ชีคชาห์มา

ลำดับตอนที่ #5 : 5

ชีคชาห์มา  5

เจ้าแม่เสด็จกลับไปแล้ว แน่ละ  ชีคหนุ่มรู้ดีว่าเจ้าหญิงพระมารดาไม่พอพระทัยกับสิ่งที่มาพบเจอ สิ่งที่เขากระทำ  ไม่เห็นด้วย แต่ทว่ายังขัดเขาไม่ได้  เขารู้ว่านับจากนี้ทุกทางที่ทรงทำได้ เจ้าหญิงลาล่าห์จะกระทำเพื่อให้เขาเลิกเลี้ยงนก

ชีคหนุ่มยักไหล่เล็กน้อย  ไม่ใช่เพราะเขาไม่นับถือพระมารดา แต่เขาไม่ได้เป็นเด็กที่เธอจะมาควบคุมให้เขาอยู่ในกรอบที่เธอปรารถนา...เขาพอใจกับสิ่งที่เขาได้เลือก  เพราะเขาไม่ได้เลือกโดยไม่ได้คิดไตร่ตรองก่อน...

เมื่อเขาอยากเลี้ยงนก...เมื่อเขาคิดว่าอิสตรีสวยงามทั้งหลายไม่ต่างจากนกที่เขาหาซื้อได้ด้วยเงินมาเลี้ยงดู  และ  “เล่น”  ไม่ได้จริงจัง  มันก็เป็นไปตามนั้น

ชีคหนุ่มถือความพอใจของตัวเองเป็นใหญ่  แต่จริงๆ แล้วเขารู้  เขาเท่าทันตัวเองว่าเขาชดเชยเยียวยาให้กับตัวเอง

มีอย่างเดียวที่เขาไม่ได้ทำ คือการแก้แค้น

เขาไม่ได้แตะต้องแจ๊กเกอลีน ไฟเลอร์

โทษผิดของหล่อนคือ ทำร้ายเขาโดยที่หล่อนเจตนา

เมื่ออีโก้อันสูงส่งของเขาถูกแตะต้องและทำร้าย...นั่นทำให้เขาเซซวนและเจ็บปวด...มันเจ็บ...มันเสียหน้าเสียใจ และเขาเยียวยาอาการตัวเองด้วยการทำในสิ่งที่จะทำให้ตัวเองเจ็บปวดน้อยลง

แต่เขาไม่ได้ไปฉุดหล่อนมาเป็นนกในกรงทอง

แต่แจ๊กเกอลีนไร้ค่าเกินกว่าจะเป็นนกน้อยๆ ของเขาได้อีก

เขาจะไม่แตะต้องหล่อน...เขาส่งหล่อนลงนรกไปแล้ว

หล่อนยังร้ายกาจ...ขนาดด่าเขาแล้ว...หล่อนยังกล้ามารยาจะโทรหาเขาออดอ้อนทำนองว่าหล่อนยังไม่หมดใจ...แต่หล่อนจำต้องเลิกรา  หล่อนสงสารเขา เวทนาเขา...ข้อนี้เกินกว่าเขาจะรับได้  คนอย่างเขาไม่เคยต้องการความสงสารหรือเวทนาจากใคร

เขารับไม่ได้หากแจ๊กเกอลีนจะเหลียวแลเขาเพราะเหตุนั้น

เขาหรือ...รัก...ใคร่..เสน่หา  ปรารถนา...ทุกสิ่งในตัวหล่อนที่เขาเคยได้เสพ  เคยได้สมในความรู้สึกมันรวมกันทุกอย่าง...มิอาจจะให้เป็นเรื่องผ่านเลยไป เขาจึงขอหล่อนแต่งงาน หวังใจว่าหล่อนจะมามีชีวิตอยู่ในอิบบาห์ เชวู เฉกเช่นผู้หญิงของเขา  หล่อนจะยินดีเป็นสตรีในอิบบาห์  เชวู  อยู่กับเขา  เขาจะสถาปนาหล่อนเป็นเจ้าหญิง  เปลี่ยนศาสนามาเป็นเช่นเดียวกับเขา...

ชีวิตในอิบบาห์  เชวู สำหรับสตรีอาจจะมีบ้างที่ต้องอยู่เบื้องหลัง  และอยู่ในคำสั่งของผู้ชาย แต่ชีคหนุ่มรู้ว่ามันไม่ใช่ชีวิตเลวร้าย

เจ้าหญิงพระมารดา เจ้าหญิงพี่ๆ  พระญาติผู้หญิงองค์อื่นๆ  หรือแม้แต่เจ้าหญิงของบ้านเพื่อนเมืองมิตรรายรอบในเวิ้งอ่าวนี้ก็ล้วนแล้วแต่มีความสุข  สหายของเขา...เจ้าชายอิบราฮิม อัลแมนโซก็มีพระชายาเป็นนางต่างชาติเช่นกัน  แม้เขาจะไม่ได้สนิทสนมกับเธอ...แต่เธอคือพระชายาที่อัลรักอย่างเทิดทูนและเธอเป็นว่าที่พระราชินีในวันหน้าของอารูก้าอย่างสง่างาม นั่นเพราะเธอปรับตัวได้

เรเนียสูงส่งกว่าแจ๊กเกอลีนในภูมิหลัง  เรเนียเป็นลูกสาวเศรษฐี  เป็นนักธุรกิจสาว เคยเป็นนักกีฬายิงปืน  เป็นนางแบบระดับสตาร์ เป็นผู้หญิงคนดัง  ก่อนจะยอมทิ้งชื่อเสียงความโด่งดังทุกอย่างมาเพื่ออารูก้า  แม้จะมีคำแย้งอย่างที่รู้ว่าเรเนียมีสายเลือดทะเลทรายในตัวเองบ้าง 

แต่เรเนียก็ยังทำได้

แจ๊กเกอลีนไม่ได้มีศักดิ์เท่าเรเนีย  ก็แค่หญิงสาวแสนงามคนหนึ่ง  เร้าใจ..ทำให้เขามีความสุขและเขาคิดว่าหล่อนหัวอ่อนเพียงพอจะรับหล่อนมาอยู่ที่อิบบาห์ เชวูได้อย่างเปี่ยมสุข ให้ความรัก ให้ความไยดี  แต่ทว่าหล่อนไม่ได้เป็นเช่นนั้น  เขาเหมือนของเล่นของหล่อนเพราะหล่อนตอบปฏิเสธไปกับชายอื่น  ทิ้งเขาไว้กับความผิดหวัง

ผิดหวัง..ยังร้ายลึก

สำนึก ด้านชา พาป่วนปั่น

ที่เธอทำยิ่งกว่าฆ่ากัน

ฟาดฟันความทะนงแหลกลงไป

เขาจะต้องเยียวยาตัวเองให้ได้

เรียกเอาศักดิ์ศรีตัวเองคืนมาให้ได้...ชีคหนุ่มสัญญากับตัวเอง วิธีการของเขาอาจจะทำให้พระมารดาห่วงใย

...เจ้าแม่  ขอเวลากระหม่อมสักระยะ...

ชีคหนุ่มทูลอยู่ในใจ...และเขาก็ได้พบกับนกสาวคนแรก

สุไลมานกับญาวี้ดร่วมมือกัน  ได้นกสาวที่เขาต้องการ...นางนกตัวเพรียวผิวขาวนวล...เจ้าหล่อนน้อมตัวลงทำความเคารพ แล้วช้อนตาขี้นมองเขา  แววตาหยาดเยิ้ม...หล่อนถูกสั่งให้คุกเข่าลงเบื้องหน้า...ชายหนุ่มทอดตามองลงต่ำ สบดวงตาฉ่ำเป็นเงา...ชีคหนุ่มยิ้มหยันกับความหยาดเยิ้มที่ได้เห็น  นางน่าจะต้องการให้เขาสัมผัสจับต้องให้เขาเชยชม

เขาเพียงแต่วางมือที่มีนิ้วยาวเรียว นิ้วสวยของเขาที่ประกอบกันเป็นมือเรียวยาว...มือของคนที่ใครต่อใครว่าเป็นมือของคนมีชีวิตที่ดี...มีความสมบูรณ์พร้อม....มือนั้นวางบนเส้นผมสีแดง...

เขาคีบมันขึ้นมาปอยหนึ่งก่อนจะปล่อยลง  “ย้อมไหม”

สุไลมานทำท่าอ้ำอึ้งอึกอัก

“บอกมาตามจริง” เขาบอกเสียงเรียบ

“ย้อมครับ”

เขาปล่อยปอยผมนั่นลง...ถอนใจเบาๆ..แล้วเลื่อนมือจากบนศีรษะนางนกตัวนั้นที่ปลายคาง ดันคางแหลมๆ นั้นด้วยนิ้วมือให้ดวงหน้าแหงนเงยขึ้น....ดวงหน้าสวย...แต่ความสวยไม่มีผลอะไรกับเขาเลย ไม่มีกระทั่งความปรารถนาที่เขาแน่ใจว่าความหยาดเยิ้มในดวงตานั้นเพียงแต่เขาเรียกร้องสักนิด  นางก็พร้อมจะตอบสนองอย่างเร่าร้อนรุนแรงแน่นอน

แต่...ยังก่อน

เขาดันคางนางให้แหงนหน้าเงยสบตากับเขาเช่นนั้น  ก่อนจะยิ้มมุมปาก

“พร้อมจะเป็นนกของเราหรือไม่”

“ค่ะ”

“ลองร้องเพลง”

“ได้ค่ะ”

“นางชื่อ...” สุไลมานจะรายงานขานชื่อ

ชีคหนุ่มหันขวับมา ดวงตาจ้า เสียงกระด้าง  “เราไม่ต้องการรู้ชื่อนาง”

สุไลมานผวารับคำลนลาน  “ครับผม”

“นางจะมีแต่หมายเลข....นางมาคนแรก...หมายเลข1  นกหมายเลขหนึ่ง”

“ครับผม...หมายเลขหนึ่ง”

เขายิ้ม พึงใจ...

“ไล่หมายเลขไป...”  เขาสั่งการ  เย็นชา...เหมือนโหดร้าย

พวกนางนกนี้ไม่มีความหมาย...พวกนางจะเป็นอะไรได้นอกจากของเล่น...สัตว์เลี้ยง...สัตว์สาวแสนสวยที่เขาไม่อยากให้พวกนางมีชื่อ...เขาจะไม่ตั้งชื่อหรือเอาชื่อพวกนางมาเรียกขาน...จะเรียกเป็นหมายเลข...ไล่กันไป...หนึ่ง...สอง สาม...จะมีนางนกสักเท่าไหร่ก็ย่อมได้...กรงทองจะสร้างขึ้นมาเท่าไหร่ก็ได้....แล้วหากวันไหนนกตัวไหนไม่น่าอภิรมย์สมใจ เขาก็จะให้พวกนางจากไปมีอิสรเสรีไม่ต้องอยู่ในกรงทองอีก

แต่เขารู้...ชีคหนุ่มหยามหยันในใจ พวกนางไร้หนทางจะไป  ใครบ้างมาชมชอบกรงทอง  ไม่ชอบเงินในถาดที่มีให้ พวกนางรักเงิน...ไม่ได้รักในตัวเขาแน่นอน

พวกนางซื้อได้

เป็นนางนกที่ซื้อด้วยเงินได้

ก็เท่านั้น

เขาเอามือลงจากคางนั้น  นางนกที่เขาไม่ยอมถามหาชื่อก็เอ่ยเอื้อนร้องเพลงเสียงใส...

ไม่ได้ไพเราะสักเท่าใด...แต่ว่าก็พอใช้ได้...

“เต้นรำล่ะ”

“ได้ค่ะ” นางทำตามเหมือนเป็นเช่นนางทาสกระนั้น  นั่นเพราะนางได้รับการฝึกสอนกรอกหูว่านางอยู่ในฐานะไหนแล้วต้องทำตัวอย่างไร มันเป็นหน้าที่ตามการว่าจ้าง...เรียกเสียโก้ว่ามาเป็นศิลปินส่วนตัวที่บ้านของท่านชีค...

แต่จริงๆ แล้วนางมีค่าแค่นกตัวหนึ่งที่ต้องทำตามคำสั่งเขาเท่านั้น 

เขาทอดตามองจังหวะการเต้นรำ ท่วงท่าอันยั่วยวน...ญาวี้ดมายอบตัวลงข้างหลังเขา  เอ่ยถามเบาๆ

“ท่านจะเข้านอนเลยหรือไม่”

เขายิ้ม...

“ยังไม่ผ่านเวลาอาหารมื้อค่ำของเรา”

“เอ้อ...”

“เข้าใจพูดนะ  เข้านอน....จะถามเราตรงๆ เลยก็ได้ว่าเราอยากนอนกับนางเลยหรือไม่”

“ไม่กล้าจะถามเช่นนั้นครับ”

“ลองดูก็ได้” เขาบอก  ลุกขึ้นไม่ได้สนใจจะดูการเต้นรำของนางนกอีก  ชีคหนุ่มเดินผ่านลานกว้างที่รับลมจากทะเลได้เต็มที่ ก่อนจะผ่านไปสู่ห้องนอนใหญ่ในอีกปีกตึกของตำหนักซอฟิฮาห์  พื้นที่ทอดเป็นทางเดินคือกระเบื้องแก้วราคาแพงที่มีการเพ้นท์ด้วยมือ แต่ละแผ่นงดงาม...สีโทนส้มเหมือนสีทราย...ให้ความอบอุ่นเมื่อเห็นสีนั้นแต่ตัวเนื้อกระเบื้องเย็น เขาเดินผ่านนางสาวใช้ที่ยอบตัวลงนั่งลงเป็นแถวเมื่อเขาเดินผ่าน...เขาจำไม่ได้ว่าที่นี่มีสตรีกี่คนและแต่ละคนทำหน้าที่ใด จำหน้าพวกนางก็ไม่เคยได้ อาจจะเพราะเขาไม่เคยหยุดมองนางพวกนั้นว่าหน้าตาเยี่ยงไร สวยงามหรือไม่

พวกนางมีหน้าที่ต้องทำ...ทำให้ซอฟิฮาห์เหมือนสรวงสวรรค์ สะอาด งดงาม..น่าอยู่เสมอ...ไม่ว่าเขาจะหรืออยู่พักหรือไม่ก็ตามที  เขาไม่เคยคิดว่าจะต้องจดจำพวกนาง  ชีคหนุ่มเดินผ่าน ด้วยฝีเท้าอันมั่นคง...ญาวี้ดตามเข้ามาโดยพยักพเยิดกำชับให้สุไลมานพานางนกตัวใหม่เข้ามา

นางไม่มีชื่อ 

ห้องที่เขาเข้ามามิใช่ห้องนอนใหญ่ที่ซอฟิฮาห์ เป็นห้องพักผ่อนชั้นล่างของตำหนัก...ห้องสำราญใจ...และนางนกหมายเลขหนึ่งกำลังถูกส่งเข้ามารับใช้และปรนนิบัติเขา

สุไลมาน แตะแขนนาง แล้วกำชับว่า   “อย่าทำให้ท่านชีคไม่พอใจ  อย่าพูดมาก...ห้ามไปพูดคุยซักถาม...เจ้ามีหน้าที่แต่ให้ความสำราญ  และปรนเปรอให้ ท่านชีคมีความสุข”

“ค่ะ”

“ท่านชีคไม่ต้องการรู้ชื่อเจ้า ประวัติเจ้า ไม่ต้องไปรายงานหรือสาธยายบอกท่าน”

“ค่ะ”

“อย่าให้ท่านอารมณ์เสียได้  ไม่อย่างนั้นเจ้าจะเดือดร้อน”

“ค่ะ”

สุไลมานเลยพอจะโล่งใจ  เขาส่งนางนกหมายเลขหนึ่งเข้าห้องไปรับใช้ท่านชีคของเขาแล้วก็เดินมาหาญาวี้ด

“เจ้าว่าเจ้าสอนพวกนางดีหรือไม่”

“ดีซิ  ท่านสุไลมาน  ฉันสอนพวกนางให้ปรนเปรอเจ้านายของเรา ให้มีความสุข ความสำราญอันปิติเปี่ยมสุขอย่างสุด ๆ พวกนางแม้จะมิใช่คนยึดอาชีพบริการพลีกายมาก่อน  แต่พวกนางเป็นสตรีที่เราสามารถสอนให้นางกระทำการเช่นนั้นได้”

“ดี” สุไลมานเอ่ยชม  “หวังว่าท่านชีคจะชมชอบนาง”

“ฉันกลัวอยู่แค่ว่า...”

ญาวี้ดพูดแล้วหยุดไป  สุไลมานมองหน้าเหี่ยวย่นนั่น...ญาวี้ดเป็นผู้เฒ่าของซอฟิฮาห์ อยู่มาตั้งแต่ในวังหลวง...และถูกส่งให้เป็นพ่อบ้านคุมตำหนักที่พักของชีคชาห์มามาแต่แรก...นับจากบ้านหลังแรกที่ชีคหนุ่มแยกตัวจากวังหลวง บ้านของเจ้าพ่อและเจ้าแม่ ญาวี้ดทำงานด้วยความซื่อสัตย์  จงรักภักดีอย่างไม่มีอะไรต้องตำหนิ

“มีอะไรว่ามา”

“ชีคของเรามิได้พอใจในอิสตรีง่ายดาย”

สุไลมานเลิกคิ้ว... “จะบอกฉันว่าเจ้านายหนุ่มของเราเลือกมากอย่างนั้นหรือ”

“เท่าที่ผ่านมาเป็นเช่นนั้น...ฉันเคยจัดหาสตรีเข้าไปปรนเปรอ แต่พวกนางก็ออกมาร่ำไห้ฟูมฟาย”

“เรื่อง...”

“ท่านชีคไม่ได้แตะต้องพวกนางเลยน่ะซิ”

“อะไรกัน ญาวี้ด...ร่างกายของบุรุษย่อมจะร้องเรียกหา...”

“ใช่...และพวกนางได้ปรนเปรอเต็มที่...เว้นแต่ว่ามันก็เป็นไปฝ่ายเดียว...ท่านชีคมิได้สมเสน่หาด้วย”

“ฉันไม่เข้าใจเลยนะ  ญาวี้ด”

“ฉันถึงกลัวว่านางนกตัวนี้จะทำไม่ได้”

“แล้วจะเกิดอะไรขึ้น”

“ขอเพียงแต่ให้ท่านชีคเข้าใจว่าฉันฝึกนางเต็มที่แล้ว หากชีคไม่สมเสน่หา ก็เพราะหัวใจของท่านไม่เปิดออกรับ”

สุไลมานได้แต่ทอดถอนใจมองไปยังประตูไม้ที่ประดับด้วยทองคำที่ห่วงพับ และที่จับ...ก่อนจะเอ่ยว่า

“หากเราทำดีที่สุดแล้ว เราคอยดูผลของมันก็พอนะ”

             นางนกร่ายรำ ร้องเพลง..และเข้ามาเคลียคลอ  แต่ทว่าเขาก็ยังนอนตะแคงตัว เอนอิงข้อศอกลงกับกองหมอนนุ่ม....บนฟูกหนา...รอบเตียงที่ม่านสีขาวรูดรวบไว้...ข้างๆ เตียงมีโต๊ะที่วางถาดผลไม้...หลากสีสดใส...สดใหม่พร้อมจะกัดกินได้ตลอดเวลา  น้ำผลไม้ในขวดก็ตั้งเอาไว้ น้ำสีแดง...สวยงาม...หล่อนเข้ามารินน้ำผลไม้ใส่แก้วก้านสูงที่ตรงรอยต่อกับก้านแก้ว ฝังด้วยคริสตัลเม็ดเล็กระยิบระยับรายรอบ  ตัวแก้วผ่านการเจียระไนได้เหลี่ยมมุมจนแก้วนั้นมีเสียงกรุ๊กกริ๊กใสๆ

นางป้อนเครื่องดื่มให้เขา...หยอกเย้า...หลังจากวางลงไปที่เดิม  โดยการเอามือผลักอกให้เขาเอนลงนอนราบ  นางพยายามอย่างยิ่งจะทำให้เขาพึงใจ แต่ทว่า...ทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

ร่างกายที่มีส่วนโค้งเว้าอันงดงามทาบทับกับเนื้อตัวกายอันเปล่าเปลือยของเขา  นางลูบไล้เล่นที่แผงขนหน้าอก....เขาไม่ได้ปัดมือนางออกไป...ดูทีซิว่านางจะทำได้ไหม

ก็เขายังปกติ

เขายังเฉยเมย

ร่างกายเขาไม่มีการเรียกร้องหรือจะตอบสนอง

สิ่งที่เสนอมานั้นก็น่าเร้าใจ...แต่เขาก็เหมือนไม่มีไฟ

เขาเป็นอะไรไป  ชีคหนุ่มถามตัวเอง ไม่ถึงกับตกใจ แต่ค่อนข้างกังวลเล็กน้อยเพราะหากเขาไม่มีการตอบสนองเท่ากับว่าแจ๊กเกอลีนมีผลต่อเขา

ไม่...

เขาจะไม่ยอมแพ้แก่แจ๊กเกอลีน

แต่ว่า...เวลาผ่านไป...

นกหมายเลขหนึ่งทำหน้าดุจจะร้องไห้เสียให้ได้

“ท่านเจ้าคะ”  นางเอ่ย...เสียงเครือ   “ทำไม...”

เพราะนางถูกฝึกฝนมาอย่างดี....นางเงยหน้ามอง...ยามนี้นางหมอบราบทาบทับตัวเองกับเขา....นางลดตัวลงต่ำมาเหมือนจะปรนเปรอเขาในท่วงท่าที่ถูกสอนให้เอาอกเอาใจ...และมันเคยได้ผล....แต่คืนนี้ หล่อนทำไม่ได้ 

ชีคหนุ่มผงกศีรษะขึ้นมอง  แววตาเยือกเย็น

“ได้โปรด...”

นางต้องการให้เขาปลดปล่อย....

ชีคหนุ่มไม่ตอบ

เขาทิ้งศีรษะลงบนหมอนตามเดิมเอ่ยเรียบๆ

“ออกไป”

แต่นางยังเคล้าเคลีย

“ออกไป”

เขาแผดเสียงดังขึ้น

“แต่ว่า...ท่านยัง...”

“เราให้เจ้าออกไป”

เขาเสียงดัง ดุดัน  และยังยกระฆังแก้วเจียระไนบนโต๊ะข้างเตียงมาเขย่าแรงๆ

ญาวี้ดถลันเข้ามาในห้องเหมือนรออยู่หน้าห้อง ไม่ได้ไปพ้นจากตรงนี้

“เอานางออกไป”

ญาวี้ดมองนางนกหมายเลขหนึ่งที่บัดนี้ทั้งกายของนางปราศจากอาภรณ์ เหมือนนกที่โดนถอนขนออกจากตัวหมดแล้ว นางทำท่าดุจจะร่ำไห้ ลนลานและเอ่ยวิงวอน

“ฉันทำดีที่สุดแล้ว...”

“ญาวี้ด...พานางออกไปเดี๋ยวนี้”

“ครับผม”

ญาวี้ดตรงไปคว้านางนกหมายเลขหนึ่ง  คว้าเอาเสื้อผ้าของนางติดมือมาด้วย  รีบพานางออกมา นางกำลังร่ำไห้วิงวอน

“อย่าลงโทษฉันนะคะ เพราะฉันทำดีที่สุดแล้ว แต่ท่านชีค โอ...ทำไมไม่บอกฉันว่าท่านชีคตายด้าน”

ญาวี้ดเงื้อมือขึ้นทำท่าจะตบลงบนหน้านั้น  นางทำท่าหวาดกลัว  ญาวี้ดลดมือลงช้าๆ

“ไสหัวไป...”

นางก้มหน้าลนลาน  แล้วญาวี้ดก็นึกได้

“มานี่” เขาดึงนาง  ปลิวติดมือไปยังในห้องที่เหมือนสวนในร่ม ห้องที่มีกรงนกวางอยู่...นกหมายเลขหนึ่ง กรงหน้าสุด...เขาเปิดประตูกรงออกใส่นางเข้าไป โยนเสื้อผ้าตามไปด้วย นางร่ำไห้คร่ำครวญ

“ไหนว่าท่านชีคจะทำให้ฉันมีความสุข แล้วทำไมท่านชีคของท่านถึงได้เย็นชาเสียเพียงนั้น...หากเขาปกติดี เขาจะไม่เป็นเช่นนั้น  เขาผิดปกติหรือ”

คนดูแลซอฟิฮาห์เดินออกจากห้องไปแล้ว  นางนกหมายเลขหนึ่งได้แต่คร่ำครวญอย่างเสียใจว่าทำไมตัวเองไร้ความสามารถ

ญาวี้ดเดินกลับเข้ามาในห้องสำราญของชีคหนุ่มอีกหน  ไม่กล้าส่งเสียงดังนัก

“ญาวี้ด...”

เสียงเรียกมา  คนรับใช้เฒ่ายอบตัวลง  ชีคหนุ่มเบือนหน้ามามอง

“เรายังไม่ต้องการพวกนาง...ไม่ต้องเอามารับใช้เรา  เอาแค่ให้นางร้องเพลงกับเต้นรำก็พอ”

“ได้ครับผม”

ก่อนจะปิดตาลงเพื่อพักผ่อน แต่เขางีบหลับไป และยังฝัน...เขาได้เจอหญิงสาวคนหนึ่งผมยาวสีแดง...

อา....งามนัก ละม้ายคล้ายแจ๊กเกอลีน แต่ไม่ใช่  เขาได้แต่คว้าจับเธอเอาไว้ 

เธอดิ้นรนผลักไส

“เราชื่อชาห์มา...เจ้าล่ะ ชื่ออะไร

กระชากเธอเข้ามาหาอ้อมอก  แล้วผลักไสเธอเข้ากรง..

ที่หน้ากรงนั้นเขียนไว้ด้วยหมายเลข  13!

เขาผลักเธอและขังเธอไว้ในนั้น

เธอคือใคร  ชีคหนุ่มผวาตื่นเช่นกัน  เขากดเรียกหาญาวี้ด

คนรับใช้ผู้เฒ่าเข้ามาในห้องอย่างเร่งร้อนกระนั้นยังเงียบกริบ เพื่อไม่รบกวนเขา

“กรงนกสิบสองกรงเรียบร้อยดีหรือไม่”

“เรียบร้อยแล้วครับผม”

“เพิ่มไว้อีกสักหนึ่ง”

“เป็นสิบสามหรือครับผม”

“ใช่”

“ทำไม...”

ชีคหนุ่มไม่ได้ตอบ หลับตาลง...ญาวี้ดก็ไม่อยากกวนใจเจ้านายหนุ่มอีก จึงถอยมา

ชาห์มารำพึงในใจว่า

...เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม  กรงนกหมายเลข13  สำหรับเธอ  ใครกันนะ  ...