คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Finding
“แทแท นายว่าไงนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
จินฮวานแทบช๊อคเมื่อได้รับโทรศัพท์ทางไกลจากลูกพี่ลูกน้องที่โซล ว่าพี่ชายของเขาหายตัวไป ป่านนี้ยังมาไม่ถึงโรงแรมของแทฮยอนตามที่ได้นัดไว้
“ฮือออออ จินฮวานนี่ เราจะทำไงดี ตอนที่มาถึงฉันพี่จินอูยังโทรคุยกับฉันอย่างดิบดี ว่าไม่มีปัญหาอะไร แต่ป่านนี้ก็ยังมาไม่ถึงสักที โทรไปโทรศัพท์ก็ปิดเครื่องไปแล้ว ฉันใจคอไม่ดีเลย” แทฮยอนเองก็ร้อนใจไม่แพ้กัน ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างเครียด และเป็นห่วงพี่ชายของตัวเองมาก เพราะทุกคนรู้ดีว่าปกติแล้วจินอูเป็นคุณหนูที่ไม่เคยได้รับความลำบาก หรือต้องทำอะไร ไปไหนเองเลยสักนิด แล้วตอนนี้มาหายตัวไปเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมาก แถมถ้าทางคุณป๊า คุณม๊ารู้แล้ว จะเกิดเรื่องใหญ่ขนาดไหน
“ฉันว่าจะไปแจ้งความ ให้ตำรวจช่วยตามหาตัวพี่จินอู ฉันใจคอไม่ดีเลยจริงๆ”
“ไม่ได้นะ!! ถ้าแจ้งความต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ ถ้าคุณป๊าคุณม๊ารู้เข้า”
“แต่เราจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้นะฮวานนี่ ถ้าเกิดพี่จินนี่ ... เป็นอะไรขึ้นมาเราจะทำยังไงดี”
หลังจากวางสายจากแทฮยอนไป จินฮวานก็แทบบ้า เป็นห่วงพี่ชายสุดที่รักสารพัด จึงรีบจัดการเตรียมตัวที่จะไปโซล เพื่อไปตามหาพี่ชายทันที แต่ยังไม่ทันจะได้ออกไป ก็มีแขกที่ทำให้เขาต้องช๊อครอบสองมาหาถึงบ้านซะก่อน ..........
“เซอร์ไพร้สสสสสสสสสสสสสสสสส์ !!!!!!!!!!!” ชายหนุ่ม มาดทะเล้น ตาตี่? มีฟันกระต่ายคู่หน้าเป็นเอกลักษณ์? เดินเข้ามา พร้อมเสียงร้องตะโกนลั่น เมื่อเห็นหน้าหนุ่มน้อยผู้เป็นเจ้าของบ้าน
“ว่ายังไงตัวเล็ก!!?? จะรีบร้อนไปไหน???”
“บาบิ!!!!! มาได้ยังไง” จินฮวาน หรือตัวเล็กที่อีกฝ่ายเรียกนั้นถึงกับอึ้ง ที่อยู่ๆแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็โผล่เข้ามา แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้ตกใจได้มากเท่ากับคนที่เดินตามหลังหนุ่มฟันกระต่ายเข้ามา ....
“ไฮ จินฮวานนี่ ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีมั้ย?” เสียงทุ้มเอ่ยทักตัวเล็กที่ยังยืนอึ้งๆไม่หาย แต่เมื่อเรียกสติกลับคืนได้ก็หันไปมองหน้าพ่อหนุ่มฟันกระต่ายแบบงงๆ อย่างขอคำตอบว่าชายที่เดินตามมา แถมทักเค้าอย่างสนิทสนมนี้คือใครกัน??????????? จินฮวานงง???
“ฮ่าๆๆๆ นี่อย่าบอกนะว่านายจำไม่ได้น่ะ … นี่ท่าจะเป็นเซอร์ไพรส์จริงๆซะด้วยย ฮิๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” บาบิหัวเราะจนตาหยี แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้จินฮวานหายงงไปได้ ก็ในเมื่อเค้าไม่ได้รู้จักคนที่ยืนตรงหน้านี้ด้วยซะหน่อย เมื่อเห็นอย่างนั้นหนุ่มตรงหน้าก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ขนาดตัวเล็กยังจำพี่ไม่ได้ แล้วแบบนี้จินนี่ของพี่จะจำกันได้มั้ยน๊า .....”
เมื่อได้ยินสรรพนามที่ใช้เรียกพี่ชายสุดที่รักของตนอย่างสนิทสนม จินฮวานก็ตาเบิกกว้างขึ้นหลายเท่า เพราะมีไม่กี่คนหรอกนะที่จะเรียกชื่อพี่ชายของเค้าแบบนี้ ถ้าไม่ใช่คุณป๊า คุณม๊า เค้า แทฮยอน และก็คนที่ตั้งชื่อนี้ให้พี่ชายของเค้าเอง ซึ่งนั้นก็คือออออ
“... มินโฮ มินโฮฮยอง!!!!!!!!!!! มินโฮฮยองจริงๆหรอเนี่ย?!!!!!!! ”
“ก็ใช่นะสิ ทะมึนมาขนาดนี้จะเป็นใครไปได้ละตัวเล็ก .... โอ๊ยยย!! ฮยอง เจ็บนะ!!!!! ” เป็นเสียงบาบิที่เงียบไปนานตอบขึ้นมาแทน พร้อมกับเสียงโอดโอยแล้วเอามือคลำหัวป้อยๆ เมื่อโดนมะเหงกจากพี่ชายที่ถูกพาดพิง
“พูดมากนะไอ้เหยิน” หันไปจิกตาใส่บาบิแล้วหันมาหาจินฮวานที่แอบยืนขำสะใจอยู่
“เออ ว่าแต่.... จินนี่ล่ะ จินนี่ไปไหน” คำถามนี่ทำให้จินฮวานที่ขำอยู่ถึงกับชะงัก เพราะไม่รู้จะตอบยังไง ตัวเค้าเองยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้พี่ชายของเค้าหายตัวไปไหน แล้วนี่คู่หมั้นพี่ชายก็กลับมาอีก จะให้เรื่องนี้แพร่งพรายไปไม่ได้เด็ดขาดดดด
“อะ เอ่ออออ คือ พี่จินอูเค้า... เค้าไปพักตากอากาศน่ะที่ ที่ฮาวาย!!”
“หา!!! นี่ฉันฟังไม่ผิดใช่มั้ย หม่ามี๊นี่นะไปพักตากอากาศ??!!!!!!” เป็นเสียงบาบิที่อุทานออกมาอย่างตกใจ
‘หม่ามี๊’ เป็นสรรพนามที่หนุ่มตาเล็กฟันกระต่ายนี้ใช้เรียกจินอู เพราะตั้งแต่เด็กมาแล้วที่สองคนพี่น้องมินโฮ-จีวอน (บาบิ) และครอบครัวของจินอู และจินฮวาน รวมถึงแทฮยอนด้วย สนิทสนมกัน และเล่นด้วยกันมาตั้งแต่จำความได้ จนกระทั่งแทฮยอนย้ายตามพ่อแม่กลับไปอยู่ที่เกาหลี
ซึ่งน่าแปลกที่คุณหนูจอมเหวี่ยงอย่างจินอูจะยอมให้บาบิที่เกาะติดแจ เรียกตนว่าหม่ามี๊มาตั้งแต่เด็กๆ แถมยังตามใจบาบิเอามากๆซะด้วย ผิดกับมินโฮที่ต้องคอยยอมให้จินนี่ของเค้าบงการทุกสิ่งอย่าง แต่อย่างที่บอกว่ามินโฮเองก็สุดแสนจะเต็มใจ
ส่วนจินฮวานที่มีนิสัยเข้ากับทุกคนง่าย จึงสนิทสนมกับทุกคน จะมีก็แต่บาบิที่จะชอบแกล้งชอบแหย่ทั้งๆที่จินฮวานแก่กว่าซะด้วยซ้ำ
สิ่งที่บาบิตกใจกับการที่บอกว่าจินอูไปตากอากาศนั้น เพราะใครๆต่างก็รู้ดีว่าคุณหนูจินอูเกลียดแดงแรงๆ เพราะร้อน และจะทำให้ผิวเสีย มินโฮเองก็รู้สึกแปลกใจเช่นกัน กอรปกับเห็นท่าทางอ้ำๆอึ้งๆของจินฮวานทำให้ดูน่าสงสัยมากขึ้นไปอีก แต่เลือกที่เก็บเงียบไว้ก่อน
“ว่าแต่พี่มินโฮกลับมา คุณป๊าคุณม๊าทราบรึยังครับ?” จินฮวานพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“ยังหรอก พี่ก็ตั้งใจจะมานี่ไงละ ไม่คิดว่าจินนี่จะไม่อยู่ แต่ไม่เป็นไร จินนี่จะกลับมาวันไหน เดี๋ยวพี่จะมาใหม่” มินโฮเลือกที่จะตัดบทและลากน้องชายที่ทำท่าจะงอแงจะอยู่ต่อให้กลับ เพราะสังเกตเห็นความอึดอัดใจในสีหน้าของจินฮวานแปลกๆ
เมื่อสองพี่น้องกลับออกไปแล้ว จินฮวานก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เพราะคิดว่าถ้าหากสองคนนั้นยังไม่กลับไปเค้าก็ไม่รู้จะปิดบังไปได้อีกสักเท่าไหร่ และคิดว่าเค้าคงอยู่นิ่งต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องรีบออกเดินทางไปเกาหลีเพื่อตามหาพี่ชายให้เร็วที่สุด
ส่วนพี่น้องสองคนเมื่อกลับออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลคิมแล้ว มินโฮจึงบอกน้องชายถึงข้อสังเกตความผิดปกติของจินฮวาน
“ฉันว่าตัวเล็กดูมีพิรุธยังไงชอบกล และตอนที่เรามาถึงก็เหมือนทำท่าว่าจะรีบร้อนออกไปไหนซะด้วยนะ ฉันว่าจินนี่ต้องไม่ได้ไปพักตากอากาศที่ฮาวายแน่ๆ ยังไงตอนนี้ต้องตอนติดตามตัวเล็กอย่าให้รู้ตัว นายทำได้ใช่มั้ย” บาบิพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่ชาย
...
....
.....
กรุงโซล เกาหลี ..คอนโดของคังซึงยุน
จินอูที่ตอนนี้ได้เข้ามาอยู่กับคังซึงยุน ชายหนุ่มแปลกหน้าที่ช่วยเหลือเค้าไว้ได้ 2 วันแล้ว ยังคงพยายามปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ในเมื่อซึงยุนก็ค่อนข้างจะดูแลคนความจำเสื่อมนี้เป็นอย่างดี
แต่ปัญหาของซึงยุนก็คือพยายามที่จะหาเบาะแสของคนคนนี้ให้มากที่สุด เพื่อช่วยฟื้นฟูความทรงจำ หรืออย่างน้อยก็อาจจะตามหาญาติให้ หลักฐานที่มีติดตัวคนป่วยความจำเสื่อมตาแป๋วคนนี้เพียงอย่างเดียวก็คือ แหวนทองคำขาววงเกลี้ยงที่ใส่ติดนิ้วนางข้างขวามา ซึ่งในตอนแรกที่นิ้วนั้นก็เป็นรอยแดง และมีแผลถลอกนิดหน่อย เหมือนกับว่ามีคนพยายามที่จะรูดแหวนนั้นออกจากนิ้วแต่ถอดไม่ออก แต่หลังจากที่นอนโรงพยาบาลหลายวัน อาจทำให้ร่างกายนั้นซูบผอมลง จึงสามารถถอดแหวนออกมาได้
ซึงยูนนั่งถือแหวนพลิกไปมา พินิจมองแล้ว ทายาทธุรกิจจีเวลลี่อันดับหนึ่งอย่างเค้าก็รู้ได้ในทันทีว่าแหวนวงนี้มีราคาสูงมาก ถึงแม้รูปแบบจะดูราบเรียบ และวัสดุและการทำเป็นแบบเฉพาะของช่างที่มีชื่อ คนที่สั่งทำแหวนแบบนี้ได้ต้องมีฐานะที่ไม่ธรรมดา และเมื่อสังเกตดีๆ ด้านในของแหวนก็มีตัวอักษรเล็กๆสลักเอาไว้ด้วย ‘JinW K.’
“JinW K. นี่อาจจะเป็นชื่อของนายก็ได้นะ JinW .... จินW .... พอจะคุ้นๆบ้างมั้ยชื่อนี้ ลองนึกๆดีๆ ว่านายชื่อจิน?? จินอะไร” ชายหนุ่มพูดกับคนตัวเล็ก ที่จ้องมองเค้าด้วยตาแป๋วๆอยู่ตรงหน้า เมื่อเป็นดังนั้นสายตาแป๋วนั้นก็เหลือบมองด้านบน พยายามจะนึกตามที่ชายหนุ่มตรงหน้าบอกเค้า
“จิน... จินงั้นหรอ? จิน.... จินอะไร.......” เมื่อเริ่มใช้ความคิด ก็เริ่มปวดหัว ร่างเล็กเอามือกุมหัวไว้ แล้วหลับตาปี๋ “ปวดหัววว ปวดหัวจัง” น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากหางตาทั้งคู่ มือที่กุมหัวสั่นเกร็ง ซึงยุนเห็นดังนั้นก็รีบคว้ามือคนตัวเล็กเอาไว้
“ไม่เป็นไรนะ ถ้าปวดหัวมากก้ไม่ต้องคิดก็ได้ พักก่อนเถอะ” มือหนาค่อยๆจับประคองร่างเล็กให้เอนตัวนอนพักบนโซฟา ร่างเล็กที่หายใจหอบกับอาการปวดหัวค่อยๆผ่อนคลายลง และลืมตามองชายหนุ่มตรงหน้า ที่กำลังเอามืออุ่นๆลูบหัวปลอบเค้าอีกครั้ง
“ถ้าคิดแล้วมันปวดหัวมากๆก็อย่าไปคิดเลยนะ เอาไว้ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ แค่ตอนนี้รู้ว่านายอาจจะชื่อ จิน? อะไรสักอย่างก็พอจะมีข้อมูลมากขึ้นแล้ว อย่างน้องเราก็ยังมีความหวัง.....
ใช่!!! ต่อไปนี้ฉันเรียกนายว่า ‘จินนี่ (?!!)’ ก็แล้วกันนะ เพราะจินนี่เป็นตัวแทนแห่งความสมหวัง ดีมั้ย?”
“จินนี่... งั้นหรอ??” สายตาแป๋วจ้องมองชายหนุ่มที่ส่งยิ้มใจดีมาให้ ตั้งแต่เค้าตื่นมาก็เห็นรอยยิ้มใจดีจากคนๆนี้ รอยยิ้มที่ทำให้เค้ารู้สึกอุ่นใจ และไว้วางใจผู้ชายคนนี้อย่างประหลาด
“เอาสิ จินนี่ .. ฉันชอบชื่อนี้” ร่างเล็กยิ้มตอบอย่างดีใจ ที่ตัวเองมีชื่อเรียกซะที ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเค้าถึงชอบชื่อนี้ หรือมันเป็นเพราะชื่อที่คนใจดีตรงหน้าตั้งให้ ทั้งคู่ต่างยิ้มให้กันด้วยความอบอุ่น ...
TBC
ก่อนอื่นต้องขอโทษก่อนเลยค่ะที่หายไปนานมาก แถมยังมาแอบเปิดอินโทรเรื่องใหม่เพิ่มอีก
จริงๆคือติดภาระกิจนิดหน่อย ประกอบกับพยายามเขียนแต่มันไม่ค่อยราบรื่น ทั้งๆที่วางโครงเรื่องไว้หมดแล้ว
แต่ต่อไปสัญญาค่ะว่าจะมาอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้งเลย และอาจจะสลับๆกับเรื่องใหม่ที่เปิดไว้ด้วย
เรื่องนั้นจะคนละฟิลกับเรื่องนี้ที่ดูเป็นเรื่องใสๆเลย อันนั้นจะออกแนวดราม่าและอาจมีแอคชั่นประปรายบ้าง ^^
ยังไงฝากติดตาม ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ
มาพูดกันถึงตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยมีอะไรมากเนอะ ยังเรียบๆเรื่อยๆ ปูพื้นตัวละครอยู่
แต่จะเห็นว่าตอนนี้มีบางคนเพิ่มเข้ามาแล้ว ^^
ต้อนรับวันเกิดของเค้าพอดี บาบิ หนุ่มน้อยที่น่าจะมาเป็นสีสันของเรื่องนี้
ยังไงวันสองวันนี้จะมีมาต่ออีกตอนค่ะ ชดเชยที่หายไปนาน
ยังไงฝากเม้นติ ชม หรือ ทวงกันได้
หรือจะเม้ามอยเรื่องหนุ่มๆวินเนอร์ หรือทีมน้องๆก็ได้นะคะ <3
ความคิดเห็น