คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Season 1 : เตรียมทหาร ปี 1 ตอนที่ 5 "โฉมเอย โฉมงาม ซึ้งใจ นตท."
รถบัสได้ส่งพวกกล้า กล้วย และก้อง ที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ พร้อมๆกับ เหล่านักเรียนเตรียมทหารทั้งสามชั้นปีคนอื่นๆ ในบ่ายวันศุกร์ หลังจากที่กล้าเสร็จจากพิธีรับชุดปกติ กล้า ก้อง และกล้วย ในชุดเครื่องแบบนักเรียนเตรียมทหาร ก้าวยาวไปที่ป้ายรถเมล์ พร้อมถือกระเป๋าเจมส์บอนด์ พวกเขาทั้งสาม ยืนตัวตรงกันอย่างสง่างาม เป็นที่ชื่นชมของผู้คนแถบนั้น
“นี่ๆ ดูนักเรียนเตรียมฯคนนั้นสิ รูปร่างดีนะ” แม่ค้าขายลูกชิ้นใกล้ๆป้ายรถเมล์ แอบกระซิบลูกสาววัยกระเตาะที่ช่วยขายลูกชิ้นอยู่ใกล้ๆ โดยคนเป็นแม่นั้น พูดถึง คอมแมนด์ก้อง
“เหรอคะแม่ แต่หนูว่า คนที่อยู่ตรงกลางนั่น หล่อดีนะคะ” คนลูกหมายถึงตัวกล้า
“คนริมสุดก็หน้าตาน่ารักดีนะ ท่าทางทะเล้นๆดี” คราวนี้แม่หมายถึงกล้วย
“สรุปคือ น่ารักกันทั้งสามคนเร้ยยยยยยย”
เอาละสิครับท่าน เกิดอาการสติแตกกลางอนุสาวรีย์เพราะ สามหนุ่มนักเรียนเตรียมทหารซะงั้น
“เดี๋ยวผมกับกล้วย จะแวะไปที่โรงเรียนเก่าหน่อยนะครับพี่ก้อง”
“เอางั้นเหรอ ก็ไปสิ แต่อย่ากลับให้มันมืดค่ำละกัน”
กล้ากับกล้วย เรียกแท็กซี่ เพื่อจะไปเยี่ยมครูอาจารย์ที่โรงเรียนเก่า สมัยมัธยมต้น และจะได้พบกับเพื่อนเก่าๆของพวกเขาด้วย ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่นัก พวกเขาก็มาถึง กล้ากับกล้วย ก้าวเท้ายาวเข้าไปในบริเวณโรงเรียน เป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่พวกเขาจากที่นี่ไปอยู่ยัง โรงเรียนเตรียมทหาร
“ไงจ๊ะ พ่อหนุ่มนายร้อยทั้งสอง”
“สวัสดีครับอาจารย์!!”
กล้ากับกล้วย ทำท่า วันทยหัตถ์ ทักทายครูที่เห็นพวกเขาแล้วจำพวกเขาได้
“แหม ไปอยู่ที่เขาชะโงกมานี่ ตัวเกรียมเลยนะพ่อกล้วย”
“อิอิ ถึงเกรียม แต่ก็หล่อนะครับอาจารย์”
“แหม ขี้เล่นจังนะเรา ไงจ๊ะพ่อกล้า ถึงดำ แต่ก็หล่อนะนี่ เพื่อนๆถามหาเยอะเลยล่ะ”
“เหรอครับอาจารย์ ผมเขินนะเนี่ย”
“ไปๆจ้ะ ทุกคน กำลังติวข้อสอบกันอยู่ที่ใต้ถุนตึกน่ะแหละ”
“ครับผม”
กล้ากับกล้วย ก้าวเท้ายาวไปยังใต้ถุนตึก ที่ซึ่งครั้งหนึ่ง พวกเขาเคยใช้เป็น ที่ติวหนังสือกัน ก่อนจะสอบเข้าเตรียมทหาร
“เฮ้ย ไอ้กล้า ไอ้กล้วยยยย”
“จริงดิ เออเฮ้ยยย ว่าไงวะเพื่อน”
เพื่อนๆของทั้งกล้าและกล้วย เมื่อเห็นพวกเขาเดินเข้ามา รีบทิ้งหนังสือไว้บนโต๊ะ ก็รีบวิ่งไปทักทาย ด้วยความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันหลายเดือน ถามถึง สารทุกข์สุขดิบ กล้าและกล้วย ถอดหมวกหม้อตาล แล้วใช้มือขวาถือไว้
“แหม กล้านี่ ถึงตัดผมสั้นเกรียน แต่หน้าก็ยังหล่อเหมือนเดิมนะ”
แพทแซวกล้า จนกล้าหน้าแดง ก่อนจะหันหน้าไปมองกล้วย กล้วยยิ้มจนแทบปากจะฉีกเหมือนรอรับคำชมจากแพท สาวสวยประจำกลุ่ม
“ฮี่…..”
“ส่วนเธอนะกล้วย…..”
เพียะๆๆๆๆ ป้าบๆๆๆๆ แกรกกกๆๆๆๆๆ
“จ๊ากกกกก โอ๊ยยยยยยยยยย”
เพื่อนๆในกลุ่ม พร้อมด้วยแพท ช่วยกันตบหัวเกรียนๆของกล้วยกันยอ่างเมามัน (เหอะๆ มันโดนที่เตรียมทหารมาไม่พอ ยังมาโดนที่โรงเรียนเก่าอีกนะ -_-“)
“อะไรวะเนี่ย อยู่เตรียมทหารก็โดน พอกลับมาโรงเรียนเก่าก็โดนอีกเหรอเนี่ยยยยย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ตบเกรียนแตกเลยว่ะ มันมืออิ๊บอ๋าย ขออีกรอบได้ป่ะวะกล้วย”
“ได้กับผีอ่ะดิ!!”
กล้วยเอามือกุมหัวด้วยความเซ็ง ก่อนจะทำเบ้ไปหากล้า ที่ไม่ช่วยห้ามเพื่อนเลย
“ไอ้กล้า ทำไมเอ็งไม่ห้ามพวกมันมั่งวะ”
“เอาน่า นานๆได้เจอกันที อย่าหงุดหงิดเลยน่า”
“ก็เอ็งไม่โดนเหมือนตรูนี่หว่า ถึงพูดได้อ่ะ ไอ้เวลลล์”
“ฮ่าๆๆ”
“จริงเหรอกล้า ที่กล้วยมันโดนแบบนี้ที่เตรียมด้วย”
“อ๋อ ก็มันชอบหลับตอนอาจารย์สอนน่ะ เราเป็นหัวหน้าตอน เลยต้องขอกำลังเพื่อนๆช่วยกันปลุกมันด้วยสไตล์เตรียมทหาร ตบหัวเกรียนนี่แหละ”
“เจ๋งว่ะกล้า นี่ถ้ามีการโหวต หัวหน้าดีเก่นนะ เอ็งได้ชัวร์ว่ะ ฮ่าๆๆ”
“ลองไอ้กล้ามันได้ดิ ตรูจะประท้วงงงงงง”
กล้ากับกล้วย นั่งคุยอยุ่กับเพื่อนๆได้สักพักหนึ่ง ก็ได้ขอลาเพื่อนกลับบ้าน เพราะยังไมได้เจอพ่อกับแม่เลย กล้ากับกล้วย รู้สึกอบอุ่น ที่เพื่อนๆยังรักยังไม่ลืมพวกเขา แม้พวกเขาจะไปศึกษาต่อที่อื่น
“กล้า เอ็งจะกลับยังไงอ่ะ”
“เดี๋ยวนั่งรถเมล์กลับอ่ะ อุ้ย….”
สายตาของกล้า หยุดชะงัก ณ ที่แห่งหนึ่ง ขณะนี้ กล้ากับกล้วย ยืนอยู่ที่ถนนฝั่งตรงข้าม ฐานทัพเรือกรุงเทพ แต่ว่ากล้านั้น กลับมองตาค้างไปยัง บางสิ่ง ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
“…..”
“เป็นไรวะกล้า ตาค้างเลยเอ็ง”
“…..”
“ไอ้กล้าโว้ยยยยยย”
“…..” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่คุณเรียกค่ะ
“เป็นไรวะ ไหนดูซิ”
กล้วยมองตามสายตากล้าไปยังฝั่งตรงข้ามของถนน ร่างอันแสน อรชร ผมยาวปลิวไสว หน้าตาจิ้มลิ้มในชุดนักเรียน ยืนถือกระเป๋าหนัง อยู่ฝั่งตรงข้าม กล้วยหันกลับมามองเพื่อน ที่มองตาค้างไม่กระพริบ แต่กํยังอยุ่ในท่ายืนตรงได้
“อ่ะฮ้า อีท่านี้ ปิ๊งสาวแล้วสิท่า….”
“โฉมเอยยยยย โฉมงามมมม อร่ามมมมแท้…..” กล้วยแกล้งทำเป็นร้องเพลงประกอบบรรยากาศ แต่ทว่า
โป๊ก!!
“โอ๊ยยยยย”
กล้า แม้ว่าจะอยู่ในสภาพตกตะลึงในความงามของสาวน้อยคนนั้น ก็ยังอุตส่าห์ยกกระเป๋าเจมส์บอนด์อันหนักอึ้ง ขึ้นมาฟาดหัวกล้วยโดยที่สายตายังไม่ยอมลดลงจากโฉมงามคนนั้นได้ซะงั้น
“ไอ้บ้า คนอุตส่าห์ช่วยบิวท์อารมณ์ให้นะเว้ย โห่ ฟาดมาได้”
กล้ายังคงมองตาค้าง จนเขาไม่รู้ตัวว่า เดินข้ามถนนมาจนอยู่ฝั่งเดียวกันกับโฉมงามคนนั้น
“เป็นเอามากแฮะไอ้นี่ เฮ้ยกล้า รอตรูด้วย ไอ้เพื่อนเวร พอเจอสาวนี่ ทิ้งตรูเลยนะ จะปายหนายฮ้าที่ร้ากกก”
โป๊ก!!
“โอ๊ยยยย”
โดนไปอีกดอกหนึ่งครับท่าน กระเป๋าเจมส์บอนด์หนักๆของกล้า ฟาดเข้าที่หัวของกล้วยอย่างจัง จนกล้วยนั่งยองๆกุมหัวด้วยความเจ็บปวด
“อะไรว้า วันนี้ หัวเหรียนๆของตรู โดนทั้งมือโดนทั้งกระเป๋า สงสัยวันต่อๆไป คงโดนเท้าโดนลูกเหล็ก ตกใส่หัวตรูแน่ๆเลยโว้ยยยย”
“เตรียมอุดมอย่างงั้นเหรอ”
กล้ามองดูอักษรย่อบนหน้าอกของโฉมงามคนนั้น ทำไมน๊า นักเรียนเตรียมอุดม ถึงได้มายืนอยู่คนเดียว รงฐานทัพเรือกรุงเทพแบบนี้ กล้ามองตาค้าง ก่อนจะค่อยๆฮัมเพลงออกมาว่า
“ไป๊ ไป๊ ไปนรกซะเถิดที่ร้าก ฉานจะลงโทษเธอ เวลา ของเธอ หมด แว้ววววววววววว”
รถกระบะสีดำ จากไหนไม่ทราบได้ เปิดเพลงที่ว่านี่ดังลั่น แล้วแล่นผ่านพวกกล้าไป โดยกระชากอารมณ์กล้ากลับมาทันที
“ไอ้บ้าเอ๊ย ที่รักของเมิงจะไปตายที่ไหนก็เรื่องของเมิงสิเฟ้ย”
“โห ด่าได้เจ็บจริงจรีง ว่าแต่เอ็งจะฮัมเพลงไรวะกล้า เห็นคนเขียนเขาบอก”
ไอ้กล้วยนี่ทำเป็นรู้ดีนักนะ เดี๋ยวก็รู้เองแหละเฟ้ย -_-“
“แฟนใครไม่รู้ ยิ่งดูยิ่งน่ารัก ขอมองเธอสักพัก จะเป็นไรมั้ย แฟนใครไม่รู้ ให้มาเดิน อยู่คนเดียวได้ไง ระวังจะมีคนที่เผลอใจ แล้วไปบอก ไอ เลิฟ ยู…..”
“บราโวววววว แหม ร้องเพลงเพราะนี่หว่า ไอ้กล้า”
“นี่คือความรัก จริงๆ ใช่ไหม เธอเป็นนางฟ้า ของฉัน รึเปล่า My Heart is Spinning Round ให้เราได้เจอได้พูดได้คุยกันทุกวัน อย่างที่ฉัน รู้สึก แบบนี้ จะถามอะไร สักคำ Can I Call you My Girlfriend…”
“ไอ้บ้า ยังไม่ทันจะได้เข้าไปพูดเข้าไปคุยกับเขาเลย ยังมีหน้ามาร้องเพลงว่า ได้พูดได้คุยกันทุกวันอีก”
โป๊กๆๆๆๆๆๆ ป๊อกๆๆๆๆ
“จ๊ากกกกกก ไอ้กล้า ตรูขอโทษษษ ตรูผิดไปแล้ววววว อย่าเคาะหัวตรูเลย ม่ายยยยยย”
“กวนอารมณ์ตรูจริงเฟ้ยไอ้นี่”
กล้วยแทบจะเห็นดาวเห็นเดือน กล้ามองดู โฉมงามคนนั้นจนกระทั่ง มีรถคันหนึ่ง แล่นออกมาจาก ประตูทางเข้าฐานทัพเรือกรุงเทพ เป็น รถยนต์สีดำวาววับ หน้ารถนั้น ติดตรา โรงเรียนนายเรือไว้ รถคันนั้น เปิดประตูให้ สาวน้อยที่กล้าหลงใหล ขึ้นรถ ก่อนจะขับแล่นผ่านพวกกล้าที่ได้แต่ยืนมองไป
“อกหักๆ อกหักๆ มารักกระผมมมม”
กล้วยแลก้งร้องเพลงแซวกล้า โดยที่ไม่กลัวจะโดนเคาะหัวอีก กล้ามองดูรถคันนั้น แล่นไปจนลับสายตา ก่อนจะหันกลับมา แล้วถอดหายใจเฮือกใหญ่
“เฮ้ออออ สุดท้ายก็แห้ว”
“อะไรว้ากล้า เอ็งยังไม่แห้วซะหน่อย เอ็งยังไม่ได้เข้าไปคุยกับเขาด้วยซ้ำ คราวหน้าถ้าเจอก็ลองเข้าไปคุยดิ”
“ไม่ค่อยกล้าว่ะ ดูจากรถที่มารับ น่าจะเป็นลูกสาวนายทหารชั้นผุ้ใหญ่แน่ๆเลยว่ะ ติดตราโรงเรียนนายเรือที่รถด้วย”
“กลัวหรือไงวะ ทำตัวให้มันกล้าเหมือนชื่อเอ็งหน่อยดิ ลูกผู้ชาย ต้องใจกล้าหน้าด้านสิวะ”
“เราไม่ได้เหมือนเอ็งนี่ ที่วันๆ ม่อลูกสาวครูที่เตรียมทหารไม่เว้นเลยอ่ะ จนพวกเราจะหวิดม้วยไปด้วย”
“ไอ้นี่ ตรูแค่แนะนำ แต่เทศน์ซะยาวเลยเว้ยเฮ้ย เอาเถอะ กว่าเอ็งจะได้กลับบ้านอีกทีก็ไม่รู้เมื่อไหร่ แล้วก็ไม่รู้ว่า จะได้เจอน้องสาวคนงามนี้อีกรึเปล่า เอ็งคงเหลือโอกาสตอนที่มีงาน กิศาประเพณี เตรียมทหารกับเตรียมอุดมน่ะแหละนะ”
“ไม่รู้ว่าเธอคนนั้นจะอยู่ร่วมงานรึเปล่านี่สิ อีกอย่าง เราลงแข่งฟุตบอลด้วย”
“เอ็งลืมไปแล้วรึไงว่าปีนี้ เตรียมอุดมเป็นเจ้าภาพ เราต้องไปร่วมงานที่เตรียมอุดมนะเว้ย ถึงตอนนั้นก็รีบจัดการเธอซะ”
“ไอ้บ้า จัดการบ้าจัดการบออะไรเล่า จะให้ตรูติดคุกรึไง”
“ตรูหมายถึง ให้เอ็งลองจีบดู”
“ก็บอกให้มันเคลียร์สิวะ ไอ้นี่”
…………………………………….
กล้าแยกตัวกับกับกล้วย แล้วเดินทางกลับบ้านด้วยรถประจำทาง กล้าต่อรถมอเตอร์ไซด์ไปยังปากทางเข้าบ้าน กล้าเดินผ่าน กลุ่มผู้คนแถบนั้นที่เคยเห็นกล้าในสภาพเด็กนักเรียนธรรมดาๆที่ออกมาเล่นฟุตบอลแล้วก็กลับบ้านหรืออกมากินข้าว แต่คราวนี้ พวกเขาเห็นกล้า กลับมาในสภาพเครื่องแบบนักเรียนทหารเต็มยศท่าทางสง่างาม
“ว้าว ลูกชายผู้การเกรียงไกรนี่นา กลับมาจากเตรียมทหารแล้วเหรอ ดูสิ เครื่องแบบเต็มยศเลย”
“รูปร่างเขาให้ด้วยนะ ดูสิ หล่อเชียว”
“นี่ นายร้อยคนนั้นน่ะ ขอเบอร์โทรได้มั้ยค้า”
สาวๆแถบนั้น เมื่อเห็นกล้าในชุดเครื่องแบบ ต่างก็เก็บอาการไม่อยู่ กล้าได้แต่ยิ้มเล็กๆ ก่อนจะรีบก้าวเท้ายาว เพื่อให้ถึงบ้านของเขาโดยเร็ว กล้าเปิดประตูรั้วเข้าไป ก็พบว่า พี่ชายของเขา กำลัง ออกกำลังกายตอนเย็นอยู่
“ไงกล้า เจอเพื่อนมั้ย”
“เจอครับ”
“แล้วเขาพูดไงบ้าง”
“ก็พูดดีครับ”
“เฮ้ย เป็นอะไรวะกล้า ถามคำตอบคำ เอ็งไม่สบายรึเปล่า”
“เปล่านี่ครับพี่”
กล้าเดินหลังตรงเข้าไปที่ประตูเข้าตัวบ้าน ทิ้งไว้แต่ก้อง ที่เริ่มสงสัยในตัวกล้าว่า กล้าเป็นอะไรไป กล้าถอดรองเท้าคัทชู ก่อนจะเปิดประตูเข้าบ้านไป
“ไงกล้าลูกแม่ กลับมาแล้วเหรอลูก” แม่ของกล้า เดินเข้าไปหาลูกชายคนเล็กก่อนจะ หอมแก้มฟอดใหญ่ด้วยความรักและเอ็นดู
“สวัสดีครับแม่” กล้าทำวันทยหัตถ์ เป็นการทักทายแม่ ก่อนจะหันไป ทำวันทยหัตถ์พ่อของเขา หรือ นาวาเอกเกรียงไกร นั่นเอง
“สวัสดีครับพ่อ”
“เป็นไงกล้า กลับมาทีนี่ ตัวดำเมี่ยมเลยนะ แต่รูปร่างดูบึกบึนขึ้นนี่ สมแล้วที่เป็นลูกพ่อ”
“แหะๆ พี่ก้องเขาเคี่ยวมาดีน่ะครับ”
“เหนื่อยมากมั้ยลูก แม่เป็นห่วงจังเลย กลัวลูกจะท้อ”
“ไม่หรอกครับแม่ แค่สามอาทิตย์แรกเท่านั้นแหละที่ลำบาก หลังจากนั้นก็สบายแล้ว”
“กล้าพูดแบบนี้ แม่ก็หายห่วง หิวอะไรมั้ยลูก เดี๋ยวแม่ทำอะไรให้กินนะ นานๆจะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันซักที จริงมั้ยพ่อ”
“จริงจ้ะแม่”
“งั้น ผมขอเอาของไปเก็บ แล้วอาบน้ำก่อนนะครับแม่”
“ไปเถอะลูก แล้วรีบลงมาล่ะ คุณก็ อย่ามัวยืนทื่อเป็นตอสิ ไปตามลูกก้องมาเร็ว ให้เข้าบ้านได้แล้ว อะไรจะฟิตขนาดนั้น”
“จ้ะๆ แม่คุณแม่ทูนหัว”
อิอิ ถึงจะเป็นนายทหารยศสูงแค่ไหน ก็ต้องยอมสยบต่อเมียตัวเองวันยังค่ำอ่าแหละ ^^
กล้าถือกระเป๋าเจมส์บอนด์ ขึ้นห้องที่อยู่ชั้นสองไป กล้าวางหมวกหม้อตาลไว้ทีโต๊ะทำงานของเขา กล้าล้มตัวลงนอน แล้วนึกถึงใบหน้าของเธอคนนั้น คนที่กล้าเผลอมอบใจทั้งดวงให้เธอไปแล้ว
“เธอเป็นลูกสาวใครน๊า หน้าตาถึงได้น่ารักจัง”
กำไลสีแดงที่มีรูปหัวใจ ที่ซึ่งเธอคนนั้น คล้องข้อมือไว้ ทำให้กล้าติดใจว่า เหมือนเคยเห้นที่ไหนมาก่อน
“ทำไมเราเรารู้สึกคุ้นเคยกับเธอคนนั้นจัง กำไลสีแดงรูปหัวใจนั่นด้วย คุ้นมากเลย เธอเป็นใครกันแน่น๊า อยากเจออีกสักครั้งจัง ต้องรอถึง กีฬาประเพณี เตรียมทหารกับเตรียมอุดมเลยเหรออออออ”
ความคิดเห็น