คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตราบาปแห่งรัก(รีไรค์)
“วันนี้ลับึเียวนะ่ะ”นวลลออถามอรินผู้เป็นสามีเสียใสพยายามเ็บวามรู้สึน้อยใที่เาไม่ลับมาิน้าวที่บ้านทั้ที่เธอบอว่าะทำับ้าวรอเาเมื่อเ้านี้
“านยุ่มารับ”อรินโห เาถอเนไทออเพื่อเรียมอาบน้ำ
นวลออยืนออลูบ้นแนัวเอเบา ๆ พยายาม่อนน้ำาแห่วามน้อยใไว้ เธอรู้ว่าเาโหในเมื่อวันนี้เธอโทรเ้าบริษัทเลาบอว่าอรินออไป้านอนานแล้วเาะไปไหนทำไม้อโหเธอ้วย เธออยาโวยวายอาละวาใส่เาแ่ไม่ล้า ในเมื่อเธอรัเาหมหัวใแ่อรินไม่เยรัเธอเลยสันิเียว หาเธอทำัวน่าเลียเธอลัวเาะเบื่อหน่ายและอหย่าับเธอ
“ทาน้าวหรือยั่ะ”นวลลออเินเ้าไป่วยปลระุมเสื้อ
“นวลละทานหรือยั”อรินถามน้ำเสียอ่อนโยน
“นวลรอทานับพี่อริน่ะ”นวลลออยิ้มหวานเอาใเา
“วันหลัไม่้อรอนะ พี่ลับไม่รเวลาเี๋ยวะไม่สบายอี”อรินสีหน้ารึมทันทีที่รู้ว่าเธอยัไม่ทาน้าว
“พนัานมีั้เยอะทำไม้อทำเอ้วย่ะ”นวลลออหน้ามุ่ย เธอไม่อยาให้เาโหมทำานหนั
“พี่็เป็นพนัานนหนึ่นะ”อรินเสียเ้ม สีหน้าไม่พอใทันทีที่พูเรื่อนี้
นวลลออสีหน้าวิลัวเาะน้อยใิว่าเธอลำเลิบุุ ารที่อรินแ่านับเธอเพราะพ่ออเธอมีบุุ่อเาและอร้อให้เาแ่านับเธอเพื่อเ้ามาูแลธนาาร หาให้เธอเ้ามาบริหารมีหวัล้มละลายเพราะเธอร่าายอ่อนแอมาั้แ่เ็และไม่อบเรื่อหนัๆ เสียเลย ั้แ่อรินเ้ามาบริหาร้วยวามเ่ หลัแหลม าลา ทันเล่ห์เหลี่ยมธุริทำให้ธนาารลายเป็นอันับหนึ่อเมือไทย แถมเายัมีธุริมามายที่ไปเทโอเวอร์มา อรินือวามภาภูมิใอพ่อและเธอมา
“เราเป็นสามีภรรยาันบริษัทอนวล็ือบริษัทอพี่อรินนะ่ะ”นวลลออรีบประบ
“พี่ไม่อยาพูเรื่อนี้อี”อรินเินเ้าห้อน้ำไม่อยารับฟัอะไรทั้นั้น
นวลลออนั่ร้อไห้อยู่นเียว น้อยใับท่าทาเย็นาอเา อรินะัเท้าที่ำลัเินออมาาห้อน้ำเมื่อเอภรรยาสาวนั่ร้อไห้บีบมือัวเอแน่น หล่อนพยายามลั้นเสียสะอื้นเหมือนเ็เ็บ...เารู้ัวว่าพูับเธอรุนแรเินไป...อรินรีบสาวเท้าเ้าไปหาภรรยาโอบอไหล่ลมมนเพื่อปลอบโยน ส่วนมืออี้าพยายามแะมือที่บีบันแน่นอเธอออ เาใ้นิ้วอเาสอระหว่านิ้วอเธอใ้นิ้วโป้ไล้วนไปมาเพื่อให้เธอผ่อนลายวามึเรีย
“ลไปิน้าวันะไ้ินยาเี๋ยวโรำเริบนะ”อรินบีบไหล่เบาๆ ้วยวามเป็นห่ว
“นวลไม่หิว”นวลลออหันมาอบ น้ำานอหน้า
“ไปนั่ิน้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อยิินนเียวมันไม่อร่อย”อรินยิ้มหวานให้ภรรยา
“นวลรัพี่อริน พี่ละ่ะ รันวลบ้าหรือเปล่า”นวลลออยึอเสื้อเาแน่น
“นวลือเมีย ไม่รัเมียะไปรัใรละ”อรินฝืนใพู
นวลลออยิ้มเศร้า ๆ แววามื่น เธอับโหอเาไ้ อรินพูเพราะ้อารเอาใเธอเท่านั้น นวลลออบหน้าลแผ่นอแ็แรออริน่อนน้ำาแห่วามน้อยใไว้้าใน
“ลไปทาน้าวันะไ้ินยาหลัอาหาร” อรินวนภรรยา
“่ะ”นวลลออพยัหน้าเื่อฟัเาอย่าว่า่าย
อรินัอาหารใส่านให้นวลลออ สีหน้าเธอีึ้นมา หิสาวินอาหารไ้มาเพราะมีเาอยเอาใ เมื่อถึเวลาินยาหลัอาหารนวลลออมีอาารบ่ายเบี่ยบ้าเล็น้อยเพราะเบื่อหน่ายารินยา
“ินไป็ไม่มีทาหาย”เธอบ่นไม่อยาินยา
แ่อรินไม่ยอมเาหาำพูมาปลอบนเธอยอมิน อรินโอบไหล่นวลลออเินเ้าห้อนอน เาลี่ผ้าห่มให้เธอพลาุมพิหน้าผาเบา ๆ อย่าเอ็นู เายับัวลุึ้นแ่มือน้อยอนวลลออับไว้
“นวลีึ้นแล้วืนนี้นอนที่นี่นะ่ะ”นวลลออส่สายาอ้อนวอนอริน
“แ่ว่า”อรินสีหน้าลำบาใ
“นวลอยาทำหน้าที่เมียบ้าหรือพี่รัเียนวล”นวลออเสียเศร้า
ั้แ่แ่านันมาอรินพยายามหลีเลี่ยเธอมาลอนหิสาวรู้สึเหมือนัวเอเป็นผู้หิหน้าไม่อายที่อยเสนอัวให้เา
“นวลร่าายไม่แ็แร วรูแลสุภาพัวเอีว่าเรื่อนี้ไม่้อัวลหรอ”อรินลูบผมเธอ แววาเหมือนพี่ายมอน้อสาว
“พี่อรินยัไม่ลืมลาถึเย็นาับนวลลอเวลา”นวลลออถามเสียสั่น
“เือนหน้าวันเินวลอยาไปไหนบอพี่ไ้นะ”อรินอึอัใ เาพยายามเปลี่ยนเรื่อพู
“นวลไม่้อารอะไรทั้นั้นนวล้อารวามรัาพี่อริน”นวลออึ้นเสียสู
“นอนเถอะึมาแล้ว”อรินถอนหายใยาว หลบาไม่อบ
“ลาายไปแล้วรหน้าพี่ือนวลลออเมียอพี่อรินอย่าลืมสิ่ะ”
น้ำาลอเบ้า แววาเธอประายวามน้อยใ อรินำเลือมอนวลลออแล้วนึสสารเธอ เาถอนหายใทิ้อีรอบไม่อยาเถียับเธอเลย
“รับ”เาพยัหน้า่อนเินอ้อมไปนอนอีฝั่
นวลลออยิ้มอบใเธอเยิบเ้าไปนอนอเอวเาไว้ มือน้อย ๆ เริ่มุน เธอปลระุมเสื้ออเาเผยแผอแ็แร่ นิ้วอเธอลูบไล้ไปามไรนอ่อน เธอยิ้มรับเมื่อไ้ยินเสียเาราในลำอแผ่วเบา แ่อยู่ ๆ มือออริน็ับมือเธอไว้ เาลุึ้นนั่ทำหน้าเรีย่อนส่สายาุันให้เธอ
“เี๋ยวอาาร็ำเริบหรอ”น้ำเสียเาแฝวามห่วใย
“นวลทานยาแล้ว พันี้็ไม่เหนื่อยบ่อย้วย นะ่ะพี่อรินให้นวลทำหน้าที่เมียบ้าเถอะ”นวลลออยมืออเาึ้นมาูบ้วยวามรัใร่พลาส่สายาเว้าวอน
อรินลอบถอนหายใ เาไม่ใ่พระอิพระปูนที่ะทน่อสิ่เย้ายวนไ้ นวลลออเธอบอบบา น่ารั น่าทะนุถนอม เามีสิทธิ์ทุอย่าในัวเธอแ่เาหวาลัวว่าอาารอเธอะำเริบึ้นมาอี แววาอเารุ่นิหนัอย่าน่าใ นวลลออรู้ว่าอรินเป็นห่วเธอมาแม้เาไม่รัแ่เธอรู้ว่าเาแร์เธอสิ่นี้ทำให้เธอมีวามสุเสมอ หิสาวไม่อยาให้เาิมาเธอเห็นว่าพันี้โรหัวใอเธอไม่ำเริบเธอึอยาทำหน้าที่เมียอย่าสมบูร์
นวลลออสวมอเาทา้านหลั ริมฝีปานุ่มอเธอสัมผัสไหล่หนาแน่นไล้ลมาามแผ่นหลั เธอรับรู้ถึอาารึเรียอเา มือน้อยเธอลูบไล้ไปอย่าเ้ัไม่ำนาูน่าันสำหรับอริน แม้เาะพยายามระับอารม์ไม่ให้เลิามเื้อที่เธอำลัุ เาพยายามแล้วไม่ให้รัแเธอ แ่วามไร้เียสาอเธอที่พยายามแล้ทำเหมือนนำนามันทำให้เาลั่
“นวล”น้ำเสียเา่ำลึ ฟัเหมือนนึ่ราึ่ำราม หาเธอยัไม่หยุเาอทนไม่ไหวไม่ให้รัแนป่วยเ่นเธอ
“เ็บแล้วรีบบอนะ...ผมะหยุ”เาระิบเสียอยู่ในลำอ
มือให่ว้า้อมืออเธอหันไปหา เาะูบเธอนุ่มนวล่อนะแปรเปลี่ยนเป็นเร้าร้อน แม้เธอะเ่ล้าเิวนเาแ่เมื่อเาูบนแทบะึวิาเธอออาร่าเ่นนี้ มันทำให้ร่าายเธอแ็ทื่อในไม่ยับเยื้อน
เารับรู้อาารื่นระหนอเธอีึอยาให้เธอผ่อนลายวามึเรีย ปลายนิ้วแ็แรนวลึแผ่ว ๆ อยู่ับผิวนุ่ม ริมฝีปาเาผละห่าไปั่วรู่่อน้อมอวาหวานใสอเธอ แววาหวานแสวามเสียายไม่อยาให้ผละออห่า เาอมยิ้มอย่าพึพอใแล้วึยับเ้าไปรอยูบอันเ็มไป้วยวามเสน่หา นวลลออสอแนโอบไปรอบร่าให่อระับแนบแน่น ราแผ่วๆ ในลำอับวามรู้สึเปรมปรีิ์ ร่าอเธอสั่นสะท้าน
นวลลออเริ่มหอบิัแทบหายใไม่ออ มือน้อยยุ้มผ้าห่มระับวามเ็บหน้าอ อรินะัไฟสวาทับวูบลทันที ายหนุ่มใเสียเมื่อเห็นนวลลออนอนหอบแร ปาีเียว เหื่อไหลโทรมท่วมหน้า เารีบลุึ้นาารทาบทับเธอสอหมอนไว้หลัเธอ
“ินยาแ้ปวนะ”พยุให้เธอินยาระับอาารแน่นหัวใ
หิสาวเ็บปวเินว่าะลืนยาล สีหน้าเาระหนหวาลัวเธอะาย เามอเม็ยาับน้ำั่วรู่ ่อนหยิบยาใส่ปารอน้ำามลไป มือ้าหนึ่เาับท้ายทอยเธอไม่ให้เธอิ้นหนี้วยวามเ็บปว ปาเาประบเ้าับปาอเธอพยายามันยาให้เธอลืนลไป
หน้าอนวลแ่ำ อาารหอบอเธอเริ่มทุเลาล อรินเินไปหยิบผ้าุบน้ำออมาเ็หน้าุ่มเหื่อให้เธอ
...รู้ทั้รู้ว่าเธอป่วยหนั เายัไม่รู้ัหัห้ามใ...อรินโทษัวเอที่เาเือบทำให้หิสาวาย
“ีึ้นหรือยั”น้ำเสียเาอ่อนหวานแฝวามห่วใย
“นวลอโทษ...พี่ไม่โรธนวลนะะ”น้ำาเธอไหลพรา
อรินลูบหน้าผาเธอปลอบโยนให้เธอลายวามึเรีย เาันให้เธอนอนลให้สบาย ลี่ผ้าห่มให้เธอ่อนะบอเธอเสียนุ่ม
“นอนเถอะอย่าิมา”
เานอนอเธอเพื่อถ่ายทอวามอบอุ่นให้เธอ เมื่อรู่ใเาแทบหล่นไปอยู่าุ่มเมื่อเห็นสภาพทุรนทุรายอเธอ เาะไม่ทำับเธอแบบนี้อีแล้วแม้ะยอมรับับัวเอว่าวาม้อารทาเพศยัุรุ่นแ่หิสาวในอ้อมอเธออ่อนแอเินไป เาหลับาลเพื่อะให้อารม์ลายล อยู่ ๆ ภาพอ้น้าว็ปราึ้น เธอเินยิ้มหวานเ้ามาหาเา ยสอมือึ้นมาโอบรอบอเาไว้ ใบหน้าสวยับใเลื่อนเ้ามาใล้หน้าเา ริมฝีปาอวบอิ่มำลัแนบิริมฝีปาเา อรินสะุ้ใื่นลืมามอเพานนิ่ พยายามับไล่ภาพนั้นออไปาหัว นึแปลใัวเอว่าทำไม้อนึถึผู้หิที่เาเลียัเ้าระูำนนี้้วยหรือเป็นเพราะวันนี้เาเอเธอเลยเ็บเอามาิ อรินถอนหายใทิ้อย่าแรรู้สึหุหิับวาม้อารที่พวยพุ่ึ้นมาอีรั้เาพยายาม่มาให้หลับ
นวลลออลืมามอเาหลัาไ้ยินเสียถอนหายใ น้ำารินไหลลมาเียบ ๆ เธอิว่าเาโรธเธอที่ทำให้เาอารม์้า เธอ้อมอใบหน้าออริน้วยวามรัเ็มเปี่ยมหัวใ พลานึเลียร่าายที่ไม่เป็นใ เธอรัเาอยามีลูับเาแ่เธอไม่สามารถมีลูไ้เพราะโรลิ้นหัวใรั่วไม่สามารถมีลูให้เาไ้หามีลูทั้เธอและลูอาายไ้ทัู้่ทำให้เธอไม่ล้าเสี่ย เธอเยนึอยาหาผู้หิมาท้อแทนแ่ลัวว่าะเิปัหาทีหลัเหมือนในละรหลั่าวที่เธอเยู อรินเป็นอเธอ ๆ ไม่ยอมเสียเาให้ใรเป็นอันา
*************************************************
ความคิดเห็น