ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : (1)อะไรกัน???
thinging of (you)อะไรคือ...รัก
“อะไรคือความรัก”
ฉันเห็นคิบอมเขียนอะไรก็ไม่รู้ในDiary ของเขามันคืออะไรกัน
โอ๊ยคนเราทำไมเข้าใจยากอย่างนี้”รัก”มันคืออะไร
“ลีดงแฮ” หนุ่มร่างบางหน้าหวานพำนักอยู่กับครอบครัวที่อเมริกาโดยมี”คิมคิบอม”เป็นบอริการ์ดในบ่ายวันนึงร่างบางได้เปิดทีวีแล้วบังเอินเห็นมหาลัยคยองฮีเข้าร่างบางประทับใจเป็นอย่างสูงเลยเตรียมตัวจัดกระเป๋าไปยื้นไปสมัครเข้าเรียนโดยยอมที่จะสละการมีชีวิตสบายที่อเมริกาไปอยู่หอที่มหาลัย
“นายจะไปจริงหรอ”ร่างสูงที่เป็นบอริการ์ดส่วยตนถามอย่างอาลัยอาวอน
“อืมแล้วนายก็ต้องไปกับฉันด้วย”ร่างบางพูดไปเก็บของไปโดยไม่ใส่ใจว่าร่างสูงจะเต็มใจหรือไม่เพราะอย่างเสนอตัวเข้ามาเป็นบอริการ์ดเอง
“แล้วทำไมฉันต้องไปด้วย”ร่างสูงถามอย่างงงงงเพราะไม่มีความจำเป็นที่ร่างสูงต้องตามไปลำบากกับร่างบางสักนิด
“เพราะนายเป็นบอริการ์ดฉันเข้าใจมั๊ย”ร่างบางออกคำสั่งทำให้ร่างสูงไม่ค่อยพอใจนักแต่ทำไงได้เพราะเค้าอยากอยู่ใกล้ๆร่างบางตลอดเวลา
“ดงแฮ คิบอม”
“ครับ/ครับ”
“แม่เข้าไปนะ”
“ลูกจะไปกันจริงหรอ”ร่างที่สูงอายุกว่าถามอย่างเป็นห่วงกลัวจะไปเป้นอันตราย
“ครับผมชอบบรรยายกาศที่นั้นครับ”ร่างบางตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ
“แล้วลูกหละคิบอมอยากไปรึเปล่า”
“คะ..ครับผมอยากไปเปลี่ยนบรรยากาศ”ร่างสูงอ้ำอึงพูดไม่ค่อยเต็มปากเต็มคำเพราะมีสายตาจากร่างบางค่อยดูร่างสูงพูด
“อืมงั้นก็รีบนอนละกันนะจ๊ะแม่แค่เอาตั๋วมาให้ราตรีสวัสจ้า”
“ครับ/ครับ”
“บอม”
“ไมอะ”
“ถ้าฉันได้เรียนมหาลัยคยองฮีนะฉันจะทำทุกอย่างให้ดีกว่าเดิม”ร่างบางพูดพลางจับสายตาไปที่เพดานห้องทำให้ร่างสูงคิดว่าร่างบางจะไปเป็นคนทำความสะอาดเพดาน
“นายจะไปเป็นคนทำความสะอาดเพดานหรอดงแฮมองอยู่ได้เพดานอะ”ร่างสูงพูดกวนประสาทร่างบาง
“ฮู้วว ลำคลานแล้วนอนละนะราตรีสาหวัด”ร่างบางก้าวท้าวขึ้นไปบนเตียงของตนอย่างสบายใจ
“เออ”ร่างสูงก็เดินไปปิดไฟก่อนเอนตัวลงนอนบนเตียงเหมือนกัน(ไม่ต้องห่วงพอดีห้องนอนมี 2 เตียงด๊องกะบอมนอนแยกกันจ้า^~^)
แสงแดดจากยามเช้าคงเป็นวันที่ดีที่สุดเพราะตอนนี้
“ฮ้าหรอครับครับเดี๋ยวผมบอกดงแฮให้”
“มีไรอะบอม”ร่างบางในชุดเตรียมเดินทางถาม
“คือฉันคงไปกะนายไม่ได้แล้ว”ร่างสูงบอกร่างบางทำให้ร่างบางสีหน้าไม่ค่อยดี
“ทำไมอะ!!ไม่ได้นะนายจะปล่อยให้ฉันไปคนเดียวหรอ!!! นายเป็นบอริการ์ดฉันนะ!!!”ร่างบางขมวดคิ้วว่าร่างสูงอย่างไม่เปิดโอกาศให้ร่างสูงพูดบาง
“คือแม่ฉันไม่ค่อยสบายหนะขอโทษจริงๆนะ”ร่างสูงบอกร่างบางอย่างรู้สึกผิด
“อืมงั้นก็ไปดูแลแม่ได้ก็ได้บอกสวัสดีแม่นายด้วยขอให้หายไวๆ”
“ขอบคุณนะ”
“อืมไปก่อนนะบาย”
เวลาผ่านไปดงแฮได้บอกลาครอบครัวที่แสนอบอุ่นเพื่อขึ้นเครื่องบินไปกรุงโซลเพื่อไปเรียนมหาลัยคยองฮี
8.00น.เครื่องจอด
“ให้ตายสิสายแล้วไม่ทันแล้ว”ร่างบางรีบก้าวเท้าลงมาจากเครื่องบินลำโตก่อนออกวิ่งไปหารถเพื่อต่อไปยังมหาลัยคยองฮี
“โอ๊ยถึงแล้ว”ร่างบางรีบวิ่งเข้าในมหาลัยแต่เพราะไประวังจึงทำให้ชนกับร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่เจตนา
“โอ๊ยหูแตกรึไงบอกว่าให้ลีกทางอะ”ร่างบางโวยวายที่ชนร่างสูง
“นายเนี่ยเพศไหนกันโวยวายเป็นผู้หญิงไปได้”ร่างสูงก็เจ็บที่ร่างบางวิ่งมาชน
“นายพูดให้มันดีดีนะฉันนะผู้ชายเต็ม 100นะ”ร่างบางรีบเถียงกลับเพราะร่างสูงเป็นคนแรกที่เห็นเขาเป็นผู้หญิง
แต่เพราะเวลาที่มีจำกัดร่างบางรีบวิ่งไปหาตึกเรียนของตนแต่ดันลืมเอากระเป๋าตนมาเลยเป็นภาระที่ร่างสูงต้องเก็บแล้ววิ่งเอาไปให้
9.00ณ ห้องเรียน
“นักเรียนเคารพ”
“สวัสดีครับ/คะคุณครู”
“สวัสดีจะนะเรียนวันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาให้รู้จักนะ”
“ครูคะผู้ชายรึเปล่า”
“จะผู้ชายแต่ดูเหมือน”
“สวัสดีครับคุณครู”ร่างบางวิ่งพรวดพลาดเข้ามา
“เออเธอนี่เองดีเลยแนะนำชื่อให้เพื่อนรู้จักหน่อยนะ”
“ครับ สวัสดีผมชื่อลีดงแฮมาจากมหาลัยคอเล็ตครับ”ร่างบางแนะนำตัวให้ทุกคนรู้จักแต่ดูเหมือนทั้งห้องจะให้ความสนใจกับร่างบางมากเพราะหน้าหวานเหมือนผู้หญิงคงทำให้เซะเมะให้ห้องเคลิ้มไปเลยทีเดียว
“นักเรียนดงแฮกระเป๋าหละ”
“เออครับกะเป๋า เอ๊ะ!!ไม่นะหรือว่า”ร่างบางนึกย้อนไปที่ตอนชนกับร่างสูงเค้าต้องลืมกระเป๋าไว้ที่นั่นแน่แต่พูดไม่ทันขาดคำร่างสูงก็ยืนกระเป๋าให้ร่างบาง
“อะนี่กระเป๋านายถึงนายจะตัวเล็กขาก็สั่นแต่วิ่งไวมากเลยเอาไปกระเป๋านาย”ร่างสูงโยนกระเป๋าให้ร่างบางแต่เหมือนร่างบางไม่ค่อยอยากจขอบคุณมากนักก็คนที่ขี้เก๊กแบบนั้นหมั่นไส้
“งั้นเอางี้นะนักเรียนใหม่ไปนั้งข้างคยูละกัน”คุณครูผู้สอนชี้ที่นั้งให้ร่างบาง
“แล้วคยูคือคนไหนครับ”ร่างบางทำหน้างงงง
“คนที่เอากระเป๋ามาให้เธอเมื่อกี้หละไปสิ”ร่างบางอึ้งเล็กน้อยเพราะไม่อยากเลยนั่งไกลกันร่างบางต้องประสาทแน่
“หวัดดี”ร่างบางที่นั่งอยู่อีกข้างนึงทักร่างบาง
“ดี”
“ฉันฮยอกแจนะยินดีที่ได้รู้จัก”
“อืมเช่นกัน”ร่างบางยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตรแต่ก็ได้ยิมเสียงกวนประสาทจะโต๊ะติดดันพูดว่า
“จะทำความรู้จักกันอีกนานมั๊ยคนจะเรียนหนังสือ”
“ไปนั่งเถอะ”
“อืม”ร่างบางตอบรับก่อนลงมานั่งแต่ก็ไม่เต็มใจนักในใจคิดแค่ว่าอยากกลับที่พักมากที่สุด
เลิกเรียนตอนเย็น
“เฮ้อโอ๊ย”ร่างบางถูกร่างสูงอีกฝั่งชนเข้าให้แต่ร่างสูงก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่เก๊กต่อไป
“ไอ่ตาบ้านี่ชนแล้วก็ไม่ขอโทษปัญญาอ่อนรึเปล่า”ร่างบางบ่นกระปอกกระแปก
“นี่ดงแฮ”เสียงทักของร่างบางอีกฝ่ายทัก
“ทำไมหรอฮยอกแจ”
“นายมาใหม่คงไม่รู้อะไรให้ฉันพาทั่วมั๊ย”
“อืมเอาดิแต่ของเอาของไปเก็บก่อนนะ”ร่างบางบอกก่อนจะจักแจงสัมภาระส่วนตน
ร่างบางทั้งคู่เดินออกมาแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อมีกลุ่มคนไปหวังดีเดินเข้ามา
“ไงเดินใหม่หรอ”ร่างสูงที่อยู่ตรงจับคาของร่างบาง
“ออกไปนะอย่ามายุ่งกับดงแฮ”ร่างบางอีกฝ่ายปัด
“ชื่อดงแฮหวานดีหนิ”
“ออกไปนะ”ฮยอกแจปัดมือร่างสูงตรงหน้าออก
“เอ๊ะนายเกี่ยวไรด้วยหะ”ร่างสูงตรงหน้ายกมือขึ้นทำท่าจะตบร่างบางที่อยู่ตรงหน้าแต
“หมับ)))))”ร่างสูงที่ไม่รู้มาจากไหนจับแขนร่างสูงอีกคนเข้าให้
“รังแกคนที่เด็กกว่าไม่อายบ้างหรอ”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“แกยุ่งอะไรด้วย”
“ก็ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอกนะถ้าฉันไม่ได้เป็นประธานนักเรียน”
“ไปเหอะเดี๋ยวก็โดนอีกอะ”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”ร่างสูงตรงหน้าสะบัดแขนออกก่อนเดินไปอย่างหัวเสีย
“เออคือขอบคุณมากนะครับ”ร่างบางพูดอย่างเต็มใจ
“ไปขอบคุณทำไมดงแฮอย่าเสนอหน้าเข้ามาช่วยเอง”ไก่น้อยประชดร่างสูง
“คนเค้ามีมารยาทเค้าพูดกัน”ร่างสูงกวนกับร่างบาง
“ก็ถ้าพี่รู้ว่าผมไม่มีมารยามแล้วมาช่วยผมทำไมห๊ะ”ร่างบางกวนกลับทำให้ร่างสูงโมโห
“นิมันจะมากไปแล้วนะ”ร่างสูงจับแขนร่างบางขึ้นมาอย่างแรง
“ทำไมห๊ะ”ร่างบางขึ้นเสียงใส่ร่างสูง
“เออใจเย็นนะครับ”ร่างบางอีกฝ่ายพยายามข่มอารมณ์ของทั้งคู่
“คนอย่างพี่จะทำไรฉันได้ห๊ะ”ร่างบางอีกฝ่ายยังไปหยุดท้า
“อยากลองมั๊ยหละ”ตอนนี้ร่างสูงกับร่างบางจ้องตากันเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อปล่อยให้ร่างบางอีกฝ่ายยืนมองอย่างอะนาดใจเพราะทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ของหนักก็หนัก
“เอองั้นผมขอตัวนะถ้าพี่กับฮยอกแจจะทะเลาะกันต่อผมขอไปเก็บของนะครับเออฮยอกแจฉันอยู่ห้อง303นะ”ร่างบางบอกร่างทั้งสองร่างแตดูเหมือนจะไม่มีใครฟังที่ร่างบางพูดเลย
“เฮ้อเซ็งชะมัดทะเลาะกันเป็นเด็กเลย”ร่างบางเดินมาจนถึงห้องพักของตนแต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ล็อกแต่เพราะร่างบางไม่รู้ว่าหอพักมีไว้นอนห้องละ2คนร่างบางจึงเดินเข้าไป
“เฮ้อหนักชะมัดเลย”ร่างบางโยนสำภาระของตนแล้วก็จับสายตาไปที่เตียง
“เตียง 2 ชั้นหรอ”ร่างบางทำหน้างงงงแต่ก็ไม่ได้สนใจเพราะนึกว่าคงเป็นเตียง 2 ชั้นแต่นอนคนเดียวร่างบางจึงเอนตัวลงนอนอย่างสบายใจ
“เฮ้ย”เสียงของใครบางคนถอนหายใจทำให้ร่างบางตกใจเล็กน้อย
“นายเป็นใคร”ร่างบางลุกพลวดพลาดจากเตียงนอน
“.........”ร่างสูงไม่ตอบเพียงแต่เดินมานั่งที่เตียงของร่างบาง
“นายเข้ามาในห้องนี้ทำไม”ร่างบางถามต้องแต่ก็ไม่มีท่าทางว่าร่างสูงจะตอบกลับ
“.......”ร่างที่ไร้ปฏิกิริยาเอนตัวนอนลงอย่างช้าๆ
“นี่นายจะทำอะไรอะ”ร่างบางดึงมือร่างสูงขึ้นมาไม่ให้ยุ่งกับเตียงของตน
“โอ๊ยถามมากจังคนจะนอน”
“นอนหรอแล้วมาเกี่ยวอะไรกับห้องของฉัน”ร่างบางโวยวายใหญ่เพราะนึกว่าห้องนอนนี้สำหรับคนเดียว
“นี่นายนี่เด็กจริงๆห้องออกจะใหญ่โตจะให้นอนคนเดียวเห็นแกตัวไปมั๊งห๊ะลีดงแฮ”ร่างสูงพูดอย่างมีเล่ห์กับร่างบางทำให้ร่างบางตรงหน้าถึงกับหน้าซีกเลยที่เดียว
“รู้จักฉันได้ไงอะไรใครเด็กพูดให้มันดีดีนะ”ร่างบางตอกกับร่างสูงอย่างเหลืออดแต่เพราะร่างบางเป้นคนความจำสั่นนิดๆเลยจำร่างสูงไม่ได้
“นายจำไม่ได้หรองั้นฉันจะบอกนาย”พอพูดจบร่างสูงก็ค่อยๆยื้นหน้าเข้าไปหาร่างบางก่อนที่จะกระซิบข้างๆหูของร่างบางว่า
“ฉันคือ คยูฮยอนไง”ร่างสูงค่อยๆกลับมานั่งที่เดิมแต่คงไม่ได้สังเกตว่าตอนนี่หัวใจของร่างบางเต้นไม่เป็นจังหวะ
“.....”ร่างบางยังคงนั่งอยู่อย่างนั้นแต่ว่าตอนนี้ร่างสูงเดินออกไปจากห้องแล้ว
“อะไรกันฉันเป็นอะไรไป”ร่างบางนั่งหน้าเอออยู่บนเตียง”ไม่นะดงแฮนายแค่เหนื่อย”ร่างบางเดินไม่เป็นทางเข้าไปในห้องน้ำ
“โอ๊ยไอ้บ้านายทำอะไรกับใจของฉัน”ร่างบางตะโกนลั่นห้องน้ำแต่โชคดีที่ร่างสูงไม่อยู่
thinging of (you)อะไรคือ...รัก
“นายทำบ้าอะไรของนาย”
ความรู้สึกแบบนั้นมันมาจากไหนแล้วมันคืออะไร
ทำไมใจเต้นเร็วแบบนี้คิบอมนายอยู่ไหนบอกฉันทีว่ามันคืออะไร
ทำไมใจเต้นเร็วแบบนี้คิบอมนายอยู่ไหนบอกฉันทีว่ามันคืออะไร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น