GOT7. Movie rated [BNior ft. MarkBam ???Jae & All]

ลำดับตอนที่ #2 : .. Movie rated .. Teaser

..Movie rated.. Teaser

Rrrrrr

             สายตาเฉี่ยวเปลี่ยนตำแหน่งการมองไปที่โทรศัพท์คู่ใจของตัวเองทันที จากที่ตอนแรกก่อนหน้านี้เอาแต่ขะมักเขม้นในการดูงานเอกสารบนโต๊ะของตนที่ทิ้งมานานนับสัปดาห์

             ไม่ต้องถามหาเหตุผลว่าทำไม.. เพราะคนอย่างอิม แจบอมนะคิดว่างานมันก็เหมือนกับการเล่นขายของ

             ไม่เห็นจำเป็นต้องใส่ใจกับการที่ได้มา ไม่เห็นต้องสนใจกับเงินที่จะได้รับ เพียงแค่ทรัพสินเงินทองของพ่อเขา มันก็เพียงพอต่อตัวเขาแล้วละ

             ''ว่าไงไอ้มาร์ค มีอะไร?''

             (เรื่องเดิมๆที่มึงชอบ จะลงมาดูงานเองไหม? จะถ่ายแล้ว)

             ''หึ..''

             ไม่มีแม้แต่เสียงตอบกลับไปให้กับเพื่อนคนสนิทของตัวเอง

             มือหนาของแจบอมกดวางโทรศัพท์และเก็บเข้าไปภายในกางเกงหนังราคาแพงของตัวเองทันที เอกสารทุกอย่างถูกปัดให้ไปกองในทิศทางเดี๋ยวกันอย่างไม่ใส่ใจนัก ในตอนนี้นะ มันคงไม่มีอะไรสำคัญไปมากกว่าการที่จะต้องลงไปดูงานด้วยตัวเองแล้วละ

             งานนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะสำคัญอะไรมาก แต่เพียงแค่ประธานบริษัทอยากจะลงไปดูงานด้วยตัวเองก็แค่นั้น

             ''แบมแบม ถ้ามีคนมาติดต่อฉัน บอกว่าฉันไม่อยู่นะ''

             ''จะลงไปดูงานอีกแล้วละสินะครับ คุณแจบอม''

             ''เป็นเลขาก็ทำงานไป อย่าส่อให้มันมาก''

             ''ครับ ครับ~ ตั้งใจดูงานละครับ.. ไม่ใช่ไปดูคน''

             คนตัวหนาได้แต่ชายตามองคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเลขาประจำตัวของตน บางทีแจบอมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันนะว่าทำไมถึงได้รับคนที่แสนจะกวนประสาทและหน้าตาดูใสซื่อแบบนี้เข้ามาทำงานได้

             แต่มันก็แค่หน้าตาแหละนะ นิสัยนี้แตกต่างกันหน้าตามาก

             นอกจากนิสัยที่กวนประสาทนี้แล้ว ไอ้นิสัยที่บ้าเซ็กส์นี้ก็คงไม่มีอะไรลงตัวและเข้ากับบริษัทของแจบอมได้อีกแล้วละ

             ก็อย่างที่ทุกคนคิด อ่านไม่ผิดหรอกว่าเลขาที่ชื่อแบมแบมมีนิสัยบ้าเซ็กส์ และเอากับเพื่อนสนิทของแจบอมได้ไม่เลือกที่ ส่วนที่บอกว่านิสัยนี้เข้ากับบริษัทนี้ก็เดาได้ มันก็ไม่ได้มีอะไรมาก บริษัทของแจบอมนั้นเป็นบริษัทหนังผู้ใหญ่ หรือว่าง่ายๆ บริษัทที่ผลิตหนังเรทอาร์ แถมยังรับงานในการถ่ายนู้ดอีกตั้งหาก

Rrrrrrr

             ''อะไรของมึง มีอะไร''

             เมื่อก้าวเท้าเข้าไปในลิฟต์ เสียงทุ้มกันดังขึ้นทันที

             มาร์คมันก็น่าจะรู้นิ ว่าแจบอมไม่ชอบมากนักหรอกนะกับไอ้พวกคนมีอาการโทรตามจิกโดยไม่จำเป็นเท่าไรนะ

             (มึงจะมาเลือกการแต่งตัวให้นายแบบไหมสัส กูจะได้บอกกองถ่ายถูก)

             แจบอมนิ่งไปสักครู่กับประโยคที่เพื่อนสนิทตัวเองเอ่ยออกมา นี้เขาไม่เข้าใจนะว่ามาร์คกำลังคิดอะไรอยู่กับแน่ แน่ใจมากเลยหรือไงว่าให้เขาไปดูคนๆนั้นในการลองชุด แน่ใจได้ขนาดไหนกัน..

             ว่าเขานั้นจะไม่สติแตกปล้ำร่างบางในห้องลองชุดนะ

             ''แล้วแต่มึง''

             (ถือว่ามึงจะมาดูแล้วกันนะ ไอ้เหี้ยบี)

             สิ้นเสียงของเพื่อนสนิทแจบอมก็วางสายไปจากเขาทันที แจบอมได้แต่ขมวดคิ้วรับกับชื่อที่เพื่อนสนิทอย่างมาร์คนั้นเรียก มันจะมีสักกี่คนกันนะ ที่จะกล้าเรียกชื่อเล่นของเขาแบบอย่างไอ้มาร์คได้ เหอะๆ

             ตลกนะในบางทีที่แจบอมนั้นคิดถึงชื่อเล่นของตัวเอง.. เจบี เหอะๆ เป็นชื่อที่เขานั้นไม่ค่อยอยากจะจดจำเท่าไรนักหรอกนะ กับไอ้ชื่อแบบนี้นะ แต่ก็ต้องจำใจในชื่อที่ได้ติดตัวมาตั้งแต่เกิด และมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะได้เอ่ยชื่อนี้ออกมา

ติ๊ด!

             ''อ้าว พี่''

             แจบอมขมวดคิ้วกับเสียงที่คุ้นเคยมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นเสียงที่ค่อนข้างน่ารำคาญสำหรับเขาอยู่ไม่น้อยเลยละ

             ''มาทำอะไร? งานจะเริ่มอยู่แล้วนะ อย่าไร้ความรับผิดชอบ''

             ''เอิ่ม.. คือ.. ''

             คิ้วของแจบอมนั้นขมวดเข้าหากันอีกครั้งด้วยความรำคาญ..

             อิม ยองแจ น้องชายต่างมารดาที่น่ารำคาญที่สุด ถ้าจะให้เอาอะไรมาเปรียบบนโลกนี้นะ มันไม่มีอะไรน่ารำคาญไปกว่าน้องชายของแจบอมแล้วละ ทั้งอ่อนแอ น่ารำคาญ.. และเรียกร้องความสนใจ ตั้งแต่เด็กๆที่เราแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ถ้าจะให้เปรียบกัน ยองแจก็เหมือนผ้าขาวๆที่พ่อเฝ้าถนุถนอม ส่วนเขานั้น ก็แค่ผ้าเปื้อนดิน ที่พ่ออยากจะหยิบมาทำอะไรก็ได้โดยไม่แคร์เขาเลย

             นี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าจดจำของแจบอมอีกเรื่องนะ

             น้องชายที่ดูใสซื่อจนน่าหมั่นไส้ของเขานั้นนะ กำลังจะทำให้งานของเขานั้นเลท

             ใครๆก็รู้ ว่าอิม แจบอมไม่ชอบคนไร้ความรับผิดชอบ หึ!

             ''มาหาหมอนั้นหรือไง? ระวังไว้บ้างก็ดีนะ แล้วก็.. หลบ! ฉันจะไปดูงาน! และฉันให้เวลาแกเพียงแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้น!''

             คนเป็นพี่รีบเดินออกจากลิฟต์กระแทกไหล่ของยองแจไปทันที ถึงยองแจจะน่ารำคาญแค่ไหน แจบอมก็ไม่เคยบอกว่าเขาไม่รักยองแจ แต่เพียงแค่ว่าน้องชายคนนี้มันน่ารำคาญที่สุดในโลกแล้วละ แจบอมยอมรับว่าอายที่จะพูดว่าเขานั้นรักยองแจแต่ก็เกลียดในเวลาเดียวกัน..

             ''พี่เจบีครับ''

             ''แกว่าไงนะ!?''

             แจบอมถึงกับเลือดขึ้นหน้าเหมือนยองแจนั้นเรียกเขาด้วยชื่อแบบนั้น สำหรับยองแจ ไม่มีแม้แต่สิทธิ์จะมาเรียกเขาแบบนี้ด้วยซ้ำไป ยองแจมันคือตัวน่ารำคาญสำหรับแจบอมจริงๆ

             ''พ.. พี่แจบอม''

             ''ดี! จำใส่สมองไว้ว่าแกต้องเรียกฉันว่าแจบอม ไม่ใช่เจบี แกไม่มีสิทธิ์จะมาเรียกฉันแบบนั้น! แล้วจะรีบไปไหนก็ไป ถ้าเกิดว่ามาช้าเกินยี่สิบนาทีละก็ คนที่เปรียบเสมือนผ้าสีขาวอย่างแกที่พ่อฉันเฝ้าดูแล มันจะเป็นผ้าดำๆด้วยมือของฉันเองเนี้ยละ!''

             ''คะ.. ครับพี่แจบอม''

             น้ำเสียงสั่นๆของยองแจนั้นถูกตอบกลับมาให้กับแจบอม

             แจบอมได้เพียงแต่หันหน้าหนีแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ เขารู้ว่าถ้ายองแจน้ำเสียงสั่นๆแบบนี้ น้องชายที่น่ารำคาญของเขามันจะต้องร้องไห้แน่ๆ ซึ่งแน่นอน เขาไม่อยากเห็นมัน ไม่อยากเห็นทั้งน้ำตาและก็ไม่อยากเห็นทั้งรอยยิ้มที่มีความสุขของอิม ยองแจ เพราะทั้งสองอย่างนั้น มันทำให้ใจของแจบอมเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก

             จะว่าไป.. มันดูเหมือนคนบ้าเลยเนอะ? หึ!

             ''อ้าวๆๆ มาแล้วเหรอครับคุณประธาน''

             ''กวนตรีนแล้วมึง ไอ้มาร์ค''

             จากรอยยิ้มที่สดใสของชายหนุ่มที่หล่อที่สุดในกองถ่ายก็ต้องเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มจางๆให้กับเพื่อนสนิทที่มีระดับเป็นถึงประธานบริษัทที่เขาทำงาน มาร์ครู้ดีว่าแบบนี้แจบอมน่าจะไปเจอสิ่งที่ทำให้ตัวเองขัดใจอยู่ไม่น้อย เพราะถ้าปกติแล้ว เขาแซวนิดหน่อยแจบอมจะเอาแต่เงียบและทำหน้ากวนประสาทใส่ แต่นี้มันไม่ใช่เลย

             ถึงจะได้ตำแหน่งเป็นถึงเพื่อนสนิทแจบอม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแจบอมมันจะไม่กระทืบเขาซะหน่อยนิ

             คนอย่างประธานอิมนะ น่ากลัวว่าที่ทุกคนคิดเสียอีกนะ..

             ''อยู่ไหน?''

             ''หื้ม?''

             ''กูถามว่าคนๆนั้นอยู่ไหน?''

             ''ในห้องแต่งตัวไงสัส กูไปเตรียมกองถ่ายต่อละ ฝากดูด้วยแล้วกันไอ้บี''

             ไม่มีเสียงตอบรับจากประธานของบริษัทนี้ มีแต่เพียงการกระทำที่ก้าวออกไปจากตรงหน้าเพื่อนสนิทของตน ยอมรับว่าแจบอมก็เดาใจอารมณ์ตัวเองไม่ถูกเหมือนกัน แต่ในตอนนี้นะ เขารู้แค่ว่าคนที่จะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นนั้นมีเพียงแค่คนๆนั้นคนเดียวเท่านั้น จะเป็นคนอื่นนอกเหนือจากนี้ไม่ได้

             ความสุขนะ อิม แจบอมไม่รู้จักมันมานานแล้วละ

             อย่าถามว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น.. ก็บอกแล้ว ตัวของอิม แจบอมเองก็ยังไม่รู้เหมือนกัน

ปึก!?

             แจบอมเปิดประตูห้องแต่งตัวออกมาอย่างรุนแรง ถ้าหากว่าเป็นนักแสดงคนอื่นคงจะตกใจกลัวกันไปหมดแล้ว แต่ไม่ใช่กับผู้ชายคนนี้นะ

             ''สวัสดีครับ ท่านประธานอิม''

             ใบหน้าหวานที่แจบอมนั้นเฝ้ามองมาตลอดได้หันมาส่งยิ้มกว้างให้กับแจบอม รอยยิ้มที่ดูใสซื่อสำหรับคนอื่น แต่ทำไมนะ มันถึงได้ดูเหมือนเป็นรอยยิ้มที่ยั่วยวนสำหรับแจบอมเหลือเกิน

             ร่างกายที่บอบบางจนแจบอมไม่กล้าแตะต้อง แต่ก็อยากจะสัมผัสให้ตายคามือของตัวเอง..

             ''สวัสดีครับ คุณปาร์ค''

             ''มาดูงานอีกแล้วงั้นเหรอครับ?''

             ''เห็นว่าเป็นแบบนั้นหรือป่าวละ?''

             ''มันก็ต้องแน่นอนอยู่แล้วละครับ ฮ่าฮ่า. มาร์คบอกผมแล้วละ งั้นคุณประธานช่วยจัดการเสื้อผ้าให้ผมหน่อยแล้วกันนะครับ''

             สิ้นเสียงหวาน เสียงคลุมอาบน้ำของคนตัวบางก็ค่อยๆหลุดออกช้าๆด้วยน้ำมือของมือบางเอง

             แจบอมได้แต่มองภาพตรงหน้าแล้วกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างยากลำบาก ร่างกายที่แจบอมอยากจะสัมผัส แต่ก็ต้องหยุดความคิดแบบนั้นเอาไว้ทุกอย่างเมื่อกำลังนึกถึงสิ่งที่ตัวเองนั้นเป็นคนได้ตั้งขึ้นมา

             ปาร์ค จินยอง.. ถ้ายังจะทำแบบนี้ต่อหน้าอิม แจบอม

             กฎที่ตั้งมาทุกอย่าง มันก็จะเสียเปล่านะ

ห นั ง ผู้ ใ ห ญ่ :: หนังตอนแรก กำลังจะเริ่มแล้วนะคะ คึ!

เก็บคอมเม้นนะคะ