ชมรมคนไร้คู่

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ภายในห้องที่ปิดไฟมืด  ตามประตูหน้าต่างถูกลงกลอนไว้อย่างแน่นหนา และปิดทึบด้วยผ้าม่านสีดำอย่างมิดชิด ท่ามกลางแสงสลัวจากจอคอมพิวเตอร์ที่ยังคงส่องสว่าง และดูเหมือนจะมีใครบางคนกำลังใช้บริการมันอย่างคล่องแคล่ว

            “หากอยากได้หัวใจ จงนำดินจากสามป่าช้ามามัดรวมกันด้วยสายสิญจน์ทำพิธี และนำเส้นผมของชายคนรักใส่ลงไปก่อนฝัง” ดวงตาเล็กตี่ภายใต้แว่นชมพูกรอบเหลี่ยมแฟชั่นกวาดตาไปทีละบรรทัด พลางอ่านมันให้กับหญิงสาวสองคนกับชายหนุ่มอีกคนฟังอย่างชัดถ้อยชัดคำ

            “ต่อจากนั้นล่ะ”เสียงทุ่มหนักของผู้หญิงร่างอ้วนซึ่งนั่งฟังอย่างตั้งใจ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นระคนเร่งเร้า นั่นทำให้สาวร่างผอมผู้เป็นเจ้าของผมบ็อบสั้นแนบติ่งหู เลื่อนเม้าส์อย่างรวดเร็ว เรียวปากซีดเอ่ยต่อ

            “หลังจากนั้น ต้องนั่งท่องบทสวดเป็นเวลาสองชั่วยาม อาราหิตุวันนา..”ยังพูดไม่ทันขาดคำ หญิงสาวผู้นั่งฟังมาตลอดซึ่งมีเรือนผมยาวระแผ่นหลังยืนขึ้นอย่างหมดความอดทน

            “จะบ้ารึไง โรส มันผิดวิสัยของชมรมเรา และไอเรื่องไสยศาสตร์...” เธอเว้นหายใจพักหนึ่งอย่างเสียอารมณ์ “มันเหมือนเราเป็นคนบ้า”

            ผู้ถูกเรียกว่าโรสค่อยๆ สะบัดบ็อปหันมาอย่างไม่พอใจ ดวงตาเล็กตี่และขนคิ้วที่ขึ้นหลอมแหลม ทำให้เธอหมดเสน่ห์ไปอย่างน่าตกใจ

            “เธอต่างหากทอง ที่ผิดวิสัย เราพูดหลายครั้งแล้วว่า เราจะเรียกอีกฝ่ายตามสี ฉันแดง”แดงกล่าวเสียงขุ่น ท่ามกลางบรรยากาศที่ดูอึมครึมยิ่งกว่าเมื่อครู่เป็นเท่าตัว 

            สายตาจิกกัดนั้นส่งไปให้ผู้ถูกถอกถองรู้สึกเสียหน้าเป็นที่สุด อีกอย่างมันไม่ใช่ความผิดเธอเลยสักนิด “มันคนละเรื่องกับที่เธอพยายามจะให้เราใช้ไสยศาสตร์นะ” ทองต่อความยาว

            ก่อนที่เรื่องจะไปกันใหญ่ หญิงอ้วนซึ่งนั่งปิดปากเงียบอยู่นานจึงออกโรง “หุบปากไปให้หมด แดงอย่าใช้อารมณ์กับเพื่อนสิ”เธอหันไปจ้องหญิงสาวผมบ็อบสั้นด้วยสายตาจริงจัง ซึ่งสายตานั้นทำให้แดงก้มหน้าลงเพราะไม่กล้าสบสายตาด้วยอย่างหงอยๆ ก่อนที่ทองจะได้หัวเราะอย่างชอบใจ สายตาคู่เดิมก็ส่งไปยังเธอด้วย

            “เธอก็เหมือนกันทอง แดงแค่เล่นๆ ทำไมต้องจริงจังขนาดนี้” รวมถึงคนที่นั่งนิ่งมาตลอด เพราะไม่กล้าพูดอะไรออกมาตั้งแต่ต้นก็โดนไปด้วยอีกคน

            “แกก็เหมือนกัน ม่วง ทำไมไม่ห้ามน้อง” ชายผู้ถูกกล่าวโทษคอตกอย่างเห็นได้ชัดเขาไม่ชอบเวลาแบบนี้เลยสักนิดมันอึดอัดเกินไปแล้ว เราต้องสนุกกันไม่ใช่หรอ

เขาจึงยันตัวลุกขึ้นด้วยท่าทีจริตจก้านเหมือนผู้หญิง หน้าขาวผ่องจัดอยู่ในกลุ่มชายหล่อ เอะ แล้วทำไมเขาต้องมาที่นี่ด้วยล่ะ

            ม่วงไม่สนใจสายตาจิกกัดจากเพื่อนร่วมชั้น เขาสืบเท้าไปที่ปิ้นเตอร์ซึ่งกำลังทำงานอย่างขยันขันแข็ง กระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่าค่อยๆถูกถีบออกมาจากเครื่องพิมพ์ ทีละแผ่น ทีละแผ่น

            เรียวปากชมพูระเรื่อซึ่งเคลือบด้วยกลอสบางๆ ของม่วงคลี่ยิ้ม สิ่งที่ทำให้เราทุกคนได้มาเจอกัน ราวกับชะตาฟ้าลิขิตก็คือ สิ่งเดียวที่เราทุกคนมีเหมือนกัน  เขาทอดมองไปยังหน้ากระดาษที่ถูกปิ้นออกมาเยอะเกิน จนตกสู่พื้น

ชมรม “คนไร้คู่”

อยากเรียนเชิญผู้ผิดหวังในความรัก

หรือผู้ไม่มีใครมาสนใจ

ไม่ว่าจะด้วยองค์ประกอบใดๆ

ขอเพียงคุณมีความกล้าพอ

สนใจมาที่ห้อง621