คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ 24
บทที่ 24
มานพเินเ้ามาหาเห็นน้อสาวำลัเ้ารัวทำอาหารับนนทาร้วยท่าทาสนุสนาน่วยันปรุและิมราวับ้าวใหม่ปลามัน เายืนออพิประู้อมอทั้สอนิ่
...เาไม่ล้าอเินานนทารอี มีใระมาให้เาฟรีๆ ั้สามล้าน ้อเอาน้อัอเสียแล้ว...
สายาอนนทารหันมาเอมานพยืนมอทำให้แพรวาหันไปมอามสายาอมานพเ่นเียวัน สีหน้าอมานพเร่เรียและริั่อนเินึ้นบนบ้านไม่พูาสัำ
“พวุืนีันหรือยั”นนทารถามอย่าเป็นห่ว
“ยั”
“รบอาทิย์แล้วนะ ยัไม่หายโรธันอีแล้ว”
แพรวาเมินหน้าไปทาอื่นน้ำาลอเบ้า เธอเอ็ไม่อยาเห็นพี่ายทำท่าทาหมาเมินทั้ที่เาเป็นนผิวระมาอโทษเธอ่อนแ่เา็ไม่มีทีท่าสำนึผิเลย
“วนพี่ายุมาทาน้าว้วยันิ”นนทารเสนอ
“ไม่ะ”
แพรวาปิเสธ่อนเินไปัโ๊ะทาน้าว นนทารพยายามหาเรื่อมาุยทำให้หิสาวหัวเราะออมาและลืมปัหาัแย้ับพี่ายไปไ้ เาอยูุ่ยับเธอนเย็น่อนลับบ้านโยมีเธอมาส่หน้าบ้าน ลับเ้ามาเห็นพี่ายนั่ทำหน้าเรียอยู่ในห้อรับแ เธอยืนมอนิ่่อนัสินใเินไปนั่บนโฟาอีัวเมินหน้าไปทาอื่น
“พี่อโทษ”มานพพึมพำ
แพรวานั่นิ่รู้สึหัวใพอโเมื่อไ้ยินำอโทษาพี่าย แม้พี่ะิพนันและทำให้เธอปวหัวมานาไหนเา็เป็นพี่ายอเธอ
“แพรรัพี่นพนะ อย่าทำเหมือนไม่รัแพรอีนะะ”เธอมอหน้าพี่ายน้ำาไหลพรา
“เรามีันแ่สอน ไม่รัเธอพี่ะไปรัใรล่ะ”เาเินมานั่้าน้อสาวสวมอเธอไว้
“พี่นพ”แพรวายิ้มทั้น้ำาอย่ามีวามสุ
มานพลูบหลัน้อสาวปลอบโยน สีหน้าไม่สู้ีนั รู้สึผิที่้อพาน้อสาวไปัอับเสี่ยหมูแ่เาำเป็น้อทำีวิอเาสำัว่าส่วนเรื่อร่าายแ่รั้สอรั้ไม่ทำให้น้อสาวสึหรอ เาิอย่านเห็นแ่ัว แพรวานั่ทานอาหาร่ำพร้อมับพี่าย สีหน้าอเธอแ่มื่นีมาหลัาืนีับพี่ทาน้าวอิ่มเธอว่าะโทรไปบอ่าวีเรื่อนี้ับนนทารเป็นนแร เธอทานอาหารอย่าเอร็อร่อยโยไม่รู้ว่าพี่ายไ้ใส่ยาอะไรลไปในอาหาร
“แพรึ้นนอน่อนนะะ”เธอบอพี่ายหลัาทานอิ่ม
“๊ะ”เาพยัหน้า
เธอส่ยิ้มหวานให้พี่าย่อนเินึ้นห้อเพื่อะโทรหานนทาร โทรออแ่ยัไม่ทันถึห้อ็หยุเพียแ่หน้าประูรู้สึวิเวียนอยาะหลับ ยมือ้าหนึ่ึ้นมาุมมับพยายามสะบัใบหน้าปลุให้ัวเอื่น่อนะเป็นลมล้มพับลอับพื้นหน้าประูห้อ โยมีเสียอนนทารร้อถามปลายสายเมื่อไ้ยินเสียอเธอล้มระแทลับพื้น
เสี่ยหมูเินึ้นบันไรมาหาแพรวา ้วยแววาหื่นระหาย สายาโลมเลียรูปร่าอรรอหิสาวอย่าบ้าาม วาอแพรวายัไม่ปิสนิทเปิไ้เพียริบหรี่
“พี่นพทำับแพรแบบนี้ไ้ไ”แววาเธอเ็บปว
“พี่ภู่วยแพร้วย...ุนนท์”เธอนึถึื่ออนนทาร่อนะหมสิไป
“วันนี้ลื้อ้อเป็นออั๊ว”เสี่ยหมู้อนร่าอหิสาวึ้นอุ้มพาเ้าไปในห้อนอน
มานพนัุ่มมือแน่นอยู่ในห้อรับแโยมีลูน้ออเสี่ยหมูุมเิอยู่้านล่า น้ำาอเาเออลออย่าเ็บปวใหนึ่็สสารและรู้สึผิแ่อีใ็ลัวและห่ววามปลอภัยอัวเอ
“ะไปไหน”ลูน้อเสี่ยหมูถามเมื่อเห็นมานพลุึ้นาโฟา
“ออไป้านอ”น้ำเสียเาหุหิ
“เิ”ลูน้อบอรอยยิ้มเยาะอยู่ในหน้า
มานพเินออมาาบ้าน เยหน้าึ้นมอไปทาห้ออน้อสาว้วยวามเ็บปวปาพึมพำำว่าอโทษ่อนึ้นรถับออไป้วยวามปวร้าว
นนทารแทบลั่เมื่อเาไ้ยินเสียอหิสาวพึมพำมาทาปลายสาย เารีบบึ่รถไปบ้านอแพรวาทันทีโยโทรำรวพื้นที่ใ้อำนาอบิาอร้อให้ำรวมาบ้านอแพรวาโยบอว่ามีาร้าามันในบ้านหลันี้
“หาแพรเป็นอะไร ันไม่ปล่อยพวแไว้แน่”นนทารำรามอย่าแ้นเือ
เสี่ยหมูยเรือนผมยาวสลวยอเธอึ้นมาสูมลิ่นหอมนื่นปอ้วยท่าทาหื่นาม เลื่อนใบหน้าลมาสูมลิ่นหอมหวานาวหน้าโยยัไม่ไ้แะ้อเนื้อัวอเธอ
“ลิ่นายอลื้อ่าหอมนอั๊วอใไม่ไหวแล้ว หนูแพรวา”
เาราอย่าื่นเ้น มืออวบหนาอายวัยลานแะรหน้าออเธอแล้วทึ้เสื้ออเธอออมาอย่าแรนระุมเสื้อหลุระายลบนเีย เผยให้เห็นวามาวเนียนมีผ้าบราเียลูไม้ปปิวามามอปทุมไว้
“สวยเหลือเิน”
ลิ้นสาลายาวเลียรเนินออเธอ สายาเหลือบไปเห็นาวเรียวยาวโพล่พ้นมาาระโปรเหนือเ่า มืออเาลูบไล้หน้าาเลื่อนสูึ้นถลายระโปรให้สูนเผยให้เห็นาเในัวิ๋ว เสี่ยหมูลืนน้ำลายอย่าหื่มาม
“ืนนี้อั๊วะพานสวยท่อสวรร์นะ๊ะ”
เาพูพึมพำ พลาลุึ้นนั่ร่อมปลระุมเสื้ออัวเอออโยนลอับพื้น้วยท่าาวบอยหมุนเือ เผยให้เห็นพุเป็นั้น ้มหน้า้มาถอเ็มัออเพื่อปลาเล
เสียเาะประูัึ้นััหวะทำให้เาหัวเสีย ะโนถาม็ไม่มีเสียอบรู้สึหุหิเพราะมันัไม่หยุ เาึาเึ้นใส่อย่าลว ๆ รมาเปิประูเพื่อ่าลูน้อที่มาััหวะ
“หาไม่ใ่เรื่อสำัอั๊วไล่ลื้อออแน่”
เสี่ยหมูระาประูเปิออ เมื่อประูเปิออ เท้าอใรบาน็ยึ้นมาถีบหน้าออเสี่ยหมูอย่าแรนร่าอ้วนล้มึลอย่าแร นนทารวิ่เ้ามาในห้อมอสภาพเปลือยท่อนบนอแพรวา เารีบวิ่หาผ้าห่มมาผิหิสาว้วยแววาเ็บปวเมื่อเห็นเธอถูวายานอนหลับ
“แ...ไอ้ั่ว”รามนูนึ้นเป็นสัน เาหันไประาอเสื้อเสี่ยหมูให้ลุึ้น
“ลื้อรู้ไหมว่าอั๊วเป็นใร”เสี่ยหมูพยายามัืนทว่ารูปร่า่าันทำให้เาเป็นรอายหนุ่ม
“แล้วมึรู้ไหมว่าูเป็นใร”เาัหมัเ้าาและหน้าอเสี่ยหมูหลายหมั
ำรวำแหน่สูวิ่ึ้นมาเห็นนนทารำลั่อยรัวเสี่ยหมูไม่หยุ เารีบเ้าไปห้ามอย่าใสั่ให้ลูน้อสอนึนนทารออมาาเสี่ยหมู
“หยุ่อนรับ”สารวัสั่ห้าม
“มันำลัะ่มืนแฟนผม สารวัรยัะให้ผมใเย็นอยู่อย่านั้นหรือรับ”เาวาใส่อย่าไม่พอใ
“ที่เหลือปล่อยให้เ้าหน้าที่อย่าผมัารีว่า”เาบออย่าใเย็น
“ผมะเอาเรื่อมันให้ถึที่สุ”นนทารี้นิ้วมาทาเสี่ยหมู
“เอาิว่ะ ถ้าลื้ออยาให้แฟนลื้อเหม็นโ่เป็นี้ปาาวบ้าน”เสี่ยหมูพูทั้ที่เลือบปา
“มึาย”นนทารถลาเ้ามาแะเสี่ยหมูไม่ยั้นเสี่ยหมูสลบาเท้าอนนทาร
“เาสลบไปแล้วรับ”สารวัรีบเ้ามาวา้วยลัวว่านนทาระ่านาย
“หยุ็ไ้”
“เี๋ยวเิุไปให้ปาำ้วยนะรับ”สารวับอนนทาร
“รับ”
“ุวรพาเธอไปหาหมอ”สารวัมอมาทาแพรวา
“ไม่ล่ะ ผมะเรียหมอที่ไว้ใมารวเอ ที่สำัผมไม่อยาให้ใรรู้เรื่อนี้”เามอหน้าเธอ
“ุะแ้วามไหม”
“รอเ้าทุ์ฟื้นเมื่อไรผมะถามว่าเธอะเอาเรื่อไหม”เา้อหน้าเสี่ยหมูเม็
สารวัรพยัหน้า่อนสั่ให้ลูน้อพาเสี่ยหมูลไปสมทบับลูน้อที่ถูับไป่อนหน้า้านล่า พาันึ้นรถับออไปโรพั นนทารมอสภาพอแพรวานิ่เาลไปเรียนรับใ้ผู้หิให้มาใสุ่ใหม่ให้เธอเมื่อเรียบร้อยเาอุ้มเธอึ้นรถับออไปโยสวนับรถอมานพแล่นเ้ามาอเทียบ
“เิอะไรึ้น ทำไมันรู้สึบ้านมันแปลๆ”มานพถามสาวใ้
“ำรวมาับเสี่ยหมูแล้วุนนท์็พาุแพรไปะ”สาวใ้รายานเท่าที่นรู้
มานพทำสีหน้าโล่อเมื่อรู้ว่าน้อสาวรอพ้นามืออเสี่ยหมู่อนะใบหน้ารึมเร่เรีย เมื่อิว่าเาะ้อถูเสี่ยหมู้อมปาายอีแน่นึแล้วยา หาไม่อยาเ็บัว้อรีบหาเินมาใ้ให้ไ้
“นึออแล้ว”เาระหยิ่มอย่าีใ
********************************
นนทารโทรหาุเริผู้ัารโรแรมให้เปิประูหนีไฟให้เาเพื่อะพาแพรวาเ้าทานี้ไม่อยาอุ้มเธอทา้านหน้าะทำให้เธอเสียื่อเสียไ้
“เิอะไรึ้นับุแพร ุทำอะไรเธอ”ุเริมอหน้าายหนุ่มสีหน้าบึ้ึ
“เธอถูวายานอนหลับนเือบถู่มืน”
“ห๋า”
“ผมไป่วยไ้ทัน”เาอุ้มเธอออาลิทฟ์
“ทำไมไม่พาเธอลับบ้านล่ะรับ”เาุน
“เธอถูวายาที่บ้านอัวเอ”น้ำเสียอเาแ็ร้าว
“ุแพรมีห้อส่วนัวอเธอรับ”ุเริเปิประูห้ออายหนุ่ม
“ุเื่อใผมไหม”
เาวาแพรวาลบนเียนอนอย่าอ่อนโยน่อนยืนัวรมอุเริ ุเริมอสบาริัอายหนุ่มแล้วลอบถอนหายใ
“มีอะไรเรียใ้ผมไ้ลอเวลานะรับ”เาเินออาห้อ
มานพนั่ล้าเียนอน แววาอเามอหิสาว้วยวามห่วใย มือหนายึ้นมาลูบเรือนผมอย่าแผ่วเบา นึับัวเอว่าะไม่มีวันยอมให้เธอ้อมาเอับเรื่อแบบนี้อี
“ุสัน ผมมีเรื่อใหุ้่วยัาร อาะยาหน่อยเพราะฝ่ายนั้นมันมีอิทธิพลพอสมวรแ่ไม่มาเท่าผมหรอ ใ่ มันล้ามาทำลายนสำัอผม ผม้อารเอาืนมัน ุ่วยสืบให้ผมรู้ว่าเสี่ยหมูมีธุริอะไรบ้าผมะไ้หาทาทำลายมันให้ย่อยยับ และที่สำั่วยส่ำรวและนั่าวเ้าไปทลายบ่อนอเสี่ยหมูเล่น่าวนไม่สามารถเปิบ่อนไ้อีทำให้เร็วที่สุ้วยนะ”
สั่เลานสนิทอพ่อบเรียบร้อยเา็เินไปเปิหน้าอโน้บุ๊เพื่อหาทาทำลายธุริอเสี่ยหมูอย่าไม่รอ้า ใรที่ล้าเ้ามาหาเรื่อเาไม่ปล่อยไว้แน่
รุ่เ้า แสแสาระทบวา แพรวาสะลึมสะลือลุึ้นนั่ยัไม่สาาฤทธิ์ยาเท่าไรนั วาสายามอไปรอบห้อ่อนะับนิ่รนนทาร เาำลันอนุแนัวเออยู่บนโฟาึ่มีาเรียวยาวโพล่พ้นโฟา ะเมื่อยน่าูับท่านอน
“ุนนท์”เธอะโนเรียื่อเา
นนทารสะุ้ื่น ยี้าัวเอ่อนะยิ้มว้าเมื่อเห็นเธอื่นาารถูวายาท่าทาไม่เป็นอะไรมาอย่าที่เาหวาลัว
“ันมาอยู่ที่ห้อุไ้ไ”เธอถามน้ำเสียริั
“ผมอุ้มมา”เาบอ
“ทำไม”
“ำเรื่อเมื่อืนไ้ไหม”เาถาม
“ันำไ้ว่าำลัโทรหาุ านั้น็ำไม่ไ้แล้ว”เธอบอามริ
“ุถูวายารู้ัวหรือเปล่า”เามอหน้าเธอ
“ไม่รู้”เธอเมินหน้าออนอหน้า่าน้ำาลอเบ้า
“ผมสสัยว่าพี่ายอุน่าะเป็นนวายานอนหลับุ”นนทารมอหน้าแพรวา
“ไม่หรอ”เธอปป้อพี่าย
“ุถูระทำาน้ำมืออนทีุ่เรียว่าพี่ี่รั้แล้ว ทำไมยัปป้อเาอี”เาะโนอย่าไม่พอใ
“เาเป็นพี่ัน พี่ายนเียวอัน”เธอมอเาน้ำาไหลพรา
“พี่ั่วๆ ็วระัสันานบ้านะ”เา้อหน้าเธอเม็
“เาเยเป็นนีมาเลยนะเพราะารพนันัวเียวทำให้พี่นพเปลี่ยนไป”เธอร้อสะอื้นไห้
นนทารทนเห็นวามเ็บปวอเธอไม่ไ้ ลุึ้นไปนั่้าเธอแล้วรวบเธอเ้ามาอ หิสาวอเาแน่นร้อไห้หนัมาว่าเิมเมื่อสัมผัสถึวามอบอุ่นที่เามอบให้
“ผมะปป้อุ”เาพึมพำรับปาับัวเอ
“ุะปป้อันทำไม เราไม่ไ้เป็นอะไรันเลยนะะ”แพรวารู้สึใื้นมาับำพูอเา
“เราแ่านันนะ ผมะไ้ปป้อุาอันราย”เาึเธอมามอหน้า
“ุพูว่าอะไรนะ”
“ผมรัุ”สีหน้าเาริั
“เราเพิ่ะรู้ัันไม่ี่เือนเอ”เธอบอเา
“ผมรู้ใัวเอีว่ารัใร”เามอหน้าเธอ
“มนัสนันท์ล่ะ ุรัเธอไม่ใ่เหรอ”แพรวาลัวว่าะถูเาหลอ
“เรับผม เราผูพันันมาั้แ่เ็”เาอมยิ้มเมื่อเธอทำหน้าสลล
“น่อเิเป็นวามรั”เธอเิมให้อย่าหุหิใ
“วามรัอผมที่มีให้เร มันเป็นรับริสุทธิ์ ไม่้อารสิ่อบแทนเพราะเราเป็น...”เายัพูไม่บเสียโทรศัพท์็ัึ้นแทร
“เป็นอะไระ”แพรวาาั้น
“สัรู่นะ...ผมอรับ่อนว่ามีใรโทรมา”เาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ึ้นมา่อนรอเสียลไป
“นนทารพู ไ้ ันะลไป”น้ำเสียเาริั
“ใระ”
“พี่ายุ้อารพูับผม เานัให้ลไปเอ้าล่า”
“ไม่้อไปะ”เธอห้ามเา
“ทำไมล่ะ”
“ันอาย ไม่อยาให้พี่เสนออะไรน่าเลียับุอี”เธอมอเาน้ำาลอเบ้า
“ถ้าอย่านั้นเรา็มาพูถึเรื่ออเรา่อีว่า”
“เรื่ออะไระ”
“แ่านับผมนะ อโอาสให้ผมไ้ปป้อุ”แววาเาริั
“ะ”เธอยิ้มอย่าเื่อใ
นนทารยิ้มว้าอย่ามีวามสุ เาึเธอเ้ามาอพลาลูบหลัปลอบโยน สัาับัวเอแล้วว่าะไม่ยอมให้ใรมาทำร้ายิใอเธออี
*********************************************
ความคิดเห็น