คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Season 1 : เตรียมทหาร ปี 1 ตอนที่ 3 "จิกเดี่ยว กับ ช่วงเวลาแห่งชัยชนะ"
“นักเรียนเตรียมทหารจะต้องซื่อสัตย์สุจริต ไม่กล่าวเท็จ ไม่คดโกง ไม่ลักขโมย และไม่ยอมให้ผู้หนึ่งผู้ใดกระทำเช่นนั้น เป็นอันขาด!!”
“เชิญรับประทานได้”
“ขอบคุณครับ!!”
อาหารเช้ามื้อนี้ ทุกคนกินกันค่อนข้างเงียบ นี่เป็นวันที่ เจ็ด แล้ว นี่ทุกคน ต้องเข้าสู่ชะตากรรมในการขุดตราจักรดาว ทุกคนมีความอ่อนเพลียกันมาก แต่ก็ยังดีที่พวกเขา สามารถอดทนต่อการฝึกมหาโหดจากคอมแมนด์มาได้ถึงขนาดนี้
“ข้อยสิบ่ไหวแล้วเด้อ บ่ฮู้ว่า แหมนหยังสิเมื่อยปูนนี้”
“อดทนหน่อยสิวะเทิด วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วนะ ในเรื่องการขุดตราจักรดาวอ่ะ”
“โหไอ้กล้า นี่เอ็งฟังภาษาไอ้เทิดแล้วแปลออกหมดเลยเหรอวะ”
“ไม่ใช่ว่าแปลออกหมดหรอกกล้วย เพียงแค่พอจะดูออกว่ามันพยายามจะพูดถึงอะไร มันแสดงออกที่สีหน้าว่ะ”
“โห อย่างเอ็งนี่น่าจะไปเป็นหมอดูลายหน้าว่ะกล้า เก่งอิ๊บอ๋าย”
“เอ็งกินไปเงียบๆเลยแม็ก เออเฮ้ย เป็นไรอ่ะโจ้ เห็นเงียบมาแต่เมื่อกี๊ละ”
“เปิ้นคิดว่า หมู่เฮากำลังจะซวย”
“หา ซวย ? ซวยเรื่องไรวะโจ้”
“นู่นนนนนนน”
โจ้ชี้นิ้วไปที่ คอมแมนด์ก้อง ที่กำลังจ้องมองโต๊ะที่กลุ่มของกล้า กำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่ แววตาของคอมแมนด์ก้องดัน ดูดุดัน ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเลยทีเดียว
“มารยาทบนโต๊ะอาหาร เขาห้ามคุยกันไม่ใช่เหรอ”
งานเข้า……… -_-“
“หยุดรับประทาน!!”
คอมแมนด์สั่งเสียงดัง นักเรียนทั้งหมด วางช้อนส้อมแล้ว ทำท่าขัดฉากรอรับฟังคำสั่ง
“มีคนทำผิดระเบียบบนโต๊ะอาหาร ไอ้กลุ่มนี้อ่ะ มีอะไรจะเถียงมั้ยว่าไม่จริง”
“ไม่มีครับ”
“ดี งั้น ออกกำลังกายซักหน่อยดีกว่ามั้ย”
“บ่เป็นหยังครับ ข้อยสิกลัวว่า หมู่เฮาจะจุกเสียดแน่นท้องเด้อ”
“ไม่เป็นไรหรอก ข้าวน่ะ แป๊บเดียว เดี๋ยวมันก็ย่อย ยิ่งได้ออกกำลังกายด้วยการวิ่งรอบอาคารนี้ ยิ่งช่วยย่อยได้มากเลยล่ะน้องเอ๊ย ยิ่งแดดกำลังเปรี้ยงๆแบบนี้นะ พี่รับรองเลยว่า ระบบย่อยอาหารจะทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเลยล่ะไอ้น้อง อย่าหาว่าคุย”
งั้นก็อย่าคุยสิคร้าบ ไอ้พี่ก้องบ้า จะให้พวกตรูวิ่งให้ได้เลยใช่มะ เดี๋ยวตบเกรียนแตก เอ้ย ไม่ใช่ เดี๋ยวฟ้องแม่ แง้ๆ
“ให้เวลาครึ่งวินาที หายวับไปจาตรงนี้แล้วไปตั้งแถวด้านนอกโรงเลี้ยง ทราบ”
“ทราบ”
!!
เฮ้ย !! ครึ่งวินาที จะบ้าเรอะ ถ้าครึ่งนาทีก็ว่าไปอย่าง ไอ้พี่บ้า ตกวิชาเลขป่ะเนี่ย
“ปรี๊ด!!”
“โกยยยยย”
“ช้า หมอบ!!”
นรกมาเยือนอีกแว้ววววววว
“พวกที่เหลือ ขัดฉากไว้อย่างนี้นะ ถ้าไม่อยากโดนอย่างห้าคนนี้ ทราบ”
“ทราบ”
กล้า กล้วย แม็ก โจ้ เทิด หมอบอยู่ตรงใกล้ๆทางออกไปยังถนนด้านนอกอาคารโรงเลี้ยง ไอแดดอันร้อนระอุ ทำเอาพวกกล้าต้องกลืนน้ำลายด้วยความเสียวสันหลังวาบ ในขณะที่ คอมแมนด์ก้อง เดินเข้ามาหาพวกเขาช้าๆ
“ร้อนมั้ย”
“ไม่ร้อนครับ”
ขืนตอบว่าร้อนก็ตายสิครับ ฝืนความรู้สึกนิดๆ แต่เพื่อชีวิตในเวลานี้และวันต่อๆไป
“ดี ถ้าไม่ร้อนก็ลุก!!”
พวกกล้าลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่…….
“ช้า หมอบ!!”
พวกกล้าหมอบอีก
“ลุก”
คราวนี้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น คอมแมนด์สั่งทั้งห้าคน ให้ขัดแถวตอนเรียงหนึ่ง โดยกล้านั้น อยู่หน้าสุด คอมแมนด์เดินดูรอบๆแถวตอนของทั้งห้าคน ก่อนจะเริ่มพูด
“มารยาทบนโต๊ะอาหาร เป็นสิ่งที่สำคัญอย่างหนึ่งของนักเรียนเตรียมทหาร ถ้าขืนพี่ปล่อยให้พวกเอ็งทำกันแบบนี้ แล้วพวกเอ็งไปทำกิริยากันแบบนี้ในที่สาธารณะ จะไม่สร้างความเสื่อมเสียให้กับสถาบันงั้นหรือไง”
“…..” ไม่มีการตอบรับจากทั้งห้า
“รอบโรงเลี้ยง ห้ารอบ แล้วตะโกนด้วยว่า กุคุยกันตอนแด๊กข้าวโว้ย ไปได้!!”
ปริ๊ด
“กุคุยกันตอนแด๊กข้าวโว้ย กุคุยกันตอนแด๊กข้าวโว้ย กุคุยกันตอนแด๊กข้าวโว้ย กุคุยกันตอนแด๊กข้าวโว้ย กุคุยกัน…….”
กว่าจะครบรอบ ก็ทำเอาพวกเขาจุกกันเลยทีเดียว เพราะพึ่งจะกินข้าวกันใหม่ๆ แถมยังกินกันไม่หมดอีกด้วย ในขณะที่พวกนักเรียนข้างในโรงเลี้ยง ก็เริ่มมีอาการเมื่อยล้า เนื่องจากไม่สามารถวางแขนจากระบบขัดฉากได้ พวกกล้า กลับมาตั้งแถวตอนอีกครั้ง เพื่อให้คอมแมนด์ก้องตรวจ
“เหนื่อยมั้ย”
“ไม่เหนื่อยครับ”
“แล้วจะคุยกันระหว่างกินข้าวอีกมั้ย”
“ไม่ครับ”
“กลับเข้าโรงเลี้ยง”
“ขอบคุณครับ”
ทั้งห้าคน อยู่ในสภาพอาการปางตาย -_-“ ก็แหงแหละนะ วิ่งห้ารอบทั้งๆที่กำลังกินข้าว เป็นใคร ใครก็จุกกันทั้งนั้น คอมแมนด์ ประกาศก้องทั่วโรงอาหารว่า
“เนื่องจากห้าคนนี้ ใช้เวลาวิ่งนาน ทำให้เหลือเวลารับประทานข้าวอีกแค่สามนาทีเท่านั้น เราต้องกลับเข้าเรียนภาคบ่าย เพราะฉะนั้น ภายในสามนาที ทุกโต๊ะต้องกินให้หมด ห้ามเหลือ แล้วห้ามเสียงดัง โต๊ะไหนเหลือ ซวยยยยยย”
นรกขุมไหนส่งไอ้บ้านี่มา เป็นพี่ชายตรูฟะ บ้าที่สุดดดดดดด ขนาดน้องชายแท้ๆ มันยังไม่เว้น
ภายหลังเสร็จสิ้นการเรียนภาคปกติในช่วงบ่าย วันนี้ จะมีกิจกรรม ที่นักเรียนใหม่ ไม่ค่อยอยากจะพบเจอมากนักก็คือ ‘กิจกรรมพี่พบน้อง’ จะเป็นการเปิดโอกาสให้ นักเรียนเตรียมทหารชั้นปีที่ 2 มาอบรมปลูกฝังวินัย (หรือจะเป็นความซวย ก็มิผิด -_-“) ให้รุ่นน้อง
“เฮ้อ แค่พี่ปีสามก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ดันต้องมาเจอพี่ปีสอง หนักเข้าไปใหญ่”
“เอาน่า อดทนหน่อยเว้ย วันนี้วันสุดท้ายแล้วนะ ในการขุดตราจักรดาวอ่ะ”
“โอ๊ย ใครมันจะไปทนทานเป็นยอดมนุษย์เหมือนคุณล่ะคร้าบไอ้คุณกล้า”
ใครจะรู้มั่งมั้ยนี่ ว่าเอาเข้าจริง คนที่บ่นอุบอิบมากที่สุดในกลุ่มก็ เจ้ากล้านี่แหละ
การปลูกฝัง ด้วยธรรมเนียมทหารจากพี่ปีสอง ทวีความเร่าร้อนมากขึ้น มีทั้งการออกกำลังกาย และการทดความรู้เกี่ยวกับสถาบัน และ ภารถามชื่อพี่ว่า ชื่ออะไร
“เฮ้ย เอ็ง ไอ้มืด เออ เอ็งนั่นแหละ กลิ้งตามพี่มา”
“เอาแล้วไง ไอ้เทิด โดนก่อนใครเพื่อนเลยเว้ย”
“เอาแล้วไง มันจะสื่อสารกับพี่เขารู้เรื่องมั้ยนี่”
“เอาละ พี่ชื่ออะไร บอกมาซิ”
“ข้อยบ่ฮู้ สูบ่ฮู้รึไง ถึงสิมาถามข้อย ว่าสูชื่ออะไร”
เอาละครับ ตอบกวนส้นรุ่นพี่ปีสองซะงั้น วอนบาทาจริงๆ ไอ้เทิดของเรา
“แหม เอ็งนี่ตอบกวนบาทาได้ใจจริง”
“ขอบคุณที่ชมเด้อ”
“แล้วรู้อะไรมั้ยไอ้น้อง”
“อิหยังหว่า”
“ถ้าตอบกวนประสาทแบบนี้ มันต้องออกกำลังกายกันหน่อยน่ะนะ แหม ว่าแต่ รูปร่างดูแข็งแรงดีนี่ อยู่จังหวัดอะไรล่ะเอ็ง”
“หนองคายเด้ออ้าย”
“โอ้ เด็กหนองคายเหรอ เขาว่าเด็กหนองคายนี่แหละ วิดพื้นเก่งกว่าเด็กทั่วๆไปในประเทสไทยซะอีกนะ”
!!
งานเข้าซะละครับพี่น้อง……
“เอาเถอะ ให้โอกาส ถามก่อน พี่ชื่ออะไร”
“ข้อยบ่ฮู้เด้อ”
“ไม่มีการขวนขวายใส่ใจ!! วิดพื้นท่าเตรียม”
“เตรียม”
“สิบครั้ง”
“สิบครั้ง”
“เสียงเบาสิบห้าครั้ง”
“สิบห้าครั้ง”
“เสียงดังดี แถมให้อีกห้า”
“ยี่สิบครั้ง”
“เริ่มทำ!!”
“หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ……”
ทางด้านกล้าเองก็ท่าทางจะเจอหนักไม่ใช่น้อย เมื่อเจอรุ่นพี่ท่าทางเฮี้ยบๆอีกคนหนึ่ง เรียกไปจิกเดี่ยว แถมดูท่าทางจะเหนื่อยกว่าใครเพื่อนแน่นอน
“ไหนบอกมาซิ พี่ชื่ออะไร”
“นักเรียนเตรียมทหาร ธนพล สว่างจ้า ครับ!!”
“เสียงดังดี รู้จักขวนขวาย ทำได้ดีมาก”
^_^ ไม่เสียแรงที่ตรูเคยถามพี่ก้องมา อย่างน้อย ตรูก็ไม่ต้องโดนรุ่นพี่ซ่อมละเฟ้ย ก๊ากๆๆ
“แต่….”
!!
“นี่คือกิจกรรมจิกเดี่ยว พี่กลัวเอ็งลืมชื่อพี่ว่ะ วิ่งไปแตะต้นไม้ต้นนู้น แล้ววิ่งกลับมาหาพี่…ไปได้ !!”
“ไปได้!!”
กล้าใส่เกียร์เต็มร้อยวิ่งไปแตะต้นไม้ต้นที่พี่ปีสองคนนี้บอก ก่อนจะวิ่งกลับมาหาพี่ปีสองคนเดิม
“ว่าไง ยังจำช่อพี่ได้มั้ย หือ?”
“พี่นักเรียนเตรียมทหาร ธนพล สว่างจ้า ครับ!!”
“ดีมาก ความจำเป็นเลิศ ยอดเยี่ยมจริงๆ ต้องตบรางวัลให้ อีกหนึ่งรอบ ต้นไม้ต้นเดิม ภายในหนึ่งนาที ไปได้!!”
!?
“ไปได้!!”
อะไรฟะ สรุปคือ ต่อให้ตรูรู้ชื่อ หรือแทบจะรู้เรื่องส่วนตัวว่าพ่อแม่ชื่ออะไร แฟนชื่อ กิ๊กชื่ออะไร หมาที่บ้านชื่ออะไรหมดเลยนี่ ตรูก็ต้องโดนแด๊กใช่ม้ายยยยยยยยย -*-
………………………………………….
ในที่สุด พวกกล้า ก็เสร็จสิ้นกิจกรรมพี่พบน้องจนได้ หลังจากเสร็จจากกิจกรรมพี่พบน้อง พวกเขายังต้องโดน คอมแมนด์ก้อง ซ่อมด้วยการให้ออกกำลังสารพัดท่าอีกไม่ยั้งจนมืดค่ำ กลางดึก พวกเขาหลับสนิทด้วยความอ่อนเพลีย ด้วยท่านอนที่แปลกประหลาดเฉพาะคน เหมือนทุกๆคืน
“ตื่นได้แล้ว นักเรียนใหม่ จะมัวนอนไปถึงไหนกัน ตื่นๆๆๆ จะไม่ตื่น (โว้ย)”
เสียงคอมแมนด์ก้อง ดังลั่นในช่วงเช้ามืด เหมือนดังเช่นทุกคืน เพียงแต่ว่าวันนี้ ทำไมเสียงของคอมแมนด์ก้อง ดูเรียบๆ ไม่ค่อยโหดเหี้ยมเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา
“เฮ้ย ไอ้กล้า พี่เอ็งไปกินอะไรผิดสำแดงมาป่าววะ เสียงงี้ นิ่มเชียะ”
“จะไปรู้มั้ยนี่ ก็นอนอยู่กับพวกเอ็งทุกคืน”
“ไปเหอะ คนอื่นๆ เขาเริ่มทยอยลงไปแล้วนะ”
รุ่งอรุณเช้านี้ รู้สึกดูสดใสมากกว่าทุกวันที่ผ่านมา แต่แล้ว เมื่อเหล่านักเรียนใหม่ เดินออกจากประตูอาคารนอนมานั้น พวกเขาก็ต้องพบกับ…..
“แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
!!
เสียงปรบมือที่ดังกึกก้อง จาก พี่ๆเตรียมทหารปีสอง และ ปีสาม ที่มายืนเข้าแถว เป็นสองแถว รอรับ เหล่านักเรียนใหม่ ที่กำลงเดินออกมาจากอาคารนอน ในที่สุด ความพยายามของเหล่านักเรียนใหม่ รวมทั้ง กล้า ก็เป็นผล พี่ๆทั้งสองชั้นปี มายืนเข้าแถวปรบมือให้ และร่วมแสดงความยินดีให้กับเหล่านักเรียนใหม่ ในที่สุด พวกเขาก็ ผ่านพ้น สภาพการเป็นนักเรียนใหม่ กลายเป็น นักเรียนเตรียมทหารชั้นปีที่หนึ่งอย่างเต็มตัวแล้ว
“ยินดีด้วยนะไอ้น้อง”
“เก่งมากน้องที่อดทนกัดฟันสู้มาจนถึงขนาดนี้ได้”
“ยอดมากๆ นี่สิถึงจะเป็นลูกผู้ชายตัวจริง”
เสียงคำชม คำอวยพรจากรุ่นพี่ ทำให้ปีหนึ่งบางคนถึงกับซาบซึ้งจนน้ำตาคลอ พวกเขา ฝ่าฟันอุปสรรคขั้นแรกจนได้กลายเป็นนักเรียนเตรียมทหารปีหนึ่งที่ได้รับการยอมรับจากรุ่นพี่แล้วในที่สุด
“ขอบคุณครับพี่”
ในช่วงสาย หลังผ่านพ้นพิธีไหว้ครูไปแล้ว ก็ถึงช่วง พิธีประดับเครื่องหมายจักรดาวสำหรับ นักเรียนชั้นปีหนึ่งแล้ว กล้าลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตน
“นักเรียนเตรียมทหารพลกล้า รักแดนไทย นักเรียนเตรียมทหาร …..”
กล้ากับเพื่อนๆในแถว ทั้งกล้วย แม็ก โจ้ และเทิด ก้าวเท้าเข้าหานักเรียนบังคับบัญชา ซึ่งจะเป็นผู้ที่ติดเครื่องหมายจักรดาวให้กับพวกเขาที่หน้าอก กล้ายิ้มหน้าบาน เมื่อได้เครื่องหมายที่สำคัญชิ้นแรกมาประดับไว้แล้ว
“เอาละ ทีนี้ก็เหลือแค่ ชุดปกติแล้วล่ะ”
“แหงแหละ แต่ว่านะ ขนาดตราจักรดาวนี่ กว่าจะได้มา ก็แทบแย่ แล้วชุดนี่จะเหลือเร้ออออ”
“หมู่เฮา จ๊ะยอมแพ้ หมู่เฮาสิต้องลำบากอีกมาก เพราะหมู่เฮาพึ่งสิ ปีนึ่ง”
“จริงอย่างที่โจ้มันว่าแหละ เดี๋ยวพอได้ชุดนะ เราก็สบายกันแล้วเว้ย”
ความคิดเห็น