เจ็บไม่กลัว กลัวไม่รัก

ลำดับตอนที่ #1 : อกหักน้ำตาตกแล้วเรา T_T

                          

                                                                                    

                          เครื่องเล่นซีดียังคงเล่นต่อไปเรื่อยๆ  ฉันนอนอยู่บนเตียงนอน  ทั้งห้องของฉันตกแต่งด้วยเครื่องประดับสีชมพูทั้งห้อง

  สมองของฉันว่างเปล่า  น้ำตาใสๆไหลอาบแก้มไปช้าๆ  อิมยูมิน...คนที่ฉันรักมาตั้งแต่มัธยมต้นจนปัจจุบัน...  แต่ตอนนี้...ฉันไม่มีเขาแล้วT T

    

           3วันที่แล้ว....



                        \"เราเลิกกันเถอะ\" เสียงของยูมินบอก ช่อกุหลาบที่ยูมินให้ฉันเมื่อตะกี้ มันเริ่มเลื่อนหลุดออกจากมือขวาของฉันช้าๆ

                        \"ทำไม...เพราะอะไร...?\" เสียงของฉันสั่นเครือ เหมือนมีคนมาบีบคอไม่ให้พูด มันเกิดขึ้นเร็วมาก ถึงฉันจะเคยนึกว่าวัยอย่างเราต้องมีจุดจบกันบ้าง...แต่นี้...มันยังเร็วไป 2-3วันที่ผ่านมา เราทั้งสองยังมีความสุขกันอยู่เลย ToT

                        \"เบื่อ...ขอโทษนะ ควอนยองฮุน...ขอโทษจริงๆ...แล้วก็ขอบคุณนะ..สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา5ปี\" เขาพูดอย่างไร้น้ำเสียง... เหมือนหัวใจหยุดเต้นชั่วคราว แล้วมีใครเอามีดมาทิ้มตรงหัวใจอย่างรุนแรง > <



                        ฉันวิ่งอย่างสุดชีวิต...ไม่คิดเลยว่าจะเป็นอย่างนี้...



                    \"ควอนยองฮุนนนน!!!!!! เดี๋ยว...\" ยูมินพยายามตะโกนเรียกฉัน  ไม่หรอก...มันหยุดไม่ได้...นายไม่คิดอะไรแล้วนี่...

   ฉันจะมาฟังคำพูดที่มาทิ้มแทงหัวใจอยู่ทำไม..ฮือ..ฮือ...อิมยูมิน...ทำไมถึงทิ้งฉันไปแบบนี้ T0T



           กลับมาปัจจุบัน...

            

                    นึกแล้วสมองยิ่งตื้อ...ฉันกัดฟันตัวเอง โอย...หายใจไม่ออก ร้องไห้มากไปแฮะ =_=  ฉันยันตัวเองให้นั้ง    ถอดหูฟังออก...

   ผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ลายดอกไม้สีชมพู ที่อยู่ข้างๆโคมไฟดวงอ่อนๆ เปอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาของฉัน3วันเต็มๆ  ฉันหยิบขึ้นมาเช็ดอีกครั้ง แล้วเหลือบไปดูนาฬิกาปลุกที่อยู่บนหัวเตียง... เป็นเวลา4โมงเย็นแล้วซะนะ... พี่ชายสุดเฮงซวยของฉันน่าจะกลับบ้านแล้ว =_=



                               ก๊อก ก๊อก ก๊อก ปัง! ปัง! =_=



   พูดไม่ทันขาดคำ พี่ชายแสนดีของฉัน(ขอให้มันจริงเถอะ><) ความจิมฮุน ที่ไม่เคยแคร์ชาวบ้านที่ไหน กลับมาบ้านแล้ว แถมไม่มีมารยาทเอาเสียเลย --_--;; สงสัยจะมาพังประตูของฉันแหงๆ

                 \"รู้แล้วๆ เปิดแล้วนา...\" ฉันตะโกน พร้อมกับวางผ้าเช็ดหล้าไว้ตรงเดิม แล้วลุกขึ้นจากเตียง สวมรองเท้าที่อยู่ในบ้าน เดินไปเปิดประตู...

              แอ๊ดดดดดดดด...

    ฉันเปิดประตูออกช้าๆ  หนุ่มหน้าตาหล่อสุดๆ สูงพอๆกับประตู สวมแว่น(แต่ก็ไม่ใช่เกเรียนเอาซะเลย =_=) เก๊กอยู่นั้นแหละ...นี้ล่ะ...พี่ชายสุดเฮงซวยของฉันเอง --_--+ ฉันจ้องหน้าจิมฮุนผ่านหน้าของเขาดวงตาอันแหลมคมของจิมฮุนขมวดคิ้วขึ้น แล้วก็เปลี่ยนเป็นทำท่าเซ็งๆแทน --_--;;

              \"จ้องฉันอยู่นั้นแหละ ไม่เคยเห็นคนหล่อรึไง เข้าห้องไปเร็วๆ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย\" จิมฮุนพูด แล้วเดินเข้ามาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  

             \"คนหล่อน่ะ มีเยอะแยะจะตายไป แล้วใครให้นายเข้ามาเนี่ย...ออกไปนะ!!!\" แน่นอน... เป็นได้แค่คำพูดเท่านั้น ฉันผลักจิมฮุนให้ออกไป แต่ไม่ได้ผล หนำซ้ำถูกเขาผลักไสไปที่เตียงนอนอีก

              

              พี่ชายเฮงซวยเอ้ย....=_=\'\' เป็นพี่ชายแท้ๆ อยู่ไฮสคูลปี3แล้ว หัดทำตัวเหมาะสมหน่อยสิ ถึงงี้ไง ฉันไม่เคยยอมรับจิมฮุนเป็นพี่ชายเลย แต่ถึงจะพูดว่าจิมฮุนเป็นพี่ชายก็จริง...แต่ฉันก็ไม่ยอมรับในตัวของเขาอยู่ดี --_--;;

              \"เงียบ....ด่าฉันอยู่ในใจรึไง\"  เอาเข้าไปๆ รู้อีก

              \"....\"  

              จิมฮุนเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าของฉันที่ยังเช็ดไม่หมด เลยเอื้อมมือไปเช็ด แต่ฉันขัดขืน แล้วไม่สบตากับจิมฮุน เห็นหน้านายแล้วทำไมนึกถึงแต่อิมยูมินอย่างเดียว...T T

              \"ยังลืมหมอนั้นไม่หายหรอ  ลืมมันซะเถอะ เธอน่ะไปโรงเรียนได้แล้ว หยุดมา3วันแล้วนะ หยุดไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกน่า!!!\" จิมฮุนตะคอก...T_T ...แล้วนายมาปลอบหรือมาสั่งสอนฉันกันแน่เนี่ย

             \"ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน อย่างนายเคยห่วงและแคร์คนอื่นบ้างหรอ อย่ายุ่งหน่อยเลย!\" หึ...เล่นตะคอกมาฉันก็ตะคอกกลับ ถ้าจิมฮุนห่วงใยฉันจริงๆล่ะก็...ฉันว่าฟ้าคงผ่าตัวจิมฮุนแน่ๆ --_--;;

            \"ยัยบ้า!! ...อุตสาห์ปลอบใจ แล้วยังดื้ออีก ยังไงพรุ่งนี้เธอจะต้องไปโรงเรียนให้ได้ คอยดูเหอะ!!!\" =_=+  เมื่อกี้นายหาว่าฉันบ้า แล้วยังบอกอีกว่าพูดปลอบใจฉัน...โธ่...นั้นขนาดปลอบใจนั้นน่ะ...--_--*



              ควอนจิมฮุนเดินออกจากห้องไปแล้วปิดประตูดัง ปัง !!



       ไม่มีมารยาทอีกแล้ว...พี่ฉัน ... ฉันถอนหายใจ ล้มลงบนเตียงอย่างรุนแรง ทำไมรู้สึกอ่อนเพลียจัง...ฉันไม่ได้ออกจากห้องไปไหนเลยนะ...เดี๋ยวซิ...หรือว่า...เป็นเพราะฉันไม่ได้กินข้าวเลยตลอก3วัน =_=  ตาเริ่มปิดลง สติดับวูบชั่วคราว....







*****************************************************************************************

เดี๋ยวจูนจะมาลงอีกตอนนึงนะคะ  ช่วยคอมเมนต์และโหวตด้วยนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งไง ^_____^