คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7
บทที่ 7
เธอเินึ้นไปบนห้อนอนเปิประู่อนะัเมื่อเอภูินัุ่มท้อัวเออยู่บนเีย ใบหน้าีาว เหื่อเม็โผุึ้นเ็มหน้าผา สีหน้าเาไม่สู้ีนั เธอเินเ้าไปยืน้าเา มอ้วยสีหน้าแปลใระนห่วใย
“นายเป็นอะไร”มนัสนันท์มออย่าแปลใ
“ปวท้อ”หน้าอเาีเียว
“ไหวไหม”เธอมออย่าเป็นห่ว
“ุเป็นห่วผม้วยเหรอ”สีหน้าเาน้อยใ
“ันมีมนุษยธรรมไม่เหมือนนายหรอ”เธอสวนลับ
“ุไม่้อมาสนใผม ะไปไหน็ไป”เาไล่่อนล้มัวลนอน
“ิว่าอยาสนในัเหรอ”
เธอพึมพำอย่าไม่พอใ เินหันหลัเปิประูห้อ่อนออาห้อเธอหันมามอเา เห็นเาุมท้อัวเอแน่น เิเปลี่ยนใเธอปิประูลเินมายืนมอเา่อนนั่ล้าเียยมือึ้นมาอัหน้าผาอเาัวไม่ร้อน
“นายปวท้อมาไหม”สีหน้าเธอเป็นห่ว
“บอแล้วไว่าไม่้อมายุ่”เาหันหลัให้เธอ้วยวามน้อยใ
มนัสนันท์ส่ายหน้าระอา ลุึ้นเินออาห้อ ภูิมอามหลัเธอ้วยแววาน้อยใ หลัาหายออไปพัให่ เธอลับเ้ามาในห้อพร้อม้วย้าว้มไ่ฝีมืออน้านและยาแ้ปวท้อับน้ำเปล่า ภูิลืมาื่นเห็นเธอเินเ้ามาในห้อรู้สึึ้ใ
“ฝีมือน้าน นายสบายใไ้”
เธอวาถ้วย้าว้มลบนโ๊ะ้าเีย หันมา่วยพยุให้เาลุึ้นนั่แล้วเอาหมอนมาวา้อนไว้้าหลั เธอยื่นถ้วย้าว้มให้เารหน้า
“อ๊ะ ทานสิ”
“ป้อนหน่อยนะรับ”เาอ้อน
เธอมอเาสลับับมอถ้วย้าว้มในานพลารุ่นิว่าเาไม่สบายเป็นวามผิอเธอแน่เลย เธอึ้อูแลเาให้หายะไ้ไม่้อิหนี้รรมับใร
“เห็นว่าป่วยหรอนะ”เธอั้าว้มึ้นมาเป่า่อนยื่นให้เา
ภูิทาน้าว้มอย่าเอร็อร่อย รู้สึว่าฝีมือน้านอร่อยว่าทุวัน มนัสนันท์ฝืนทำหน้ารึมใส่เาทั้ที่เินอายแทบายับสายาหวานึ้เวลาทอมอเธอ
“อนนี้ผมไม่สบายทำไมุไม่หนีล่ะ”ภูิถามเมื่อเธอำลัยื่นน้ำให้เา
“อยาให้หนีว่าั้น”เธอแล้ถามลับ
“ไม่มีทา”สีหน้าเาริั
“ันไม่หนีอนนี้หรอสบายใไ้...นายไม่สบายเป็นอาหารที่ันทำให้นายินเมื่อเ้า ัน็้อรับผิอบ”เธอบอสีหน้าเรียบเย
“มีโอาสเมื่อไรุ็ะหนีไปาผม”น้ำเสียอเาเศร้าล
“มันแน่อยู่แล้ว ในเมื่อที่นี่ไม่ใ่บ้านอัน”เธอวายาลบนมืออเา
“เราเป็นสามีภรรยาันนะ”เามอหน้าเธอ
“ไม่ใ่...นายลืมไปหรือเปล่าว่าเราไม่ไ้เป็นอะไรัน นอาศัรู”เธอมอหน้าเาสีหน้าริั
“ผมไม่เยิว่าุเป็นศัรู”น้ำเสียเาเศร้าสร้อย
มนัสนันท์ไม่อยา่อปาับเาอี เธอึพยัหน้าทำเป็นเ้าใเพื่อเาะไ้ทานยาหลัอาหารเสียที ภูิทานยา่อนนอนลโยมีเธอห่มผ้าให้เา
“นอนพัผ่อนะะไ้หายป่วยเร็วๆ ันะไ้ไม่ิ้าวามรู้สึผิ”เธอเ็บอใส่ถาแล้วเินออาห้อนอนไป
ภูิมอามหิสาว้วยแววามุ่มุ่นริั ่อนพึมพำับัวเออย่าแน่วแน่
“ผมไม่มีวันปล่อยใหุ้ไปาผมเ็า”
********************************************
“อะไรนะ”เสียวาเสียแหลมพร้อมับสายาเอาเรื่อ
“ผมเหนียวัวเ็ัวให้หน่อยสิ”เาสั่แมอ้อน
“แ่ปวท้อหมอไม่ไ้บอว่าเป็น่อยทำไมะอาบน้ำไม่ไ้”เธออเอาสีหน้าเอาเรื่อ
“ฝีมือุทำให้ผมเป็นแบบนี้ ไหนว่าะรับผิอบไ”เาทวนวามำเธอ
“ไ้ทีเอาให่เลยนะ”
เธอถลึาใส่เาอย่าไม่พอใ แ่เท้าเินไปหยิบผ้าในาละมั้าหัวเียบิพอหมาแล้วเ็หน้าให้เา เลื่อนลมาลำอวนอยู่แถวหน้าไม่ล้าเลื่อนล่ำว่าลำอ
“เ็ัว้วยสิ”เาบอ
“เรื่อมา”
เธอัสีหน้าบึ้ึใส่เา ลุึ้นับายเสื้ออเาึ้นมา ภูิอมยิ้มเารีบยมือูึ้นปล่อยให้เธอถอเสื้อให้เาอย่าว่า่าย มนัสนันท์หน้าแ่ำเมื่อเอแผอำยำ หน้าท้อแบนราบแ่แ็แร ไรนบาโผล่พ้นออมาาอบาเนอน
“เ็แ่ัวนะ”เธอเบนหน้าหนีหันไปุบน้ำ
“เินเหรอ”เามอหน้าเธอสายาล้อเลียน
“แน่สิ ็...ันไม่เยแะ้อเนื้อัวผู้ายอื่นนอานในรอบรัว”เธอมอหน้าเาสีหน้าริั
“อโทษที่ถามแบบนั้นออไป ผมีใที่เป็นนแรใหุ้มาเห็นเรือนร่าอันามำยำอผม”เาแล้พูิลเพื่อให้เธอหายโรธ
“หึ...นหลัวเอ”เธอหัวเราะับำเยินยอรูปร่าอเา
“ีใัุหัวเราะแล้ว”เายิ้ม
“ีใทำไม”เธอเสมอไปทาอื่นรู้สึว่าใเ้นแรับสัมผัสอเา
“ผมะอบุแล้วล่ะมั้”เาึเธอเ้ามาอ
“ะทำอะไร”เธอร้อเสียหล้วยวามใ
“็ะให้ราวัลทีุ่เ็ัวให้ผมไ”สายาเาหวาน่ำ แล้ยื่นปาูบเธอ
“ไม่เอา”
มือเรียวยึ้นปิปาเา ไม่ไ้รัเียแ่นึำท่าทาอเามาว่า เนื่อานัวโ หนวเรารรุรัมาทำท่าทาแบบนี้มันน่าำมาว่าน่าลัวเสียอี โยไม่รู้เลยว่าวามใล้ิและวามอบอุ่นทำให้เาเินเ้ามาหยอเย้าหัวใเธอเล่นโยไม่รู้ัว
แพรวารีบเินึ้นั้นบน้วยวามเป็นห่วอาารอภูิ หลัาน้านโทรมารายานเธอว่าเาปวท้อเนื่อาอาหารเป็นพิษ ฝีมือทำอาหารอภรรยาผู้แสนไม่ไ้เรื่ออเา
“พี่ภู แพรมาเยี่ยมะ”
แพรวาเปิประูเ้าไปในห้ออย่าถือวิสาสะ่อนเ้าอห้อะเอ่ยปาอนุา เมื่อเ้ามาในห้อ็้อะัับภาพรหน้า ภูิำลัเปลือยท่อนบนมีผ้าห่มนวมลุมท่อนล่าลไป เผยให้เห็นแผอำยำามส่า แ่ภาพแ่นี้มันไม่ไ้ทำให้เธอใมาไปว่าภูิำลัูบหิสาวที่เธอแสนเลียั
“ุแพร”มนัสนันท์อุทานอย่าใ
“มีธุระสำัเหรอถึมาหาพี่ในยามวิาล”ภูิถามแพรวาสีหน้าเรียบเย
“แพรไ้ยินว่าพี่ไม่สบายรู้สึเป็นห่วมาเลยมาเยี่ยม”หิสาวน้ำาลอับวามเย็นาอเา
“พี่สบายี อบใมา อนนี้็ึมาเธอวรลับไปไ้แล้วนะ”สายาเาเมินเยมา
“แพรอโทษที่มารบวนะ”แพรวาเินออาห้อ้วยวามอ้ำใ
“ุแพร”มนัสนันท์ผลัภูิออวิ่ามแพรวาไป
“รอเี๋ยวะุแพร”มนัสนันท์วิ่ไปัหน้าแพรวา
“ุมีอะไร”แพรวาบัับสีหน้าให้เป็นปิ
“ัน้อารไปาที่นี่ให้ไ้”เธอมอหน้าแพรวาอยาให้เธอ่วย
“มีอะไรให้ัน่วยไหม”แพรวารีบอาสาทันที
“เรมีสิ่หนึ่ที่อยาใหุ้หาให้อย่าเร่่วน”หิสาวบอ
“อะไระ”แพรวาถาม
มนัสนันท์เินเ้าไประิบบอ้าหูอแพรวา ่อนลอบยิ้ม สีหน้ามีเล่ห์นัย ราวนี้แผนารหนีอเธอะ้อประสบวามสำเร็แน่
************************************************
ความคิดเห็น