GOT7. Movie rated [BNior ft. MarkBam ???Jae & All]

ลำดับตอนที่ #3 : .. Movie rated .. 1 เริ่ม

'เซ็กส์' ใครเป็นคนกำหนดว่าต้องอยู่บนเตียง

แล้ว 'เซ็กส์' ก็ไม่ได้เกิดจากความรักเสมอไปนิ?

มันเกิดขึ้นจากอะไรบ้างนะ? น่าสงสัยจัง หึ!

.

.

ตัณหา

.

.

ราคะ

.

.

อารมณ์

.

.

'อ.. อ๊ะ คุณ อ่าส์ คุณอิม'

แล้วสำหรับอิม แจบอมนะ จะใช่สามอย่างนี้หรือป่าวนะ?

หรือว่าอิม แจบอมนั้นกำลังจะมีหัวใจกันละ?

ปีศาจร้าย กำลังจะมีหัวใจงั้นเหรอ? มีแต่พวกคนโง่เท่านั้นละ ที่เชื่อแบบนั้น

หัวใจนะ มันก็แค่สำหรับพวกที่อ่อนแอ

.

.

.

แล้วนายละ.. อิม แจบอม ใช่คนอ่อนแอหรือป่าว?

..Movie rated.. 1

[CUT ไบโอทวิต @blingdaii]

             ร่างหนาสะดุ้งตื่นมาพร้อมกับอาการหอบหายใจที่หนักหน่วง..

             ''ฝัน?.. ให้ตายเถอะ! ฝันงั้นเหรอ!?''

             แจบอมยกมือมาขยี้ที่กลุ่มผมสีเข้มของตัวเอง ทำไมเขาต้องมาฝันอะไรบ้าๆแบบนี้ด้วย เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ.. แต่ว่าความสุขในการมีเซ็กส์กับจินยองมันแตกต่างจริงๆนะ มันแตกต่างจากที่เขาเคยมีกับคนอื่น.. มันเหมือนกับว่า มันคือ..

             ความสุข..

             ความสุขงั้นเหรอ? บ้า! บ้าไปแล้วแน่ๆ ความสุขอะไรกันว่ะ ก็แค่ฝันบ้าๆบอๆของแจบอมเท่านั้นแหละ แค่ไม่ได้ปลดปล่อยมาสักพัก เขาถึงกับขนาดว่าต้องฝันถึงพระเอกคนดังของบริษัทเขาเลยหรือไงกันนะ

             แต่ทำไม ปาร์ค จินยองนั้นถึงได้มาอยู่ในฝันประหลาดๆของแจบอมได้นะ

             บ้าชะมัด.. นี้อยากเอาเจ้าหมอนั้นจนเก็บไปฝันขนาดนี้เลยหรือไง อิม แจบอม

ก๊อก ก๊อก!

             ''เฮ้! ไอ้บี ตายยัง!!?''

             ''ยัง! เข้ามาดิว่ะ!''

             เมื่อได้ยินเสียงอนุญาตของเพื่อนสนิทตัวเองแล้ว มาร์คก็เปิดประตูเข้ามาอย่างไม่รีรอ.. บรรยากาศภายในห้องทำงานของเพื่อนสนิทนี้ยังเหมือนเดิมทุกอย่างจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นงานที่กองไว้ พวกขี้บุหรี่ที่เหมือนกับว่าแม่บ้านไม่ยอมมาทำความสะอาด เอาเป็นว่า รวมๆแล้วมาร์คก็ไม่อยากจะบอกหรอกว่าห้องทำงานของแจบอมมันนี้มันสกปรกจริงๆ

             ''มีอะไร''

             ''เว เว นี้เป็นอะไรของมึงเนี้ย หน้าตาเหมือนกับไม่ได้เอาเมียแบบนั้นละ''

             ''ออกไป''

             ''เฮ้ยยย กูล้อเล่นนิดหน่อยเอง''

             มาร์ครู้ดีว่าถ้าเกิดเล่นต่อไปคงไม่ดีแน่ๆ ถึงแจบอมจะเป็นเพื่อนสนิทที่มาร์คชอบกวนประสาท แต่ถ้าหากว่ากวนผิดเวลาละก็.. ต่อให้มาร์คสนิทกับแจบอมแค่ไหน ก็ไม่ใช่ว่าแจบอมจะไม่กล้าไล่มาร์คออกไปซะหน่อยนิ

             ''มึงมีอะไร ว่ามา''

             ''แค่อยากมาหามึงเฉยๆเอง''

             ''เดี๋ยวนี้มึงหัดตอแหลเหรอว่ะไอ้มาร์ค''

             ''อะไร๊รรร กูตอแหลอะไรมึง''

             ใครก็ได้ช่วยบอกมาร์คทีว่าไอ้เสียงสูงๆนั้นไม่ได้ดูดีเลย แต่มันกลับทุเรศมากๆเลยละ บางทีแจบอมก็สงสัยเหมือนกันนะว่าทำไมเขาถึงหลงไปคบคนอย่างมาร์คได้นะ คนอะไร ทำไมถึงได้นานรำคาญขนาดนี้

             ''เหรอ? ก่อนจะตอแหล ช่วยเช็ดคราบที่กางเกงมึงด้วยนะครับ ต้วน อี้เอิน''

             สิ้นสุดเสียงของแจบอม มาร์ค ต้วนที่ตอนแรกยิ้มมาให้กับเพื่อนสนิทก็ต้องเบิกตาโตแล้วก้มมองกางเกงตัวเองทันที..

             โอ้ยยยย เมียนะเมีย แทนที่จะเตือนกันหน่อยว่ากางเกงมันมีคราบนะ ดูสิ โดนไอ้บีมันด่าเลย เดี๋ยวกลับไปจัดให้หนักเลยค่อยดูนะ แบมแบม!

             ''ตอแหลนะ ตอแหลให้เนียน''

             รอยยิ้มอ่อนๆของแจบอมค่อยๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา ไม่ใช่ว่าที่แจบอมนั้นเป็นเพื่อนสนิทกับมาร์คจะไม่มีเหตุผลนะ แจบอมนะมีเหตุผลดีเลยละ..

             เพราะมาร์คมีในสิ่งที่เขาไม่มีไงละ..

             ความเป็นตัวของตัวเอง

             ''แหมมมมม! ว่าแต่กูนะไอ้บี กางเกงมึงละๆ''

             ''อะไรมึง''

             แจบอมก้มมองที่กางเกงของตัวเองแล้วก็พบกับคำตอบของคำพูดมาร์ค ความจริงแจบอมก็ไม่ได้อายหรอกนะที่มาร์คมาเห็นอะไรแบบนี้.. ก็นะ แจบอมแค่ไม่อยากจะพูดเท่าไรว่าบางทีเขาเคยเปิดประตูห้องของเลขาไปเจอมาร์คกับแบมแบมนะเอากันอยู่ ตอนแรกๆแจบอมก็มีนิ่งๆบ้าง แต่ตอนนี้นะเหรอ? เหอะ กลายเป็นเรื่องปกติไปซะแล้วสิ

             เพราะเพียงแค่เรื่องเป้ากางเกงแค่นี้ มันเทียบไม่ได้กับเรื่องที่ไอ้มาร์คมันทำมาตลอดหรอกนะ

             ''ทำไมมันเปลื้อนแบบนั้นว่ะไอ้บี หรือว่า.. มึงฝันเปียก?''

             ''เออ''

             ''เฮ้ยๆๆ ใครกันว่ะที่ทำให้เพื่อนกูฝันเปียกได้ขนาดนี้''

             มาร์คถือวิสาสะขอเอาตัวมานั่งข้างเพื่อนสนิทของตัวเองในทันที เรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องน่าประหลาดใจสำหรับมาร์คมากเลยละ เพราะว่าเพื่อนของเขา แน่นอนว่าต้องไม่ใช่พวกที่จะเอาใครเก็บมาฝันได้ง่ายๆแน่ๆ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่น่าสนใจมากๆเลยละ เชื่อมาร์คคึสิ!

             ''เสือ ก''

             คำง่ายๆ พูดเบาๆ มาร์คก็เจ็บ..

             ''ให้กูเดานะต้องเป็น..''

             ''…''

             ''ปาร์ค จินยอง''

             สิ้นเสียงของมาร์ค แจบอมได้แต่กระตุกตัวนิดๆให้กับคำตอบนั้น แต่เหมือนกับว่ามาร์คจะรับรู้ได้ว่าเขานั้นเดาถูก ไม่ผิดเลยจริงๆว่าคนที่แจบอมนั้นฝันจะเป็นพระเอกคนดังของบริษัทนี้ แหม.. ก็ล่อไปขอดูเขา ขอเลือกเสื้อผ้าให้เขาขนาดนั้น คงเห็นอะไรต่อมิอะไรไปแล้วละ บางทีมาร์คก็ไม่เข้าใจแจบอมเหมือนกันนะว่าทนได้ยังไงกัน?

             แต่ว่า..

             ทุกคนครับ มีหมาเฝ้าบ้านหรือยังครับ? ถ้ายังไม่มีสนใจเอาเพื่อนสนิทของอิม แจบอมไปเลี้ยงไหม?

             ฉลาด แสนรู้ แถมยังขี้เสือ กด้วยนะ

             รับไปเลี้ยงไว้สักตัวไหมครับ? แล้วคุณจะอยากฆ่ามันแน่นอน

ติ๊ด!

             ''เฮ้อ.. ''

             ร่างเล็กได้แต่ถอนหายใจออกมาภายในลิฟต์.. ทุกครั้งที่ยองแจมาเหยียบที่บริษัทของพี่ชายตัวเองทีไร ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้กลัวขนาดนี้นะ กลัวที่จะเจอหน้าพี่ชายของตัวเอง กลัวจะเจอสายตาที่ราวกับจะฆ่าเขาจากพี่ชาย

             ยองแจไม่อยากจะยอมรับ แต่ว่า..

             เขากำลังกลัวพี่ชายของตัวเอง กลัวมากๆ

             ยองแจไม่เข้าใจ.. เขาไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรให้แจบอมนั้นเกลียดชังเขา เขาไม่เข้าใจว่าทำไมทุกอย่างมันถึงเป็นแบบนี้.. แต่ยองแจรักพี่ชายของเขามากๆเลยนะ ตั้งแต่เขาเกิดมา เขาพยายามมากๆที่จะสนิทกับแจบอม แต่ก็เหมือนกับว่าแจบอมนั้นไม่ได้อยากจะสนิทกับยองแจสักเท่าไร

             แจบอมพยายามที่จะเว้นช่องว่างระหว่างเขาให้มากที่สุด.. และตอนนี้แจบอมก็ทำมันสำเร็จ ยองแจไม่สามารถที่จะก้าวผ่านช่องว่างนี้ได้เลย ยองแจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาควรจะทำยังไงให้เขากับพี่ชายนั้น เป็นคู่พี่น้องธรรมดาทั่วไป..

             พี่น้องที่รักใคร่กันเหมือนกับครอบครัวอื่นๆ..

             ''ฮึก..''

             เสียงสะอื้นดังก้องไปทั่วในลิฟต์ ยองแจรู้สึกเหมือนกับว่าทุกอย่างเป็นความผิดของเขา.. เขาไม่น่ามาเกิดในครอบครัวนี้ เขาไม่น่ามาเป็นน้องชายของแจบอม เขาไม่น่ามารักพี่ชายคนนี้ขนาดนี้เลย..

ติ๊ด!

             ''อ้าว คุณแจ''

             เมื่อยองแจได้ยินเสียงคนมาใหม่ที่ก้าวเข้ามาในลิฟต์ เขาก็รีบเช็ดน้ำตาออกทันที

             เขาไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็น.. เขาต้องเข้มแข็งให้ได้

             ''ฮึก.. สะ สวัสดีครับ คุณปาร์ค''

             เสียงหวานเอ่ยทักทายคนที่ยืนอยู่ข้างๆเข้าภายในลิฟต์ทันที จินยองก็ได้แต่พยักหน้าและยิ้มรับให้กับคำทักทายนั้น

             มือบางเอาแต่เช็ดน้ำตาของตัวเองที่ไหลมาอย่างไม่หยุดหย่อน.. ในตอนนี้ยองแจเกลียดตัวเองมาก ทำไมนะ ทำไม ทำไมเขาต้องมาร้องไห้ด้วย ทำไมเขาต้องมาร้องไห้ให้คนอื่นเห็น แบบนี้มันไม่เข้มแข็งเลยนะ ยองแจไม่อยากเป็นคนแบบนี้ ยองแจอยากเข้มแข็ง!

             ''เลิกเช็ดน้ำตาได้แล้วครับ''

             สิ้นเสียงของจินยอง มือของเขาก็เลื่อนมือขึ้นมาจับที่ใบหน้าสวยของยองแจแทบจะในทันที นิ้วเรียวที่บรรจงเช็ดน้ำตาให้กับยองแจเบาๆ ราวกับว่าเขากลัวใบหน้าจิ้มลิ้มนี้จะบอบช้ำไปด้วยน้ำมือของเขา

             ใบหน้าของยองแจที่ตอนนี้รู้สึกว่ามันร้อนขึ้นจากตอนแรกมากๆ เพียงเพราะการกระทำของปาร์ค จินยองที่ทำกับเขาแบบนี้ เขาไม่เคยมีคนมาเช็ดน้ำตาให้กับเขาอ่อนโยนแบบนี้ นอกจากพ่อแม่ของเขา และ..

             ''ดูถ้าคุณจะมีเรื่องไม่สบายใจนะครับ.. อยากระบายให้ผมฟังไหม?''

             มีแต่ความเงียบที่ถูกส่งกลับมาให้กับจินยอง

             เสียงถอนหายใจออกมาเบาๆของจินยองทำให้ยองแจนั้นรู้สึกผิดที่เลือกที่จะเงียบใส่จินยอง.. แต่ยองแจจะรู้ไหมว่าการถอนหายใจของจินยองไม้ใช่ว่าเขานั้นเหนื่อยใจ แต่เขากลับรู้สึกสนุกกับพี่น้องคู่นี้ตั้งหากละ..

             อิม แจบอม..

             อิม ยองแจ..

             พวกคุณนี้ชั่งอยู่ในความเหมือนที่แตกต่างกันซะจริงๆนะครับ หึ!

ติ๊ด!

             ''อ๊ะ ค.. คุณปาร์ค!?''

             ''ไปกินไอติมกันไหมครับ? ผมเลี้ยงเอง''

             ยองแจได้แต่มองตามมือของตัวเองที่โดนกอบกุมด้วยมือที่ใหญ่กว่าของจินยอง ในความคิดของยองแจตอนนี้.. เขาอยากรู้ว่าจินยองนั้นเป็นคนยังไงกันแน่ ทำไมการกระทำของจินยองที่แสดงออกมามันดูเหมือนกับว่าจะจริงใจ แต่ก็แอบแฝงไปด้วยความเห็นแก่ตัว

             .. ทำไมคุณปาร์คถึงได้ดูอันตรายแบบนี้นะ

             ''อืมมมม.. ไม่เอาแล้วครับคุณปาร์ค''

             ''ฮ่าฮ่า. กินเถอะครับคุณแจ นานๆทีผมจะเลี้ยงใครสักคนทีนะครับ''

             เสียงงอแงราวกับเด็กของยองแจดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องเมื่อจินยองนั้นพยายามยัดเยียดไอติมรสต่างๆให้กับยองแจกิน.. บางทียองแจก็สงสัยนะว่าจินยองนั้นใจดีเกินไปหรือป่าว ยองแจจะทำแตกต่างเพราะไอติมอยู่แล้วนะะะ

             ''ไม่เอานะครับคุณปาร์ค แจจะท้องแตกตายอยู่แล้วววว''

             เสียงหัวเราะของจินยองหลุดออกมาทันทีกับท่าทางและคำพูดของยองแจ มันชั่งเป็นความเหมือนที่แตกต่างระหว่างสองพี่น้องตระกูลอิมจริงๆ

             น่าตลกชะมัดเลยตระกูลนี้..

             ''อ้าว อ้าว อ้าววววว! พี่เนียร์ มาทำอะไรที่นี้ละเนี้ย''

             ''แบม.. ก็ไม่น่าถามนะ แหกตาดูสิ''

             ''หู้ววววว ทำไมพูดกับแบมแบบนี้ละ แบมตะเตือนไต''

             ''โอ๊ะ! ไปไหนก็ไป แบม''

             ''ฮือออออ กิ๊ก กิ๊กดูพี่นยองทำกับเขาสิ เขาไม่ยอมนะกิ๊ก''

             จินยองได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับน้ำเสียงของแบมแบม และไหนจะการกระทำที่น่าขนลุกนั้นอีกน่ะ บางทีจินยองก็ปวดหัวที่จะต้องมาเจออะไรแบบนี้

             แต่จินยองนี้แตกต่างจากยองแจนะ.. เพราะดวงตาคู่สวยจับจ้องไปที่คนที่แบมแบมกำลังพูดคุยด้วยอยู่.. ทำไมนะ ทำไมอยู่ๆหน้าของยองแจถึงได้เห่อแดงขึ้นมาขนาดนี้ เพียงเพราะแค่มองหน้าของบุคคลที่มาใหม่พร้อมกับแบมแบมเท่านั้นเอง.. แล้วทำไมยองแจถึงต้องหน้าแดงขนาดนี้ด้วยนะ

             ยองแจ.. นายเป็นอะไรไปนะ

             ''สวัสดีครับ คุณยองแจ''

             ทำไมนายต้องหน้าแดงขนาดนี้ละ.. อิม ยองแจ

             ''สวัสดีครับ คุณ..''

             ประมาท ยองแจกำลังประมาทมากเกินไปแล้วนะ!

ห นั ง ผู้ ใ ห ญ่ :: หนังตอนแรกมันก็แค่เริ่มนะคะ เป็นไงกันบ้างเอ่ย? รู้สึกยังไงกันบ้างคะ

                         เรื่องบางเรื่องในฟิคนี้ก็อย่าคิดเยอะนะคะ มันจะไม่ดีเอานะคะ คึคึ!

                         ฝากติดแท็ก #หนังเรทบีเนียร์ ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

เก็บคอมเม้นนะคะ