นายเรือ นายรัก

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ - สอบเข้า

“ตกลงจะไปสอบเข้าเตรียมทหารแน่นอนแล้วเหรอกล้า”

              แพท สาวน้อยวัยใสชั้น ม.3 เห็นเพื่อนชายของเธอ กำลังนั่งง่วน อ่านหนังสือจนท่าทางจะหน้ามืด ทั้งๆที่เป็นเวลาพัก  หนุ่มน้อยที่ชื่อกล้า เงยหน้ามองเพื่อนสาวที่เอ่ยปากถามเขา แล้วยิ้มก่อนจะตอบคำถามอย่างสุภาพ

“ก็ใช่นะ เราเองก็เข้าติวเพื่อจะสอบเข้าเตรียมหทารมาเกือบปีนึงแล้วอ่ะ  ยังไงๆก็ต้องเข้าให้ได้”

           กล้า  หนุ่มน้อยชั้นเดียวกับแพท วางดินสอ ก่อนจะพับหนังสือข้อสอบคู่มือเข้าเตรียมหทารที่เล่มหลายร้อยบาท แล้วเก็บเข้าเก๊ะ  ชายหนุ่ม เงยหน้าหาวหวอดๆ แล้วมองไปทางกล้วย เพื่อนอีกคนหนึ่งที่นั่งง่วนอ่านหนังสือสอบเช่นเดียวกับเขา

“ไม่แค่เราหรอกนะแพท  กล้วยมันก็สอบ”

“แหม ใจนี่ กะจะเข้าพร้อมกล้วยเลยเหรอ”

“ถึงเรากับกล้วยจะเป็นเพื่อนรักกันนะ แต่ยามอยู่ในสนามสอบ ทุกคนก็คือคู่แข่ง เราจะไม่ยอมแพ้หรอก ใช่ป่าววะกล้วย”

        กล้าตะโกนข้ามไปถามกล้วย ทำให้กล้วยเงยหน้าขึ้นมา ด้วยสีหน้าซีดๆ  แล้วค่อยพยักหน้าตอบรับเพื่อนอย่างกล้าอย่างช้าๆ

“เฮ้ย  เป็นอะไร หน้าซีดขนาดนั้นอ่ะ”

“เรายังไม่เก็ตเรื่องตรีโกณเลยว่ะ  ตอนสอบของที่โรงเรียน ถ้าเราไม่ได้โพยของเอ็งนะไอ้กล้า เราโดนซ่อมเป็นสิบครั้งแน่ เผลอๆไอ้สิบครั้งที่ว่านี่ก็ซ่อมไม่ผ่าน”

        กล้วยว่าแบบนั้น ก่อนจะนอนฟุบลงบนโต๊ะในสภาพหมดอาลัยตายอยาก  กล้าได้แต่แอบขำ ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินไปหากล้วย

“อย่าเครียดดิ เอางี้มั้ย หลังเลิกเรียน เอ็งมาติวกับเรา  รับรอง ภายในวันสองวัน เอ็งจะเป็น เทพตรีโกณมิติ ฮ่าๆๆ”

          กล้วยยิ่งหน้าซีดเข้าไปใหญ่ พอรู้นิสัยของเพื่อนคนนี้เป็นอย่างดี กล้าเป็นคนเรียนดี โดยเฉพาะด้านคณิตศาสตร์  บวกกับ นิสัยอันเข้มงวดของกล้า แน่นอน เผลอๆ เขาอาจจะไม่มีชีวิตรอดกลับบ้านเป็นแน่แท้ หากเขาไม่สามารถเคลียร์โจทย์ระดับปราบเซียนที่กล้า เป็นคนตั้งขึ้นมา

          กล้ามักจะอาศัยช่วงเวลาหลังเลิกเรียน เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ววิ่งออกกำลังรอบสนามฟุตบอลของโรงเรียน เพื่อเตรียมพร้อมร่างกายไว้ หากตัวเขาสอบติดรอบแรกขึ้นมา  ร่างกายของกล้า ฟิตมากขึ้นทุกวันๆ  แต่ก็ไม่แค่เพียงกล้าหรอก ที่วิ่ง มีกล้วย เพื่อนซี้ของเขาด้วย ที่วิ่งออกกำลังพร้อมๆกันทุกวัน    ปกตินั้น กล้วยอาจจะเรียนไม่ค่อยเก่งเหมือนกล้า แต่ถ้าเป็นด้านกีฬาแล้ว  กล้วยจะมีความสามารถคู่คี่กับกล้า

“ฟิตดีจังนะเอ็งอ่ะ”

“ของมันแน่อยู่แล้วว่ะ  เรื่องอะไรจะยอมแพ้เด็กจากต่างจังหวัดที่วิ่งขึ้นเขาทุกวันๆได้วะ”

            หลังจากเสร็จจากการออกกำลังกายประจำวัน  กล้าก็พอกล้วยไปนั่งที่โรงอาหาร แล้วเช็ดเหงื่อ เปลี่ยนเสื้อผ้า   กล้าหยิบเอา หนังสือคู่มือสอบเข้าเตรียมทหารออกมา  แล้วสั่งให้กล้วยนั้น หยิบคู่มือสอบของเขาด้วยออกมาเช่นกัน 

“เรื่องตรีโกณมิติใช่มะ”

“ใช่ดิ  จะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย   เอ็งต้องช่วยตรูนะเว้ยไอ้กล้า”

“ว่าแต่ เอ็งอยากได้เหล่าไหนอ่ะ”

“เหล่าไหนก็ได้ว่ะ ขอให้ติดก็พอแล้ว”

“อ่านะ”

“ว่าแต่เอ็งเถอะกล้า  เอ็งอยากได้เหล่าไหน”

“อ๋อ  ก็อยากได้นายเรืออ่ะ  ก็ทั้งพ่อทั้งพี่เรา เป็นทหารเรือกันทั้งคู่อ่ะ”

“โอเคตกลง เราจะเข้านายเรือกับเอ็ง”

“ทำไมตัดสินใจเร็วจังฟะ”

“ก็ถ้าเวลาสอบ  เราจะได้มีเอ็งเป็นโพยไง ฮ่าๆๆ จะได้ไปรอดตลอดรอดฝั่งจนเรียนจบ”

“โห ไอ้บ้านี่ แผนสูงชิบ”

               เป็นเวลากว่าสามชั่วโมง ในการติว (หรือว่าเชือดเฉือนชีวิตเจ้ากล้วย -_-“)    ทั้งสูตรลัด  วิธีคิดต่างๆนานา  ได้ถูกบรรจุเข้าไปในสมองของกล้วยอย่างเต็มเหนี่ยว  กล้าอธิบายอย่างคล่องแคล่ว  แต่ดูเหมือนว่า สมองของกล้วยนั้น จะไม่ได้คล่องแคล่วตามกล้าไปด้วย

“ถ้าในกรณีที่ จำสูตรไมได้ ให้เอ็งจำเลขตัวหน้าขององศาหลักสามตัวไว้ แล้วไปแทนค่า จากนั้น ……”

“พ่อก่อนๆไอ้กล้า เวียนหัวว่ะเพื่อน”

“เฮ้ย ไม่ได้นะเว้ยกล้วย นี่มันก็เหลืออีกไม่กี่เดือนก็จะสอบแล้วนะ”

“เอาน่า  ถึงตอนนั้นก็ค่อยไปเสี่ยงมั่วก็ได้นี่นา ดวงมันจะได้ เดี๋ยวมันก็ได้เองอ่ะแหละ”

“เฮ้อ เอ็งนี่น๊า  เอาเถอะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน แต่กลับไป ก็ไปลองหัดทำด้วยละกัน”

“เออๆ ขอบใจมากเว้ยกล้า”

               กล้าเห็นสภาพเพื่อนตัวเอง ที่เดินเซไปเซมา ออกพ้นประตูโรงเรียนไป  กล้าเองก็ทั้งหนักใจ แล้วก็หัวเราะในสภาพเพื่อนที่เหมือนผีดิบแบบนั้น  กล้าเก็บของ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถเมล์ที่หน้าโรงเรียน  กล้านั่งรถเมล์ไปลงที่ป้ายตรง อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ  กล้าลงจากรถเพื่อที่จะรอรถเมล์อีกสายหนึ่ง ต่อไปยังบ้านของเขา

             เครื่องแบบหมวกหม้อตาลสีเทา กระดานบ่าสีดำ กางเกงสีเชียวขี้ม้า  รองเท้าคัทชูมันวาว หัวเข็มขัดรูปตราจักรดาวที่ส่องประกายแวววาว  เดินผ่านหน้ากล้า ที่นั่งรอรถเมล์อยู่  วันนี้เป็นวันศุกร์  ทางโรงเรียนเตรียมทหารนั้น จะอนุญาตให้นักเรียนนั้น กลับบ้านได้   กล้ามองดูผู้ที่สวมเครื่องแบบนักเรียนเตรียมทหารอย่างสง่างามนั้น แล้วอดนึกไม่ได้ว่า หากคนๆนั้น เป็นตัวเขาเอง มันคงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว

“เอาละ ถ้าอยากจะได้ใส่เครื่องแบบก็ต้องสู้ตายล่ะ”

           รถเมล์สายที่กล้าต้องขึ้นมาถึงแล้ว กล้ารีบก้าวขึ้นรถเมล์อย่างรวดเร็ว  กล้านั่งที่นั่งริมหน้าต่าง แต่ก็อดที่จะมองดู นักเรียนเตรียมทหารผู้นั้นผ่านหน้าต่างรถเมล์ไม่ได้  ทว่า ความปลาบปลื้มในเครื่องแบบที่เขาปรารถนานั้น ต้องถูกขัดจังหวะโดย….

“น้องคะ  ค่าโดยสารด้วยค่ะน้อง”

“อ๊ะ โทษครับพี่ แป๊บนึงนะครับ”

          บ้านของกล้า เป็นบ้านในพื้นที่ส่วนตัวในเขตปริมณฑล  กล้าค่อยๆเลื่อนประตูรั้ว แล้วเดินเข้าไป ก่อนจะปิดไว้แบบเดิม  กล้าเดินฉับๆเข้าตัวบ้านอย่างรวดเร็ว  แต่แล้ว สิ่งที่ทำให้สายตาของกล้า ต้องมองก่อนจะเปิดประตูมุ้งลวดเข้าบ้านก็คือ

      “รองเท้าคัทชู    พี่ก้อง”

           กล้ารีบเปิดประตูมุ้งลวดเข้าไป กล้าเห็น ชายหนุ่มนั่งหลังตรง จิบนมร้อนอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหาร  บุกคลิกที่ดูสง่างาม องอาจเหมือนกับทหารนั้น เขาคือ ‘ก้อง’ พี่ชายของกล้า และเป็น นักเรียนเตรียมทหารปีสอง เหล่านายเรืออีกด้วย  ก้องยิ้มให้กับน้องชาย แล้ววางแก้วนมร้อนไว้บนโต๊ะ

“ว่าไงกล้าน้องรัก  กลับซะมืดเชียว ทำไรมาล่ะนี่ หรือว่าเริ่มติดสาวแล้ว”

“เปล่าซะหน่อยครับพี่ก้อง ผมแค่ติวหนังสือให้เพื่อนที่จะสอบเตรียมทหารเหมือนกันต่างหากล่ะ ว่าแต่ พี่กลับมาถึงกี่โมงล่ะนี่ ”

“พึ่งมาได้แป๊บเดียวเอง แม่เองก็พึ่งจะไปซื้อของกับพ่อ ว่าแต่เราอ่ะ อ่านหนังสือไปถึงไหนแล้วล่ะฮะ”

“ก็อ่านทุกวันครับพี่  ตอนเช้ามืดก่อนไปเรียนก็อ่าน ตอนพักกลางวันก็อ่าน แถมยังติวให้เพื่อนหลังจากออกกำลังเสร็จอีกด้วยอ่ะพี่”

“ดีมากกล้า แบบนี้พี่รับรองเลยว่าติดแน่นอน  พยายามเข้าล่ะ พี่อยากเห็นเอ็ง เข้าไปเรียนในรั้วจักรดาวเหมือนพี่ พี่อยากจะเป็นคนสวมแหวนรุ่นให้กับเอ็งด้วยนะกล้า”

“ครับพี่  ผมจะทำให้ได้”

               นตท.ก้อง เป็นแรงบันดาลใจให้กับกล้าได้ไม่น้อยเลยทีเดียว ไม่เพียงแค่กล้าเท่านั้น  นาวาเอกเกรียงไกร   พ่อของก้องและกล้าเองก็เป็นนายทหารชั้นผู้ใหญ่ ที่จบจากโรงเรียนเตรียมทหารและโรงเรียนนายเรือ ซึ่งตัวเขา ก็หวังไว้ว่า ลูกชายทั้งสอง จะเจริญรอยตามตัวเขา  และแน่นอน คนพี่นั้น ทำสำเร็จไปแล้ว เหลือแค่ลูกคนเล็กอย่างกล้า ที่ต้องทำให้ได้

“เอ….วันนี้จะเริ่มติวจากตรงไหนก่อนดีนะนี่  เอ๊ะ  เดี๋ยวสิ อย่าพึ่งหลับ….”

            กล้าคงจะเหนื่อยมากเกินไปแน่นอน วันนี้ เขาติวหนังสือมากกว่าเดิมเป็นสองเท่าตัว ทำให้หัวสมองของกล้าเริ่มล้า  กล้าไม่ทันจะอ่านหนังสือ เขาก็ผอลยหลับไปคาโต๊ะหนังสือแบบนั้น

“ว้ากกกกกกกกกกก    ตรูไม่รู้เรื่องเลยยยยยยยย    ไอ้กล้า โทรไปก็ไม่รับ  แล้วใครจะอธิบายให้ตรูฟังเนี่ยยยยย   จริงสิ  ไอ้เมฆ  เอ้ย ไม่ดีกว่า ไอ้นี่ขนาด เลขหารธรรมดาๆ มันยังหารผิดๆถูกๆเลย  แล้วนี่ ตรูจะพึ่งใครดีว้า….”

           นั่นคือเสียงคร่ำครวญในยามดึกของกล้วย ในเวลาเดียวกันกับที่กล้าหลับไป -_-“

กริ๊งงงงงงง

“อือออ  อารายยยย  กี่โมงแล้วเนี่ยยยย”

          เสียงสะลึมสะลือของกล้า ค่อยๆดังขึ้นอย่างเบาๆ กล้าเอื้อมมือไปกดปุ่มปิดนาฬิกาปลุกที่หัวเตียง กล้าดูเวลา ตอนนี้ ตีห้าครึ่ง  ทุกๆวัน กล้าจะตั้งเวลาปลุกประมาณนี้เพื่อตื่นมาล้างหน้าแล้ว ออกกำลังกายตอนเช้า กล้าเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดวอร์ม แล้วใส่รองเท้าผ้าใบ เตรียมไว้วิ่งออกกำลังตอนเช้า

“ตื่นแต่เช้าเชียวนะกล้า”

“พี่เองก็เหมือนกันนะครับ”

“แน่นอน นักเรียนเตรียมทหารทุกคน ต้องเคยชินกับการตื่นเช้า ลองตื่นสายมากกว่าตอนนี้สิ  รับรองเลยว่า ตอนกลางคืน ยับเยินแน่นอน แล้วก็นะ ปีหน้า เพื่อนพี่เขาเสนอชื่อพี่ ให้พี่เป็นคอมแมนด์ ถ้าพี่ได้เป็นนะ พี่จะต้อง ตื่นเช้ากว่าคนอื่นๆ เพื่อมาแหกปากตะโกนปลุกพวกรุ่นน้องอ่าแหละ”    ก้องพูดไปวิ่งออกกำลังไปพร้อมๆกับน้องชาย

“ยังไงก็เถอะ ถ้าถึงตอนนั้น ก็อย่ามาซ่อมแล้วกันนะพี่ ฮ่าๆๆ”

“คงไมได้หรอกว่ะ  ไม่งั้น คนอื่นๆเขาจะหาว่าเอ็งมีอภิสิทธิ์ มีพี่ชายเป็นคอมแมนด์  แต่เอาน่า ไม่ถึงกับตายหรอก  แค่พุ่งหลังไม่ต่ำกว่าสองร้อยยกเอง ชิวๆน่า”

“หา  ไม่ต่ำกว่าสองร้อยยก ผมไม่ใช่ยอดมนุษย์นะพี่  จะทำได้ไง”

ได้ไม่ได้ยังไง พี่ก็เคยโดนมาแล้ว  เอาน่า เดี๋ยวก็ชินเองแหละ แต่ก่อนจะถึงจุดนั้น เอ็งสอบเข้าให้ได้ก่อนก็แล้วกันนะ”

           กล้ากลืนน้ำลาย ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป   เหลือเวลาอีกไม่นานแล้วที่กล้าจะต้องเข้าสู่สนามสอบเข้าเป็นนักเรียนเตรียมทหาร กล้าวิ่งไล่ตามหลังพี่ชาย  โดยที่ปากของสองพี่น้อง เริ่มพึมพำ ก่อนจะกลายเป็นเสียงร้องเพลงมาร์ชที่ทั้งสองคนต่างรู้จักกันดี

“นักเรียนเตรียมทหาร    นักเรียนเตรียมทหาร ใจและกายชายชาญ   เลือดทหารแรงกล้า เกียรติศักดิ์รักข้าโสภา   โพ้นหล้าฟ้าแสนยากรไกร……”

             วันแล้ววันเล่า ผ่านพ้นไป  ในที่สุด  ก็ถึงวันสอบเข้าจนได้  วันแรกนี้ เป็นสอบของเหล่านายเรืออากาศ โดยสถานที่สอบแข่งขันนั้น ทางสถาบัน ได้ให้พื้นที่ของมหาวิทยาลัยรามคำแหง เป็นสนามสอบแข่งขัน  เด็กนักเรียนชายจากทั่วทั้งประเทศ ต่างเดินทางมายังสนามสอบ  พ่อแม่ผู้ปกครอง มาส่งและคอยให้กำลังใจกันอย่างถ้วนหน้า    กล้านั้น พยายามมองหากล้วยเพื่อนสนิท  ซึ่งกล้วยนั้น สมัครสอบทั้งสี่เหล่าเหมือนตัวกล้า

“กล้า  ทางนี้  อยู่ตรงนี้”

         เสียงตะโกนเรียกของกล้วย ดังแว่วมาจากใต้ถุนตึก  กล้วยนั่งอยู่ที่ชานบันได  พร้อมๆกับอ่านหนังสือไปด้วย

“เป็นไงกล้วย พร้อมรึเปล่า”

“ก็พร้อมอ่านะ  แต่ไม่รู้จะทำได้มากแค่ไหนนี่สิปัญหา  อีกอย่างนะ อ่านเน้นเฉพาะข้อสอบเหล่านายเรือซะมากกว่าด้วยอ่ะ”

“ก็ยังดีกว่าไม่ได้อ่านแหละน่า  เออนี่ถามหน่อยดิ สมมติว่าเอ็งติดเหล่านายเรืออากาศ แล้วเราติดนายเรือ  เอ็งจะเอาไง”

“ใจจริงก็อยากไปอยู่กับเอ็งว่ะ  แต่ถ้ามันติดอยู่เลห่าเดียวก็ช่วยไม่ได้ ยังไงๆก็ต้องอยู่ด้วยกันตั้งสามปีที่เตรียมทหารอ่าแหละ แล้วค่อยแยกเหล่า ถึงตอนนั้นก็ค่อยว่ากันอีกที แต่ตอนนี้ เอาให้ติดก่อนเท้อ เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยจะหลับด้วย”

           ก้องกับกล้วย นั่งสอบห่างกันพอสมควร   แต่ดูเหมือนว่า กล้าจะเดาอาการของเพื่อนได้ เพราะว่ากล้วย เอามือเกาหัวแกรกๆ แถมยังมีสัปหงก ระหว่างทำข้อสอบอีก  สามวันแรกที่เป็นการสอบของเหล่า นายเรืออากาศ  นายร้อย จปร. และนายร้อยตำรวจ เป็นแบบเดียวกันหมด   จนกระทั่ง วันที่สี่ ซึ่งเป็นวันสอบของเหล่านายเรือ

“เป็นไงกล้า พร้อมมั้ย”

“พร้อมครับพี่ก้อง”

“พยายามเข้านะลูก  ไม่ต้องเครียด ทำไปเรื่อยๆ  ค่อยๆคิด”

“ครับแม่”

“ข้อไหนทำไม่ได้ก็ข้ามไปก่อนนะกล้า   เวลามันมีจำกัด  ใช้เวลาให้ฉลาด เข้าใจมั้ย”

“ครับพ่อ  ผมจะต้องสอบใหห้ติดให้ได้เลยล่ะ”

           เวลา  สำหรับผู้ปกครองที่มาเฝ้า หรืออาจจะรวม ‘แฟน’ ของผู้ที่มาสอบ นั้น อาจจะดูนานก็จริง  แต่สำหรับผู้ที่เข้าสอบนั้น เวลาแค่สี่ชั่วโมงกว่าๆ นั้น  ไมได้ยาวนานเลย แต่กลับเร็วซะด้วยซ้ำไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เหล่านี้ กล้ากับกล้วย พยายามอย่างเต็มที่ และใช้เวลาคุ้มค่าที่สุดในการทำข้อสอบ 

“เป็นไงวะกล้วย  ทำได้มั้ย”

“ก็พอทำได้นะ ดูมั่นใจกว่าสามเหล่าแรกเยอะ”

“ก็แหงแหละ  สอบสามเหล่าแรก เห็นเอ็ง หลับน้ำลายยืดขนาดนั้น สงสัยคงจงใจกะจะสละสิทธิ์ใช่มะ”

“เห็นเรอะ”

“เออเดะ  แหงแหละ  แถมไม่พอนะ เอ็งกรนสนั่น จนพี่ๆนักเรียนเหล่า เขาต้องเข้ามาปลุกเอ็งเลยด้วยซ้ำ”

               ผ่านพ้นช่วงสอบข้อเขียนไปแล้ว  กล้ากับกล้วย  อาศัยช่วงเวลาที่เหลือ ก่อนประกาศผลสอบ  ฟิตซ้อมร่างกายเพื่อเตรียมตัวไว้ หากว่าพวกเขาสอบติดรอบแรก พวกเขาจะต้องเข้าทดสอบสมรรถภาพทางร่างอีกด้วย และในการฝึกครั้งนี้  กล้ากับกล้วย  ได้ก้อง พี่ชายของกล้าซึ่งเป็นนักเรียนเตรียมทหาร มาคอยกำกับดูแลน้องชายและเพื่อนของน้องชาย

“ต้องเร็วกว่านี้หน่อยกล้า   วิ่งพันเมตรนี่แหละ ตัวชี้เลยว่า จะผ่านการทดสอบรึไม่”

“ครับ….แฮ่กๆๆ”

“หายใจลึกๆกล้วย  ยืดตัวไว้   ยิ่งก้มยิ่งหอบ”

“จะแย่อยู่แล้วพี่ก้อง  วิ่งติดต่อกันมาหลายรอบแล้วด้วย”

“พยายามหน่อย อดทนไว้   ตอนวันสอบพละน่ะ เขาไม่ได้วิ่งแค่พันเมตรนี่หรอกนะ    มีวิ่งร้อยเมตร  วิ่งกลับตัวเก็บของ แถมว่ายน้ำ แล้วก็พวกวิดพื้นดึงข้ออีก  ถ้าร่างกายพวกเอ็งสองคนฟิตพร้อมนะ  รับรอง  ไม่มีเหนื่อยหอบแน่  เพราะฉะนั้นอดทนหน่อย  เอ้า  อีกรอบหนึ่ง  ไปได้”

              ก้องเป่านกหวีดให้สัญญาณเด็กหนุ่มทั้งสอง ซ้อมวิ่งร้อยเมตรแทนการวิ่งพันเมตร  กล้ากับก้อง  ฮ้อเต็มเหยียด   โดยที่พวกเขา ไม่ได้แสดงความอ่อนแอออกมาอีกเลย  และแล้ว ก็ถึงวันที่จะมีการประกาศผลสอบทางอินเตอร์เน็ต

“ตื่นเต้นมั้ยกล้า” 

“นิดหน่อยครับพ่อ  แต่ก็ลุ้นดีนะ”

“เอาน่า พยายามมาจนถึงขนาดนี้แล้ว ไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว  ถึงปีนี้ไมได้ ปีหน้า จบ ม.4 ก็ยังสอบได้นะ”

“คุณนี่ก็อย่าพึ่งพูดให้ลูกเสียกำลังใจสิคะ”   แม่ของกล้า ตีแขนสามีเบาๆ

“ดูเหล่านายเรืออากาศก่อนดีกว่ากล้า”  ก้องพูด

            กล้าพยายามไล่ดูหมายเลขผู้ที่สอบผ่านการคัดเลือกรอบแรกของเหล่านายเรืออากาศ แต่กว่าจะเข้าหน้าเว็บฯได้นี่ก็ค่อนข้างนาน เพราะคนทั่วประเทศ เปิดเข้าไปดูนับหมื่นนับแสนคน  กล้าไล่ดูหมายเลขเรื่อยๆเมื่อหน้าเว็บ โหลดข้อมูลเสร็จสมบูรณ์  และแล้ว กล้าก็มาหยุดที่บรรทัดที่ใส่รหัสสอบไว้ว่า

“21304   พี่ครับ ผมไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ยพี่  21304”   กล้าพูดเสียงดัง

“ใช่ เอ็งดูไม่ผิด ว่าแต่เอ็งได้เลขสอบเลขที่เท่าไหร่”   เสียงของก้องก็ดูตื่นเต้นไม่แพ้กล้า

“ก็เลข 21304 ไงพี่  ผมสอบติดเหล่านายเรืออากาศแล้ว” 

          กล้าเฮลั่นห้องด้วยความดีใจสุดๆ ไม่ต่างอะไรกับพี่ชายและพ่อแม่และก้องพี่ชายของเขา  กล้ารีบกดเบอร์โทรศัพท์โทรหากล้วยเพื่อนสนิททันที

“ไอ้กล้วยเว้ยกล้วย”

“มีอารายยยย”

“เฮ้ย ทำไมเสียงซึมๆจังวะ”

“ตรูสอบเหล่านายเรืออากาศไม่ติดว่ะ”

“อ่าวเหรอ”

“แล้วเอ็งอ่ะ”

“ติดแล้วเว้ยๆ”

“เหรอ ดีจายด้วยนะ  เฮ้อ  ตรูท่าทางจะปิ๋วแล้วล่ะ”

“ไอ้บ้า อย่าเพิ่งท้อเดะ  เหลืออีกสามเหล่านะ ดูรึยัง”

“ยังเลย”

“งั้นก็เปิดดูพร้อมกันสิ”

“เออๆ”

          กล้าเปิดเว็บโรงเรียนนายร้อยพระจุลจอมเกล้า  พร้อมๆกับกล้วย   กล้วยพยายามมองหาเลขรหัสสอบ 4450 ของตนเอง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เจอ

“ไอ้กล้า….”

“ว่าไงๆ เจอมั้ย”

“ไม่เจออีกแล้วว่ะ แล้วเอ็งอ่ะ”

“เจอว่ะ ติดสองเหล่าแล้วเนี่ย”

“ดีจังว่ะ เฮ้อ   เหลืออีกสองเหล่า เพี้ยง ขอให้ติดซักเลห่าทีเท้ออออออ”

                เหล่านายร้อยตำรวจนั้น  ก็เป็นเช่นเดิม  กล้าสอบิด แต่กล้วยนั้นสอบไม่ติด  กล้วยเริ่มท้อใจมากขึ้น และมีเสียงเหมือนกล้วยจะร้องไห้  กล้าพยายามพูดปลอบเพื่อนให้ทำใจดีๆไว้ ยังเหลือเหล่านักเรียนนายเรืออีกเลห่าหนึ่ง อย่าพึ่งท้อแท้ 

“พี่ครับ สำเร็จแล้ว นี่ๆ เลขที่ผม 23107”

“จริงเหรอเนี่ย เจ๋งมากเลยกล้า  เอ็งสอบติดสี่เหล่าเลยนะ”

“ลูกแม่ เก่งมากเลยลูก”   แม่ของกล้า โผเข้ากอดลูกชายไว้ด้วยความดีใจทั้งน้ำตา  นาวาเอกเกรียงไกรเองก็อดไม่ได้ที่จะยีหัวลุกชายคนเล็กเล่นด้วยความรักความเอ็นดู และปลาบปลื้มที่ลูกชายคนเล็ก สอบติดทั้งสี่เหล่าแบบนี้

“ทำได้ดีมากลูกพ่อ  พ่อภูมิใจในตัวลูกจริงๆ”

           กล้วยหมดอาลัยตายอยากโดยที่ยังไม่ทันดูรายชื่อผู้สอบผ่านการคัดเลือก  เสียงของกล้า ดังมาจากโทรศัพท์มือถือของเขา ทำให้กล้วยต้องเงยหน้าจากท่าฟุบกับโต๊ะ มาพูดโทรศัพท์กับกล้า

“กล้วย  ดูยัง”

“ไม่กล้าดูว่ะ สามเหล่าแรกยังไม่ติดเลย แล้วประสาอะไรกับนายเรือที่ตรูจะสอบติด”

“เอาน่าเฮ้ย   ใจสู้เข้าไว้  เราติดแล้วนะ นายเรืออ่ะ  เอ็งก็เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยสิ วันนั้นเอ็งบอกเองนะว่า ทำข้อสอบได้อ่ะ”

“ไม่กล้าดูเว้ย  กลัวว่ะ”

“เอางี้ เดี๋ยวดูให้ เอ็งเลขที่สอบเท่าไหร่อ่ะ”

“25641”

             กล้าไล่ดูรหัสสอบของผู้ที่สอบผ่านการคัดเลือก  แต่แล้ว  กล้าก็แทบไม่อยากเชื่อสายตา กล้าขยี้ตาแล้วขยี้ตาอีก ก็รู้ว่า เขาไม่ได้ตาฝาด    เลขที่สอบที่เขาเห็นนั้นก็คือ……25641

“ไอ้กล้วยๆๆ”

“อะไรวะ ตะโกนซะลั่น อย่างกับเจอผีงั้นแหละ”

“เจอผีบ้าอะไร แต่เป็นเลขปรำตัวสอบของเอ็งอ่ะแหละโว้ย”

“อ๋อเหรอออ   หา!?  เอ็งพูดจริงพูดเล่นเนี่ย  อย่ามาหลอกเล่นให้ดีใจแล้วบอกว่ากุหลอก ตอนหลังนะโว้ย ตรูไม่ชอบ”

“จะบ้าเหรอ ใครจะมาล้อเล่น  เอ็งลองดูดิ เอ็งอ่ะ  เลข 25641 ดูดิ  มีเลขที่เอ็งจริงๆ”

          กล้วยลองไล่ดู  ในที่สุด น้ำตาของกล้วยก็แทบไหล หากแต่ว่า มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจที่หาที่เปรียบไม่ได้เลยนั่นเองของกล้วย

“ตรูสอบติดแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

วันสอบสมรรถภาพทางร่างกาย  กล้ากับกล้วย ที่ได้รับการเคี่ยวจากพี่ชาย ก็สามารถผ่านได้ทุกการทดสอบ ไม่ว่าจะเป็น  วิ่งพันเมตร  วิ่งร้อยเมตร  ว่ายน้ำห้าสิบเมตร  วิ่งกลับตัว   วิดพื้น  ดึงข้อราวเดี่ยว   ลุกนั่ง กระโดดไกล  ทั้งสองคน สามารถทำได้คะแนนดีหมดทุกอย่าง  แม้กระทั่ง การตรวจร่างกาย การสอบสัมภาษณ์  และแล้วในที่สุด วันประกาศผลสอบรอบสองก็มาถึง แน่นอน กล้ากับกล้วย  สอบผ่าน  โดยที่กล้านั้น ทำคะแนนได้เป็นอันดับหนึ่งของประเทศในส่วนของเหล่านายเรือ

“ยินดีด้วยนะกล้ากับกล้วย ที่สอบเข้าเป็นนักเรียนเตรียมทหารได้สำเร็จน่ะ”

“ขอบคุณคร้าบบบ”

             หนุ่มน้อยทั้งสองกล่าวด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า  ครอบครัวของกล้ากับกล้วย นัดกันฉลองให้กับความสำเร็จของลูกชายตนเองอย่างมีความสุข ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง

“ต้องขอบคุณลูกชายทั้งสองของคุณนายมากเลยนะคะ ถ้าไม่ได้ทั้งสองคนนี้ช่วย  เจ้ากล้วยลูกชายดิฉันก็คงสอบไม่ติดหรอกค่ะ”

“แม่อย่าพึ่งพูดแบบนั้นสิครับ กล้วยมันสอบได้เพราะความพยายามของมันเองด้วยแหละครับ”   กล้าพยายามพูดแก้ต่าง

“แต่ยังไงก็ต้องขอบใจมากๆเลยล่ะจ้ะ  ว่าแต่ เรียนเลห่าเดียวกันใช่มั้ยจ๊ะ”

“ใช่ครับ เลือกนายเรือไว้”

“งั้นก็ฝากดูแลกันและกันด้วยนะจ๊ะ”

“แน่นอนครับแม่ มันเป็นเพื่อนผม ยังไงๆก็ต้องช่วยเหลือกัน”

“ก้อง  แม่ฝากกล้วยด้วยนะจ๊ะ  ช่วยคอยชี้แนะคอยดูแลมันด้วย ถ้ามันฝ่าฝืนคำสั่งก็จัดการได้เลยนะ แม่อนุญาต”  แม่ของกล้วย แกล้งทำเป็นทำหน้าโหดใส่กล้วย

“ได้เลยครับแม่  พอดีผมพึ่งได้รับการแต่งตั้งเป็นคอมแมนด์พอดีเลยครับ จะเคี่ยวให้เป็นกรณีพิเศษ ฮ่าๆๆ”