คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 23
บทที่ 23
เสียโทรศัพท์รีร้อ แพรวา่วเียื่นึ้นมา รู้สึหุหิใที่มีนมารบวนเธอเวลานอน ่อนมอนาฬิามันยัเ้ารู่ หันมอไปามเสียหยิบมือถือึ้นมาเห็นเบอร์ในโทรศัพท์ไมุ่้นเยแ่็รับ
“ฮัลโหล”เธอรอเสียลไปอย่าหุหิ
“อรุสวัสิ์รับ ที่รั”เสียนปลายสาย
“นาย...มีอะไรไม่ทราบ”เธอาสว่าึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นนนทาร
“้อลอเราทีุ่บอว่าะพาผมไปเที่ยวไ”เาทวสัา
“ันไปลับนายว่าะพาเที่ยวอนไหนมิทราบ”เธอถามอย่าโมโห
“ั้นผมไม่ลทุน้วยนะ”เาู่
“แ่นี่เพิ่ะหโมเ้า”เธอบ่นอย่าหุหิ
“อนนี้ผมมารอุอยู่ห้อรับแบ้านอุ”เาบอ
“อะไรนะ”เธอะโนเสียัอย่าใ
“โหเสียุ...แ้วหูผมพัันพอี”
“นายมาทำอะไรที่นี่”เธอลุึ้นเปิประูห้อลไป้าล่าแ่ยัุยับเาทาโทรศัพท์
“มารับุนะิ เออ...ละไปเที่ยวับผมในุนอนบาพริ้วริเหรอ”เามอเธอาเ้าู้
“าบ้า”
แพรวาเพิ่รู้ัวว่ารีบออมาโยลืมใสุ่ลุม หิสาวหันหลัลับรีบวิ่ึ้นไปบนห้อเพื่ออาบน้ำแ่ัวใหม่ นนทารยืนยิ้มอยู่นเียว่อนเินสำรวบ้านอหิสาวแล้วมอรูปอรอบรัวเธอ รอยยิ้มอเธอูมีวามสุและสใสนเาอยาให้เธอยิ้มให้เาอย่านี้บ้า
สัรู่ให่ หิสาว็เินลมา้าล่า้วยุสวยแ่สบาย่อารเินทา เาส่ยิ้มอบอุ่นให้พลายื่นมือให้เธอว หิสาวำใวแนเาเือนัวเอในใว่า้อ้อนรับเาเป็นอย่าี เาะไ้อยาร่วมลทุนับเธอ
“ุะพาผมไปไหน”เาหันมาถามเธอ
“ไปมไร่อุ่นไหม”เธอรเ้าเรื่อเพื่อะไ้หาเรื่อไปเยี่ยมภูิ
“ไม่”เาปิเสธทันวัน
“ถ้าเสนอแล้วไม่ไปะถามทำไม”แพรวา้อนให้เาอย่าหุหิ
“อย่าเพิ่หน้าอ เราไปเที่ยวันเถอะ”เาไม่สนหน้าาบูบึ้อเธอลาแนเธอึ้นรถับออไป
“ะพาไปไหน”เธอเินามอย่าหุหิ
“มาโราไม่ไหว้ย่าโมไ้ไ”เาบอหิสาว
แพรวาแปลใเมื่อเาสามารถับรถรไปไหว้รูปปั้นย่าโมไ้ถูทาโยไม่ถามเส้นทาเ้าอพื้นที่สัำเียว เาพาเธอมาสัาระย่าโม่อนะพาเธอับรถไปอแถวประูุมพล เาลารถแล้วเินลอประูุมพลหลายรอบ่อนะเินมาึ้นรถ
“ุทำอะไร”เธอถามอย่าสสัย
“็ลอประูุมพลไ”เาบอ่อนทำหน้าที่ับไปเที่ยวแถวอื่น
“รู้ แ่นายะลอทำไมั้หลายรอบ”
“เาเล่าว่าหาน่าถิ่นมาลอประูนี้ะทำให้ไ้แ่านับลูสาวย่าโม”เามอหน้าเธอแววาหวานึ้
“ใรบอ เามีแ่ว่าหาใรลอะไ้ลับมาเที่ยวที่นี่อีหรือมาอยู่ที่นี่่าหา”เธอแ้
“ไม่รู้ล่ะ เมื่อี้ผมไหว้ย่าโม็อลูสาวท่านไปแล้ว้วย”เาบอยิ้มๆ
“นบ้า”เธอเมินหน้าไปทาอื่นอมยิ้ม้วยวามเินอาย
“เินทำไมผมไม่ไ้บอสัหน่อยว่าอุ”เาแล้หิสาว
“ันไม่ไ้เินสัหน่อย”เธอเิหน้าไปทาอื่นรู้สึหน้าแ
“ล้อเล่นนะ ผมอุาท่านแถมลัวว่าท่านะลืมยัไปลอประูุมพลั้หลายรอบอธิษานอให้ผมไ้แ่านับุ”
นนทารมอหิสาวนัยน์าหวานเื่อม แพรวาหันมามอเา่อนเิไปทาอื่นไม่ยอมสนใแววาหวานึ้อเาแ่มุมปาเธอเิึ้นเล็น้อย แววาอิ่มเอิบใอย่าแปลประหลาับำพูอเา ลอทั้วันนนทารับรถพาเธอท่อเที่ยวสถานที่สำัอเมือโราทำให้ทั้สอใล้ิันมาึ้น แพรวาเินเ้ามาในบ้านโยมีนนทารเินมาส่
“วันนี้สนุไหม”เาถามเธอ้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“็ี”เธอพยัหน้าทำหน้าเยๆ
“พรุ่นี้ไปเที่ยวัน่อนะ”เาวน
“ัน...”เธอำลัะปิเสธ
“เราำลัะทำธุริร่วมันนะแพร ุะปิเสธำออผมเียวเหรอ”เายึ้นมาอ้า
“พรุ่นี้ะเป็นรั้สุท้าย หานายไม่ิลทุน็ไม่้อ”เธอหน้าบึ้ึใส่เา
“เี๋ยวิ”เาับแนเธอไว้
“มีอะไร”เธอหันมามอเา
นนทารไม่รอให้เธอั้ัวนาน รีบโน้มใบหน้าไปใล้เธอแล้วหอมแ้มเธอหนึ่ที แพรวาอ้าปา้ามอหน้าเาอย่าไม่พอใที่เาวยโอาสับเธออีแล้ว
“รารีสวัสิ์รับ”เาหยัิ้วให้เธอ่อนเินไปึ้นรถันหรู
“าบ้า...ริๆ เลยนะนายเนี่ย”เธอ้อนให้เาอย่าโมโห่อนะรอยยิ้มะระุมุมปา
“ใร”
เสียอมานพถามน้อสาวัึ้นาทา้าหลั แพรวาหันไปมอพี่ายสีหน้าเรียบเย ไม่อยาะบอนัว่านนทารเป็นใรแ่เี๋ยวพี่าย็รู้อยู่ีึบอเา
“ุนนทาระมาร่วมทำธุริโรแรมับเรา”
“เารวยเหรอ”มานพถามอย่าสนใ
“ไม่รู้แ่เาอห้อุหรูทั้ั้นมาสามวันแล้ว”เธอบอ่อนเินเ้าไปในบ้าน
“โห...เาสนใแใ่ไหม”มานพาลุวาว
“ะอย่านั้น”
“เาเป็นใรทำธุริอะไรเหรอ”มานพถามอย่าสนใ
“เาื่อว่านนทาร หัสินเา เป็นลูายนเียวอท่านรอรัมนรีมนัส หัสินเา”เธอบอเสียเรียบ
“โห...เป็นถึลูายรอนาย แโีมาเลยนะแพร”พี่ายอุทานอย่าื่นเ้น
“อย่าิอะไรนะพี่นพ ันรัพี่ภูนเียวเท่านั้น”เธอหันไปเือนวามำพี่าย
“เมื่อไรแะาสว่าสัทีเนี่ย”มานพถามน้ออย่าัเือใ
“พี่ไม่รู้หรอว่าวามรัมันเป็นอย่าไร เพราะพี่ไม่เยรัใรนอาัวเอ”
พูบแพรวา็เินึ้นบ้านไม่สนใท่าทีอพี่ายที่โรธหัวฟัหัวเหวี่ยเ็บใับำพูอน้อสาว สาวใ้เินเ้ามาใล้
“มีอะไร”เาถามระาเสีย
“มีนฝาหมายมาบอว่า้อใหุ้นพถึัวเลยะ”สาวใ้ยื่นหมาย
มานพมอหมายในมือ่อนีเอาหมายมาอ่าน วาเบิโ้วยวามใและหวาลัวเมื่อมันเป็นหมายอเสี่ยหมูส่มาทวหนี้ารพนันที่เาเล่นเสียไว้
“ถ้าไม่หาเินมาให้เสี่ยหมูภายในอาทิย์นี้ ้อใ้้วยีวิ ันะทำยัไีเนี่ย”เาพึมพำ้วยน้ำเสียสั่นเทา
****************************************************************
นนทารำลันั่อ่านหนัสือพิมพ์อยู่ในห้อรับประทานอาหารอโรแรม พนัานในโรแรมี้ให้มานพูว่านนทารนั่อยู่รไหน เายิ้มระหยิ่มเินรมาหานนทาร
“สวัสีรับุนนทาร”มานพทัทายอย่าแ่มื่น
นนทารเยหน้าึ้นาหนัสือพิมพ์ เาำไ้ว่าายนนี้เป็นพี่ายอแพรวา เาพับหนัสือพิมพ์วาลบนโ๊ะ่อนผายมือเิมานพนั่ล
“สวัสีรับ เินั่ิ”
“ผมมานพเป็นเ้าอโรแรมแห่นี้”เาแนะนำัวเอ
“ผมนึว่าโรแรมนีุ้แพรเป็นเ้าอเสียอี”เาแล้ถามอย่าแปลใ
“แพรวาเป็นน้อสาวอผมรับ เธอเป็นนสวยและเป็นนเ่ ผมภูมิใในัวน้อสาวนนี้มา”
“ุมาหาผมมีอะไรหรือเปล่า”เาถามเ้าเรื่อ
“แพรวารัผู้ายนหนึ่มา”เาเริ่มเริ่น
“ผมรู้แล้ว”เาบอ
“ุรู้แล้วเหรอ”มานพถามอย่าแปลใ
“ุมาหาผมมีอะไรหรือเปล่า”เาเลิิ้วถาม
“ุอบแพรวาใ่ไหมรับ”เาถามอย่าสสัย
“ใ่...ผมอบเธอ”
“ผม่วยุให้สมหวัไ้นะ”เารีบเ้าเรื่ออย่าใร้อน
“ทำยัไเหรอ”
“ุย้ายมาพับ้านอผมไหมะไ้ใล้ิน้อสาวผม”มานพเสนอ
“มันะีหรือรับ”
“ีแน่นอน ผมเียร์ุ”
“ุ่วยผมแบบนี้แล้วุะไ้อะไร”เา้อมานพเม็
“ไม่มีอะไร...แ่เห็นว่าุะเ้ามาลทุนับโรแรมอเราเลยอยาทำวามรู้ั”เาไม่ล้าพูอเินนนทาร
“แ่นั้นเอเหรอรับ ผมนึว่าุะอยาไ้เินาผมเสียอี”เาพู้วยท่าทาสบายอารม์
“เอ๊ะ”มานพเยหน้ามอนนทารอย่าแปลใ
“ผมพูถูหรือเปล่า”
“ุสนใหรือเปล่าละ”มานพถามลับ
นนทารนั่หลัร มอหน้ามานพ้วยใบหน้าเย็นยะเยือ นึเลียัายรหน้ายิ่นัหาไม่ิว่าเป็นพี่ายแพรวาเาไมุ่ย้วยแน่
“น้อสาวุะเสียใมาหารู้ว่าพี่ายายเธอใ้หนี้”แววาเาุันน่าลัว
“ผม้อารำอบรับหรือปิเสธเท่านั้น”มานพหน้าเสีย
“ผมรัแพรวา และไม่ิะื้อเธอ้วยเินแน่”สีหน้าเาริั
“ิว่าุะนะใน้อสาวผมไ้เหรอ แพรวารัภูิมาั้แ่เ็แล้ว ุ้อไ้ัวน้อสาวผม่อนุถึะไ้ใเธอไป”
มานพรีบอธิบายให้นนทารฟัเพื่อโน้มน้าว หาวเินานนทารเา็อาโนเสี่ยหมู่าายแน่ โยไม่รู้ว่าำพูอเาำลัเือนใน้อสาวัวเอ แพรวาเินออมาาที่่อนหลัาุเริผู้ัารทั่วไปว่ามานพ้อารพบุนนทาร เธอลัวว่าพี่ายะมาพูาอะไรแปลๆ ับนนทารนทำให้เธอายหน้าึ่พี่าย็ทำริ เาไม่รั ไม่ิว่าเธอเป็นน้อร่วมสายเลือเลยหรือไ
“พี่นพ”น้ำเสียอเธอสั่นเรือ
“แพร”
“ุแพร”
ายทั้สอหันไปมอแพรวาอย่าใเมื่อเอหิสาวยืนอยู่้าน้าโ๊ะ ส่สายาเ็บปวมาให้พี่ายนมานพ้อนั่้มหน้าไม่ล้ามอหน้าน้อสาว้วยวามระอายใ
“เห็นันเป็นัวอะไร น้อหรือว่าสิน้า ทำไมพี่ถึิายัน”
“แพร...พี่อธิบายไ้นะ”มานพเินมาับมือน้อสาว
“แพรรัพี่ทำทุอย่าเพื่อพี่แ่พี่เยรัแพรบ้าไหม”เธอถามลับทั้น้ำา
“พี่อโทษ พี่ำเป็นริๆ”
“พี่นพใร้ายที่สุเลย”
แพรวาปัมือเาออ้วยวามโรธระนเสียใ หันหลัวิ่ออาภัาารอโรแรมรึ้นรถอเธอ นนทารรีบวิ่ามมาถึรถอเธอทันเารเ้าไปนั่้าน้านับ หิสาวหันมามอหน้าเา้วยสีหน้าบึ้ึแฝวามเ็บปวนเาไม่สามารถทิ้ให้เธอไปไหนนเียวไ้
“ลไป”เธอะโนใส่เา
“ไม่...ผมะไม่มีวันปล่อยใหุ้ทุ์ใอยู่นเียวแน่”เาปิเสธเสียแ็
แพรวามอหน้าเานิ่ แววาอเาอบอุ่นมาทำให้เธอรู้สึใเ้นแรยามมอาเา อนแรเธอิะไปหาภูิแ่เธอมีนนทารอยู่เีย้าทำให้เธอเปลี่ยนใไม่ไ้ไปหาภูิ
“ามใ อย่ารบวนันแล้วัน”
เธอทำเสียแ็ ่อนหันสาร์ทเรื่อับออไปาโรแรมมุ่รไปอในอุทยานป่าไม้ ทั้สอเินมาหยุยืนรหน้าผา ้านล่าเ็มไป้วย้นไม้สูให่สีเียวี ท้อฟ้าสีฟ้ารามโปร่สวย ลมหนาวสัมผัสผิวเนียนนเธอ้อห่อไหล่้วยวามหนาวสั่นไปทั่วร่า
“เริ่มเ้าหน้าหนาวแล้วินะ”นนทารถอเสื้อลุมออสวมทับลุมไหล่ให้เธอ
แพรวาหันมามอหน้าเา นนทารส่รอยยิ้มอบอุ่นมาให้เธอ หิสาวมอวามอบอุ่นนั้นแล้วรู้สึื้นันนน้ำาไหลทะลัออมาราวับเื่อนพั
“ทำไมพี่นพถึทำับันแบบนี้”เธอเินเ้าไปอเาร้อไห้้วยวามเ็บปว
นนทารไม่รู้ะพูปลอบโยนเธออย่าไรี เาเห็นเธอเ็บปวมันทำให้เาปวใามเธอึทำไ้เพียแ่อเธอแน่นพลาลูบหลัปลอบโยน แพรวาร้อไห้อย่าล้นทะลัเมื่อสัมผัสับวามอ่อนโยนอเา เธออเาแน่นทั้ที่เพิ่รู้ัันไม่นานแ่เธอลับรู้สึสบายใและใเ้นแรทุรั้ที่อยู่ใล้เา
************************************************
“เสียใ้วยนะ วันนี้สุที่รัอุ็ไม่ไ้มา”
มนัสนันท์อประประั้นเาไม่ไ้เมื่อเห็นภูิทำหน้าเหม่อลอยอยู่ในห้อนอนสายามอออไปนอหน้า่าราวับว่าำลัรอใรบานให้ี่รถเ้ามาในไร่
“หึหรือไ”น้ำเสียเาเรียบเย
“ใ่ ันหึ”มนัสนันท์มอหน้าภูิ
เาหันมามอหน้าเธอ ทั้สอสบาันอยู่นาน่อนเาะหลบาริัอเธอไปอีทา้วยวามรู้สึสั่นไหวทั้ที่พยายามบัับให้ใแ็ับเธอแล้ว
“ุะมาฝืนทำีับผมทำไมในเมื่อุไม่เยรัผมเลย”เาถามอย่าเ็บปว
“ันไม่เยฝืนใทำ ันไม่อบารเสแสร้”เธอมอหน้าเานิ่
ภูิรู้สึใเสียับำพูอเธอเพราะเาำลัโหว่าวามำเสื่อม ึหลบสายาเธอเมินหน้าหนีออนอหน้า่า มนัสนันท์มอเา้วยวามเศร้าสร้อยิว่าเาไม่อบเธอนนาไม่อยามอหน้า
“ุหายไปไหนทุวัน”เาถามโยไม่ยอมมอหน้าเธอ
“พูว่าอะไรนะะ”เธอเลิิ้วไ้ยินไม่ถนั
“อนลาืนนอนอยู่้าายผมแ่พออนเ้าหายไปหาู้ใ่ไหม”เาหันมามอเธออย่าเอาเรื่อ
“ุำลัหึัน”เธออมยิ้มไม่ใส่ใอาารหาเรื่ออเา
“ผมบอแล้วไว่าำไม่ไ้ว่าเยรัุแล้วะหึุทำไม”น้ำเสียเาเย็นา
มนัสนันท์น้ำาลอเบ้าเ็บปวับำพูอเาเหลือเิน เธอนั่ลบนเีย้าเา้วยสีหน้าเศร้าึม ท่าทาอเธอมันทำให้เาเสียใ เาทำเย็นาับเธอเาทำถูแล้วริเหรอ
“ผมอโทษที่พูแรเินไป”เามอหน้าเธอ แววาอ่อนโยน
มนัสนันท์เยหน้าึ้นมอเา้วยรอยยิ้มเ็มใบหน้า วาประายวามีใ ภูิใอ่อนฮวบ เายื่นมือึ้นมาเ็น้ำาให้เธอ้วยวามแผ่วเบา
“ุำไ้ไหมะว่าุเยทำแบบนี้ให้ัน”เธอหวัเือนวามำเา
ภูิะัเมื่อ่อนวาลแนบ้าลำัว เาอยารู้ทุอย่าให้มันระ่า่อนว่าสิ่ที่เธอระทำอยู่อนนี้เพื่ออะไรันแน่ และเาไม่ล้าปิเสธหรือไล่แพรวาให้ออห่าเาไปไ้อีเพราะเธอีับเาเหลือเิน
“ผมอยาไปูานในไร่”เาเปลี่ยนเรื่อ
“ุยัไม่หายี”มนัสนันท์เือน
“ผมเป็นเษรรไม่ไปูผลผลิไ้เสียหายันพอี”เายับัวลุึ้น
“ถ้าะไป็รอสัรู่”
เธอเินไปเรียน้านให้ึ้นมาหยิบไม้้ำ น้านถือไม้้ำ ส่วนมนัสนันท์พยุภูิให้ลมา้าล่า่อนะพาเาึ้นรถ เธอรับหน้าที่เป็นนับพาเาเ้าไปูานในไร่ เมื่อถึไร่ลุล้าและนานายอีนเ้ามา่วยเธอพยุเาเินสำรวไร่
“านืบหน้าไปมาแม้ะไม่มีันอยู่”เาล่าวม
“เป็นเพราะนายหิลมาูไร่ทุวันรับ”ลุล้าบอ
“เรนะเหรอ”เาหันไปมอหิสาวที่ำลัุยับนาน้วยท่าทาเร่เรีย
“รับ ั้แ่นายเ้าโรพยาบาล นายหิ็แวะมาูไร่และให้ำลัในานไม่ให้ื่นูมับอาารอนายนไม่ทำอะไรให้มุทำานอนเอ่อไป”
“เธอไม่มาูแลันที่โรพยาบาลเพราะอย่านี้นี่เอ”
ภูิมอไปทามนัสนันท์้วยรอยยิ้มอบุ หลัาพาเามาูานในไร่เรียบร้อย มนัสนันท์ับรถพาภูิลับบ้านแล้วพยุเาึ้นมาบนบ้าน สีหน้าอภูิสื่นมาและสายาับ้อมอเธอลอเวลา
“หน้าันมีอะไริเหรอ”เธอมวิ้วถามเา
“ุหายไปบ่อยๆ เพราะูไร่ให้ผมทำไมไม่บอผมล่ะ ะไ้ไม่เ้าใุผิ”เาถาม
“ไม่รู้ะบออะไรนี่”
“ทำไมถึูไร่ให้ล่ะ”เาถามอย่าแปลใ
“ุรัไร่นี้มาไม่ใ่เหรอ ันเอ็อยาเห็นวามืบหน้าอ้นอุ่นที่พวเราร่วมันูแล”เธอบอเา้วยรอยยิ้ม
ภูิแทบอยาะบอวามริับเธอว่าเาหายป่วย แ่อีใ็ลัวว่าเธอมาูแลเาเพราะวามสสารหาเาหายีเธอะหายไปอีรั้ เาไม่อยาเสียเธอไปึ้อแล้วามำเสื่อม่อไปเพื่อะรั้ให้เธออยู่ับเาไ้
“ผมหิว้าว”เาบอเธอ
“รอเี๋ยวนะ”
มนัสนันท์ยิ้ม่อนลไป้าล่า ลมือทำอาหารให้เาทานโยใส่วามั้ใลไป ยึ้นมาให้เาอย่านอารม์ี เปิประูเ้าไปเห็นเาำลันั่ทำานุยธุริับลู้า่าาิ สีหน้าเธอแปลใ เาวามำเสื่อมแ่ทำานไ้่าน่าแปลใเหลือเิน
“เสร็แล้วเหรอ”เาวาหูสั่านทามือถือหันมาทาเธอ
“ทาน้าวะ”เธอวาถ้วยบนโ๊ะแล้วทำหน้าที่ป้อนเาามปิเหมือนทุวัน
“ฝีมือีึ้นมาเลยนะ”เามหลัาทานหม
มนัสนันท์ะัมือ ่อนยื่นแ้วน้ำับยาให้เา สายาที่มอเาเ็มไป้วยวามสสัยและับผิเ็มที่ ่อนถามเา้วยน้ำเสียไม่พอใ
“ุำไ้แล้วเหรอว่าแ่่อนันทำอาหารไม่ไ้เรื่อ”
มืออภูิะัเล็น้อย่อนื่มน้ำามยาลไปเียบๆ แล้วยื่นให้เธอ่อนะทำหน้าปิ อบำถามเธอ้วยำปิเสธหน้าาย
“ำไม่ไ้”
“แล้วเมื่อี้บอว่าฝีมือีึ้น”สายาเธอับผิ
“แพรบอว่าุทำอาหารไม่ไ้เรื่อ เยทำให้ผมปวท้อมาแล้ว”เายแพรวาึ้นมาอ้า
“ันยัไม่หายสสัย เมื่อีุ้ทำานิ่อลู้าเป็นเรื่อเป็นราวไ้ไ”เธอ้อหน้าเาเม็
“อ่านาเอสารพวนี้็รู้เรื่อแล้ว”เาูใหู้
“โห”เธอยัไม่อยาเื่อ
“ุมาาั้นับนป่วยแล้วะไ้อะไร”เามอหน้าเธอ
“เออ...อโทษะ”เธอ้มหน้า้วยวามเสียใ
“เอาถ้วยไปเ็บแล้วเรียลุล้าึ้นมา ผมะอาบน้ำ”เาสั่
มนัสนันท์ลุึ้นยืน มอหน้าเาอย่าสสัย่อนเินออาห้อเพื่อามลุล้ามาอาบน้ำให้เาามปิ ภูิลอบถอนหายใ้วยสีหน้าหนัอ
“ุทำีับผมาใริหรือว่าแล้ทำให้ผมายใแล้วทิ้ให้ผมเ็บปวอีหรือเปล่า”เาพึมพำับัวเอ
*******************************************
ความคิดเห็น