คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Accident
“กลุ้มว่ะ .....”
เสียงบ่นจากโต๊ะที่ซึ่งในเวลานี้ ใครๆ ต่างก็ต้องสะดุดตากับชายหนุ่มทั้งคู่ด้วยบุคลิก หน้าตา ท่าทางที่มีเสน่ห์ และหล่อเท่ห์ เกินใครๆในที่นี้
และหนึ่งในนั้น อีซึงฮุน หนุ่มหน้าตี๋ สูง ขาว แต่งกายจัดจ้านเจ้าของ W CLUB คลับสุดหรูแห่งนี้ กำลังตั้งข้อสงสัย และอดที่จะถามเพื่อนรัก ซี้ย่ำปึ้กของตัวเองไม่ได้
ก็ในเมื่อ หนุ่มหล่อ ไฮโซ ดูดี ดีกรีเพียบ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณหญิง เจ้าของธุรกิจจิวเวลลี่อันดับหนึ่งในเอเชีย อย่างเพื่อนซี้ย่ำปึ๊กของเค้า กำลังจะเข้าพิธีหมั้นกับคุณหนูคริสตัล สาวสวย จากตระกูลดังเก่าแก่ ที่เป็นดาวเด่นสุดๆในวงสังคมอยู่ในขณะนี้
ดูยังไงๆทั้งคู่ต่างก็เหมาะสมกันยิ่งกว่ากิ่งทองใบตำแย...... หรืออะไรก็ตามที่สุดแสนจะเหมาะสม และน่าอิจฉาของคนทั่วไปยิ่งนัก
“ทำไมวะ กรูเองยังอิจฉาเมิงเลย รึเมิงยังคิดจะหวงชีวิตความโสดไปถึงเมื่อไหร่ ?"
“พูดไปเมิงก็ไม่เข้าใจกูหรอกว่ะ กูมีความรู้สึกว่ากูยังไม่ได้เจอคนที่ใช่จริงๆซะที แต่กูกลับรู้สึกว่ากูจะต้องได้เจอคนๆนั้นแน่ๆ” พูดพร้อมกับสีหน้าล่องลอย เคลิ้มไป
“เมิงนี่ท่าจะดูซีรีส์มากนะไอ้ตี๋ เล่นซะกรูแทบเพ้อตาม 5555555+”
“แหมมมมมมมมมมม.. เมิงนี่หน้าอินเตอร์มาเลยนะ ไม่เอาดีกว่า กุไปแระ ไม่อยากขับรถเสยเสาไฟ 5555555+” จับหัวเพื่อนรักโยกไปก่อนที่จะลุกกลับบ้าน
ร่างสูงขับรถในขณะที่ก็ยังคิดไม่ตกถึงเรื่องที่จะต้องถูกมารดาจับคลุมถุงชน ใจลอยเตลิดไปไหนต่อไหน จนกระทั่งเผลอเข้ามาในซอยแคบๆ มืดๆ แห่งหนึ่ง รู้สึกตัวอีกทีก็มีเงาดำพุ่งผ่านตัดหน้ารถ !!
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!
ชายหนุ่มเหยียบเบรครถกะทันหัน เสียงล้อรถลากยาวไปกับถนน หัวของเขาโขกพวงมาลัยรถไปพอเบาะๆ ....
เมื่อทุกอย่างสงบนิ่ง และรวบรวมสติของตัวเองได้ ร่างสูงจึงค่อยๆก้าวเดินลงมาจากรถ เพื่อสำรวจรถว่ามีอะไรเสียหายบ้าง และสิ่งที่ทำให้สายตาเรียวเบิกโพลงขึ้นจนแทบช๊อค........
..
...
ร่างของคนคนหนึ่ง นอนสลบอยู่หน้ารถ และมีเลือดนองใบหน้า !!!!!!!!!!!
..
...
....
รถแทกซี่ขับเข้ามายังซอยเปลี่ยว และมืดที่หนึ่ง ชายหนุ่มร่างบางมองไปรอบๆอย่างไม่คุ้นตา ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยรู้จักถนนหนทางในโซลดีนัก แต่ความรู้สึกบอกกับเขาว่านี่ไม่น่าจะใช่เส้นทางที่ควรจะไปแน่ๆ เขาพยายามตั้งสติ และค่อยๆถามกับคนขับแทกซี่ออกไป
“พี่ครับ อีกไกลมั้ยกว่าจะถึง”
คนขับแทกซี่ไม่ตอบ แต่แค่มองผ่านหน้ากระจกหลังยิ้มแปลกๆ ...จินอูรู้สึกใจคอไม่ดี และรู้สึก ถึงอันตรายที่กำลังจะเข้าใกล้ตัว พยายามสอดส่ายสายตาหาทางหนีที่ไล่ และตัดสินใจเปิดประตูรถ แต่ติดประตูล็อคอัตโนมัติที่ผู้โดยสารไม่สามารถจะเปิดเองได้
เห็นดังนั้น คนขับแทกซี่จึงจอดรถ และหันมาคว้าข้อมือร่างบางไว้ จินอูพยายามขัดขืนดึงข้อมือกลับ แต่คนขับก็ชักปืนขู่ทันที
“ถ้าไม่อยากตาย ถอดสิ่งของมีค่าออกมาให้หมด !!!!”
ร่างบางหยุดชะงัก มือไม้เริ่มสั่น ทำอะไรไม่ถูก แต่ก็พยายามคิดหาหนทางรอดให้ได้ ในใจนึกเสียใจที่ไม่น่าดื้อแพ่งกับพ่อแม่ หนีมาจนต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายถึงขนาดนี้
เด็กหนุ่มพยายามบังคับมือไม่ให้สั่น พร้อมกับค่อยๆถอดนาฬิกาข้อมือ และสิ่งของต่างๆออก
“พี่ อย่าทำอะไรผมเลยนะ”
“ไม่ต้องพูดมากก!! รีบๆส่งของมาให้หมด อย่าได้คิดยึกยัก ... แหวนที่นิ้วนั่นด้วย !!!!”
จินอูหน้าเสีย เพราะแหวนวงนี้เป็นเหมือนแหวนประจำตระกูล ซึ่งทุกคนในครอบครัวต้องมีและสลักชื่อประจำตัวเอาไว้ แต่ด้วยความจำเป็น เพื่อเอาชีวิตรอดไว้ก่อนก็ต้องพยายามจะถอดออกมา แต่ปัญหาคือถอดเท่าไหร่ ก้ถอดไม่ออกนี่สิ
ไอ้โจรในคราบคนขับแทกซี่เริ่มโมโหมากขึ้น กระชากมือร่างบางอย่างแรง พลางจะรูดแหวนที่นิ้วออกให้ได้
เด็กหนุ่มร้องด้วยความเจ็บ และแสบบริเวณนิ้ว พยายามขัดขืน จนเกิดการต่อสู้ขึ้น
ไอ้โจรร้ายเอากระบอกปืนที่พกมาฟาดเข้าที่ท้ายทอยร่างบางอย่างแรงจนไปกระแทกกับประตู จนสติของจินอูเริ่มเลือนลาง
ทันใดนั้นเสียงรถหวอตำรวจดังแว่วมาไกล ด้วยความกลัวคนขับแทกซี่จึงรีบผลักร่างเล็กออกจากรถ แล้วขับหนีไปพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระ และสิ่งของต่างๆที่ติดตัวเด็กหนุ่มไปทั้งหมด
ส่วนจินอู เมื่อถูกผลักออกจากรถศีรษะก็กระแทกเข้ากับขอบฟุตบาทจนสลบไป ......
ไม่รู้นานเท่าไหร่ที่ร่างเล็กรู้สึกตัว แล้วพยายามลุกขึ้น เดินโซซัดโซเซออกไปตรงทางแยก แล้วทันใดนั้นก็มีแสงไฟสว่างจ้าจากรถพุ่งมาหาตัวเขาอีกครั้ง!!! .... แล้วภาพทุกอย่างก็ดับวูบลง .....
..
...
....
เปลือกตาบางค่อยๆขยับ และลืมขึ้นช้าๆ แต่เมื่อต้องแสงกลับหยีลงและค่อยๆกระพริบตาขึ้นลงๆ เพื่อปรับสภาพสายตาได้ ดวงตากลม ค่อยๆกรอกไปมา มองไปรอบๆ สถานที่นั้น ... ที่นี่ที่ไหน?????
จากนั้นจึงพยายามค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นเพื่อที่จะได้มองสิ่งรอบตัวได้อย่างถนัด แต่เมื่อขยับกายเพียงนิดหน่อย ก็เกิดอาการร้าวระบบไปหมด โดยเฉพาะบริเวณศีรษะ รู้สึกปวดมากจนต้องยกมือขึ้นมากุมไว้
“คุณ คุณฟื้นแล้วหรอ !!!” เสียงร้องออกมาอย่างตื่นเต้นจากด้านข้างๆเตียงนั้น แล้วร่างสูงโปร่ง ของเจ้าของเสียงเมื่อครู่ ก็ถลาเข้ามาที่เตียงอย่างรวดเร็ว
“คุณเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า?!!” ชายหนุ่มยังคงรัวคำถามใส่ ร่างเล็กที่นอนกุมหัวอยู่บนเตียงนอนนั้น สายตากลมโตที่มองมาแบบงงๆ ปนความว่างเปล่า ถูกใช้มองไปยังร่างสูงที่หน้าตาดูใจดี ที่ยืนตั้งคำถามอยู่บริเวณข้างเตียง
“คุณสลบไปเกือบจะ 3 วันเลยรู้มั้ย ผมคิดว่าจะแย่ซะแล้ว... เดี๋ยวผมเรียกหมอ กับพยาบาลให้เข้ามาดูอาการก่อนนะ ว่าแต่คุณหิวน้ำมั้ย?” ร่างสูงรีบกุลีกุจอกดโทรศัพท์หัวเตียงคนไข้ เพื่อตามหมอให้มาดูอาการ และจัดแจงเทน้ำใส่แก้วพยุงให้ร่างเล็กค่อยๆดื่ม
ร่างเล็กค่อยๆจิบน้ำที่คนตัวสูงป้อนให้ สายตาก็เหลือบมองผู้ชายตรงหน้าไปด้วย
“อะไรนะ!! ความจำเสื่อม!!!!!!!!! ” เสียงร้องอุทานออกมาอย่างดังด้วยความตกใจจากร่างสูง หลังจากที่ได้รับทราบผลการตรวจเช็คอย่างละเอียดจากคุณหมอเจ้าของไข้ ซึ่งเป็นรุ่นน้องคนสนิทของเขาเอง
“คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนค่อนข้างรุนแรงที่ศีรษะนะครับ น่าจะเกิดการต่อสู้ หรือโดนทำร้ายมาด้วย แต่อาการแบบนี้ น่าจะเป็นแค้ความจำเสื่อมชั่วคราว คนไข้อาจจะค่อยๆฟื้นฟูความทรงจำได้เองบ” หมอหนุ่มน้อยหน้าใสภายใต้แว่นหนา กำลังอธิบายอาการของผู้ป่วยให้รุ่นพี่ของตนฟัง
คังซึงยุน รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเมื่อหันไปสบตาร่างเล็กที่นั่งมองเค้าด้วยดวงตาแป๋วๆ อยู่บนเตียงนอนคนไข้ ด้วยความสับสน ทั้งสงสารคนตรงหน้า และก็สงสารตัวเองด้วย
อะไรชีวิตเขามันจะซวยขนาดนั้น เรื่องที่ถูกคุณหญิงแม่บังคับให้แต่งงานยังเอาตัวไม่รอด นี่ยังจะมีปัญหาเพิ่มเข้ามาอยู่ตรงหน้าอีก
จริงๆแล้วเขาไม่ได้เป็นคนที่ขับรถชนคนตัวเล็ก ตาแป๋วที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาหรอกนะ
เพราะถึงเขาจะมัวแต่เหม่อตอนที่ขับรถ แต่พอเห็นมีเงาคนวิ่งตัดหน้า เค้าก็เหยียบเบรคกะทันหันทันอย่างเฉียดฉิวทันทีก่อนที่รถคันหรูจะถึงตัวคนร่างเล็กน่ารักนั้น
เอ๊ะ!! น่ารัก? นี่เขาคิดอะไรออกไป... ยอมรับตามตรงก็ได้ว่าคนๆนี้ก็น่ารักจริงๆ …
แต่นั้นมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เพราะที่จริงคนตัวเล็กนี้ดูเหมือนจะถูกทำร้ายมาก่อนหน้านั้น แล้วนี่เกิดความจำเสื่อมไม่รู้แม้กระทั่วว่าตัวเองเป็นใคร ชื่ออะไร บ้านอยู่ที่ไหน แถมอะไรๆที่พอจะเป็นหลักฐานแสดงตัวตนก็ไม่มีติดตัวเลยสักนิด
จะให้ทำยังไงกับชีวิตดี นี่ก็พามาส่งโรงพยาบาล ดูแลรักษาเป็นอย่างดีแล้วก็จบตามนั้น ที่เหลือก็ไว้เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่จะต้องติดตาม เสาะหาว่าคนๆนี้เป็นใคร และตามหาญาติเค้ามารับกลับไป
... แต่ระหว่างนี้ล่ะ จะให้ทำยังไง?
ยิ่งๆหันไปสบตากลมๆ ใสๆ เหมือนลูกกวางน้อยของคนๆนี้ แถมใบหน้าที่ตอนนี้ช่างดูไร้เดียงสาแล้วจะยิ่งทำตัวใจจืดใจดำ ไม่ดูดำดูดีคนๆนี้ก็ทำไม่ลง - -“ … คนหล่อเครียดดดดด !!
“ไหนๆ ก็ไหนๆแล้ว มึงรับเค้าไปอยู่ที่คอนโดกับมึงนั่นแหละ ... ดูสิ หน้าตาน่ารัก จิ้มลิ้มเหมือนผู้หญิงเลยนะเว้ยยยยย ”
อีซึงฮุน หนุ่มมาดเท่ ผู้ซึ่งรับรู้อยู่ในเหตุการณ์มาตลอดตั้งแต่เกิดเหตุช่างออกความเห็น...
ก็หลังจากวันนั้นที่แยกกันที่คลับไปได้ไม่นาน เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนตัวดี พร้อมด้วยน้ำเสียงตกใจ ไร้สติ ให้มาหาที่โรงพยาบาลนี้ ขัดเวลาที่กำลังเหล่สาวๆในคลับหมด แต่คนดีอย่างเขา เพื่อนมีเรื่องเดือดร้อนจะไม่เหลียวแลก็เกินไป จึงรีบแจ้นมาจนเหนื่อยหอบ
“มึงนี่ คิดเป็นแต่เรื่องแบบนี้หรอวะ นี่กูเครียดนะ” ซึงยุนที่ยังคงไม่อยู่ในอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงอะไรกับเพื่อน ทำได้แค่มองค้อน แล้วนั่งเครียดต่อไป
“เอาน่า มึงก็ไม่ต้องคิดมากหรอก ให้เค้าไปอยู่ด้วยก็คงไม่นาน เดี๋ยวกูให้ญาติที่เป็นตำรวจช่วยสืบให้ ไม่นานเดี๋ยวก็เจอตัวแล้ว ถือว่าเอาบุญน่า ช่วยเหลือเด็กน้อยตาดำๆ แป๋วๆ สักคน เผื่อผลบุญจะช่วยให้มึงรอดพ้นจากการคลุมถุงชนของแม่มึงไง
.... ใช่แล้วววว!!!
กูว่ากูมีทางช่วยมึงให้รอดการแต่งงานแล้วนะ ” พูดจบก็พยักเพยิดให้เพื่อนซี้มองตาม คังซึงยุนมองหน้าเพื่อนจอมวางแผน แล้วหันไปมองตามสายตาที่กำลังมองร่างเล็กที่หลับปุ๋ยอยู่บนเตียงอย่างครุ่นคิด
หรือว่า .........
TBC.
มาต่อตอนที่สองจบแล้วนะคะ
อ่านถึงตอนนี้ก็พอจะเดาเรื่องราวได้บ้างแล้ว ว่าอะไรเป็นอะไร
ส่วนหนุ่มๆที่เหลือจะค่อยๆทยอยออกมานะคะ
ฝากติดตาม เม้นให้กำลังใจด้วยค่ะ แล้วจะรีบมาต่อค่ะ ^^
ความคิดเห็น