ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การสอบ (แก้ไขเล็กน้อยนะฮับ)
"พ่อ นี่มันผ่านไปชั่วโมงนึงแล้วนะ เมื่อไหร่จะได้เข้าไปซะที"ซัมเริ่มมีน้ำโหนิดๆตามประสาเด็กใจร้อน
"เดี๋ยวก็ได้เข้าแล้ว อย่าพูดมากหน่อยเลยน่า ทีรถม้าคันอื่นเขายังรอกันได้เลย"บิดาเริ่มอารมณ์เสียตามผู้เป็นลูก หลังจากพูดจบ พ่อก็นำพัดที่ดูแล้วเก่าคร่ำคร่าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อด้านซ้ายของเขาขึ้นมาพัด
ซัมเริ่มชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถม้าของตน สิ่งที่เขาเห็นคือรถม้ามากมายจอดต่อแถวกัน เพื่อจะเข้าไปยังประตูหน้าของโรงเรียนมนต์อสูรที่เก่าคร่ำคร่ากว่าพัดของพ่อเขาเสียอีก
"ปิ๊ดๆ ปิ๊ดๆ"นาฬิกาของซัมดัง ซึ่งมันหมายความว่าเป็นเวลาเที่ยงแล้ว เขาเข้าไปในรถม้าของเขาอีกครั้ง
ความเงียบเริ่มครอบงำอีกครั้ง ไม่มีใครเอ่ยอะไรเลย เพราะซัมหลับไปนี่เอง
"สวัสดีผู้ที่จะมาสมัครสอบทุกคน"เสียงๆหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงที่เข้ม และดังมากจนทำให้ซัมถึงกับตื่นจากภวังค์แห่งความฝันทันที
"พ่อพูดว่าอะไรนะ สวัสดีใช่ไหม แล้วพ่อสวัสดีใคร คนที่รู้จักหรือเปล่า แล้วอีกอย่างทำไมต้องดัดเสียงด้วยหล่ะ พูดธรรมดาไม่ได้หรือไง"เสียงงัวเงียภายในรถม้าเอ่ยขึ้น
"ใครพูด ฉันไม่ได้พูดนะ ฉันก็กำลังหาตัวคนพูดเหมือนกัน"ผู้เป็นพ่อหันกลับมาตอบผู้เป็นลูกผู้ซึ่งกำลังทำท่างงงวยกับเสียงที่ได้ยิน
ซัมชะโงกหัวไปข้างนอกรถม้าอีกครั้ง เพื่อหาต้นกำเนิดของเสียง เขาพึ่งสังเกตุว่าไม่ใช่พวกเขาเพียงคนเดียวที่กำลังหาต้นกำเนิดของเสียงประหลาด ทุกคนก็กำลังหาอยู่เช่นเดียวกับพวกเขานั่นเอง
"ฉันเป็นคนพูดเองหล่ะ ไม่ต้องเถียงกัน ฉันอยู่ตรงนี้ไง"เสียงประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง
"แล้วไอ้ตรงนี้มันตรงไหนหล่ะ"เด็กผู้ชายที่ห่างไปอีก 5 คันรถม้าของคนที่อยู่ใกล้ประตูหน้าตะโกนขึ้น
ซัมหันไปทางประตูเพื่อมองคนที่ตะโกนตอบเสียงประหลาดนั่น เขาเป็นเด็กชายใส่เสื้อสีแดงเหมือนสีของเลือดสดแต่อ่อนกว่า สิ่งที่เห็นได้เด่นชัดที่สุดคือผมสีทองเข้มที่สะท้อนกับแสงอาทิตย์ ยิ่งเพิ่มความเข้มของสีผมมากขึ้นไปอีก นอกจากนั้นซัมก็เริ่มมองไม่ออกแล้ว เนื่องจากอยู่ห่างกันเกินไปนั่นเอง
"ตรงนี้ไง ประตูหน่ะ ฉันคือคนที่พูดกับพวกเธอเอง ผู้สมัครสอบทุกคน"คราวนี้เสียงดังมาจากประตูชัดเจนขึ้น
ผู้ที่อยู่ใกล้ประตูถอยห่างจากประตูอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ
"ไม่ต้องกลัว ฉันแค่ออกมาต้อนรับทุกคนแทนอาจารย์ใหญ่ เกรย์ ที่ติดธุระกระทันหันเท่านั้นเองแหละ"ประตูพูดอย่างร่าเริง แต่เสียงก็ยังเข้มเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง"ฉันคือ ครอส (สัตว์อสูรรูปร่างคล้ายประตูขนาดยักษ์ ตามปกติจะอยู่ในลักษณะที่เหมือนประตูไม้ธรรมดา แต่ถ้าเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน มันจะเปลี่ยนไม้เหล่านี้ให้เป็นเหล็กได้ ดังนั้นจึงมักทำเป็นยามเฝ้าสถานที่ต่างๆ เช่นเดียวกับ การ์เดียน สามารถเปลี่ยนสีได้ตามวันและเวลา) สัตว์อสูรที่เฝ้าโรงเรียนมนต์อสูรแห่งนี้ เอาหล่ะถึงเวลาละ"แล้วประตูก็เริ่มเปิดออกอย่างช้า"ผู้สมัครสอบทุกคนขอให้โชคดี"
ผู้คนต่างพากันทยอยเข้าประตูไปอย่างช้าๆ แต่ไม่ติดขัด
อีก 5 นาทีต่อมา ซัมกับพ่อของเขา ก็ผ่านประตูไป สิ่งที่ซัมเห็นคือ ปราสาทขนาดยักษ์อยู่ข้างหน้า มีหอคอยอยู่ทางทิศตะวนออกและตะวันตกของปราสาท โดยมีทางเชื่อมคั่นระหว่างกลาง เขาคิดในใจว่า อะไรมันจะใหญ่โตเท่านี้หนอ
"กรุณานำรถม้าไปจอดรอที่สนามกีฬาข้างหลังปราสาทด้วยนะคะ สำหรับผู้ที่จะมาสมัครสอบให้ลงชื่อที่ข้างๆประตูเข้าปราสาทด้วยนะคะ"เสียงของโฆษกที่อยู่หน้าปราสาทเอ่ยขึ้น
"พ่อ! ได้ยินเปล่า เขาบอกให้ไปจอดข้างหลัง แล้วพ่อจะไปไหนหล่ะเนี่ย"ซัมถามพ่อ ขณะที่พ่อของเขาขับรถม้าแตกแถวออกมา และจอดสนิทที่ด้านหน้าประตูประสาท
"จอดตรงไหนก็เหมือนกันแหละ"
"แต่เขาบอกให้..."
"ไม่ต้องเถียง หุบปากไปเลย"พ่อเขาแทรกขึ้นมาก่อนที่ซัมจะพูดคำต่อไปจบ
"เฮ้อ! เกิดอะไรขึ้นฉันไม่รับรู้ด้วยนะ"ซัมพูดอย่างเอือมระอา
"แกไปลงชื่อสมัครได้แล้ว เดี๋ยวฉันตามไป ขอจัดการกับเจ้าม้าบ้านี่ซะก่อน มันทำฉันแสบมากตอนเช้านี้"สีหน้าของซัมเริ่มแสดงความเซ็งออกมาเล็กน้อย ในขณะที่พ่อกำลังอารมณ์ขึ้น เมื่อคิดถึงเรื่องที่เจ้าม้าตัวแสบลากเขาไปมาแทนที่เขาจะลากมัน
ซัมเริ่มเดินไปที่หน้าปราสาทตามคำสั่งของพ่อ สีหน้าเซ็งสุดๆยิ่งกว่าพ่อของเขาเสียอีกด้วยซ้ำ
ในที่สุดเขาก็เดินมาถึงหน้าปราสาท ที่มีเพียงเพียงแถวยาวๆ 2 แถวที่เหมือนกับงูยักษ์ที่เลื้อยไปๆมาๆ แต่ด้วยความไม่แน่ใจ เขาจึงเดินเข้าไปถามคนที่อยู่ใกล้ๆ คนๆนั้นเป็นเด็กผุ้หญิง ตัวค่อนข้างเล็ก ผมยาวสีดำสนิท ตาสีน้ำตาลเหมือนสีลำต้นของต้นไม้ใหญ่ที่แก่แล้วกำลังจะตายไม่มีผิด แต่หน้าตาน่ารัก ยิ่งเธอใส่ชุดสีฟ้ายิ่งเหมาะกับตัวเธอเข้าไปใหญ่
"ขอโทษนะครับ"เขาเริ่มพูดอย่างขัดๆเขินๆ"เอ่อ! ไม่ทราบว่าแถวสำหรับลงชื่อนี่อยู่ เอ่อ! ไหนหรือครับ"
"แถวยาวๆ 2 แถวนั่นแหละค่ะ"เสียงของเธอช่างหวานกว่าสตรอเบอร์รี่เสียอีก
"ขะขะ...ขอบคุณครับ"หัวใจของซัมเริ่มสั่นไม่เป็นร่ำเป็นสันแล้วตอนนี้ เหมือนวิญญาณอยากจะออกจากร่างตามเจ้าหล่อนไปทุกหนทุกแห่ง
หลังจากนั้นเธอก็หันหลัง และเดินตรงไปอย่างไม่สนใจซัมเลย
"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิ เธอชื่ออะไรหรอ ฉันชะ...ชื่อ ซัม เบอร์มอท นะ"คราวนี้หัวใจของซัมยิ่งเต้นแรงกว่าปกติเป็น 100 เท่า
หล่อนหันกลับมา แล้วส่งยิ้มให้ก่อนจะพูดว่า"มาลีน่า โรเวด้า เรียกฉันว่า มาลีน่า แล้วกัน แล้วเจอกันนะ ซัม"
หลังจากนั้นซัมก็เห็นมาลีน่าเดินจากไป ซึ่งซัมคิดว่าเธอสวยเหมือนนางฟ้ามาโปรดอะไรประมาณนั้น หรืออาจจะสวยยิ่งกว่านางฟ้าก็ได้กระมัง
"แกยืนทำเซ่ออะไรของแก"เสียงของชายที่ร่างใหญ่กว่าซัมเล็กน้อยเอ่ยขึ้น ซึ่งไม่ต้องดูหน้าก็รู้ว่าจะเป็นใครไม่ได้นอกจากพ่อของเขานี่เอง"ไปต่อแถวได้แล้ว"
เสียงนั้นทำให้ซัมตื่นจากภวังค์ และเริ่มกลับสู่สภาพปกติอีกครั้ง
เขาหันไปเผชิญหน้ากับพ่อ ก่อนจะเอ่ยว่า"พ่อบอกว่าอะไรนะ ขออีกรอบ"
"ฉันบอกให้แกไปต่อแถวได้แล้ว"พ่อเขาเริ่มขึ้นเสียงด้วยความโมโหที่เจ้าลูกตัวดีไม่ฟัง
"คราบพ่อ"ซัมตอบอย่างเซ็งก่อนจะเดินไปต่อแถวที่อยู่ทางซ้ายของประตูทางเข้าสู่ปราสาท เพราะเขารู้สึกว่าอีกแถวหนึ่งน่าจะยาวกว่าประมาณสัก 4-5 คน
ระหว่างต่อแถวซัมรู้สึกยังกะเขาได้เล่นรถไฟเหาะที่ซิกแซกมากอย่างไงอย่างงั้น เพราะแถวที่เขาต่ออยู่มันไปทางซ้ายทีขวาที แต่ในขณะที่อีกแถวนึงมีซิกแซกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ซัมได้ลงชื่อสมัคร หลังจากต่อแถวมาเป็นเวลาครึ่งขั่วโมง เขาเดินไปหาพ่อของเขา เพื่อที่จะได้กลับบ้าน นอนเตียงนุ่มๆอย่างเคยเหมือนทุกๆวันที่เขาเคยทำ พ่อเขาอยู่ห่างจากประตูทางเข้าปราสาทไม่ถึง 500 ฟุต กำลังนั่งคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ซัมไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน เธอเป็นผู้หญิงที่มีอายุประมาณพอๆกับพ่อ และสวยกว่าแม่เขาสิบเท่า (ตามความรู้สึกของซัม) มีผมสีส้มเหมือนผลส้ม ตาสีน้ำตาลแก่ สูงกว่าพ่อประมาณ 1 ฟุต ด้วยความสงสัย ซัมจึงเดินตรงไปหาพ่อเขาทันที เพื่อสอบถามให้แน่ใจ
"พ่อผู้หญิงคนนี้เป็นใคร หรือว่าจะเป็น..."
"ไม่ใช่! แกอย่าคิดอะไรแปลกๆนะเฟ้ย"พ่อเขาพูดแทรกขึ้นมาอย่างกะทันหัน
"แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครหล่ะ เป็นเพื่อนข้างบ้านที่พึ่งย้ายมาใหม่ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของพ่อ หรือจะเป็นครูสอนในไอโรงเรียนบ้านี่หล่ะ"
"ใช่คะ ฉันเป็น"เสียงเย็นๆของผู้หญิงที่อยู่ข้างๆพ่อของเขาตอบ
"เป็นอะไรหล่ะ"ซัมถามอย่างซักไซ้ต่อไป
"เป็นทุกอย่างแหล่ะคะ ทั้งเพื่อนบ้านที่ย้ายมาใหม่จากเมืองเวย์ริน ทั้งเพื่อนสมัยเด็กของพ่อเธอ แล้วก็ครูสอนโรงเรียนมนต์อสูรแห่งนี้ด้วย"
"หะ!"ซัมพูดอย่างตกใจ เมื่อที่เขาพูดมาเธอเป็นทุกอย่างเลย
"เธอชื่อ อควอร์ ไดส ส่วนเจ้าเปี๋ยกนี่เป็นลูกชายฉันเองชื่อ ซัม เบอร์มอ-ทหน่ะ"พ่อเริ่มพูดแนะนำให้ทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน"ที่ฉันบอกว่ามีเส้นให้แกวิ่งหน่ะ ก็คนนี้หล่ะที่จะช่วย"
"คนเนี่ยนะ"ซัมพูดอย่างไม่เชื่อสายตา และไม่หมั้นใจในตัวของอาจารย์อควอร์เลยแม้แต่นิดเดียว
"ทำไมหรือคะ ฉันไม่น่าเชื่อถือเหรอ"แล้วเธอก็ทำท่าเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด
"มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับอาจารย์"
"ฉันลืมบอกอะไรแกอย่างนะซัม อควอร์นะขี้น้อยใจ ส่วนอควอร์ ฉันก็ลืมบอกเธอว่าเจ้าซัมเนี่ยมันปากปีจอหน่ะ"พ่อเขาเอ่ยขึ้น
"ไม่ใช่อย่างนั้นก็แล้วไป แล้วจะกลับบ้านกันหรือยังหล่ะ"ซัมเอ่ย
"กลับอะไรกัน แกไม่ได้ฟังประกาศเหรอเจ้าเซ่อ"พ่อเขาตอบกลับอย่างทันควัน
"ประกาศอะไรหล่ะ ก็บอกฉันมาสิเจ้าพ่อบ้า"ซัมมเริ่มมีโทสะเล็กน้อยแล้ว
"คืออย่างนี้ค่ะ เดี๋ยวจะมีสอบเลยอะค่ะ"เสียงเย็นๆตอบกลับมา ซึ่งตอนนี้เธอเริ่มหายโศกาแล้ว
"หา! ไหนแม่บอกว่าแค่สมัครไง"
"ฉันรู้ตั้งนานแล้ว แต่ฉันนึกว่าแกรู้แล้วนะสิ ฉันก็เลยไม่ได้บอก"พ่อเขาตอบอย่างไม่รับผิดชอบ
"ไมพ่อทำอย่างนี้หล่ะ"ซัมเริ่มมีโทสะมากขึ้นกว่าเดิมเป็น 10 เท่า
"ฉันยังไม่ทำอะไรเลย แม่แกต่างหากที่ทำ ฉันว่าแกน่าจะหยุดโมโหแล้วเตรียมคิดถึงการสอบดีกว่า"พ่อตอบอย่างใจเย็น ซึ่งนานๆจะได้เห็นที
"อีกห้านาทีจะเริ่มการสอบแล้ว ขอให้นักเรียนทุกท่านมารวมตัวกันที่หน้าประตูปราสาทด้วยนะค่ะ ส่วนผู้ปกครองขอให้รออยู่ข้างนอกปราสาทนะค่ะ"เสียงโฆษกดังขึ้นทำลายการสนธนาของทุกๆคน รวมถึงพวกเขาด้วย
"เห็นไหม เอ้า แกไปได้แล้ว"เสียงพ่อเจ้าเก่าพูด
"ก็ได้ อย่ากลับบ้านไปนะ จะโวยแม่ให้เละเลย"ซัมเอ่ยด้วยความที่ยังมีโมโหอยู่เล็กน้อย แล้วเขาก็เดินไปที่ประตูปราสาท เพื่อไปรวมกับนักเรียนคนอื่นๆตามคำบอกของโฆษก
"จะดีหรือที่ ปิดเรื่องนี้ไม่ให้นักเรียนและผู้ปกครองคนอื่นๆรู้หน่ะ"พ่อเอ่ยด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิม
"ฉันว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วนะคะยังไงมันก็เป็นความต้องการของท่านอาจารย์ใหญ่"อควอร์พูดอย่างใจเย็นเช่นเคย
ซัมเบียดแทรกกลุ่มนักเรียนและผู้ปกครองอย่างทุลักทุเล เพื่อที่จะไปยังหน้าประตูปราสาท แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดก้าวเดิน เมื่อสายตาของเขา จับจ้องอยู่ที่สีผมดำสนิทที่อยู่ห่างกันไม่ถึง 7 ฟุต มาลีน่านั่นเอง
"อ้าว! เจอกันอีกแล้วนะซัม"คราวนี้มาลีน่าเป้นคนเอ่ยทักก่อน เมื่อเธอหันมาเห็นซัมกำลังจ้องเธออยู่
"อะ...อืม เจอกันอีกแล้วนะ มาลีน่า"หัวใจของซัมเริ่มเต้นไม่เป็นร่ำเป็นสันอีกแล้ว
"ไม่ไปที่หน้าประตูเข้าปราสาทเหรอ ไปด้วยกันสิ"
ซัมคิดว่า นี่หล่ะคือโอกาสที่ฟ้าประทานมา ซัมเอ๋ยแกได้โอกาสแล้วตอบรับไปสิ
"ได้สิ ยังไงก็กำลังจะไปเหมือนกัน"แล้วซัมก็เดินไปพร้อมกับมาลีน่า ซึ่งซัมรู้สึกขะๆเขินอย่างบอกไม่ถูกเลย
อีกไม่นานพวกเขาก็มาถึงประตูเข้าปราสาท ซึ่งซัมรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปเร็วกว่าปกติ ทำไมเวลาอันหวานชื่นของเขามันถึงผ่านไปเร็วนักนะ
"เอาละ นักเรียนทุกคนมากันครบแล้วนะ"เสียงโฆษกคนใหม่ ซึ่งเป็นผู้ชายที่หน้าไว้ใจได้กว่าโฆษกคนก่อนมาก นัยน์ตาเหมือนเหยี่ยว ตัวสูงและใหญ่ ซัมคิดว่าถ้าจะเปรียบเขาเหมือนสัตว์อสูร ก็คงต้องเปรียบเหมือน *อ็อค (ลักษณะจะเหมือนกับการ์เดียนทุกอย่าง ยกเว้นตรงปากที่ไม่มีด้ายศักสิทธิ์ ขนาดจะเล็กกว่าเล็กน้อย และตัวจะเป็นสีม่วง มันมีความอดทนสูงมาก แต่ถ้ามันโมโหเมื่อไร มันจะทำลายทุกอย่างที่อยู่รอบๆตัวมันด้วยกระบองหนามคู่ใจของมัน ความสามารถของมันคือ หลับได้ทุกๆที่ ไม่เลือกเวลา) นี่แหละเหมาะที่สุด"การสอบจะจัดแบ่งเป็นกลุ่ม นักเรียนที่ถูกเอ่ยชื่อ ให้เดินเข้าปราสาทไปหาอาจารย์ มอริแกน และถ้าใครสอบเสร็จแล้วก็สามารถกลับบ้านได้เลย เอ้า! กลุ่มแรก เกล ลิด็อต, มาลีน่า โรเวด้า..."
"สงสัยฉันต้องไปแล้วนะ ซัม"มาลีน่าเอ่ยเมื่อได้ยินชื่อเธอ
ซัมเริ่มใจฝ่อที่ต้องแยกกับมาลีน่าที่เพิ่งเจอกันได้ไม่นาน
"คูล เซลเวิร์ต"โฆษกเอ่ยต่อ"และ ซัม เบอร์มอท เชิญเข้าไปในปราสาทได้แล้ว"
"มาลีน่า! มีชื่อฉันด้วย เย้!"กำลังใของซัมเริ่มกลับมาอีกครั้ง เขาดีใจมากเสียจนคนอื่นๆหันมามอง
มาลีน่ากระทุ้งซัมด้วยศอกเบาๆ ก่อนเอ่ยว่า "ซัมพอได้แล้ว และอีกอย่างเธอจะดีใจอะไรนักหนา"
"มะ...ไม่มีอะไรหรอก"ซัมแกล้งตีหน้าเซ่อ
"เอ้า! นักเรียนที่ถูกเอ่ยชื่อเข้าไปได้แล้ว"โฆษกเอ่ยอีกครั้ง
ซัมเดินไปพร้อมกับมาลีน่า ผ่านฝูงนักเรียนที่มาสมัครสอบอันมากมาย และในที่สุดเขาก็ผ่านธรณีประตูมาได้ ข้างในปราสาท ห้องแรกเป็นห้องสี่เหลี่ยมซึ่งมีบันไดค่อนข้างหรูอยู่ตรงกลางห้อง ที่ข้างๆบันไดนั่นเองมีประตูอยู่สี่บาน ด้านซ้ายสองบาน ด้านขวาอีกสองบาน ที่หน้าบันไดมีชายตัวเล็ก ค่อนข้างแก่ มีหนวดรุงรัง ผมสีน้ำตาลสลับกับสีขาวบ้างเล็กน้อย ซึ่งซัมเดาว่าคนๆนี้ต้องเป็นอาจารย์ มอริแกน แน่ๆ พวกเขาจึงเดินไปหาคนๆนั้น
หลังจากนั้นก็มีเด็กผู้ชายอีกสองคนเดินข้ามธรณีประตูมา และตรงมายังอาจารย์มอริแกน เช่นเดียวกัน
เด็กชายคนหนึ่งเป็นคนที่ตะโกนถาม ครอส ตอนนที่ยังไม่เข้ามาในบริเวณโรงเรียน ซัมพึ่งเห็นว่าเขาเป็นคนสูงปานกลาง แต่งตัวเหมือนคนมีชาติตระกูล ผิวสีขาว นัยน์ตาสีดำสนิท
ส่วนอีกคนหนึ่งมีผมสีแดงแสบตา นัยน์ตาสีเทา ผิวสีแทน ดูจากเสื้อเชิร์ตที่เขาใส่ กับกางเกงยีนส์แล้ว ซัมว่าน่าจะเป็นลูกของชาวบ้านธรรมดาที่ไม่มีชื่อเสียงอะไร
ซัมเริ่มคิดว่าโรงเรียนนี้มันมีอะไรดีนักนะ ถึงมีทั้งผู้ดีมีตระกูลจนไปถึงลูกชาวบ้านธรรมดามาเรียนกัน
"อ้า!"อาจารย์มอริแกนเอ่ยขึ้น"ผมสีฟ้าคงจะเป็น คุณฃัม เบอร์มอท ส่วนสุภาพสตรีคงจะเป็น คุณมาลีน่า โรเวด้า คนใส่เสื้อสีแดงคงจะเป็น คุณเกล ลิด็อต และส่วนคนสุดท้ายคงจะเป็นใครไปไม่ได้เสียนอกจาก คุณคูล เซลเวิร์ต"เขาพูดไปพลาง ยิ้มไปพลางอย่างคนใจเย็น
"อาจารย์รู้ชื่อผมได้ไงครับ"ซัมเอ่ยด้วยความแปลกใจ ซึ่งไม่ใช่เพียงเขาคนเดียวที่แปลกใจ ทั้งมาลีน่า เกล แล้วก็คูลต่างก็แปลกใจไม่แพ้กัน
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ"เขาตอบอย่างใจเย็นเช่นเคย"มาพูดเรื่องการสอบของพวกเธอดีกว่า ให้พวกเธอเลือกประตูที่อยู่ข้างบันไดคนละบาน แล้วเข้าไปข้างใน ซึ่งจะเจออาจารย์ผู้คุมสอบพวกเธอ การสอบจะเป็นแบบการสอบสัมภาษณ์ คำถามจะไม่เหมือนกัน เอาละเลือกประตูกันได้แล้ว"
เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนจึงเดินเข้าไปเลือกประตู โดยซัมได้เลือกประตูแรกทางฝั่งขวา ซึ่งอยู่ใกล้กับประตูที่มาลีน่าเลือกมากที่สุด
"เอาหล่ะ! เมื่อพร้อมกันแล้ว ก็ผลักประตูเข้าไปได้เลย"
ซัมเปิดประตูที่อยู่ตรงหน้าของเขาออก
"แอดดดดด"เสียงของประตูทำให้ซัมรู้สึกลางไม่ดีเอาเสียเลย
แสงจากดวงอาทิตย์ส่องเข้าหน้าของซัม จากหน้าต่างบานใหญ่ที่สุดปลายห้อง ทำให้ตาของเขาพร่ามัวไปชั่วขณะ ก่อนที่ภาพที่อยู่ตรงหน้าจะปรากฏขึ้น มันเป็นภาพของห้องที่มีตู้หนังสือวางติดกับกำแพงสีเขียวอ่อน ในขณะที่สุดปลายห้องมีเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลแก่ 2 ตัว ซึ่งซัมคาดเดาว่ามันคงถูกใช้มาหลายปีแล้ว ระหว่างเก้าอี้สองตัวนั้นมีโต๊ะทำงานวางคั่นอยู่ด้วย
"นั่งลงสิ หนุ่มน้อย"เสียงลึกลับเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น
ซัมเริ่มมองหาต้นกำเนิดของเสียงลึกลับนั้น และเขาก็พบผู้ชายตัวสูง อายุประมาณ 27-28 ปี ผมสั้นสีน้ำตาล นัยน์ตาสีเหลือง ส่วนหน้าตานั้นจัดอยู่ในขั้นว่าดีมากเลยทีเดียว
"เอ้า! จะนั่งได้หรือยังหล่ะ"เขาเอ่ยด้วยเสียงที่นุ่มแต่หนักแน่น
เมื่อซัมได้ยินดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไปดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง
"เธอคงจะเป็น ซัม เบอร์มอท ใช่ไหม"
"ชะ...ใช่ครับ"ซัมตอบอย่างประหลาดใจอีกครั้ง เมื่อมีคนรู้ชื่อเขาโดยที่เขายังไม่แนะนำตัวเองเป็นครั้งที่ 2 "คุณรู้ได้ยังไงครับว่าผมชื่อซัม เบอร์มอท"
"มันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรหรอกนะ"แล้วเขาก็เอามือขึ้นมากุมคาง ซึ่งซัมก็เริ่มคิดแล้วว่า หมอนี่น่าจะเป็นคนที่ขี้เต๊ะสุดๆแน่ๆ
"ขี้เต๊ะงั้นเหรอ อืม! ฉันว่าไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง"บุรุษผู้นั้นเอ่ย
"ทะ...ทำไมคุณถึงรู้ความคิดผม หระ...หรือว่าคุณอ่านใจผมได้เหรอ"คราวนี้ซัมประหลาดใจยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
"เดาเก่งนี่ ก็ประมาณนั้นแหล่ะนะ"เขาทำหน้าอย่างเบื่อๆ ก่อนจะพูดอีกว่า"เอ้า! เข้าเรื่องซะที ฉันชิ่อ เกรย์ แกรนดิอ้อน เป็นอาจารย์สอนที่โรงเรียนแห่งนี้"
ซัมรู้สึกเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แต่เขาคิดไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหน
"อย่างที่รู้กันว่า การสอบในปีนี้จะเป็นการสอบสัมภาษณ์ ซึ่งจะมีคำถามอยู่ 4 ข้อ"
ซัมเริ่มหายใจเข้าหายใจออกอย่างช้าๆ เพื่อสยบความตื่นเต้นภายในตัวให้หมดไป แต่เหมือนมันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่น้อย
"คำถามแรก อย่างที่รู้กันดีว่าโรงเรียนแห่งนี้มียศสำหรับนักเรียนแต่ละระดับ"เกรย์เริ่มส่งยิ้มให้กับซัม ซึ่งมันทำให้ซัมรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเดิมเสียอีก"ได้แก่ บีกินเนอร์ เป็ยยศสำหรับนักเรียนปี 1 เซมิ มาสเตอร์ เป็ยยศสำหรับนักเรียนปี 2 และ มาสเตอร์ สำหรับนักเรียนปีสุดท้าย"
ซัมพยักหน้า ทั้งที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย
"ถ้าไม่รู้ก็บอกไม่รู้ก็ได้นี่"เกรย์เริ่มทำท่าเฉยเมย
"คุณเลิกอ่านใจผมซะทีได้ไหม"ซัมเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาบ้างแล้ว
"ก็ได้"เขาเริ่มทำท่าเบื่อหน่าย ก่อนจะเอ่ยปากพูดต่อ"เข้าเรื่องซะที เธอว่านักเรียนชั้นปีไหนสำคัญที่สุดหล่ะ"
"อื้ม!"ซัมเอามือกุมคางอย่างคิดหนัก"มันก็ต้องเป็นชั้นปีหนึ่งสิ"
"ข้อที่ 2"เขาเอ่ยอย่างไม่รีรอ"ทำไมหล่ะ
"ก็เพราะมันเป็นพื้นฐานหน่ะสิ"ซัมตอบอย่างทันควัน"การจะเรียนอะไรต้องเริ่มจากพื้นฐานถึงจะได้ผล และอีกอย่างทุกคนต้องเรียนมันก่อนถึงจะไปถึงขั้นที่สูงกว่านี้ได้"
"อื้ม!"เขาทำท่าวางเฉยอีกครั้ง ซึ่งซัมเห็นเขาทำท่าอย่างนี้เป็นรอบที่ 2 แล้ว"ก็จริงของเธอ เอาละคำถามข้อต่อไป ทำไมเธอถึงอยากมาเรียนที่นี่"
"พ่อกับแม่ส่งผมมาเรียนนะสิ"ซัมตอบอย่างไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อย"ด้วยเหตุผลที่ว่า ผมเรียกสัตว์อสูรไม่ได้เหมือนคนอื่นเขา จริงๆแล้วผมไม่อยากมาเรียนหรอก แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ตายเป็นตายสิ"แววตาสีแดงของซัมแสดงความมุ่งมั่นอย่างชัดเจนยิ่งกว่าเก่ามาก
เกรย์ทำท่าตกใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยคำพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า"เหมือนจริงๆ"
"อะไรนะครับ ผมไม่ได้ยิน"ซัมหรี่ตาลงเล็กน้อย
"ไม่มีอะไรหรอก เอ้า! เข้าเรื่องซะที"เกรย์ชูมือข้างซ้ายขึ้นแล้วดีดนิ้วเสียงดัง "ป็อก"
เกิดควันตลบอบอวนขึ้นก่อนที่จะมีประตูโผล่ออกมาใกล้ๆกับหน้าต่างที่เกรย์ยืนอยู่ มันเป็นประตูบานใหญ่ มีลายแกะสลักที่ประตูเป็นรูปของสัตว์อสูรต่างๆ และสัญลักษณ์ที่ซัมอ่านไม่ออก แต่ความรู้สึกคุ้นเคยนี่มันอะไรกันหล่ะ
"เปิดประตูออก"เกรย์บอกด้วยสีหน้าใจเย็นกว่าทุกครั้งที่ซัมเห็น"คำถามข้อสุดท้ายจะอยู่ที่นั่น และจะเป็นตัวตัดสินว่าเธอจะสอบผ่านหรือไม้"
ซัมลุกจากเก้าอี้ และเดินไปที่ประตูอย่างตื่นเต้น เขาหยุดยืนที่หน้าประตู แล้วนำมืออันผอมของเขาไปแตะที่ประตู
"ฉันลืมบอกอะไรเธอไปอย่างนะซัม ประตูนั่น"เกรย์เอ่ย
"แอดดดดด"เสียงประตูเปิดออกอย่างช้าๆ
"อะไรนะ"เขาไม่ได้ตั้งใจฟังเกรย์เลยแม้แต้น้อย
"มะ...ไม่มีอะไรหรอก"เกรย์เอ่ยด้วยความตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่อ"เอาหล่ะนะซัม เธอจงเดินเข้าไปแล้วไปหยิบเข็มกลัดรูปนักรบที่ขี่มังกรขึ้นมา"
ซัมทำตามอย่างไม่โต้แย้ง เขาเดินเข้าไปข้างในห้อง ที่สุดปลายห้องนั่นเองมีเข็มกลัดรูปนักรบขี่มังกรสีแดงกำลังชูดาบ เขาเริ่มรู้สึกคุ้นตามากกับเข็มกลัดรูปนี้ แต่ก็คิดไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน เขาหยิบมันขึ้นมาอย่างตื่นเต้น เพราะเขาไม่รู้ว่าจะเจอคำถามแบบไหน
"ออกมาจากห้องได้แล้วซัม แล้วเอาเข็มกลัดมาด้วยหล่ะ"
เมื่อเขาออกมาจากห้อง ที่ประตูก็เกิดควันกระจายขึ้นอีกครั้ง จนทำให้ซัมมองอะไรไม่เห็นเลย แม้แต่มือของเขาเอง อีกสักพักควันเหล่านี้ก็หายไปพร้อมกับประตูที่มีเข็มกลัดสิงสถิตอยู่ แต่ก็มีผู้หญิงถือคฑาโผล่ขึ้นมาในห้องแทน
"เหวอ! นี่มันอะไรกัน"ซัมร้องด้วยความตกใจ
"ขอแนะนำ นี่คือสัตว์อสูรของฉัน"เกรย์ตอบอย่างภาคภูมิใจ"*โอริแวนเดอร์ (สัตว์อสูรที่มีลักษณะคล้ายผู้หญิงถือคฑาสีม่วง ผมสั้นสีน้ำตาล หน้าตาสวยงาม นัยน์ตาสีขาวสนิท เป็นสัตว์อสูรประจำตระกูล แกรนดิอ้อน ความสมารถของเธอนั้น ยังไม่เคยมีล่วงรู้มาก่อน)"
"เดี๋ยวก่อนสิ"ซัมนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีก"หรือว่า..."
"อย่างที่เธอคิดนั่นแหละซัม"เกรย์พยักหน้าเล็กน้อย
"ห้องนั้นเป็นห้องที่คุณสร้างมาจากสัตว์อสูรของคุณ โดยทำให้มันแปลงกายเป็นห้องนั้นงั้นเหรอ"เกรย์พยักหน้าอีกครั้ง หลังจากได้ยินคำตอบของเกรย์ ซัมถึงกับผะอืดผะอมขึ้นมาทันทีทันใด"นี่ฉันเข้าไปในตัวของสัตว์อสูรเหรอเนี่ย"ซัมเอ่ยเสียงที่เบาที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
"เธอพูดอะไรนะ"
ซัมส่ายหน้าปฏิเสธ"ไม่มีอะไรนี่ เกรย์"
"เรียกฉันว่าอาจารย์เกรย์ ซัม"เกรย์เอ่ยด้วยเสียงที่เข้มขึ้นกว่าปกติเล็กน้อย
"ทำไมผมต้องเรียกอย่างนั้นด้วยหล่ะ เพราะยังไงผมก็สอบไม่ผ่านอยู่แล้ว"ซัมทำท่าเซ็งๆ
"ใครบอกว่าเธอสอบไม่ผ่าน เธอหน่ะสอบผ่านตั้งแต่เธอเปิดประตูไปหยิบเข็มกลัดแล้ว"
"อะ...อะไรนะ ฉันสอบผ่านเหรอ"ซัมทำท่าตกใจสุดขีด
"ก็ใช่นะสิ เธอนะสอบผ่านแล้ว"เกรย์พูดด้วยท่าทีเฉยๆอีกตามเคย
"ละ...แล้วคำถามข้อสุดท้ายหล่ะ"เขาเริ่มทำท่าทางงงงวยขึ้น
"เธอได้ตอบคำถามข้อสุดท้ายไปแล้ว แต่เธออาจจะไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง"ซัมยิ่งงงขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำพูดของเกรย์"ถ้าถึงเวลาฉันจะบอกเองว่าคำถามข้อสุดท้ายคืออะไร"
เขาไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี ถ้าเขาสอบผ่านเขาก็ต้องมาเรียนที่นี่จริงๆ แต่ถ้าเขาไม่ได้เรียนที่นี่ เขาก็จะไม่ได้เจอกับมาลีน่าอีกต่อไป เฮ้อ! เอาไงดีหว่า
"เอ้า! เธอออกไปได้แล้ว วันปฐมนิเทศน์จะเริ่มหลังจากนี้อีก 5 วัน อย่านอนตื่นสายหล่ะ เดี๋ยวจะมาไม่ทัน"เกรย์เอ่ยด้วยเสียงเยาะเล็กน้อย
"งั้นผมไปหล่ะ บายเกรย์"
"อาจารย์เกรย์ และพูดจาให้สุภาพด้วย ฉันป็นอาจารย์เธอแล้วอย่าลืมสิ"
"คะ...ครับ ละ..ลาก่อนครับอาจารย์เกรย์"ซัมเอ่ยด้วยความไม่ชินปาก
"ลาก่อนซัม"
ซัมลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อย
"เหมือนจังเลยเนอะ โอลิแวน เหมือนกับไนท์"เกรย์เอ่ยเมื่อซัมเดินลับไปจากสายตา
ซัมเดินไปที่รถม้าของตน เพื่อที่จะกลับบ้าน ซึ่งเขาคิดว่าพ่อน่าจะอยู่ที่นั่น และมันก็เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ พ่ออยู่ที่นั่นจริงๆ คราวนี้เขาอยู่กับผู้ชายแปลกหน้า
"เฮ้!"พ่อเขาตะโกนมาเมื่อเห็นซัมเข้ามาใกล้"ผลสอบเป็นไงมั่ง"
"เรียบร้อย ผ่านหน่ะสิ"ซัมตอบอย่างเซ็งๆ
"เจ๋งเลย ไม่ต้องเสียเงินค่ายัดแล้ว"พ่อเขาพูดอย่างดีอกดีใจอย่างเห็นได้ชัด
"พ่อ แล้วคนนี้เป็นใครอีกหล่ะ เพื่อนอีกแล้วเหรอ"ซัมถามด้วยความสงสัย
"ไม่ใช่เพื่อนหรอก ภารโรงในโรงเรียนหน่ะ"
"แล้วจะกลับได้ยัง"ซัมเริ่มอยากกลับบ้าน ไปนอนบนเตียงนุ่มๆ อาบน้ำนานๆ และทานข้าวอร่อยๆเต็มที
"คงยังไม่ได้หรอก"พ่อเห็นสีหน้าของซัมแล้วรู้เลยว่าซัมจะต้องพูดอะไรต่อไป"ก็เพราะภารโรงนี่อะสิ แค่จอดรถม้าผิดที่ผิดทางหน่อย ก็ว่าสักยกโหลเลย แถมยังต้องการให้ฉันไปคุยต่อให้รู้เรื่องกันในปราสาทอีก และถ้าฉันไม่ไป มันบอกว่าจะเรียกการ์เดียนมาเคลียร์ ยังไงฉันว่าแกไปเดินเล่นที่อื่นก่อนเถอะไป ยังไงอย่างต่ำฉันว่าก็ 2 ชั่งโมงหล่ะกว่าจะเคลียร์เสร็จ"
"เดี๋ยวก็ได้เข้าแล้ว อย่าพูดมากหน่อยเลยน่า ทีรถม้าคันอื่นเขายังรอกันได้เลย"บิดาเริ่มอารมณ์เสียตามผู้เป็นลูก หลังจากพูดจบ พ่อก็นำพัดที่ดูแล้วเก่าคร่ำคร่าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อด้านซ้ายของเขาขึ้นมาพัด
ซัมเริ่มชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถม้าของตน สิ่งที่เขาเห็นคือรถม้ามากมายจอดต่อแถวกัน เพื่อจะเข้าไปยังประตูหน้าของโรงเรียนมนต์อสูรที่เก่าคร่ำคร่ากว่าพัดของพ่อเขาเสียอีก
"ปิ๊ดๆ ปิ๊ดๆ"นาฬิกาของซัมดัง ซึ่งมันหมายความว่าเป็นเวลาเที่ยงแล้ว เขาเข้าไปในรถม้าของเขาอีกครั้ง
ความเงียบเริ่มครอบงำอีกครั้ง ไม่มีใครเอ่ยอะไรเลย เพราะซัมหลับไปนี่เอง
"สวัสดีผู้ที่จะมาสมัครสอบทุกคน"เสียงๆหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงที่เข้ม และดังมากจนทำให้ซัมถึงกับตื่นจากภวังค์แห่งความฝันทันที
"พ่อพูดว่าอะไรนะ สวัสดีใช่ไหม แล้วพ่อสวัสดีใคร คนที่รู้จักหรือเปล่า แล้วอีกอย่างทำไมต้องดัดเสียงด้วยหล่ะ พูดธรรมดาไม่ได้หรือไง"เสียงงัวเงียภายในรถม้าเอ่ยขึ้น
"ใครพูด ฉันไม่ได้พูดนะ ฉันก็กำลังหาตัวคนพูดเหมือนกัน"ผู้เป็นพ่อหันกลับมาตอบผู้เป็นลูกผู้ซึ่งกำลังทำท่างงงวยกับเสียงที่ได้ยิน
ซัมชะโงกหัวไปข้างนอกรถม้าอีกครั้ง เพื่อหาต้นกำเนิดของเสียง เขาพึ่งสังเกตุว่าไม่ใช่พวกเขาเพียงคนเดียวที่กำลังหาต้นกำเนิดของเสียงประหลาด ทุกคนก็กำลังหาอยู่เช่นเดียวกับพวกเขานั่นเอง
"ฉันเป็นคนพูดเองหล่ะ ไม่ต้องเถียงกัน ฉันอยู่ตรงนี้ไง"เสียงประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง
"แล้วไอ้ตรงนี้มันตรงไหนหล่ะ"เด็กผู้ชายที่ห่างไปอีก 5 คันรถม้าของคนที่อยู่ใกล้ประตูหน้าตะโกนขึ้น
ซัมหันไปทางประตูเพื่อมองคนที่ตะโกนตอบเสียงประหลาดนั่น เขาเป็นเด็กชายใส่เสื้อสีแดงเหมือนสีของเลือดสดแต่อ่อนกว่า สิ่งที่เห็นได้เด่นชัดที่สุดคือผมสีทองเข้มที่สะท้อนกับแสงอาทิตย์ ยิ่งเพิ่มความเข้มของสีผมมากขึ้นไปอีก นอกจากนั้นซัมก็เริ่มมองไม่ออกแล้ว เนื่องจากอยู่ห่างกันเกินไปนั่นเอง
"ตรงนี้ไง ประตูหน่ะ ฉันคือคนที่พูดกับพวกเธอเอง ผู้สมัครสอบทุกคน"คราวนี้เสียงดังมาจากประตูชัดเจนขึ้น
ผู้ที่อยู่ใกล้ประตูถอยห่างจากประตูอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ
"ไม่ต้องกลัว ฉันแค่ออกมาต้อนรับทุกคนแทนอาจารย์ใหญ่ เกรย์ ที่ติดธุระกระทันหันเท่านั้นเองแหละ"ประตูพูดอย่างร่าเริง แต่เสียงก็ยังเข้มเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง"ฉันคือ ครอส (สัตว์อสูรรูปร่างคล้ายประตูขนาดยักษ์ ตามปกติจะอยู่ในลักษณะที่เหมือนประตูไม้ธรรมดา แต่ถ้าเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน มันจะเปลี่ยนไม้เหล่านี้ให้เป็นเหล็กได้ ดังนั้นจึงมักทำเป็นยามเฝ้าสถานที่ต่างๆ เช่นเดียวกับ การ์เดียน สามารถเปลี่ยนสีได้ตามวันและเวลา) สัตว์อสูรที่เฝ้าโรงเรียนมนต์อสูรแห่งนี้ เอาหล่ะถึงเวลาละ"แล้วประตูก็เริ่มเปิดออกอย่างช้า"ผู้สมัครสอบทุกคนขอให้โชคดี"
ผู้คนต่างพากันทยอยเข้าประตูไปอย่างช้าๆ แต่ไม่ติดขัด
อีก 5 นาทีต่อมา ซัมกับพ่อของเขา ก็ผ่านประตูไป สิ่งที่ซัมเห็นคือ ปราสาทขนาดยักษ์อยู่ข้างหน้า มีหอคอยอยู่ทางทิศตะวนออกและตะวันตกของปราสาท โดยมีทางเชื่อมคั่นระหว่างกลาง เขาคิดในใจว่า อะไรมันจะใหญ่โตเท่านี้หนอ
"กรุณานำรถม้าไปจอดรอที่สนามกีฬาข้างหลังปราสาทด้วยนะคะ สำหรับผู้ที่จะมาสมัครสอบให้ลงชื่อที่ข้างๆประตูเข้าปราสาทด้วยนะคะ"เสียงของโฆษกที่อยู่หน้าปราสาทเอ่ยขึ้น
"พ่อ! ได้ยินเปล่า เขาบอกให้ไปจอดข้างหลัง แล้วพ่อจะไปไหนหล่ะเนี่ย"ซัมถามพ่อ ขณะที่พ่อของเขาขับรถม้าแตกแถวออกมา และจอดสนิทที่ด้านหน้าประตูประสาท
"จอดตรงไหนก็เหมือนกันแหละ"
"แต่เขาบอกให้..."
"ไม่ต้องเถียง หุบปากไปเลย"พ่อเขาแทรกขึ้นมาก่อนที่ซัมจะพูดคำต่อไปจบ
"เฮ้อ! เกิดอะไรขึ้นฉันไม่รับรู้ด้วยนะ"ซัมพูดอย่างเอือมระอา
"แกไปลงชื่อสมัครได้แล้ว เดี๋ยวฉันตามไป ขอจัดการกับเจ้าม้าบ้านี่ซะก่อน มันทำฉันแสบมากตอนเช้านี้"สีหน้าของซัมเริ่มแสดงความเซ็งออกมาเล็กน้อย ในขณะที่พ่อกำลังอารมณ์ขึ้น เมื่อคิดถึงเรื่องที่เจ้าม้าตัวแสบลากเขาไปมาแทนที่เขาจะลากมัน
ซัมเริ่มเดินไปที่หน้าปราสาทตามคำสั่งของพ่อ สีหน้าเซ็งสุดๆยิ่งกว่าพ่อของเขาเสียอีกด้วยซ้ำ
ในที่สุดเขาก็เดินมาถึงหน้าปราสาท ที่มีเพียงเพียงแถวยาวๆ 2 แถวที่เหมือนกับงูยักษ์ที่เลื้อยไปๆมาๆ แต่ด้วยความไม่แน่ใจ เขาจึงเดินเข้าไปถามคนที่อยู่ใกล้ๆ คนๆนั้นเป็นเด็กผุ้หญิง ตัวค่อนข้างเล็ก ผมยาวสีดำสนิท ตาสีน้ำตาลเหมือนสีลำต้นของต้นไม้ใหญ่ที่แก่แล้วกำลังจะตายไม่มีผิด แต่หน้าตาน่ารัก ยิ่งเธอใส่ชุดสีฟ้ายิ่งเหมาะกับตัวเธอเข้าไปใหญ่
"ขอโทษนะครับ"เขาเริ่มพูดอย่างขัดๆเขินๆ"เอ่อ! ไม่ทราบว่าแถวสำหรับลงชื่อนี่อยู่ เอ่อ! ไหนหรือครับ"
"แถวยาวๆ 2 แถวนั่นแหละค่ะ"เสียงของเธอช่างหวานกว่าสตรอเบอร์รี่เสียอีก
"ขะขะ...ขอบคุณครับ"หัวใจของซัมเริ่มสั่นไม่เป็นร่ำเป็นสันแล้วตอนนี้ เหมือนวิญญาณอยากจะออกจากร่างตามเจ้าหล่อนไปทุกหนทุกแห่ง
หลังจากนั้นเธอก็หันหลัง และเดินตรงไปอย่างไม่สนใจซัมเลย
"ดะ...เดี๋ยวก่อนสิ เธอชื่ออะไรหรอ ฉันชะ...ชื่อ ซัม เบอร์มอท นะ"คราวนี้หัวใจของซัมยิ่งเต้นแรงกว่าปกติเป็น 100 เท่า
หล่อนหันกลับมา แล้วส่งยิ้มให้ก่อนจะพูดว่า"มาลีน่า โรเวด้า เรียกฉันว่า มาลีน่า แล้วกัน แล้วเจอกันนะ ซัม"
หลังจากนั้นซัมก็เห็นมาลีน่าเดินจากไป ซึ่งซัมคิดว่าเธอสวยเหมือนนางฟ้ามาโปรดอะไรประมาณนั้น หรืออาจจะสวยยิ่งกว่านางฟ้าก็ได้กระมัง
"แกยืนทำเซ่ออะไรของแก"เสียงของชายที่ร่างใหญ่กว่าซัมเล็กน้อยเอ่ยขึ้น ซึ่งไม่ต้องดูหน้าก็รู้ว่าจะเป็นใครไม่ได้นอกจากพ่อของเขานี่เอง"ไปต่อแถวได้แล้ว"
เสียงนั้นทำให้ซัมตื่นจากภวังค์ และเริ่มกลับสู่สภาพปกติอีกครั้ง
เขาหันไปเผชิญหน้ากับพ่อ ก่อนจะเอ่ยว่า"พ่อบอกว่าอะไรนะ ขออีกรอบ"
"ฉันบอกให้แกไปต่อแถวได้แล้ว"พ่อเขาเริ่มขึ้นเสียงด้วยความโมโหที่เจ้าลูกตัวดีไม่ฟัง
"คราบพ่อ"ซัมตอบอย่างเซ็งก่อนจะเดินไปต่อแถวที่อยู่ทางซ้ายของประตูทางเข้าสู่ปราสาท เพราะเขารู้สึกว่าอีกแถวหนึ่งน่าจะยาวกว่าประมาณสัก 4-5 คน
ระหว่างต่อแถวซัมรู้สึกยังกะเขาได้เล่นรถไฟเหาะที่ซิกแซกมากอย่างไงอย่างงั้น เพราะแถวที่เขาต่ออยู่มันไปทางซ้ายทีขวาที แต่ในขณะที่อีกแถวนึงมีซิกแซกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ซัมได้ลงชื่อสมัคร หลังจากต่อแถวมาเป็นเวลาครึ่งขั่วโมง เขาเดินไปหาพ่อของเขา เพื่อที่จะได้กลับบ้าน นอนเตียงนุ่มๆอย่างเคยเหมือนทุกๆวันที่เขาเคยทำ พ่อเขาอยู่ห่างจากประตูทางเข้าปราสาทไม่ถึง 500 ฟุต กำลังนั่งคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ซัมไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน เธอเป็นผู้หญิงที่มีอายุประมาณพอๆกับพ่อ และสวยกว่าแม่เขาสิบเท่า (ตามความรู้สึกของซัม) มีผมสีส้มเหมือนผลส้ม ตาสีน้ำตาลแก่ สูงกว่าพ่อประมาณ 1 ฟุต ด้วยความสงสัย ซัมจึงเดินตรงไปหาพ่อเขาทันที เพื่อสอบถามให้แน่ใจ
"พ่อผู้หญิงคนนี้เป็นใคร หรือว่าจะเป็น..."
"ไม่ใช่! แกอย่าคิดอะไรแปลกๆนะเฟ้ย"พ่อเขาพูดแทรกขึ้นมาอย่างกะทันหัน
"แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครหล่ะ เป็นเพื่อนข้างบ้านที่พึ่งย้ายมาใหม่ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของพ่อ หรือจะเป็นครูสอนในไอโรงเรียนบ้านี่หล่ะ"
"ใช่คะ ฉันเป็น"เสียงเย็นๆของผู้หญิงที่อยู่ข้างๆพ่อของเขาตอบ
"เป็นอะไรหล่ะ"ซัมถามอย่างซักไซ้ต่อไป
"เป็นทุกอย่างแหล่ะคะ ทั้งเพื่อนบ้านที่ย้ายมาใหม่จากเมืองเวย์ริน ทั้งเพื่อนสมัยเด็กของพ่อเธอ แล้วก็ครูสอนโรงเรียนมนต์อสูรแห่งนี้ด้วย"
"หะ!"ซัมพูดอย่างตกใจ เมื่อที่เขาพูดมาเธอเป็นทุกอย่างเลย
"เธอชื่อ อควอร์ ไดส ส่วนเจ้าเปี๋ยกนี่เป็นลูกชายฉันเองชื่อ ซัม เบอร์มอ-ทหน่ะ"พ่อเริ่มพูดแนะนำให้ทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน"ที่ฉันบอกว่ามีเส้นให้แกวิ่งหน่ะ ก็คนนี้หล่ะที่จะช่วย"
"คนเนี่ยนะ"ซัมพูดอย่างไม่เชื่อสายตา และไม่หมั้นใจในตัวของอาจารย์อควอร์เลยแม้แต่นิดเดียว
"ทำไมหรือคะ ฉันไม่น่าเชื่อถือเหรอ"แล้วเธอก็ทำท่าเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด
"มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับอาจารย์"
"ฉันลืมบอกอะไรแกอย่างนะซัม อควอร์นะขี้น้อยใจ ส่วนอควอร์ ฉันก็ลืมบอกเธอว่าเจ้าซัมเนี่ยมันปากปีจอหน่ะ"พ่อเขาเอ่ยขึ้น
"ไม่ใช่อย่างนั้นก็แล้วไป แล้วจะกลับบ้านกันหรือยังหล่ะ"ซัมเอ่ย
"กลับอะไรกัน แกไม่ได้ฟังประกาศเหรอเจ้าเซ่อ"พ่อเขาตอบกลับอย่างทันควัน
"ประกาศอะไรหล่ะ ก็บอกฉันมาสิเจ้าพ่อบ้า"ซัมมเริ่มมีโทสะเล็กน้อยแล้ว
"คืออย่างนี้ค่ะ เดี๋ยวจะมีสอบเลยอะค่ะ"เสียงเย็นๆตอบกลับมา ซึ่งตอนนี้เธอเริ่มหายโศกาแล้ว
"หา! ไหนแม่บอกว่าแค่สมัครไง"
"ฉันรู้ตั้งนานแล้ว แต่ฉันนึกว่าแกรู้แล้วนะสิ ฉันก็เลยไม่ได้บอก"พ่อเขาตอบอย่างไม่รับผิดชอบ
"ไมพ่อทำอย่างนี้หล่ะ"ซัมเริ่มมีโทสะมากขึ้นกว่าเดิมเป็น 10 เท่า
"ฉันยังไม่ทำอะไรเลย แม่แกต่างหากที่ทำ ฉันว่าแกน่าจะหยุดโมโหแล้วเตรียมคิดถึงการสอบดีกว่า"พ่อตอบอย่างใจเย็น ซึ่งนานๆจะได้เห็นที
"อีกห้านาทีจะเริ่มการสอบแล้ว ขอให้นักเรียนทุกท่านมารวมตัวกันที่หน้าประตูปราสาทด้วยนะค่ะ ส่วนผู้ปกครองขอให้รออยู่ข้างนอกปราสาทนะค่ะ"เสียงโฆษกดังขึ้นทำลายการสนธนาของทุกๆคน รวมถึงพวกเขาด้วย
"เห็นไหม เอ้า แกไปได้แล้ว"เสียงพ่อเจ้าเก่าพูด
"ก็ได้ อย่ากลับบ้านไปนะ จะโวยแม่ให้เละเลย"ซัมเอ่ยด้วยความที่ยังมีโมโหอยู่เล็กน้อย แล้วเขาก็เดินไปที่ประตูปราสาท เพื่อไปรวมกับนักเรียนคนอื่นๆตามคำบอกของโฆษก
"จะดีหรือที่ ปิดเรื่องนี้ไม่ให้นักเรียนและผู้ปกครองคนอื่นๆรู้หน่ะ"พ่อเอ่ยด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิม
"ฉันว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วนะคะยังไงมันก็เป็นความต้องการของท่านอาจารย์ใหญ่"อควอร์พูดอย่างใจเย็นเช่นเคย
ซัมเบียดแทรกกลุ่มนักเรียนและผู้ปกครองอย่างทุลักทุเล เพื่อที่จะไปยังหน้าประตูปราสาท แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดก้าวเดิน เมื่อสายตาของเขา จับจ้องอยู่ที่สีผมดำสนิทที่อยู่ห่างกันไม่ถึง 7 ฟุต มาลีน่านั่นเอง
"อ้าว! เจอกันอีกแล้วนะซัม"คราวนี้มาลีน่าเป้นคนเอ่ยทักก่อน เมื่อเธอหันมาเห็นซัมกำลังจ้องเธออยู่
"อะ...อืม เจอกันอีกแล้วนะ มาลีน่า"หัวใจของซัมเริ่มเต้นไม่เป็นร่ำเป็นสันอีกแล้ว
"ไม่ไปที่หน้าประตูเข้าปราสาทเหรอ ไปด้วยกันสิ"
ซัมคิดว่า นี่หล่ะคือโอกาสที่ฟ้าประทานมา ซัมเอ๋ยแกได้โอกาสแล้วตอบรับไปสิ
"ได้สิ ยังไงก็กำลังจะไปเหมือนกัน"แล้วซัมก็เดินไปพร้อมกับมาลีน่า ซึ่งซัมรู้สึกขะๆเขินอย่างบอกไม่ถูกเลย
อีกไม่นานพวกเขาก็มาถึงประตูเข้าปราสาท ซึ่งซัมรู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปเร็วกว่าปกติ ทำไมเวลาอันหวานชื่นของเขามันถึงผ่านไปเร็วนักนะ
"เอาละ นักเรียนทุกคนมากันครบแล้วนะ"เสียงโฆษกคนใหม่ ซึ่งเป็นผู้ชายที่หน้าไว้ใจได้กว่าโฆษกคนก่อนมาก นัยน์ตาเหมือนเหยี่ยว ตัวสูงและใหญ่ ซัมคิดว่าถ้าจะเปรียบเขาเหมือนสัตว์อสูร ก็คงต้องเปรียบเหมือน *อ็อค (ลักษณะจะเหมือนกับการ์เดียนทุกอย่าง ยกเว้นตรงปากที่ไม่มีด้ายศักสิทธิ์ ขนาดจะเล็กกว่าเล็กน้อย และตัวจะเป็นสีม่วง มันมีความอดทนสูงมาก แต่ถ้ามันโมโหเมื่อไร มันจะทำลายทุกอย่างที่อยู่รอบๆตัวมันด้วยกระบองหนามคู่ใจของมัน ความสามารถของมันคือ หลับได้ทุกๆที่ ไม่เลือกเวลา) นี่แหละเหมาะที่สุด"การสอบจะจัดแบ่งเป็นกลุ่ม นักเรียนที่ถูกเอ่ยชื่อ ให้เดินเข้าปราสาทไปหาอาจารย์ มอริแกน และถ้าใครสอบเสร็จแล้วก็สามารถกลับบ้านได้เลย เอ้า! กลุ่มแรก เกล ลิด็อต, มาลีน่า โรเวด้า..."
"สงสัยฉันต้องไปแล้วนะ ซัม"มาลีน่าเอ่ยเมื่อได้ยินชื่อเธอ
ซัมเริ่มใจฝ่อที่ต้องแยกกับมาลีน่าที่เพิ่งเจอกันได้ไม่นาน
"คูล เซลเวิร์ต"โฆษกเอ่ยต่อ"และ ซัม เบอร์มอท เชิญเข้าไปในปราสาทได้แล้ว"
"มาลีน่า! มีชื่อฉันด้วย เย้!"กำลังใของซัมเริ่มกลับมาอีกครั้ง เขาดีใจมากเสียจนคนอื่นๆหันมามอง
มาลีน่ากระทุ้งซัมด้วยศอกเบาๆ ก่อนเอ่ยว่า "ซัมพอได้แล้ว และอีกอย่างเธอจะดีใจอะไรนักหนา"
"มะ...ไม่มีอะไรหรอก"ซัมแกล้งตีหน้าเซ่อ
"เอ้า! นักเรียนที่ถูกเอ่ยชื่อเข้าไปได้แล้ว"โฆษกเอ่ยอีกครั้ง
ซัมเดินไปพร้อมกับมาลีน่า ผ่านฝูงนักเรียนที่มาสมัครสอบอันมากมาย และในที่สุดเขาก็ผ่านธรณีประตูมาได้ ข้างในปราสาท ห้องแรกเป็นห้องสี่เหลี่ยมซึ่งมีบันไดค่อนข้างหรูอยู่ตรงกลางห้อง ที่ข้างๆบันไดนั่นเองมีประตูอยู่สี่บาน ด้านซ้ายสองบาน ด้านขวาอีกสองบาน ที่หน้าบันไดมีชายตัวเล็ก ค่อนข้างแก่ มีหนวดรุงรัง ผมสีน้ำตาลสลับกับสีขาวบ้างเล็กน้อย ซึ่งซัมเดาว่าคนๆนี้ต้องเป็นอาจารย์ มอริแกน แน่ๆ พวกเขาจึงเดินไปหาคนๆนั้น
หลังจากนั้นก็มีเด็กผู้ชายอีกสองคนเดินข้ามธรณีประตูมา และตรงมายังอาจารย์มอริแกน เช่นเดียวกัน
เด็กชายคนหนึ่งเป็นคนที่ตะโกนถาม ครอส ตอนนที่ยังไม่เข้ามาในบริเวณโรงเรียน ซัมพึ่งเห็นว่าเขาเป็นคนสูงปานกลาง แต่งตัวเหมือนคนมีชาติตระกูล ผิวสีขาว นัยน์ตาสีดำสนิท
ส่วนอีกคนหนึ่งมีผมสีแดงแสบตา นัยน์ตาสีเทา ผิวสีแทน ดูจากเสื้อเชิร์ตที่เขาใส่ กับกางเกงยีนส์แล้ว ซัมว่าน่าจะเป็นลูกของชาวบ้านธรรมดาที่ไม่มีชื่อเสียงอะไร
ซัมเริ่มคิดว่าโรงเรียนนี้มันมีอะไรดีนักนะ ถึงมีทั้งผู้ดีมีตระกูลจนไปถึงลูกชาวบ้านธรรมดามาเรียนกัน
"อ้า!"อาจารย์มอริแกนเอ่ยขึ้น"ผมสีฟ้าคงจะเป็น คุณฃัม เบอร์มอท ส่วนสุภาพสตรีคงจะเป็น คุณมาลีน่า โรเวด้า คนใส่เสื้อสีแดงคงจะเป็น คุณเกล ลิด็อต และส่วนคนสุดท้ายคงจะเป็นใครไปไม่ได้เสียนอกจาก คุณคูล เซลเวิร์ต"เขาพูดไปพลาง ยิ้มไปพลางอย่างคนใจเย็น
"อาจารย์รู้ชื่อผมได้ไงครับ"ซัมเอ่ยด้วยความแปลกใจ ซึ่งไม่ใช่เพียงเขาคนเดียวที่แปลกใจ ทั้งมาลีน่า เกล แล้วก็คูลต่างก็แปลกใจไม่แพ้กัน
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ"เขาตอบอย่างใจเย็นเช่นเคย"มาพูดเรื่องการสอบของพวกเธอดีกว่า ให้พวกเธอเลือกประตูที่อยู่ข้างบันไดคนละบาน แล้วเข้าไปข้างใน ซึ่งจะเจออาจารย์ผู้คุมสอบพวกเธอ การสอบจะเป็นแบบการสอบสัมภาษณ์ คำถามจะไม่เหมือนกัน เอาละเลือกประตูกันได้แล้ว"
เมื่อได้ยินดังนั้นทุกคนจึงเดินเข้าไปเลือกประตู โดยซัมได้เลือกประตูแรกทางฝั่งขวา ซึ่งอยู่ใกล้กับประตูที่มาลีน่าเลือกมากที่สุด
"เอาหล่ะ! เมื่อพร้อมกันแล้ว ก็ผลักประตูเข้าไปได้เลย"
ซัมเปิดประตูที่อยู่ตรงหน้าของเขาออก
"แอดดดดด"เสียงของประตูทำให้ซัมรู้สึกลางไม่ดีเอาเสียเลย
แสงจากดวงอาทิตย์ส่องเข้าหน้าของซัม จากหน้าต่างบานใหญ่ที่สุดปลายห้อง ทำให้ตาของเขาพร่ามัวไปชั่วขณะ ก่อนที่ภาพที่อยู่ตรงหน้าจะปรากฏขึ้น มันเป็นภาพของห้องที่มีตู้หนังสือวางติดกับกำแพงสีเขียวอ่อน ในขณะที่สุดปลายห้องมีเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลแก่ 2 ตัว ซึ่งซัมคาดเดาว่ามันคงถูกใช้มาหลายปีแล้ว ระหว่างเก้าอี้สองตัวนั้นมีโต๊ะทำงานวางคั่นอยู่ด้วย
"นั่งลงสิ หนุ่มน้อย"เสียงลึกลับเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น
ซัมเริ่มมองหาต้นกำเนิดของเสียงลึกลับนั้น และเขาก็พบผู้ชายตัวสูง อายุประมาณ 27-28 ปี ผมสั้นสีน้ำตาล นัยน์ตาสีเหลือง ส่วนหน้าตานั้นจัดอยู่ในขั้นว่าดีมากเลยทีเดียว
"เอ้า! จะนั่งได้หรือยังหล่ะ"เขาเอ่ยด้วยเสียงที่นุ่มแต่หนักแน่น
เมื่อซัมได้ยินดังนั้นเขาจึงเดินเข้าไปดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง
"เธอคงจะเป็น ซัม เบอร์มอท ใช่ไหม"
"ชะ...ใช่ครับ"ซัมตอบอย่างประหลาดใจอีกครั้ง เมื่อมีคนรู้ชื่อเขาโดยที่เขายังไม่แนะนำตัวเองเป็นครั้งที่ 2 "คุณรู้ได้ยังไงครับว่าผมชื่อซัม เบอร์มอท"
"มันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรหรอกนะ"แล้วเขาก็เอามือขึ้นมากุมคาง ซึ่งซัมก็เริ่มคิดแล้วว่า หมอนี่น่าจะเป็นคนที่ขี้เต๊ะสุดๆแน่ๆ
"ขี้เต๊ะงั้นเหรอ อืม! ฉันว่าไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง"บุรุษผู้นั้นเอ่ย
"ทะ...ทำไมคุณถึงรู้ความคิดผม หระ...หรือว่าคุณอ่านใจผมได้เหรอ"คราวนี้ซัมประหลาดใจยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
"เดาเก่งนี่ ก็ประมาณนั้นแหล่ะนะ"เขาทำหน้าอย่างเบื่อๆ ก่อนจะพูดอีกว่า"เอ้า! เข้าเรื่องซะที ฉันชิ่อ เกรย์ แกรนดิอ้อน เป็นอาจารย์สอนที่โรงเรียนแห่งนี้"
ซัมรู้สึกเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน แต่เขาคิดไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหน
"อย่างที่รู้กันว่า การสอบในปีนี้จะเป็นการสอบสัมภาษณ์ ซึ่งจะมีคำถามอยู่ 4 ข้อ"
ซัมเริ่มหายใจเข้าหายใจออกอย่างช้าๆ เพื่อสยบความตื่นเต้นภายในตัวให้หมดไป แต่เหมือนมันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่น้อย
"คำถามแรก อย่างที่รู้กันดีว่าโรงเรียนแห่งนี้มียศสำหรับนักเรียนแต่ละระดับ"เกรย์เริ่มส่งยิ้มให้กับซัม ซึ่งมันทำให้ซัมรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเดิมเสียอีก"ได้แก่ บีกินเนอร์ เป็ยยศสำหรับนักเรียนปี 1 เซมิ มาสเตอร์ เป็ยยศสำหรับนักเรียนปี 2 และ มาสเตอร์ สำหรับนักเรียนปีสุดท้าย"
ซัมพยักหน้า ทั้งที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย
"ถ้าไม่รู้ก็บอกไม่รู้ก็ได้นี่"เกรย์เริ่มทำท่าเฉยเมย
"คุณเลิกอ่านใจผมซะทีได้ไหม"ซัมเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาบ้างแล้ว
"ก็ได้"เขาเริ่มทำท่าเบื่อหน่าย ก่อนจะเอ่ยปากพูดต่อ"เข้าเรื่องซะที เธอว่านักเรียนชั้นปีไหนสำคัญที่สุดหล่ะ"
"อื้ม!"ซัมเอามือกุมคางอย่างคิดหนัก"มันก็ต้องเป็นชั้นปีหนึ่งสิ"
"ข้อที่ 2"เขาเอ่ยอย่างไม่รีรอ"ทำไมหล่ะ
"ก็เพราะมันเป็นพื้นฐานหน่ะสิ"ซัมตอบอย่างทันควัน"การจะเรียนอะไรต้องเริ่มจากพื้นฐานถึงจะได้ผล และอีกอย่างทุกคนต้องเรียนมันก่อนถึงจะไปถึงขั้นที่สูงกว่านี้ได้"
"อื้ม!"เขาทำท่าวางเฉยอีกครั้ง ซึ่งซัมเห็นเขาทำท่าอย่างนี้เป็นรอบที่ 2 แล้ว"ก็จริงของเธอ เอาละคำถามข้อต่อไป ทำไมเธอถึงอยากมาเรียนที่นี่"
"พ่อกับแม่ส่งผมมาเรียนนะสิ"ซัมตอบอย่างไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อย"ด้วยเหตุผลที่ว่า ผมเรียกสัตว์อสูรไม่ได้เหมือนคนอื่นเขา จริงๆแล้วผมไม่อยากมาเรียนหรอก แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ตายเป็นตายสิ"แววตาสีแดงของซัมแสดงความมุ่งมั่นอย่างชัดเจนยิ่งกว่าเก่ามาก
เกรย์ทำท่าตกใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยคำพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า"เหมือนจริงๆ"
"อะไรนะครับ ผมไม่ได้ยิน"ซัมหรี่ตาลงเล็กน้อย
"ไม่มีอะไรหรอก เอ้า! เข้าเรื่องซะที"เกรย์ชูมือข้างซ้ายขึ้นแล้วดีดนิ้วเสียงดัง "ป็อก"
เกิดควันตลบอบอวนขึ้นก่อนที่จะมีประตูโผล่ออกมาใกล้ๆกับหน้าต่างที่เกรย์ยืนอยู่ มันเป็นประตูบานใหญ่ มีลายแกะสลักที่ประตูเป็นรูปของสัตว์อสูรต่างๆ และสัญลักษณ์ที่ซัมอ่านไม่ออก แต่ความรู้สึกคุ้นเคยนี่มันอะไรกันหล่ะ
"เปิดประตูออก"เกรย์บอกด้วยสีหน้าใจเย็นกว่าทุกครั้งที่ซัมเห็น"คำถามข้อสุดท้ายจะอยู่ที่นั่น และจะเป็นตัวตัดสินว่าเธอจะสอบผ่านหรือไม้"
ซัมลุกจากเก้าอี้ และเดินไปที่ประตูอย่างตื่นเต้น เขาหยุดยืนที่หน้าประตู แล้วนำมืออันผอมของเขาไปแตะที่ประตู
"ฉันลืมบอกอะไรเธอไปอย่างนะซัม ประตูนั่น"เกรย์เอ่ย
"แอดดดดด"เสียงประตูเปิดออกอย่างช้าๆ
"อะไรนะ"เขาไม่ได้ตั้งใจฟังเกรย์เลยแม้แต้น้อย
"มะ...ไม่มีอะไรหรอก"เกรย์เอ่ยด้วยความตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยต่อ"เอาหล่ะนะซัม เธอจงเดินเข้าไปแล้วไปหยิบเข็มกลัดรูปนักรบที่ขี่มังกรขึ้นมา"
ซัมทำตามอย่างไม่โต้แย้ง เขาเดินเข้าไปข้างในห้อง ที่สุดปลายห้องนั่นเองมีเข็มกลัดรูปนักรบขี่มังกรสีแดงกำลังชูดาบ เขาเริ่มรู้สึกคุ้นตามากกับเข็มกลัดรูปนี้ แต่ก็คิดไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน เขาหยิบมันขึ้นมาอย่างตื่นเต้น เพราะเขาไม่รู้ว่าจะเจอคำถามแบบไหน
"ออกมาจากห้องได้แล้วซัม แล้วเอาเข็มกลัดมาด้วยหล่ะ"
เมื่อเขาออกมาจากห้อง ที่ประตูก็เกิดควันกระจายขึ้นอีกครั้ง จนทำให้ซัมมองอะไรไม่เห็นเลย แม้แต่มือของเขาเอง อีกสักพักควันเหล่านี้ก็หายไปพร้อมกับประตูที่มีเข็มกลัดสิงสถิตอยู่ แต่ก็มีผู้หญิงถือคฑาโผล่ขึ้นมาในห้องแทน
"เหวอ! นี่มันอะไรกัน"ซัมร้องด้วยความตกใจ
"ขอแนะนำ นี่คือสัตว์อสูรของฉัน"เกรย์ตอบอย่างภาคภูมิใจ"*โอริแวนเดอร์ (สัตว์อสูรที่มีลักษณะคล้ายผู้หญิงถือคฑาสีม่วง ผมสั้นสีน้ำตาล หน้าตาสวยงาม นัยน์ตาสีขาวสนิท เป็นสัตว์อสูรประจำตระกูล แกรนดิอ้อน ความสมารถของเธอนั้น ยังไม่เคยมีล่วงรู้มาก่อน)"
"เดี๋ยวก่อนสิ"ซัมนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีก"หรือว่า..."
"อย่างที่เธอคิดนั่นแหละซัม"เกรย์พยักหน้าเล็กน้อย
"ห้องนั้นเป็นห้องที่คุณสร้างมาจากสัตว์อสูรของคุณ โดยทำให้มันแปลงกายเป็นห้องนั้นงั้นเหรอ"เกรย์พยักหน้าอีกครั้ง หลังจากได้ยินคำตอบของเกรย์ ซัมถึงกับผะอืดผะอมขึ้นมาทันทีทันใด"นี่ฉันเข้าไปในตัวของสัตว์อสูรเหรอเนี่ย"ซัมเอ่ยเสียงที่เบาที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
"เธอพูดอะไรนะ"
ซัมส่ายหน้าปฏิเสธ"ไม่มีอะไรนี่ เกรย์"
"เรียกฉันว่าอาจารย์เกรย์ ซัม"เกรย์เอ่ยด้วยเสียงที่เข้มขึ้นกว่าปกติเล็กน้อย
"ทำไมผมต้องเรียกอย่างนั้นด้วยหล่ะ เพราะยังไงผมก็สอบไม่ผ่านอยู่แล้ว"ซัมทำท่าเซ็งๆ
"ใครบอกว่าเธอสอบไม่ผ่าน เธอหน่ะสอบผ่านตั้งแต่เธอเปิดประตูไปหยิบเข็มกลัดแล้ว"
"อะ...อะไรนะ ฉันสอบผ่านเหรอ"ซัมทำท่าตกใจสุดขีด
"ก็ใช่นะสิ เธอนะสอบผ่านแล้ว"เกรย์พูดด้วยท่าทีเฉยๆอีกตามเคย
"ละ...แล้วคำถามข้อสุดท้ายหล่ะ"เขาเริ่มทำท่าทางงงงวยขึ้น
"เธอได้ตอบคำถามข้อสุดท้ายไปแล้ว แต่เธออาจจะไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง"ซัมยิ่งงงขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำพูดของเกรย์"ถ้าถึงเวลาฉันจะบอกเองว่าคำถามข้อสุดท้ายคืออะไร"
เขาไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี ถ้าเขาสอบผ่านเขาก็ต้องมาเรียนที่นี่จริงๆ แต่ถ้าเขาไม่ได้เรียนที่นี่ เขาก็จะไม่ได้เจอกับมาลีน่าอีกต่อไป เฮ้อ! เอาไงดีหว่า
"เอ้า! เธอออกไปได้แล้ว วันปฐมนิเทศน์จะเริ่มหลังจากนี้อีก 5 วัน อย่านอนตื่นสายหล่ะ เดี๋ยวจะมาไม่ทัน"เกรย์เอ่ยด้วยเสียงเยาะเล็กน้อย
"งั้นผมไปหล่ะ บายเกรย์"
"อาจารย์เกรย์ และพูดจาให้สุภาพด้วย ฉันป็นอาจารย์เธอแล้วอย่าลืมสิ"
"คะ...ครับ ละ..ลาก่อนครับอาจารย์เกรย์"ซัมเอ่ยด้วยความไม่ชินปาก
"ลาก่อนซัม"
ซัมลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อย
"เหมือนจังเลยเนอะ โอลิแวน เหมือนกับไนท์"เกรย์เอ่ยเมื่อซัมเดินลับไปจากสายตา
ซัมเดินไปที่รถม้าของตน เพื่อที่จะกลับบ้าน ซึ่งเขาคิดว่าพ่อน่าจะอยู่ที่นั่น และมันก็เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ พ่ออยู่ที่นั่นจริงๆ คราวนี้เขาอยู่กับผู้ชายแปลกหน้า
"เฮ้!"พ่อเขาตะโกนมาเมื่อเห็นซัมเข้ามาใกล้"ผลสอบเป็นไงมั่ง"
"เรียบร้อย ผ่านหน่ะสิ"ซัมตอบอย่างเซ็งๆ
"เจ๋งเลย ไม่ต้องเสียเงินค่ายัดแล้ว"พ่อเขาพูดอย่างดีอกดีใจอย่างเห็นได้ชัด
"พ่อ แล้วคนนี้เป็นใครอีกหล่ะ เพื่อนอีกแล้วเหรอ"ซัมถามด้วยความสงสัย
"ไม่ใช่เพื่อนหรอก ภารโรงในโรงเรียนหน่ะ"
"แล้วจะกลับได้ยัง"ซัมเริ่มอยากกลับบ้าน ไปนอนบนเตียงนุ่มๆ อาบน้ำนานๆ และทานข้าวอร่อยๆเต็มที
"คงยังไม่ได้หรอก"พ่อเห็นสีหน้าของซัมแล้วรู้เลยว่าซัมจะต้องพูดอะไรต่อไป"ก็เพราะภารโรงนี่อะสิ แค่จอดรถม้าผิดที่ผิดทางหน่อย ก็ว่าสักยกโหลเลย แถมยังต้องการให้ฉันไปคุยต่อให้รู้เรื่องกันในปราสาทอีก และถ้าฉันไม่ไป มันบอกว่าจะเรียกการ์เดียนมาเคลียร์ ยังไงฉันว่าแกไปเดินเล่นที่อื่นก่อนเถอะไป ยังไงอย่างต่ำฉันว่าก็ 2 ชั่งโมงหล่ะกว่าจะเคลียร์เสร็จ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น