ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    รวม Fic คู่อเลน+รินารี่

    ลำดับตอนที่ #2 : วาเลนไทน์

    • อัปเดตล่าสุด 31 ม.ค. 52


    “ช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์หรอ”ฉันพูดพลางดูโปสเตอร์สอนหลักสูตรสอนทำช็อกโกแลตวาเลนไทน์

     “รินารี่จัง สนใจจะเรียนรึเปล่าละจ๊ะ”

    “คุณเจรี่เป็นคนสอนเรอะคะ”

    “ใช่แล้วจ๊ะ”

    “อืม...”

     

    ย้อนไปเมื่อ20นาทีก่อน

    “รินารี่~

    “มีอะไรหรอคะพี่”

    “พรุ่งนี้วาเลนไทน์แล้วนะอย่าลืมช็อกโกแลตของพี่นะ”

     

     

    “ยังไงก็ต้องซื้อให้โคมุอิอยู่แล้วนี้แต่ทำเองจะดีกว่านะ”คุณเจรี่แนะนำฉัน

    “งั้นก็ตกลงแล้วคะ”ฉันตกลงตามข้อเสนอของคุณเจรี่หลังจากพิจรณาเหตุผลที่คุณเจรี่ให้มา

    “งั้นเจอกันวันนี้ตอนบ่ายนะ”

     

     

    “เอาละมาเริ่มเรียนกันเลยดีกว่านะ”

    “ว่าแต่ครั้งนี้รินารี่จะทำกี่อันละจ๊ะ”

    “ที่ต้องให้ตามมารยาทปกติก็มี พี่ ราวี่ คันดะ แล้วก็... เอองั้นก็4ชิ้นแล้วกันคะ”

    “ที่พูดมามันแค่3คนนี้”

     “หรือว่าชิ้นที่4จะเอาไปให้อเลน ชอบเขาละซิ”

    0////0

    “คุณเจรี่พูดอะไรนะคะ”

    “แหม ล้อเล่นแค่นี้ก็โกรธซะแล้ว”

    “แต่ก็เรื่องจริงใช่ไหมละชิ้นที่4จะเอาไปให้อเลนนะ”

    “อือ ... คะ”

    “ชอบเขาจริงๆด้วยละซิ”

    “เลิกล้อเล่นแล้วทำซะทีเถอะคะ เริ่มแรกผงโกโก้ก่อนเลยใช่ไหมคะ”ฉันรีบพูดตัดบทก่อนที่คุณเจรี่จะล้อฉันไปมากกว่านี้

    “เออ รินารี่นั้นมัน...”ฉันพยายามหลับหูหลับตาทำช็อกโกแลตต่อไปเพราะคิดว่าคุณเจรี่ต้องล้อเรื่องฉันกับอเลนอีกแน่ๆเลย

    “ที่รินารี่ใส่ไปมันพริกไทยนะ”อย่าสนๆฉันต้องมีสมาธิกับเรื่องทำช็อกโกแลตก่อน

    “แล้วก็ตามด้วยไอซิ่งใช่ไหมคะ”

    “รินารี่นั้นมันแป้งมันนะ”(มันจะเป็นช็อกโกแลตไหมเนี้ย:คนเขียน)

     

     

    20นาทีผ่านไป

    “รินารี่”

    “คะ”

    “อันที่ใช้ได้มันมีแค่อันเดียวเองนะ(หน้าตา)”(หน้าตามันใช้ได้แต่รสชาติมันจะกินได้ไหมเนี้ย:คนเขียน)

    หลังจากฉันทำช็อกโกแลตเสร็จพอฉันมองไปที่ช็อกโกแลตที่ฉันทำแต่มันไม่เหมือนช็อกโกแลตเลย

     

     

    ฉันเดินออกมาจากครัวศาสนจักรพลางมองช็อกโกแลต

    “เฮ้อ”

    “สงสัยที่เหลือฉันคงต้องไปซื้อจากในเมืองแล้วละ”ฉันคิดแล้วคว้า Dark Boots ออกมา

    30นาทีผ่านไป

    “เฮ้อ ร้านไหนช็อกโกแลตก็ขายหมดแล้วหรอเนี้ย”

    “เอายังไงดีละ”

    “...”

    “ลองย้อนกลับไปดูร้านที่เหลือดีกว่า”

     

    “ขอโทษนะช็อกโกแลตขายหมดแล้วนะ”

    “หรอคะ แย่จัง”

    “อืม จริงซิรอแปปนึงนะ”

    “หือ”

    “เอาช็อกโกแลตแบบนี้ไปแทนได้ไหมละ”เจ้าของร้านหยิบช็อกโกแลตแบบที่หั่นมาแล้วมาให้

    “เอาช็อกโกแลตนี้ไปตุ๋นแล้วเทใส่พิมพ์ใส่ตู้เย็นก็ได้ช็อกโกแลตดีๆแล้ว”(ง่ายดีเนอะ-_-:คนเขียน)

     

     

    “ก็ยังดีนะที่มีร้านที่สนิทกับเจ้าของร้านเขา”

     “มีแค่นี้ก็ทำได้แค่อันเดียวนะซิ”

    “...”ฉันเงียบไปซักพักนึงแล้วคิดอะไรบางอย่าง

    “ให้ราวี่กับคันดะช้าวันเดียวคงไม่เป็นไรหรอก”ฉันคิดแล้วยิ้มบางๆ

     

    วันรุ่งขึ้น

    “เอาละทีนี้ปัญหาก็คือ..”

    “รินารี่~ช็อกโกแลตของพี่ละ”

    นั้นไงละปัญหาที่ฉันกังวลที่สุด

    “เออ คือว่า”เอาไงดีละจะเอาช็อกโกแลตชิ้นไหนให้พี่ดีละชิ้นที่ทำตอนแรกที่กินแล้วอาจตายได้หรืออันที่ฉันอยากให้อเลนคุง

    “โครม~

     “แว้กกกกก”หือ นั้นราวี่ไม่ใช่หรอไม่ผิดแน่ผมสีส้มอย่างนั้นแล้วทำไมลอยมากับเสียงละ

    “รินารี่ ช่วยด้วย~”อ้าวเดี๋ยวซิ ไหงต้องเป็นฉันละ ว่าแต่หนีอะไรมาละ

    0_o

    -_-“ มาอีกแล้วหรอไอ้พวกนี้มันว่างนักหรือไงมากันทั้งครอบครัวละซิ

    “คราวนี้มานี้มีอะไรอีกละ”

    “ก็แค่มีธุระกับพ่อกระต่ายน้อยนิดหน่อยนะ”จากที่พูดมาเนี้ยก็รู้แล้วว่าใครจะเป็นใครไปไม่ได้นอกที้กี้

    “โธ่ พ่อกระต่ายน้อยขอช็อกโกแลตซะทีได้ไหม ฉันแอบพ่อขุนนางมานะ”

    “เรื่องอะไรละช็อกโกแลตฉันมีเอาไว้ให้ยูกับอเลนเท่านั้น เอ๊ย! ไม่ใช่ ช็อคโกแลตอะไรกันเล่าฉันจะไปมีได้ไง”

     “เอ๊ะ แต่ทีกี้ทาถึงศาสนจักรคนเดียวไม่ได้หรอกแล้วใครพามาละเคาท์ก็ไม่ได้พามางั้นก็”

    “อ๊ะ”

    “รินารี่~

    “โร้ด”นั้นไงฉันเดาไม่ผิดโร้ดมาด้วยอย่างที่คิดเลย

    “ขอช็อกโกแลตหน่อยซิ”

    “โร้ดฉันมีแค่ชิ้นเดียวเองนะ อีกอย่างฉันต้องให้พี่ด้วยนะ”โกหกไปนะแหละดีแล้วไม่งั้นแย่แน่ฉันคิดอย่างงั้น

    “อะไรกันในมีตั้ง2ชิ้นนี้ไม่ต้องมาโกหกเลยนะ”

    “โครม~”โธ่ อะไรอีกละ

    0_o

    “อเลนคุง”

    “อ้าว รินารี่กำลังจะไปหาพอดีเลยครับ”

    “มาหาฉันหรอ”

    “ครับ”

    “อเลน~

    “เหวอ”

    “แหม กะว่าพอได้ช็อกโกแลตจากรินารี่แล้วจะไปหาอเลนซะหน่อยนะ”(โธ่ โร้ดจ๋าจะจับปลา2มือเลยหรอ:คนเขียน)

    “โครม~”(มันจะโครมอะไรกันนักกันน้า~:คนเขียน)

    “ชิ หยุดนะเฟ้ย”คนที่พูด ชิ นำหน้ามาเนี้ยรู้เลยใคร

    “หยุดเถอะคันดะอย่าพังโคมุรินทิ้งเลยนะ”เสียงอย่างนี้คงไม่ต้องบอกก็รู้

    “ชิ ไม่สนแล้วมันกินโซบะฉันอีกแล้วนะเฟ้ย”(อีกแล้วหรอ-_-:คนเขียน)

    “ตูมม”

     

    “แค่กๆ”

    “รินารี่ครับทางนี้”

    “หือ”ฉันพูดพลางขยี้ตาของฉัน

    “อเลนคุง”

    “ที่นี้มันที่ไหนละเนี้ย”

    “สวนหลังศาสนจักรนะครับ”

    “หรอ”ฉันพูดพลางดูกุหลาบและสวนที่ถูกจัดต้อนรับวาเลนไทน์

    บรรยากาศเข้าสู่ความสงบอีกครั้งหลังจากที่ผ่านความวุ่นวายมาแล้ว

    “อเลน”

    “ครับ”

    “ช็อกโกแลตวาเลนไทน์จ๊ะ”

    “ขอโทษนะรีบทำไปหน่อยมันก็เลยเป็นอย่างนี้นะ”

    ขอบคุณนะครับ เมื่ออเลนพูดเสร็จ ฉันก็เข้าไปกอดเขาแล้ว ไม่รู้สิตอนนี้ฉันรู้สึกว่าฉันมีความสุขที่สุดเลยละ




    moon of sky
    moon ofsky

    moon ofsky

    P T.

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×