คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : บทที่ 26
บทที่ 26
มนัสนันท์เินลารถมาโรแรมอแพรวา เธอ้อารพบนนทารึมาหาเาเห็นหายหน้าไปเลยิะมาอบุเาเสียหน่อยที่เา่วยันแพรวาออไปาภูิ ถามประาสัมพันธ์ึรู้ว่าอนนี้น้าายำลันั่อยู่ในห้อภัาารอโรแรม เธอเินไปภัาารหรู่อนะัเท้าเมื่อเห็นน้าายำลัุยับายนหนึ่ึ่เธอรู้สึลับลายลับลายิ่นั
“ุมีอะไร”นนทารถามมานพสีหน้าเรียบเย
“ุ้อรับผิอบน้อสาวผม”มานพยิ้มระหยิ่ม
“เรื่ออะไร”เาทำหน้าไม่รู้ไม่ี้
“ุพาแพรวาไปนอนในห้อเียวันทั้ืน นี่็สอวันเ้าไปแล้ว ื่อเสียน้อสาวผมเสียหายหม”สีหน้ามานพริั
“ผมพาเธอมาเพราะบ้านอเธอไม่ปลอภัย”
“้ออ้ามาว่า”มานพไม่ยอมรับว่าัวเอผิ
“ผมไม่เยิะทำลายื่อเสียอแพรวา”น้ำเสียอเาริั
“ผมไม่ฟั ผม้อารใหุ้แ่านับน้อสาวอผม”เาื้อึะให้นนทารแ่านับแพรวาให้ไ้
“หาิหวัะเอาเินอผม...เสียใ...ผมไม่ให้”น้ำเสียเาเย็นา
“ุไม่อยาแ่ไม่เป็นไร ผมหานมาแ่ับแพร็ไ้”เาพูอย่าโมโห
“ผมไม่อยาเื่อว่าุะเป็นนเห็นแ่ัว หาไม่ิที่ว่าุเป็นพี่ายอแพรวา ผมัารุเหมือนับที่ผมเล่นานเสี่ยหมูไปแล้ว”
สีหน้าเาุัน น่าลัว
มานพลืนน้ำลายเฮือเมื่อเห็นสายาแ็ร้าว ุันอนนทาร เสี่ยหมูถูับและประันัวออมา ท่าทาอเสี่ยหมููโรธเามาที่ทำให้ถูับ แถมอนนี้บ่อนอเสี่ยหมูถูทลายและถูสื่อีแผ่นไม่สามารถเปิไ้อี ธุริอเสี่ย็เสียหายารายไ้นเสี่ยมาเร่เอาเินาเานนิ่เยไม่ไ้ เาะ้อหันไปหวัที่ินอภูิอีรั้เสียแล้วแ่้อำัมนัสนันท์เสีย่อน แม้ะเ็บใที่ราว่อนพลา
“ุเป็นนเล่นานเสี่ยหมูเหรอ”
“อยาลอเหมือนับเสี่ยหมูไหม”เาไม่อบแ่ถามลับ
“ไม่ล่ะ ผมอัว”
มานพหุนหันเินออไปาภัาาร้วยวามลัวนนทาร มนัสนันท์เินออมาาที่แอบ่อนรเ้าไปหานนทาร เาวาถ้วยาแฟลส่ยิ้มอบอุ่นให้หลานสาว
“อ้าวเร...ออมาหาพี่ไม่ลัวสามีเือเหรอ”นนทารแล้แว
“เรมาแปบเียวเอ เออ...พี่รู้ัผู้ายนนั้นเหรอ”มนัสนันท์ยื่นหน้าเ้าไปใล้อย่าสสัย
“อืม”
“เาเป็นใระ”
“ื่อมานพเป็นพี่ายอแพรวาไ ทำไมเหรอ”เาบอ่อนถามลับ
“มานพ...เป็นพี่ายอแพรวา...เรเ้าใเรื่อทั้หมแล้วล่ะ”เธอพึมพำับัวเอ
“มีอะไร”
“เรื่อมันยาวะ วันหลัะเล่าให้ฟั เรมาที่นี่เพื่ออบุที่พี่่วยันุแพรไม่ให้ไปยุ่ับุภู ่วนี้เราเริ่มไปันไ้ีเหมือนเิมแล้วแม้เาะยัำไม่ไ้็าม”
เธอบอ้วยรอยยิ้มระ่าเ็มหน้าอย่านมีวามสุ
“พี่ยินีทำทุอย่าเพื่อให้เธอมีวามสุ”เาลูบผมเธอ้วยวามเอ็นู
“ุทำีับันเพราะอย่านี้นี่เอ”แพรวาเินเ้ามาใล้้วยสีหน้าเย็นยะเยือ
สอน้าหลานหันไปมอามเสียพร้อมัน นนทารยืนึ้นมอแพรวาอย่าใ มนัสนันท์มอน้าายับแพรวาอย่าไม่เ้าใ
“ุำลัเ้าใผินะแพร”นนทารยื่นมือไปับเธอ
“ุ็ไม่่าไปาพี่ายอัน ไม่มีใรีับันริ”
พูบเธอ็เินออไปอย่ารวเร็ว นนทารวิ่ามเธอทันรลานอรถ เาับมือให้เธอหันมาพูับเาให้รู้เรื่อ หิสาวสะบัมือออไม่อยาเอหน้าเาอีแล้ว
“แพร...ฟัผม่อน”
“อย่ามายุ่ับันอี นหลอลว”เธอะโนใส่หน้าเา
“ผมไม่ไ้หลอุ”นนทารยืนยัน
“ันไม่เื่อุอีแล้ว ันนึว่าุะเป็นนีแุ่็ไม่่าาผู้ายหลายๆ น”เธอมอเาอย่าเสียใ
“แพร”เาเรียเธออย่าใเย็น
“ันเสียในะที่รู้ว่าุเ้ามาีสนิทับันเพื่อ่วยแฟนเ่า ุลทุนมาไปไหม รัมันนหน้ามืามัวเียวเหรอ”เธอะโนใส่เาอย่าไม่พอใ
“ผมไม่อยาใหุ้เรียเรว่ามัน”สีหน้าเาไม่พอใเล็น้อย
“ันะเรียมัน ันเลียมัน”เธอ้อหน้านนทารอย่าโรธึ้
“ุำลัโรธเลยไม่มีเหุผล”เาถอนหายใอย่าหุหิ
“ใ่ันโรธ ุทำันเ็บมา”แววาเธอน้อยใระนเสียใ
“แพร ผมรัุริๆ นะ”นนทารับมือแพรวา
แพรวาสะบัมือเาออ มอเา้วยแววาเ็บปว
“ันเลียำนี้ ำไว้เลยนะ ใรที่มันทำันเ็บันอบแทนแน่ โยเพาะมนัสนันท์ ันะทำลายวามสุอมันให้ย่อยยับ”
แพรวาประาศร้าว่อนเินึ้นรถับออไป
นนทารยืนนิ่ มอามรถอแพรวานลับหายไปไม่้อสสัยเา็เาไ้ว่าเธอ้อไปหาภูิแน่ เาไม่รู้ว่าแพรวาะทำเรื่ออะไรให้ทั้สอผิใันอีแ่ภูิวามำเสื่อม มนัสนันท์็เหนื่อยใมาอยู่แล้ว
“เรอโทษนะะ เรไม่รู้มา่อนเลยว่าพี่อบุแพร”มนัสนันท์เินเ้ามายืน้าเารู้สึผิมา
“่าเถอะ พี่ว่าอนนี้เรวระรีบลับไร่นะ แพรอาไปที่นั่น”เาหันมาบอหลาน
“พี่ะทำยัไ่อไป”มนัสนันท์มอหน้าน้าายอย่าัวล
“สำหรับพี่ไม่เป็นไรหรอ เร่าหาะสูุ้แพรไหวเหรอ”เามอหน้าหลานสาว
“ะพยายามให้ถึที่สุ”
“พี่ะูอยู่ห่าๆ หาน้อไม่ไหวพี่ะยื่นมือไป่วย”เาบอ
“ทำไมพี่นนท์ไม่แย่เธอไปละะ”เธอถามอย่าัวล
“พี่้อัารเรื่อบาอย่าให้เสร็่อน”สีหน้าเาเร่เรีย
“เรื่ออะไระ”
“ธุริ๊ะ”
“ถ้าอย่านั้นเรลับ่อนนะะ”เธอเินึ้นรถับลับไร่อย่าไม่สบายในั
นนทารถอนหายใ้วยวามเหนื่อยอ่อน เรื่อำลัไปไ้สวยแพรวาเริ่มเปิใรับเาแล้วแ่เอเรื่อแบบนี้เธอไม่อยาเอหน้าเาอี
*********************************************
แพรวาอรถเทียบหน้าบ้านอภูิ เธอปาน้ำาออ่อนลารถมาเินอย่ารวเร็วรึ้นไปหาภูิในห้อนอนแ่สายาอเธอเหลือบไปเห็นภูิำลัยืนเล่นอยู่ในสวน เธอรีบรไปหาเา่อนะัเมื่อเห็นเาำลัยืนุยโทรศัพท์อยู่เลยเินเ้าไปหลบหลั้นไม้ใล้ๆ เพื่อะไ้ฟัให้ัเนว่าเาำลัุยับใรอยู่
“ันภูนะ ใ่ ลว่าไที่ให้ไปสืบ”เาถามเพื่อน
“แม่อมนัสนันท์ ธาราม ื่อว่ามนัสวี ธาราม นามสุลเิม่อนแ่านือหัสินเา เธอเป็นลูสาวนโอท่านรอรัมนรีมนัส หัสินเา แม่อมนัสนันท์มีน้อาย่าแม่นหนึ่ื่อนนทาร หัสินเา ันะส่รูปให้นายทาโทรศัพท์นะ”
ศิโรพูบ็วาสาย่อนส่รูปทาเมล์ในมือถือให้ภูิ เารอรับรูปพอเปิูรู้สึใเล็น้อยมนัสนันท์พูวามรินนทารเป็นน้าายอเธอ
แพรวามวิ้วสสัย เธอไม่รู้ว่าทาปลายสายุยอะไรับภูิแ่เาวามำเสื่อมแล้วเาุยโทรศัพท์เรื่อให้ไปสืบอะไรสัอย่าแปลว่าเา้อโหเธอและทุน เาทำเพื่ออะไรันแน่
“พี่ภูะ”เธอเินเ้ามาหาเาน้ำาลอเบ้า
ภูิสะุ้โหยใ หันมามอพยายามทำสีหน้าให้เป็นปิ แพรวาน้ำาไหลพราเินรมาหาเา ภูิใรีบ่อนยมือึ้นมาโอบอปลอบโยนแม้ะไม่ทราบสาเหุ็าม
“เิอะไรึ้น”เาถามอย่าเป็นห่ว
“แพรเ็บัะพี่ภู ทำไมทุน้อหลอลวแพร้วย”แพรวาอเาแน่น
“เิอะไรึ้น”เาลูบหลัเธอ
แพรวาไม่ล้าบอภูิามรว่าเธอเสียใที่ถูนนทารหลอให้รัและไว้วาใ มันเหมือนับว่าำลัทรยศวามรัที่เธอเยมี่อเามาลอหลายปีึหยิบเรื่ออื่นมาพู
“พี่นพิะายแพรใ้หนี้”เธอบอน้ำเสียสะอื้น
“เป็นพี่ายประสาอะไรัน”
“พี่รู้ไหมะว่าแฟนอมนัสนันท์้อารื้อัวแพร เา้อารัวแพรแ้แ้นที่พี่แย่แฟนเาไป”เธอโหเพื่อแผนารที่วาไว้
“แพรไม่เี่ยว้วยนี่”เาแย้
“เารู้ว่าแพรรัพี่มาเลยิว่าพี่อาะมีใให้แพร้วย”แพรวาโห
“พี่ว่า...”เาไม่อยาให้เธอิมา
“แพรลัวะ แพรไม่อยาถูเอาไปายใ้หนี้”เธอสะอื้นอีรั้
“ไม่ร้อนะ พี่ะปป้อเธอเอ”เาบอเธอ
“ปป้อยัไะ แพรลับบ้านพี่็ไม่สามารถูแลแพรไ้แล้ว”สายาเธอหวาลัว
“ย้ายมาอยู่ที่นี่พี่ะปป้อเธอเอ”เามอเธออย่าเป็นห่ว
“ริหรือะ”แพรวายิ้มอย่าีใ ในที่สุ็เ้าแผนอเธอนไ้
“๊ะ”เาลูบผมเธอ
“อบุะ”
แพรวาุหน้าับอเาทำให้ภูิไม่เห็นสายาเ้าเล่ห์อเธอ ในเมื่อทุนหลอลวเธอ...ัน็ะเล่นไปามเมอเาและอบแทนทุนให้สาสม...
มนัสนันท์ลารถเห็นรถอแพรวาออยู่มันเป็นริามนนทารพูแพรวา้อมาหาภูิแน่ สายาเธอสอส่อไปทั่วเห็นภูิำลัอแพรวา หิสาวำมือแน่นรู้สึเ็บปวใยิ่นัเธอะไม่ยอมให้แพรวาแย่ภูิไปาเธอเ็า
****************************************************
มนัสนันท์ยืนออมอน้านำลััเสื้อผ้าออาระเป๋าเ้าู้เสื้อผ้าให้โยมีแพรวาอแนอภูิลอเวลา สายาอเธอมอ้วยวามไม่พอใ
“ุรู้ัวไหมว่าำลัทำอะไร”มนัสนันท์้อภูินิ่
“รู้ิ”เาอบเสียเรียบ
“ไม่ลัวาวบ้านะนินทาหรือไ”มนัสนันท์พูออมาเสียเรียบ
“พัที่นี่นว่าะสบายในะ”เาแล้ทำหูทวนลม
“ะ”แพรวาบหน้าลุแนอเาพลาส่สายาเยาะเย้ยมาให้มนัสนันท์
“ามใ บ้านนี้อนายไม่ำเป็น้อห่ววามรู้สึอันหรอ”เธอประเาน้ำาลอ่อนเินลับห้อัวเอ
ภูิมอาม้วยสายาปวร้าว เธอไม่เ้าใในสิ่ที่เาทำเลย แพรวามีบุุับเาเมื่อเธอเือร้อนเา็้อ่วยเธอให้ถึที่สุ
“เมียพี่ไม่พอใ แพรไม่อยู่็ไ้ะ”เธอีหน้าเศร้า
“ไม่เป็นไร พี่อธิบายับเาไ้”
ภูิยิ้มเื่อนๆ ส่ให้แพรวา เาอัวเินเ้าไปหามนัสนันท์ในห้อนอนเห็นเธอำลันั่ร้อไห้อยู่ปลายเีย เาเินเ้าไปนั่้าน้ายมือึ้นมาับมืออเธอุมไว้ เธอหันมามอเา้วยสายาน้อยใ
“แพรมีเรื่อเือร้อนริๆ ผมเลย้อ่วย”เาบอ
“ไม่ำเป็น้อบอ ในเมื่อุัสินใไปแล้ว”เธอมอหน้เาสายาัพ้อ
“มานพิะายแพรวาให้น้าุ”ภูิบอ
“พี่นนท์รัุแพรไม่มีทาทำแบบนี้แน่”เธอไม่เื่อ
“ใระรัับใรเรื่อนั้นผมไม่รู้หรอ ผมแ่อยาอบแทนแพร เธอมีบุุับผม”ภูิบอ
“บุุอะไระ”มนัสนันท์มวิ้วสสัย
“เธอเป็นนให้...”ภูิะัเมื่อเสียเาะประูัึ้นเป็นเสียน้านเรียไปทานอาหาร
“เราไปทาน้าวันเถอะ อย่าปล่อยให้แรอนานเลย”เาลุึ้นยื่นมือส่ให้เธอับ
“ไป็ไปะ”
มนัสนันท์ยื่นมือไปับเาไม่อยาทำัวี่เ่าถึอย่าไรเธอ็อยู่ในานะภรรยาอเา แพรวาเยหน้าึ้นมอเห็นภูิเินลบันไพร้อมมนัสนันท์โยวแนันมา มันทำให้เธอิัมนัสนันท์ยิ่นั
...มนัสนันท์แย่ภูิไปาเธอแถมยัส่นนทารมาหลอลวให้เธอ้ำใอี หล่อนำลัหัวเราะเยาะเธออยู่ในใแน่ๆ เธอะ้อแ้แ้นผู้หินนี้ให้ไ้รับวามเ็บปวมาว่าที่เธอไ้รับ...
มนัสนันท์เินมานั่้าแพรวาส่วนภูินั่ลร้ามแพรวา ภูิลอบยิ้มมุมปาเล็น้อยับารระทำอภรรยา ส่วนแพรวาส่สายาไม่พอใให้มนัสนันท์ึ่ำลัส่ยิ้มหวานยั่วอารม์โมโหให้ แพรวาัอาหารใส่านให้ภูิ
“ลอทาน้ม่าไู่ิะ อร่อยไหม”เธอทำหน้าลุ้น
“อร่อยรับ”เาม
“แพรลมือทำเอเลยนะะ ว่าแุ่เรทำอาหารไ้เรื่อหรือยัะ”แพรวาหันมาแวะมนัสนันท์เสียใส
มนัสนันท์ะัมือที่ำลัถือ้อนัับ้าวเ้าปา เธอวา้อนลบนานเยหน้าึ้นมอแพรวาที่ำลัส่สายาเยาะเย้ยมาทาเธอราวับ้อารเล่นสรามน้ำลายบนโ๊ะอาหารอนนี้ ส่วนภูิ้มหน้า้มาแล้ทำเป็นไม่รับรู้เรื่ออะไรแ่หูอยฟั
“ถามุภููิะ”เธอโยนำอบไปให้ภูิอบ
“พี่ภูเป็นสามีอุ็้อำใอบว่าีอยู่แล้ว”แพรวาแวะอี
“อยาลอทานฝีมืออันูไหมละะ”มนัสนันท์ถามเสียเรียบ
“ไม่ละะลัวท้อเสีย”แพรวายิ้มเยาะ
“แพร”ภูิเรียหิสาวในลำอราวับเือนให้เธอหยุ
“อิ่มแล้ว อัวนะ”มนัสนันท์วา้อนล่อนเินึ้นห้อไม่สนใใร
“เสียมารยาทมารู้ไหม”เาำหนิ
“พี่ลืมสิ่ที่เาทำับพี่เหรอะ ่อนที่พี่ะประสบอุบัิเหุพี่อ้อนวอนอร้อให้เาอยู่แ่เาไม่สนใแถมยัแ่ให้พี่ไปาย้วย้ำ ารที่แพรพูทำร้ายิใเาแ่นี้พี่ถึับโรธแพรเหรอะ”
แพรวามอภูิน้ำาลอ้วยวามเสียใ ายหนุ่มสะอึับำพูอเธอนไม่ล้าำหนิเธออีแถมยัยื่นมือไปลูบผมเธอปลอบโยนลัวเธอะยิ่เสียใไปมาว่านี้
“เร้อารแ้ัว พี่อยาให้โอาสเาอีรั้”
พูบเา็เินึ้นไปบนห้อเพื่อปลอบใภรรยา แพรวามอาม้วยวามรู้สึัเือใ สีหน้ารุ่นิหาวิธีทำลายมนัสนันท์ให้แยทาับพี่ภูโยเร็วที่สุ
“เร”ภูิเปิประูเ้าไปในห้อเห็นภรรยานั่ร้อไห้บนเีย
“เรทำับ้าวไม่เป็น านบ้าน็ไม่ไ้เรื่อ เรไม่สมเป็นนายหิอที่นี่เลยใ่ไหมะ”เธอพึมพำอย่าปวใ
“ุเป็นเมียผม เป็นนายหิอที่นี่ มีหน้าทีู่แลผมและไร่อเรา เรื่อานบ้านไม่้อไปสนใหรอ อย่าลืมิเรามีน้านเป็นแม่บ้านนะ ุะไปแย่านน้านทำหรือรับ”เาโอบไหล่เธอปลอบโยน
“พูริเหรอ”เธอหันไปยิ้มให้เา
“ริิ”เาหอมแ้มเธอหนึ่ฟอ
มนัสนันท์ยิ้มหวาน่อนอเาอย่ามีวามสุ เธอะไม่ยอมให้ผู้หินนี้มาเป็นอุปสรรัวาวามรัแน่นอน สีหน้าอหิสาวรุ่นิแ่นแล้วนรอ็ิไม่ออ เธอไม่ใ่นเ้าวาแผนเหมือนแม่สสัย้อโทรอำปรึษาาแม่เสียแล้ว
เสียเาะประูัึ้นปลุให้ทั้สอื่นาารหลับใหล แพรวาะโนเรียภูิ้วยน้ำเสียหวาลัวนทั้สอมอหน้าันอย่าสสัย ภูิลุึ้นเินไปเปิประูห้อ
“พี่ภู แพรลัวะ”แพรวาอเอวเา้วยัวสั่นเทา
“เิอะไรึ้นหรือแพร”เาันเธอออห่า
“แพรฝันร้าย มันน่าลัวมานแพรไม่ล้านอนนเียว แพรอนอน้วยไ้ไหมะ”แพรวาทำเสียอ้อนวอน
“เออ...”ภูิหันไปมอมนัสนันท์
“เี๋ยวเรเรียน้านึ้นมานอนเป็นเพื่อนุแพรแล้วันะ”มนัสนันท์เินเ้ามายืน้าภูิ่อนะล้อแนเาแสวามเป็นเ้าอ
“พี่ภูะ...แพรลัวมาเลยนะะ”เธอส่สายาอร้อมาทาเา
“พี่เห็น้วยับเรนะ”เามอหน้าแพรวา
แพรวาะัมือ่อนปล่อยแนลาลำัว สายาถลึไปทามนัสนันท์้วยวามไม่พอใ่อนเินระแทเท้าลับเ้าไปในห้อนอน
“วามใีอุมันำลัะ่อเรื่อยุ่ให้ับเรา”เธอ่อว่าเา่อนเินไปนอนไมุ่ยับเา
ภูิมอามมนัสนันท์่อนปิประูลเินมานอน้ามนัสนันท์ เาอยารู้ว่ามนัสนันท์ลับมาหาเาเพราะเธอรัเาหรือแ่้อารฟื้นวามำให้เาเท่านั้น แ่เาไม่อยาให้แพรวาเ้ามาทำลายวามรู้สึีๆ ที่มนัสนันท์มี่อเา ลัวว่ามนัสนันท์ะโรธแล้วัสินใไปาเาอีรั้
******************************************
ความคิดเห็น