คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตราบาปแห่งรัก(รีไรค์)
เอี๊ย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ุ๊บ........เพล้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียเบรสุัวอรถยน์ยี่ห้อัูีับพื้นถนนนวันโมพร้อมับเสียนสิ่หนึ่ัึ้อท้อถนน ระรถยน์รอแสแระาย ันนหลุร่วออมา สีแอรถยน์ประสานสีแอเลือสลายเป็นสีเียวันูลมลืน
้น้าวำพวมาลัยแน่นหลับาไม่ล้าลืมา เธอนั่หายใหอบ ร่าน้อยบอบบาสั่นเทา เหื่อเม็โผุออมาทาหน้าผา ใบหน้าีเียว น้ำารินไหลออมา หวาลัวับภาพรหน้านไม่อยาเห็น แ่เธอำใ้อมอ
เธอ่อย ๆ ลืมาึ้นอย่า้า ๆ หิสาวรหน้านอนแน่นิ่ มีเลือิบนเส้นผมที่ยุ่เหยิ เนื้อัวเปื้อนไป้วยเลือที่ไหลย้อยออมาารอยบาแผลามัว เศษระิามเนื้อัว หัวอหล่อนหัูาารวาหัวไม่ไ้รูป วาเบิโพล้อเม็มาทาเธอ เลือไหลออาวา หน้าผา และมูไม่าสายมอูน่าสยสยอ
“ุพระ่วย”้น้าวปิปาลั้นเสียสะอื้นไว้อย่านวัเสีย
เธอพยายามรวบรวมสมาธิยื่นมือสั่นลอนไประหน้าอย่า้า ๆ เพื่อ้อารสำรว้วยหวัว่าหิสาวรหน้าะยัมีีวิอยู่ แม้เป็นวามหวัเลือนลาูริบหรี่แ่เธอ็อยาลอ เธอใ้นิ้วี้อัมู ับพลันวาอหิสาวรหน้า็ลืมึ้น ้น้าวสะุ้สุัว ใหล่นหายลาุ่ม วาอหิสาวรหน้าเบิว้ามีเลือไหลลมาาวา เสียอัรุบร๊อบ ท่าทาเหมือนอมบี้
หิสาวรหน้า่อย ๆ ยับัวลุึ้นลานเ้าหา้น้าว เธอัวแ็ทื่อไร้เรี่ยวแรยับเยื้อน นั่มอภาพรหน้าเบิา้าโ้วยวามใลัวนัวสั่นเทา
“แ่าัน.....แ้อาย...”
เสียแหบพร่าโหยหวนัออมาาปาหิสาวสวยรหน้า้น้าว เธอยื่นมือมาับลำออ้น้าวบีบเ็มแรนเธอแทบหายใไม่ออ
“ัน...ไม่ไ้ั้ใ....ันอโทษ....”้น้าวน้ำาไหลพรา้วยวามสำนึผิ พยายามึมือเปื้อนเลือออาอเธอ
้น้าวสะุ้เฮือ ลืมาึ้นมอไปรอบห้อพบว่าัวเอนอนหล่นบนพื้น้าเียมีผ้าห่มพันอไว้ หล่อนลานึ้นเีย น้ำร้อนไหลรินลมาอาบแ้มนวล แนสอ้าโอบอไปรอบเ่าที่ยึ้นรอพยายามวบุมอาารสั่นสะท้านอร่าาย
วาหลุหลิมอไปรอบห้อ้วยวามหวาลัว ภาพอีที่เธอเย่านายมันยัฝัอยู่ในหัวอเธอไม่ลืมเลือนแม้เรื่อนี้ะผ่านมา 5 ปีแล้ว็าม มันือฝันร้ายที่เป็นราบาปในีวิอเธอ
้น้าวไม่ไ้ฝันถึหิสาวนนี้มาพัให่แล้ว แ่ทำไมวันนี้ถึ้อฝันถึ้วยทั้ที่เธอทำบุให้ทุวันแ่หิสาวนนั้นยัามมาหลอหลอนเธอไม่หยุ ผู้หินนั้นไม่มีวันให้อภัยเธอเหมือนายนรัอหิสาวนนั้นที่เยล่าวอาาเธอไว้ ้น้าวนึถึใบหน้าบุรุษนนั้น หล่อเหลา มสัน แ่แววาเศร้าระนเ็บปวเมื่อ้อสูเสียนรัไป
ภาพวันนั้นเธอยัไม่ลืมเลือน เธอไปอมาศพเพื่ออให้อโหสิอย่าอเวรอรรมับเธอเลย แ่ถูอรินู่หมั้นอหิสาวที่ถูเธอับรถนนเสียีวิระาแนเธอลุึ้นทั้ที่ำลัุธูปไหว้ศพ เาลาเธออย่าทุลัทุเลออาาน่อนพลัเธอล้มลอับพื้นหน้าศาลาวั
“ันแ่อยามาออโหสิไ้โปรเถอะ่ะ”้น้าวพยายามลุึ้นมออรินสายาอ้อนวอน
“ิว่ามาไหว้ศพลาแล้วันะยอมยโทษให้อย่านั้นเหรอ ันไม่ยอมให้เรื่อนี้บ่าย ๆ หรอนะในเมื่อศาลให้วามยุิธรรมับันไม่ไ้ ันนี่แหละะเป็นนลโทษเธอเอ”แววาเาโรธระนเลียั
“ันไม่ผิ แฟนุระโัหน้ารถันเอนะ”้น้าวหลบาไม่ล้าสบสายามุู่นั้น
“ลามีเหุผลอะไระ้อระโให้รถน แฟนันายเพราะวามสะเพร่าับรถเร็วเินไปอเธอ่าหา”อรินเินเ้าไประา้นแน้น้าวเย่าแรนหัวเธอสั่นลอน
“ไม่ริถนนโล่แบบนั้นใรเา็ับเร็วทั้นั้น”้น้าวเถียเสียสั่น เธอพยายามันเาออหลายนเ้าไปึอรินออมาไม่ให้ทำร้ายหิสาว
“ำไว้ันะเป็นนทำให้เธอพบับนรลอีวิ เธอะไม่มีวันไ้พบับวามสุอีเลย”เาะโนัลั่นศาลาวั ี้หน้าเธอแววาิั
ำพูออริน้ออยู่ในหัว ้น้าวุหน้าลับหัวเ่าพลาร้อสะอื้นนัวโยน ทำยัไราบาปนี้็ไม่มีทาหลุพ้นไปาีวิเธอเลยแม้ะหนีวามผิมาอยู่ห่าไลมันยัามมาหลอหลอนเาะินหัวใเธอไม่หยุหย่อน หล่อนสะุ้เฮือเมื่อเสียโทรศัพท์ั้อ เธอหันไปมอโทรศัพท์่อนยื่นมือไปรับรู้สึวิัวลใอไม่สู้ีนั
“ฮัลโหล”หิสาวพยายามบัับเสียไม่ให้สั่น
“แม่เอ้าว”
ุวาสนาบอบุรสาวหัวแ้วหัวแหวนไม่ทันสัเน้ำเสียผิปิเพราะเธอมีเรื่อที่ัวลมาว่า
“ุแม่โทรมาอนนี้ เิเรื่ออะไรหรือป่าว่ะ”
้น้าวถามมารา้วยวามแปลใเมื่อมอนาฬิามันไม่ใ่เวลาที่มาราะโทรมาหาเธออย่าเ่นทุวัน
“พ่อเ้าโรพยาบาลอนนี้อยู่ในห้อไอียู”น้ำเสียผู้เป็นแม่วิัวล
้น้าวใมือสั่นเือบทำโทรศัพท์หล่น
“ุพ่ออาารหนัมาหรือ่ะแม่”้น้าวรีบถามอาารบิา เธอรู้สึใอไม่สู้ีเลย
“ลูรีบลับมาูอาารพ่อีว่านะแม่ไม่อยาพูเลย”ุวาสนาพูพลาร้อไห้ไป้วย
“้าวะรีบลับ่ะแม่”้น้าววาโทรศัพท์ล สีหน้าแววาื่นระหน
เธอรีบวิ่ไปั้าวอเพื่อลับเมือไทยหลัาไม่ไ้ลับไปั้แ่ีสิ้นสุล ้น้าวลืมเรื่อฝันร้ายไปเสียสนิท ลืมแม้แ่ำพูที่ายนนั้นประาศ้อไว้ เธอไม่ทันเลียวใเลยว่าั้แ่นี้ไปีวิอเธอะพบับวามทุ์ทรมานแสนสาหัสับราบาปอเธอ
*****************************************
้น้าวน้ำาลอเบ้าเมื่อบิาที่เยอ้วนท้วม ยิ้ม่าย ใี ลับมีสภาพร่าายผ่ายผอมแทบเห็นระู พ่อร่าายไม่แ็แรเลยยำแหน่ประธานบริษัทให้พี่้นน้ำ เาบปริาโทามหาวิทยาลัยื่อัในเมืออัฤษพ่อึั้วามหวัไว้อย่ามาแ่เพียแ่ปีเียวับารบริหาร ธุริทาบ้าน็ประสบปัหา ธนาารฟ้อร้อล้มละลายะยึบริษัท พ่อรับไม่ไ้ที่บริษัทอระูละมาล่มสลายในรุ่นัวเอถึับ็อลายเป็นเ้าายนิทราไม่ยอมรับรู้อะไร หลัทราบว่าลูายนโเล่นารพนันนหมัวนาแอบนำบ้านและบริษัทไปำนอับธนาาร
หิสาวสสารบิาเหลือเิน เธอยมือท่านึ้นมาบหน้าลับมือที่เริ่มเหี่ยวย่นอพ่อ มอสายน้ำเลือเรื่อ่วยหายให้อยระโยเ็มไปหม
...พ่อที่ทำทุอย่าให้เธอมีวามสุ พ่อที่ไม่เยล่าวโทษเมื่อเธอถูนอื่นประามว่าเป็นาร พ่อที่แ็แร น่าเราม อยปป้อเธอเมื่อประสบปัหาเือร้อน ลับลายมีสภาพเป็นเ้าายนิทราไปเสียแล้ว...
“พี่น้ำละ่ะแม่”้น้าวหันมาถามมาราที่นั่ร้อไห้อยู่้า ๆ ั้แ่เธอลับถึเมือไทยแม่ยัไม่หยุร้อเลย
“ไอ้ลูั่วมันทิ้หนี้ไว้่อนหายัวเ้าลีบเม”น้ำเสียนเป็นแม่ปวใที่ถูลูายนโผลาเินนหมัว
“เราพอะมีทาอผ่อนผันับธนาารไ้บ้าไหม่ะ”้น้าวเปลี่ยนเรื่อถามแม่ไม่อยาให้ท่านทุ์ใเรื่อพี่าย
“แม่ไม่รู้ะเริ่มทาไหนี”ุวาสนาส่ายหน้าอย่านหมหนทา
“้าวะลอไปพูับธนาาร อนนี้แม่หยุร้อไห้แล้วอยูแลุพ่อี ๆ นะ่ะ”หิสาวบีบมือแม่ให้ำลัใ
“๊ะ”ุวาสนาพยัหน้าพลาเ็น้ำาัวเอ
“้าวรัแม่นะ่ะ”้น้าวยิ้มใหุ้วาสนา
เธอหอมแ้มมาราทั้สอ้า่อนลุึ้นหอมแ้มพ่อที่นอนเป็นเ้าายนิทราไม่ไ้สิ เธอมอบิาที่นอนไม่ไ้สิ สายาแน่วแน่ มุ่มั่น
“้าวะ้อเอาทุอย่าที่เป็นอเราลับืนมา...้าวสัา”้น้าวพึมพำ
**************************************************
้น้าวนั่พิพนัเ้าอี้รู้สึเหนื่อยล้าอ่อนแร เธอมาที่นี่เพื่อะอผ่อนผันารใ้หนี้ับธนาารแ่ท่าทีอผู้ัารไม่ยอม่าย ๆ เพราะเริอบริษัทย่ำแย่าารระทำอพี่าย ้น้าวเินออาธนาาร้วยท่าทาเหม่อลอยเธอรู้สึเลียารพนันยิ่นัเพราะผีพนันัวเียวที่ทำลายีวิรอบรัวเธอ
สายามับ้อร่าบอบบาอ้น้าวไม่วาาั้แ่เธอเินออาบริษัท อรินไม่ิเลยว่าระยะเวลาอารรออยที่ยาวนานะไ้ผลลัพธ์ีมานานี้ เาไม่าิเลยว่าพี่ายอ้น้าวะวิ่โร่เ้ามาำนอบ้าน บริษัท และที่ินอีมามายับธนาารอเาเอ โยที่เาไม่้อไปเสียเวลาหาวิธีมาทำลายวามร่ำรวยอนบ้านนี้
อนนี้เามีทั้อำนาและเินทอมามาย เาะไม่มีวันปล่อยให้เธอหลุมือไปเหมือนรั้่อนอีแล้ว ารแ้แ้นอเาำลัใล้เ้ามาราวนี้ถึเวลาที่เาะลทั์เธอให้สาสมับวามเ็บปวที่เาไ้รับ
“ุำรเี๋ยวโทรนัลู้านนี้ให้มาหาผมพรุ่นี้สี่โมเ้าห้ามเลทนะ”อรินหันไปสั่ลูน้อเสียเ้มบ่บออารม์ไม่ี ายวัยลานรับำ้วยท่าทีนอบน้อม่อนเินออไป
อรินเินออาห้อทำานลอทามีลูน้อมามายทำวามเารพ ทุน่ามอเา้วยสายาื่นม ภาภูมิใที่มีเ้านายเ่า ายหนุ่มเป็นนรูปหล่อ มีนิสัยมารึม สบนิ่ทุสถานาร์ รอบรู้เลียวลาทันน นอาธนาารเายัมีธุริอีมามาย เสียอย่าเียวมีภรรยาแล้ว แ่นวลลออร่าายอ่อนแอไม่มีทาปรนนิบัิูแลเ้านายสุหล่ออพวเธอไ้เ็มอิ่มแน่นอน ทำให้สาว ๆ ในบริษัท่าาหวัไ่เ้าำแหน่ในหน้าที่ารานหรือไม่็อยาเป็นเมียแทนนวลลออเสียเอะไ้มีินมีใ้สบายไปเป็นาิ ไม่ว่าะพยายามหว่านเสน่ห์นาไหนอรินลับไม่สนใใรสันยิ่ทำให้สาว ๆ หลายนื่นอบเามาึ้น
ิ้วหนาำออรินมวเ้าหาันนแทบะนัน เานึถึวันแรที่ไ้เอับ้น้าว อนนั้นยัเป็นเ็สาวอายุไม่เิน 18 ปี เธอยืนเาะแนบิาแน่น แววาายแววื่นระหน ใบหน้าีเผือแ่ไม่อาบบัวามามอเธอไ้
อนนั้นเาอยู่ี่ปุ่น้อรีบลับเมือไทยทันที้วยหัวใแสลายแทบลายเป็นฝุ่นผหลัทราบ่าวว่าลาู่หมั้นสาวแสนสวยอเาถูรถนาย เาำภาพไ้ิาับสภาพศพอลา อนนั้นเารู้สึเหมือนโลหยุหมุน เาเสียนรัไปอย่าไม่มีวันหวนลับ าิอลาไม่มีใรล้าฟ้อร้อรอบรัวธนไพศาลแ่อรินไม่ย่อท้อ เาใ้เินสะสมที่เาเ็บไว้หวัว่าะใ้ร่วมอนาับลาแ่มันไม่มีโอาสนั้นอีแล้วเอามา่อสู้ับระูลธนไพศาล พลาอร้อให้เพื่อนที่เป็นำรว่วย้วยแ่เพื่อนอเายัเป็นผู้น้อยไม่สามารถ่วยไ้มา
อนนั้นุวศินมีทั้อำนาและเินรามหาศาลสามารถหาทนายมือหนึ่อเมือไทยมาสู้ีับเาทำให้ีวามพลิลายเป็นว่าแฟนอเา่าัวายให้รถนเอเพราะรนั้นไม่ใ่สถานที่สำหรับน้าม ้น้าวยิ้มว้าอบิาแน่น้วยวามีใที่เธอไม่้อิุโนเพียแ่ทั์บน เธอมาานศพอไหว้ลาเป็นรั้สุท้ายเพื่อออโหสิแ่เาไม่ยอมเินรเ้าไปผลัเธอออาาน้วยวามโรธและเลียั นอเธอับเาไว้ไม่ให้แะ้อ้น้าว่อนัน้น้าวออไปาาน พ่ออ้น้าวเินเ้ามาหาหลัา้น้าวลับไป ุวศินยื่นเินให้อริน้อนหนึ่บอให้เรื่อนี้บเสียที เาโรธมาที่นพวนี้ใ้เินฟาหัวิหรือว่าีวินรัอเามีราาเพียแ่หนึ่ล้านบาท เินแ่นี้มันไม่สามารถทำให้ลาฟื้นไ้ เาีเ็หนึ่ล้านบาท่อหน้าุวศิน่อนบอว่าเินแ่หนึ่ล้านเาไม่้อารที่เา้อารือทุสิ่อระูลธนไพศาล ั้แ่นั้นมาเาเลียวามนะไม่มีวันยอมให้ใรเอาเินมาฟาหัวเาอีแล้วสัวันเาะ้อเอาเินฟาหัวนพวนี้ให้เ็บว่าที่ทำับเาอี
อรินเยนึสสัยและแปลใว่าทำไมีถึเียบและบเร็วนัทั้ที่ีวาม หาึ้นศาละยืเยื้อหลายปีแ่เรื่อบเพียแ่รึ่ปีเท่านั้นเาุยับเพื่อนที่เป็นำรว ่อนะถึบาอ้อว่าุวศินพ่ออ้น้าวเส้นให่โรู้ัับนายำรวั้นผู้ให่ในรมำรว อย่าว่าีอเราะนะหรือแพ้ึ้นอยู่ับปาาอนายำรวเวรที่ารบันทึว่าะไปทาไหนอย่าไร หาพวนั้นให้แฟนอเา่าัวายเาะไปเถียสู้อะไรไ้เมื่อผู้รัษาหมายทำแบบนี้ับประานเพียเพราะอำนาอเินราเ้ามาเป็นให่ในสัมเหนือหมายบ้านเมือ แม้เาะโวยวาย เรียร้อ และ่อสู้ีวามอย่าไร็ไม่มีทนายวามี ๆ ล้ามาสู้ีให้เาสัรายเพราะเรลัวอิทธิพลอุวศิน ธนไพศาล ทั์บน 1 ปี ไม่มีวามหมายสำหรับ้น้าวเพราะเธอถูส่ไปเรียนเมือนอทันที ในเมื่อหมายไม่สามารถทำอะไรเธอไ้เาึ้อลับมาำระวามแ้นับเธอและะไม่ยอมปล่อยให้เธอหนีหลุมือไปไ้อีแล้ว
อรินำพวมาลัยแน่นัรามนูนนเป็นสัน แววามล้าทอประายวับน่าลัวเมื่อนึถึเรื่อนี้ เาับรถออ่าัหวัมุ่รไปสถานที่แห่วามทรำแสนหวาน อรินอรถใล้หน้าผาร้ามิับทะเลแห่หนึ่ บรรยาาศเียบสบ ลมโบพัเย็นสบายนอารม์รุรุ่นเริ่มาหายไปเายืนมอโศที่สร้าาหินอ่อนสวยามั้อยู่ท่ามลาบรรยาาศสวยามเียบสบ
“ผู้หินนั้นลับมาแล้วนะาถึเวลาที่ผมะแ้แ้นใหุ้เสียที ผมะทำให้ผู้หินนั้นมีีวิอยู่เหมือนายทั้เป็น”อรินพู้วยน้ำเสียเลียัแววาวาวโรน์้วยวามโรธ
************************************************
ความคิดเห็น