คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Season 1 : เตรียมทหาร ปี 1 ตอนที่ 4 "สวมเครื่องแบบ"
“กล้ามันหายไปไหนวะ”
“มันเข้าเวรอยู่ไง รีบๆนอนเหอะ เอ็งเข้าเวรผลัดสามต่อจากไอ้กล้าไม่ใช่เหรอไงวะกล้วย”
คืนนี้ กล้าต้องเข้าเวรยาม กล้าเองก็เริ่มชินกับการต้องเข้าเวรตอนดึกๆแบบนี้แล้ว กล้าตรวจตราตามอาคารนอน บางครั้งก็เจอพี่คอมแมนด์ก้อง ซึ่งเป็นพี่ชายของเขาแอบเอาของกินมาให้บ้าง
“ง่วงมั้ยกล้า”
“ก็นิดหน่อยครับพี่ แต่ไม่เป็นไรหรอก”
“อ่ะนี่ พี่ซื้อขนมปังกับนมมาให้ กินซะ จะได้มีกำลัง”
“ขอบคุณครับพี่”
“หวังว่าเอ็งคงเข้าใจพี่นะกล้า พี่เป็นคอมแมนด์ ต้องเข้มงวด แล้วก็นะ ถ้าพี่ให้อภิสิทธิ์ที่เอ็งเป็นน้อง เพื่อนเอ็งก็จะมองเอ็งในแง่มุมที่ไม่ดีเท่าไหร่ เวลาทำโทษ พี่ถึงให้โดนพร้อมๆกันไปด้วยไง”
“ผมเข้าใจครับพี่ ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“อืมมมม ว่าแต่ นี่ใกล้เปลี่ยนเวรรึยังล่ะ ไปตามเพื่อนที่จะเข้าเวรผลัดต่อจากเอ็งสิ เอ้อ กินให้หมดก่อนล่ะ อย่าของกินไปกินบนอาคารนอน”
“ครับพี่ก้อง”
สุดท้าย ไม่ว่ายังไง พี่ชายก็ยังคงรักน้องชายเสมอ แม้จะต้องสวมหัวโขน ทำตัวให้ดูน่ากลัว แต่ก็เพื่อสร้างระเบียบวินัยให้รุ่นน้อง นี่ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว นับแต่กล้า ก้าวเท้าเข้ามาอยู่ในโรงเรียนเตรียมทหาร ซึ่งแน่นอน เหลืออีกไม่กี่เดือน พวกเขาจะขึ้นปีสอง และพี่ๆปีสามรวมถึงตัวของ คอมแมนด์ก้อง จะต้องขึ้นเหล่าไป
กล้าเดินขึ้นอาคารนอน เพื่อจะไปเปลี่ยนเวรยามให้กล้วยมาเข้าแทน
“ไอ้กล้วย ไอ้กล้วย ตื่นสิเว้ย เปลี่ยนเวรแล้ว”
“แง่บๆๆๆ ยังง่วงอยู่เลย ขออีกนิด”
“ไอ้บ้า ถึงผลัดเอ็งแล้ว อยากโดนพี่คอมแมนด์แด๊กอีกรึไงวะ ตื่นสิโว้ย”
“……..” ไม่มีการตอบรับจากเลขหมายที่คุณเรียกค่ะ -_-“
“ไอ้…..”
กล้าบรรจงฝ่าเท้า ยันเปรี้ยงเข้าที่กลางหลังของกล้วยอย่างแรง
“โอ๊ยยยยย”
“ว่าไง จะตื่นไม่ตื่นวะไอ้กล้วย”
“ตื่นแล้วๆๆ ไม่เห้นต้องใช้กำลังกันเลยนี่หว่าไอ้กล้า”
“ก็ถ้าไม่ทำอย่างนี้ เอ็งจะตื่นรึไงฟะ ไปได้แล้วเว้ย เดี๋ยวถ้าพี่คอมแมนด์เขามาตรวจแล้วเจอเอ็งยังไม่มาเข้าเวร เดี๋ยวงานเข้าอีก”
“เออๆ”
ช่วงเรียนตอนภาคเช้า วิชาประวัติศาสตร์ นักเรียนทั้งตอน กำลังนั่งจดงานจากที่อาจารย์ให้ไว้บนกระดาน จะมีก็เพียงแค่ กล้วย เท่านั้น ที่ยังคงหลับเป็นเจ้าชายนิทราอยู่แบบนั้น หลับอย่างเดียวไม่พอ หลับน้ำลายยืดเลย
“สมกับฉายาเจ้าชายนิทราเลยว่ะ นอนเก่งชิบเป๋ง”
“กล้วย กล้วย ตื่นสิเด้อ อาจารย์สีไปแล้วเด้อ ตื่นมาเฮ็ดงานหน่อย”
คร่อกกกกกกกกกกกกก ฟี้…….
“ไอ้บ้านี่ มันกรนตอบพวกเราว่ะ”
“อาจารย์ครับ ขออนุญาตครับ”
“มีอะไรคะนักเรียน มีอะไรไม่เข้าใจเหรอคะ” อาจารย์ประจำวิชาถาม เมื่อกล้ายกมือขึ้น
“ขออนุญาตปลุกเพื่อนครับ”
กล้า แม็ก โจ้ เทิด และเพื่อนๆอีกหลายต่อหลายคน เข้ามามุงล้อมที่โต๊ะเรียนของกล้วย ก่อนที่จะ ……
ป้าบๆๆๆ เพียะๆๆๆ
“โอ๊ยยยยยยยยย”
ทุกคน ช่วยกันรุมตบหัวเกรียนๆของกล้วย กันอย่างเมามัน จนทำให้กล้วยร้องลั่น แล้วฟื้นสภาพจากการเป็นเจ้าชายนินทราในทันที
“โห…..หัวมันเกรียนๆ สากๆได้ใจจริงว่ะ”
“ฮ่าๆๆ จริงของเอ็ง โห เกรียนแตกเลยเมิง มึนมั้ยวะกล้วย”
“ไอ้เพื่อนเวร ทำเอาตรูเห็นดาวเห็นเดือนเลยนะเว้ย โอ๊ยยยย”
“เอ้า พวกเรา ขอบคุณมากที่ให้ความร่วมมือในการปลุกเจ้าชายนิทราให้ฟื้น เรียนต่อได้ ขอบคุณครับอาจารย์”
อาจารย์อมยิ้มในวิธีการปลุกเพื่อนสไตล์เตรียมทหารของพวกกล้า กล้วย ส่ายหัวไปมาด้วยความมึน ไม่ใช่เพราะพึ่งตื่นหรอกแต่เพราะว่า มึนเพราะโดนรุมตบหัวเกรียนของเขา จากทั่วสารพัดทิศแบบ น็อนสต๊อปเลย เท่านั้นเอง
ในช่วงนี้ จะเป็นการเข้าสู่ช่วงการขุดอีกอย่างหนึ่ง ซึ่งก็สำคัญมาก ไม่แพ้กับการขุดตราจักรดาวที่พวกเขาผ่านพ้นมาแล้ว และภารกิจ ขุดๆๆ และขุดในคราวนี้ก็คือ การขุดชุดปกตินั่นเอง
“เหนื่อยอีกแล้วเหรอวะเนี่ย”
“อ่าว ไม่ดีเหรอไง ถ้าเกิดว่าเราได้ชุดปกติเมื่อไหร่ เราก็จะได้ไปเดินอวดกันข้างนอกโรงเรียนแล้วไง แถมได้กลับบ้านด้วยนะเว้ย”
“ข้อยบ่อยากให้ถึงเวลาที่ว่าเล้ย”
“เปิ้นเองก็เหมือนกันเจ้า”
“ไหนจะมีกิจกรรมประเพณีเตรียมทหารกับเตรียมอุดมอีก รุ่นพี่เขาก็อยากให้พวกเรา ได้ชุดปกติ ก่อนจะถึงกิจกรรมนี้แหละน่า”
ชุดปกติของนักเรียนเตรียมทหารนั้น ปกติ จะไว้ใส่เมื่อยามออกนอกโรงเรียน ลักษณะของเครื่องแบบที่ว่านี้ ประกอบไปด้วย เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวรัดรูป กางเกงขายาวสีเขียวขี้ม้า รองเท้าหนังคัทชูสีดำ กระดานบ่าที่ไหล่ทั้งสองข้าง เนคไทซ่อนปลาย และ หมวกหม้อตาลสีเทา
ในช่วงเย็นวันหนึ่ง ซึ่งอยู่ในช่วงเวลาการขุดชุดปกติอยู่นั้น คอมแมนด์ก้อง กำลังวิ่งนำกองพันนักเรียนปีหนึ่งของพวกกล้า วิ่งออกกำลังอยู่
“ระวัง ระวัง นับ ก้าว!!”
“หนึ่งงงงง สองงง”
“นับ ใหม่”
“หนึ่งงงง สองงงง”
“ต่อ ไป”
“สามมม สี่ หนึ่งงง สองงงงง สาม สี่ หนึ่ง!!”
จังหวะการลงเท้าอันพร้อมเพรียงของกองพันนักเรียนปีหนึ่ง ทำให้ดูน่าเกรงขามยิ่งนัก
“ครึกครื้นหน่อยปีหนึ่ง เอ้า ร้องเพลงไปด้วย วิ่งไปด้วย ใครไม่ช่วยเพื่อนร้อง ซวยทั้งกอง ทราบ!!”
“ทราบ”
“พี่คอมแมนด์ครับ”
“มีอะไร”
“จะให้ร้องเพลงอะไรดีครับ เพลงมาร์ชโรงเรียนเหรอครับ”
“ร้องมาเกือบทุกวัน เปลี่ยนมั่งก็ได้” คอมแมนด์ก้อง พูดไปวิ่งไป
“งั้นเอาเพลง รักแท้มีอยู่จริง ของบี้ เดอะสตาร์ละกันครับ”
“พี่ไม่เคยฟัง ไหนลองร้องซิ ทั้งกองแหละ”
“หนึ่งดวงจายยยย ของฉานนนนน อาจดูว่าม่ายเท่าหร่ายยยยย ถึงแม้ว่ามานม่ายยิ่งหย่ายพอ ก็เชื่อในร้ากกกกก”
“เฮ้ย พอๆๆ”
“ทำไมครับรุ่นพี่ เพราะออก”
“เพลงซึ้งเกินไป ไม่กับพวกเรา เอาเพลงที่มันฟังแล้วครึกครื้น ฮึกเหิมหน่อย เอ้า เริ่ม”
“ไป๊ ไป๊” เอ๊ะ ไอ้ท่อนนี้ คุ้นๆนะ
“ไปลงนรกซะเถิดที่รัก ฉันจะลงโทษเธอ!!”
“เฮ้ยๆๆ”
“ไป๊ ไป๊”
“เฮ้ยๆ พวกเอ็ง หยุดร้องๆ”
“ไป๊ ไป๊ ไปลงนรกซะเถิดที่รัก ฉันลงโทษเธออออ เวลา ของเธอ หมดแว้วววววววววว”
สามัคคี คือพลังจริงๆ เสียงร้องเพลงของกองพันพวกกล้า ดังสนั่นไปทั่วพื้นที่ ที่พวกเขากำลังวิ่ง ทำเอา นายทหาร หรือ อาจารย์ที่อยู่บริเวณนั้น ต้องหันมามอง กองพันพวกกล้ากันเป็นแถว
“หยุดวิ่ง!!”
!!
“จัดแถว!!”
“เฮ้!!”
“ร้องเสียงดังดีมาก มีความสามัคคีกัน สมกับเป็นนักเรียนเตรียมทหาร”
^^ ฮี่ ก็คงมันเก่งอ่าพี่ ทำไงได้ล่ะ ฮ่าๆๆ
“แต่….”
!! อะไรอีกฟะ
“เนื่องจาก นี่อยู่ในช่วงการขุดชุดปกติ เพราะฉะนั้น หาที่ว่างเฉพาะคน เตรียมพุ่งหลัง!!”
งานเข้าอีกแว้วววววว
“เตรียม!!”
“เตรียม”
“หนึ่งร้อยยก!!”
“หนึ่งร้อยยก (โว้ย)”
“เริ่ม!!”
“หนึ่ง สอง สาม หนึ่ง หนึ่ง สอง สาม สอง หนึ่ง สอง สาม สาม หนึ่ง สอง…….”
เวลาผ่านไปเร็วอย่างกับโกหก ……………
“หนึ่งสองสาม เก้าสิบแปด …… หนึ่งสองสาม เก้าสิบเก้า ….. หนึ่งสองสาม …..”
“เลิกทำ!!”
“แฮ่กๆๆ”
“มีคนอู้!!”
!?
ใครฟะ อยากจะแพ่นกบาลมันให้หัวแบะจริงๆเลยเฟ้ย ทำเอาคนทั้งกองเขาจะอิ๊บอ๋ายอยู่แล้วเนี่ย
“มีคนอู้!! (โว้ย)”
“นับใหม่ เริ่ม !!”
“หนึ่ง สอง สาม หนึ่ง หนึ่ง สอง สาม สอง หนึ่ง สอง สาม สาม หนึ่ง สอง…….”
ทุกๆวัน เป็นไปไปแบบนี้แทบทุกครั้ง พวกกล้า ที่ซึ่ง มีจิตใจที่เข้มแข็งมากขึ้น ทำให้พวกเขา สามารถทนทานต่อการจวก ซ่อม สารพัดชนิดจากรุ่นพี่ จนพวกเขา แทบจะไม่แสดงความอ่อนล้าออกมาเลย นับว่า นี่เป็นคืนที่เจ็ดแล้วด้วยซ้ำกระมัง ที่พวกเขา ขุดเครื่องแบบปกติ
ขณะนี้เป็นช่วงกลางคืน เป็นช่วงที่มาการอบรม และจะสะสางเรื่องที่กระทำความผิดมาทั้งวัน เป็นช่วงที่หลายๆคน ต่างไม่อยากให้มาถึง หรือไม่อยากเจอ มากที่สุด
“นักเรียนใหม่ ฟัง!!” นักเรียนบังคับบัญชา ตะโกนดังขึ้น
“ฟัง!!”
“วันนี้ จากการตรวจ ไม่พบว่ามีนักเรียนคนไหนหลับ หรือว่า อู้ในการวิ่งหรือ ออกกำลังกาย นับว่าทุกคนทำได้ดีมาก คอมแมนด์ หัวหน้ากองพัน และทุกๆคน ขอชมเชยนักเรียนใหม่ทุกคน ที่ฝ่าฟันอุปสรรคมาได้จนถึงตอนนี้ ขอให้ทุกคนรักษาความดีนี้ตลอดไป ทราบ!!”
“ทราบ!!”
กล้ากับพรรคพวก ยิ้มหน้าบาน อย่างน้อย พวกเขาก็คงไม่โดนซ่อมแล้วล่ะวันนี้
“แหม นึกว่าจะโดนแจ๊กพ็อทซะอีกว่ะ”
“ข้อยสิตื่นเต้นมากเลยเด้อ”
“สูก็ตื่นเต้นทุกวันแหละเจ้า”
“เอาน่า อย่าพึ่งเถียงกัน”
“แต่!!” เสียงคอมแมนด์ดังขึ้นอีก
“อะไรอีกวะเนี่ย”
“แบบนี้ ท่าทางจะมีเฮว่ะ”
“ในเมื่อพวกเราเป็นนักเรียนใหม่ ออกกำลังกายอีกซักนิดจะเป็นอะไรไป แถมนี่ก็เป็นชั่วโมงอบรมด้วย”
-_-“ งานเข้า จะมีวันไหนมั้ยเนี่ย ที่จะไม่โดนอะไรเลยอ่ะ
“วิดพื้นท่าเตรียม!!”
“เตรียม!!”
“หนึ่งร้อยครั้ง!!”
“หนึ่งร้อยครั้ง”
“เริ่ม!!”
“หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ……”
ในเวลาประมาณสิบห้านาที บางคนเริ่มมีอาการล้า เพราะ ออกกำลังกายมาเกือบทั้งวัน แต่พวกเขาก็ไม่ยอมแพ้ ยังคงกัดฟันวิดพื้นแล้วนับเสียงดังพร้อมกัน ด้วยหัวใจที่กล้าแกร่ง และแล้วในที่สุด คอมแมนด์ก็สั่งให้ทุกคนหยุดทำจนได้
“เลิกทำ!!”
“เลิกทำ”
ทุกคนยืนตรงแล้ว พยายามยืดอกให้ตรงแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะค่อยๆปล่อยออก เพื่อเป็นการทำให้ระบบหายใจ ดีขึ้น และหายเหนื่อยเร็วขึ้น
“แล้วฟัง คอมแมนด์และพี่ๆทุกคนขอชมเชย พวกเรา ปฏิบัติตามคำสั่งได้อย่างดี ไม่ขาดตกบกพร่อง พวกเราเริ่มมีความเป็นทหารขึ้นมาบ้างแล้ว จำไว้เสมอว่า หากเราได้รับมอบหมายอะไร ให้เราทำหน้าที่ให้ดีที่สุด อย่ายอมแพ้ต่ออุปสรรค ก่อนพวกเราจะรับชุดปกติ สิ่งที่พวกพี่ๆ ปลูกฝังเอาไว้นั่น ขอให้จำขึ้นใจไว้ตลอดไป เพราะพวกเราคือความหวัง และผู้กำหนดอนาคตของกองทัพไทย ทราบ!!”
“ทราบ!!”
และแล้ว ในที่สุด พวกกล้าก็สามารถเคลียร์ด่านอรหันตร์อีกด่านลงได้แล้วในคืนนี้ พวกกล้า ตะโกนร้องเฮเสียงดังลั่นด้วยความดีใจ พวกเขาจะได้รับชุดปกติกันแล้ว และจะได้กลับบ้านไปพบพ่อกับแม่ที่ไม่ได้พบหน้ากันไปหลายเดือนอีกด้วย
ตอนเช้า เหล่านักเรียนเตรียมทหารชั้นปีที่หนึ่ง ในชุดเครื่องแบบปกติเต็มยศ ตั้งแถวเป็นรูปขบวนที่สวยงาม เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวรัดรูป กางเกงขายาวสีเขียวขี้ม้า รองเท้าหนังคัทชูสีดำ กระดานบ่าที่ไหล่ทั้งสองข้าง เนคไทซ่อนปลาย และ หมวกหม้อตาลสีเทา ที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ขาดไม่ได้ก็คือ ตราจักรดาวที่หน้าอก ที่พวกเขา ฟันฝ่าอุปสรรค นานัปการ กว่าจะได้มา
รุ่นพี่ทั้งสองชั้นปี ต่างเข้ามาแสดงความยินดีกับรุ่นน้องปีหนึ่งด้วยความจริงใจ ทางด้านคอมแมนด์ก้องนั้น ก็ได้เข้ามาแสดงความยินดีกับ กล้า น้องชายตน ที่ในที่สุดก็ได้เป็นนักเรียนเตรียมทหารปีหนึ่งอย่างสมบูรณ์แบบจนได้
“ดีใจด้วยนะกล้า ได้ชุดปกติละ”
“ครับพี่ แต่แหม กว่าจะได้นี่ก็แทบตาย”
“ตอนสมัยพี่อยู่ปีหนึ่งก็เหมือนกันแหละน่า เอ้อว่าแต่ จะกลับพร้อมๆกันกับพี่เลยรึเปล่าล่ะ”
“ครับ แต่เดี๋ยวผมไปถามเพื่อนผมก่อนนะว่าพวกมันจะเอาไงกันต่อ”
“เอางั้นก็ได้ แล้วค่อยมาบอกพี่ก็แล้วกัน”
กล้าในชุดเครื่องแบบปกติ เดินไปหากลุ่มเพื่อนอีกสี่คนที่เหลือ
“พวกเอ็งจะเอาไงกันต่ออ่ะ”
“เขาให้กลับเข้าโรงเรียนวันอาทิตย์ใช่ป่ะ”
“ก็ใช่”
“เปิ้นสิกลับเจียงฮายเจ้า”
“โจ้กลับเชียงราย แล้วเอ็งอ่ะเทิด”
“ข้อยสิกลับหนองคายเด้อ คิดฮอดคนที่บ้าน”
“แล้วเอ็งสองคนอ่ะแม็ก กล้วย”
“ข้ากลับลพบุรีว่ะ จะเอาเครื่องแบบไปอวดแม่กับแฟนซักหน่อยอ่ะ ฮ่าๆๆ”
“แหม มีแฟนไม่เคยบอกเลยนะเอ็ง”
“โอ้ย ใครจะเหมือนเอ็งวะกล้วย โม้ว่ามีแฟนอยู่โรงเรียนนู้นบ้างนี้บ้าง ข้ามันรักเดียวใจเดียวโว้ย”
“ฮ่าๆๆ เออๆ เดี๋ยวตรูกลับพร้อมไอ้กล้านี่แหละ คิดถึงพ่อแม่เหมือนกัน”
“โอเค งั้น เดี๋ยวค่อยเจอกันวันอาทิตย์นะพี่น้อง”
“รับทราบ แล้วเจอกัน”
กล้ากับกล้วย โบกมือลาเพื่อนอีกสามน แล้วเดินไปหาคอมแมนด์ก้อง
“กล้วยจะกลับพร้อมผมครับพี่ก้อง”
“โอเค เดี๋ยวอีกสักพัก รถถึงจะมาน่ะนะ แล้วนี่ บอกพ่อแม่ไว้รึยังว่าจะกลับน่ะ ทั้งสองคนเลย”
“ยังเลยครับ กะว่าจะไปให้เซอร์ไพรส์ อิอิ”
“กะไว้งั้นเชียวนะ”
ความคิดเห็น