คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Robot Boy 1 [ Lay x Luhan]
Short Fiction : EXO
Title : Robot Boy
Pairing : Lay x Luhan
Auther : daifuku_blue
***************************
…….ซ่าๆๆๆ ……….ซ่าๆๆๆๆๆ
“วันนี้ฝนตก~ ไหลลงที่หน้าต่าง~ เธอคิดถึงฉันบ้าง ~ใครว่ะนั่น”
วันนี้ฝนตกตั้งแต่เช้าเลย แต่ไม่มีอะไรในตู้เย็นเลยนี่ซิ ผมเลยต้องออกมาซื้อไปตุนซะหน่อย ว่าแต่นั่นมันคนบ้าที่ไหนมายืนตากฝนว่ะ เดี๋ยวก็เป็นหวัดตายหรอก ร่มก็มีอยู่ในมือนี่หว่า ทำไมไม่กางล่ะ แปลกคนชะมัด
ด้วยความสงสัย ผมเลยลองเดินไปใกล้ๆดู
“จิ้มๆๆๆ”
ว่าแล้วก็ลองจิ้มๆแขนอิตาบ้านี่ดู ยืนซะตัวแข็งทื่อเชียว คนเปล่าเนี่ย หรือว่าหุ่นยนต์ว่ะ
“ชะอุ้ย! แหะๆๆ =w=”
หว่ายๆๆ มันหันมามองด้วยอ่ะ ไปดีกว่า
“หวัดดีลู่หาน^^~” เสียงของชานยอลที่ทักผมดังมาแต่ไกล
“เออ หวัดดีพวก ไอแบคฮยอนล่ะ”
“เดี๋ยวก็คงมาอ่ะ”
วันนี้เปิดเทอมวันแรกของผมล่ะ แต่ที่น่าเศร้าคือผมไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนๆตอนปี 2 ของผมแล้วนะซิ อ้อ ลืมแนะนำตัว ผมชื่อลู่หานฮะ เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากจีนมาเรียนที่เกาหลี ตอนนี้กำลังจะขึ้นปี 3 แล้วล่ะ
“เฮ้ย! อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นดิ ถึงเราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันแต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันนะ”
ชานยอลบอกผมทันทีที่เห็นผมทำหน้ามุ่ย คงรู้ว่าผมกังวลอะไรอยู่ละมั้ง ผมมันพวกติดเพื่อนอ่ะ
“ก็รู้ แต่มันก็อดเสียใจไม่ได้นี่หนา”
“พักเที่ยงก็มาหาพวกชั้นดิ โอเค” แบคฮยอนนั่นเอง มาถึงก้เอากระเป๋าฟาดหัวผมซะโครมใหญ่ มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่
กริ๊งๆๆๆๆๆ
เสียงกริ๊งดังขึ้น ผมก็ต้องเข้าห้องเรียนแล้วอะดิ
“เฮ้อ~ ไปก่อนนะพวกนาย ไว้เจอกัน” บอกลาไอเพื่อนทั้งสองก่อนไป
“เออๆ โชคดี”
…บรรยากาศภายในห้องเรียนที่เต็มไปด้วยนักเรียนที่คุยกันเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีใครมาคุยกับผมเลยอ่ะ หน้าผมมันไม่มีรัศมีความเป็นมิตรเลยเหรอ ที่น่าเศร้าไปกว่านั้นคือผมต้องนั่งคนเดียวอ่ะ ทั้งๆที่ต้องนั่งเป็นคู่นะ ลู่หานคนนี้ก็ต้องการเพื่อนนะครับ T^T
“อ้าวๆๆ เงียบๆกันหน่อย นั่งที่ด้วย” คุณครูเข้าห้องมาแล้ว
“สวัสดีนักเรียนทุกคน วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะ เรามีนักเรียนใหม่มาด้วยนะ เธอนะ เข้ามาซิ”
หืม ~มีนักเรียนใหม่มาเรอะ ดีเลย มานั่งข้างๆลู่หานซะดีๆ
“สวัสดีครับ”
เจ้าของใบหน้าหล่อแต่โคตรนิ่งทักทายด้วยเสียงเรียบๆ
“ผมจางอี้ชิง ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
ชื่อจีนซะด้วย เจอคนบ้านเดียวกันแล้ว อ่ะเดะ! นั่นมันไอบ้าที่ยืนตากฝนวันนั้นนี่หน่า
“ไอหุ่นยนต์!!” ผมเผลอลุกขึ้นยืนแล้วก็ตะโกนเสียงดังด้วย
“ชะอุ้ย แหะๆ”
ตัยหอง แล้วตรูจะเสียงดังทำไมเนี่ย ดูสายตาทีทุกคนมองมาดิ มุดโต๊ะๆๆ
“นี่เธอรู้จักนักเรียนใหม่เรอะ คนจีนเหมือนกันด้วยนี่หน่า” คุณครูถามผม
“เห้อ~ เปล่าครับ” ผมแค่เคยเจอนะครับคุณครู
“เอาเถอะ โต๊ะข้างๆเธอว่างพอดี งั้นเธอไปนั่งข้างๆลู่หานนะ” ไอหุ่นยนต์พยักหน้ารับ
“ชั้นให้เธอดูแลอี้ชิงก็แล้วกันนะ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ถามลู่หานได้นะ”
คุณครูสั่งผมก่อนจะหันไปบอกอี้ชิงต่อ
“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับคุณลู่หาน”
“แหะๆ เรียกลู่หานเฉยๆก็ได้นะ” รู้สึกเกร็งชะมัดเลยอ่ะ ผมจะกลายเป็นหุ่นยนต์เหมือนมันมั้ยเนี่ย
“เอาล่ะ คาบแรกวิชาภาษาอังกฤษ เอาหนังสือขึ้นมา” คุณครูตะโกนเสียงดัง
“คุณลู่หานครับ ผมขอดูหนังสือเรียนหน่อยได้ไหมครับ” อี้ชิงหันมาถามผม
“ออ ได้ดิๆๆ”
หน้ามันนิ่งได้ใจผมจริงๆ ให้ตายซิ ==
“ขอบคุณครับ ขอโทษที่รบกวนคุณด้วย” แปปเดียวอี้ชิงก็คืนหนังสือให้ผม
“อ้าว อ่านด้วยกันก็ได้นิ”
“ผมจำได้หมดแล้วครับ” ห๊า!!! อะไรนะ จำได้หมดo[]O
“อี้ชิง ไหนเธอลองอ่านดูซิ”
“ครับ Since 1979 the Physics Department at York has given two multiple choice diagnostic tests, one on Electricity and one on Mathematics, to students entering the course. $%^$^&*(*%#^*&$*#^*(&#@%^”
เห้อ~ คล่องปรื๋อ หุ่นยนต์ชัดๆ
“ชานยอล แบคฮยอน ทางนี้ๆๆๆ ” ผมตะโกนเรียกชานยอลกับแบคฮยอนที่เพิ่งซื้ออาหารเสร็จ
“เออๆๆ มาแล้วๆๆ”
“ใครอ่ะลู่หาน” ชานยอลหันมาถามผมทันทีที่เห็นบุคคลอีกคนที่ติดสอยห้อยตามผมมาแล้วเอาแต่นั่งเงียบ
“นั่นดิ ทำไม่ไม่พูดไม่จา” แบคฮยอนถามผมต่อทันที
“เพื่อนใหม่นะ เพิ่งย้ายมา เป็นคนจีนเหมือนกันด้วย อี้ชิง นี่ชานยอลกับแบคฮยอนนะ เพื่อนชั้นเอง” ผมแนะนำให้ทั้งหมดรู้จักกันเสร็จสัพ
“สวัสดีครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” อี้ชิงโค้งให้
“เออๆ หวัดดี ไม่ต้องเป็นทางการก็ได้” แบคฮยอนบอกทั้งๆที่ข้าวเต็มปาก
“ช่ายๆ ทำตัวตามสบายเถอะ ^[+++]^” ชานยอลฉีกยิ้มให้เห็นฟันครบ 32 ซี่ตามสไตล์มัน
“แล้วเป็นง่ะ ห้องเรียนใหม่กับเพื่อนใหม่” แบคฮยอนถามผม
“ก็ได้อี้ชิงเป็นเพื่อนนี่ไง “
“ห้องของเราก็มีเพื่อนใหม่เนอะ รู้สึกจะชื่อคริสมั้ง สงสัยจะเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเหมือนนายอ่ะ โรงเรียนเรานี่นักเรียนแลกเปลี่ยนเยอะเนาะ” ชานยอลบอกผม
“ออๆ ชั้นอิ่มล่ะ งั้นไปก่อนนะ เดี๋ยวต้องเรียนพละ” ผมที่กินเสร็จแล้วบอกลาเพื่อนๆ
“อืมๆ ไปดีมาดีนะ”ชานยอลกับแอบฮยอนโบกมือลาผม
“ไปกันเถอะอี้ชิง”
“ครับ” อี้ชิงตอบผมเรียบๆ ผมล่ะเบื่อมันจริงๆ ทำหน้าเป็นหน้าเดียวหรือไงว่ะ ลู่หานหงุดหงิด
“เอาล่ะ คาบพละวันนี้ครูจะให้นักเรียนชายแข่งบอล ส่วนนักเรียนหญิงเล่นวอลเลย์บอลนะ”
คร้าบบบบบบบบบบบ~ ค่า~
เย้ๆๆ เล่นบอลๆๆ ผมชอบเล่นบอลที่สุดเลยล่ะ
“เลย์ นายเล่นเป็นกองหลังนะ” กัปตันทีมของผมหันไปสั่งเลย์ ผมลืมบอกไป อี้ชิงมีชื่อเล่นว่าเลย์ล่ะ เจ้าตัวเพิ่งบอกผมเมื่อกี้นี้เอง
“ครับ” ตอบนิ่งๆแล้วเดินไปประจำตำแหน่ง ส่วนผมนะเหรอ กองหน้าคนเก่งของทีมแน่นอน
ปรี๊ดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดสัญญาณเริ่มเกมดังขึ้น ทำไมวันนี้ผมถึงยิงไม่เข้าซักลูกนะ ชักอารมณ์เสีย
“เฮ้ย! เลย์ ระวังหลังให้ด้วย” ผมตะโกนบอกไอหุ่นยนต์หลังจากที่ถูกแย่งบอลไป
“ครับ” เลย์วิ่งเข้าไปแย่งบอลมาได้ก่อนจะเลี้ยงขึ้นไปอย่างคล่องแคล่วตัวคนเดียว และแล้ว...
“ปรี๊ดดดดดดดดดด 1-0”
ทุกคนตอนนี้อยู่ในอาการตะลึง ตะลึง แล้วก็ตะลึง รวมทั้งผมด้วย มันเป็นหุ่นยนต์จริงๆใช่มั้ย ใครก็ได้ตอบผมที
“สะ..สุดยอดเลย นายไปเล่นกองหน้าเลย ส่วนลู่หาน นายไปเล่นกองหลังแทน” เหอ ไม่จริง T^T
เกมดำเนินไปอย่างสนุกโดยที่มีไอหุ่นยนต์ทำประตูตลอด
“เฮ้ย! ชักทนไม่ไหวแล้วนะ” กองหน้าร่างยักษ์ฝ่ายตรงข้ามสบถข้างๆผม กลัวอ่ะ
ผมพยายามเข้าไปแย่งบอลมาจากไอยักษ์ฝ่ายตรงข้าม แต่มันผลักผมอย่างแรงจนผมล้มลงไปกระแทกพื้นสนาม ถึงจะเป็นสนามหญ้าแต่ก็เจ็บนะเฟ้ย ฮือๆๆ
“คุณลู่หาน เป็นอะไรรึเปล่าครับ” เลย์เข้ามาพยุงผมให้ลุกขึ้น ผมส่ายหัวให้เบาๆ
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้สบายมาก^^ “ ส่งยิ้มไปให้ แต่ผมจะตายอยู่แล้ว แรงความชะมัด
“อี้ชิงพาลู่หานไปห้องพยาบาลด้วยนะ” คุณครูสั่งทันทีที่เห็นผมอากรไม่ค่อยดี
.....เลย์พาผมมาที่ห้องพยาบาล ผมไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่รู้สึกปวดตามเนื้อตามตัวเฉยๆ
เลยกินพาราไป 2 เม็ด รู้สึกง่วงมาตงิดๆ
“เลย์ นายกลับห้องก่อนก็ได้นะ ฉันว่าจะนอนพักซะหน่อย”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่เฝ้าคุณลู่หานก็ได้” ผมไม่รู้หรอกว่าเค้าพูดอะไร เพราะผมง่วงสุดๆ ==zzzz
“คุณลู่หานๆ ตื่นเถอะครับ” ใครมาเขย่าผมล่ะเนี่ย
“หืม เลย์เหรอ ชั้นจะนอน”
“แต่ตอนนี้มันมืดแล้วนะครับ” เลย์ยังเขย่าผมไม่หยุด
“เออๆ ตื่นก็ตื่น”
“งั้นชั้นกลับล่ะนะ บ๊ายบาย” ผมลุกขึ้นแล้วหันไปลาเลย์
ผมเดินไปเรื่อยๆ แต่รู้สึกเหมือนมีคนตามมาแหะ หรือว่าผี ไม่เอานะ ผมยิ่งกลัวผีอยู่ ฮืออออออ
“ใครอ่ะ” ผมหันไปถาม
“ผมเองครับคุณลู่หาน” ไอหุ่นยนต์นั่นเอง ตกอกตกใจหมด
“แล้วตามชั้นมาทำไมน่ะ” ผมถาม ไม่กลับบ้านกลับช่องรึไงนะ
“ก็คุณครูบอกว่า ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจให้ถามคุณลู่หาน รบกวนเหรอครับ”
“เห้อ~ ไม่รบกวน ไม่รบกวนซักนิ้ด” ผมรู้สึกผิดแฮะ
ซ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ้าว จู่ๆฝนตกซะงั้น ร่มก็ไม่ได้เอามา ซวยแล้วไง
“นี่ครับร่ม” เลย์ยื่นร่มให้ผม
“หืม”
“มันกางออกยังไงเหรอครับ” เลย์ถามผมด้วยใบหน้านิ่งๆเช่นเคย
“ห๊า!!!”
“ฮ่าๆๆตกใจหมดเลย นึกว่านายล้อเล่นซะอีก” ผมหัวเราะร่วน
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจครับ” เลย์หันมาบอกผม ตอนนี้เรากำลังเดินกลับบ้านท่ามกลางสายฝนด้วยกัน
“แล้วก่อนหน้านี้นายไปอยู่ไหนมาล่ะ ฮ่ะๆๆ” ผมยังหัวเราะไม่หยุด
“ทุกทีพ่อบ้านเป็นคนกางให้นะครับ”
“หืม พ่อบ้าน”
เอี๊ยดดดดดดดดดด
รถใครว่ะ หรูชะมัด จอดใกล้ๆผมกับไอหุ่นยนต์ด้วย
“คุณหนูครับ ผมมารับแล้วครับ” แล้วก็มีใครก็ไม่รู้ลงจากรถมาหาพวกเรา แล้วใครเป็นคุณหนูของแกฟะ
“พ่อบ้านซิวหมิน” เลย์คุยกับคนที่เพิ่งจากรถมา อ้าว!! รู้จักกันหรอกเรอะ
“ดูซิครับ ผมเรียนรู้วิธีกางร่มด้วยล่ะ” เลย์บอกกับคนที่ชื่อซิวหมิน เหอๆ เรียนรู้วิธีกางร่ม
“คุณหนูเอามาให้ผมถือดีกว่านะครับ” ว่าแล้วก็จะมาแย่งร่มไปจากไอหุ่นยนต์
“ไม่เป็นไรครับ แล้วผมก็รู้สึกว่าผมบอกพ่อบ้านแล้วนะว่าไม่ให้มา” ไอหุ่นยนต์จูงมือผมให้ออกห่างจากพ่อบ้านซิวหมิน(มั้ง?) ตอนนี้ผมกำลังงงอ่ะ
“แต่ว่าฝนตกนี่ครับ” อิตาซิวหมินยังคงไม่ยอมอยู่ดี พยายามจะมาแย่งร่มในมือ เริ่มเอือม
“วันนี้ผมจะกลับจะรถไฟ” เลย์หันไปบอกอิตาซิวหมินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจูงมือผมให้เดินตาม
“ห๊ะ!!รถไฟ มันอันตรายนะครับ @$&&^%*&%^*&(*%&^$^&*)(*_*%%#%*&(-*
ไมรู้ว่าอิตาซิวหมินบ่นอะไรเพราะพวกเราเดินห่างออกมาเรื่อยๆแล้ว
“จะดีเหรอ ปล่อยเค้าไว้แบบนั้นน่ะ” ผมหันไปถามเลย์ที่เดินไปเรื่อยๆไม่หยุด
“พ่อบ้านซิวหมินปกป้องผมมากไปนิดน่ะ”
มากไปนิดเหรอ ไม่มั้ง แล้วที่บอกไปว่าจะกลับรถไฟ แสดงว่าไม่เคยขึ้นรถไฟเลยงั้นซิ
“สอนวิธีซื้อตั๋วหน่อยซิครับ ผมเพิ่งขึ้นรถไฟเป็นครั้งแรก” นั้นไง ตรูว่าแล้ว
“ออ ได้ๆๆ นี่ กดตรงนี้ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้นะ”
“อย่างนี้นี่เอง”
“เอาบัตรเสียบตรงนี้ แล้วช่องมันก็จะเปิดให้เรา”
“อ๋อๆๆ เสียบตรงนี้”
ปึง!!
“เฮือก ตกใจหมดเลย” เลย์ดูจะตกใจมากนะนั่น
“ฮ่ะๆๆๆ” อยู่กับไอหุ่นยนต์แล้วสนุกมากจริงๆ
ซ่าๆๆๆ
“ฝนตกไม่หยุดเลยนะ”
“นั่นสิครับ”
“....”
“ยังจำได้ไหมครับ”
“หืม อะไรเหรอ” จำอะไรฟะ
“ก่อนหน้านั้นเป็นวันฝนตกเหมือนกัน” จู่ๆเลย์ก็หันมาสบตาผม
“....”
“เราเคยพบกันครั้งนึง” ไอหุ่นยนต์จำได้ แล้วผมจะใจเต้นแรงทำไมเนี่ย -///-
“....”
“กำลังเดินๆอยู่ ฝนก็ตกลงมา”
“แต่ไม่รู้วิธีกางร่มงั้นซิ”
“ใช่ครับ”
...แต่ละวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว โดยที่ผมได้สอนอะไรๆหลายอย่างให้กับเลย์ ได้อยู่กับเลย์ ผมมีความสุขดีนะ
“นายดูมีความสุขดีนะ” ชานยอลถามผมพลางอมยิ้มน้อยๆ
“เหรอ ชั้นดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ^^” ผมหันไปตอบพลางส่งยิ้มไปให้
“ใช่ ดูไม่อมทุกข์เหมือนตอนเปิดเทอมใหม่ๆอ่ะ” แบคฮยอนเสริม
“ฮ่ะๆ ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่ชั้นมีความสุข หรือว่าพวกนายอยากให้ชั้นมีความทุกข์”
“ไม่ใช่อย่างนั้น” ชานยอลรีบปฏิเสธผม
“ก็ดี พวกเราจะได้หายห่วง” แบคฮยอนบอก
“เดี๋ยวชั้นไปก่อนนะ จะไปสอนเลย์ให้ทิ้งขยะ บาย”
“อะไรๆก็เลย์นะตอนนี้”
“หรือว่า หึๆๆๆ”
...วันนี้ผมจะสอนเลย์ทิ้งขยะล่ะ ว่าแต่หายหัวไปไหนของมันนะ อ๊ะ! นั่นไง
อ่ะเดะ! มีเด็กผู้หญิงอยู่ด้วยนี่ แอบๆๆ
“อี้ชิงค่ะ ช่วยอ่านจดหมายนี่ด้วยนะค่ะ”
“ครับ”
สารภาพรักงั้นเหรอ แล้วความรู้สึกที่ไม่ชอบนี่มันอะไรกัน ผมมันบ้าไปแล้ว
“คุณลู่หาน ผมทิ้งขยะเสร็จแล้วครับ” บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกลู่หานเฉยๆ สอนไม่เคยจำ
“เหอ รู้แล้วๆๆ” ตอนนี้ผมอยากถามเรื่องที่มีคนมาสารภาพรักเค้าอ่ะ แต่ๆๆ โอ๊ย หัวหมุนไปหมดแล้ว
“เป็นอะไรเหรอครับ” จู่ๆเลย์ก็ยื่นหน้ามาถามใกล้ๆผม
“มะ..ไม่เป็นไรนี่ กลับกันเถอะ +///+” ใจเต้นแรงอีกแล้ว ผมจะบ้าตาย
“ครับ”
“ป่ะๆๆ กลับบ้าน” ผมรีบเดินออกไปก่อน ไม่กล้ามองหน้าอ่ะ
“คุณลู่หานครับ”
“ห๊ะ มีอะไรเหรอ”
“เมื่อกี้มีคนมาขอผมเป็นแฟน ผมควรทำยังไงดี” เหอ จู่ๆพูดอะไรนะ
“แล้วมีคนอื่นๆอีกนะครับ” ไม่พูดเปล่าแต่ไอหุ่นยนต์ชูจดหมายจำนวนมากมายให้ดูด้วย
“=[]=”
“ความจริงผมไม่เข้าใจ ว่าทำไมจู่ๆถึงมาขอเป็นแฟน” ก้อเพราะนายมันเพอร์เฟ็คไงล่ะ รูปหล่อ พ่อรวย เรียนเก่งชัดป่ะ ผมไม่ได้พูดบอกไปหรอก แหะๆ
“......”
“เรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก บอกตามตรง ผมสับสน”
“อะ..เอ่อ” ทุกครั้งเลย์จะทำทุกอย่างตามที่ผมบอก ทุกอย่างงั้นเหรอ
“ชั้นไม่อยากให้นายคบกับใครทั้งนั้น!!” อยู่ๆผมก็ตะโกนออกไป อ่ะเดะ อะไรนะ
“ตกลงครับ” เลย์บอกผม
“อะ..เอ่อ เดี๋ยวก่อนนะ แหะๆๆ” ตัยหอง เมื่อกี้ผมพูดอะไรออกไปน่ะ
“ผมจะทำอย่างนั้น ขอบคุณครับ”
2B continue
กราบสวัสดีรีดเดอร์ทุกท่าน เปิดตัวชอทฟิคเรื่องแรกกับการหากินกับฟิคแปลงของตัวเอง =w= ตอนนี้พยายามจิ้นเรื่องใหม่ๆอยู่นะฮะ อดใจรอกันนิดนึง
เปิดตัวคู่แรกมาทุกคนอาจช็อคเล็กน้อย ไรเตอร์ได้รับรีเควสมาฮะ แหะๆ รีเควสกันมาได้นะ
แต่อย่างที่บอก ไรเตอร์เมนคริสยอล ฮ่าๆๆๆๆ
หวังว่าคงสนุกและมีความสุขกันนะฮร้าาาาาาาาาา >w<
ความคิดเห็น