คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เ ริ่ ม บ ร ร เ ล ง ❥ ค อ ร์ ด ที่ ๙
คอร์ดที่ ๙
ค่ำคืนที่แสนทรมานใจของนะมันจบลงแล้ว ร่างหนานอนครุ่นคิดอยู่บนเตียงโทรมๆของเขา นะเริ่มรู้แล้วว่าหากปล่อยไปนานกว่านี้เขาอาจจะไม่ได้เจอมีนอีกก็ได้ เขาเปิดเช็คดูข่าวสารต่างๆในเฟสบุ๊คเผื่อว่าอาจจะมีการอัพเดพจากมีนขึ้นบ้าง แต่เมื่อเลื่อนไปสักพักก็เจอกับโพสของอั๋น
'ผีเสื้อบินมาใกล้แล้วแท้ๆแต่ดันเผลอไปแตะมัน ปีกบางๆจึงพาร่างบินหนีไป#ต'
รูปที่อั๋นลงแค่มองแว๊บเดียวก็รู้ว่ายังไงก็เป็นมีนแน่ๆ ภาพของมีนที่นอนอยู่บนเตียงของเจ้าของภาพมันทำให้ใจของนะสั่นแปลกๆพิกลความรู้สึกเจ็บแบบที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อนจู่ๆมันพุ่งพล่านขึ้นมาโดยที่เขาเองไม่รู้ตัวมือหนากำหมัดแน่น ตอนนี้ความโกรธมันพุ่งสูงขึ้นจนควบคุมไม่ได้ ร่างหนาวิ่งออกจากบ้านของตนและตรงไปที่คอนโดของอั๋นทันที ร่างหนาปี่ไปที่หน้าห้องของอั๋นก่อนจะกระหน่ำเคาะประตูห้องอย่างไร้มารยาท
"ไอ้เหี้ยอั๋นน!!เปิดประตู"เสียงดุตวาดลั่น มือของยังคงทุบประตูห้องและบิดลูกบิดประตูอย่างบ้าคลั่ง
ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกนะตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของคนที่มาเปิดประตูกำปั้นชูขึ้นเตรียมสำหรับประเคนหมัดใส่อีกคน
"เดี๋ยวพี่นะ!! ผมเอ็ม"คนตรงหน้ายกมือขึ้นมากันอย่างหวาดกลัว
นะเพิ่งจะสังเกตว่าคนที่เขากำลังจะต่อยนั้นไม่ใช่อั๋นแต่เป็นเอ็มแฝดคนน้องของอั๋น เขารีบปล่อยมือออกจากเอ็ม
"ไอ้อั๋นอยู่ไหน"
"ในห้องนอนอ่ะพี่"เอ็มรีบตอบแบบรนๆตอนนี้เขากลัวจนทำอะไรไม่ถูก
ร่างหนาเปิดประตูเข้าไปอย่างไร้มารยาทและพบอั๋นนอนหลับอยู่บนเตียง เขารีบตรงเข้าไปกระชากร่างของอั๋นขึ้นมาคุย ใบหน้าของอั๋นยังเปรอะคราบน้ำตาอยู่ตาที่ดูบวมเหมือนร้องไห้อย่างหนักจ้องมองนะอย่างไม่เกรงกลัว
"ไอ้มีนอยู่ไหน"นะเอ่ยถาม
"ผมไม่รู้พี่"
"กูไม่เชื่อ!กูเห็นมึงอัพรูป"
"ผมถ่ายไว้ตั้งแต่วันที่มันมานอนที่นี่แล้วพี่"อั๋นพยายามอธิบาย
"มึงแน่ใจอ่อ"
"พี่ว่าผมเหมือนโกหกอยู่มั้ยอ่ะ ผมทำเชี้ยๆแบบนั้นกับมันพี่คิดว่ามันจะมาหาผมอ่อ"อั๋นพูดน้ำเสียงสั่นๆ
สีหน้าของอั๋นบ่งบอกออกมาอย่างเห็นได้ชัดถึงความรู้สึกผิด ร่างหนาที่เห็นสีหน้าของอีกคนก็ทำอะไรไม่ลงมือหนายอมปล่อยร่างของอีกคน เขาเดินห่างออกจากร่างของอั๋น ตอนนี้มั่นใจได้แล้วล่ะว่ามีนไม่ได้อยู่ที่นี่แน่ๆ ขายาวก้าวออกจากห้องนอนของอั๋นหวังจะกลับบ้านของตัวเอง
"พี่นะ.."อั๋นพูดขึ้น
"...."นะหันไปมองโดยไม่ได้พูดอะไร
"ถ้าเจอไอ้มีนแล้วบอกผมด้วยนะ ผมเป็นห่วงมัน"
"อืม"นะตอบเพียงสั้นๆก่อนจะเดินออกมาจากห้อง
.................
บรรยากาศห้องพักของคิมดูครื้นเครงเป็นปกติทั้งมินและมีนต่างพูดคุยกันอย่างเข้ากันได้ดีคิมเองก็จัดรายการตามปกติแบบที่เขาเคยทำ ไม่นานก็มีคนโทรเข้ามาที่โทรศัพท์ของคิม ร่างสูงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย
"ฮัลโหลพี่คิม ไอ้มีนอยู่กับพี่ป่ะ?"เสียงของนะพูดขึ้นจากปลายสาย
"อ่ออยู่ๆ"คิมตอบโดยไม่ได้คิดอะไร
มีนได้ยินที่คิมคุยจึงขอดูว่าใครโทรมาเมื่อคิมยื่นโทรศัพท์ให้ดูก็ถึงกับตาโต ร่างผอมรีบโบกไม้โบกมือแสดงท่าทางให้คิมบอกกับนะว่าตนไม่อยู่ที่นี้
"พี่คิม เงียบไมอ่ะ"
"เอ่ออ ๆ เมื่อกี้มึงว่าไงนะ"คิมตอบกลับนะแบบอึกอัก
"ไอ้มีนอ่ะพี่ ผมขอคุยกับมันหน่อยดิ่"
"เดี๋ยวๆมึงถามหาใครนะไอ้มินหรือไอ้มีน"
"ไอ้มีน"
"เอ้าา ไอ้มีนมันจะมาอยู่กับกูได้ไงล่ะไอ้ชิบหาย กูก็นึกว่าจะคุยกับไอ้มิน"คิมพยายามแถแบบสุดตรีน
"เอ้าหรอ งั้นไม่เป็นไรพี่ ขอบคุณนะครับ"นะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
"ถือสายรอแปป"คิมกระซิบกลับไปเบาๆ
คิมเริ่มรู้สึกไม่ดีเขาไม่รู้หรอกว่าสองคนนี้ทะเลาะกันเรื่องอะไรแต่ถ้ามัวแต่หลบหน้ากันแบบนี้มันจะยิ่งแย่ขึ้นเปล่าๆแถมน้ำเสียงนะตอนนี้มันฟังดูเครียดมากๆทั้งๆทีปกตินะจะเป็นที่รั่วที่สุดและไม่เคยเครียดกับเรื่องอะไรทั้งนั้นคิมลุกออกไปคุยกับนะที่หน้าระเบียงโดนใช้ตัวดันประตูไว้ไม่ให้มีนตามออกมาฟังได้
"พี่ถามจริงๆ มึงทะเลาะอะไรกันวะ"คิมเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"เรื่องเล็กๆอ่ะพี่ ผมปากไม่ดีใส่มันอ่ะ"
"มึงสองคนนี่พูดเหมือนกันเลยนะ ไอ้นะ กูเป็นพี่มึงนะเว้ย กูไม่ได้โง่ถึงขนาดดูไม่ออก มึงไม่ได้ทะเลาะเพราะเรื่องแค่นี้หรอก กูไม่รู้นะว่าใครถูกใครผิด แต่ถ้ามึงคิดได้แล้วว่าไม่มีมันแล้วมึงไม่โอเคอ่ะ มึงตามหามันให้เจอเถอะ แล้วบอกมันว่ามึงรู้สึกยังไง"คำพูดเชิงสอนของคิมทำให้นะเงียบไปสักพัก
"ผมไม่รู้จะหามันได้จากที่ไหนแล้วพี่"เสียงของนะดูแย่ลงมากๆ
"จะหยุดหรือจะเดินต่อ มึงก็เลือกเอาแล้วกัน กูไปจัดรายการต่อละ"
"เดี๋ยวพี่คิม! ไอ้มีนมันไม่ได้อยู่กับพี่จริงๆใช่มั้ย"นะถามซ้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสั่นครอน
คิมเองก็ไม่อยากจะโกหกหรือปิดบังรุ่นน้องของเขานะ แต่ก็ไม่กล้าที่หักหลังมีนเช่นกันเขายืนนิ่งไปสักพักใหญ่ๆก่อนจะตัดสินใจพูดอะไรบางอย่าง
"การีน่า ทอล์ค ทอล์ค ดูกูจัดรายการหน่อยมั้ย"คิมพูดไปแบบลอยๆก่อนจะกดตัดสาย
ร่างหนานั่งทบทวนคำพูดที่คิมพูดเมื่อสักครู่เขาเคยได้ยินนะไอ้การีน่าอะไรนั่นอ่ะ แต่เขาก็ไม่เคยเล่นมันมาก่อน นะพยายามศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับการดาวโหลดโปรแกรมและการใช้งาน เมื่อโหลดเสร็จเรียบร้อยเขาก็ไม่รอช้าที่จะกดหาห้องรายการของคิม เขานั่งดูรายการที่คิมจัดโดยไม่รู้หรอกว่าคิมได้บอกใบ้อะไรเขามา เขาคิดเพียงว่าคิมคงอยากให้เขาดูรายการที่คิมจัดจะได้ผ่อนคลาย
"โหววว ยูเซอร์ครับเดี๋ยวนี่จะ4ทุ่มแล้วนะครับ ผมว่าผมร้องเพลงดีกว่า เอ่อออ! ผมมีรุ่นน้องมาแนะนำครับผม สองคนเลย คนนี้ชื่อน้องมินนะครับ แล้วก็คนนี้ชื่อมีน เป็นรุ่นน้องของผมทั้งคู่เลย เดี๋ยววันนี้โชว์ความสามารถหน่อยแล้วกันเดี๋ยวให้มีนเล่นกีต้าร์แล้วเดี๋ยวน้องมินร้อง" เสียงของคิมพูดเปิดช่วงร้องเพลงของเขาพร้อมทั้งแนะนำรุ่นน้องของเขาทั้งสองคนโดยที่คิมรู้ดีว่านะจะเข้ามาดูอย่างแน่นอน
ร่างหนาเห็นภาพของมีนปรากฏขึ้นในจอเขาดีใจจนใจมันหวิวๆขึ้นมาแบบบอกไม่ถูกเขาพยายามพิมพ์ข้อความลงไปในช่องแชทเพื่อให้คิมอ่าน"แชร์โลๆ ผมนะ" แต่ข้อความของเหล่ายูสเซอร์มากมายหลายข้อความเด้งขึ้นมาทำให้ข้อความของเขาหายไปจากช่องแชท นะพยายามส่งข้อความนั้นไปเรื่อยๆจนยูสเซอร์หลายของช่วยกันเซฟข้อความของนะขึ้นมาพิมพ์ใส่ช่องแชท คิมเหลือบไปเห็นในช่องแชทก็ตกใจเล็กน้อยดีที่มีนมัวแต่ก้มหน้าก้มตาเล่นกีต้าร์เลยไม่ได้อ่านข้อความในช่องแชท มือหนาคลิกอีกหน้าต่างหนึ่งแยกขึ้นมาแสร้งทำเป็นดูเฟสบุ๊คก่อนจะลากหน้าต่างนั้นมาบังช่องแชทไว้ คิมรีบกดแชร์โลเคชั่นไปให้นะทันที
คิมจัดรายการไปจนถึงห้าทุ่มครึ่ง ตอนนี้ถึงเวลาที่จะลงรายการแล้วทั้งสามคนอำลาเหล่ายูสเซอร์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มวันนี้ถือเป็นอีกหนึ่งวันที่การจัดรายการเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"เฮ้ออ เหนื่อย"เสียงหวานๆของมินเอ่ยขึ้นพร้อมหย่อนก้นลงบนเตียง
"บ่นๆ"มีนเอ่ยปากแซวมิน
"พี่มีนเล่นกีต้าร์เก่งดีอ่ะ เล่นเพราะกว่าพี่คิมอีก"
"เอ้าไอ้ห่า พาลกูอีก"คิมพูดขึ้นมาแบบงงๆ
ก๊อกๆ
เสียงประตูห้องของคิมดังขึ้น ทุกคนในห้องต่างมองหน้ากันว่าใครจะไปเปิด และแล้วสายตาของสองสาวเอ๊ยย น้องชายผู้น่ารักของคิมก็จ้องเป็นตาเดียวกันไปที่ร่างสูงเจ้าของห้อง
"เอออ เดี๋ยวไปเปิดเอง"คิมพูดก่อนจะเดินไปที่ประตู
เขารู้อยู่แล้วแหละว่าใครจะมาแต่ก็พยายามเนียนๆตามน้ำไปก่อน ร่างสูงเดินมาเปิดประตูออกและพบกับคนที่เขารู้ดีว่าจะมา คิมเดินนำนะเข้าไปที่ห้องส่วนตัวบริเวณที่มินและมีนนั่งคุยกันอยู่ มินเมื่อเห็นนะเดินเข้ามาก็ถึงกับเหวอทำอะไรไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าควรจะสกิดให้มีนหันไปมองมั้ย ได้แต่คุยภาษาใบ้กับคิมว่าจะเอายังไงต่อ คิมกวักมือเรียกให้มินออกมาข้างนอก มินเองก็รู้งานพอสมควร
"พี่มีนเดี๋ยวมานะพี่ ปวดฉี่อ่ะ"มินรีบหาเรื่องเพื่อออกจากห้อง
"อ่ออ อื้ม"มีนพยักหน้าตอบโดนที่ไม่รู้เรื่องอะไร
นะยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้องไม่ยอมเข้าไปใกล้มีนตอนนี้หน้าของเขามันซีดเหงื่อไหลเหมือนตอนลุ้นประกาศรางวัลไม่มีผิด คิมไม่รอช้ามาขนาดนี้แล้วจะมัวแต่กลัวไม่ได้แล้ว ขายาวยันร่างหนาให้เข้าไปในห้องนอนของเขาก่อนจะปิดประตูให้อย่างรู้งาน
ร่างหนาค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้มีนขึ้นเรื่อยๆก่อนจะวางมือลงบนไหล่ของมีนเบาๆ
"มีน.."
ร่างผอมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาต้นเสียง ภาพของนะที่มายืนอยู่ตรงนี้มันทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวมันวูบๆ ในหัวของมีนตอนนี้คิดได้เพียงแค่หนี.. เขาต้องหนีไปให้ไกลกว่านี้ตอนนี้เขาไม่พร้อมจะสู้หน้านะจริงๆ ทันทีที่เขาเดินไปเฉียดนะร่างผอมๆของเขาก็ถูกมือหนาดึงเข้ากอดแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างหนาสะอื้นออกมาจนเขาสัมผัสได้นี่เป็นรอบที่สองที่เขาเห็นนะร้องไห้ รอบแรกเมื่อห้าปีที่แล้วตอนที่หมาของนะตายแต่ตอนนี้..ไม่มีใครตายซะหน่อย หยดน้ำตาอุ่นๆไหลลงมาเปรอะที่ไหล่บางของเขาจนเปียกชุ่ม ตอนนี้มีนทำได้แค่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร เอาจริงคือเขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อมากกว่า มือบางยกขึ้นมาแตะที่ร่างของนะเบาๆ แต่ทันทีที่มือของเขาสัมผัสโดนร่างหนากลับกอดเขาแน่นขึ้นและร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม
"ไม่เอาแล้วมีน...อย่าหนีกูอีกนะ"
ความคิดเห็น