่ามันเป็นเพราะอะไรที่ทำให้เขารู้สึกไม่ดีแบบนี้
"พี่กับผมอ่ะ มันจะเป็นไป.."
"เป็นไปไม่ได้หรอก อย่าพูดแบบนี้อีกนะ พี่ไม่ชอบว่ะ"นะพูดสวนทั้งๆที่มีนยังพูดไม่จบ
ร่างหนาลุกขึ้นก่อนจะเดินกลับไปนั่งร่วมวงกับเพื่อนๆอีกคน เขาไม่รู้ว่าที่มีนรู้สึกอยู่นั้นมันคืออะไร แต่ตัวเขาเองคิดกับมีนแค่พี่น้องจริงๆ นะรู้ดีว่าการที่เขาพูดออกไปเมื่อสักครู่คงจะทำร้ายความรู้สึกของมีนไม่ใช่น้อย ไม่นานร่างผอมก็เดินกลับมานั่งลงข้างๆเขาอีกครั้ง บรรยากาศรอบกองไฟเต็มไปด้วยรอยยิ้มของเพื่อนๆของพวกเขาเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นจากการฟังเรื่องเล่าวีรกรรมสมัยก่อนของแต่ละคนมันช่างเป็นภาพที่น่าจดจำจริงๆ แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะทั้งนะและมีนแสดงอาการกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"ไอ้นะไอ้มีน มึงมีปัญหาอะไรกันป่ะวะ"คิมเอ่ยถามขึ้น ทำให้มีนสะดุ้งเล็กน้อย
"หะ ป่าวพี่"มีนพยายามปฏิเสธ
"แน่นะ?"
"แน่ดิ่พี่ไม่มีอะไรหรอก เล่นต่อเถอะพี่"มีนตอบแบบปัดๆ
คิมบรรเลงกีตาร์อีกหลายต่อหลายเพลงจนไฟที่พวกก่อไว้มันเริ่มจะอ่อนลงแล้ว อากาศก็เริ่มหนาวจัดขึ้น สุดท้ายทุกคนก็แยกย้ายกันเข้าเต็นท์ของตัวเอง ร่างหนานอนห่างจากมีนกว่าที่เคยปกตินะจะต้องเข้ามานอนเกยหรือเกาะแกะร่างผอมนั่นอยู่ตลอดเวลา
เฮ้อออ คงเป็นเพราะคำพูดนั้นสินะที่ทำให้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปขนาดนี้
"พี่นะ นอนด้วยดิพี่ พี่คิมแม่งไล่ผมมาเนี่ย"เสียงของฟีฟ่าพูดขึ้นจากด้านนอกของเต็นท์
"เออๆเข้ามาดิ"
"แต๊งหลายย"ฟีฟ่าพูดด้วยน้ำเสียงดี๊ด๋า
ร่างของฟีฟ่าพุ่งเข้ามาในเต็นท์พร้อมกับผ้าห่มผืนโตเมื่อเข้ามาในเต็นท์ฟีฟ่ากวาดสายตาหาที่ว่างสำหรับนอน มีนเหลือบไปเห็นจึงจะขยับให้แต่ทันทีที่มีนจะขยับไปชิดกับนะ ร่างหนากลับขยับห่างออกไป
"นอนตรงกลางเลย"
น้ำเสียงของนะฟังดูไร้เยื้อใยกับมีนมากๆ ร่างผอมขยับตัวกลับไปจุดเดิมเพื่อให้เหลือที่ว่างพอสำหรับให้ฟีฟ่านอนได้
มีนลุกออกจากเต็นท์มานั่งข้างๆกองไฟที่ใกล้มอดเขาใช้กิ่งไม้เขี่ยถ่านไฟแดงๆนั้นตอนนี้เขารู้สึกแย่มากๆ ถ้ารู้แบบนี้ ไม่พูดมันออกไปคงจะดีกว่า....
ความคิดเห็น