คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เ ริ่ ม บ ร ร เ ล ง ❥ ค อ ร์ ด ที่ ๑
คอร์ดที่๑
บรรยากาศหลังเลิกเรียนในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งเหล่านักเรียนกางเกงน้ำเงินส่วนใหญ่ก็ทยอยกลับบ้านกันหมด ระหว่างทางเดินหน้าโรงเรียนมีทั้งเสียงหัวเราะ และคำหยาบคายที่หลุดออกจากปากเด็กนักเรียนพวกนั้น
ภายในโรงเรียนตอนนี้มีเพียงแค่สนามบาสเท่านั้นที่ยังครื้นเครงอยู่ นักเรียนชายกลุ่มใหญ่ต่างสนุกสนานกับกิจกรรมคลายเครียดเช่นนี้
"ไอ้มีน!!"เสียงของชายคนหนึ่งตะโกนเรียกรุ่นน้องของเขา
ชายผิวคล้ำร่างหนาที่สวมชุดนักศึกษายืนโบกมืออยู่ข้างสนามไม่นานนักเรียนหนุ่มร่างผอมบางผิวขาวซีดก็วิ่งเข้ามาหาเขา
"ว่าไงพี่ มาได้ไงเนี่ย" เด็กหนุ่มผิวขาวเอ่ยถาม
"มารับมึงไงแม่มึงให้มาตาม"
"อ่อๆ โอเคงั้นเดี๋ยวไปบอกเพื่อนแปปนะพี่" ร่างผอมตอบก่อนจะวิ่งกลับไปที่สนาม
เขาลาเพื่อนๆของเขาก่อนจะเดินไปเก็บสัมภาระทั้งกระเป๋านักเรียนหนังสือการ์ตูนและกีต้าร์โปร่งคู่ใจ ก่อนจะเดินเลาะสนามกลับมาหารุ่นพี่ของเขา
"มึงไม่เหนื่อยอ่อวะเป็นกูนี่เลิกเรียนกูรีบกลับบ้านนอนเลย"ร่างหนาเอ่ยทันทีที่รุ่นน้องของเขาเดินเข้ามาใกล้
"เหนื่อยดิ่พี่แต่สนุกดีนะออกกำลังกายกับเพื่อนๆไม่เครียดดี"ร่างผอมตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"เออให้มันได้งี้ หัดมีเพื่อนกับคนอื่นเขาบ้าง" ร่างหนาเอ่ยพร้อมยีหัวอีกคนอย่างเอ็นดู
ทั้งสองคนเดินกลับบ้านพร้อมกันท่ามกลางสายตาของเด็กโรงเรียนนี้คงเป็นเรื่องประหลาดสำหรับพวกเขามั้งที่มีเด็กนักศึกษาเข้ามาเดินในโรงเรียนแถมการแต่งกายของทั้งสองนั้นช่างต่างกันเหลือเกินหนุ่มร่างผอมหน้าตี๋นั่นแต่งตัวดูดีมีชาติตระกูลแต่หนุ่มผิวคล้ำร่างหนานั่นแต่งตัวด้วยเสื้อนักศึกษาที่มอมแมมแถมยังใส่รองเท้าแตะหูหนีบสุดชิว อีกต่างหาก
ทั้งคู่รู้จักกันได้ไงน่ะหรอ คงต้องท้าวความไปเมื่อสิบปีก่อน ครอบครัวคนจีนที่มีฐานะร่ำรวยจากการทำธุรกิจค้าส่งต้องย้ายเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆเพราะธุรกิจของเขานั้นล้มละลายผู้นำครอบครัวอย่างพ่อจึงบอกให้ภรรยาของเขาหาที่อยู่ใหม่ นั่นทำให้ นะ ลูกชายคนโตของร้านขายแผ่นเสียงมีเพื่อนบ้านใหม่ ในช่วงแรกๆ มีนยังปรับตัวไม่ค่อยได้เขามาจากครอบครัวที่เคยมีพร้อมทุกอย่างแต่ตอนนี้ต้องมาอยู่ในบ้านที่ไม่มีแม้แต่โทรทัศน์การจะออกไปเล่นกับเด็กรุ่นเดียวกันก็ต้องโดนรังแกอยู่ตลอดทำให้มีนใช้เวลาส่วนมากอยู่แต่ในบ้านจนวันที่เขาได้มีโอกาสเจอกับนะเด็กที่โตกว่าเขาสองปีทั้งคู่เริ่มทำความรู้จักกันและผลก็ออกมาดีมากๆทั้งคู่สามารถเป็นมิตรที่ดีต่อกันได้ถึงแม้ในไม่กี่ปีต่อมาพ่อของมีนจะสามารถจัดการธุรกิจค้าส่งของเขาให้กลับมาเหมือนเดิมได้แต่ก็ดันมีเรื่องที่ทำให้ผู้เป็นแม่ไม่ยอมย้ายกลับเข้าไปอยู่ในบ้านหลังเดิมในช่วงเวลาที่แม่และมีนย้ายออกมาพ่อของเขาต้องใช้เวลาในการเดินหน้าธุรกิจทำให้ได้เจอกับคนมากมายจนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหญิงสาวคนใหม่เมื่อแม่ของมีนรู้จึงไม่ขอกลับไปเกี่ยวข้องกับผู้เป็นพ่ออีกส่วนพ่อของมีนก็ยังคอยช่วยเหลือและจ่ายค่าเทอมแพงๆของโรงเรียนเอกชนให้กับลูกชายที่เขารักมีนเองเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดดีและยอมที่จะอยู่ในบ้านหลังเก่าๆแบบนี้
"ผมเข้าบ้านก่อนนะพี่" ร่างผอมเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านของเขา
"เออๆ" ชายผิวคล้ำพูดพลางโบกมือก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านที่ถัดจากบ้านของมีน
ร่างผอมเดินขึ้นมายังห้องนอนโทรมๆของเขามือบางดึงชายเสื้อออกจากกางเกงเพื่อให้รู้สึกสบายตัวเตียงนอนที่ถูกคลุมไว้ด้วยผ้าห่มสีฟ้ามันเหมือนรอให้ร่างของเขาทิ้งตัวลงไปหามันร่างเล็กเอนกายพักสายตาทำไมจู่ๆภาพวันที่พ่อทิ้งเขาไปมันถึงย้อนกลับมาอีกแล้วนะ นี่มันตั้งสิบปีแล้ว ลืมซักทีเถอะ..
"มีนๆ"เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นจากหน้าต่างบ้านที่อยู่ติดกัน
ร่างผอมลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างภาพที่เขาเห็นคือชายร่างผิวเข้มยืนเรียกเขาอยู่ที่หน้าต่างบ้านหลังที่อยู่ถัดจากเขา บนไหล่มีผ้าขนหนูผืนใหญ่พาดอยู่
"อะไรพี่"
"ห้องน้ำบ้านกูท่อมันตันอ่ะ ขอไปอาบบ้านมึงได้ป่ะ"
"เออๆมาดิ่พี่"
ทันทีที่มีนตอบตกลงแทนที่อีกฝ่ายจะรีบเดินไปข้างล่างเพื่อมาเข้าทางหน้าบ้านแต่เขากลับปีนขึ้นเหยียบขอบหน้าต่างของตัวเองและก้าวขาข้ามมาที่หน้าต่างของอีกบ้านหนึ่งอย่างชำนาญเนื่องจากชุมชนที่นะและมีนอาศัยอยู่ถือเป็นชุมชนแอดอัดช่องว่างระหว่างบ้านแต่และหลังจะเว้นช่องทางเดินกว้างไม่ถึงเมตรซึ่งคนขาวยาวๆสามารถกระโดดเข้าหน้าต่างบ้านข้างๆได้อย่างง่ายดาย
"เฮ้ยย ไม่ไปเข้าทางประตูวะพี่"
"กูขี้เกียจเดินอ่ะเข้าทางนี้ง่ายกว่าเยอะ"
ร่างหนาตอบก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องนอนของมีนนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นะปีนเข้ามาแบบไร้มารยาทแบบนี้แต่เพราะพวกเขาสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กๆทำให้เหตุการณ์พวกนี้เป็นเรื่องปกติ
"เฮ้อออ สบายเชี่ยๆ" ร่างหนาเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะนั่งลงบนเตียงนอนของเจ้าของห้อง
"เดี๋ยวผมไปอาบมั้งดีกว่า ยืมหน่อย" ร่างผอมพูดพร้อมดึงผ้าขนหนูบนตักของอีกคนขึ้นมาพาดไหล่
"เห้ยๆ ผ้ากู"
"เอาหน่าพี่ ยืมหน่อย" มีนหันไปตอบพร้อมกับเดินเข้าไปอาบน้ำ
เวลาผ่านไปนานนานจนมีนอาบน้ำเสร็จร่างผอมเดินกลับเข้ามาที่ห้องนอนของเขาภาพที่เห็นมันช่างน่าหมั่นไส้จริงๆไอ้รุ่นพี่ร่างหนานอนคดอยู่บนเตียงของเขาราวกับอยู่บ้านตัวเองนี่มีนอาบน้ำนานขนาดเลยหรอวะ
"เฮ้ยพี่ ไม่กลับบ้านอ่อ"มือบางเขี่ยๆบนแขนของคนที่หลับอยู่
"กลับไปไหน นี่บ้านกู มึงอ่ะอาบน้ำเสร็จก็กลับบ้านไปได้แล้ว"
เหรออออออ... ดูเหมือนว่าร่างหนาจะละเมอซะแล้วล่ะ
"นี่ห้องผม ลุกได้แล้วพี่"ร่างผอมพยายามใช้มือบางๆของเขางัดร่างหนาตึ้บของอีกฝ่าย
"โอ๊ะ"คำอุทานสั้นๆหลุดออกจากปากของมีนร่างของเขาถูกแขนล้ำของอีกฝ่ายดึงเข้าไปกอดถึงจะละเมอก็เถอะแต่ทำแบบนี้มันขนลุกนะเว้ยยย
ร่างผอมพยายามดิ้นไปมาแต่ก็ไม่เป็นผลดูเหมือนจะทำให้นะยิ่งกอดเขาแน่นขึ้นอีกต่างหาก ก็คงต้องไปเลยตามเลยล่ะกัน ยังไงก็หลับไม่รู้เรื่องแล้วนี่น่า...
ความคิดเห็น