คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ห่วงใย
เมื่อลับมาถึบ้านไปรยารู้สึร่าายเหนื่อยล้า พยายามแ็ใเินนไปถึห้อนอนล้มัวลบนเีย็หลับไปอย่ารวเร็ว ยศภาย์เ็บอเสร็็นมมาให้เธอแ่เห็นเธอหลับสนิท็เลยไม่อยาวน ว่าะเินออไป็ไ้ยินเสียไอหันไปมอเห็นเธอไม่ไ้ห่มผ้าึเินไปหยิบผ้าห่มึ้นมารปลายเท้าเพื่อห่มให้เธอ
“ะเพลียมา”
พึมพำับัวเอ ยื่นมือมาลูบผมอย่าเอ็นู็้อะัเมื่อเธอัวอุ่นๆ รีบหยิบมือถือึ้นมาโทรออหาหมอประำัวทันที
“หมอเอิรับ ภรรยาอผมไม่สบายเธอทานยาอะไรไ้บ้ารับ”ยศภาย์สอบถาม้วยวามร้อนใ
“เป็นไ้หวัหรือ่ะ”
“รับ ัวอุ่นๆ เธอินยาไ้ไหมรับ”
“สามารถทานยาพาราเามอลแ้ปว ลไ้ไ้เพราะปลอภัย่ะ โยรับประทานรั้ละ 2 เม็ทุ 4-6 ั่วโม ถ้ารู้สึว่ามีไ้ ุพ่อมีเรื่อมือวัไ้ไหม่ะ”
“มีรับ”โีที่เาื้อมาวันนี้พอี
“วรวัอุหภูมิุแม่สัหน่อย็ี ถ้าไ้ไม่สู็ลอรับประทานยาไป่อนไ้ แ่ถ้าไ้สูเิน 37.80 C พามาหาหมอทันทีนะะ”
“อบุรับหมอเอิ อโทษที่โทรมารบวน”
“ไม่เป็นไร่ะ”
ยศภาย์วาสายล้วยสีหน้าแ่มื่นึ้นบ้า รีบเินไปหยิบะละมัับผ้ามาเ็ัวให้เธอ เสียราฮื่อๆ อเธอูน่าสสาร ท่าทาไม่สบายัวนั เ็ัวเสร็็หยิบยาแ้ปวลไ้ให้เธอปลุเธอึ้นมาทานยา
“ุเียทานยาลไ้นะรับะไ้หายไ้”
“ไม่เอา”เธอเบียนหน้าหนีอย่าอ่อนแร
“ไม่เป็นอันรายถึลูรับ ผมโทรถามหมอแล้ว”
“ันไม่ไ้เป็นอะไรสัหน่อย”
“แ่”
“พัผ่อนเี๋ยวมัน็หายเอ ไม่ไ้เป็นอะไรมาหรอ อูยย์”เธอให้เหุผล่อนล้มัวลอย่าอ่อนเพลีย่อนะรู้สึปวรหัวไหล่
“ปวที่หมอีเหรอรับ”
“อืม มันบวม้วย”สีหน้าอเธอเย๋เ
“อทนหน่อยนะ หมอว่าอี 2-3 วันะีึ้นเอ”เาพยายามปลอบโยนให้เธอลายวามเ็บล
“อืม”เธอหลับาล้วยวามอ่อนล้า
ลอเวลายศภาย์ไม่ยอมนอนเาอยเ็ัวให้เธอและใ้เรื่อมือวัไ้รวูอุหภูมิอเธอ หาไ้ไม่ลเาะพาเธอส่โรพยาบาล หาเป็นหมอไม่ล้าื้อไม่ยอมินยาแ่โีที่อาารอเธอทุเลา สีหน้าอเธอีึ้นมา
“ีัทีุ่ไม่เป็นไร”
ริมฝีปาอเาูบลบนหลัมืออเธออย่าีใที่เธอปลอภัย ่อนะบหน้าล้าเีย้วยวามอ่อนล้า ับมืออเธอแน่นไม่ยอมปล่อยลอืน
วาลมโลืมาปรือึ้นมา มอนนอนึ่นั่อยู่้าเียุมมืออเธอไว้ไม่ปล่อย็รู้สึีนเผลอยิ้มออมา ่อนะหลับาลอย่าอ่อนเพลีย
*************************************************************
อาารอเธอีึ้นนหายเป็นปิ ยศภาย์อยูแลเธอไม่าบพร่อ เาะมารับประทานอาหารับเธอทุมื้อแม้ระยะทาาไร่ถึบ้านะ่อน้าไลัน็ามเา็ไม่เยละวามั้ใ
ทว่า วามั้ใที่ะไม่ออาบ้านอเธอทำให้ยศภาย์เป็นห่ว ะรบอาทิย์แล้วั้แ่เธอหายป่วยเาหว่านล้อมยัไเธอ็ไม่ยอมออาบ้านราวับลัวผู้นมาพบเอทำให้เาเป็นห่วลัวเธอะเรียที่้อหมัวอยู่แ่ในบ้าน อีไม่ี่วัน็ะรบำหนที่หมอนัแล้ว้วย
“ออไปสูอาาศ้านอหน่อยนะรับ”นั่ริมเีย้าเธอพยายามอร้อให้ออไป้านอบ้า
“ไม่ไป”นื้อรั้นหันหน้าหนี
“เินเล่นายหาออำลัายบ้าเถอะนะ”
“ันไม่อยาเอผู้น”
“เป็นหาส่วนัว มีแ่บ้านพัาอาาศทั้นั้นไม่มีนมาเินเพ่นพ่านหรอรับ”
“็นั่นแหละที่ันลัว บ้านพัาอาาศ็้อมีแ่นรวยๆ ื้อ ถ้าไปเินเล่นแล้วเอนรู้ั ื่อเสียอัน็ย่อยยับ เป็นี้ปานในสัมแน่”
“ถ้าอย่านั้นเย็นๆ ผมะพาุไปเินเล่น เอาผ้าลุมหน้าไว้หน่อย็ไม่มีใรสัเเห็น”เาเสนอวามิ
“อนเย็นเหรอ”สีหน้าเธอเริ่มสนใ
“เริ่มมืแล้ว ยัไ็มอเห็นหน้าไม่ัยิุ่สวมผ้าลุมหน้า็ไม่น่าะมีใรำไ้”
“ริิ...ไป็ไ้”
เริ่มโล่ใเมื่อยศภาย์หาทาแ้ปัหาให้เธอไ้ ใริเธอ็ไม่ไ้อยาอุอู้อยู่แ่ในบ้าน เาพยุเธอลุึ้นมานั่ในห้อรับแ รุ้เ็รับใ้ลูสาวนานมา่วยอยู่เป็นเพื่อนไปรยายามเาไปทำานในไร่ ยถาอาหารลาวันมาให้ทั้สอ เาแะาปลาออแล้วัปลาใส่านให้เธอ
“ไร่นายอยู่ไลาที่นี่ไหม”
“ประมาสิบโลไ้”
“นายไม่้อลับมาทาน้าวเ้า ้าวลาวันับันหรอ ันทานนเียวไ้”
“ผมอยาทาน้าวับุและลู”รอยยิ้มอเาอบอุ่น
“นายไม่เหนื่อยบ้าเหรอทั้ทำานทัู้แลัน”
“ไม่สันิเียว ผมมีวามสุ”สายาอเามอเธอ้วยวามรั
ไปรยารู้สึใเ้นึั เมินหน้าหนีไปทาอื่น ้มหน้า้มาทานอาหาร ทำไม้อเินับสายาและำพูอผู้ายนนี้้วย นึโรธที่ัวเอำลัอ่อนไหวนหุหิวามรู้สึนี้
เมื่อพระอาทิย์เริ่มลับอบฟ้า เาทำามที่ไ้รับปาโยหาหมวและผ้าพันอมาให้เธอสวมใส่เพื่อันอาาศหนาว ทั้สอเินเียันไปามทา ฟัเสียลื่นระทบฟัอย่าสุใ หยุยืนมอทะเลอย่าหลใหล วอาทิย์ำลัเริ่มล้อยินสาแสสีส้มระทบน้ำทะเลูเป็นประายระยิบระยับสวยาม
“สวยั”ื่นมบรรยาาศอย่าสุใ
“รับสวยมา”เา้อมอเธออย่าื่นมในวามสวย
เธอหันมาทาเาและรู้ว่าเา้อเธอลอเวลา็รู้ว่าเมื่อสัรู่เามเธอไม่ใ่ธรรมาิทำให้เิวามเินอายหาทาเลี่ยวามเินไม่อยาให้เารู้
“ลับีว่า”
“ุวรยับแ้าบ้านะ”เายัอยาให้เธอไ้ผ่อนลาย
“ยัไ”เธอะัถามเา
“อย่านี้”
เามายืน้อน้าหลัเธอไว้ ับมือทั้สอ้าอเธอาแนออแล้วเอนไปทา้ายและวาพร้อมันับเา ใอเธอเ้นโรมรามับวามใล้ิ
“ท่านี้ทำให้เราสามนพ่อแม่ลูใล้ิันมาเลยนะ ุว่าไหม”เาระิบ้าหูสร้าวามรัวนใ
“พอแล้ว ท่านี้ันออเอนเียวไ้”เธอันเาออ ีหน้ารึมใส่บัับใไม่ให้หวั่นไหวับำพูอเา
“รับ”
“อบวยโอาสอยู่เรื่อย”
เธอพึมพำ ่อนะทำท่าออำลัายเบาๆ บรรยายาศสบเียบมีเพียเสียลื่นทำให้ใอเธอเบาสบาย ึยืนรับลม หลับานิ่ สูลมเ้าปอลึๆ
ยศภาย์ยิ้มแ่ ยืนมออย่ามีวามสุ เินมายืนนาบ้าหลัอเธอแล้วสวมอเอวอเธอ บหน้าลับไหล่หลับานิ่
“นี่นาย”
วาลมโลืมาึ้นอย่าใ ำเลือมอใบหน้า้าๆ อย่าไม่พอใ เห็นใบหน้าหลับาพริ้มำลัอมยิ้มน้อยๆ รมุมปา
“อบุทีุ่ัสินใอยู่ที่นี่”
“ลอแล้วันะลับ”เสียเธอเบาหวิวับอ้อมอ
เียบไม่มีเสียอบาเา อ้อมออบอุ่นอเาทำให้อารม์หุหิหายไปอย่าไม่รู้ัว วามึเรียเริ่มผ่อนลายล แววาเธอมีประายเล็น้อย มุมปาเผยอยิ้มึ้นมา
********************************************
รถสอแถวแล่นเ้ามาอเทียบภายในบ้าน เสียอแัึ้นเป็นเสียุ้นหู ไปรยายับัวลุึ้นนั่เินไปทาระเบีย เห็นเพื่อนรัทั้สอำลันระเป๋าลมาารถ พอเยหน้าึ้นเห็นเธอ็โบมือทัทายและพาันวิ่ึ้นมาหาเธออย่าีใ
“้อย หมิ มาไ้ไ”ไปรยาสวมอเพื่อนทั้สอ้วยวามิถึ
“มาอยู่เป็นเพื่อน พอีมหาลัยปิสามวันิเสาร์อาทิย์้วยเลยไ้หยุยาว ห้าวันนี้เลยะมาพัับุแม่มือใหม่”หมิอบอย่าอารม์ี
“ีั”ไปรยาีใที่ไ้เอเพื่อน
“พี่ยศเาเป็นห่วเียมา เห็นเียอยู่แ่ในบ้านไม่ยอมออไปพบผู้น เาไม่สบายใลัวเธอเรียเลยโทรไปหาพวเราให้มาอยู่เป็นเพื่อน และพวเรา็เ็มใมา”้อยยิ้มหวาน
“ันอาย ท้อเริ่มโึ้นเรื่อยๆ ลัวออไปเอนรู้ั”น้ำใสเอ่อลอเบ้า
“พวเราะอยู่เีย้าไม่ทิ้เธอแน่นอน ันีในะที่เธอัสินใเ็บเ็ไว้ เรื่อเรียนไม่้อเป็นห่วันทำเรื่อร็อบให้แล้ว”
หมิเ็น้ำาใหุ้แม่มือใหม่อย่าปลอบโยน
“อบใ”
“สามีเียอยู่ไหน”้อยสอส่อมอหายศภาย์
“ไปทำไร่ เอ๊ะ เาไม่ใ่สามีันนะ”เธออบอย่าลืมัว่อนะรีบแ้
“้าๆ”
เพื่อนๆ ลอบยิ้มท่าทาหลายเือนที่พวเาอยู่้วยันวามสัมพันธ์พันาีึ้นมา นาทำให้นทะนน เย่อหยิ่ถึยอมรับไ้แม้ะไม่เ็มปานัแ่อีไม่นานนปาแ็ะรู้ใัวเอเสียที
“อยาเห็นไร่ั”้อยร้อ้วยวามื่นเ้น
“ะมีสัี่ไร่เียว”ไปรยาพ่นลมออามูอย่าูถู
“เยไปไหม”หมิถามบ้า
“ันไม่ิอยาะรู้เรื่ออเา มาอยู่้วย็เพื่อลูเท่านั้น”
“เาทำไร่อะไรเหรอ”้อยถาม่อ
“บอแล้วไว่าไม่รู้”
“ทำไมไม่ลอเปิใให้พี่ยศบ้าล่ะ เาูรัและเป็นห่วเียมานะ”มืออหมิับมืออเพื่อนไว้
“ันไม่ไ้รัเา และไม่มีวันรั”
“ทำไมล่ะ”
“เาทำลายีวิ ทำลายอนาอัน ไม่มีวันที่ันะให้อภัยเาไ้”น้ำเสียอไปรยาแ็ระ้า
“สัเริ่มเรีย เลิพูเถอะ อนนี้หิวแล้ว”้อยเริ่มประท้ว้วยวามหิว
“อนอยู่บนรถ็ินลอทา อนนี้ยัหิวอีเหรอ”หมิเลิิ้วใ
“ินแ่นมมันไม่อิ่ม อนนี้อยาิน้าว”้อยลูบท้อัวเอ
“ุแะใส่ไม่ไ้อยู่แล้วนะ ลหุ่นะบ้าเี๋ยว็อ้วนไม่มีใรสนใหรอ”หมิเือนอย่าเป็นห่ว
“ไม่ลัวหรอมีเพื่อนอ้วน ใ่ป่ะเีย”
ไปรยายิ้มเื่อนล หล่อนเยหุ่นีแุ่สวยๆ ไ้ แ่เวลานีุ้เิมเริ่มับไม่สามารถใส่ไ้เวลานี้เธอะเินเที่ยว็อบปิ้ับเพื่อน เรียนหนัสือับเพื่อนอย่าสนุสนานไม่ใ่มาหมัวอยู่แ่ในบ้านอย่านี้
“ันื้อุพวนี้มาให้ับรีมทาผิวันท้อลาย”หมิวาถุลบนโ๊ะ
“อบใ๊ะ”
“ไปอบใพี่ยศเถอะ เาวานให้่วยื้อเพราะิว่าพวเรารู้ว่าเธออบใ้ยี่ห้ออะไรและโอนเินไปให้”หมิไม่ไ้บอว่ายศภาย์ให้เินมามาเาบอว่าเป็น่าอบแทนที่เสียเวลา เธอเลยเอาเินนั้นวน้อยเินทามาหาเพื่อนรั
“เาไปรบวนพวเธอทำไม ไม่รู้ัมารยาทเลย”ไปรยาำหนิที่ล้ามาใ้เพื่อนเธอ
“ไม่เือนร้อนสันิ”หมิรีบปิเสธ
“ใ่...ไม่ลำบาเลยไ้มาเที่ยว้วย อยาไปเที่ยวไร่ั อาาศ้อีมาแน่”้อยาหวั
เสียรถแล่นเ้ามาอ ยศภาย์ลารถระบะสีี ไปรยาเริ่มอับอายับรถที่เาับนหน้ามุ่ยไม่พอใที่ทำัวมออ่อหน้าเพื่อนอเธอ
“สวัสีรับสาวๆ”เายิ้มอย่านอารม์ีเินเ้ามา
“สวัสี่ะพี่ยศ”สอสาวยมือไหว้พร้อมันอย่าื่นเ้น
“ทาน้าวหรือยัรับ”
“ยัเลย่ะ หิวแล้ว”้อยยิ้มแห้ๆ
“อายเายัย้อย”หมิระทุ้สี้าเพื่อน
“แหม”
“ผมื้ออาหาราร้านอาหารื่อัแถวนี้ ไปทาน้าล่าีว่ารับ ผมะให้เ็ัโ๊ะไว้ะไ้เห็นทะเลใล้ๆ”เาเป็นเ้าบ้านที่ี
“อบุ่ะ”สอสาวอยาะเินเล่นทะเลอยู่พอี
“เินระวันะรับ”ยศภาย์เินเ้าไปใล้ไปรยาเพื่อพยุเธอลบันไ
“เินเอไ้”ีหน้าุใส่เา
“ผมเป็นห่ว”เาไม่สนพาเธอเินลบันไอย่าเฝ้าระวัเ็มที่
รอยยิ้มเ็มหน้าสอสาว้วยวามีใที่ยศภาย์อยูแลเป็นห่วเป็นใยเพื่อนเป็นอย่าี ทั้หมนั่ลทาน้าวอยู่ในสวนหลับ้านิับทะเล
“อาหารน่าทานั”้อยมออาหารบนโ๊ะอย่าละลานา
“อร่อยทั้นั้นนะรับ”เาบอพลาัอาหารใส่านไปรยา
“ทานแล้วนะะ อืม...อร่อยทุอย่าเลย”้อนลมือทาน่อนทำสีหน้ามีวามสุับรสาิอาหาร
“แ็อร่อยทุอย่านะแหล่ะถึไ้อ้วนไ”หมิแวะเพื่อนอย่าหมันเี้ยว
“ยัไม่อ้วน เาเรียว่าอวบระยะสุท้ายย่ะ”้อยยิ้มๆ ไม่ถือสา
“เ็มที่เลยนะรับ”ยศภาย์แทแร์เพื่อนอไปรยาเป็นอย่าี
เสียลื่นระทบฝั่เล้าลอับเสียนร้อสร้าบรรยาาศสื่น ลอเวลาสามสาวมีเรื่อุยันไม่หยุเรียเสียเฮฮาลอเวลา ยศภาย์ีใที่ไปรยาุยเ่และหัวเราะมาึ้น เาอยปรนนิบัิัอาหารใส่านให้ภรรยาไม่า
“พี่ยศน่ารัั่ะ เป็นเฟมิลี่แมนมาเลย”้อยื่นมาใริ
“ผมทำเพราะรัุเียับลู”เามอเธอาหวานึ้
“แหม...ไม่้อเสริฟ์อหวานแล้วนะะ มอพวุหวานันนอิ่ม”้อยแวทำให้ทั้สอพาันเินอาย
ห้อนอนัไว้ให้สามสาวนอน้วยัน เาเื่อว่าทั้หมะ้อมีเรื่อุยันอีมา ัวเอออไปนอนบนโฟาในห้อรับแ เสียุย้อแอสามสาวัไม่หยุ ลอืนเานอนฟัทั้สามุยนหลับไป
สามสาวื่นเ้าพาันเินออำลัามายหา เสียหัวเราะสใสอไปรยาทำให้หัวใอยศภาย์มีวามสุ่อนะหุบลิถึเรื่อเมื่อืน
“เธอไม่อบพี่ยศบ้าเหรอ”้อยถาม้วยวามอยารู้อยาเห็น
“ไม่”
“เาห่วใย อยูแลเธอ หาผู้ายอย่านี้ไ้น้อยมาเลยนะ”้อยัูให้เพื่อนล้อยาม
“สิ่ที่เาทำับีวิันมันมาเินให้อภัย ันยัอยาสนุับวัยเรียน มีีวิสใสับนรัแ่เาเป็นนพราทุอย่าไปาัน”
เสียสะอึสะอื้นอย่าเ็บปวอเธอทำให้เาสะเทือนใ บาปรั้นี้ยาที่เธอะลืมว่าะทลายำแพที่เธอสร้าไว้ไ้อีนาน หวัว่าลูะทำให้เธออภัยให้เาไ้บ้า
อบอมเม้น
ินนาารสำัว่าวามรู้ที่มี 
[ IP : 125.27.91.10 ] 
ส่้อวามลับ
ความคิดเห็น