คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เถียงใจตัวเอง
ยศภาย์นมเสร็็ยมาให้ไปรยาในห้อนอน เธอรับมาื่ม่อนะนัู่รายารโทรทัศน์ เาเ็บแ้วเปล่าแล้วเินไปห้อทำานลมือทำาน่อ ึมาแล้วไปรยาเริ่ม่วปิโทรทัศน์่อนล้มัวลนอนแ่นอนไม่หลับสัที หันไปมอเีย้าๆ ที่ว่าเปล่าเยหน้าึ้นไปมอนาฬิาบอเวลาสามทุ่ม
“ทำไมยัไม่มานอนอี ่าิะนอนี่โมไม่เห็นสนใเลย นอนีว่า”
่มาัวเอให้หลับ็หลับไม่ล ลืมาึ้นอย่าหุหิ ทุืนเาะ้อมานวให้เธอแ่ทำไมืนนี้ไม่ทำลุึ้นะไป่อว่าเสียหน่อยเพราะเาทำให้เธอเสียนิสัย พอไม่ไ้นวเลยนอนไม่หลับ เห็นแสไฟอยู่ในห้อหนึ่ึเปิเ้าไปอย่าเสียมารยาทเห็นเา้มหน้า้มาทำาน็รู้สึผิที่เ้ามารบวน
“ุเีย้อารอะไรหรือเปล่ารับ”ยศภาย์เยหน้าาอเอสาร ถอแว่นาออลุึ้นเินเ้ามาหาเธอ
“นายทำอะไร นี่เอสารอบริษัทนี่น่า”เธอเินเ้าไปมออเอสารเห็นเป็นื่ออบริษัทพ่ออเธอ
“ผมเป็นลู้าอพ่อุ ลืมแล้วเหรอรับ”เายิ้มแ่แววาูอิโรยเล็น้อย
“ันนึว่านายเลิทำแล้วผันัวมาเป็นาวไร่”
“ท่านไม่ยอม”
ไปรยายืนนิ่มอเอสารบนโ๊ะ ่อนะมอนาฬิาเป็นเวลาสี่ทุ่มเี๋ยวเา็ะ้อื่นีสามเพื่อเ้าไร่อี เา้อนอนไม่ถึห้าั่วโม อยู่ไ้อย่าไรันนอนแ่นี้เอ
“ุเีย้อารอะไรหรือเปล่ารับ”เาถามถึวาม้อารอเธอ
“ันนอนไม่หลับ”
“ริ้วย ผมลืมนวใหุ้”
“ไม่้อหรอ ัน่วแล้ว”
เธอไม่อยาใ้เาแ่นี้็รู้สึว่าัวเอสบายเินไป เาทำานทั้อพ่อและานในไร่อเาแถมยั้อมาูแลเธอับลูอี เอาเวลาที่ไหนไปพัผ่อนเนี่ย
“ผมไป้วย”
ยศภาย์ปิไฟแล้วเินามเธอไป เมื่อมาถึห้อนอนเธอล้มัวลนอนำลัะหยิบผ้าห่ม็ถูเาแย่มาห่มผ้าให้เธอ ่อนเินมานั่และลมือนวให้
“ไม่้อหรอ”เธอปัมือออ
“ุนอนไม่หลับ”
“ัน่วแล้ว”เธอหันหลัให้แล้วหลับาล
ยศภาย์ยิ้ม อยาเ้า้าัวเอัว่าเธอนอนไม่หลับเพราะเาไม่ไ้นอนอยู่้าๆ ้วย แ่ไม่ใ่หรอ ถอนหายใอย่าห่อเหี่ยว ล้มัวลนอนเีย้าแล้วหลับไป้วยวามเหนื่อยล้า
ไปรยาลืมาึ้นอย่านอนไม่หลับ ำเลือมามอ้าหลัเห็นเาหายใสม่ำเสมอแปลว่าำลัหลับสนิท มอเาออผ้าห่มร่นไปถึา
“นอนิ้นเหมือนันแฮะ”ส่ายหน้าระอาเล็น้อย
ลมพัเ้ามาทา่อหน้า่า อาาศหนาวเย็นึ้น เห็นเาออัวเอแน่น นอนู้หนาวสั่น ็ถอนหายใยาว ยับัวลุึ้นนั่อย่าแผ่วเบา ยื่นมือไปหยิบผ้าห่มอเาึ้นมาห่มให้นถึอ ล้มัวลนอนมอหน้าเาอยู่นานอย่าลืมัวนเริ่ม่ว หนัาเริ่มหนั หลับาล่อนลมหายใะสม่ำเสมอ
***********************************************************
ไปรยาวาหนัสือลอย่าหุหิเยหน้าึ้นมอนาฬิา้าฝาเรือนบอว่าบ่ายโมแ่็ไร้วี่แววอนที่ะมาทาน้าวเที่ย ทั้ที่เธอไม่เห็น้อสนใแ่พอทาน้าวไ้ไม่ี่ำ็อิ่มื้อนทานไม่ลถ้าไม่ไ้ทานับเา อาถูเาามใและูแลนเยินว่า้อมีเาทาน้าว้วยัน
“แปล...เวลานี้้อลับมาถึแล้วนิ เิอะไรึ้นหรือเปล่านะ”หิสาวพึมพำ
“เี๋ยวรุ้โทรถามพ่อให้นะะ”รุ้หยิบมือถืออเธอออมา
“ไม่้อ ันไม่อยารู้สัหน่อย”ไปรยาถามรู้สึระาอายที่ะโทรไปถามหายศภาย์
“อาเิอะไรึ้นับนายหัว็ไ้นะะ”
“ไม่มั้”
“นายหัวไม่เยทิ้ให้นายหิทาน้าวนเียวสัมื้อ อาเิอะไรึ้นะเินทา็ไ้นะะ”รุ้สันนิษาน
“ามใ อยาทำอะไร็ทำิ”ใอเธอไม่สู้ีนัับารเาอรุ้
รุ้โทรออแ่ไม่มีนรับสาย สัพั็มีเสียรถยน์แล่นเ้ามา ทั้สอหันไปมอไม่ใ่รถระบะอยศภาย์แ่เป็นรถระบะันอื่น
ทั้สอเินไปูทาระเบียเห็นายสอนำลัพยุยศภาย์ออมาารถมีผ้าพันแผลอยู่บนศีรษะและ้อศอ็ใส่เฝือ ภาพนั้นทำเอานท้อยืนนิ่ันใอไม่สู้ีนั เหมือนหัวใถูใรบีบนเ็บแปลบ
“พ่อ...เิอะไรึ้นับนายหัว”รุ้เินมาถามพ่อที่ำลัพยุนายหัว
“นายหัวับรถน”โรน์หัวหน้านานึ่เป็นลูน้อนสนิทอยศภาย์ล่าว
ยศภาย์เยหน้ามอภรรยาที่ยืนนิ่ไม่ไหวิ อ้าปา้าเล็น้อย สีหน้าใ วามีน้ำใสลอเบ้า ไม่อยาทำให้เธอเป็นห่วึรีบอธิบายว่าเาไม่ไ้เป็นอะไรมา
“ผมหลับในเลยับรถล้าทา บาเ็บเล็น้อย ลัวุเป็นห่วเลยรีบลับ”ยศภาย์เินมาหาภรรยา
“ันไม่ไ้เป็นห่วสัหน่อย”เธออ้ำอึ้พูะุะั
“ุร้อไห้เพราะเป็นห่วผม”ยื่นมือ้าที่ไม่เ็บมาเ็น้ำาออให้อย่าอ่อนโยน
“ผเ้าา่าหา”เธอเ็ออพลาเถียล้าู
“ผมไม่เป็นอะไรแล้ว”
ไ้แ่ยิ้มาๆ อยาเ้า้าัวเอว่าเธอเป็นห่วแ่ไม่หรอ หนัสือเาบอว่า่วนี้นท้อมัอารม์แปรปรวน อ่อนไหว่าย เออะไรนิหน่อย็น้ำาไหล
“็ี”ไปรยาหยัไหล่
ลูน้ออยศภาย์่วยันพยุนายหัวอพวเาเ้าไปในบ้าน ยศภาย์นั่ลบนโฟาอย่าอ่อนล้า สายาอเาำเลือไปเห็นานอาหารเที่ยวาอยู่บนโ๊ะรระเบีย
“ทำไมไม่ทาน้าว”เาถามภรรยาเสียเรีย
“ไม่หิว”
“ุ้อินนะเพื่อัวุเอแล้ว็ลู”เาบออย่าเป็นห่ว
“ไม่้อมาสั่ ีวิันๆ ะทำอะไร็เรื่ออัน”เธอหัวเสียเลยเินระแทเท้าเ้าไปในห้อนอน
“นายหิ เธอเป็นห่วนายหัว ทานไ้ำสอำเธอ็เลิทาน เอาแ่มอหน้าบ้านว่าเมื่อไรรถอนายหัวะมา่ะ”รุ้อธิบาย
ยศภาย์นั่นิ่ในใรู้สึพอโ่อนะบอทุนให้ลับ รุ้ึลับไปับพ่อและนรัอเธอ ายหนุ่มมอประูห้อนอน้วยรอยยิ้มรมุมปา แววาประายวามสุ ะ้อผู้หินนี้ท่าทาะยา ้อทำให้เธอเห็นใและสสารถึะ่าย่อาร้อ วิธีไหนนะะทำให้เธอออมาาห้อสนใเาไ้
เสียัโรมรามพร้อมับเสียร้อเ็บปวทำให้ไปรยาลุลาเียนอน เอาหูแนบประู่อนะรีบเปิออิว่าเาอาะเิอะไรึ้นทั้ที่เพิ่ะประสบอุบัิเหุมาแท้ๆ ยัะทำอะไรอี
“ับไ้แล้วนี้อน”ทันทีที่เปิประู็ถูร่าสูรวบเธอไปอ
“ปล่อยันนะ”เธอสะบัออนหลุ
“โอ๊ย”เาุมมือ้าที่เาเฝือ สีหน้าเ็บปว
“โทษที นายเล่นบ้าๆ เอ”เินมาูเฝือลัวะเป็นอะไรมา
“ผมแ่อยาวนุทาน้าว แ่ไม่รู้ะ้อยัไ โีทีุ่ยัเป็นห่วผมบ้า”
“ันเปล่าห่ว”เธอไม่ยอมรับวามรู้สึัวเอ
“ไปทาน้าวันรับ”
รอยยิ้มเาเื่อนล ใ้มือ้าที่ไม่เ็บับมือเธอเินไปนั่รระเบีย เลื่อนเ้าอี้ให้เธอโยใ้มือ้าหนึ่ นั่ลร้ามลมือทาน่อนเาะะัเมื่อพบว่าอาหารเย็นหมแล้ว
“เย็นแล้วเลยไม่่อยอร่อย ุรอแปบนะ อุ่นมันให้ร้อน่อน”
อยาะเอาใเลยลุึ้นหยิบถ้วยแ่ไ้ทีละถ้วยเินไปทาห้อรัวเพื่ออุ่นอาหารร้อนๆ ให้เธอและลูทาน ท่าทาทุลัทุเลอเาูน่าสสาร เธอทำใแ็ไ้ไม่นาน ลุึ้นหยิบถ้วยอาหารอีสอใบไปห้อรัว มอเาใ้มือ้าเียวัารอุ่นอาหารในไมรโเวฟ
“อบุนะรับ”ส่รอยยิ้มอบอุ่นให้เธอ
“ไม่เป็นไร”เธอหยิบถ้วยอาหารที่อุ่นแล้วออไป
“โอ๊ะ...โอย”
เาเินามรู้สึมึนหัวล้ายะหน้ามื เ่าอ่อนทรุลับพื้นทำให้ผัผัในมือเทระาย หล่อนหันมามอามเสียอย่าใเห็นเาเอามือุมศีรษะัวเอไว้
“ปวหัวเหรอ”รีบเ้ามาพยุเาให้ไปนั่บนโฟาะไ้เอนหลั
“รับ”น้ำเสียอเาแหบพร่าแทบไร้เรี่ยวแร
“หลับาพั่อนนะ”
ไปรยาหยิบล่อปมพยาบาลมาและมอหาถุยาอเาูยาแ้ปว ไปหยิบน้ำมาแ้วหนึ่ให้เาทานยาแ้ปวที่หมอัไว้ให้ เปิฝายาหม่อออมาเินไปนั่้าเาลมือนวมับให้าทา้าน้า นัวโเริ่มเอียมาทาเธอทีละน้อย่อนะนอนลบนั
“นี่นาย”ไปรยาเรียเสียแ็
“อบุนะรับ”มืออเาสวมอเอวเธอไว้
“ันลัวนายาย เี๋ยวะเป็นผีมาหลอว่าไม่่วย”เธอหาทาแ้่า
“หึหึ...”นึันับำพูอเธอ
“ลูอเราเือบเือนแล้ว ผมมีวามสุมาที่ไู้แลุับลู แ่วันนีุู้แลผม ารใส่ใอุแม้ะมีให้ผมเพียเล็น้อยแ่ทำให้ผมมีวามสุมา”
ใบหน้าอเาุเ้าับท้อน้อยแล้วริมฝีปา็ประทับูบ ่อนะหลับาลอย่าเหนื่อยเพลีย เาประสบอุบัิเหุเพราะนอนไม่เพียพอ หมอะีเลือแร่และยานอนหลับให้แ่เาไม่ยอม เป็นห่วลัวเธอะอยู่บ้านนเียว
...โีัที่เาัสินใลับบ้าน...
ำพูอเาทำให้เธอนั่นิ่ ไม่เ้าใวามรู้สึอัวเอเ่นันเมื่อเห็นสภาพอเาเป็นแบบนี้แล้วทำให้เธอใอ่อนไม่ล้าเอาแ่ใัวเอมานั และ็รู้สึีที่เาอเธอ
“ไม่ใ่ เราไม่ไ้รู้สึอะไรสัหน่อย”เธอเถียใัวเอ
**********************************************************
[ IP : 101.108.214.3 ] 
ส่้อวามลับ
___ไม่อสัาว่าะไม่ทำให้ผิหวัแ่ะรับปาว่าะพยายามที่ะทำัวแบบนี้ลอไป___
ความคิดเห็น