คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เงื่อนไขของความเจ้าเล่ห์
บทนำ
ท่ามลาแส สี เสีย อันระารามีายหนุ่มรูปหล่อำลัทั้ร้อเพลและเ้นอยู่บนเวทีเรียเสียรีร้อาผู้มนับหมื่นที่ถูัึ้นอย่าให่โ ้าล่าเวทีเ็มไป้วยแสสีาวไฟมามายโยมีแผ่นป้ายเียนำว่า “เรารัสาย” ผู้น่าพาันร้อเพลและเ้นามายหนุ่มอย่าสนุสนาน
เมื่ออนเสริ์บผู้น่าทยอยันลับ หิสาววัยรุ่นลุ่มให่ยัออันเ็มอยู่ประู้านหลัเวทีเพื่อรอให้รถอนัร้อวัใแล่นออไปอย่าื่นเ้น ทุน่าแ่ัวันมาสวยามเ็มที่ในมือถือล้อเพื่อถ่ายรูปอเาแม้ะอยู่ในรถู้ส่วนัว็าม บานถือรูปสาย และแผ่นป้าย ับลุ่มุยันถึานอนเสริ์ืนนี้อย่าสนุสนาน
“ยาหยี ลับเถอะเที่ยืนแล้วนะ”ใยไหม เพื่อนสาวแสนหวานึแนยาหยีให้ลับหอพั
“ไม่้ออยู่รอหรอ ทุทีแ็ไม่เห็นอะไร อนนี้ัน่วแล้วพรุ่นี้ัน้อไปเปิร้านแ่เ้านะ”โาพยัหน้าเห็น้วย
“พวเธอเห็นใบนี้ไหม”ยาหยีเปิระเป๋าให้เพื่อู้าใน
“บัรสาฟ”เพื่อนทั้สออุทานเสียั
“ูว์ อย่าเสียัไป”ยาหยียมือทั้สอ้าปิปาเพื่อนทั้สอนเอาไว้ลัวว่าแฟนลับนอื่นะไ้ยิน
“แไ้มายัไ”โาถามอย่าแปลใ
“ันเห็นมันอยู่ในห้อน้ำ่อนสายะึ้นอนเสริ์ อนแรว่าะไปหาเาเลยแ่ไม่อยารบวนสมาธิอเาเลยเลือไปหาอนอนเสริ์บ”
ยาหยีระิบบอเพื่อนอย่าื่นเ้น
“แะเ้าไปเหรอ”โาถามอย่าใ
“อืม”
“มันะีเหรอ”ใยไหมถามอย่าเป็นห่ว
“มัน้อีแน่ สายน่ารัับแฟนลับะาย ันะเอารูปมาฝานะ”ยาหยีบอเพื่อนอย่าื่นเ้น
เธอไม่สามารถเินเ้าไปทาประูหลัเวทีไ้สะวเนื่อามียามเฝ้าแถมยัมีแฟนลับบานที่ำหน้าเธอไ้ เธอลัวว่าพวนั้นะทำแผนเธอแ หลัอยาหยีิิพนัมอ้ายมอวาูว่ามีนแถวนี้หรือเปล่า เยหน้าึ้นมอหน้า่าห้อน้ำึ่เป็นห้อน้ำหลัเวที มันเป็นบานเล็พอนัวเล็ลอผ่านไปไ้
“เอาว่ะ ยาหยีสู้ๆ”
เธอให้ำลััวเอ ่อนระโปืนึ้นไปพยายามระเียระายเ้าไป้าในนไ้
“สาย๋า รอยาหยีแปบนะ”
หิสาวยรูปอนัร้อวัใึ้นมาูบ่อนเปิประูห้อน้ำออไป้านอ เธอเินไปามทาอย่าหวาลัวว่าะถูับไ้ สายามอหาห้อแ่ัวอสายนไปเอทำให้รู้สึื่นเ้นมา
“ห้อแ่ัวสาย”
เธอหยิบมือถือึ้นมาถ่ายรูปัวเอับหน้าประูที่มีป้ายเียนว่าห้อแ่ัวอสาย
“เปิเ้าไปีไหมนะ ถ้าสายำลัถอาเอยู่ อาย่ะ”เธอบิัวไปมา้วยวามเิน
“ุะมายุ่วุ่นวายับีวิผมทำไม เราไม่มีส่วนเี่ยว้อันแล้ว”เสียอสายัมาามุมหนึ่
ยาหยีเบิาโ เธอำเสียอนัร้อวัใเธอไ้ึรีบสาวเท้าอย่าเบาริบไปามเสียนทะเลาะันอย่าสนใ เธอะัเท้าแอบไม่ให้ทั้สอนเห็น หันมอไปรอบบริเว็ไม่เห็นล้อแอบอยู่มุมไหน ไม่ไ้ถ่ายละรันแน่นอนแล้วทำไมมุทิาาราสาวสวย้าฟ้าถึมาร้อห่มร้อไห้อยู่ับสายสอ่อสอ
“อย่าพูัรอนันอย่านี้ ันรัเธอมานะ รัเธอที่สุ อโทษที่เยทำร้ายิใอเธอ”าราสาวื่อัน้ำาไหลพรา
“อโทษ หึ ไม่ิว่าำนี้ะสายไปแล้วเหรอ ุหลระเริับื่อเสียอุและลัวหาใรรู้เรื่ออเรา ุรู้บ้าไหม ว่าผมเยอยาใหุ้มาอผมอย่าที่นอื่นเาทำัน”
น้ำเสียอนัร้อหนุ่มปวร้าว วาแ่ำ
“ันอโทษ อนนี้ันสำนึผิแล้ว อโอาสันอีรั้นะ”หิสาวอ้อนวอน
“ุไม่ลัวเหรอ เียวื่อเสียทีุ่สร้ามามันะพัทลายเอานะ ในเมื่อมันสำัับุ อนนี้ะมาแร์ผมทำไม”
“อนนี้อะไร็ไม่สำัเท่าเธอหรอ สายเราับมาเหมือนเิมนะ”าราสาวอสายทันที
ยาหยีใับภาพรหน้าทำให้มืออเธอเผลอถ่ายรูปทั้สอำลัอัน สายาอสายเหลือเห็นหิสาวถือมือถือล้ายำลัถ่ายรูปพวเา
สายรีบเอาัวเอบัมุทิาไว้ไม่ให้ถูถ่ายหน้าไ้ วาเาลุวาวอย่าไม่พอใที่ถูแอบถ่าย มุทิามีสีหน้าวิัวลนทำให้สายเป็นห่วาราสาวลัวะระเทือนถึอาีพและรอบรัวอเธอ
“เธอเป็นใร”เาสาวเท้าเ้าไปหา่อนสายาะเหลือบไปเห็นป้ายสาฟแวนออเธอ
“สาฟมายุ่ยาอะไรรนี้ เาไปรวมัวอยู่ทาออหมแล้วไม่ใ่หรือไ”
“ัน...”ยาหยีอึ้ับภาพรหน้านพูไม่ออ
“เมื่อี้เธอเห็นอะไร”สายาอเาาั้น
“เออ...”หิสาวรู้สึหวาลัวนัร้อหนุ่มเหลือเิน
“เอาโทรศัพท์มาให้ัน”เาะอ
“พอแล้วสาย หนูไม่ไ้ยินที่เราุยันใ่ไหม๊ะ”มุทิาถามอย่าผู้ให่ใี
ทว่า ยาหยีไม่อบหน้าาราสาววัยลานรนี้เลย แม้ะสวยมาและยัูสาวอยู่แ่เธอไมู่่วับสายสันิเียว เธอมอหน้าาราสาวอย่าไม่อบหน้า
“เปล่าะ หนูไ้ยินทุอย่า”
“เธอถ่ายรูปิะแบล็เมันใ่ไหม”สายถามเสียร้าว
“พวุเป็นอะไรัน”เธอไม่อบแ่ถามอย่าสสัย
“ันไม่ำเป็น้อบอเธอ”สายเลือึ้นหน้า
“ำเป็นิ ุำลัทำให้แฟนเพลอุใสลาย”หิสาวมอายหนุ่มน้ำาลอเบ้า
“ันไม่แร์”ำพูอเา่าัรอนน้ำใอหิสาวเหลือเินราวับว่าำลัถูปิเสธวามรั
“อายุุไมู่่วรับเาแถมุยัมีสามีแล้ว ทำไม้อมาอบสาย้วย ุำลัทำลายอนาอสาย ุ้อออไปาีวิอสาย หยุทำลายีวิอสาย ป้านะแแล้วไม่้อมาินเ็หรอ”
หิสาวะโนใส่หน้ามุทิา้วยวามโรธ สายยืนฟัอย่าไม่พอใที่มีหิสาวไม่รู้ัมาพูาไม่ีใส่นสำัอเาทำให้อารม์อสายุรุ่น
“พอไ้แล้ว”เาบหน้าให้เธอหยุพูไม่แรนั
ทว่า แรบอเามันบาลึเ้ามาสู่ิใอเธอ หิสาวุมแ้มมอสาย้วยแววาปวร้าว่อนะวิ่ออไปทั้น้ำา สายมอมือัวเอและนึถึน้ำาอเธอมันทำให้เารู้สึแย่น้อรีบวิ่ามเธอไป
“แปล”มุทิาพึมพำเมื่อเห็นท่าทาอนัร้อหนุ่ม
ยาหยีเินมาามริมฟุบาทปาน้ำาอออย่าเ็บปว รถยน์ันหรูแล่นเ้ามาอเทียบ่อนสายะลารถและึแนอเธอึ้นรถับออไปอย่ารวเร็ว โยไม่รู้ว่าปาปารัี่ไ้มาเห็นสายึแนหิสาวึ้นรถถ่ายเ็บไว้
“สาย...ุะพาันไปไหน เพื่อนันรอันอยู่นะ”
“เรามีเรื่อ้อุยันยาวแน่”น้ำเสียเาเ้มรึม
“เรื่ออะไร”เธอถามอย่าสสัย
“ัน้อารเมมโมรี่าร์ในเรื่ออเธอ”
“นายไม่้อลัว ันไม่มีวันเอารูปนี้ไปายให้นั่าวหรอ”แววาเธอมอเา้วยวามรั
“เธอ้อารเินเท่าไหร่ ว่ามาเียวันเ็นเ็ให้”เาหยิบเ็ึ้นมา
“ันไม่้อารเิน”เธอหยิบสมุเ็าเาโยนไปเบาะหลั
“เธอ้อารอะไร ันถึะไ้เมนโมรี่าร์ืนมา”เา้อหน้าเธอเม็
“ัน้อารบับุ”หิสาวยื่น้อเสนอ
“ไม่มาไปหน่อยเหรอ”น้ำเสียเาไม่พอใ
“ไม่มาหรอแลับเมมโมรี่าร์”เธอยิ้มหวานให้เา
“เรื่ออะไร”เาไม่ยอม
“แปลว่ามุทิาไม่สำัับุ”เธอโล่อเมื่อเาไม่แร์มุทิา
“แ่สามเือน”เาพึมพำ
“อะไระ”
“สามเือนเมื่อไร เธอ้อให้เมนโมรี่าร์ับัน”เา้อหน้าเธอเม็
“ล”เธอหยัหน้า
“เรา้อทำสัาเพื่อุะไ้ไม่เบี้ยวผม”สีหน้าเาริั
ยาหยีมอเา้วยแววาเศร้าสลเมินหน้าออไปทาหน้า่าอย่าเ็บปว ไม่ยอมแพ้หรอ เธอะ้อใ้เวลาสามเือนเอานะใสายให้ไ้
ความคิดเห็น