Yaoi world : FC Yaoi ใครรักวายมาทางนี้!!!!!!

ลำดับตอนที่ #21 : คนคั่นเวลา:narusasu

ฮ่าๆๆๆๆ พอดีวันนี้อารมณ์ดีเลยอยากมาอัพครับ ^^ (แสดงว่าที่ผ่านมาแกอารมณ์เสียงั้นสิ =_=)




เพลงประกอบนะครับ


อาจจะกากๆ เกรียนๆหน่อยนะครับ 

ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ^^;;;

Title : คนคั่นเวลา

Pairing : Narusasu

Ps. คิดเอาเองทั้งน้านนนน กาก เกรียน ตามอารมณ์คนแต่ง =_= ไม่อิงในภาคออรินะครับ

........................................................................................................................................



ภายในห้องขนาดไม่ใหญ่นัก ภายในห้องไม่ได้ตกแต่งอะไรมาก มีเพียงเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่อย่าง ห้องถูกแต่งอย่างเรียบๆตามนิสัยของเจ้าของ ตอนนี้ภายในห้องเงียบสนิทและมืดมิด 

เปรี้ยง?!เปรี้ยง?!ซ่า?!ซ่า?!

เสียงฟ้าฝ่าและเสียงน้ำที่กระทบกับพื้นดินทำให้รู้ได้เลยว่าภายนอกนั้นฝนตกหนักเพียงไร
ถ้าลองสังเกตดีๆจะเห็นเงาของใครสักคนนอนอยู่บนเตียงหลังใหญ่ภายในห้องที่มืดมิด เขาคนนั้นที่ว่าคือ อุซึมากิ นารูโตะ เขาเอามือขึ้นก่ายหน้าผาก นอนถอนหายใจไปเรื่อยๆ ผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้  ร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง ที่ๆเขามักจะมานั่งชมวิวสวยๆคิดอะไรเพลินๆให้ผ่อนคลายจากงานที่เหน็ดเหนื่อย ดวงตาสีฟ้ามองออกไปทางหน้าต่างอย่างเหม่อลอย เขาค่อยๆหลับตาลง คิดถึงเรื่องราวในอดีต



วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนัก ชาวบ้านที่เดินอยู่ตามถนนรีบวิ่งกลับเข้าบ้านบ้างไม่ก็หาที่หลบกันเปียกฝน ท่ามกลางความวุุ่นวาย ผมที่วิ่งหาที่หลบฝนอยู่ก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งยืนตากสายฝนอยู่ รูปร่างบอบบาง ตัวสูงแต่เตี้ยกว่าผมเพียงครึ่งหัว ผมสีดำที่เปียกปอนที่แนบอยู่ข้างแก้มขาวนวล ดวงตาสีนิลที่เหม่อลอยมองไปบนท้องฟ้าสีหม่นที่มีหยาดฝนโปรยปราย ริมฝีปากบางทีท่เริ่มซีดเนื่องจากความหนาวเย็นจากน้ำฝน ผมดูก็รู้ว่าใคร

"ซาสึเกะ" ผมเรียก 
"นารูโตะ" คนคนนั้นค่อยๆหันมาผม เขาเรียกชื่อผม แม้มันจะแผ่วเบามากๆแต่ผมก็ได้ยิน

ผมถอดเสื้อคลุมออกแล้วเอาไปคลุมไหล่บางๆนั่นแล้วผมก็จับมือเขาออกแรงดึงให้เขาเดินตามมา ตอนนี้มือของซาสึเกะเย็นมากๆ ถ้าขืนปล่อยให้เขายืนตากฝนอน่างนี้ต่อไปเขาต้องไม่สบายแน่ๆ เดินมาไม่นานก็ถึงห้องของผมแล้ว ผมจัดการหาเสื้อผ้าและผ้าขนหนูให้ร่างบางตรงหน้า เมื่อจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ผมที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นซาสึเกะนั่งเหม่ออยู่บนเตียง

"นายนี่น้า ผมเปียกอย่างนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก" ผมเดินไปนั่งที่เตียง จัดการเช็ดผมให้คนตรงหน้า น่าแปลกที่เขาไม่ว่าอะไรผมสักคำ เอาแต่นั่งเงียบอย่างเดียว

"นี่นายเป็นอะไรไป ทำไมถึงไปยืนตากฝนอย่างนั้น" ผมเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบที่น่ากดดันนี้

"........." ซาสึเกะไม่ตอบ เพียงแต่ก้มหน้ามองพื้นห้อง

"เอาเถอะ ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร" ผมตอบ ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นแล้วหยิบนมขึ้นมาดื่ม

"นารูโตะ" ซาสึเกะเรียก

"หือ?"

"ขอบใจนะ" ซาสึเกะยิ้มมาให้ผม เป็นรอยยิ้มที่น่ารักมาในสายตาของผม หัวใจเริ่มเต้นแรง หน้าเริ่มร้อน ผมจึงรีบหันไปอีกทาง

เมื่อฝนหยุดตกผมจึงพาซาสึเกะไปส่งที่บ้าน แล้วก็กลับมานอน

ถ้าผมจะบอกว่าผม 'รัก' ซาสึเกะ เจ้าตัวจะว่ายังไงนะ



วันนี้ก็เป็นวันปกติที่ผมต้องตื่นแต่เช้ามาทำงานเหมือนทุกๆวัน แต่วันนี้ผมไม่เป็นอันทำอะไรเลย ในหัวสมองมีแต่เรื่องซาสึเกะ อยากรู้ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไง สบายดีรึเปล่า ทำงานเหนื่อยมั้ย เศร้าเรื่องอะไร ผมพยายามสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออกไปแต่ก็ไม่เป็นผล ซาสึเกะยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผม

"นารูโตะคุง" ซากุระจังนั่นเองที่เรียกผม

"อ้าวว่าไงซากุระจัง" ผมหันไปยิ้มให้เธอ

"เอ่อ...ว่างรึป่าว รบกวนช่วยเอานี้ไปคืนซาสึเกะคุงหน่อยได้มั้ย?" ผมมองของในมือของเธอ ก็ไม่มีอะไรมาก แล้วผมจะได้ไปเจอซาสึเกะ นั่นทำให้ผมดีใจมาก

"ได้สิ" ผมตอบพลางรับของจากมือซากุระจัง

"ขอบคุณจ้ะ โทษทีนะ" เธอยิ้มแล้วก็วิ่งหายไปในห้องประชุม 'สงสัยจะมีประชุม' ผมคิดก่อนจะออกเดินไปตามทางซึ่งจุดหมายคือห้องพักครูอีกห้องที่ซาสึเกะอยู่ ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง กำลังจะเปิดประตูแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อมีเสียงสองเสียงลอดออกมา

"ทำไมซาสึเกะถึงทำอย่างนี้!!" น้ำเสียงที่แสดงถึงความโกรธลอดออกมา เป็นน้ำเสียงที่คุ้นเคย คงเป็น 'อิทาจิ'

"พี่นั่นแหละไม่เข้าใจผม!!" ไม่ต้องสงสัยคงเป็น 'ซาสึเกะ'

"พี่เป็นห่วงรู้มั้ย อย่างทำอย่างนี้!!"

"แล้วจะให้ผมทำยังไง ถ้าไม่ทำอย่างนี้ภารกิจก็ไม่สำเร็จ!!"

"มันไม่คุ้มถ้าพี่ต้องเสียซาสึเกะไปนะ!!"

"ก็..ก็พี่มันงี่เง่า!!" ซาสึเกะตะโกนใส่ร่างสูงก่อนจะพุ่งออกไปจากห้องก่อนจะชนกับผมที่ยืนอยู่ก่อนแล้ว

"อ๊ะ?!" ร่างบางร้องออกมา

"เอ่อ..ซาสึเกะ" ผมกำลังอึ้ง ตอนนี้ในหน้าขาวนวลของซาสึเกะเต็มไปด้วยน้ำตา

"นี่นาย" ซาสึเกะรีบเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆแล้ววิ่งหนีหายไป

"เอ่อ..ของซาสึเกะครับ" ผมหันไปบอกอิทาจิที่ทำท่าขัดใจ ดวงตาคมกริบหันมามองผมอย่างไม่พอใจ ผมจึงรีบวางของแล้วออกไปจากห้อง

"นี่มันวันอะไรกันเนี่ย" ผมสบถออกมาเบาๆระหว่างจะออกจากโรงเรียน

"ฮึก ฮือ" ผมได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆมาจากหลังพุ่มไม้ ผมจึงเดินไปดู ซาสึเกะที่นั่งกอดเข่าเอาหน้าซุกกับเข่า สะดุ้งรีบหันมามอง

"นี่ฉันเอง..นารูโตะ"

"นาย"

"มาทำอะไรตรงนี้ เย็นแล้วนะไม่กลับบ้านหรอ?"

"เรื่องของชั้น" ซาสึเกะตอบก่อนจะสะบัดหน้าหนี

"งั้นฉันไปละนะ" ผมหันหลังกำลังจะเดินออกจากโรงเรียน แต่มือบางของซาสึเกะดึงชายเสื้อผมไว้

"เอ่อ...คือขอชั้นไปด้วยได้มั้ย" ร่างบางถาม

"ได้สิ" ผมยิ้มก่อนจะเอื้อมมือพยุงร่างบางให้ลุกขึ้น ผมเดินไปส่งเขาที่บ้านเพราะเป้นทางผ่านที่จะไปบ้านผม 

"ขอบใจนะ" ซาสึเกะยิ้มมาให้ผม

"อือ" ผมตอบ พอประตูบ้านปิดสนิทผมจึงค่อยๆเดินกลับบ้าน

หลังจากนั้นเขาก็เดินกลับบ้านกับผมทุกวัน นี่ก็จะครบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่เราเดินกลับบ้านด้วยกัน

และแล้ววันหนึ่ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ซาสึเกะมาเคาะประตูที่ห้องผม พอผมเปิดเขาก็พุ่งตัวเข้ามากอดผม 

"ฮึก นารูโตะ ฮือ" เขาสะอื้นอยู่อย่างนั้น ผมจึงค่อยๆยกมือขึ้นลูบหัวเขาเบาๆเป็นการปลอบใจ

เขาสะอื้นและระบายทุกอย่างออกมา

"พี่บ้า?! งี่เง่า!! ไอ้พี่ไม่ได้เรื่อง?! ไอ้พี่เฮงซวย?!" ซาสึเกะระบายทุกความรู้สึกออกมา มือบางทุกหมอนไปมาตามอารมณ์ที่ฟุ้งซ่าน น้ำตายังคงไหล อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

"ซาสึเกะใจเย็นๆ" ผมพยายามปลอบเขา

"ฮึก ฮือ" เขาสะอื้นครั้งสุดท้าย ก่อนจะผลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

"!!!!" ซาสึเกะตื่นขึ้นมา แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด เขาไม่รู้เลยว่าเขาหลับไปนานเท่าไร

"ตื่นแล้วเหรอ" ผมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จหันมาทักเขา

"นี่กี่โมงแล้วเนี่ย" ซาสึเกะถาม

"ก็...อีก 20 นาที 6 โมงเย็น" 

"แย่แล้ว พี่อิทาจิต้องโกรธแน่ๆเลย" ซาสึเกะรีบจัดการเก็บของต่างๆ

'นายยังคงรักเขาอยู่สินะ ยังแคร์เขาอยู่สินะ งั้นฉันคงเป็นได้แค่ คนคั่นเวลา สินะ'

"งั้นถ้านายมีเรื่องทุกข์ใจ ก็มาหาชั้นได้นะ" ผมฝืนยิ้มหันไปตอบเขารู้สึกมันเจ็บแปล๊บๆในอก

"นารูโตะขอบใจนะ" ซาสึเกะตอบก่อนจะรีบวิ่งออกไป ผมยืนยิ้มอยู่อย่างนั้นจนประตูปิดสนิท ผมหันหลังพิงประตูก่อนจะทรุดตัวนั่งลงตรงนั้น ราวกับฟ้าจงใจกลั่นแกล้งเสียงเพลงห้องข้างๆที่ดังทะลุกำแพงมา

'เป็นได้เพียงแค่คนทั่วไป ที่เธอไว้ใช้เพื่อคั่นเวลา คำว่ารักมันมีราคา แค่ความเหงาใจ.....'

นั่นสินะ เขาก็แค่ 'คนทั่วไป' แค่คนๆหนึ่งที่ซาสึเกะรู้จัก ไม่มีสิทธิ์จะ 'รัก' เขาหรอก 

'หลอกตัวเองทั้งๆ ที่รู้ ว่าตอนจบเป็น แบบไหน  แค่คั่นเวลา เขามาฉันไปถูกไหมเธอ'

ใช่เขามันโง่ เขามันงี่เง่า ทั้งๆที่รู้ว่าต้องเป็นอย่างนี้ แต่ก็ยังให้ความหวังตัวเอง

'ก็รู้เธอลืมไม่ลง กับเขาคงเป็นเรื่องใหญ่  ความหลังมันคงฝังใจ ไม่ฝืนโชคชะตา'

ใช่ ซาสึเกะน่ะไม่มีวันลืมพี่อิทาจิได้หรอก ก็เหมือนกับที่ไม่มีวันจะหันมามองเขาเช่นกัน

'แค่นี้ก็มากพอ กับฉันแค่ผ่านมา จะต้องเจออะไรข้างหน้า ก็ตามแต่เธอ'

อย่างน้อยเขาก็ยังได้ใกล้ชิดซาสึเกะ ยังเป็นคนที่เขาเห็นว่าสำคัญ

'เป็นได้เพียงแค่คนทั่วไป ที่เธอไว้ใช้เพื่อคั่นเวลา คำว่ารักมันมีราคา แค่ความเหงาใจ'

"ฮึก ฮือ" น้ำตาค่อยๆไหลออกมาทีละสาย เสียงสะอื้นดังอยู่ในความมืด น่าสมเพชจริง อุซึมากิ นารูโตะ แค่ความเหงาใจงั้นเหรอ ชั้นมีค่าแค่นี้สินะ

'หลอกตัวเองทั้งๆ ที่รู้ ว่าตอนจบเป็น แบบไหน'

นายเคยเห็นชั้นมีค่าบ้างมั้ย ซาสึเกะ หรือนายแค่เหงาใจ

'แค่คั่นเวลา เขามาฉันไปถูกไหมเธอ'

ฮึก?! ทำไมถึงได้เจ็บหัวใจขนาดนี้ นี่สินะโทษของคำว่า 'รัก' น่ะ

ผมร้องไห้อยู่อย่างนั้นไม่รู้เลยว่านานเท่าไร เวลาพ้นผ่านไปแต่ไหนผมไม่รู้เลย 
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลายวันต่อมา

ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่ความเจ็บในหัวใจมันเพิ่มขึ้นเท่านั้นเอง ผมมองไปยังคนคู่หนึ่งที่เดินจับมือกัน บนใบหน้ามีแต่รอยยิ้มแห่งความสุขและเสียงหัวเราะ  พวกเขากำลังเดินมาทางนี้ ผมจึงคิดจะเดินไปทางอื่น เพราะผมไม่อยาก 'เจ็บ' ไปมากกว่านี้

"อ๊ะ นารูโตะ" คนตัวเล็กที่อยู่ข้างอิทาจิร้องเรียกขึ้นมาก่อน ผมจึงต้องหันไปและดสร้งยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจน่ะมันเจ็บขนาดไหนไม่มีใครรู้

"ขอบใจนะ ถ้าไม่มีนายฉันก็ไม่ได้คืนดีกับพี่ชาย" ซาสึเกะยิ้มมาให้ผมก่อนจะหมุนกลับไปหาพี่ของเขา ผมค่อยๆเดินไปอีกทางทรุดตัวนั่งตรงต้นไม้ในสวนข้างโรงเรียน ผมค่อยๆหยิบ ipod ออกมาเสียบหูฟังแล้วพิงกันลำต้นของต้นไม้

'ก็นึกไปเอง ว่าดี ก็คิดว่ามีค่าพอ ที่แท้แค่เธอใช้รอ ให้เค้า เดินกลับมา กอดไว้ แค่ชั่วคราว รอนับ วันบอกลา อยู่อย่างคนกลัวๆ กล้าๆ มันไปอย่างนั้น.......'

แล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลไปตามจังหวะของบทเพลง ไหลลงพื้นหยดแล้วหยดเล่า เพลงเพลงนี้คงเหมาะกับตัวเขาที่สุด...ละมั้ง

'เป็นได้เพียงแค่คนทั่วไป ที่เธอไว้ใช้ เพื่อคั่นเวลา คำว่ารัก มันมีราคา แค่ความเหงาใจ หลอกตัวเอง ทั้งๆที่รู้ ว่าตอนจบเป็นแบบไหนแค่คั่นเวลาเค้ามาฉันไป ถูกไหมเธอ'

*******************************************************************

จบแล้วววววววว (ดีใจ TvT)

กว่าจะแต่งได้ นั่งบิ๊วอารมณ์ตั้งนาน แต่งสดนี่่มันยากเจงๆ =v=

แต่งไปแต่งมาตัดจบเลยละกัน ขี้เกียจ (=*= : คนอ่าน)

แต่งได้กากมากเลยใช่มั้ยอ่าาา ToT คิดไปคิดมาแล้วอาย  (ตูไม่น่าแต่งเลย )

แต่ ไม่ลองไม่รู้ ชิมิชิมิ

แปะๆๆๆ
  



แต่งได้กากๆ เกรียนๆ ใช่ม้าาาาาา T[             ]T

เค้าเสียใจน้า T^T เค้าก็มีหัวใจ เม้นท์ให้เค้าบ้างจิ