แสนรัก

เนื้อเรื่อง

             
            "อิน เสร็จรึยังลูก เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก" เสียงแม่เรียกแล้ว สายแน่เลยฉัน เปิดเทอมวันแรกซะด้วยสิ 
            "ค่ะ แม่เสร็จแล้วค่ะ" ฉันรีบตอบแม่ แล้วลงมาเพื่อไปเรียน ยังไงเทอมนี้ฉันจะไม่ยอมไปโรงเรียนสายเหมือนปีก่อนอีกแล้วล่ะ
            "ไปก่อนนะคะแม่ แล้วเดี๋ยวเย็นนี้เจอกันค่ะ" ฉันหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่ แล้วรีบไปเอาจักรยานปั่นไปโรงเรียนอย่างเร่งด่วน

ติ่งต่อง........  ติ่งต่อง........
 
           ในที่สุดปีนี้ฉันก็เข้าเรียนก่อนอาจารย์สอนจนได้ ปีนี้ฉันย้ายมาเรียน ม.6 ที่โรงเรียนต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง เนื่องจากแม่ฉันต้องย้ายมาทำงานที่นี่ อากาศที่นี่ดีมาก แถมบริเวณรอบๆยังเต็มไปด้วยต้นไม้ ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันชอบมากๆ และโรงเรียนนี้ก็มีต้นไม้มากจริงๆเลย อ๊ะ ! อาจารย์มาแล้ว
           "ยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคน ปีนี้เราจะมีเพื่อนใหม่มาเรียนกับเราด้วย อย่างไรก็ตามครูหวังว่าทุกคนจะช่วยเหลือเพื่อนเค้าด้วยละกันนะจ๊ะ"
           "เข้ามาซิจ๊ะ  อินทิรา" 
           "สวัสดีจ๊ะ ฉันชื่อ อินทิรา จิตนที เรียกว่า อิน ก็ได้นะ ปีนี้ก็ขอฝากตัวด้วยละกัน"
           "เอาล่ะจ๊ะ ไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างตรงนั้นนะจ๊ะ  แล้วเราก็มาเริ่มเรียนกันเลยละกัน"
           "โห จารย์ จะเรียนเลยเหรอ" เสียงเพื่อนๆในห้องโวยวายขึ้นมา "จะไม่ให้เราทำความสนิทสนมกับเพื่อนใหม่หน่อยเหรอครับ" เสียงเด็กผู้ชายคนนึงถามอาจารย์ขึ้นมา
           "ไม่ต้องโวยวายเลยจ๊ะ เดี๋ยวพวกเธอก็มีเวลาทำความรู้จักกันอยู่แล้วล่ะจ๊ะ เปิดหนังสือได้"
           แล้วทุกคนก็ตั้งหน้าตั้งตาจดสิ่งที่อาจารย์สอนกัน "นี่เดี๋ยวเย็นนี้ว่างป่ะ ไปกินไอติมกันมั้ย ฉันชื่อ เอจ้า ส่วนอีกสองคนที่นั่งหน้าเธอน่ะ ชื่อ อ้นกับอ้าย เพื่อนเราเองแหละ ไปด้วยกันนะ" เด็กผุ้หญิงที่นั่งข้างฉันพูดขึ้นมา "อืม ไปสิ"


          แล้วตอนเย็นที่รอคอยก็มาถึง

          "ไปเร็วอิน เดี๋ยวไม่มีที่นั่ง ร้านนี้นะ เต็มเร็วมากเลยล่ะ" ยัยเอดูจะกระตือรือร้นมาก
          "ทำไมเหรอ ไอติมร้านนี้อร่อยมากเลยเหรอจ๊ะ" ฉันอดที่จะถามไม่ได้ดูจากท่าทางของเพื่อนใหม่ของฉันซึ่งดูกระวนกระวายมากเป็นพิเศษ
          "จะว่าอร่อยมันก็อร่อยนะ แต่ที่ยัยเอระริกระรี้เป็นพิเศษน่ะมันมาจากเหตุอื่นต่างหากล่ะ" อ้ายหันมาพูดกับฉันหลังจากที่เก็บของเสร็จ
          "เอ๊ะ แล้วมันคืออะไรเหรอ"
          "อ๋อ ก็พนักงานเสิร์ฟสุดหล่อน่ะสิ ที่เป็นตัวดึงดูดลูกค้าของร้านน่ะ"คราวนี้เป็นอ้นที่ตอบฉัน
          "พอๆ พวกแกมัวแต่คุยกัน ไปเร็ว เดี๋ยวไม่ทัน" แล้วยัยเอก็ก็ลากฉันวิ่งนำออกไป

ที่ร้านไอติม

         "โห คนแน่นร้านจังเลยนะ" 
         "อ๊ะ โต๊ะนั้นว่างไปเร็วแก" ยัยเออีกตามเคยที่กุลีกุจอจัดการทุกอย่าง แล้วพวกเราก็สั่งไอติมกันคนละถ้วย แต่ว่าก็ว่านะฉันยังไม่เห็นหนุ่มที่พวกเพื่อนๆ พูดถึงกันเลย
         "ไหนล่ะ พนักงานเสิร์ฟที่พูดถึงกันน่ะ" ฉันหันไปถามอ้าย
         " เอ... แปลกจังแฮะ วันนี้ไม่เห็นเลย สงสัยเก็บของอยู่หลังร้าน เดี๋ยวก็ออกมา แล้วฉันจะบอกนะ"
        ระหว่างที่นั่งรอ ไอติมอยู่นั้นฉันก็หันไปมองรอบๆร้าน ร้านนี้จัดได้น่ารักมากๆเลยล่ะ ของที่ใช้จะออกแนวโบราณแต่แฝงความอบอุ่น ชักจะชอบแล้วสิ แล้วตอนนั้นเองที่ฉันเห็นใครคนนึงเดินออกมาจากหลังร้าน ทำไมรู้สึกคุ้นจัง ใครนะ คนรู้จักของฉันรึป่าวหว่า แล้วคนนั้นเค้าก็หันหน้ามา
       ไม่จริงหรอก คงไม่ใช่เค้าหรอกนะ ผู้ชายที่คอยอยู่ในความทรงจำของฉันซึ่งคอยตามหลอกหลอนฉันมาตลอด 1 ปีที่ผ่านมา
       "เป็นอะไรไป อิน หน้าซีดมากเลย" ใช่เค้าจริงๆ ด้วย ฉันจะทำยังไงดี ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าเค้านะ
       "เอ่อ .. ฉันขอกลับก่อนนะ" แล้วฉันก็รีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อออกจากร้านไป แล้วเหมือนอะไรจะบังเอิญขนาดนั้นก็ผู้ชายคนนั้นกำลังเดินอยู่ตรงนั้นพอดี ว้าย! จะชนแล้ว
       "ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ" เค้าเงยหน้าขึ้นเพื่อจะดูความเรียบร้อยของฉัน ตอนนั้นเองที่เราประสานสายตากัน "อิน" ฉันได้ยินเค้าอุทานออกมาเบาๆ แล้วฉันก็รีบวิ่งหนีไปจากตรงนั้นทันที
     
      ฉันน่าจะลืมเรื่องราวของเค้าไปนานแล้วนะ เหตุการณ์เกิดขึ้นเมื่อ ตอนที่ฉันอยู่ ม.3 ตอนนั้นฉันไปติวหนังสือที่บ้านเพื่อนสนิท ซึ่งเพื่อนบอกว่าจะมีพี่ที่เก่งมากมาติวให้ ซึ่งก็คือเค้านั่นเอง หลังจากนั้นเราก็พบเจอกันบ่อยขึ้นไปเที่ยวด้วยกัน เรียกได้ว่าเป็นแฟนกันอ่ะนะ เราคบกันได้ประมาณ 2 ปี
      แต่แล้วอยู่ๆ พี่เค้าก็หายตัวไป ไม่ติดต่อมาหาฉัน ทั้งๆที่เราไม่เคยทะเลาะหรือมีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันเลยซึ่งทำให้ฉันคาใจมาก จนวันนึงฉันพบเค้าโดยบังเอิญ และนั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้พูดคุยกันและเป็นวันที่ฉันอยากลืมมากที่สุด เพราะเค้าได้พูดจาเลวร้ายมาก
       "อิน ต่อไปนี้ไม่ต้องทักผมอีกนะ ให้นึกซะว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนละกัน"
       "ทำไมล่ะ พี่เต้ มันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมพี่พูดแบบนี้คะ"
       "พี่ไม่ได้รักอิน ได้ยินไหมว่าพี่ไม่เคยรักอินเลย เพราะฉะนั้นจบกันแค่นี้นะ" แล้วเค้าก็วิ่งจากไปโดยไม่กลับมามองฉันอีกเลย
       ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จริงๆ ทำไมกัน ไม่เคยรักเหรอ แล้วที่ผ่านมา ที่เรามีความทรงจำดีๆร่วมกันมากมาย ที่เคยบอกกันว่ารักน่ะ มันไม่จริงเลยอย่างนั้นเหรอ "พี่เต้คะ เดี๋ยวก่อนซิคะ รออินด้วย" แม้ว่าฉันจะวิ่งไล่ตามเค้าไปเพียงใด ก็ไม่ทันแล้ว ไม่ทันแล้วจริงๆเหรอเนี่ย พี่เต้ อินรักพี่เต้มาก พี่ไม่รู้เหรอคะ 

ที่โรงเรียน ในวันรุ่งขึ้น

"อิน เมื่อวานเป็นอะไรเหรอ รีบกลับไปเลย เราว่าจะชี้ให้ดูหนุ่มที่ยัยเอปลื้มอยู่ซะหน่อย ก็คนที่ชนกับอินวันนั้นแหละ" อ้ายทักฉันทันทีที่ฉันนั่งลง
"จริงเหรอ" นี่เอเค้าปลื้มพี่เต้เหรอเนี่ย
 "เป็นอะไรหน้าซีดจัง" อ้นถามฉันขึ้นมา
"เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แล้วนี่เออยู่ไหนล่ะ ฉันยังไม่เห็นเค้าเลย"
"อ๋อ ยัยนั่นน่ะเค้าไปแอบดูเด็กห้อง 4 น่ะ"
"เอ๊ะ ใครเหรอ" ฉันถามเพราะสงสัยมากทำไมเอต้องทำอย่างนั้นด้วย
"ก็หวานใจของยัยนั่นน่ะสิ แต่อีกฝ่ายน่ะเค้าไม่รู้หรอกนะว่าเค้าน่ะเป็นหวานใจของเพื่อนเรา" อ้ายเล่าแบบขำๆให้ฉันฟัง
"พูดง่ายๆ คือแอบชอบเค้าข้างเดียวนั่นล่ะ" อ้นพูดขึ้นมา
"อ้าว แล้วหนุ่มร้านไอติมล่ะ"
"อ๋อ นั่นน่ะเค้าเรียกว่าชื่นชมจ้า แต่คนนี้น่ะรักจริง" จริงเหรอ เอ๊ะ แล้วฉันยิ้มอะไรเนี่ย
"อิน มันเป็นอะไรวะ อยู่ๆก็ยิ้มขึ้นมา"
"ว้า อาจารย์มาแล้ว ไปนั่งที่กันเถอะ" อ้นบ่นออกมาแบบเซ็งๆ

ติ่งต่อง......... ติ่งต่อง........

"เดี๋ยววันนี้ฉันขอกลับก่อนนะ รู้สึกไม่ดีเลย" ฉันขอตัวกลับจากกลุ่มเพื่อนๆ ทำไมถึงยังคิดถึงแต่เรื่องของเค้า วันนี้ฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลย
เฮ้อ! กลับไปพักสมองที่บ้านก่อนละกัน
"ไปนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้" แล้วฉันก็เดินมาจนถึงหน้าโรงเรียน เอ๊ะ! เด็กเหลียวมองอะไรกัน "หล่อมากเลยแก แต่ว่าเค้ามาหาใครกันนะ" เด็กผู้หญิงพูดกับเพื่อนในกลุ่ม
 ความอยากรู้อยากเห็นเนี่ยไม่พ้นฉันซะหรอก หล่อแค่ไหนกันเชียว แวบไปดูหน่อยดีกว่า
" อิน" แล้วชายหนุ่มที่เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดถึงก็ตะโกนเรียกฉัน เอ๊ะ! นั่นพี่เต้นี่น่า เค้ามาทำไม
"อิน วันนี้ว่างมั้ย พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้มั้ย" เค้าจะมาไม้ไหนกับฉันเนี่ย แต่ก็นะคนมันรักอยู่นี่น่า
"ค่ะ เอ่อ...พี่เต้มีอะไรคะ" แล้วเค้าก็จูงมือฉันเดินออกไปจากตรงนั้น
เราเดินกันมาจนถึงสวนสาธารณะ ตรงนั้นมีเก้าอี้น่ารักๆ ตั้งอยู่แล้วเราสองคนก็ไปนั่งกันที่นั่น พี่เค้ามีอะไรนะ จะคุยเรื่องอะไรกัน
"อิน สบายดีเหรอ"
"ค่ะ ก็สบายดี เพียงแค่ใจมันก็ไม่สบายเท่าไหร่หรอกคะ" ทำไมพี่เต้สายตาเศร้าจังเลย
"พี่เต้มีเรื่องอะไรจะคุยกับอินคะ"
"คือพี่... เอ่อ อยากคุยกับอินน่ะ"
"อะไรกันคะ แค่นี้เหรอคะ ถ้างั้นอินขอตัวก่อนนะคะ"
"เดี๋ยวก่อนอิน พี่อยากขอโทษที่พี่พูดแบบนั้นกับอินไป พี่อยากให้รู้ว่าพี่รักอินจริงๆนะ
แต่ตอนนั้นมันจำเป็น"
"จะมาพูดอะไรตอนนี้คะ แล้วตอนนั้นที่อินอยากให้เราพูดกันให้เข้าใจทำไมพี่ไม่พูดคะ พอเถอะค่ะอินไม่อยากฟังอะไรแล้ว" 
ฉันหันหลังเดินจากมาแต่ก็มีวงแขนอันคุ้นเคยโอบกอดจากด้านหลัง "ไม่ อิน อย่าทิ้งพี่ไป พี่ขอโทษ ขอโอกาสพี่อีกครั้งนะ"
"ปล่อยค่ะ"
"พี่ไม่ปล่อย จนกว่าอินจะยกโทษให้" ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับเค้า แล้วสายตาที่มักจะทำให้ฉันใจอ่อนสบมองมา "มันยากนะคะที่จะลืมสิ่งที่เกิดขึ้น"
"ไม่เป็นไร แค่อินให้โอกาสพี่ พี่ก็จะรอวันนั้น วันที่อินจะอภัยให้ในความงี่เง่าของพี่"  ฉันรักเค้ามากเหลือเกิน แล้วฉันก็กระชับกอดตอบเค้า
"อิน รักพี่เต้นะ"
"พี่ก็รักอิน"  เอ๊ะ !! ทำไมที่หลังพี่เค้าเหมือนมีแผลใหญ่เลย
"พี่เต้ ทำไมที่หลังถึงมีรอยแผลใหญ่ขนาดนี้คะ"
"อ๋อ มันมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ และเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่ต้องทำแบบนั้นลงไป"

ที่ ร้านมังกร เมื่อ 1 ปีก่อน

"เฮ้ย ว่าไงวะ ไอ้เต้ ได้ข่าวว่ามีแฟนสวยนี่หว่า"
"มึงมีธุระอะไรกับกู ว่ามา ไม่ต้องนอกเรื่อง"
"ก็ไม่มีอะไร ได้ข่าวว่ามึงซ้อมลูกน้องกูเจ็บหนักเลยนี่หว่า"
"แล้วไงวะ"
"เรื่องอย่างนี้มันก็ต้องแลกเปลี่ยนกันมั่งซิวะ พูดไปพูดมาแฟนมึงเนี่ยน่าสนนี่หว่า"
"มึงจะทำอะไรเค้า"
"กูก็จะจัดการกับแฟนมึงไงวะ ระวังตัวไว้ละกัน"
"เค้าไม่ใช่แฟนฉัน เพราะฉะนั้นไม่ต้องไปยุ่งกับเค้าล่ะ ไม่งั้นมึงเจอดีแน่"
เราจะทำยังไงดี อินต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย เราต้องไม่ให้เธอเดือดร้อน ช่วงนี้ก็มีคนเห็นไอ้พวกนี้ไปตามอินอยู่บ่อยๆ
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ไปหาเธอเลยเกือบเดือน แล้ววันนั้นผมก็เจอเธอโดยบังเอิญ
"พี่เต้คะ พี่หายไปไหนมาคะ ติดต่อก็ไม่ได้เลย" ลูกน้องไอ้บ้านั่นมันตามอินมาตลอดเลยเหรอวะ
"อิน เราเลิกกันเถอะ แล้วไม่ต้องตามหาพี่อีกนะ พี่ไม่เคยรักอินเลย ไม่เคยรัก ได้ยินไหม" พี่ขอโทษนะ พี่จำเป็นต้องทำจริงๆ เพื่อความปลอดภัยของอินเองนะ
แล้วผมก็เดินจากเธอมา ทั้งๆ ที่ผมอยากกอดเธอให้หายคิดถึง เราต้องไปจัดการกับพวกนั้นให้เด็ดขาด
"ทำไมคะ พี่เต้ทำไม" ผมได้ยินเพียงเสียงร้องเรียกของเธอ ผมไม่อาจกลับไปมองได้เพราะผมคงต้องใจอ่อนอีก แล้วแผนที่ผมวางไว้ก็จะไม่สำเร็จ
หลังจากนั้นผมก็ไปคุยกับพวกนั้นและมีการต่อสู้นิดหน่อย ทำให้ผมได้บาดแผลนี้มา ผมตั้งใจว่าเดือนหน้าที่จะถึงนี้ผมจะกลับไปหาเธอ ขอให้เธอยกโทษให้
และเล่าเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง ส่วนเธอจะตัดสินใจอย่างไรนั้นผมก็จะยอมรับ แต่แล้วเหมือนเป็นโชคชะตาที่ทำให้ผมได้เจอเธออีกครั้ง เธอยังคงสดใส น่ารัก
เหมือนก่อน เพียงแต่เธอดูเศร้าเหลือเกิน ตอนที่เราเจอกันอีกครั้งเธอหนีผมตลอด ผมจะไม่ยอมให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์อีกแล้ว

"อิน เข้าใจแล้วค่ะ แต่พี่เต้ไม่น่าจะทำแบบนั้นเลยนะ รู้ไหมว่าอินเสียใจมาก คราวหน้าถ้ามีเรื่องอะไรเราต้องคุยกันนะ แล้วก็อย่าโกหกอินอีกนะ"
"จ๊ะ ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว มันทรมานเหลือเกิน"
"กลับกันเถอะค่ะ"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับนะ" แล้วเราก็คุยกันไปตลอดทาง มีความสุขจังเลย ตอนนี้พี่เค้าเรียนอยู่ที่มหาลัยเมืองข้างๆ ว่างๆก็มารับจ๊อบเป็นบ๋อยอยู่ที่ร้านไอติมนี่แหละ
ในที่สุดฉันก็ได้คนรักกลับมา พรุ่งนี้จะเป็นยังไงน้า

หลายปีผ่านไป

ที่ประเทศอังกฤษ

"ป่านนี้ยัยอินจะเป็นยังไงบ้างนะ"
"บ่นอะไรจ๊ะอ้าย"
"ก็แค่คิดถึงยัยอินน่ะ ป่านนี้คงมีความสุขอยู่กับพี่เต้แน่เลยแกว่ามั้ยเอ"
"เสียดายเนอะที่ไม่ได้เรียนด้วยกัน ก็ยัยนั่นเลือกเรียนที่เดียวกับแฟนเค้านี่น่า อีกอย่างจะว่าไปพวกเราก็มาเรียนกันซะไกล"
"หลายปีแล้วซินะที่เราไม่ได้เจอกัน"
"จะว่าไปแล้ว ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าพี่คนหล่อคนนั้นเป็นแฟนเก่าของอินเค้า"
"แต่ดีจังเนอะที่กลับมาคืนดีกันได้"
"ยัยอ้นมาโน้นแล้ว ไปกลับกันเถอะเดี๋ยวเสาร์นี้โทรไปหายัยอินดูหน่อยดีกว่าเนอะ เป็นวันเกิดอินซะด้วย โทรไปแฮปปี้เบิร์ธเดย์ซะหน่อย"

ที่ประเทศไทย

"อินจ๋า อีก 15 นาทีนะ ใกล้จะถึงแล้วล่ะ"
"ค่ะ อินรออยู่แถวร้านผึ้งน้อยนะคะ"
"จ๊ะแล้วเจอกัน"
ผ่านมาเกือบสามปีแล้วซินะ ที่เราคบกัน ตั้งแต่เหตุการณ์คราวนั้นเราสองคนก็ประคับประคองความรัก และคอยพูดคุยกันตลอด
วันเกิดในปีนี้ของฉัน เค้าบอกว่าจะพาไปที่หนึ่งซึ่งฉันจะต้องชอบมาก และตอนนี้ฉันก็กำลังรอเค้ามารับเพื่อไปที่นั่นกันล่ะ ตื่นเต้นจังเลย
ดา ด่า ด้า ด่า ด่า ดา...      ดา ด่า ด้า ด่า ด่า ดา....  ดา ด่า ด้า ด่า ด่า ดา....
"ฮัลโหล อินพูดค่ะ"
"ฮัลโหล จำได้ไหมว่าใครเอ่ย"
"จำได้ซิจ๊ะเอ สบายดีกันรึเปล่า"
"อืม ก็สบายดีจ๊ะ เนี่ยอ้นกับอ้ายก็อยู่ด้วยนะ"
"เหรอ บอกว่าคิดถึงมากทั้งสองคนเลยนะ"
"ยัยสองคนนี้ก็บอกว่าคิดถึงมากเหมือนกัน"
"สุขสันต์วันเกิดนะ ปีนี้ขอให้มีความสุขมากๆนะจ๊ะ"
"จ้า ขอบใจมากนะ อ๊ะ... พี่เต้มาพอดี จะคุยด้วยไหม"
"ไม่ล่ะ ฝากความคิดถึงด้วยละกัน แค่นี้ก่อนละกันไม่อยากขัดคอคนรักกัน บาย แล้วค่อยคุยกันใหม่นะ"
"จ๊ะ ดูแลตัวเองด้วยนะทั้งสามคนเลย"
----**---**-----**------**--------
"ใครโทรมาเหรอ" พี่เต้เดินเข้ามาหาพร้อมถามฉันแบบยิ้มๆ
"ก็เอน่ะค่ะ โทรมาอวยพรวันเกิด เราจะไปกันรึยังคะ"
"แน่นอนจ๊ะ เชิญเจ้าหญิงเสด็จพะย่ะค่ะ"
"บ้าจริง พี่เต้ พูดอะไรไม่รู้"
"แหมไม่ต้องเขินหรอกนะ ก็อินน่ะเป็นเจ้าหญิงของพี่จริงๆนี่น่า"
"ไปเถอะค่ะเดี๋ยวจะกลับตอนเย็นไม่ทัน"
 แล้วเราก็ออกเดินทาง ตลอดทางที่พี่เต้พาไปนะ สวยมากเลย มีต้นไม้ตลอดข้างทาง สลับกับท้องทุ่งที่กำลังออกเหลืองอร่าม
เรานั่งรถกันมาประมาณ 3 ชั่วโมง แล้วในที่สุดก็ถึงจุดหมายปลายทาง
"โห สวยมากเลยค่ะ บ้านใครคะ ติดริมน้ำซะด้วย อินชอบจังเลย" ฉันเดินไป สูดหายใจไป รู้สึกสดชื่นจัง
"บ้านของเราไงจ๊ะ รออินเรียนจบเมื่อไหร่ เราแต่งงานกันนะ"  นี่ พี่เต้เค้าขอเราแต่งงานเหรอ แถมพามาดูเรือนหอซะด้วย
"แหวนวงนี้ เป็นของคุณปู่ที่ให้ย่าของพี่ แล้วย่าก็ให้พ่อมาหมั้นกับแม่พี่และตอนนี้จะเป็นแหวนแทนใจของพี่ที่มีต่ออิน แต่งงานกับพี่นะ"
"ค่ะ" แล้วพี่เต้ก็ค่อยสวมแหวนให้ฉัน "พี่รักอินนะ"
"อินก็รักพี่เต้ค่ะ รักมากจนไม่อาจมีใครมาแทนที่ได้" หลังจากนั้นเราก็เดินสำรวจดูรอบๆบ้านและพูดคุยออกแบบตกแต่งบ้านกันจนเย็น
เป็นวันเกิดที่ฉันมีความสุขมาก
"พรุ่งนี้ อินรอพี่เต้อยู่ที่สวนพฤกษศาสตร์นะ จะไปดูพันธุ์ไม้ที่วิจัยอยู่ซะหน่อย"
"จ๊ะ แล้วเจอกัน บาย หลับฝันดีนะ"

------------**-------------------------**-----------------------------
"เอ๊... ทำไมพี่เต้มาช้าจัง เลตมาเกือบชั่วโมงแล้วด้วย"
"อิน แย่แล้ว!!! พี่เต้ถูกรถชน" อะไรนะพี่เต้ถูกรถชน มันเกิดขึ้นได้ยังไง
"แล้วตอนนี้พี่เต้อยู่ไหนคะพี่วอ"
"มาเดี๋ยวพี่พาไป รีบไปเถอะ เห็นเค้าว่าเจ็บหนักด้วยซิ"

ที่โรงพยาบาล

"ขอทางด้วยค่ะ" เสียงพยาบาลร้องขอทางกลุ่มคนที่เดินขวักไขว่ในโรงพยาบาล
"รีบพาไปห้องไอซียู เลยนะ อาการหนักมาก แจ้งอาจารย์หมอด้วยนะ"
"อาจารย์หมอมาแล้วค่ะ" พยาบาลอีกคนตอบ "อืม"
"อาการเป็นยังไงบ้าง" หมอถามอาการ
"เสียเลือดมาก แล้วก็กระดูกหัก อวัยวะภายในได้รับแรงกระเทือนรุนแรงค่ะ"
"อืมถ้าไงก็เตรียมเลือดไว้ เดี๋ยวผมจะเข้าไปดูอาการก่อน"
"ค่ะ"
 ฉันมาถึงโรงพยาบาลแล้วและมีพี่วอ แม่ของพี่เต้ อยู่ด้วย ตอนนี้เราสามคนต่างก็
ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันได้แต่ร้องไห้มาตลอดทาง แล้วพยาบาลก็เดินแถวที่พวกเรายืน
กันอยู่แล้วก็ถามว่า  "ขอโทษค่ะ ไม่ทราบว่ามีใครเป็นญาติของวิทยา พิริยะจิตต์ บ้างคะ"
"ดิฉันเป็นแม่ของเค้าค่ะ"
"คือว่าอาการของคุณวิทยาในตอนนี้เสียเลือดมากแล้วก็ร่างกายได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง
แต่อย่างไรก็ตาม ทางเราจะพยายามช่วยเค้าให้ถึงที่สุดนะคะ"
"ไม่เป็นไรนะอิน หน้าซีดมากเลย"
"พี่..วอ.. ฮือๆๆ พี่เต้เค้าจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ พี่เต้คะ อินอยู่นี่ค่ะ พี่เต้ต้องไม่เป็นอะไรนะคะ"
ฮือๆๆๆ...... พี่เต้อย่าทิ้งอินไปนะ ฮือๆๆๆ .....
"ไม่เป็นไรหรอกลูก พี่เต้เค้าต้องไม่เป็นอะไร"
"แม่คะ พี่เต้เค้าไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ ฮือๆๆๆ"
"คุณหมอออกมาแล้วอิน" พี่วอหันมาบอกพวกเรา
"คุณหมอคะ อาการลูกชายดิฉันเป็นไงบ้างคะ"
"คือหมอต้องขออภัยจริงๆ ครับ ทางเราได้พยายามอย่างเต็มความสามารถ แต่ก็ไม่อาจยื้อชีวิตของเค้าไว้ได้"
"ไม่จริง!!!"  ไม่พี่เต้ยังไม่ตาย ยังไม่ตาย ฮือๆๆๆ...
"อิน !!" แล้วฉันก็เป็นลมล้มลงไป
"รีบพาเธอมาพักตรงนี้ก่อนเถอะครับ"
 -------**-----------
"อิน ฟี้นแล้วหรือลูก"
"พี่เต้ล่ะคะ"
"ทำใจดีๆไว้นะลูก พี่เค้าหมดเวรหมดกรรมแล้ว หนูต้องเข้มแข็งนะ พี่เค้าจะได้จากไปอย่างสบายใจ"
ฮือๆๆๆ.... พี่เต้จากไปแล้ว จากไปแล้วจริงๆ
 *----------*-----------*
 หลังจากวันนั้น ก็เหมือนกับเวลาของฉันได้หยุดลง ณ ตรงนั้น ชีวิตของฉันจะต้องอยู่ต่อไปโดยขาดคนที่
ฉันรักมาก และสำคัญยิ่งต่อชีวิตของฉัน พี่เต้คะ อินอยู่ต่อไปโดยไม่มีพี่ไม่ได้ค่ะ รอนะคะ อินกำลังจะไปอยู่เป็นเพื่อน
รออินด้วยนะคะ...
"สวัสดีค่ะคุณป้า  อินล่ะคะ"
"อ้าวหนูเอ อ้น อ้าย มากันแล้วเหรอจ๊ะ ยัยอินยังไม่ลงมาเลยเดี๋ยวป้าไปตามให้นะ"
"อิน ตื่นรึยังลูก เอสายแล้วนะ ทำไมยังไม่ตื่นอีกนะ" ก๊อก .. ก๊อก.. ก๊อก ...
"หนูว่าพังประตูเข้าไปดีกว่า เงียบอย่างนี้หนูใจไม่ดีเลยค่ะ"
"เดี๋ยวลูกเรียกเค้าไปพลางๆนะ เดี๋ยวป้าไปหยิบกุญแจมา"
"ค่ะ"
///!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!////
"อิน!!!!!!   ทำไมลูกทำอย่างนี้"
"อ้ายไปโทรเรียกรถพยาบาลเร็ว"
"อิน ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวเราไปโรงพยาบาลกัน"
"ไม่... ฉัน.. ไม่.. ไป .. ฉัน..จะ.ไป..หา..พี่..เต้"
"ไม่นะ อิน แกอย่าพูดแบบนี้นะ ฮือๆๆ ฉันรู้ว่าแกเสียใจ แต่อย่าทำแบบนี้ ฮือๆๆ"
"รถมาแล้วค่ะ"
 *---------------------------------------*
/ที่นี่ที่ไหนกัน พี่เต้ หรือค่ะ รออินด้วย/
/อินจ๋า อย่าทำแบบนี้เลยนะ อินยังต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป/
/อิน อยู่โดยไม่มีพี่ไม่ได้ อินจะไปอยู่ด้วย/
/เราไม่จากกันตลอดกาลซะหน่อย พี่จะคอยอยู่ใกล้ๆ อินตลอดเวลา วันนึงเราจะได้พบกันอีกนะ/
/แล้วมันนานเท่าไหร่กันคะ ที่อินต้องอยู่ต่อไปจนถึงวันที่จะได้พบกัน/
/ไม่นานหรอก แล้วเมื่อไหร่ที่เราพบกันอีกครั้ง อินเล่าให้พี่ฟังด้วยนะว่าพบเจออะไรมาบ้าง พี่จะรอวันนั้นนะ/
/ไม่..ฮือๆๆ  อินไม่อยากจากพี่ไป/
/พี่ต้องไปแล้ว อินอย่าลืมที่พี่บอกนะ มีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ววันนึงเราจะได้เจอกันอีกครั้ง/
"อิน... นี่เอนะ คุณป้าคะ อินฟื้นแล้วค่ะ"
"ยัยอิน เป็นไงบ้างลูก เจ็บมากมั้ยลูก"
"แม่คะ อินขอโทษค่ะ อินจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว พี่เต้เค้ามาหาอินค่ะ เค้าบอกว่าอินต้องมีชีวิตต่อไป อินยังมีอะไรอีกมากมายให้พบเจอ อินขอโทษจริงๆค่ะแม่"
"ไม่เป็นไรลูก แม่รักลูกนะ ยังมีเพื่อนๆ ที่เค้าก็รักลูกเช่นกัน ลูกไม่ได้มีเพียงคนเดียวนะ ยังมีเพื่อน แม่ อยู่ด้วยเสมอ อย่าลืมนะลูก"
"ใช่  แกยังมีฉัน ยัยอ้น ยัยเอ อยู่ด้วย แกอย่าลืมนะโว้ย"
"อืม ฉันจะจำจนตายเลยย่ะ"
 *--------------------------------------------------------------------------*
"เรามารวมกันในที่นี้ เพื่อร่วมไว้อาลัยให้กับวิทยา พิริยะจิตต์   บุคคลอันเป็นที่รักของเรา การจากไปในครั้งนี้ของเค้าถือได้ว่าเป็นการตายที่คุ้มค่า จากการช่วยชีวิตหนึ่งให้รอดพ้น แม้ตนเองจะเป็นอันตรายก็ตาม เราทั้งหลายในที่นี้จะระลึกถึงคุณความดี ของเค้าไว้ในจิตใจของเราตลอดจนชีวาวาย ขอให้บุคคลผู้นี้นิทราสู่ดินแดนของพระองค์ด้วยเถิด อาเมน"
"เป็นไงบ้างลูก ค่อยยังชั่วแล้วนะ"
"ค่ะ แม่ (แม่พี่เต้จ้า)คะ อินขอไปลาพี่เต้หน่อยนะคะ"
 ฉันค่อยลูบใบหน้าชายผู้เป็นที่รัก เป็นครั้งสุดท้าย ร่างกายเย็นเหลือเกิน ดูใบหน้าของเค้าซิ
ราวกับว่าพี่เต้เพียงแค่หลับเท่านั้น
"อินรักพี่ และจะรักพี่ตลอดไป คงไม่มีใครมาแทนที่พี่ได้" ฉันก้มลงประทับจุมพิตแรกและสุดท้ายของเราแก่พี่เต้     ลาก่อน พี่เต้ที่รัก แล้ววันนึงเราจะได้พบกันอีกครั้ง
/พี่เต้ คะ อินจะรอวันที่เราสองคนได้พบกันอีกครั้ง รออินนะคะ ไม่นานหรอกค่ะ/ 

 *-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------*

จบแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนมากที่อ่านมาจนถึงตอนสุดท้าย นี่เป็นผลงานเรื่องแรก หากมีตรงไหนอ่านแล้วเป็นไง คอมเมนท์ มาได้เลยนะ
เราจะได้นำมาพัฒนาตัวเองต่อไป---***-----