คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Season 1 : เตรียมทหาร ปี 1 ตอนที่ 1 "รับน้อง"
พ่อแม่ผู้ปกครอง จำนวนมาก พาหลั่งไหลเข้าสู่ ดินแดนแห่งลูกผู้ชาย ที่เป็นตำนานมากว่าห้าสิบปี รั้วจักรดาว ‘โรงเรียนเตรียมทหาร’ ซึ่งสถาบันอันทรงเกียรตินี้ ตั้งอยู่ที่ อำเภอบ้านนา จังหวัด นครนายก เด็กผู้ชายจากทั่วทุกสารทิศ ที่สามารถผ่านบททดสอบอันเข้มข้นมาได้นั้น ต่างมีสีหน้าที่ออกหวาดหวั่นนิดๆว่า พวกเขาจะเจอะเจออะไรบ้าง ขึ้นชื่อว่าฝึกทหารนั้น แน่นอน มันต้องยากลำบากอย่างแน่แท้ กล้า ในชุดนักเรียนกางเกงสีดำ โดยที่ตัวอักษร เลขประจำตัวโรงเรียนเก่าที่เสื้อของเขานั้น ถูกเลาะออกหมดแล้ว ยืนถือกระเป๋าสัมภาระ แล้วพยายามมองหาเพื่อนสนิทอย่างกล้วยว่า อยู่ตรงไหน
“กล้า อยู่ทางนี้โว้ย”
กล้าหันไปมองตามเสียงที่ตะโกนเรียกมา กล้วยกับพ่อและแม่ของกล้วย ยืนอยู่ที่ใต้ต้นไม้บริเวณใกล้ๆ กล้า พร้อมด้วยนาวาเอกเกรียงไกร พร้อมด้วยภริยา เดินฉับๆ เข้าไปหาครอบครัวของกล้วย
“เป็นไง วันนี้พร้อมมั้ยล่ะกล้วย”
“แน่นอน สู้ตายอยู่แล้วว่ะ”
“กล้า กล้วย ฟังนะ ไม่ว่าจะเจอะเจออะไรที่นี่ ต่อให้มันยากลำบาก แล้วฝืนต่อความรู้สึก ก็ขอให้เราอดทน ความอดทนนี่แหละ จะสร้างเราให้เป็นยอดคน รุ่นพี่เขาผ่านมาได้ทุกรุ่น แน่นอน หนึ่งในนั้นก็คือพ่อ แล้วก็ตัวของก้อง พี่ชายของลูกน่ะ พวกลูกสองคนต้องอดทนนะ พยายามเข้าล่ะ”
“ครับพ่อ” “ครับคุณลุง”
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“นักเรียนใหม่ มารวมตัวกันที่นี่ เวลานี้!!”
เสียงตะโกนเรียกเหล่า ว่าที่นักเรียนเตรียมทหารอย่างดุดัน ซึ่งคนเรียกก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ‘นตท.ภาคี’ หรือก้อง พี่ชายของกล้านั่นเอง ซึ่งตอนนี้ เขากำลังทำหน้า นักเรียนบังคับบัญชา หรือ คอมแมนด์ ที่จะคอยกำกับ ดูแลเหล่านักเรียนใหม่ รวมถึง รุ่นน้องปีสองด้วย พ่อแม่ของกล้า และกล้วย เป่าหัวลูกชายเป็นการให้กำลังใจ ก่อนจะรีบให้วิ่งไปรวมแถวเหมือนกันเด็กคนอื่น
“ไปนะฮะแม่”
“โชคดีนะลูก”
อะไรจะเกิดขึ้นนี่ ไม่มีใครรู้ แต่ว่าที่แน่ๆตอนนี้ กล้ากับกล้วย ยังไม่อาจจะเรียกตัวเองว่าเป็นนักเรียนเตรียมทหารได้ หากยังไม่สามารถ ทำให้รุ่นพี่อีกสองชั้น ยอมรับในตัวเขาสองคน ไม่สิ กับเพื่อนร่วมรุ่นนับร้อยกว่าชีวิต มารวมตัวกัน ณ ดินแดนลูกผู้ชายแห่งนี้ ในวันนี้ได้
คอมแมนด์ เริ่มทำการจัดหมวดหมู่ให้กับนักเรียนใหม่ ทุกคนต่างเริ่มลนลานกลัวทำอะไรเปิ่นๆ
“อ้าว เฮ้ย ไอ้อ้วนคนนั้นน่ะ เออ เอ็งน่ะแหละ ทำไมอืดอาดแบบนั้น อยากโดนซ่อมแต่วันแรกรึไง เร็วหน่อย”
“คระ คร้าบบบ”
ก้อง คอมแมนด์ปีสาม สั่งด้วยเสียงเฉียบขาด จนทำเอาคนอื่นๆ พากันเสียวสันหลังวาบ
“กล้า กล้า ตรูว่าพี่เอ็งนี่เอาเข้าจริงนี่ โหดกว่าที่คิดอีกว่ะ”
“ก็แหงอยู่แล้วล่ะ พึ่งจะรู้เหรอ เรารู้ตั้งแต่วนที่พี่ก้องเขาเทรนพวกเราแล้วล่ะ”
การนินทาคอมแมนด์ของเด็กหนุ่มทั้งสอง ไม่อาจพ้นหู และสายตาของคอมแมนด์ไปได้
“เฮ้ย ไอ้สองคนนั่น คุยกันในแถว ทำตัวไม่มีระเบียบวินัย ออกมานี่!!”
!!
งานเข้า………
สองหนุ่ม ทำหน้าจ๋อย เดินออกไปนอกแถว โดยไม่กล้าสู้สายตากับเพื่อนๆในกองร้อย คอมแมนด์ จ้องหน้าเด็กหนุ่มทั้งสองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ กล้วยนั้น หวังๆไว้ว่า พี่ชายของเพื่อนซี้อย่างกล้า น่าจะอะลุ่มอล่วยให้บ้าง ไม่มากก็น้อย
“ฟังให้ดี เมื่อเราเข้ามาอยู่ในที่แห่งนี้ สิ่งที่เราต้องจดจำก็คือ ชื่อฟังคำสอนของรุ่นพี่ และเคารพรุ่นพี่ อย่างกรณีสองคนนี้ ที่แอบนินทาคอมแมนด์ นับว่ากล้าหาญมาก ต้องตบรางวัลให้ ทั้งสองคน วิดพื้นท่าเตรียม!!”
“เต็มๆเลยว่ะกล้า”
“ไอ้กล้วย อย่าพึ่งพูดอะไรตอนนี้ ทำๆไปก่อนเว้ย”
“เตรียม!!”
“ห้าสิบครั้ง!!” คอมแมนด์ซึ่งเป็นพี่ชายบังเกิดเกล้าของกล้า สั่งอย่างนั้น
“ห้าสิบครั้ง!!” ทั้งสองคนขานตอบตามระเบียบ
“เสียงเบา หกสิบครั้ง!!”
“หกสิบครั้ง!!”
“ชาติก่อนเกิดเป็นแมวรึไง เสียงเบาแบบนี้ เจ็ดสิบยก!!”
ไอ้พี่บ้า จำไว้ ตรูจะฟ้องแม่ -_-“
“เจ็ดสิบยก!!”
“เสียงดังดี แถมให้อีกสามสิบ”
จ๊ากกกกกก !?
“หนึ่งร้อยยก!!”
“เริ่มทำ!!”
“หนึ่ง……สอง……สาม……สี่…..”
คอมแมนด์มองดูการปฏิบัติของเด็กหนุ่มทั้งสอง ก่อนหันกลับมาที่กองพันนักเรียนใหม่ทั้งหมด
“ฟังให้ดี หากไม่อยากเจอแบบสองคนนี้ ก็ขอให้อยู่ในระเบียบวินัย ห้ามพูดคุยกันในแถว จากนี้ไป จนกว่าทั้งสองคนนี้จะปฏิบัติเสร็จ คอมแมนด์จะพาทุกคนไปยัง อาคารที่พวกเราจะใช้หลับนอน และฝึกฝนที่นี่ไปอีกสามปีข้างหน้า”
“เก้าสิบแปด …… กะ …..กะ….เก้า….สิบ….ก้าววววว……นะ…..นะ….นะ….หนึ่ง…….ร้อยยย”
เป็นเวลาเกือบสิบกว่านาทีเลยทีเดียวที่ทั้งสองหนุ่ม วิดพื้นจนครบหนึ่งร้อยครั้ง ทำเอาแขนระยมไปเลยทีเดียว กล้ากับกล้วย นอนแหมะราบลงไปกับพื้นด้วยความเหน็ดเหนื่อย ก้องนั้น จำเป็นต้องกลั้นความสงสารไว้ภายในจิตใจ หากต้องการจะหล่อหลอมน้องชายกับเพื่อนน้องชาย ให้กลายเป็นผู้ที่มีระเบียบวินัยได้
“เอ้า อย่ามัวอู้ เพื่อนรอนานแล้ว ไป กลับไปเข้าแถว”
“ไหวป่าววะกล้วย”
“เออ พอหวายยยย”
กล้าหิ้วปีกกล้วย กลับเข้าไปในแถว โดยที่มีเพื่อนๆในแถว เข้าไปช่วยรับ แล้วพยายามพยุงไว้ ไม่ให้กล้วยล้มลงไปอีก คอมแมนด์ก้อง พาเดินแถว ไปยังอาคารสี่ชั้นหลังหนึ่ง คอมแมนด์อธิบายไว้ว่า ชั้นล่างนั้น จะเป็นชั้นสำหรับใช้ฝึกฝน และอบรม ส่วนสามชั้นบนนั้น จะเป็นห้องนอน จะมีห้องน้ำเป็นแบบ อาบน้ำรวม มีอ่างใหญ่ ก่อด้วยกระเบื้องอยู่ตรงกลาง มีฝักบัวอาบน้ำ ติดตั้งเป็นจุดโดยรอบ โดยห้องอาบน้ำนั้น จะมีอยู่ชั้นละหนึ่งห้อง ให้ทุกคนเอาสัมภาระไปเก็บไว้ที่ห้อง โดยในห้องนั้น จะมีเตียงนอน ตู้เสื้อผ้า และโต๊ะอ่านหนังสือ สามารถอาศัยอยู่รวมกันได้ สิบคน
“เอ็งจะนอนไหนเนี่ยกล้วย”
“นอนกับเอ็งเนี่ยแหละกล้า อย่างน้อยก็มีเอ็งเป็นนาฬิกาปลุกให้”
“โห ไอ้นี่ กะจะใช้เพื่อนเป็นทั้งนาฬิกาปลุก เป็นทั้งเครื่องคิดเลขเวลาสอบเลยรึไงฟะ”
“เอาน่า ไหนๆก็จะต้องนอนตรงนี้กับเอ็งไปอีกสามปี ถ้าไม่รวมตอนขึ้นเหล่าอีกสี่ปีนะ”
เสียงประกาศสุดสยองของคอมแมนด์ ดังมาอีกแว้วววววววววว
“นักเรียนใหม่ฟัง ให้เวลาหนึ่งนาที ลงมารวมตัวที่ห้องฝึกฝนชั้นล่าง ใครมาไม่ทัน ซวยยยยย”
“เร็วโว้ยยยยยย”
เหล่านักเรียนใหม่ไฟแรง รีบเร่งจ้ำเอาจ้ำเอา ลงจากอาคารนอน ลงไปยังห้องฝึกฝนชั้นล่างสุดด้วยความไวเหนือเสียง (เวอร์แมะ) แล้วก็ยังดีหน่อยที่พวกเขา ลงมาทันเวลากัน มีส่วนน้อยที่ลงมาไม่ทัน และถูกซ่อมอยู่ด้านหลัง ชั่วโมงนี้ จะเป็นการอบรมจากรุ่นพี่ และนายทหาร ในเรื่องแนวทางการปฏิบัติตน และระเบียบวินัยต่างๆภายในสถาบัน
ช่วงเวลาแห่งความน่าเบื่อ ค่อยๆผ่านพ้นไป ตกกลางคืน ภายในอาคารนอน ซึ่งเงียบสงัด คอมแมนด์ปล่อยพวกเขานอน มาได้เกือบๆชั่วโมงแล้ว แต่ว่า ไม่ค่อยมีใครนอนหลับเท่าไหร่นัก
“กล้า”
“อะไรวะกล้วย”
“ตรูนอนไม่หลับว่ะ”
“เออ ก็เหมือนกันน่ะแหละ คิดถึงบ้าน พ่อแม่ด้วย”
“เอ็งยังดีที่เอ็งยังมีพี่ชายอยู่ที่นี่ ถึงจะเป็นคอมแมนด์นรกก็เหอะ”
“เฮ้ พวกนายก็นอนไม่หลับเหรอ”
เสียงถามกล้า ดังมาจากกลุ่มเด็กชายอีกกลุ่มหนึ่ง ที่นอนอยู่เตียงใกล้ๆ กล้ากับกล้วยพยักหน้า กลุ่มเด็กชายกลุ่มนั้น ชวนให้ทั้งสอง เข้ามานั่งรวมกันในกลุ่ม จะได้รู้จักชื่ออะไรกันไว้
“เราชื่อแม็ก มาจากลพบุรี เหล่า ทบ. แล้วพวกนายล่ะ”
“เราชื่อกล้า มาจากกรุงเทพ เหล่า ทร. ยินดีทีได้รู้จักเพื่อน”
“ส่วนเรา กล้วย เรียนที่เดียวกันกับกล้า เหล่า ทร.” กล้วยแกล้งทำท่า วันทาหัตถ์สร้างความขบขันให้เพื่อน
“เปิ้ลชื่อโจ้ มาจากเฮียงฮายแหน่เจ้า ติดนายเรือนะเปื้อนเจ้า” คราวนี้ เป็นการแนะนำตัวของโจ้ หนุ่มน้อยหน้าใสผิวขาวเนียน ชาวเหนือจากเชียงราย รูปร่างของเขาสูงโปร่งพอๆกับกล้า
“ข้อยสิชื่อเทิด ข้อยสิมาจากหนองคาย นู่นนนนนน ติด เหล่า ทร.เน่อ” นี่คือการแนะนำตัวของเทิด หนุ่มอีสานจากหนองคาย เขาเป็นคนผิวดำ หน้าตาคมเข้ม ออกเจ้าเนื้อนิดๆ
“ว้า พวกนายเหล่า ทร.ทั้งนั้นเลย มีแต่เราอ่ะที่เป็น ทบ.”
“เอาน่าแม็ก ถึงยังไง พวกเราก็ต้องอยู่ด้วยกันไปอีกสามปี ไม่ต้องคิดมากหรอก” กล้าพูดปลอบใจ
“ขอบใจนะเพื่อน”
ไม่นานหลังจากนั้น เพื่อนๆในห้องอีกห้าคน ก็เดินมาเข้ามารวมตัวแล้วพูดคุยกัน จนพวกเขาเริ่มรู้สึกอุ่นใจขึ้น ในคืนวันพรุ่งนี้ พวกเขาจะต้องเจออะไรอีกบ้างนั้นไม่ใครรู้ได้ หลังจากพวกเขาหลับไปแล้ว ในช่วงเวลาตีสี่ครึ่งนั้น ใกล้ๆอาคารเรียน
“น้องชายเอ็ง ใช่คนที่สอบได้อันดับหนึ่งเหล่า ทร.รึเปล่าวะก้อง”
“ก็ใช่อ่ะ”
“ไม่รู้ว่าน้องของเอ็งมันโชคดีหรือซวยกันแน่ที่ โดยพี่ชายตัวเอง แด๊ก ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามเรียนเลย”
“ใจจริงก็สงสารนะ แต่ว่า เพื่อให้มันเติบโตเป็นคนที่ดีมีคุณภาพ โหดก็ต้องโหดอ่าแหละ”
“เอาเถอะ อย่าให้ถึงขั้นตายละกันเว้ย”
“เออๆ”
“แต๊น ตะละแลน แตน แต๊น!!”
!!
“ตื่นเถิด ชาวไทย อย่ามัวหลับใหล ลุ่มหลง…”
เสียงแตรนอน พร้อมด้วยเพลง ดังลั่นขึ้น ในดินแดนแห่งลูกผู้ชาย ทุกคนสะดุ้งตื่นกันยังอย่างอลหม่าน กล้า รีบล่กๆ เปลี่ยนจากชุดนอนไปเป็นชุดฝึก ในขณะที่กล้วยกับเทิดนั้น ยังนอนหลับไม่ตื่น
“ไอ้กล้วย ไอ้เทิด ตื่นสิวะ เฮ้ย เขาเรียกรวมแถวแล้วนะเว้ย”
“อารายยยย ขอนอนต่ออีกหน่อยม่ายด้ายเหรอออออ”
“ข้อยสิยังง่วง บ่หายเลย”
“ไอ้บ้า อยากโดนพี่คอมแมนด์ แด๊ก รึไงหา” แม็ก หนุ่มลพบุรี ตะโกนลั่นเพื่อจะให้เพื่อนทั้งสองคนตื่น
…………เงียบ ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนทั้งสอง -_-“
“คร่อกกกกกกก”
“ดู ดูมันตอบ มันใช้เสียงกรนตอบพวกเรา”
“ปู้ดดด”
“ไอ้นี่หนักกว่าว่ะ มันตดตอบพวกเรา เหม้นอิ๊บอ๋ายยยย”
“เฮ้ย ไอ้กล้วย ไอ้เทิด ตื่นสิโว้ยยยยย โจ้ ไปเอาปิ๊บ หรือฝาหม้อมาดิ๊”
“เจ้าๆ”
“นักเรียนใหม่ ให้เวลานาทีครึ่ง ลงมารวมแถวหน้าอาคารนอน ใครมาไม่ทัน อภิมหาซวยยยย”
“ปังๆๆๆๆๆ”
“ตื่นสิโว้ย ไอ้บ้ากล้วย ไอ้บ้าเทิด”
แม็ก และเพื่อนๆในห้อง ช่วยตีฝาหม้อกับปิ๊บ ที่ไม่รู้ว่า โจ้ไปสรรหามาจากไหน กันเสียงดังสนั่น เพื่อจะให้กล้วยกับเทิดตื่นจากการหลับใหล
“ตรูยอมแพ้ว่ะไอ้สองคนนี่มันหลับลึกจริงๆ”
“ใช้วิธีสุดท้ายดีกว่า”
คนในห้อง เดินไปเรียงแถวที่ข้างเตียงของทั้งสอง โดยแบ่งเป็น เตียงละสองคน เนื่องจาก กล้วยกับเทิด นอนเตียงใกล้กัน เพื่อนในห้อง ยืนอยู่ข้างเตียงกล้วยกับเทิดโดยหันหน้าเข้าหากัน จากนั้น พวกเขาก็พร้อมใจกัน
“พลั่ก!!”
“แอ้กกกก!?”
ลูกถีบเต็มเท้าของทั้งแปดคน ยันเข้าที่สีข้างของกล้วยกับเทิดเต็มพลัง ด้วยความสามัคคี -_-“ จนทั้งกล้วยทั้งเทิด กลิ้งหล่นจากเตียงไปชนกันเองที่พื้นห้องหลังจากโดนเพื่อนๆถีบตกเตียงไปแล้ว
“โอ๊ย พวกเอ็งทำอะไรของพวกเอ็งวะเนี่ย เจ็บนะเฟ้ย”
“ข้อยสิยังง่วงอยู่เลย สิปลุกข้อยแหมนหยังเนี่ย”
“โว้ยยยย อย่าพึ่งถาม หิ้วไอ้สองคนนี่ลงไปเร็วโว้ย”
จอม เด็กหนุ่มเหล่า ทอ.ซึ่งเป็นรูมเมตอีกคน ตะโกนลั่น พวกเขาต้องช่วยกันแบกกล้วยกับเทิดลงไปยังหน้าอาคารนอนด้วยความยากลำบาก เมื่อมาถึง ก็ต้องพบว่า เพื่อนในกองพัน อยู่ในสภาพถูกจวกด้วยการ โดนสั่งให้วิดพื้น จนกว่าจะลงมารวมตัวกันครบ
“ว่าไง ทำไมถึงลงมาช้า หา นักเรียนใหม่” คอมแมนด์ถามพวกกล้าด้วยน้ำเสียง และแววตาดุดัน
“เพื่อนยังไม่ตื่นครับ เลยพยายามปลุก แต่มันก็ไม่ตื่น”
“แล้วตื่นรึยัง”
“มันยังงัวเงีย เลยแบกมันลงมาทั้งอย่างนี้ครับ ทิ้งมันไม่ได้” กล้าตอบคอมแมนด์เสียงฉะฉาน
“ดีมาก รักเพื่อน ต้องอย่างนี้ ถึงจะเรียกว่ามีความสามัคคี”
“เย้”
พวกกล้าเริ่มใจชื้นมากขึ้นที่ พี่ก้อง พี่ชายและคอมแมนด์ของเขา พูดชมแบบนี้ตั้งแต่เช้ามืด อย่างน้อยก็คงไม่โดนซ่อมแล้วกระมัง
“แต่……”
!!
??
“กฎระเบียบต้องเป็นกฎระเบียบ ฝ่าฝืนคำสั่งคอมแมนด์ สั่งให้ลงมาภายในนาทีครึ่ง ให้ใช้นาฬิกาของคอมแมนด์เป็นหลัก แล้วนี่เลตมากี่นาทีแล้วหา”
“ไม่ทราบครับ”
“เลตไปนาทีครึ่ง ตีเป็นเก้าสิบวินาที วิดพื้นซักหน่อยดีมั้ย หลายไปเก้าสิบวินาทีใช่ไหม คุณสองเป็น 180 ไปเลยดีกว่า”
โอวว์ พระเจ้าช่วยยยยย
“วิดพื้นท่าเตรียม!!”
พวกกล้า ต้องจำใจ ทำท่าวิดพื้นท่าเตรียม ในขณะที่คอมแมนด์ สั่งให้นักเรียนใหม่ในกองพันหยุดทำ แล้วพักเหนื่อย ก่อนจะหันกลับมาสั่งการเหล่านักเรียนใหม่ผู้น่าสงสารอีกสิบคน
“ร้อยแปดสิบครั้ง”
“ร้อยแปดสิบครั้ง”
“เสียงดังดี แถมให้อีกยี่สิบ”
!!
ไอ้พี่บ้า จำไว้นะ หนูจะฟ้องแม่…….
“สองร้อยครั้ง”
“สองร้อยครั้ง เริ่ม!!”
“หนึ่ง……สอง…….สาม……สี่…..”
กินเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงทีเดียวในการวิดพื้นสองร้อยครั้ง ทำเอาพวกล้า อยู่ในสภาพ สะบักสะบอมกันถ้วนหน้า คอมแมนด์มองดูสีหน้าแต่ละคน กล้วยกับเทิดนั้น ตาสว่างโพลงอย่างเห็นได้ชัด
“พรุ่งนี้ อย่าให้เป็นแบบนี้อีก กลับเข้าแถวไป”
“ขอบคุณครับ”
ความคิดเห็น