ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : FanFic: VK [KanameZero] 1
�ค่ะก็วันนี้มีแรงอัพก็เลยว่าจะลองลงแฟนฟิคเรื่องแรกของตนดู
ชอบหรือไม่ก็ติชมกันได้นะคะ ไรท์ไม่ว่าแต่อย่าด่าเค้าน้าาาา
ไหนๆก็ลงแล้วเชิญอ่านค่ะ
v
v
v
v
เหงา...เงียบเหงา...ข้าเหงา...เหลือเกิน
หนาว...ทำไมถึงได้หนาวขนาดนี้
ความมืด..ข้าเกลียดความมืด
ใคร..ใครก็ได้พาข้าออกไปจากที่นี่....ที
......
....
...
..
"ไม่เจอกันนานเลยนะ คิริยูคุง" ร่างสูงในชุดนักเรียนสีขาวบริสุทธิ์เอ่ยทักคนตรงหน้า
"....." เจ้าของชื่อไม่ตอบเพียงแต่ปรายตามองน้อยๆก่อนจะเดินแยกออกมา
ร่างสูงแอบถอนหายใจเล็กน้อย � �ทำไม เวลาเจอกันเธอถึงได้ทำเย็นชากับฉันถึงขนาดนี้ � อย่ามองฉันด้วยสายตาเคียดแค้นชิงชังอย่างนี้นได้ไหม...ถึงเป็นอย่างนี้นแต่ฉันก็อดรู้สึกเจ็บปวดที่ใจไม่ได้
�
คานาเมะได้แต่มองแผ่นหลังของร่างบางที่เดินจากไป มือเรียวยกขึ้นสัมผัสที่อกด้านซ้าย
"ทำไมถึงเจ็บขนาดนี้"
.........................................................................................
"อ้าว เซโร่กลับมาแล้วเหรอ" ยูกิร้องทักเมื่อเพื่อนกรรมการคุมกฏอีกคนเดินเข้ามาในห้อง
"อือ โทษทีมีธุระนิดหน่อยน่ะ" หนุ่มผมเงินตอบ พลางเดินเข้าไปในห้องนอนตน
"เหรอ?" ยูกิตอบอย่างรับรู้
15 นาทีผ่านไป
ร่างบางของเซโร่เดินออกมาจากห้องน้ำ เขาใส่เสื้อยืดสีเทาหม่นกับกางเกงนอนขายาวสี
� ดำเดินออกมาจากห้องน้ำ มือทั้งสองก็กำลังเช็ดผมอยู่ แต่เพราะผมที่ยาวลงมาปรกหน้าทำให้เขาไม่สังเกตว่ามีใครบางคนเข้ามาในห้อง � �ด้วยความที่ไม่รู้ตัว ร่างบางของเซโร่จึงถูกใครบางคนสวมกอดจากด้านหลัง
�
"ไม่ระวังตัวเลยนะ คิริยูคุง" ไม่ต้องสงสัยว่านั่นคือใคร เขาก็คือ....!!!!
"รุ่นพี่คานาเมะ!!!" คนถูกกอดร้องอย่างตกใจ พยายามดิ้นจากวงแขนแกร่งที่โอบกอดเขาอยู่
"เข้ามาในนี้ได้ยังไง?!" � (ถึงปากจะร้อง แต่มือก็ไม่วายแกะะเขาออกนะคะคิริยูคุงงง =v=)
"ฉันเป็นหัวหน้าหอทำไมฉันจะเข้ามาไม่ได้"�
เออ...ก็จริงเว้ย เซโร่คิดตาม แต่ป๊าดดดดด
"พี่เป็นหัวหน้าหอพระจันทร์ไม่ใช่เหรอ" เออว่ะ แล้วเมะเอากุญแจมากจากไหน
"แล้วถ้าฉันจะมาหาคนรักไม่ได้เลยเหรอ" ร่างสูงกระซิบถามเบาๆข้างหูของร่างบาง ผมสีน้ำตาลเข้มคลอเคลียอยู่ข้างแก้มเนียนๆของเซโร่ ใบหน้าหล่อเข้มซบลงกับไหล่บาง เซโร่หน้าร้อนวูบ เขาหยุดดิ้นในที่สุด �คานาเมะกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น �ร่างสูงจับเซโร่ให้หันมาเผชิญหน้ากัน คานาเมะโน้มใบหน้าเข้ามาเรื่อยๆ ตอนนี้ริมผีปากของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึง 5 เซน จน........
"เซโร่ ลงมาทานข้าวได้แล้ว" เสียงร้องของยูกิดังขึ้น
เซโร่สะดุ้งสุดตัวราวกับตื่นจากฝันดี(?) เขามองไปยังประตูห้อง ก่อนจะหันกลับมาแล้วก็พบว่าร่างสูงนั้นหายไปแล้ว�
"อะไรกันนะ" เซโร่ตบหน้าแก้มตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครกำลังมองเขาอยู่
............................................... TBC
ห๊าาาาาาาาาาาา
จบไปหนึ่งตอน เปนไงค่ะพอใช้ได้ไหม
ยังไงก็ติชมกันบ้างนะคะ
แล้วไรท์จะเค้นสมอง (?) มาอัพอีกเยอะๆเลย
ชอบหรือไม่ก็ติชมกันได้นะคะ ไรท์ไม่ว่าแต่อย่าด่าเค้าน้าาาา
ไหนๆก็ลงแล้วเชิญอ่านค่ะ
v
v
v
v
เหงา...เงียบเหงา...ข้าเหงา...เหลือเกิน
หนาว...ทำไมถึงได้หนาวขนาดนี้
ความมืด..ข้าเกลียดความมืด
ใคร..ใครก็ได้พาข้าออกไปจากที่นี่....ที
......
....
...
..
"ไม่เจอกันนานเลยนะ คิริยูคุง" ร่างสูงในชุดนักเรียนสีขาวบริสุทธิ์เอ่ยทักคนตรงหน้า
"....." เจ้าของชื่อไม่ตอบเพียงแต่ปรายตามองน้อยๆก่อนจะเดินแยกออกมา
ร่างสูงแอบถอนหายใจเล็กน้อย � �ทำไม เวลาเจอกันเธอถึงได้ทำเย็นชากับฉันถึงขนาดนี้ � อย่ามองฉันด้วยสายตาเคียดแค้นชิงชังอย่างนี้นได้ไหม...ถึงเป็นอย่างนี้นแต่ฉันก็อดรู้สึกเจ็บปวดที่ใจไม่ได้
�
คานาเมะได้แต่มองแผ่นหลังของร่างบางที่เดินจากไป มือเรียวยกขึ้นสัมผัสที่อกด้านซ้าย
"ทำไมถึงเจ็บขนาดนี้"
.........................................................................................
"อ้าว เซโร่กลับมาแล้วเหรอ" ยูกิร้องทักเมื่อเพื่อนกรรมการคุมกฏอีกคนเดินเข้ามาในห้อง
"อือ โทษทีมีธุระนิดหน่อยน่ะ" หนุ่มผมเงินตอบ พลางเดินเข้าไปในห้องนอนตน
"เหรอ?" ยูกิตอบอย่างรับรู้
15 นาทีผ่านไป
ร่างบางของเซโร่เดินออกมาจากห้องน้ำ เขาใส่เสื้อยืดสีเทาหม่นกับกางเกงนอนขายาวสี
� ดำเดินออกมาจากห้องน้ำ มือทั้งสองก็กำลังเช็ดผมอยู่ แต่เพราะผมที่ยาวลงมาปรกหน้าทำให้เขาไม่สังเกตว่ามีใครบางคนเข้ามาในห้อง � �ด้วยความที่ไม่รู้ตัว ร่างบางของเซโร่จึงถูกใครบางคนสวมกอดจากด้านหลัง
�
"ไม่ระวังตัวเลยนะ คิริยูคุง" ไม่ต้องสงสัยว่านั่นคือใคร เขาก็คือ....!!!!
"รุ่นพี่คานาเมะ!!!" คนถูกกอดร้องอย่างตกใจ พยายามดิ้นจากวงแขนแกร่งที่โอบกอดเขาอยู่
"เข้ามาในนี้ได้ยังไง?!" � (ถึงปากจะร้อง แต่มือก็ไม่วายแกะะเขาออกนะคะคิริยูคุงงง =v=)
"ฉันเป็นหัวหน้าหอทำไมฉันจะเข้ามาไม่ได้"�
เออ...ก็จริงเว้ย เซโร่คิดตาม แต่ป๊าดดดดด
"พี่เป็นหัวหน้าหอพระจันทร์ไม่ใช่เหรอ" เออว่ะ แล้วเมะเอากุญแจมากจากไหน
"แล้วถ้าฉันจะมาหาคนรักไม่ได้เลยเหรอ" ร่างสูงกระซิบถามเบาๆข้างหูของร่างบาง ผมสีน้ำตาลเข้มคลอเคลียอยู่ข้างแก้มเนียนๆของเซโร่ ใบหน้าหล่อเข้มซบลงกับไหล่บาง เซโร่หน้าร้อนวูบ เขาหยุดดิ้นในที่สุด �คานาเมะกระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น �ร่างสูงจับเซโร่ให้หันมาเผชิญหน้ากัน คานาเมะโน้มใบหน้าเข้ามาเรื่อยๆ ตอนนี้ริมผีปากของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึง 5 เซน จน........
"เซโร่ ลงมาทานข้าวได้แล้ว" เสียงร้องของยูกิดังขึ้น
เซโร่สะดุ้งสุดตัวราวกับตื่นจากฝันดี(?) เขามองไปยังประตูห้อง ก่อนจะหันกลับมาแล้วก็พบว่าร่างสูงนั้นหายไปแล้ว�
"อะไรกันนะ" เซโร่ตบหน้าแก้มตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครกำลังมองเขาอยู่
............................................... TBC
ห๊าาาาาาาาาาาา
จบไปหนึ่งตอน เปนไงค่ะพอใช้ได้ไหม
ยังไงก็ติชมกันบ้างนะคะ
แล้วไรท์จะเค้นสมอง (?) มาอัพอีกเยอะๆเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น