คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9
บทที่ 9
มนัสนันท์ี่ม้าหันมอไปรอบบริเวไร่ธนพรรยัไม่เอทาออเสียที สีหน้าสับสนระนหวาลัวว่าเาะามมาทันไม่รู้ะไปทาไหนี อุส่าห์แล้เอาี้ม้าระเ็นใส่ลุล้านเปื้อนไปทั้ัวแล้วหลอล้อให้เาไปเปลี่ยนุใหม่ทำให้เธอี่ม้าหนีมาถึทานี้ไ้
“ท้ายไร่มันอยู่ไหนนะ รไปเรื่อยๆ แล้วัน”
เธอพึมพำับัวเอ ระุให้ม้าวิ่รไปเรื่อยๆ นมาถึท้ายไร่มีถนนลูรัเส้นเล็ัผ่าน รอยยิ้มปราึ้นบนใบหน้าสวยามอย่ามีวามหวั เธอบัับม้าให้หยุลาหลัม้าเินไปทาประูท้ายไร่มีุแพัน้วยโ่ปิายไว้
“ทำไม่ามีอุปสรรเยอะนานี้นะ”
เธอบ่นับัวเอ สายาสอส่อไปรอบ ๆ เออนไม้อยู่บนพื้น เธอเินไปหยิบึ้นมาแล้วเอามาีอยู่หลายทีนมันหลุ เธอแทบระโ้วยวามีใ อีไม่นานเธอ็ะหนีพ้นไปาาานแล้ว
ประูแ้มไ้แ่เล็น้อยเท่านั้นเพราะินลบสูทำให้ประูแ้มไ้นิเียวเลยไม่สามารถี่ม้าออไปไ้ เธอสอร่าบอบบาอัวเอออไปนสำเร็
“ันเป็นอิสระแล้ว”เธอร้อะโน้วยวามีใ
“มาทำอะไรรนี้๊ะสาวน้อย”
มนัสนันท์หันไปทาเสีย เห็นายนหนึ่ใส่ผ้าลุมหน้าปิหน้าไว้เินเ้ามาหาเธอ หิสาวผะ้วยวามใไม่ิว่าหนีเสือปะระเ้
“ทำไมนาย้อปิหน้าไว้”
เธอถาม พยายามเ้า้าัวเอว่าเาอาเป็นาวไร่เลยพันหน้าเพื่อันแ สายามอายนนั้นเม็้วยวามระแวระวัภัย สอเท้าเินถอยหลัเรียมวิ่หนี
“นานี้ยัไม่รู้ว่าเป็นโรหรือ๊ะ”เาเินเ้ามาใล้
“โร...่วย้วย”เธอหันหลัรีบวิ่หนีพลาร้อะโนเสียั
โรรีบวิ่ามนมาถึแล้วระาเธอเ้ามาใล้ ร่าบายมือึ้นมาบีแ่ถูมันับไว้ไ้ทั้สอ้า เธอพยายามิ้นนสร้อย้อมือลพื้น
“แรเยอะนันะมึ”มันใ้มือ้าหนึ่่อยเ้าท้อเธอ
“โอ้ย”
หิสาวอ่อนแรทันที้วยวามเ็บและุ มันอุ้มเธอพาไหล่เินรเ้าป่าร้ามับไร่ธนพรร
ภูิแปลใที่เห็นลุล้าเินัวเปื้อนมุ่รไปทาบ้านพันาน เลยเินไปถามนไ้รู้ว่ามนัสนันท์สั่ให้ลุล้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อใหม่ เารู้สึเอะใเลยเินไปทาอม้าไม่เอเธอแถมม้ายัหายไปหนึ่ัว
“เ์นานให้แยย้ายันออามหานายหิให้เอ”
ภูิสั่นานายเสียร้าว เาึ้นี่ม้าออไปหาเธออย่ารีบร้อน ลอไปหาทาท้ายไร่่อนเพราะลัวเธอะหนีไปเอสัว์ป่าอาเป็นอันรายไ้ เาะัเมื่อเห็นม้าเินเหยาะมาทานี้โยไม่มีเธอนั่มา้วย ใเาหายแทบไปอยู่าุ่มหวาลัวว่าเธอะเป็นอันราย เารีบี่ม้ารไปทาท้ายไร่
“ุ้อไม่เป็นไรนะ มนัสนันท์”เาพึมพำับัวเอ้วยวามเป็นห่วเธอ
เมื่อมาถึท้ายไร่เาลาหลัม้าเห็นประูเปิแ้มพอนร่าเล็อย่ามนัสนันท์ออไปไ้ เลยพยายามันประูให้ออว้าพอให้เาออไป้านอไ้ ภูิสอัวออไปมอไปรอบบริเวหาร่อรอยว่าเธอไปทาไหน มอพื้นินแลูรัเห็นมีสร้อย้อมืออยู่ใล้ทาเ้าป่า เาำไ้แม่นว่าเป็นอเธอรีบหยิบึ้นมาู่อนรีบวิ่รเ้าไปามหาเธอ
โรวามนัสนันท์ลพื้นิน พินิมอใบหน้านวลาวใสอเธออย่าพึพอใ มันยมือึ้นมาลูบไล้ เพราะหิสาวสวยหวานนานี้ไม่น่าไอ้ภูมันถึรัและหลเมียมันนไม่แลน้อสาวอเา นานพในราบโรลุึ้นนั่ร่อมเรียมแะิบาเล
มนัสนันท์อาศัยัหวะ่วที่โรลุึ้นยืนแะิบาเอมัน เธอยเท้าึ้นมาถีบท้อนมันหายหลันอนแผ่หลาลพื้น เธอรีบลุึ้นอย่าลนลานเพื่อหนีเอาัวรอ
“ฤทธิ์เยอะเหลือเิน ิว่าะหนีพ้นเหรอ”มานพโมโหและแ้นใเารีบระโะรุบเท้าเธอไ้ทัน
“ปล่อยนะ”
มนัสนันท์ร้อ้วยวามลัว พยายามิ้นะเียะาย มันับเท้าเธอแน่นลานึ้นมาร่อมทับร่าเธอไว้ หิสาวมอาอมัน้วยวามหวาลัวและยะแย ภายในในึถึภูิ แม้เาะร้ายาอบทำให้เธอลัวแ่เาไม่เยทำอะไรอย่าทีู่่สัรั้
“ฤทธิ์เยอะแบบนี้พี่อบปราบพยศ”มานพ่อยท้อเธอ
“โอ้ย”เธอร้อ้วยวามุนัวอราวับุ้
“เป็นเมียพี่เถอะน้อ”มันแสยะยิ้มอย่าพอใ
“่วย้วย”เธอรีร้อให้น่วย
มานพเปิผ้าลุมหน้าออ ่อนบหน้าลออเธออย่าหื่นระหาย แ่มันทำไ้เพียแ่นี้็ถูเท้าหนัถีบเ้าลาหลันระเ็นไปนอนเ็บอยู่้าหิสาว เารีบระเียระายวิ่หนีไปอย่ารวเร็ว
“เร”ภูิวิ่เ้าไปึให้เธอลุึ้นห่าโร
“มันทำอะไรุหรือเปล่า”สายาเาห่วใย
“ไม่...นายมา่วยไว้ไ้ทัน”เธอส่ายหน้า
ทั้สอหันไปทาโรปราว่ามันหนีไปแล้ว เาะามแ่ไม่อยาปล่อยเธอไว้เพียนเียวลาป่า เามอเธอเห็นแววาอเธอเ็มไป้วยวามหวาลัวและเสียวั
“ผมะไม่ยอมให้ใรมาทำอะไรุเ็า”เาสวมอเธอแน่น
“นาย็ไม่่าอะไรามัน”เธอพูลอไรฟัน
เาะั ันเธอออห่า้อมอหน้าเธอสายาเ็บปวระนน้อยใ
“นายับันมาทารุในรทออนายเพื่อทำลายศัิ์ศรีอัน ไม่่าับโรทีุ่ันมา่มืนหรอนะ”
เธอ้อมอหน้าเาสายาเ็บปว ลุึ้นเินนำเาลับไร่แม้ะไม่รู้ทิศทา็ามที
“ุะไปไหน”เาเินามเธอ
“ลับไร่ไปเป็นเมียเถื่อนอนายไ”เธอหันมาประเา
“รู้ทาลับเหรอ”เาถามลับ
“ไม่รู้”เธอสวนลับ้วยใบหน้าบึ้ึ
เาเินเ้ามาใล้่อนึมือเธอับไว้แน่น พาเธอเินออาป่า
“ไม่้อู ันเินเอไ้”เธอพยายามแะมืออเาออ
เาปล่อยมือ มอเธอสายาเย็นา่อนเินนำเธอออาป่าอย่ารวเร็ว เธอเินเือบวิ่ามเานออาป่า เาเินเ้าประูท้ายไร่เ้าไปาม้วยเธอแล้วันประูให้ปิ
“ึ้นไป”เาบอให้เธอึ้นหลัม้า
หิสาวึ้นไปนั่หลัม้าาม้วยภูิ ร่าบอบบาัวเร็แ็ทื่อหายใไม่ล่ออรู้สึิัแถมใเ้นเร็วแร ยิ่มือหนาอเาสัมผัสเรียวแนอเธอทีไร เธอรู้สึัวร้อนวูบวาบทุที
ภูิรู้ว่าเธอเร็ัวสุฤทธิ์พยายามไม่ให้หลัโนแผออเา มันทำให้เาอยาแล้เธอเลยระับวแนอเอวเธอไว้้าหนึ่ ส่วนอี้าบัับม้าให้เินไปามทา
“เอามือนายออไปนะ”เธอแะมือเาออแ่มัน่าเหนียวเหลือเิน
“อย่าิ้นเี๋ยว็ทัู้่หรอ”
เาู่ พลายื่นหน้าเ้าไปแถวออหิสาวเพื่อแล้เธอ หิสาวย่นอหนีลมหายใอุ่นอเา พอไ้ยินเสียหัวเราะในลำอ็รู้ว่าเาำลัแล้เธอ
“นายแล้ัน”
เธอเอียหน้ามาเพื่อ่อว่าเา ทว่า ใบหน้าอภูิใล้ออเธอเมื่อเธอหันมาทำให้มูอเาสัมผัสแ้มใสอเธอ ภูิอมยิ้มำ ยัิ้วให้เธออย่ายียวน หิสาว้อนให้เา่อน้มหน้าุ้วยวามเินไม่ล้ามอหน้าเา
แพรวาาลุวาววับ้วยวามเลียัเมื่อเห็นมนัสนันท์เินเ้ามาในบ้านโยมีภูิเินามมา แผนอพี่มานพล้มเหลว ภูิไป่วยไว้ไ้ทัน เธออุส่าห์วนเาออไปูานในโรานแ่เาเิห่วมนัสนันท์ึ้นมาเลยลับมา่อนนามไป่วยมนัสนันท์ไ้ทัน
...ทำไมมันถึโีอย่านี้นะ...แพรวารำพึในใอย่าเลียั
“ุเร”แพรวาเินเ้ามาหาแสร้ทำสีหน้าเป็นห่ว
“พี่ภูไปเอุเรที่ไหนะ”
“ท้ายไร่”เายิ้มน้อยๆ มุมปา
มนัสนันท์รู้สึอิโรย ึเินึ้นไปบนห้อไมพูไม่าับใร เามอาม้วยวามเป็นห่วท่ามลาสายาริษยาอแพรวา
“พี่อัวเ่นัน”
เาบอลาแ ่อนเินามภรรยาสาวึ้นห้อ้วยวามเป็นห่ว ทิ้ให้แพรวายืนเ็บปวอยู่ลาบ้านเพียนเียว ่อนะพึมพำับัวเออย่ามุ่มั่น
“อีไม่นานันะ้อเป็นนายหิอบ้านหลันี้ให้ไ้”
********************************************
มนัสนันท์ล้มัวลนอนหลัาอาบน้ำเรียบร้อย ภูิมอเธออย่าเป็นห่วท่าทาอเธอเหมือนนำลัับไ้ เายื่นยาให้เธอ หิสาวเลิิ้วมออย่าแปลใ
“ทานยาเพื่อันไ้ึ้นีว่านะ”ภูิบออย่าเป็นห่ว
เธอมอหน้าเานิ่ เห็นแววาห่วใยอเาแล้วรู้สึอบอุ่น
“อบุะ”
เธอรับมาเมื่อรู้สึว่าัวเอ็เริ่มัวรุ่มๆ เหมือนนะเป็นไ้ เมื่อทานยาเรียบร้อยเธอนอนลมือุมท้อัวเอพลาบีบนวเพื่อบรรเทาอาารเ็บปวาารถูโร่อยท้อนเป็นรอย้ำ
“มัน่อยท้อุเหรอ”เาะโหน้าถามอย่าเป็นห่ว
“อืม”เธอพยัหน้า
“ผมอูหน่อย”เาันให้เธอนอนหาย
“ไม่้อ”เธอับมือเาไว้อย่าหวาลัว
“ผมไม่ทำอะไรหรอ”เามอหน้าเธอสายาริั
เธอมอาเารู้สึเื่อใว่าเาะไม่ทำอะไรล่วเินเธอแน่ มือน้อยปล่อยมือหนาเาออเสมอไปทาอื่น้วยวามเินอายเมื่อเาถลายเสื้ออเธอึ้นเล็น้อย หน้าท้อาวนวลปรารอยแบนเนื้อาวนวลเนียน
“ไอ้เลว ผมไม่น่าปล่อยมันให้หนีไปไ้เลย”เาสบถอย่าเ็บปวแทนเธอ
“่าเถอะ ัน็ไม่ไ้เป็นอะไรมา”เธอรู้สึีเมื่อเห็นเาห่วใยเธอนานี้
“ผมทายาให้นะ”เาบอเสียอ่อนโยน หยิบยามาทาให้แล้วนวแผ่วเบา
หิสาวรู้สึใเ้นแรอย่าประหลายามมืออเาสัมผัสผิวเธอรไหนมันร้อนผ่าวไปทั่วร่านหน้าเธอแ่ำ ไม่ล้าสบสายามล้าอเา
...ทำไมัน้อใเ้นแรับสัมผัสอ่อนโยนอนายหมี้วยนะ...หิสาวรุ่นิับัวเอ
“พอแล้ว”เธอันมืออเาออ่อนนอนหันหลัให้เา
“ัน...อบุนายมานะ”
ภูิยิ้มับำอบุอเธอ รู้สึีที่ไ้ทำเพื่อเธอแม้เพียเล็น้อย็ามที เาลี่ผ้าห่มลุมร่าเธอให้อย่านุ่นนวล สายามมอหิสาว้วยวามรัและห่วหา
“รารีสวัสิ์รับ”เา้มลหอมแ้มนวลแล้วหลับาลอย่ามีวามสุ
หิสาวลืมาื่น มือน้อยยึ้นมาลูบแ้มัวเอ ่อนะมีรอยยิ้มบาละมุมผุึ้นมารมุมปารู้สึแปลใับัวเอว่าทำไมถึไม่รัเียสัมผัสอเา
***************************************
ความคิดเห็น