คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3
มนัสนันท์เินเ้าไปในบ้าน้วยอารม์ุนเียว ภูิเินามมา้วยสีหน้ายิ้มแย้มอารม์ี เมื่อเินมาถึห้อนอน เธอหยุเินหันมามอเาแววาเลียั เาหยุไม่ทันนเธอเือบล้มีที่ว่ารวบเอวไ้ทันทำให้ไม่ล้มหัวะมำทัู้่
“อุ้ย”
“เินระวัหน่อยสิเมีย๋า เือบล้มหัวฟาพื้นแล้วไหมละ”เาอระับเธอแน่น
“ปล่อยันนะ นวยโอาส”
เธอผลัเา่อนยมือึ้นบหน้าเาแ่เาวยมือเธอไ้ทัน แล้วระาเธอให้มาแนบิเบียนร่าให่โ ำยำอเา ่อนะเลื่อนใบหน้าลแนบิริมฝีปานุ่มอเธอ บยี้เป็นารสั่สอนให้เธอหวาลัวแ่ไม่นานารูบุเือ็ลายเป็นอ่อนหวาน เว้าวอน นหิสาวเริ่มาสั่น้วยวามอ่อนระทวยน้อยึเสื้อเาไว้แน่น
เาไม่ไ้อยาปล่อยริมฝีปาเนียนนุ่มแ่เาลัวใะวยโอาสล่วเินเธอนไม่สามารถหยุไ้ เลยถอริมฝีปาอออย่าแสนเสียาย
“ำไว้นะ ถ้าุบผมเมื่อไร ผมะูบุเป็นารลโทษ”พูบเาปล่อยมือเธอล ยื่นแ้มเ้ามาใล้ให้เธอบ พลาแล้พูยั่วเย้าอารม์เธอ
“เอาสิรับบลมาเลย ผมพร้อมะูบุลับแล้ว”
มนัสนันท์มอเาอย่าเ็บใ เธอลัวว่าหาบเาะูบเธอลับอย่าที่เาพูริ เธอลมือลไ้แ่ำมือแน่น มอเาสายาวาววับเ็มไป้วยวามเลียั
“ันไม่บหน้าหนาอนายให้เ็บมือหรอ”
“เสียายันึว่าะไู้บเมีย”เาแล้ทำหน้าเสียาย
“นายับันมาเพื่อเป็นแ้แ้น แล้วทำไม้อไปบอลูน้อนายว่าันเป็นเมีย้วย”เธอถามเ้าเรื่ออย่าไม่เ้าใ
“ันะให้เธอใ้ารแ้แ้น”
“นายะให้ันทำอะไร”เธอถามอย่าหวาหวั่น
“เธอ้อเป็นเมียัน”เายิ้มเย็น
เธอเบิาว้า รู้สึหวาลัวายรหน้ายิ่นั
“นเลว”น้ำาเธอลอเบ้า
“ผมถือิที่ว่าเมีย่าแปลว่าเมียรั”เาอบยียวน
“ันเลียนาย”เธอะโนใส่หน้าเาอย่าิั
ภูินิ่ แววาายวามเ็บปววูบเียวเท่านั้นทำให้มนัสนันท์ไม่ทันไ้เห็น เาเินเ้ามาระาแนอร่าบาเ้ามาแนบิหน้าอำยำอเา
“ผมบอแล้วไ ยิุ่เลีย ผมยิ่มีวามสุ ยิุ่เ็บปวอ้ำใ ผมยิ่สะใ ยิุ่ทุ์ทรมานมาเท่าไรับารอยู่ใล้ผมนั่นือวามสำเร็ในารแ้แ้นอผม”
รอยยิ้มเาระุรมุมปาอย่าสะใที่ไ้เห็นแววาเ็บปวระนเลียัอยู่เ็มใบหน้าเธอ พูบเา็หันหลัหนีปล่อยให้มนัสนันท์ทรุัวนั่ลับพื้นร้อไห้ปานะาใเมื่อ้อมานรอยู่ับผู้ายที่เธอแสนเลียั
“ทำไมัน้อมาเอเรื่อแบบนี้้วย”มนัสนันท์ร้อไห้ปานะาใ
เมื่อภูิเินออมาาห้อปิประูให้เธอแผ่วเบา รอยยิ้มรมุมปาหุบล ภายใ้หนวเรารรุรัสามารถปปิแววาเ็บปวอเาที่ายเวลาทอมอเธอ น้ำใสไหลลอระริในวาม เาแหนหน้าึ้นเพื่อไล่น้ำาไม่ให้ไหลออมา่อนเินออาบ้านรเ้าไร่ไปทำาน้วยสีหน้าปิ
พระอาทิย์ิพลบภูิเินเ้ามาในบ้าน สายาเาสอส่ายหามนัสนันท์แ่็ไร้วี่แววเห็นแ่น้านำลัเรียมอาหารวาบนโ๊ะในห้อรับประทานอาหาร
“นายหิอยู่ไหน”เาเินเ้าไปถาม
“ในห้อนอนะ”น้านอบนอบน้อม
“ึ้นไปเรียนายหิลมาทาน้าว”เาสั่่อนนั่ลอยเธอ
“นายหิไม่หิว่ะ”น้านรายานเมื่อึ้นไปามแล้วมนัสนันท์ไม่ยอมลมาทาน้าว
“เี๋ยวันไปามเอ”
ภูิพยัหน้า ่อนะรีบลุเินึ้นไปบนบ้าน สีหน้าเป็นห่วมนัสนันท์ยิ่นั เาเปิประูเ้าไปในห้อนอน เธอหันมามอเา่อนะมอไปทาอื่นไม่ยอมพูับเาสัำเียว
“เมีย๋า ผัวมาามไปิน้าว๊ะ”เาทำเสียหวานเินเ้ามานั่้าเธอบนเีย
เธอไม่อบ เปลี่ยนานั่เป็นนอนแล้วึผ้าห่มมาลุมโป เามออย่าเป็นห่ว่อนนอนบนเียแล้วึ้นร่อมร่าเธอไว้ปล่อยน้ำหนัเ็มแรลไป เธอทำหน้าแหยเ้วยวามหนั
...ไอ้หมีบ้า ทับลมาไ้ ันหนันะ...เธออยา่อว่าเาแ่ทำไม่ไ้อนนี้เธอำลัใ้วามเียบ่อรับเาอยู่
“นอนบนเียะเปิโอาสให้ผมใ่ไหม”เาใ้นิ้วทำปูไ่ไปามแนเธอแม้ะมีผ้าห่มลุม็าม
...ไอ้หมี อย่าิทำอะไรบ้า ๆ นะ...เธอทำาหลุหลิใ้ผ้าห่ม้วยวามลัว
เาเห็นเธอยัไม่ยอมอบเลยลุึ้นาารทับไ้ยินเสียเธอถอนหายใอย่าโล่อ ทำให้เาถึับอมยิ้มำ เริ่มสนุับารไ้แล้เธอ
“มามะเมีย๋า มาู๋ี๋ันีว่า”
มืออเาึผ้าห่มอเธอออ เธอยื้อไว้สุฤทธิ์เมื่อรู้ว่าแรมือำลัเริ่มล้าเธอเลยใ้าถีบร่าให่อเานเีย หัวระแทพื้นัโป้
“โอ้ย”เาร้ออย่าเ็บปวเมื่อถูถีบไม่ทันั้ัว
เธอโพล่หัวออมาาผ้าห่ม ระุรอยยิ้มำอย่าสะใเมื่อเห็นนัวโุมหัวัวเอแน่น มอเธอ้วยสีหน้าเ็บปว เธอไม่ใส่ใแววานั้นสันิเียว ่อนนอนลลุมโปเหมือนเิม
ภูิมอท่าทาื้อรั้นอเธอแล้วแอบถอนหายใแผ่วเบา สีหน้ารุ่นิหาวิธีวนเธอลไปิน้าวใหม่ ไม่อยาแล้เธอแล้วึใ้ไม้อ่อนในารวนเธอทาน้าว
“วันนีุ้ยัไม่ไ้ิน้าวเลยนะ”น้ำเสียเาห่วใย
เธอยัเียบนเาใเสีย รู้สึเป็นห่วไม่อยาให้เธอประท้วเาโยารทำร้ายร่าายัวเอแบบนี้ เี๋ยวะทำให้ไม่สบายไ้
“อย่าิประท้วผมโยารไม่ิน้าว”เาเปลี่ยนมาทำเสียุใส่เธอ
“ถ้ายัไม่ลุึ้นมาิน้าวผมับุปล้ำแน่”
มนัสนันท์ลอบลืนน้ำลายไม่รู้ะเื่อเาีหรือไม่ ใหนึ่็ลัวว่าเาะทำริอย่าที่พูอีใ็ไม่ิว่าเาะทำลในเมื่อเธอเลียเา
“ผมะนับหนึ่ถึสาม ถ้าุไม่ลุผมับปล้ำแน่ หนึ่ สอ”เาทิ้่วเป็นระยะ
มนัสนันท์นอนรอาไปมาใ้ผ้าห่ม รู้สึระสับระส่าย้วยวามหวาวิลัวเาะทำริไม่ใ่แู่่
“สาม”มือเาแล้แะผ้าห่มเธอ
“ินแล้ว”
หิสาวเปิผ้าลุมโปออ่อนะรีบลุลเีย ถอยห่าาเาไปิำแพร้าม ภูิมอท่าทาอเธอ้วยวามอบใ
“หาไม่อยาินไปเห็นหน้าผมไป ผมะให้น้านย้าวมาให้ินบนห้อ”
พูบเา็เินออไป ไม่นานเินรอน้าน็ยสำรับเ้ามาในห้อ ่อนะเินออไปไม่สนใพูาับเธอสัำเียว มนัสนันท์เินมานั่บนเ้าอี้มอ้าวผัุ้บนโ๊ะูน่าินมา ท้อเธอร้อประท้ว้วยวามหิวมาั้นานแล้ว หิสาวั้าวเ้าปา่อนะะัเมื่อนึึ้นไ้ว่าภีมะอบทาน้าวผัุ้ น้ำใส ๆ รินไหลลมาาา้วยวามเ็บปวใ เาาเธอไปแล้วอย่ามีวันหวนลับ
“ภีม ทำไมนาย้อ่าัวาย นายมีปัหาอะไรทำไมไม่ปรึษาัน”เธอร้อไห้บหน้าลบนโ๊ะ
ภูิแ้มประูออเล็น้อยแอบมอเธอทาประู สายาเาเศร้าสร้อยลเมื่อเห็นว่าเธอร้อไห้ เาไม่อยาเห็นเธอร้อไห้นิน้าวไม่ล รุ่นิหาวิธีนนึไ้ เาึแล้เปิประูอย่าแรทำให้ประูระทบับฝาผนัเสียัปั เธอสะุ้โหยรีบเ็น้ำา่อนหันมามอเาอย่าไม่พอใ
“ไหนนายบอะไม่มาให้เห็นหน้านว่าันะินเสร็ไ”เธอวาใส่เา
“มาูว่าินหมไหม รีบิน หาินไม่หม ผมะป้อนุทาปาเอ”เาใ้้อนเธอั้าวเ้าปาและทำท่าะป้อนเธอทาปาริๆ
“ันินเอไ้”เธอันปาเาออห่า้วยวามยะแย
“ั้นรีบิน”เายื่น้อนส่ให้เธอ
หิสาวใ้นิ้วี้ับนิ้วโป้รับ้อนมาามือเาอย่ายะแย เธอรีบเอาระาษเ็้อนนสะอา่อนะั้าวผัใส่ปา เี้ยวอย่ายาลำบา น้ำาเอ่อลอระริท่วมวาู่ามพยายามบัับไม่ให้มันไหลออมา
ภายใ้ใบหน้าุันบึ้ึ แววาอเาประายวามีใที่เธอิน้าวนหมานแม้ะฝืนทนิน็าม อเพียเธอินนหมไม่ทำร้ายร่าายัวเอ ไม่ว่าเธอะเลียัเามาแ่ไหนเา็ทนไ้
“ินเสร็็ไปอาบน้ำ”เาสั่สีหน้าเรียบนิ่
“นายเอาานไปเ็บ้วย”เธอสั่เาหน้าาย
“รับผม”
เาพยัหน้า ลุึ้นแล้วหยิบาน้าวอเธอเินล้าล่าเพื่อไปิน้าวอัวเอบ้า เานั่ิน้าวนอิ่ม่อนะึ้นไปอาบน้ำในห้อน้อาย่อนะไปรอเธอในห้อนอนอเา
มนัสนันท์เินออมาาห้อน้ำ เธอสะุ้เมื่อเอเานั่อ่านหนัสือบนเีย หันรีหัน้าระับเสื้อผ้าัวเอใหู้มิิ ่อนะเินมาหาเาสายาุัน
“นายเ้ามาทำไม ออไปเลยนะ”เธอี้นิ้วไล่เา
“ะให้ไปไหนในเมื่อห้อนี้เป็นห้ออผม”เาหันมามอเธอสีหน้าเรียบ
“นายไม่ไป ันไปนอนห้ออื่น็ไ้”เธอหันหลัะเินออาห้อ
“หาุ้าวออไปาห้อแม้เพีย้าวเียว ผมะับุแ้ผ้าไม่ให้ใส่อีเลย”น้ำเสียเาเรียบเย็น
เธอหันมามอเาแววาเลียั น้ำาไหลลอระริเมื่อไม่สามารถ่อ้านผู้ายนนี้ไ้ เาเบือนหน้าหนีล้มัวลนอนพลาห่มผ้าหลับานอนไม่อยาเห็นน้ำาอเธอ
“นายมันไม่มีวามเป็นสุภาพบุรุษ”เธอ้อหน้าเา
ภูิหรี่า้าหนึ่มอเธอ ่อนะลืมาแล้วลุึ้นนั่หลัพิหัวเีย มอเธอแววาว่าเปล่า มนัสนันท์้อเาเม็อย่าไม่เรลัว
“ุะมาเรียร้ออะไรับนทีุ่เรียว่าโร”เาพูเสียเรียบ
“ริสินะ โรอย่านายมันไม่มีหัวใ”เธอ้อหน้าเาเม็
“มานอนไ้แล้ว อย่าให้วามอทนผมหม ไม่อย่านั้นืนนีุ้ไม่ไ้นอนแน่”สายาเาริั ุันน่าลัว
มนัสนันท์ลอบลืนน้ำลาย เธอเินรมาทาปลายเียแววาหวาลัวเา สายา้อเาไม่ยับไปไหนพลาเินึ้นบนเีย รีบเอาหมอนั้นรลาวาไม่ให้เาล้วล้ำอาาเ
“่วไม่ใ่เหรอ นอนไปสิ แล้วห้ามนายล้ำเส้น้วย”เธอ้อเาเม็ไม่ยอมลไปนอน
“รู้แล้วน่า”ภูิอ้าปาหาว
ส่ายหน้ามอเธออย่าระอาปนเอ็นูับท่าทาระวััวอเธอ เาล้มัวลนอนห่มผ้าห่มแล้วหลับานอนเพราะเหนื่อยล้าาารทำาน
มนัสนันท์นั่ัสมาธิมอเาอย่าไม่เื่อใ่อนะล้มัวลนอนิริมเียหันหน้าหนีเา ภูิลืมาึ้นเอียหน้ามอหิสาวเล็น้อย อมยิ้มให้เธอสายาอ่อนโยน่อนะหลับาลอย่าเหนื่อยล้า
ภูิรู้สึอึอัเหมือนมีอะไรบาอย่ามาทับแนและลำัวอเา ายหนุ่มสะลึมสะลือื่นึ้นมาะโหน้ามอมีาาวนวลเนียนเรียวาม่ายบนลำัวอเา ส่วนมืออเามีมืออหิสาวล้อแถมศีรษะเธอยัุรอแนอเาอี้วย
“สาวน้อย ใรันแน่ที่ล้ำเส้น”
รอยยิ้มเาระุึ้นมุมปาอย่าำัน เมื่อเห็นผ้าห่มที่เาเยห่มถูหิสาวรอบรอเรียบร้อยแถมเธอยัพันัวเอนลายเป็นมนัสนันท์ห่อผ้าห่มอย่าับ้าวห่อสาหร่าย เาหันไปมอนาฬิามันบอว่าีห้าถึเวลาเรียมัวเ้าไปูานในไร่ แ่อนนี้เาอยาะนอนอร่านุ่มนวลที่นอนอแนอเาอย่าสบายใมาว่า มือหนาอเายึ้นมาลูบไล้เรือนผมที่ปรลมาปิหน้าอเธอึ้นไป่อนะเลื่อนหน้าลมาใล้เธอ
ภูิะั่อนริมฝีปาะแนบิหน้าผาลมมน เมื่อภาพอน้อายลอยเ้ามาในหัว เาเยหน้าึ้นหันไปมอรูปภีมะ่อนะหันมาทามนัสนันท์อย่าแสนเสียาย เา่อย ๆ แะมือเธออออย่าแผ่วเบาไปวาพาหมอน้าแทน ลุึ้นาเียไม่ลืมหยิบรูปอน้อายแล้วออาห้อนอนเพื่อไปอาบน้ำห้ออื่นไม่อยาให้เสียน้ำไหลรบวนเธอนื่นนอน
********************************************
น้านเปิประูเ้ามาในห้อนอนแผ่วเบา เธอยืนมอมนัสนันท์ำลันอนหลับสบาย้วยแววาไม่พอใ ่อนเินไปทาระเบียเปิผ้าม่านออว้า
แสแส่อเ้ามาระทบใบหน้าาวอมมพูนวลเนียน เธอหยีาลเล็น้อย่อนะลืมาึ้นมอไปรอบห้อ เอน้านยืนมอเธอ้วยสายาไม่พอใรปลายเีย
“ี่โมแล้วะ”เธอยับัวลุึ้นนั่พลาถามเวลา
“11 โม”น้านอบไม่มีหาเสีย
“นายหมี...เออ นายอน้านไปไหนะ”เธอมอไปรอบห้อ
“ะวันะอยู่ลาหัวแล้วไม่มีใรนอนเพิ่ื่นอย่าุหรอ”น้านอบไม่ลละ
“น้าไม่อบัน”มนัสนันท์มอน้านเม็
“ใระไปอบผู้หิื่นสายแบบุ นายื่นออไปูานในไร่ั้แ่ฟ้ายัไม่แ้แุ่ื่นอนพระอาทิย์ะอยู่ลาหัวแล้ว ุเป็นเมียประสาอะไรไมู่แลผัวปล่อยให้ผัว้อไปาแฟินเอ”
มนัสนันท์รู้สึไม่พอใเมื่อถูนรับใ้่อว่า เธอะ้อลุึ้นมาูแลเาทำไมในเมื่อเธอไม่ไ้เป็นเมียเาเสียหน่อย แม้ะหัวเสียเธอ็ไม่อยามีปัหาับน้าน เธออยาะเอาน้านมาเป็นพวเพื่อะไ้พาเธอออไปาที่นี่
“น้าไม่อยาไ้ันเป็นนายหิอที่นี่ น้า็่วยให้ันออไปาที่นี่สิ”มนัสนันท์พยายามเลี่ยล่อม
“ไม่ไ้หรอถ้านายรู้ เอาันายแน่”น้านส่ายหน้า
“เรา็ลูผู้หิเหมือนัน น้าไม่ิสสารันบ้าเหรอที่้อมาใ้ีวิร่วมับนที่ไม่ไ้รั”เธอมอหน้าน้านอย่าวอนอ
“ผู้หิอย่าุสมวรไ้รับผลรรมที่ทำใหุ้ภีม้อ่าัวาย”น้านเินออไปาห้อ
มนัสนันท์น้ำาเอ่อึม ีวิอเธอ่ามีรรมเหลือเินทั้ที่ไม่ไ้ทำผิแ่้อมารับรรมที่ไม่ไ้่อ เธอไม่เ้าใว่าทำไมภีมะถึ้อ่าัวาย แล้วทำไมนายหมีถึมาล่าวหาเธอ้วย
“ุแพรลับมาแล้วหรือะ”
น้านร้อทั้วยวามีใเมื่อเินลมา้าล่าเอแพรวานั่อ่านนิยสารอยู่ในห้อรับแ เธอรีบเินเ้ามาหาหิสาวทันทีพลานั่ลับพื้น้วยท่าทาประบประแ
“มันอยู่ไหน”สีหน้าเธอเร่เรีย
“้าบนะ เพิ่ื่น”น้านรายานอย่าไม่อบใ
“สายโ่นานี้ ไหนว่าับมาแ้แ้นไทำไมปล่อยให้นอนหลับสบาย”แพรวาทำสีหน้าไม่สบอารม์
“ไม่ทราบิะ”น้าน็ไม่เ้าใเหมือนัน
ทั้สอ่าพาันเียบันแล้ว้อมอไปทามนัสนันท์ำลัเินลมา้าล่า เธอเอ็ะัอยู่ลาบันไเมื่อเอหิสาวสวยนั่อยู่มีน้านนั่รพื้นทำท่านอบน้อมอย่าแปลใ แพรวายับัวลุึ้นพลาส่ยิ้มเป็นมิรให้มนัสนันท์
“สวัสีะ ันื่อแพรวาเป็นผู้หิที่รู้ใพี่ภูมา”เธอแนะนำัวเอพยายามสื่อให้มนัสนันท์เห็นว่าเธอมีวามสำั่อภูินาไหน
“สวัสีะ ันื่อมนัสนันท์เรียว่าเร็ไ้”เธอยิ้มให้แพรวาอย่าเป็นมิร
“ไ้่าวว่าุเป็นเมียอพี่ภู”แพรวาถามเ้าเรื่อ
“เปล่าะ”เธอปิเสธทันที
“หมายวามว่ายัไ”เธอแสร้ไม่รู้เรื่อ
“ันถูับมาที่นี่”เธอบอเพราะรู้สึว่าบาทีหิสาวนนี้อา่วยเธอไ้
“ายริ”เธอยมือึ้นมาทาบอทำหน้าไม่รู้เรื่อ
“ุ่วยพาันออไปาไร่นี้ไ้ไหม”เธอรีบอร้อแพรวาทันที
“ัน่วยุแล้วะไ้อะไร”แพรวาแล้ถาม
“ไ้ัวแฟนุลับไป”มนัสนันท์้อหน้าแพรวา
“เธอรู้ว่าพี่ภูเป็นนรัอัน”แพรวาถามอย่าแปลใ
“ุไม่ใ่หรือ่ะ”มนัสนันท์ถาม
“ันเป็นนรัอพี่ภู ว่าแ่ถ้าัน่วยุห้ามบอพี่ภูว่าัน่วยนะ”แพรวา้อหน้ามนัสนันท์
“แน่นอน”มนัสนันท์พยัหน้า
เสียรถแล่นอเทียบ ภูิเินเ้าบ้านอย่ารวเร็ว สีหน้าเาแปลใเล็น้อยเมื่อเห็นแพรวา ่อนะเินเ้าไปหามนัสนันท์ยมือึ้นมาโอบไหล่แสวามเป็นเ้าอท่ามลาสายาไม่พอใอแพรวา
“อ้าวแพร ลับาอัฤษั้แ่เมื่อไร”ภูิถาม
“เมื่อเ้าะ”
“รู้ัันแล้วใ่ไหมรับ”เาถามภรรยาเสียนุ่ม
“ะ”แพรวาอบแทน้วยยิ้มเศร้าภายในใร้อนรุ่ม
“แพรมีธุระอะไรับพี่หรือเปล่า”เาถามแพรวาอย่าแปลใ
“แพรไปเมือนอเพียไม่ี่วันลับมาพี่็แ่านแล้ว ไม่บอันบ้าเลยนะะ”น้ำเสียเธอแปร่พร่าเล็น้อย
มนัสนันท์มอหน้าแพรวา่อนะเ้าใว่าเธอ้อมีวามสัมพันธ์ลึึ้ับภูิแน่นอน เยหน้ามอภูิ สายาอเาว่าเปล่านเธอแปลใ ผู้หิสวยเ็ี่อย่าแพรวาทำไมมารัอบผู้ายหน้าาโหเหี้ยมอย่าับโรป่า แถมัวให่โอย่าับหมีไ้็ไม่รู้
“มันะทันหันนะ”เาอบเสียเรียบ
“แพรเห็นพี่มีวามสุ็ีใ้วย แม้แพระ้อเ็บปวใ็าม”เธอยิ้มหวาน แ่วาลอระริไป้วยน้ำใส
“ทาน้าวหรือยัรับ”
เาไม่ไ้สนใท่าทาอแพรวาสันิเียวแ่ับห่วใยมนัสนันท์มาว่า เาลับมาบ้านอนพัเที่ยเพื่อะมาูว่าเธอื่นทาน้าวหรือยั ลัวว่าเธอะประท้วไม่ทาน้าวอย่าเมื่อวานอี เลย้อับมาทาน้าวเที่ยับเธอ
“ห๋า...ยั”มนัสนันท์เยหน้ามอภูิอย่าใเพราะมัวแ่มอแพรวา
“น้านัโ๊ะเรียบร้อยหรือยั”เาหันไปถามน้าน
“เรียบร้อยแล้วะ”น้านบอ
“แพระทาน้าว้วยันไหม”เาวนแพรวาอย่าเป็นทาาร
“ะ”เธอพยัหน้ารับอย่าีใที่เาสนใเธอ
“ไปรับ”เาหันมาันหลัให้มนัสนันท์เินไปทาห้อรับประทานอาหาร
แพรวาัสีหน้าไม่สบอารม์ สายาเธอลุวาววับอย่าไม่พอใ ฟันถูบเ้าหาันแน่น ่อนเธอะทำสีหน้าเป็นปิเินามหลัอทั้สอเ้าไป ภูิเลื่อนเ้าอี้ให้มนัสนันท์นั่้าเา
“ุแพรมานั่รนี้ีว่าะ”เธอึมือแพรวามานั่รภูิเลื่อนเ้าอี้
“อบุะ”แพรวายิ้มพอใ
“ส่วนุ ้อนั่รนีู้แลแนะะ”เธอัแให้ภูินั่ลส่วนัวเอนั่ลอีฝั่
ภูิทำสีหน้าไม่พอใแ่็ไม่พูอะไร มนัสนันท์ยิ้มว้าอย่าพึพอใ ภูิัอาหารยื่นใส่านให้มนัสนันท์แ่เธอับไว้และบอเาเสียหวาน
“แนสำัมาหาถึบ้าน็วระูแลเป็นอย่าีนะะ”เธอยิ้มหวานบอเา
“นี่๊ะ แพร”ภูิมอหน้ามนัสนันท์เม็่อนัับ้าวใส่านให้แพรวา
“อบุะ”แพรวายิ้มให้เา ภายในใุรุ่นเมื่อ้อมารับอที่ภูิไม่ไ้ั้ใทำให้เธอ
“มอูแล้วพวุูเหมาะสมันมา”มนัสนันท์ใเป็นแม่สื่อให้ทั้สอน
“ุเป็นภรรยามาพูแบบนี้มันไม่ีนะะ”แพรวาิแ่ยิ้มหวานพึพอใ
ภูิ้อหน้ามนัสนันท์แววาุันนหิสาวเริ่มหวาหวั่น้วยวามลัว แ่วามรู้สึสะใมีมาว่าเลยยิ้มหวานใส่เา่อน้มหน้า้มาทาน้าวอย่ามีวามสุ
หลัาทาน้าวเสร็เรียบร้อย ภูิโอบไหล่มนัสนันท์เินไปส่แพรวาที่รถ ่อนะหันมามอมนัสนันท์สายาุัน หิสาวลอบลืนน้ำลาย เธอยิ้มแหยให้เา่อนเินเ้าไปในบ้าน
“เธอิะทำอะไรมนัสนันท์”ภูิระาแนอเธอให้หันมาเผิหน้า
“ไม่ไ้ทำอะไรสัหน่อย”เธอแล้ทำหน้าไสือ
“อย่าิับู่ให้ผม ำไว้ว่าเมียอผมมีุเพียนเียว”สายาเาริั
มนัสนันท์ฟัำพูอเาแล้วทะแม่หูแ่ไม่ไ้เอะใอะไร เธอิเพียแ่ว่าเา้อารอำเธอ้วยีวิลอไป ทำให้เธอรู้สึโรธและไม่พอใ
“ไม่มีวัน”เธอะอใส่เา สะบัแนออแล้วหันหลัวิ่ึ้นบ้านไป
สายาอภูิ้อมอมนัสนันท์ึ้นบ้านนลับสายา มือยึ้นมาแะปาัวเอแผ่วเบาเมื่อสัรู่เาพูำนั้นออไปไ้อย่าไร ีนะที่เธอไม่เอะใสสัยอะไร
*****************************************
ความคิดเห็น