คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มลทินซาตาน
สี่ปี่อน วินเ้ามาเป็นอาารย์ในมหาวิทยาลัยเอนื่อัที่มนัสวีำลัศึษา เาเป็นอาารย์หนุ่มที่ป๊อบปูล่าอเหล่านิสิสาวและอาารย์หิในมหาวิทยาลัย แ่เาไม่เยสนใใรนอารุ่นพี่มาริสาึ่เป็นย่ารหัสอเธอ แ่วิน้ออหัเพราะพี่มาริสามีนรัอยู่แล้วเมื่อถูหัออาารย์็ลาออไปเมือนอ
นระทั่มนัสวีเรียนปีสุท้าย ทามหาวิทยาลัยไ้ส่เธอมาฝึานที่บริษัทแห่หนึ่โยเธอไม่เยทราบมา่อนว่าเป็นบริษัทอวิน เธอำลัเินเ้าไปในลิฟท์มันำลัปิสนิท็หยุะัแล้วเปิออ
เธอเยหน้าึ้นาารสำรวร่าายว่าเรียบร้อยพร้อมเริ่มฝึานวันแรหรือเปล่า มอนที่เ้ามาใหม่อย่าื่นะลึ เมื่อปราายหนุ่มมาเท่ ใบหน้ามสัน เินเ้ามา ใอเธอเ้นแร้วยวามีใหลัาไม่ไ้เอหน้าเามาหลายปี
“สวัสีะอาารย์วิน ำหนูไ้หรือเปล่า่ะ”มนัสวีถาม้วยวามีใ
เาะั มอเธอั้แ่หัวรปลายเท้า ทำสีหน้ารุ่นิ่อนะนึออ ่อนระุรอยยิ้มเ้าเสน่ห์วนหลใหล เมื่อหิสาวรหน้าเป็นนิสิสาวที่อบมา่วยเาทำานวิัยอยู่บ่อยรั้
“มนัสวี”เาพึมพำออมา้วยวามีใ
“ีั นึว่าอาารย์ะำนัทไม่ไ้”หิสาวื่นเ้นเป็นอย่ามา
“เธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ”เาถามอย่าแปลใ
“ทามหาวิทยาลัยส่นัทมาฝึานที่นี่ะ”หิสาวอบเสียหวาน
“ำไ้แล้ว อาารย์ปรีาบอว่าะส่นิสิมาฝึานในำแหน่เลาอัน เป็นเธอนี่เอ”เาพยัหน้าเ้าใ
“นัท้อทำานับอาารย์หรือ่ะ”หิสาวทำเสียื่นเ้น
“เธอไม่้อเรียันว่าอาารย์หรออนนี้ันไม่ใ่อาารย์อเธอแล้วนะ”เามอเธอ้วยวามเอ็นู
“ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแ่ไหนหนูยัเารพและรัอาารย์เสมอ”แววาอหิสาวเปี่ยม้วยวามรั
“อบใ”
เายิ้มว้าไม่ไ้ิมาับำพูอหิสาว เาไม่รู้้วย้ำว่าำพูว่า “รั” มันแฝวามนัยไว้
“เี๋ยวันพาไปแนะนำให้เธอรู้ัับอรอน์เลาอัน”เาลิฟท์แล้วทั้สอน็เินเ้าไปในนั้น
เธอแอบมอ้าน้าอเา้วยวามีใไม่นึว่าะไ้มีโอาสเอเาอีรั้หนึ่ อยาะอยู่ับเาสอ่อสอแบบเวลานี้ไปอียาวนาน และเหมือนสวรร์เ้า้าเมื่อลิฟท์เิ้า หิสาวเเล็น้อยเารีบับเธอไว้ไม่ให้ล้มทำให้เธอเ้าไปอยู่ในอ้อมออเา ึ่มันอบอุ่นและทำให้ใอเธอเ้นแรมา
“ลัวเหรอัวสั่นเียว”เาลูบลำแนเธอปลอบโยนไม่ให้ลัว
“หนูไม่อบที่แบ”หิสาวเริ่มหายใอึอั
เารู้สึไม่สบายใ ยมือึ้นลิฟท์เพื่ออวาม่วยเหลือาน้านอ เสียอน้านอใมาเมื่อนิลิฟท์เป็นเ้าอบริษัท พวนั้นรีบลนลาน่วยเหลือทั้สอน
“เป็นไบ้า”เาถามอย่าเป็นห่ว
“หายใไม่่อยออเลยะ”น้ำเสียอเธอเบาหวิวนเาไม่สบายใ
ายหนุ่มมอเห็นเสื้อนิสิอเธอ แม้มันะไม่ัวเล็มาุมัน็พอีับร่าน้อยอเธอแ่หน้าออเธอมันอาทำให้เสื้อูัวเล็ลไปมา เาเห็นหิสาวหอบหายใแรเหมือนพยายามหาอาาศหายใ
“อโทษนะ”เาพึมพำอโทษ่อนะปลระุมเสื้อเธอออสอเม็
“ทำอะไร่ะ”เธอถามอย่าใพลาับมือเาไว้แน่น
“ปลระุมออีว่านะะไ้หายใสะว”เาบอ้วยวามเป็นห่ว
“มัน็โป๊นะสิ่ะ”เธอระับเสื้อแน่นมอเาสายาหวาหวั่นแ่เาไม่เห็นว่าเธอลัวเาเพราะมันมื
“ใส่ไว้”เาถอเสื้อสูทออมาให้เธอใส่ทับ
“อบุะ”หิสาวลอบยิ้มเมื่อิว่าเาไม่ไ้ะทำมิีมิร้ายเธอ
ลิฟท์ถูเปิออ วินพยุหิสาวให้ลุึ้นยืน เธอรู้สึหน้ามื้วยอาาศไม่พอหายใเลยเป็นลมสลบในอ้อมออเา
“มนัสวี”
ายหนุ่มรีบอุ้มเธอเินเ้าไปในห้อทำานอเาแล้ววาหิสาวลบนโฟาอย่านุ่มนวล่อนหันไปสั่อรอน์น้ำเสียร้อนรนระนเป็นห่วหิสาว
“ไปหาผ้าเย็นับยามมาให้ผม”เาสั่น้ำเสียัวล
“ะ”อรอน์เินไปหาอามที่เาสั่มาให้
“ิันทำเอีว่า”อรอน์ถามเมื่อเห็นวินเ็หน้าให้นิสิสาวนนี้
“เออ...็ไ้”เามอเมื่อเห็นว่ามันไม่เหมาะสมเลยลุึ้นปล่อยให้อรอน์เ็หน้าให้หิสาวฟื้น
วาอมนัสวี่อย ๆ หรี่ึ้นมา้วยวามเหมื่อยล้า อรอน์พยุหลัเธอให้ลุึ้นนั่ หิสาวระับเสื้อลุมัวเอแล้วหันมามอวินสีหน้าแปลใ
“หนูเป็นอะไระ”หิสาวถามอย่าวย
“เธอเป็นลม ันเลยอุ้มมาปมพยาบาลในนี้”วินอบเสียเรียบ
“อบุนะะ”หิสาวยมือไหว้วินและอรอน์
“ไม่เป็นไร ุอรนี่มนัสวีเ็ฝึานที่อาารย์ปรีาฝามาให้ฝึานุ่วยสอนานให้เธอ้วยนะ”เาหันมามออรอน์
“ะ”อรอน์รับำพลาหันมาส่ยิ้มให้เ็สาว
“ป่ะ เี๋ยวพี่พาไปูโ๊ะทำานอเธอ”อรอน์วน
“ะ”เ็สาวยับัวลุึ้น
เธอลืมว่ายัไม่ไ้ิระุมเสื้อนิสิ เมื่อลุึ้นมา้วยวามรีบไม่ไ้ับเสื้อสูทที่เาลุมปิไว้ให้ลพื้นห้อเผยให้เห็นเนินอาวนวลเนียนโพล่พ้นออมาาเสื้อนิสิยั่วายวนใวินยิ่นั ายหนุ่มมอาม้วยวามลืมัว สายาับ้อเนินออวบให่อย่าหลใหล
“อุ้ย”หิสาวระับเสื้อนิสิ ้วยสีหน้าใ
“อโทษะ”
เธอหันหลัให้เาแล้วลัระุมเสื้อนิสินเรียบร้อย รู้สึเินอายับสายามที่้อมอเนินออเธอ้วยสายาเป็นมัน เมื่อแ่ัวเรียบร้อยเธอหยิบสูทยื่นให้เาไม่ล้าสบสายาสันิเียว
“อัวะ”รีบเินามอรอน์ออไปอย่ารวเร็ว
วินรับสูทมา้วยวามเ้อเิน ไม่ิว่าัวเอะ้อมอเนินออเธออย่าเสียมารยาท แ่เายอมรับว่าเธอทำให้เาเิวามำหนัอย่าที่ไม่เยเิับใรมา่อน
มนัสวีทำัวนอบน้อม ยันและั้ใทำานที่ไ้รับมอบหมายมาเมื่อเธอทำานอัวเอเรียบร้อย็มา่วยทุนทำนเป็นที่รัและเอ็นูอทุน เธอพยายามเอาใใส่และูแลวินนเารู้สึีับารเอาใใส่อเธอและเาเอ็ไม่เยลืมหน้าออันยั่วยวนสายาอเาวันนั้นไ้เลย
“เอสารอะไรหรือ่ะ พี่อร”มนัสวีถามอย่าแปลใเมื่ออรอน์ยื่นมาให้เธอพิมพ์
“เอสารารประุมพรุ่นี้ัึ้นที่ภัาารอาหารีนเียวนะ”อรอน์บออย่าื่นเ้น
“ลาภปาเลยใ่ไหม่ะ”หิสาวแว
“ใ่”อรอน์หัวเราะอย่าอบใ
“านนี้นัท้อไป้วยหรือเปล่า”เธอถามอย่าสสัย
“ไม่้อ๊ะ”อรอน์ยิ้ม
“แย่ั นัทนึว่าะไ้ไปิน้าวแพ ๆ”หิสาวแล้บ่นทั้ที่ภายในใเสียายไม่ไ้ออไป้านอับเา
“เี๋ยวพี่เอามาฝา”อรอน์บออย่าเอ็นู
“ไม่เป็นไรหรอะ”มนัสวียิ้ม
อนพัลาวัน อรอน์ นิสา มุา และมนัสวีไปทาน้าวในร้านส้มำ้าบริษัท อรอน์สวาปามส้มำปูปลาร้ารสเผ็ไปสอร เมื่อเ้าบริษัทเธอ็เินอาารท้อเสียอย่าหนัเ้าห้อน้ำบ่อยมานหน้าีเียว
“ไหวไหม่ะพี่อร”มนัสวีถามน้ำเสียเป็นห่ว
“ไม่ไหวแล้ว”อรอน์โบมืออย่าอ่อนเพลีย
“เี๋ยวนัทพาไปโรพยาบาลีว่า”หิสาวพยุอรอน์ให้ลุึ้นาารนั่ออยู่หน้าห้อน้ำ
“อรเป็นมาเลยเหรอนัท”นิสาถามอย่าเป็นห่ว
“พี่สาทำเรื่อลาลับ่อนให้พวเรา้วยนะ่ะ เี๋ยวนัทพาพี่อรไปโรพยาบาล”
มนัสวีบอนิสา่อนะพาอรอน์ลไปลานอรถเพื่อไปโรพยาบาลใล้บริษัท
“๊ะ”
“สสัยส้มำปลาร้าที่อรมันินะทำพิษ”มุาพึมพำ
“พวเรา็ินไม่เห็นเป็นไร”นิสาทำหน้าแปลใ
“ท้อนมันไม่เหมือนันสัหน่อย”มุาบอ
“ั้น ันทำเรื่อให้ทั้สอน่อนนะแล้วเย็นนี้เราไปเยี่ยมอรัน”นิสาวนมุา
“ไ้”
มนัสวีพาอรอน์มาโรพยาบาลเพื่อรัษาร่าายาารท้อร่วอย่ารุนแร หล่อนถูส่เ้าแอมิทันที เธอนั่เฝ้าอยู่หน้าห้อุเินรอให้อรอน์ย้ายไปอยู่ห้อธรรมา
เมื่อประูห้อพยาบาลถูเปิออมา อรอน์ถูเ็นเ้าไปพัในห้อธรรมาหิสาวเินเ้าไปับมืออรอน์ ใบหน้าอหล่อนีเียวนน่าสสาร
“เป็นไบ้า่ะพี่อร”หิสาวถามอย่าเป็นห่วาใริ
“ีึ้นแล้ว๊ะ”น้ำเสียอหล่อนแหบแห้
“พรุ่นี้พี่ไปทำานไหวไหม”เธอถามอย่าัวล
“ไม่ไหวแน่”หล่อนส่ายหน้า
“เี๋ยวนัทไปแทนแล้วันนะ”หิสาวอาสาอย่าเ็มใ
“ี๊ะ ่วยพี่หน่อยนะ”หล่อนส่ยิ้มแห้ ๆ
“นัทเ็มใะ”เธอยิ้มหวาน
*****************************************
ความคิดเห็น