คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9
ชีคชาห์มา 9
ญาวี้ดหัวใจแทบจะวาย เพราะเสียงกรีดร้องนั้น...พอให้อิสระแก่เธอ ก็จะได้ยินเสียงเธอกรีดร้องโวยวาย..ที่สำคัญเธอร้องขอความช่วยเหลือ ทำความแตกตื่นตกใจกับคนของเขา ไม่ใช่แค่เสียงร้อง แต่เพราะเธอด่าทอเจ้านายของที่นี่ด้วย...แม้ว่าจะฟังภาษาอังกฤษไม่ได้มากนัก แต่คำว่า SHARMAH เสียงที่ชัดเจนนักก็คงจะฟังพอเข้าใจว่าเจ้านายตัวโดนด่า...
พวกสาวๆ ทำท่าตกใจ พากันส่งเสียงกันอลหม่านทำนองว่าผู้หญิงสาวสวยผมแดงคนนี้ช่างกล้า และตอนที่ต้องหามเธอออกมานี้เพราะเธอจะต้องชะล้างชำระกาย
ห้องอาบน้ำและห้องแต่งตัวของเรือนนี้อยู่ด้านนอก ต้องหามเอาตัวมิลานออกมา เธอกรีดร้องด่าทอ ดิ้นรน...เธอทำฤทธิ์มาก. สุไลมานเองก็เพิ่งวิ่งหน้าตาตื่นมาถึง
ญาวี้ดกำชับให้ผู้หญิงเข้าไปชำระกายของมิลานถึงห้าคน...โดยที่มิลานยังถูกมัดมือไว้ด้วยกัน....
“จัดการให้ร่างกายเธอสะอาดและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเสียใหม่เป็นชุดของเรา”
ชุดที่เตรียมเอาไว้...ชุดของนางนกทุกคน...
แต่สุไลมานก็เอ่ยท้วง
“เอาเสื้อคลุมให้เธอสวมด้วย”
“ทำไมล่ะ ท่าน”
“เพราะคนนี้พิเศษกว่าทุกคน อย่าให้เธอต้องเพิ่งเปิดเผยเนื้อตัวต่อหน้าเราเลย”
“ครับผม”
ญาวี้ดรับคำ และแสดงความหนักใจออกมา ปรารภแบบเล่าสู่กันฟังว่ามิลานฤทธิ์เดชมากแค่ไหน
“ตอนเธอร้องดังๆ ครั้งแรก ท่านชีคถึงกับชะงัก”
“ท่านคงยังเข้าใจว่าเป็นเสียงพวกนางนก”
“ใช่” สุไลมานรับคำ
“ท่านได้เข้าเฝ้าพระมารดาหรือยัง”
“ยังเลย วันนี้เข้าไปทอร์ฮาก็จะไม่สะดวกนัก...”
“พระมารดาจะเสด็จตามมาประทับที่เชวูเร็วๆนี้ เพราะนี่ใกล้ถึงฤดูกาลของการชมทะเล”
“หากมาก็ดี เราจะได้ไปรายงาน ว่าแต่เราจะจัดการอย่างไรกับเธอ”
“นั่นซิ เราจะฝึกเธอก่อนดีไหม ฝึกสักสามวัน”
“แต่เธอรู้แล้วว่าท่านชีคของเราพาเธอมา...”
“ใช่ รู้แล้ว ยังกังวลว่าเธอจะทำร้ายท่านชีคหรือไม่”
บุรุษสองคนสนทนากันอยู่หน้าห้องน้ำ และแน่นอนว่ามีทั้งเสียงร้อง เสียงตุ้บตั้บๆ สุไลมานหน้าตาตื่น
“นั่นใครทุบใคร คนของเจ้าทุบเธอหรือไม่ ไม่ได้นะ ...ญาวี้ด บอกพวกนางห้ามทุบตีเธอ แม้ว่าเธอจะอาละวาดดื้อดึงแค่ไหน คนนี้ห้ามทุบตี...สั่งสอน...”
ญาวี้ดเลยส่งเสียงกำราบ แต่มีเสียงโอดครวญกลับมา นางคนหนึ่งถึงกลับเปิดประตูห้องน้ำออกมาในสภาพที่เรียกว่าเปียกปอนไปหมดทั้งตัว
ไม่รู้ว่าน้ำบนหน้านางมีน้ำตารวมด้วยหรือไม่
นางรายงานปากคอสั่น... “เธอแรงมากเหลือเกิน ขนาดว่ามัดมือเธอเอาไว้แล้ว เธอยังถีบ ดิ้นรน...แทบจะทำอะไรให้เธอไม่ได้...เราพยายามจะชำระกายเธอ นี่ขนาดว่าเธอยังดูเหมือนมึนๆ ไม่ได้สติเต็มร้อย”
“นางแมวทะเลทรายเสียกระมัง ท่านสุไลมาน”
ญาวี้ดเอ่ยด้วยความหนักใจ...ผู้เฒ่าสูงวัยและเหมือนสตรีเอ่ยแกมรำพึง
“นกตัวที่สิบสามของท่านชีคจะพามาซึ่งความยุ่งยาก”
“แต่พระมารดาท่านทรงต้องการเธอให้มาเพื่อปลอบประโลมจิตใจของเจ้านายเรา เธอเป็นเหมือนเครื่องเยียวยาเจ้านาย”
“ท่านสุไลมาน เชื่อเราเถิด เราอยู่มานาน...ผู้หญิงคนนี้เงินซื้อเธอไม่ได้ และเราอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงกล้าจะปฏิเสธเจ้านายของเรา...เธอสวย และเธอดูดื้อรั้น พยศเกินกว่าจะควบคุมได้ ผู้หญิงคนนี้จะทำให้ชีวิตท่านชีคยุ่งยากอย่างไม่เคยมาก่อน หลังจากเธอเหยียบย่ำใจท่านชีคแล้ว การพามาเธอมาจะเท่ากับซ้ำเติม”
“เรากลับไม่คิดเหมือนท่านนะ ญาวี้ด”
“แล้วท่านคิดอย่างไร”
“เรากลับคิดว่าคราวนี้...ความรักที่เป็นแผลในใจท่านชีค จะทำให้ท่านชีคไม่ใช่สุภาพบุรุษอีก”
ญาวี้ดนิ่งไป ก่อนจะผ่อนลมหายใจระบายออกมายาว
“ไม่ดีเลยหากเป็นเช่นนั้น”
เพราะญาวี้ดถือตัวว่าเป็นเหมือนผู้อภิบาลดูแลท่านชีคหนุ่มมาตั้งแต่เขายังเป็นเด็กชายเยาว์วัย เขาภักดีต่อชีคชาห์มามาแต่แรกที่ต้องรับหน้าที่ผู้อภิบาล....เหมือนข้ารับใช้ เหมือนทาส...ที่ยกเอาเจ้านายไว้เหนือหัว
แม้ยามชีคชาห์มาเยาว์วัย เขาจะมีโอกาสที่จะได้รับใช้ คอยสอนให้อยู่ในกรอบระเบียบ
แต่เจ้านายก็ย่อมเป็นเจ้านายเสมอ จะไปเหนือกว่าและอวดอ้างตัวเองเหนือกว่าก็ย่อมไม่ได้
ญาวี้ดพร่ำสอนชีคน้อยให้เติบโตมาแกร่งกล้าสมกับเป็นลูกผู้ชาย และเวลาเดียวกัน ก็สอนให้ชีคน้อยรู้จักและตระหนักถึงการทำตัวมีศักดิ์ศรี แบบเจ้านาย
เป็นเจ้านายดีๆที่จะไม่ทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่า อันไม่ว่าจะเป็นบุรุษด้วยกัน หรือสตรี เด็ก คนชรา...
เขาย่อมไม่ต้องการเห็นชีคหนุ่มทำรุนแรงต่อสตรี
ไม่ว่าจะเจ็บแค้นแค่ไหน
สุไลมานกระซิบว่า “เราเคยได้ยินท่านชีคคร่ำครวญ ยามที่เจ็บปวดและคุมสติไม่ได้”
คร่ำครวญ รำพึงอย่างอาวรณ์...
นับจากนี้จักไม่มีเสน่หา
จะมีแต่ทัณฑ์ทรมา
เหมือนจะเซเล็กน้อย ญาวี้ดพยายามประคองตัวเองให้ยืนตรง ถอนใจอีกหน
“น่ากลัวนัก....”
เสียงในห้องน้ำยังดังออกมา...
“เธอก็ท่าจะพยศ วันไหนเจอกัน ไม่รู้ชะตากรรมจะเป็นไปอย่างไร”
“โอ....ญาวี้ด...อยู่ในสายตาพระผู้เป็นเจ้า...พระองค์จะประทานให้เป็นไปตามที่ควร อย่าหวั่นวิตกไปเลย”
ก่อนประตูจะเปิด...มิลานถูกพาออกมา เธออยู่ในเสื้อคลุมสีแดงสดกำมะหยี่เดินทอง...หน้าสวยสะอาดขึ้น แม้จะยังอิดโรย...เพราะอ่อนเพลียและยังไม่มีอาหารตกถึงท้อง..ในวันที่ผ่านมา
เธอเชิดหน้าสูง เธอเห็นบุรุษต่างวัยทั้งสอง เอ่ยออกมาแค่ว่า
“อย่าให้ได้เจอกับชีคใจร้ายคนนั้น”
สุไลมานผวาเฮือก...
“มิส...อย่าคิดร้ายกับท่านชีค”
มิลานดวงตาจ้า “แล้วที่เราถูกปองร้าย”
“ท่านชีคไม่เคยหมดรักมิสเลย”
สะดุดหูเป็นอันมาก...ไม่เคยหมดรัก...
โอ...แล้วมิลานก็พลันคิดออก
นี่...คงคิดว่าเธอเป็นแจ๊กเกอลีนหรือไร
มิน่าเล่า จึงยังไม่ยอมพบหน้าเธอ
หรือไม่...พวกนี้ก็ยังไม่ยอมให้ท่านชีคได้พบเธอเข่นกัน
ทั้งสุไลมานและญาวี้ดจึงได้แต่พากันตกใจ เพราะได้ยินเสียงหัวเราะแผดกังวาน
มิลานขำสิ่งใด
“ขำอะไรหรือครับ มิส” ญาวี้ดถามสุภาพ
“คิดว่าชีคชาห์มารักฉันหรือ”
“โอ....มิสยังไม่รู้ตัวหรือ สุไลมานเอ่ยถาม “มิสทำอะไรลงไปรู้ตัวหรือไม่”
“ฉันรู้ตัว มีสติเสมอ” มิลานเน้นเสียงตอบ “ฉันเข้าใจหมดแล้วด้วย ว่าอะไรเป็นอะไร” ดวงตาของเธอลุกโชติช่วง “ฉันคิดว่าวันนั้นมาถึงเมื่อไหร่...สนุกแน่”
เหมือนท่าทีของมิลานจะสงบลง แม้เธอจะทำท่าอาฆาตมาดร้ายชอบกลอยู่ก็ตามที สองหนุ่มต่างวัยพอจะโล่งอกขึ้นมาก่อนจะผวาพร้อมๆ กันกับเสียงเอ่ยต่อของเธอ
“ฉันไม่เคยรักเขา...และหากฉันเจอเขาอีก...คอยดูนะ หากฉันมีโอกาส...สิ่งที่เขาทำกับฉัน...มันราคาแพงจนคาดไม่ถึงกันทีเดียว...ลักพาตัว...และกักขัง หน่วงเหนี่ยวอิสรภาพ....ว่าแต่เขาจะขี้ขลาด ไม่กล้าพบหน้าฉันอีกแค่ไหน ไปบอกเขาซิ ไปบอกเขามาหาฉัน...ชาห์มา....”
เธอส่งเสียงดังตอนท้าย...
“แน่จริงก็ออกมาซิ หลบหน้าฉันทำไม....รักกันหรือ....รักมากแค่ไหน ทำไมไม่รีบๆ มาพบหน้าสุดที่รักของคุณ”
เธอทำให้ทุกคนตกใจ
“ชาห์มา”
เธอตะโกนลั่นอีกหน
และที่เธอต้องได้รับการปฏิบัติอีกหน คือการเอาเทปผ้ามาปิดปากเธออีกจนได้
แต่มิลานไม่ได้ทำท่าขัดขืนอีก แม้แต่จะประคองเดินยังไม่ต้อง เธอเดินนำหน้าผ่านไป...
“เอาละ...” ญาวี้ดพึมพำกับสุไลมาน “นางนกตัวที่สิบสาม...นางนกสาวตัวแสบ...ท่าผู้หญิงของท่านชีคจะไม่ธรรมดาแล้วนะท่าน”
“ก็เจ้านายของท่านกับเราธรรมดาที่ไหนกันเล่า” สุไลมานตอบได้ทันที “มีหรือเขาจะพบเจอกับผู้หญิงธรรมดาๆ ต้องแบบที่ไม่ธรรมดา ถึงจะสมกัน”
มิลานยอมกินอาหาร เธอได้พักในเรือนของญาวี้ด...อาหารที่เธอไม่คุ้นเคย...เธอมองดูอาหารนั่น..แต่ความหิวทำให้เธอไม่ได้โวยวายเรียกหาอาหารอื่น
เธอดื่มนม...และกินผลไม้ พวกอาหารคาวอย่างอื่นนั้น เธอมองๆ แล้วเมินไป ไม่ปริปากเรียกหา...ดูเหมือนเธอจะสงบ...แต่ญาวี้ดไม่ได้สบายใจนัก การสงบของผู้หญิงสาวสวยคนนี้เหมือนซ่อนเอาพายุไว้ภายใต้นั้นมากกว่า
ก่อนพายุจะมา ท้องฟ้ามักจะแจ่มใสเกินไปก่อนเสมอ
ท่าทางเธอจะก่อการร้ายได้อีกมาก ไว้วางใจลำบาก เพราะสายตาจัดจ้าของมิลานบอกให้รู้ว่าเธอยอมสงบลง ยอมนั่งกินอาหารโดยดีเพราะเธอต้องการสะสมเรี่ยวแรงกำลังกายไว้เพื่อจะก่อการร้ายๆ อีกแน่นอน
เธอนั่งพับขาอยู่บนพรม เสื้อคลุมนั้นปิดบังร่างเธอที่คนของเขารายงานว่าเธอแต่งตัวด้วยอาภรณ์แบบนางนกที่จัดหาให้...เสื้อเอวลอย และกระโปรงยาว มีตาข่ายทองถักประดับคลุมตรงหน้าท้อง แต่เธอไม่มีเครื่องประดับใดอื่นอีก เพราะพวกนางไม่สามารถจับมิลานเพื่อปล้ำให้เธอยอมใส่เครื่องประดับที่หู ที่จมูก และที่ข้อมือ....
ต้องปล่อยไปก่อน...ตอนนี้มือข้างหนึ่งของมิลานเป็นอิสระ แต่อีกข้างถูกผูกมัดเอาไว้กับราวเหล็กในห้อง...
ข้อเท้าของเธอถูกห่วงทองร้อยมัดแล้วโยงผูกเอาไว้...
สภาพของเธอเหมือนนางทาสที่เห็น
พวกนางในฮาเร็ม....อนาถตัวเองนัก แม้จะไม่เห็นเงาตัวเองยามนี้เพราะห้องนี้ไม่มีกระจกเงา แต่เธอรู้ว่าภาพตัวเองคงดูไม่ได้
แค้นนัก
แค้นนี้ไม่มีวันลืม
ผู้ชายคนนั้นคนเดียว
ชีคชาห์มา
เขาร้ายกาจมาก
แต่แน่นอนแล้วว่าเขาคิดว่าเธอคือแจ๊กเกอลีน
เจอหน้ากันเมื่อไหร่...ก็เมื่อนั้น....มิลานบอกตัวเอง....เธอมีจุดอ่อนของเขา
เรื่องแจ๊กเกอลีน
คนของเขาบอกเธอเองว่าเขารักแจ๊กเกอลีนมาก
มากเท่าไหร่ยิ่งดีเท่านั่น
มิน่า...ท่านชีคผู้ร้ายกาจถูกผู้หญิงสลัดรัก....รู้ถึงไหน..จะอายแค่ไหนกันล่ะนั่น
ได้เวลาเอาคืน.ตอนไหนมิลานไม่รู้ ...รู้แต่ว่าสนุกแน่ๆ
“มิส...ทานอาหารอีกสักนิด”
“พอแล้ว เราดื่มนม และกินผลไม้...”
“ส้มมีอีกแยะนะ มิส”
เพราะมิลานทำท่าจะชอบส้ม
“รสจัด...แต่อร่อย”
ส้มที่มีเนื้อแน่น และไม่มีกาก...เปลือกหนา กลิ่นส้มหอมฟุ้ง
“มิสชอบอินทผาลัมไหม...มีแบบอบแห้งที่ไม่ได้ใช้น้ำตาลเลยนะ ของแท้ๆ....อบตามแบบเราโดยเฉพาะ...แล้วสอดไส้ด้วยเม็ดอัลมอนด์อย่างดี”
“มันหวานไป”
เพราะลองไปแล้วหนึ่งคำ มิลานก็แทบจะคายออก รสหวานของตัวอินทผาลัมเอง เธอไม่อยากแสดงกิริยาการด้วยการคายสิ่งที่เคี้ยวในปากแล้วออกมา
“เข้ามานั่งใกล้ๆ ฉันซิ”
เหมือนเธอออกคำสั่ง...
แล้วเธอก็บุ้ยใบ้ไปทางญาวี้ด
“คนนี้ ไม่ใช่คนนั้น”
เธอบึ้งตึงใส่สุไลมาน แถมยังขับไล่
“ไปให้พ้นหน้าฉัน”
สุไลมานยิ้มแห้งๆ
“ท่านออกไปก่อน เราจัดการเอง” ญาวี้ดบอก “มิส...สัญญากับผมก่อนว่าจะไม่ส่งเสียงร้องอีก”
“อย่าต่อรองกับฉัน” มิลานบอกเสียงห้วน
“ผมจะดูแลมิสอย่างดี”
“ฉันอยากเจอกับท่านชีค”
“หากมิสทำตัวน่ารัก...ผมจะรีบจัดการ”
“น่ารัก....ให้เราทำตัวแบบไหน หรือ ที่เรียกว่าน่ารัก”
เธอย้อนถาม “ทำกันเสียเพียงนี้ ยังจะเรียกร้องให้ฉันทำตัวน่ารักอีกหรือ มันไม่มากไปหน่อยหรือ แล้วคิดกันไหมว่านั่นมันยุติธรรมกับฉันแล้ว”.
เจ้าหญิงลาล่าห์เป็นฝ่ายต่อโทรศัพท์มาสอบถามกับสุไลมาน...เรื่องของนางนกตัวที่สิบสาม ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง สุไลมานก็ทูลกลับไปด้วยซุ่มเสียงหนักใจ
“เธอดื้อมาก ยังไม่รู้เลยว่าจะเป็นอย่างไร”
“เจอกับชาห์มาหรือยัง”
“ยังเลยพะยะค่ะ กระหม่อมคิดว่าน่าจะได้รับการฝึกเสียก่อน”
“อือม์...จะฝึกให้เชื่องก่อนหรือ”
“หากมาเจอว่าเธอดื้อมากแล้วจะรู้ว่าทำไมต้องฝึก และฝึกหนัก”
“ดื้ออย่างที่เจ้าบอก จะยอมให้ฝึกหรือ”
“มีทางออกอยู่อย่างพะยะค่ะ”
“อย่างไร”
“เธอรู้แล้วว่าเธอจะต้องพบท่านชีค”
“หือ....เธอรู้ได้อย่างไร”
“เธอเป็นคนฉลาดมากด้วยพะยะค่ะ” เสียงรายงานบอกต่อ “คาดว่าเธอจะต้องยอมรับการฝึกหากนั่นจะทำเธอได้พบกับท่านชีคเร็ววัน”
“ฉันจะยังไม่เข้าไปที่นั่นนะ ให้จัดการกันเองก่อน”
“พะยะค่ะ”
“อย่าให้มีเรื่องร้ายๆ ตามมา...ฉันเชื่อว่าชาห์มากับเธอคงจะปรับความเข้าใจกัน อาการของชาห์มาอาจจะดีขี้น”
ญาวี้ดนำนางนกหมายเลขสามและสี่มารับใช้เขาในค่ำคืนวันนี้ พวกนางร้องเพลง..เต้นรำให้เขาดูด้วยความสำราญและผ่อนคลาย...ยามพวกนางเยื้องย่างเรือนกาย...พลิ้วไปตามจังหวะเพลง...
เขาได้รู้สึกถึงความยวนใจ...เมื่อร่างกายเรียกร้อง...เขาผ่อนคลายปล่อยอารมณ์ตามไปได้ พวกนางเคลื่อนกายใกล้เข้ามาหา....ด้วยท่าทีอันปรุงแต่งจริตเพื่อให้เขาได้รับความพึงพอใจอันเต็มที่...
ชีคหนุ่มรู้ว่าเขากดดันจากข้างในมากและเขาก็ยังเป็นนบุรุษ...ร่างกายเรียกร้อง...พอควบคุมกักเก็บมันเอาไว้นานเข้า มันเหมือนมีแรงระเบิดอยู่ในตัวและรอวันที่จะตูมออกมา
ค่ำคืนนี้เช่นกัน เขาทอดกายลงระหว่างนางนกทั้งสอง
พวกนางปรนนิบัติเอาใจ...
โดยที่เขาไม่ได้ร้องขอ..พวกนางถูกฝึกมาอย่างช่ำชองในการทำให้ผู้ชายมีความสุข
การสัมผัสตัวเขาโดยเรือนกายอันอรชรของพวกนาง...กำเริบในอารมณ์ของชีคหนุ่มก็ปะทุ ประดุจว่าก่อไฟขึ้นจากมีควันก่อนแล้วโดนเป่า...โดนกระพือด้วยแรงลม...ด้วยอารมณ์อันหนักหน่วงภายในใจของเขา
ชีคหนุ่มปล่อยตัวเองไปตามกระแสอารมณ์...อิ่มเอิบ เคลิ้ม...
ก่อนที่อะไรบางอย่างจะเข้าตาแล้วกระทบใจ
ปอยผมสีแดง...ที่เข้าตา
นางนกผมแดง...
สาวผมแดง...นางผมแดง...ตามที่เขาเคยสั่ง...
แต่นางคนนั้น...คนที่ถูกพาลงจากเครื่องบิน....
เขาเพิ่งนึกได้ว่านางผมแดง
ผู้หญิงของสุไลมานผมแดงด้วยหรือไร
เขาเอะใจ...ยังจะที่เรือนของญาวี้ด....นางนกตัวล่าสุด...
“สุไลมาน”
เขาเรียกเสียงดัง คนถูกเรียกถลาเข้ามาหลังจากเปิดประตูห้องแล้ว
“ครับผม”
“นางที่เจ้าพามาจากอเมริกาด้วย....ผู้หญิงของเจ้า ผมสีอะไร”
สุไลมานผวาเฮือก ตอบไม่ได้
“ทำไมเจ้าไม่ตอบเรา”
“เอ้อ....”
“นางผมสีแดงหรือไม่ แดงอย่างนี้”
เขาจับปอยผมของนางนกหมายเลขสามขึ้นมา...
พวกนางสองคนก็กำลังตกใจ...ท่าทีท่านชีคหนุ่มเหมือนกำลังพิศวงสงสัยบางประการ และทำให้พวกนางหยุดการปรนนิบัติก่อน ท่านชีคท่าจะไร้อารมณ์เสน่หาในราตรีนี่อีกแล้ว
การเอาใจชีคหนุ่มรูปงามท่าจะไม่ง่าย พวกนางนกคุยกันเองว่าหากนางคนไหนสามารถปลุกเร้าให้ท่านชีคอิ่มเอมอภิรมย์ได้นั้น ญาวี้ดจะเติมเหรียญทองใส่ถาดทองเล็กๆ ในกรงทองให้เพิ่มเติมจากที่เคยได้ประจำวัน...เหรียญทองพวกนั้นสามารถจะนำไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้ เมื่อหมดสัญญาว่าจ้างเป็นนางนกประจำตำหนักนี้แล้วในวันข้างหน้า
“นางคนหนึ่งที่อยู่เรือนญาวี้ด ใช่ไหม”
ชีคหนุ่มถามลอยๆ
สุไลมานมีพิรุธ เพราะตอบไม่ได้นอกจากทำท่าอึกอักๆ
ชาห์มาลุกขึ้นยืนทันที หน้าตาเริ่มมีอะไรบางอย่างที่บอกให้รู้ว่ากำลังจะก่อพายุ...ที่อาจจะรุนแรง
สุไลมานไม่รู้ว่าการเจอกันของคนรักเก่าจะเกิดอะไรตามมา
“เราจะไปที่นั่น เดี๋ยวนี้”
“แต่ว่า...”
“อย่าห้ามเรา สุไลมาน ถอยไป”
ชาห์มาจัดเสื้อผ้าให้ตัวเอง....ชุดนอน...ที่มีเสื้อคลุมกำมะหยี่สีแดงมีแถบทองขลิบริม ก้าวยาวๆไปจากห้องนอนใหญ่ที่น่าจะมีแต่ความสำราญ แต่บัดนี้ความสำราญหมดแล้ว
สุไลมานวิ่งกระหืดกระหอบตามมาร้องบอกตัวเองในใจว่า...
“สนุกแน่ คืนนี้”
ความคิดเห็น