คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Robot Boy 2 [End] [ Lay x Luhan]
Short Fiction : EXO
Title : Robot Boy
Pairing : Lay x Luhan
Auther : daifuku_blue
***************************
“นั้นไงๆๆคนนั้นแหละ”
“คิดจะทำอะไรกันแน่นะ”
“แย่ที่สุด”
และอีกหลายๆเสียงที่ต่างพากันซุบซิบทันทีที่ผมเดินผ่านพวกเขา ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ
“อี้ชิง สอนข้อนี้ให้ชั้นหน่อยซิ”
“ข้อนี้ด้วยนะ”
“ชั้นด้วยๆๆ”
“ครับ” พอผมเข้าไปในห้องก็เห็นสาวๆต่างพากันรุมล้อมเลย์เต็มไปหมด
“เป็นแค่คนดูแลอย่าได้ใจไปหน่อยเลย”
จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งผ่านเข้ามาในโสตประสาทของผม รู้สึกเหมือนมีอะไรมาแทงเลยแหะ ใช่แล้ว ผมมันแค่คนดูแล ผมทำให้เลย์และคนอื่นๆต้องเดือดร้อนเพราะความเห็นแก่ตัวของผม ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวที่จะเป็นคนพิเศษได้
“เฮ้อ “ รู้ตัวอีกทีตอนนี้ผมก็อยู่ที่ดาดฟ้าแล้ว
“คุณลู่หาน” ใครมาว่ะ คนจะนอน
“เลย์!!” มันรู้ได้ไงว่าผมอยู่ที่นี่อ่ะ
“ผมตามหาตั้งนานแหนะ เป็นอะไรไปครับ” เลย์ถามผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง อะเดะ หน้าตามันเปลี่ยนได้ด้วย
นึกว่าทำเป็นแค่หน้าเดียวซะอีก
“ไม่ได้เป็นไรนี่ แค่มาสูดอากาศเฉยๆ” แถสุดๆ
“สอนวิธีใช้เครื่องกดน้ำอัตโนมัติหน่อยซิครับ”
ตึง!!
“สุดยอด ออกมาจริงๆด้วย สนุกดีนะครับ^^” เลย์หันมาบอกผมอย่างร่าเริง
“ฮะๆๆ” อย่าทำหน้าอย่างนั้นซิ ชั้นจะตายเอารู้มั้ย -///-
“เอาอีกกระป๋อง”
หรือว่า ผมจะตกหลุมที่ไอหุ่นยนต์มันขุดไว้กันนะ
“เชิญครับ ได้ยินว่าน้ำนี่อร่อย” เลย์ยื่นน้ำกระป๋องให้ผม
“ขะ..ขอบใจนะ”
“ร่าเริงเข้าไว้นะครับ”
“อืม -///-“ โอ๊ยยย ใจผมเต้นแรงอีกแล้ว ผมคงต้องพูดออกไปจริงๆซินะ
“เป็นอะไรอีกแล้วครับ หน้าแดงเชียว ไม่สบายเหรอครับ” ไม่พูดเปล่าแต่ยังเอาหน้าผากมาแนบกับหน้าผากผมอีก ตายๆๆๆๆ >////<
“ละ...เลย์ ชั้นชอบนาย!!” ผมหลับหูหลับตาตะโกนออกไป พอลืมตาอีกทีก็สบตาเข้ากับเลย์พอดี
“......”
“อะ..เอ่อ -//////-“ ใบ้รับประทาน แล้วไอเสียงตึกตักๆก็ดังขึ้นเรื่อยๆซะด้วยซิ
“อี้ชิงงงงงงงงงงง”
ผมรีบผลักเลย์ทันที
“อี้ชิงว่างมั้ยจ๊ะ”
“วันนี้พวกเราไปเที่ยวบ้านอี้ชิงได้รึเปล่า”
ผมรีบวิ่งหนีออกมาทันที เกือบหัวใจวายตาย >///<
“ตกลงตามนี้ ใครทีอยากไปเที่ยวบ้านอี้ชิงยกมือขึ้น” สาวๆพวกนั้นทำอะไรกันนะ
“อะไรกัน พวกเราก็อยากไปนี่หน่า ใช่มั้ยลู่หาน” จงอินหันมาคุยกับผม
“แหะๆๆ มั้ง”
“ทุกคนไปเที่ยวบ้านผมนะครับ” จู่ๆเลย์ก็ประกาศเสียงดัง ทุกคนเลยเรอะ
“คุณลู่หานด้วยนะครับ” อะเดะ ชั้นด้วยเหรอ
“มาให้ได้นะครับ”
ใจเย็นเข้าไวลู่หานเอ้ย เค้าแค่ชวนตามมารยาท ก็เค้าชวนไปทั้งห้องนี่หน่า ฮะๆๆๆ
“ลู่หาน” เสียงใครอ่ะ ออ สองสาวในห้องของผมเอง
“พรุ่งนี้จะไปเที่ยวบ้านอี้ชิงมั้ยจ๊ะ ^^” คนผมยาวถามผม อย่าถามชื่อจากผมนะ เพราะผมไม่รู้จัก แหะๆๆ
“เอ่อ..ชั้นไปได้เหรอ”
“ไปด้วยกันซิ อี้ชิงอุตส่าห์ชวนทั้งที” อีกคนบอก
“ใช่ๆๆ อ่ะนี่” ว่าแล้วก็ยื่นกระดาษใบเล็กๆใบหนึ่งให้ผม
“นี่เป็นสถานที่รวมตัวนะ ทุกคนนัดเจอกันก่อนไปนะ”
“อย่าลืมนะจ๊ะ บ๊ายบาย” ไปซะล่ะ ให้ผมพูดมั่งไรมั่งก็ไม่ได้นะ
ไปก็ไปว่ะ
“เชิญทุกคนครับ” อี้ชิงเปิดประตูบ้านให้กับเพื่อนๆทุกคนที่มาบ้านของเค้า
“รบกวนหน่อยนะครับ/ค่า”
“โหย บ้านนายสุดยอดไปเลยว่ะอี้ชิง”
“เชิญทุกคนตามสบายนะครับ”
ตอนนี้ทุกคนต่างพากันตื่นเต้นและเล่นอย่างสนุกสนานในบ้านของอี้ชิง แต่คนๆที่อี้ชิงอยากให้มากลับไม่เห็นมี เขาพยายามมองหาจนทั่วจากเพื่อนๆจำนวนมากแต่ก็ไม่เจอ ถามใครต่อใครก็อไม่มีใครรู้
“เอ่อ ขอโทษนะครับ คุณลู่หานไม่มาเหรอครับ” อี้ชิงเข้าไปถามในกลุ่มเด็กผู้หญิง
“ออ ลู่หานบอกว่าจะไม่มาอ่ะจ๊ะ”
“ดูเหมือนว่าจะเป็นหวัดน่ะ”
“เหรอครับ”
อาฮ้อยๆๆๆๆ
เห้อ ที่นี่มันที่ไหนกันแน่แว๊ มันใช่ที่นัดรวมตัวกันจริงๆเรอะ มานัดกันทำไมในป่าว่ะ ชักงง แล้วทำไมมันวังเวงงี้อ่ะ นัดตั้งแต่บ่ายแต่นี่ก็ใกล้จะมืดแล้วด้วยนะ เริ่มกลัว ฮือออออออออ TT TT
เปาะ แปะ เปาะ แปะ
นั่นไง ฝนเริ่มตกอีกล่ะ คุณคนแต่งครับ ถ้าจะให้มีฝนตก ช่วยเอาร่มให้ผมด้วยนะครับ ขอร้อง
ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นั่นๆๆๆๆ ตกแรงซะด้วย หาที่หลบฝนดีกว่าวุ้ย อ่ะ! เจอแล้วๆๆๆ วิ่งโลดๆๆๆ
ผัวะ!!โครมมมมม!!!
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
ตุบ!!!!
โอ๊ยยยย ตกลงมาได้ เจ็บก้นอ่ะ ฮือๆๆๆ เห้อ แล้วนี่ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย เลือดออกหัวเข่าอีกตะหาก
กรรมๆๆๆ ลองปีนขึ้นไปดูดิ สูงชะมัดเลย ให้ตายซิ อย่าให้เจออิคนแต่งนะ ฮึมๆๆๆ
“เห้อ ไม่ไหว เจ็บไปหมดอ่ะ” ลองตะโกนเรียกคนมาช่วยดีกว่า
“ช่วยด้วยคร้าบบบบ มีใครอยู่ม้ายยยยยยยย”
“ช่วยด้วยยยยยย!!”
เห้อ ไม่ไหวๆๆ ไม่มีใครซักคน
ซ่าๆๆๆๆๆ
ฝนเริ่มตกหนักเรื่อยๆๆ จะมีใครมาช่วยผมมั๊ยเนี่ย ตอนนี้ผมทั้งเปียกทั้งเลอะเทอะ แผลก็เจ็บ จะเป็นไข้ตายมั้ยเนี่ยตรู แย่ที่สุด พ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยลู่หานด้วย ฮือๆๆๆ
“เลย์!!มาช่วยชั้นด้วย” ผมเป็นบ้าไปแล้ว ฮะๆๆๆ
“คุณลู่หาน!!” ใครมาเรียกผม หรือว่าผมหูแว่วอ่ะ
อ๊ะ!! เลย์นี่หน่า เค้ามาจริงๆเหรอ
“แฮ่ก แฮ่ก นั่งตรงนี้ก่อนนะครับ” เลย์พาผมขึ้นมาจากหน้าผาได้แล้ว รอดตายแล้ว
“ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรนะครับ ผมตามหาแทบแย่”
“ขอโทษนะ ฮะๆๆ” เค้าตามหาผมเหรอ
“ผมเป็นห่วงนะครับ ดีจริงๆที่ปลอดภัย”
“-///-“ พูดอะไรไม่ออกอ่ะ
“อ่ะ คุณลู่หานมีเลือดออกที่หัวเข่านี่ครับ”
“อ๊ะ! แค่แผลถลอกนะ ไม่เป็นไรหรอก” ผมบอก
“นั่งนิ่งๆนะครับ ผมจะทำแผลให้” แล้วเลย์ก็ทำแผลให้ผมด้วยการฉีกแขนเสื้อเชิ้ตของเค้ามาพันแผลให้
ท่ามกลางสายฝนแบบนี้ เค้าออกตามหาผมโดยที่ไม่มีร่ม ผมจะเข้าใจผิดไม่ได้ เพราะเลย์อ่อนโยนกับทุกคน
“ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะ” ผมคงทำให้เค้าวุ่นวายซินะ
“ผมโกรธนะครับ”
“ห๊า!!” โกรธผมเหรอ T^T
“ผมจะไม่ให้อภัยคนที่ทำให้คุณลู่หานเจอกับเรื่องแบบนี้” เฮ้อ รอดไป อะเดะ ว่าไงนะ
“อะ..เอ่อ”
“ลุกไหวมั้ยครับ” เลย์ค่อยๆจับมือผมลุกขึ้นยืน
“......”
“ผมเพิ่งจะเคยรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก” รู้สึกอะไรของนาย
“ตอนที่คุณลู่หานบอกว่าชอบผม ผมรู้สึกว่ามันแตกต่างจากคนอื่นอย่างเห็นได้ชัด”
“ระ..เหรอ แหะๆๆ” ผมก็เขินเป็นนะ -////-
“แม้แต่ตอนนี้เพียงแค่จับมือ หัวใจก็เต้นแรง” เลย์ยังคงพูดไม่หยุด ใจผมก็เต้นแรงไม่แพ้กันหรอก แต่มือของเค้าอุ่นจริงๆนะ ^///^
“นี่คงจะเป็นความรักใช่มั้ยครับ ^^” เลย์ถามผมด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้มสุดๆ
“O////O”
“สอนผมได้มั้ยครับ”
End
จบแบบมึนๆอึนๆ เหอๆๆ แต่แอบบอกไว้ก่อนว่ามีสเปเชี่ยลนะฮร้า อดใจรอแปปเน้อ
ความคิดเห็น