คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ครั้งสุดท้าย
รถยน์ันหรูแล่นไปามายทะเล หิสาวลระล่อนยื่นมือออไปเล็น้อยลู่ลมอย่ามีวามสุ สบายใที่ยศภาย์รับปา เาแล่นไปอเทียบบ้านหลัหนึ่สวยน่ารัมา
“นายะ้าเหรอ”สีหน้าเธอเ็มไป้วยวามวิัวล
“ถ้าุ้อาร”มอเธอ้วยวามอ่อนโยนเมื่อเธอไม่เรียิเาเหมือน่อน
“ันไม่้อาร”น้ำเสียเธอหนัแน่น
“ที่นี่บ้านผม”เายิ้มเือนๆ ับน้ำเสียหนัแน่นแ่แฝ้วยวามัวลอเธอ
“หลัระิเียว”เธอทำหน้าูถู
“แ่มันเ็มไป้วยวามทรำีๆ อพ่อแม่ที่มี่อผม”
“นายพาันมาที่นี่ทำไม”เธอวัหาามอเาอย่าเย่อหยิ่
“แ่อยาใหุ้ไ้เห็นัวนริๆ อผม”เาับมืออเธอแล้วพาเินึ้นไปบนบ้าน
“นายะทำอะไร ันไม่ไป”เธอยื้อไว้ลัวเาะล่วเินอี
“ไม่ทำอะไรหรอถ้าุไม่้อาร”เายิ้ม่อนโอบแผ่นหลับอบบาเ้าไปในบ้าน
ไปรยาเินเ้าไปในบ้านหลัะทัรัน่าอยู่อย่าอบใ ารัแ่สวยานสบายาเหมาะแ่ารมาพัผ่อน รู้สึแปลใที่บ้านยัูสะอาสะอ้านทั้ที่ไม่มีนอยู่
“บ้านสะอาั”เธอถามอย่าสสัย
“ผมมาทำวามสะอาทุอาทิย์”เาบอพลาเปิหน้า่าให้ลมเ้ามา
“ลมเย็นสบาย”พึมพำอย่าอบใ
“หิวไหมเี๋ยวผมทำอะไรให้ทาน”
“อืม ยัไ้ไม่ินอะไรแ่เ้าเลย”เธอพยัหน้า
ายหนุ่มอมยิ้ม่อนเินเ้าไปในห้อรัว โีที่มีอิู้อยู่บ้าึทำ้าวไ่เียวให้เธอทาน เสียะหลิวระทบระทะพร้อมินหอมยวนใทำให้เธอสาวเท้าเินเ้ามาหยุยืนอยู่หน้าประูห้อรัว เห็นเาใส่ผ้าั้นเปื้อนทับุทำานูแปลาี
“หยิบานให้หน่อยรับ”เาหันมาเห็นเธอ็ใ้ทันที
“ันไม่ใ่นรับใ้ นายไม่มีสิทธิ์มาสั่”พู่อว่าเา่อนะหยิบานส่ให้
“อบุรับ”รู้ีว่าเธอไม่ใ่นใร้ายึไม่ถือสาปาอเธอ
“นึว่าะทำอะไร ที่แท้ไ่เียว”สายาเธอูถู
“ผมทำสุฝีมือเลยนะ มัน้ออร่อยมาแน่เพราะใส่วามรัที่มี่อุลไป”สายาอเารุ้มริ่ม
หัวใอเธอเ้นึั้วยวามเินอายสายาที่้อมอราวับะระาเสื้อผ้าอเธอออรนี้ ึเินไป้านอรอทาน้าวีว่า เายานมาสอใบมีไ่เียวโปะอยู่บน้าววาลรหน้า ่อนเินไปหยิบวน้ำและแ้วออมาสอใบ รินน้ำให้เธอและเา
ไปรยาั้าวใส่ปาแล้วเี้ยว่อนะลืนลอ มอายหนุ่มที่ลุ้นัวโ่อย่าำลัฟัำอบาปาอเธอ แ่เรื่ออะไระบอให้เาีใว่ามันอร่อยล่ะ
“อร่อยไหมรับ”เาถามอย่าื่นเ้น
แม้เธอะไม่พูแ่ทานหมานทำให้เาอมยิ้มอย่ามีวามสุ เ็บานอเธอแล้วยเอาไปล้า เธอเินามเาไปพร้อมับแ้วน้ำอัวเอและอเาวาลบนอ่าล้าานให้เาล้าส่วนัวเอเินไปนั่เปิทีวีูอย่าสบายใ ่อนะเริ่ม่วเพราะเมื่อืนร้อไห้และัวลนไม่ไ้หลับ เมื่อหนัท้อึหนัาึเริ่มหย่อน วาลมโ่อยๆ ปิลปล่อยให้ทีวีมอเธอหลับ
“เราไปเินเล่นันเถอะรับ อ้าว”
ยศภาย์เินเ็มือออมา ะัเท้าเมื่อเห็นเธอหลับอยู่บนโฟาอย่าไม่ระมัระวั ทั้ที่่อนหน้านี้ระวััวแไม่ยอมเ้าใล้เา ยืนมอเธอหลับ้วยสายารัใร่่อนใบหน้าะเปลี่ยนมาเร่รึม ไม่น่ารับปาเธอเลยว่าะไม่ยุ่เี่ยว แ่สัาไปแล้วไม่อยาเห็นน้ำาอเธออี มันเ็บปว...
************************************
ร่าน้อยยับัว่อนมือะป่ายไปโนบาอย่าึผุลุึ้นนั่มอยศภาย์ที่ำลัหลับโยเธอนอนทับแนและอยู่ในอ้อมอเาลอเวลา เาะพาเธอมานอนบนเีย สายาอเธอ้อมอใบหน้ามเ้มที่หลับสนิท หน้าาหล่อมสัน เลื่อนสายาลไปามลำอเห็นเาแะระุมออสอเม็บนทำให้เห็นแผอำยำ ่อนสายาะหยุนิ่รเป้าาเนูนอเา
“ันมออะไรเนี่ย”
เบียนหน้าหนี้วยวามื่นเ้นและละอายใ รู้สึแปลๆ ับใัวเอไม่เยมอเป้าาเผู้ายมา่อนแ่ทำไมสายาเ้ารรมถึันไปมออเาไ้ ำเลือมออีรอบแล้ว็รู้สึร้อนผ่าวไปทั่วร่า นึถึเมื่อืนสัมผัสอเายัรารึไม่าหาย
“มอพอหรือยั”เสียทุ้มถามอย่าล้อเลียน
นถูับไ้สะุ้ัวโหย มอเาเห็นสายาล้อเลียน็เินอาย รีบลุาเียแ่ถูสอมือหนาล็อไว้ไม่ให้เธอลุไปไหน ้อนั่อยู่ในอ้อมออเา วามเป็นายมาเบียสะโพอเธอนเธอรู้สึไ้ว่ามันแ็เหลือเิน
“ถอยออไปนะ”น้ำเสียเธอะุะั
“ุเล่นมอ้วยสายาแบบนั้น ทำให้มันื่น และำลั้อารุ”เสียระิบ้าหูทำให้เธอเริ่มระทวย
“ันอยาไปเล่นน้ำ”เธอหาทาเลี่ย
“อั่วโมเียวแล้วะพาุไปเล่นน้ำ”ริมฝีปาุมพิแถวอออเธอนลมหายใอเธอิัไปหม
“อย่า...”เธอพยายามหัห้ามัวเอ
“ไหนว่าะยอมผมทุอย่า”เาทวสัา
“นาย็อย่าลืมว่าะไม่ยุ่เี่ยวับันอี”เธอ้อเาเม็
“รับ”ับมืออเธอึ้นมาูบหลัมืออย่ารัใร่
สายาอเธอับ้อมอเา้วยวามระหายในเรื่อเ็์ที่เาสอน มันทำให้เธอิในแทบถอนัวไม่ึ้น แม้พยายามเลี่ยแ่พออยู่ใล้เาับร้อนวูบวาบไปทั่วร่า
ราวับเาอ่านสายาเธอออ บทเรียนรับนเียึเร่าร้อนเมื่อศิษย์ับอาารย์่า็ัววาม้อารอันและันเ็มเปี่ยม
ร่าบาหอบโยนราวับผ่านศึมาโโน มือหนาอระับร่านรัเ้ามาแนบิายำยำอเา ้มลูบไหล่ลมมนอเธอ เบียวามเป็นายนับสะโพอเธอ มือ้าหนึ่บีบลึทรวอเล่นสร้าวามำหนัให้เธออีรอบ
“ยัไม่พออีเหรอ”สีหน้าเธอเบิว้าใ
“ถ้าุไม่้อารผมะหยุ”พึมพำออมาทั้ที่หน้าอเาูื่มทรวออเธออยู่
“ไม่ไ้ว่าสัหน่อย”เธอเบียนหน้าหนี้วยวามอาย
“รู้ัวไหมว่าุร้อนแรมา”เาเลื่อนัวึ้นมามอหน้าสวยอเธอ
“ันูเหมือนผู้หิไม่ีเหรอ”ใบหน้าเธอหวาวิ
“ใรไุ้ไปนับว่าโี ทั้สวยและมีเสน่ห์”ูบแ้มนวลระเรื่ออเธออย่าหลใหล
“ไม่ใ่นายแน่”น้ำเสียและแววาอเธอริั
ยศภาย์มอเธอ้วยแววาเศร้าสร้อย ่อน้มลุมพิหน้าผาอเธอแผ่วเบาแ่เ็มไป้วยวามรัลึึ้ที่เามี่อเธอ ทำให้เธอสัมผัสไ้และใเ้นแรนัวเอ็ใับสัมผัสนี้
“เริ่มเย็นแล้วไปูพระอาทิย์ันเถอะ”เาลุึ้นยืนใส่าเเห็นเธอลุึ้นพร้อมับผ้าห่มพันัวไว้
“ะไปไหน”
“อาบน้ำ”
สายามับ้อร่าสวยที่อยู่ใ้ผ้าห่มอเา มือหนาับปลายมวที่เธอับไว้ึออ หน้าาเธอเลิลั้วยวามใ เผยให้เห็นร่าเปลือยเปล่ายืนรหน้าอเา
“ุสวยเหลือเิน”เาเินสาวเท้าเ้ามาหา
“ันอยาอาบน้ำ”เธอันัวเาไว้
“อาบ้วยัน”
ายหนุ่ม้อนร่าเปลือยเปล่าเ้าไปในห้อน้ำแล้ววาเธอลบนอ่าอาบน้ำ เปิน้ำใส่ลในอ่าแล้วัวเอ็ลามไป สายามเ้ม้อมอเธอราวับำลัะลืนินไปทั้ัว
ทั้สออรัันแน่นราวับรู้ว่าะไม่มีวันนี้อีแล้ว ใอไปรยารู้สึสะท้านแสนเสียายแ่เธอ็ลัว หาไม่หยุบูรพาะ้อรู้เ้าสัวัน อนาสวยหรูอเธอ็ะ้อบล
“ลับเถอะ”ไปรยาลุึ้นสวมเสื้อผ้าและแ่หน้าให้สวยาม
“ุไม่แ่หน้า็สวย”เาูบแ้มนวลอเธอ
“อย่าลืมที่นายสัาไว้”เธอ้อมอหน้าเานิ่ ไม่เลิ้มไปับารระทำอเา
“รับ”
ยับถอยห่าาเธอ พยายามยอมรับวามริว่าเธอไม่ใ่อเา เ้าอๆ เธอือบูรพา ลูายเ้าสัวที่ร่ำรวยไม่ใ่ลูาวบ้านธรรมาอย่าเา
รถยน์แล่นไปเรื่อยๆ ่า็เียบันไม่มีใรพูอะไร ยศภาย์รู้สึเศร้าเสียใที่ไม่สามารถไ้หัวใมาาเธอ ทั้ที่เธอเป็นอเาแ่หัวใอเธอยัมั่นอยู่ับนอื่น นเมื่อมาถึอยหน้าบ้านเธอสั่ให้เาอรถ
“อรถ”
“อทำไมรับ”เาออย่าแปลใ
“ไม่วรมีใรเห็นเราสอนลับ้วยัน”เธอบอเา้วยน้ำเสียเย็นา
“ผม็ับรถใหุ้บ่อยๆ”
“อย่าลืมว่าเมื่อเ้านายไม่ไ้ับไปส่ัน ลไป ันะับลับบ้านเอ”เธอเินมานั่ประำนับ เาำลัปิประูรถให้เธอ็พูึ้นมาว่า
“่อไปนี้เราไม่มีวามเี่ยว้อันอี นายอยู่ส่วนอนาย ันอยู่ส่วนอัน ถ้านายผิสัา ันะเลียนายไปลอีวิ”
น้ำเสียและแววาเธอริัึ้ั ่อนะับรถไปโยไม่สนใมอเาสันิเียว
ความคิดเห็น