คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อดีตองค์รัชทายาทอันดับหนึ่ง....
คุยหน่อยนะครับT_T
คงต้องขอเปลี่ยนเจาก ช็อต เป็นเรื่องยาวเสียหน่อย คงประมาณ 6 ตอนกว่าจะจบ(ลองไปร่างพล็อตไว้) T_T
จะมีใครเชื่อไหมว่าตอนแต่งฟิคเรื่องนี้นั่งฟังเพลงนี้อยู่...... http://www.pingbook.com/music/listen.php?id=393&song_id=5080&listen=normalasx
-_-" เหอๆๆ แอบรู้สึกว่า ฟิคตอนนี้ไม่รั่วเท่าตอนก่อน...T_T ช่วงที่แต่งมีอะไรประดังประเดมาหลายอย่างมาก และนั่นอก็เป็นอีกสาเหตุที่ไม่สามารถแต่งHolding ตอน 10 ออกมาให้ อ่านกันได้ในทันที=_= ช่วงเวลาเครียดๆ จะเป็นอะไรที่รั่วที่สุด (แต่ตอนนี้ไม่ค่อยรั่ว....)
ไม่พล่ามมากแล้ว ไปอ่านฟิคกันเหอะT_T
ปล* ตอนนี้อาจทำท่านค้าง.... กรุณาเตรียมไม้หน้าสามมาเตรียมเพ่งกระบาลอีคนเขียนก่อนอ่าน... ตรู๊ด
ขอตั้งชื่อตอนนี้ว่า......
“ยุ่ยยุ้น กะ ผองเพื่อน”
ไม่นานนัก หมอยุนโฮและ ชายร่างยักษ์ทั้งสอง ก็เดินทางมาถึงกระท่อมเล็กๆท้ายหมู่บ้าน??? แต่ไอ้กระท่อมเล็กๆที่ว่าน่ะมันใหญ่กว่าเรือนหมอของยุนโฮเสียอีก =[]=!!
“ทำไมถึงมาที่นี่ ไหนพวกท่านบอกว่า.......” ยุนโฮเอ่ยตะกุกตะกัก
“อ๋อ......พอดีคนเขียนเพิ่งโทรมาบอกตะกี้ว่าให้รับท่านหมอผียูชอนไปด้วย......” ชายคนแรกว่า
“เผื่อท่านตุกติก.....เขาบอกให้ฆ่าปาดคอแล้วโยนศพทิ้งกลางป่าไปเลย.....” ชายคนที่สองว่าต่อ
=_= “””””””<<<<<หน้า ของหมอยุนโฮเป็นแบบนี้....
^ ^ <<<<<<หน้าของทั้งสองเป็นแบบนี้
หน้าของคนเขียน...... ^ O ^ โฮะๆๆๆๆ (ตรูมีฟามสุขขขขขขข)
แน่นอนแล้วว่า ยุนโฮได้สาปแช่งคนเขียนไว้ตั้งแต่ประโยคแรกที่ได้ยินแล้ว....... ไอ้คนขียนใจทรามมมมม ฮือออออ TTOTT
ก๊อกๆๆๆๆๆ
ชายฉกรรจ์ร่างยักษ์สองคนเคาะประตูไม้ ของกระท่อมหลังเล็กๆ (??????)<<<<(??????) อย่างรุนแรง.......
เคาะอยู่นาน ก็ไม่มีท่าทีว่าจะมีใครออกมารับ..... แต่ทว่า....
“เฮ้ย......ไอ้คนตัวใหญ่2คนกะไอ้หมอหมี.....รวมเป็นสามสินะ.......=_____= พวกเอ็งหัดให้ลูกกะตามองซะบ้าเซ่ะว่าประตูมันไม่ได้ลงกลอน.....ไอ้พวกงั่ง!!!!”
เสียงตะคอกดังออกมาจากลำโพงข้างๆกระท่อม (หรอ=[]=???) ลำโพงพวกนั้นตั้งตระหง่านล้อมรอบทั้ง3เอาไว้!!!
“ ใครวะ!!!!!!” ยุนโฮตะโกนเสียงดัง =[]= มือจับบกระเป๋าตาแน่น....โอ้ววววว
“ข้าเป็นใครไม่สำคัญ......ว่าแต่....พวกเจ้าจะเข้ามาในโบสถ์นี้ไหม?..... หวังว่าพวกเจ้าคงไม่คิดว่ามันเป็นกระท่อมเล็กๆที่ใหญ่กว่าเรือนหมอของหมอหมีขี้เก๊กน
ั่นล่ะ.....”
ยุนโฮมองหน้าชายฉกรรจ์สองคนนั้นก่อนจะเอ่ยคำถาม.....
“B1 B2 ตัวเองคิดเหมือน ยุ่นยุ้นไหมจ๊ะ......”
“คิดไปแล้วล่ะจ๊ะ ยุ่นยุ้ย.....เอ๊ะโอ......(ดูมันสองคนทำหน้าบ๊องแบ๊วเหมือน เทเลท็อปบี้!!! )”
“’งั้นก็..........เข้าไปเต๊อะ.....”
แล้วยุ่นยุ้นก็หันมาพยักหน้าให้B1 B2 (พวกมันไปเป็นกล้วยหอมจอมซนตั้งแต่เมือ่ไหรเนี่ย=[]=) ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าอย่างอาจหาญ!!!! เขาผลักประตู กระท่อมเล็กๆนั่นออก (กระท่อมป๊ะป๋าเมิงเซ่ะ=_=”” โบสถ์ชัดๆ-คนเขียน)
จากนั้น.... ทั้ง 3 ก็เดินเข้าไปในโบสถ์ (เรียกถูกแล้วหรอ=[]=) โดยไม่รู้เลย ว่าตัวเองผองเพื่อน(?)จะต้องเจอกับอะไร......
.
.
.
ทันทีที่เดินเข้าไปในโบสถ์นั้น..... ยุนโฮเห็น ชายหนุ่มร่างสูง(พอๆกับตัวเอง) ใส่ชุดสีดำ ยืนมองรูปปั้นชายผู้หนึ่งที่ถูกตรึงไว้ด้วยไม้กางเขน.... ร่างสูงอีกร่างในชุดดำค่อยๆหันมาหาเขาทั้งสาม เหมือนกัน โฆษนา แดจังกึม =[]=
“กว่าจะย่างสามขุมเข้ามาได้.....เจ้าพวกงั่งเอ้ย.....” ยูชอนสบถเบาๆ ก่อนจะ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ยุ่นยุ้น และ b1 b2
“หนอยยยย....พูดจากวนนะไอ้หมอผี....” <<<< ประโยคนี้ จะเป็นใครพูดไม่ได้ นอกจาก.... หมอหมี นั่นเอง.....
“ไอ้หมอหมี.....ข้าไม่ใช่หมอผีนะเฟร้ย!!” ยูชอนใช้ไม้กางเขนเคาะหัวยุนโฮ “ถ้าพูดว่าข้าเป็นหมอผีอีก....ข้าจะเอาไม้กางเขนนี่กระแทกปากเจ้า!!!”
“แล้วเจ้าจะให้ข้าเรียกเจ้าว่ายังไงล่ะ เจ้าหมอผีปากเปราะ=_=””””
“บาทหลวงอะ....รู้จักมะ.....=_= ไอ้หมอหื่น......”
“นี่แกด่าฉันเรอะ!!!” (เอาแล้วครับ=_=เริ่ม เปลี่ยนสรรพนามกันแล้ว.....)
“เออ=_=........”
“TOT ไอ้หมอผีบ้า.......เดี๋ยวก็เอาเข็มทิ่มคอหอยเลย......แงงงงงงงงงง”
ว่าแล้วยุนโฮก็ลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้น.....=_=””” อนาถจัง..... นี่มันสมควรเปลี่ยนพระเอกชัดๆ!!!
“ใช่.....เปลี่ยนพระเอกไปเลย....จากเจ้าหมอหมีนั่นเป็นข้ายังไงล่ะ......”
“ไอ้หมอผี....แกพูดอยู่กับใครอะ.....” ยุนโฮที่เริ่มสงบหันไปถามหมอผีที่พูดอยู่คนเดียว... เห็นไหมมมม มันคุยกับผีได้!!! TTOTT
“ฉันหรอ...?....” ยูชอนใช้นิ้วชี้จิ้มอกตัวเอง ยุนโฮพยักหน้า “อ๋อ......คุยกับคนเขียนน่ะ.....”
“แกใช้พลังจิตคุยกันรึไงฟร้ะ..... ทำไมฉันไม่เห็นมีใครอยู่ตรงนั้นเลยอะTOT”
ว่าแล้ว ยูชอนก็หันอีกข้างไปให้ยุนโฮดู...... ดูเหมือนหูของเจ้าหมอผีนั่นจะมีอะไรใส่ไว้อยู่นะ=_=””
“ไอ้งั่ง......เห็นไหม....ฉันใส่ บลูททรูธอยู่เนี่ย.....”
“=[]=????? บ....บูทูด????”
“ก็รู้หรอกนะว่าแกมันบ้านนอก.....=____=””
“ไอ้หมอผี.......!!!!”
(เออ...ตกลงเปลี่ยนพระเอกแล้วกัน...ไม่เอาแกสองคน... แต่เอาไอ้ b1 b2 นั่น ไม่เรื่องมาก...ไม่กัดกัน=_=”)
=[]=!!!! <<<< ยูชอน
=o= <<<<< ยุนโฮ (งงเมื่อเห็นหน้ายูชอน)
(><)๐ <<<<< b1+b2
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~”
“แหกปากทำไมเนี่ย.......” ยุนโฮ ถามหมอผี... เอ๊ย.... บาทหลวง ยูชอนเมื่อ รู้สึกว่าคนที่คุยอยู่ด้วยเริ่มสติแตกแล้ว...
“ช่างฉันเหอะ......จะออกเดินทางกันรึยัง....ได้ข่าวว่านายน้อยตระกูลคิมอาการหนักนี่!!!...แล้วตอนนี้ก็เย็นมากแล้วด้วย....กว่าจะเดินทางไปถึง คงจะเช้าพรุ่งนี้พอดี.....” ยูชอนพูดอย่างมีหลักการ
ไอ้ ด้าน b1 b2 นี่เพิ่งนึกถึงหน้าที่ของตนเองออกก็กระตือรือร้นทันที
“ไม่ครับ....คนเขียนได้จัดการสั่งให้ แฮรี่คอปเตอร์มารับพวกเราแล้ว....อีกเดี๋ยวก็จะมาภายใน......”
“5.....” b1 เริ่มนับ....
“4....” b2
“3...” ยุนโฮ
“2..” ยูชอน....
และ..... “One!!!”
เสียงๆ หนึ่งเปล่งออกมาเป็นภาษาประกิด=[]= ชายผมดำ นัยน์ตาสีเขียนมรกต คนหนึ่ง เดินเข้ามาในโบสถ์พร้อมท่าทีองค์อาจ...... ในมือมีไม้กวาด ไฟรโบร์ รุ่นใหม่ล่าสุดอยู่ด้วย =[]=””
ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ๆ..... ใช้มือของตัวเอง ไล่จับมือของทุกคน ที่อยู่ ณ ที่ตรงนั้น....
“ฮัลโหล้...My name is แฮรี่ พอตเตอร์ เด้อ.....nice to meet you”
“อ้าว......ไอ้ b1 b2 ไหนเอ็งบอกว่าเขาจะส่งแฮรี่คอปเตอร์ มาไง....ไหงเป้นแฮรี่ พอตเตอร์ได้วะ.....”ยูชอนตวาด
“ไม่รู้ครับ....T_T….สงสัย ค่าแฮรี่คอปเตอร์จะ แพงไป.....เลยให้แฮรี่ พอตเตอร์มารับแทน” ชายทั้งสองตอบพร้อมกับ แรงตวาดของยูชอนทำให้ทั้งคู่รู้สึกเหมือนตัวเองตัวหดเล็กลงT_T
“แล้วนี่พวก you จะไปกันได้รึยัง.....คนเขียนบอก I ให้รีบๆไปส่ง พวก you ให้เร็วที่สุด....เพรานายน้อยตระกูลคิมจะแย่แล้ว ต้องไป ณ บัด Now เลย”
“หมายความว่า พวกเราต้องซ้อนไอ้ไม้กวาดนี่ไป?.....” ยุนโฮถาม.... ทุกคนพยักหน้าแทนคำตอบ... “ ยุนโฮ ไม่ปลื้ม.....เลยว่ะ=_=”
“แล้วท่านจะอยู่รอปลื้มหรืออยากถูกฆ่าปาดคอ ทิ้งศพไว้กลางป่าล่ะ....ท่านหมอ....” b1 b2 พูดอย่างโหดเหี้-ยม
“เอ่อ.......”
“ถ้าพวกเจ้าไม่ไป....งั้นข้าไปล่ะ.....”
ยูชอนพูดก่อนจะ ก้าวขึ้นไปซ้อนท้าย ไม้กวาดของแฮรี่ พอตเตอร์....
“เดี๋ยวสิ.....ใครว่าจะไม่ไปล่ะ!!!”
.
.
.
.
.
“จุนซู.....ใจเย็นๆไว้นะ........ประเดี๋ยวหมอก็จะมารักษาเจ้าแล้ว......”
“ฮึก.......น้...น้องไม่เป็นไรหรอกครับ....ท่านพี่.....”
ทางด้านของบ้านตระกูลคิม.... นายน้อย หรือ คิม จุนซู ที่ดิ้นพล่านอย่างหน้าสงสารครั้งแล้วครั้งเล่า ก็เพิ่งหยุดอาการนั่นลง ข้างๆของเขามีพี่ชายคอยให้กำลังใจอยู่ตลอดเวลา......
“น.....นายท่าน........พ...พวกท่านหมอ...มาถึงแล้วเจ้าค่ะ......”
ทาสรับใช้ วิ่งกระหืดกระหอบมารายงาย นายท่าน แห่ง บ้านตระกูล คิม หรือ ขุนนาง คิม แจจุง ชายคนแรกที่ได้เป็นผู้ดูแลห้องเครื่องตำหนักใหญ่ ถ้าเปรียบกับ ตำแหน่งนี้ เป็นผู้หญิงก็คือ ซังกุงสูงสุด ดีๆนี่เอง.....
“ให้พวกเขาเข้ามา.....!!! ด่วนด้วย!!”
.
.
.
“เชิญ.....พวกท่าน.....”
ชายฉกรรจ์ (อ้าว กลับมาเป็นชายฉกรรจ์ซะละ)ทั้งสอง ผายมือให้ชายหนุ่มทั้งสองเข้าไป ยุนโฮพยักหน้าอย่างมีมารยาท แต่อีกคนหนึ่งกลับเดินลิ่วๆ ไปอย่าง....เอ่อ....- -
ยูชอนและยุนโฮเข้ามาถึงในห้องของนายน้อยแห่งตระกูลคิม..... ข้างหน้าของเขาทั้งสองเป็นฉากกั้นเอาไว้ ภายในนั้น มีแค่แสงเทียน ทำให้เห็นเพียงเงาของคนสองคนเท่านั้น.....
“ท่านหมอยุนโฮ.......”
“.........”
“ท่านหมอ.......” ดูเหมือน เสียงแหบๆ แต่มีเสน่ห์ในอีกฉากม่านจะทำให้ยุนโฮจิตนาการคนเรียกนั้นไปต่างๆนาๆ....
แม้จะรู้จักขุนนางคิม.... แต่ก็ไม่เคยเห็นหน้า.... แน่นอนว่า ในจิตนาการของเขาก็เป็นตาลุงแก่ๆ ไว้หนวดไว้เคราชอบเต๊าะพวกหมอหญิง....แต่เปล่าเลย....
เมื่อร่างนั้นเคลื่อนตัวออกมาจากฉากกั้น... แทบทำให้ยุนโฮลืมหายใจ.... เหมือนเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ รู้สึกไฟฟ้ามันช็อตสปาร์ค ทั่วร่าง(อิหมี...ไหนยูชอนบอกว่าแกโง่ไงแล้วไหงรู้จักคำภาษาประกิดได้เนี่ย=_=”-คนเขียน) (ขอตรูฉลาดบ้างอวดแจ บ้าเห๊อะ=_=”-อิหมี)
ความรู้สึกเหมือนกำลังดู MV เอลนิลโย่ ของ ทาทา ยัง ชัดๆ!!!
“คิม แจจุง ไม่ได้เจอกันซะนานนะ......” ยูชอนที่นั่งอยู่ข้างๆว่า..... ยังฉงนว่าเหตุไฉนหมอผีบ้านนอกถึงได้เรียกขุนนางชั้นผู้ใหญ่อย่างสนิทสนม
แจจุงหันไปตามเสียงของอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆท่านหมออัจฉริยะ ร่างบางสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ.... ใบหน้าของคนๆนี้ช่างละม้ายคล้ายคลึงกับ....คนๆนั้นเหลือเกิน.....
“ท....ท่าน......”
“สบายดีไหม.....ว่าแต่เจ้ามีน้องชายด้วยหรือ.......”
“ท...ท่านคือ....”
“555+...อะไรกัน..ไม่ได้เจอกัน.แค่10ปีเอง.....จำข้าไม่ได้หรอ?(ตั้ง 10ปีต่างหากไอ้หมอผี=_=”)”
ยุนโฮมองทั้งสองสลับไปมา..... รู้สึกว่าตัวเองซีนน้อยลงๆๆ...... โธ่ ตรูเป็นพระเอกนะเฟร้ยT_T”
“ข้าไม่แน่ในว่าท่านคือ.....”
“ข้าคือบาทหลวง.....ปาร์ค ยูชอน....”
เพียงได้ยินคำว่า ปาร์ค ยูชอน เท่านั้นล่ะ ดวงตาของแจจุงก็โตเท่าไข่ห่าน ริมฝีปากบางเม้มเข้ากัน ใบหน้าแสดงถึงความดีใจอย่างสุดซึ้ง.... ก่อนจะเอ่ยอะไรออกมา....
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านอีกครั้ง.....อดีตองค์รัชทายาทอันดับ 1 ....เจ้าชายยูชอน....”
++++++++++++++++++++++++++
TBC
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมชอบทำให้ชาวบ้านเค้าค้างเติ่ง=_=””””” ตัวเองก็ไม่เข้าใจตัวเอง=[]=””
ความคิดเห็น