คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5
เสียนาฬิารีร้อัลั่นห้อ มนัสนันท์ยหมอนึ้นมาปิหูทั้สอ้าแ่เหมือนเสียนาฬิาะัไม่ยอมหยุ เธอวามือไปามเสียแ่มันเหมือนเลื่อนที่ไ้เลยลืมาึ้นอย่าัวเีย เห็นภูิยืนถือนาฬิามอเธอสายาุันแฝวามเย็นา เธอมอนาฬิาในมืออเาเ็มสั้นี้เลห้าเ็มยาวี้เลสอ
“เพิ่ีห้า นายปลุันอนนี้ทำไม”หิสาวะโนใส่หน้าเาอย่าไม่พอใ
“่อไปนี้ถึเวลาแห่ารแ้แ้น”น้ำเสียเาเย็นา
“แ้แ้น”เธอทวนำพูอเา
“ผมมีัวเลือใหุ้สอทาือหนึ่ทำานในไร่หรือสอทำานบนเีย็เลือเอา”สายาอเามอเธอเรียบเย
“ถ้าันไม่เลือ”เธอสวน
“ผม็ะเลือ้อสอใหุ้เอ”เายิ้มมุมปาเ้าเล่ห์
“นายมันเผ็ารที่สุ”เธอ่อว่าเา
“อบุ เอาล่ะ ผมให้เวลาุอาบน้ำเพียแ่สิบห้านาที หาเินว่านั้นผมะหอมแ้มุหนึ่รั้่อนาที อนนี้ีห้าสิบนาที ีห้าสามสิบเป็นเวลาเส้นายอุ”
พูบเา็เินออาห้อไป
“นายหมีบ้าอำนา”
มนัสนันท์ะโนไล่หลัเา้วยวามเ็บใ ่อนรีบวิ่เ้าไปในห้อน้ำอาบน้ำและออมาแ่ัวอย่ารวเร็วแล้วรีบวิ่อย่าระหืระหอบลมา้าล่า ภูิมอนาฬิา่อนะเยหน้ามอเธอ หิสาวเอ็มอนาฬิาเ่นเียวัน่อนะอมยิ้มอวเา
“รเวลาพอี”เธอพูึ้นมา่อนเา
“นาฬิา้อมืออผมบอว่าุมา้าหนึ่นาที่าหา”เาลุึ้นยืน สีหน้าเ้าเล่ห์
“นายี้โ นายแล้ปรับให้มัน้าล่ะสิ”เธอร้อโวยวาย
“ะอย่านั้น ุ้อไ้รับารลโทษที่มา้า”เาย่าสามุมเ้ามาหาเธอ
มนัสนันท์หัวเสีย เธอมอรอบัวเห็นแันวาอยู่ใล้มือที่สุึหยิบมันึ้นมา แล้วมอเา้วยสีหน้าึั
“เ้ามาิ ันะีหัวให้แบะเลย”
“านแรอุวันนี้ ไปาแฟให้ผม เอาาแฟหนึ่้อนไม่ใส่น้ำาล”เาเินถอยหลัมานั่ลที่เิม
มนัสนันท์โล่ใที่เาไม่ทำอะไรเธอ ึวาแันลมอเาไม่ละสายา้วยวามหวาระแว่อนเินเ้าไปในห้อรัวเพื่อาแฟ เธอหยิบวาแฟมาแล้วัาแฟใส่แ้ว่อนะะัเหมือนนึอะไรบาอย่าึ้นมาไ้
“าแฟหนึ่้อน ไม่ใส่น้ำาล ไ้ าแฟหนึ่้อนแ่เป็น้อนทัพพีนะ”
เธอหยิบทัพพีึ้นมา่อนะเทาแฟใส่ลไปแล้วเิมน้ำร้อน นให้ทั้สอเ้าันอยู่ั้นานว่ามันะละลายนหม เธอปาเหื่อแล้วมอแ้วาแฟอย่าภาภูมิใในหัวสมออันาลา เินออมายื่นาแฟให้เา่อนะนั่ลร้ามื่มาแฟอัวเออย่าสบายใ
“าแฟสอแ้วใ้เวลานานั”เาถามอย่าแปลใ
“รอน้ำเือ”เธออบอย่าไม่มีพิรุธ
เาพยัหน้าเ้าใ ยแ้วาแฟึ้นมาื่มแววาเาเปลี่ยนเล็น้อย่อนะวาลอย่าเื่อ้าเป็นปิ เยหน้ามอหิสาวที่อมยิ้มหวาน
“เป็นไบ้าะ ‘ม’ ถูใไหม”เธอเน้นำว่า ‘ม’ มอหน้าเาอย่าสะใ
“ฝีมือเมียทำ ไม่ว่าะ ‘แย่’ แ่ไหนผม็อบ”เายิ้มแ่ำพูประ
“ถ้าอบ็ื่มให้หมนะะ ไม่อย่านั้นเสียใแย่เลย”เธอบอเาเสียใส
“ฝีมือเมียทำื่มรวเียวหมเสียาย ผมว่าะแบ่ิบินเรื่อย ๆ อนทำานีว่า”เาเทาแฟใส่ในระิแล้วเทน้ำร้อนใส่เพิ่ม
...เ่เหมือนันนะที่รู้ัเอาัวรอ...มนัสนันท์พึมพำในใ
“ปลุันมาแ่เ้าไม่ไ้ะให้าแฟให้อย่าเียวหรอนะ”เธอมอหน้าเา
“มันแน่อยู่แล้ว”เาเยหน้าึ้นบอเธอ พลาปิฝาระิาแฟ
“ะให้ทำอะไร”เธอถามเา สีหน้าเรียรึม
“เ้าไปในไร่พร้อมัน มีานให้ทำเยอะเลย”เาพูเสียเรียบ
“นานมีไม่พอหรือไทำไม้อใ้ัน”
“ผัวทำานไร่ เมียะนอนอืเป็นุนายไม่ไ้หรอนะ”
“ันไม่ใ่เมียนายสัหน่อย”เธอบ่นอิออ
“้อเสนอที่สอรออยู่นะ”เายิ้มเ้าเล่ห์
“ไม่เอา”เธอปิเสธเสียแ็
“ถ้าอย่านั้น็รีบิน้าวเอาแระไ้ไม่เป็นลมเป็นแร้ระหว่าทำาน”เาบออย่าเป็นห่ว
“ลัวไม่มีนทำานให้็พูมาเถอะ”เธอั้าว้มุ้เ้าปาอย่าโมโห
“ใ่”ภูิอบยียวน
“ิ”
เธอย่นมูใส่เา่อน้มหน้า้มาทาน้าวไม่เยหน้ามอเาสันิเียว ภูิอมยิ้มมอามเธอทานอาหารอย่ามีวามสุ หลัทานอาหารเ้าเรียบร้อยทั้สอนเินเ้าไปในไร่ พวนาน่าพาันยไหว้ลอทาไร่อุ่น เาหยุเินเมื่อถึุที่ลุล้าหัวหน้านานยืนุมนานให้ถาห้าอยู่แถวท้ายไร่เพื่อนำห้าไปให้ม้าและวัวิน
“าน่อไปอุือับอบถาห้า”เาระิบบอเธอ
“อะไรนะ”เธอร้อถามเสียหล
“ลุล้า”เาไม่อบ แ่หันไปเรียลุล้าแทน
“รับนาย ผมเรียมอทุอย่าามที่นายสั่เมื่อเ้าเรียบร้อยแล้วรับ”
ลุล้าวิ่มาพร้อมับอบในมือ่อนะยื่นให้ภูิ เารับมา่อนะส่ให้เธอ หิสาวมอ้วยใบหน้าบึ้ึไม่ยอมรับ
“ั้ใทำนะ เสร็เมื่อไรุ้อเอาห้าพวนี้ไปให้ม้าินในอ”เาบอเธอยิ้มเย็น
“เยอะั”เธอพึมพำหน้าอ
“ุยัเหลือัวเลือบนเียอยู่นะ”เาระิบบอเธอ
“เอามา”เธอัฟันำรามพลาึอบามืออเา
“เี๋ยว”เาเรียเธอไว้่อนะเินไปทำานร่วมับนาน
“อะไร”เธอวัน้ำเสียใส่เาอย่าไม่พอใ
“ใส่ไว้”เาถอหมวอัวเอออใส่หัวเธอไว้
เธอมอหน้าเาอย่าแปลใ ่อนะเินรเ้าไปทำานร่วมับนานในไร่้วยท่าทายันันแ็ ภูิยืนมอมีรอยยิ้มปรารมุมปา ่อนะเปลี่ยนเป็นบึ้ึเมื่อรู้ัวว่าถูลุล้ายืนมออยู่
“นายหิรูปร่าบอบบาแบบนั้น านับอบพวนี้ะไหวเหรอรับนาย”ลุล้ามออย่าเป็นห่ว
“เธอไม่ไหว่อยให้พั ลุูเธอให้ีอย่าให้าสายา หาเธอหนีไปไ้ ันเล่นานลุแน่”เาสั่เสียเรียบ่อนะเินไปูานแถวอื่น่อ
มนัสนันท์รุ่นิหาวิธีหลบหนีแ่ลุล้า้อเธอลอเวลาทำให้เธอแทบระิัวไปไหนไม่ไ้ เธอใ้อบอย่าทุลัทุเลรู้สึเ็บแสบฝ่ามือแถมไหล่ยัปวเพราะไม่เยทำานหนัมา่อน แ่เธอ็ไม่ร้ออหยุพัลัวว่าเาะใ้เป็น้ออ้าให้เธอใ้วามผิบ้าบอที่เธอไม่ไ้่อึ้นบนเียแทนทำานในไร่
แสแเริ่มส่อประาย้า เหื่อเม็โผุึ้นมามามายนเธอปาไม่หมเสียที ทั้ร้อนทั้ระหายน้ำแ่ไม่ล้าปริปาอวามเมาาพวใยัษ์มารพวนี้
ภูิเินเ้ามาใล้ลุล้า สายาับ้อมอมนัสนันท์อย่าเป็นห่วแม้อนนี้ะเพิ่เ้าโมเ้า ยัไม่ถึเวลาพวนานพัแ่เา็อยาให้เธอมาพับ้า
“เธออพับ้าหรือยั”เาถามอย่าัวล
“เห็นท่าทาบอบบาอย่านั้น แ่นายหิยัไม่อหยุพัเลยรับท่าทาใเ็น่าู”
ภูินึว่าเธอะหยุพัผ่อนเอาแรหลายรั้แ่เธอับไม่ร้ออหยุพัสันิเียวทำให้เาเป็นัวลมอเธออย่าเป็นห่ว
“เอาละพัันไ้แล้ว”ภูิะโนบอนานเสียั
ลุล้าเยหน้ามอายหนุ่มร่าสูให่ ำยำอย่าุนยัอีั้หนึ่ั่วโมะถึเวลานานหยุพัเบรเพื่อหลบร้อนทำไมเาสั่พัเร็วเหลือเินหรือว่าะทำเพื่อนายหิ พวนาน่าพาันุนระนีใ ส่วนมนัสนันท์แทบะรีบวิ่ไปหาที่ร่มหลบแแ่เินเพีย้าวเียวเธอ็้อหยุะัรู้สึหน้ามื่อนวูบนอนลับพื้นห้า
“เร”
ภูิร้อเสียหล้วยวามใระนห่วใย เาแทบะบินเพื่อมาให้ทันร่าบอบบาที่วนเ่อนะล้มพับลไป วิ่รเ้าไป้อนศีรษะอเธอไม่ให้ระแทลพื้นไ้ทันเวลา ายหนุ่ม้อนร่าอเธอึ้นอุ้ม่อนะพาวิ่ไปหา้นไม้ให่หลบแ เอาน้ำเปล่าเทใส่ผ้าเ็หน้าแล้วบิพอหมา่อนเ็หน้าให้เธอ ส่วนลุล้าใ้หมวอเาพัให้นายหิพลามอสีหน้าอนายหนุ่มแล้วอมยิ้มเมื่อรู้ว่านายหิเป็นนสำัมานาไหน
หิสาวสะลึมสะลือลืมาึ้นมอไปรอบ ๆ อย่าอ่อนเพลีย ภูิยิ้มว้า้วยวามีใที่เธอฟื้น แ่พอเธอลืมาึ้นเ็มที่เห็นเาอยู่รหน้า วามรู้สึไม่อบหน้าระนโรธเลียแล่นเ้ามาสู่ิใ
“ไม่้อมาับัน”เธอผลัเ้าออ ่อนะยับัวลุึ้นอย่าทุลัทุเล
“ผม่วย”เาพยุเธอ
“ไม่้อ”เธอผลัเายืนพิ้นไม้ใบหน้าอิโรย
ภูิมอเธออย่าเป็นห่ว เหล่านานพาันมอนทัู้่อย่าสนใ มนัสนันท์หลับาล่อนะลืมาึ้น้วยวามเหนื่อยล้า
“ผมเป็นห่วุนะ”เาเป็นห่วยิ่เห็นสีหน้าีเียวอเธอยิ่ไม่สบายใ
“ันไม่้อารรับวามห่วใยานโหร้ายอย่านาย”เธอะโนใส่เา่อนะเินวนเเพื่อะลับบ้าน
ภูิเินามหลัเธอไปไม่ยอมห่าายพยายามเ้าไป่วยเธอทุรั้เมื่อเธอทำท่าะล้มลพื้น แ่เธอ็เินมา้วยัวเอนถึบ้าน่อนน้านะรีบวิ่เ้ามาพยุเธอึ้นไปบนห้อนอน ภูิสั่ให้น้านย้าวไปให้เธอทานในห้อนอน โทรามหมอมารวร่าายอเธอ
“เมียผมเป็นไบ้ารับ”ภูิถามหมอโัยน้ำเสียห่วใยนป่วย
“ไม่เป็นอะไรมาแ่เป็นลมแ แ่มือเธอบวมแ้ำ อาัยาทาวาไว้หัวเียให้แล้ว”หมอโัยบอ
“อบุรับ”สีหน้าอเาโล่ใ
“อาไ้่าวว่าผู้หินนี้เยเป็นแฟนอภีมเหรอ”อาหมอถามสีหน้าเรียรึม
“รับ”เาอบเสียเรียบ
“หลานเยมีอะไรับเธอหรือยั”หมอโัย้อหน้าภูิลูายนโอรุ่นพี่ที่เานับถือ้วยวามัวล
“ถามทำไมรับ”สีหน้าอภูิเรียรึม
“อาอยารู้ริๆ นะ”หมอโัย้อหน้าหลานนิ่
“อาอยารู้ไปทำไม”เาเสียแ็
“อาอเาะเลือเธอไ้ไหม”หมอโัยอร้อ
“เาะเลือไปทำไมรับ”เายิ่สสัยหนัว่าเิม
“เราไปุยันในห้อทำานีว่า”หมอโัยเินนำไปในห้อทำานอภูิ
“อาหมอ้อารเาะเลือเรไปทำไม”เา้อเม็
“สอเือนที่แล้ว่อนภีมะาย เามาหาอาบอว่า่วยเาะเลือให้หน่อย ท่าทาเาวิัวลมา อาเลยเาะเลือไปรวและผลรว็ออมาว่าเป็นเลือบว”
อาหมอเล่าเรื่อสาเหุาร่าัวายอภีมะให้ภูิรู้เรื่อ ภูิ็อเมื่อรู้ว่าภีมะเป็นเอส์
“ทำไมอาไม่บอผม อาปล่อยให้ภีมเป็นทุ์อยู่นเียวนเา่าัวาย”
“อาอโทษ ภีมเาอร้ออาบอว่าอให้เาเป็นนบอภูเอ อาไม่ิว่าเาะิสั้นแล้วไม่บออะไรภูไว้เลย”
“อาบอผมอนนี้็่วยน้อไม่ไ้แล้ว อาบอผมทำไม”เาหัวเสีย
“มนัสนันท์เป็นแฟนภีม อาไม่รู้ว่าพวเาะเยมีวามสัมพันธ์อะไรันหรือเปล่า อาเป็นห่วภูเลยมาบอ”
ภูิเียบันนึเป็นห่วมนัสนันท์ึ้นมาไม่รู้ว่าเธอะเยมีวามสัมพันธ์ับภีมะหรือเปล่า แ่เารู้เรื่อเียวว่าสสารและเห้นใเธอมา เาิมาเสมอว่าเธอทรยศน้อายอเาแ่ลายเป็นว่าน้อายอเาทรยศเธออย่าที่เธอเยพูและหาเธอไ้รับเื้อเอไอวีเธอะ็อมา
************************************************
ความคิดเห็น