คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นรกตัวที่1:~Step เทพ โกยอ้าวพันลี้~
พรึ่บ! แฮ่ก แฮ่ก
ผมหอบหายใจเหนื่อยกับความฝันที่เรียกว่าร้ายกาจตลอดในรอบ10ปี ผมกราดตามองซ้ายขวาแล้วผมก็เจอเจ้าตัวดีที่ทำให้ผมต้องฝันร้าย
"แกอยากไปเกิดใหม่ใช่ไหม"
มันแสยะยิ้มเย็น แล้วโถมหน้าอันเน่าแฟะของมันห่างจากผมพอประมาณ แสยะยิ้มอย่างผู้มีชัยให้ผมเห็น มือทั้งสองข้างผมเริ่มกำแน่นขึ้นพร้อมนึกบทที่จะทำให้มันไปเกิดได้ก่อนที่มันจะคิดถึงพ่อแก้วแม่แก้วมัน
เด็กคนนั้น น่าตาน่ารักดีนี่หน่า
เสียงแหบพร่าพร้อมรูปร่างหน้าตาอันอัปลักษณ์จนผมแทบไม่เชื่อเลยว่าครั้งหนึ่งมันจะมีสปีชีย์เดียวกับผมถ้าเป็นคนอื่นคงจะหมดสติแล้วถ้าได้เห็น พวกมัน ในลักษณะแบบนี้ คนธรรมดาทั่วไปเรียกเจ้าพวกนี้สั่นๆว่า "ผี"
"ดูท่าคงอยากไปเกิดใหม่จริงๆ"
เปรี้ยง!
โชคยังดีของมันที่ยังไม่กระจุยในมนต์เพียงบทเดียว แต่ก็ทำให้เกิดแผลรูโหว่ขนาดใหญ่ตรงท้องอันแห้งเหี่ยวของมันจนเลือดหรือหนอง หรืออะไรสักอย่างที่เป็นน้ำเหลวๆไหลทะลักออกมาเต็มพื้น
ผมลุกขึ้นจากเตียงทันทีพร้อมตรงเข้าไปยังเจ้าตัวนั้น มันพยายามดิ้นรนให้พ้นเงื้อมมือของผมอย่างบ้าคลั่ง
"แกรู้ไหม ว่าเล่นกับฉันจะเป็นยังไง"
ระ เราทำไปเพื่อต้องการพลังชีวิต
"เรื่องนี้กรุรู้ตั้งแต่ก่อนมรึงตายอีก" ผมเหลืออด เพราะความฝันนั้นมันช่างบาดแทงผมมากเกินกว่าจะให้อภัยเจ้าตัวตนเหตุที่ทำให้ผมฝันร้ายและเอาพลังชีวิตของมนุษย์ไปต่อให้ตัวเอง
"เอาหล่ะ อยากได้นรกชั้นไหน ฉันจัดการให้ รับรองทีเดียวถึง"
แกร๊ก!
"อีกแล้วเหรอ"
พ่อผมเปิดประตูเข้ามาด้วยอาการง่วงนอนสุดๆ มือข้างนึงเกาพุง อีกมือเกาหัว ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนที่มีลูกชายหล่อๆอย่างผม
พ่อมองสิ่งที่ไม่มีชีวิตแต่ขยับได้ในมือผม แล้วเดินมาแกะออก และทันทีที่ปล่อยมันก็ลงไปคลานกับพื้นเพราะพิษแผลรูเบ่อเร่อที่ท้อง
"ปล่อยไปจะดีเหรอ"
"มันคงไม่มาหาแกแล้วแหละ เล่นซะเกือบได้ไปเกิดใหม่แล้ว"
"แล้วคนอื่นหล่ะ"
"แกเป็นคนเห็นแก่คนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่"
ผมสะดุ้งเล็กน้อย คงเป็นเพราะความฝันบ้าๆที่ไอ้ตัวน่ารังเกียจนี่ทำมันขึ้นมาแน่ๆ เออสิวะ ใครจะเป็นไงก็ช่าง ไม่เกี่ยวกับผมนี่ ผมเตะมันออกนอกหน้าต่างคอนโดชั้น18ของผมอย่างไม่ใยดีแล้วล้มตัวนอนเหมือนเดิม
ท้องฟ้าสีแดงฉานบ่งบอกถึงเวลาที่ล่วงเลยเกือบค่ำแล้ว ลมเย็นที่พัดปลิวกระทบกับกิ่งไม้ทำให้เกิดเสียงดังไปทั่วตามทางเดินที่รายล้อมด้วยหมู่พฤกษา บรรยากาศที่แทบจะไร้ซึ่งผู้คนนั้นกลับมีกลุ่มนักเรียนที่นั่งคุดคู้อยู่ ณ มุมตึกของโรงเรียนด้วยความหวาดกลัว
"ฉะ....ฉันไม่น่าเล่นเลย ฮือๆ"
"ฮือๆๆ"
เสียงร้องไห้ดังขึ้นแต่เป็นเหมือนแรงดึงดูดสิ่งสิ่งหนึ่งให้คลืบคลานใกล้เข้ามา บางสิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยมีชีวิต บางสิ่งที่ไม่มีใครรู้ว่าประสงค์ดีหรือร้ายกำลังย่างกรายเข้าใกล้กลุ่มเด็กสาวพวกนั้น
เปรี้ยง!
ราวกับเสียงสายฟ้าฟาดพร้อมการปรากฏตัวของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เงานั้นเริ่มไล่สูงจากพื้นก่อตัวเป็นรูปร่างที่น่ารังเกียจดวงตาสีแดงปูดโปนจับจ้องเด็กหนุ่มด้วยความอาฆาต ไม่ต้องพูดถึงรูปร่างที่มีโครงสร้างคล้ายคลึงกับมนุษย์เพียงแต่มีเพียงซี่โครงกับเนื้อหนังที่หลุดลุ่ยเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างในตัว
"ชิส์"
เด็กหนุ่มบ่นพร้อมวาดวงแขนสาดน้ำออกมาจากขวดใสใส่สิ่งที่น่ารังเกียจนั้นมันหลบและพุ่งตัวใส่เด็กหนุ่ม ที่ไม่ทันตั้งตัว
กึก..
เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ผิดแผกไปจากเดิม ผีตัวนั้นหยุดนิ่งเหมือนกับได้กลิ่นอะไรบางอย่าง พร้อมกับล่าถอยออกไปทันที
"มันเป็นอะไรของมัน"
เด็กหนุ่มพึมพำพร้อมวิ่งตามไป
เรย์ ผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุดในรอบทศวรรษ และยิ่งโชคร้ายตั้งแต่เกิดด้วยเหตุที่ดันไปอยู่ในท้องแม่ที่มีพ่ออยากได้ลูกชาย แต่ดันเกิดมาเป็นหญิงชื่อเลยเป็นผู้ชายแบบนี้ และวันนี้เธอก็ซวยอย่างสุดๆที่ลืมของไว้โรงเรียน
ให้ตายสิ- *- โรงเรียนตอนเย็นนี่น่ากลัวชะมัด รีบๆเก็บของแล้วไปๆจะดีกว่า ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองที่ดันเละเทอะลืมองไว้เพียงแต่
แกร่ก แกร่กๆๆๆ
-*- เอาแล้วไง อยู่โรงเรียนนี้มาตั้งนานแต่ไม่เคยจะเจอไอ้พวกนี้เลยสักครั้งวันนี้มันเกิดบ้าอะไรอีก ฉันพยายามดึงประตูออก ทั้งๆที่ล๊อกจากข้างในแท้ๆแต่มันเปิดไม่ออก ต้องเป็นพวกนั้นชัวร์ๆ
กึง!
ชิหายแล้วO_O พวกนี้เป็นโพสเตอร์ไกส์นี่หว่า ฉันเห็นโต๊ะนักเรียนมากกว่า10เริ่มขยับเขยือนก็เดาได้ทันทีเลยว่าไอ้พวกนี้แหง ถ้ามันมีตัวเดียวก็พอจะหนีได้แต่ถ้าหลายตัวงานนี้ฉันต้องไปฝ้ายมพบาลด้วยเหตุผลที่ว่าโดนผีเทะวิญญาณตายแหง(ซึ่งมันก็เป็นการตายโหงที่น่าเกลียดที่สุดเลย)
ฉันวิ่งไปตรงหน้าต่างโชคดีที่พวกมันไม่ได้ปิดหน้าต่างไว้ แต่แล้วเงาร่างๆหนึ่งกปรากฏอยู่ตรงหน้าฉันภายในห้อง ร่างกายผอมบางดวงตาสีแดงปูดโปนเนื้อที่เน่าเละและหลุดลอก บางส่วนหลุดออกมาเห็นไส้ในสีแดงๆที่ไหลเยิ้ม ปากกว้างแสยะยิ้มด้วยความยินดีปรีดาเป็นที่สุด
ตัวนี้สงสัยถูกฝังตาย เลยมีสภาพแบบนี้แหงแซะ แต่ดูท่าถูกฝังนานไปหน่อยนะ พลังเลยมีมากขนาดนี้แล้วฉันมันก็แค่ทายาทหมอผีที่ไม่ได้เรื่องได้ราวคนนึงเท่านั้นจะไปสู้มันได้ยังไงT^T
"เฮ้ เธอตรงนั้นน่ะ"
เสียงๆหนึ่งเรียกฉันจากข้างล่าง เอาแล้วไงให้คนที่ไม่รู้อะไรมาเจอเรื่องพวกนี้ไม่ได้ด้วย - - ฉันหันไปมองผู้ชายร่างสูงที่ใส่ชุดโรงเรียนเดียวกันกับฉัน แต่ทำไมไม่เคยเห็นหน้าของหมอนี่เลยสักนิด ทำไม สายตาฉันไม่มีทางพลาดคนหล่อๆแบบนี้ไปได้หรือว่ามันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน
"นี่ได้ยินไหม"
"อะ..อืม นายไปซะไปไหนก็ได้ที่ไกลจากตรงนี้"เดี่ยวโดนลูกหลงตายห่าเป็นเพื่อนฉัน ฉันไม่รับผิดชอบด้วยหล่ะ
"เธอโดดลงมาเลย ไอ้ข้างหลังเธอนั่นหน่ะมัน......"
O_Oลืมไปเลยว่าข้างหลังฉันมันกำลังจะมาสูบเลือดสูบเนื้ออยู่รอมร่อ ฉันไม่ฟังที่หมอนั่นพูดจบหันไปเผชิญหน้ากับมันแต่สงสัยลืมมันนานไปหน่อยพเพราะพอหันปุบหน้าฉันกับหน้ามันก็อยู่ห่างกันแค่5เซนT^T
"โดด"
ถึงมันจะเป็นชั้น2ฉันก็ไม่แคร์ ขอโดดตึกตายดีกว่าตายอย่างไรสาเหตุจะดีกว่า >_<
ตุบ!
อ๊ะ ฉันรอดเหรอ^O^ เห็นบางๆอย่างนี้แต่ก็แข็งแรงดีแหะหมอนั่นช่วยรับฉันไว้และพาฉันวิ่งออกนอกโรงเรียน
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
โอ๊ย เหนื่อย เล่นวิ่งเต็มฝีเท้าเลย ฉันหันไปมองหน้าผู้ชายคนนั้และมันคงใกล้ไปเพราะหมอนั่นหน้าแดงเถือก หรือว่าจะเป็นเพราะวิ่งมาไกลนะ
"เรย์"
ครืดดดด
ฉันถอยห่างทันที เพราะพี่บอกว่าหากคนที่เราไม่รู้จักมาทักเราให้เดาไว้ได้เลยว่าสิ่งนั้นไม่ใช่คน นี่ฉันหนีผีเจอผีเหรอ O_O ฉันนี่มันซวยสุดๆเลย
"ฉันเป็นมนุษย์"
"จะ...จริงนะ"
"ก็จริงสิ นี่ไงยังอุ่นๆเลย"
หมอนั่นจับมือฉันให้ฉันกับหน้าเขา มันอุ่นแถมอุ่นมากเลยด้วย ดวงตาสีดำสนิทที่มีเสน่ห์อันนั้นมองฉันไม่กระพริบ ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าทำไม
"เรย์ ในที่สุดก็หาเจอ"
เขาสวมกอดฉันที่ได้ยืนอึ้ง มันอะ..อะไรกันเนี่ยะ ฉันไม่เข้าใจ หรือว่าหมอนี่จะไม่ใช่มนุษย์แต่ตัวเขาเขาก็อุ่นนะ อุ่นมากเลยด้วย
"ดะ...เดี่ยว"ฉันผลักเขาออก"ฉันไม่รู้จักนาย"
"นี่เธอ...ลืมฉันงั้นเหรอ" O_O ฉันไม่เคยเจอนายแล้วจะไปลืมนายได้ไง
"เอ่อ ฉันไม่รู้จักนาย จริงๆนะ"
"เธอ....ช่างเถอะ"
ฉันไม่ค่อยได้ฟังเขาเท่าไหร่ได้แต่เดินหนีแล้ววิ่งแจ้นกลับบ้าน >_< ฉันยังไม่อยากหลงรักผีหนุ่มรูปงามตอนนี้ อ๊าก!!
ชายหนุ่มยืนแสยะยิ้มให้กับร่างเล็กๆของสาวน้อยข้างหน้า กับใบหน้าน่ารักๆ ที่วิ่งแจ้นห่างจากเข้าไกลขึ้นทุกทีๆ ดวงตาสีดำสนิดฉายแววดีใจอย่างไม่เก็บอารมณ์อย่างที่เคยเป็น
"ในที่สุด....ก็เจอตัวจนได้"
"ไอ้เรย์แกเป็นอะไรไป"
"พี่ขา ฮือๆ ไอ้พวกนั้นมันน่ากลัวขึ้นทุกวันๆ ฮือๆ"
ฉันวิ่งเข้าไปกอดพี่รัน พี่สาวสวยสุดๆ งามหาที่ติมิได้ของฉัน บ้านฉันจะว่าไปแล้วก็เป็นบ้านที่มีพลังพิเศษกันทุกคน แต่ละคนสามารถปัดเป่าวิญญาณได้จนไม่มีตัวไหนกล้าเข้าใกล้ เว้นแต่ฉัน ที่ปัดเป่าก็ยังไม่ได้ แต่โดนตามรังควานมากกว่าใครเพื่อน
"กลิ่นอายแห่งวิญญาณของเธอหน่ะหอมเกินไปสำหรับพวกมันนะเรย์ สักงันเธอต้องโดนพวกมันดดกลืนจนตายแหงๆ ร่างกายแห้งเหี่ยว เหวอ" พี่ฉันพูดด้วยสีหน้าชวนสยอง หนูกลัวนะT_T
"ฮือๆ~~ งั้นก็สอนหนูเรื่องปัดเป่าทีสิ"
"สอนแล้ว แต่เธอควบคุมมันไม่ได้เองนี่ มนต์อะไรก็ท่องได้ขึ้นใจเสียแต่ว่าพลังของเธอมีมากเกินกว่าที่ตัวเองจะควบคุมได้"
มันช่างเป็นความโชคร้ายอันหาที่สุดไม่ได้จริงๆT_T
"งั้นพี่ก็มาคอยดูแลหนูสิ"
"ตลกร้ายหน่า พวกเราทุกคนมีงานต้องทำใครจะมานั่งดูแลแก แกเองต่างหากที่ต้องหัดดูแลตัวเองไว้บ้าง"
เช้าวันต่อมาฉันว่าวันนี้โรงเรียนมันดูครึกครืนผิดปกติ เด็กนักเรียนหญิงส่วนใหญ่ดูระริกระรี้ชอบกล = = ฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนมีผู้ชายมากมายทักฉัน มันก็เป็นเรื่องปกติก็ฉันไม่ได้หน้าตาขี้เหร่นี่หน่า ถึงจะมีผู้ชายทักมากมายแค่ไหนแต่ทำไมฉันถึงไม่มีเพื่อนซักคน
พอมาคิดได้แค่นี้ฉันก็ต้องเปลี่ยนความคิดใหม่เมื่อไอ้ตัวพวกนั้นมันเพิ่มจำนวนคูณ2อยู่รายล้อมตัวฉันเต็มไปหมด ซวยบรรลัยเลยไอ้เรย์เอ๊ย = = อยากกรี๊ดให้ดังๆก็กลัวโดนหาว่าบ้า ฮือ~~ นี่แหละที่ฉันมีเพื่อนไม่ได้เพราะถ้ามีคนพวกนั้นจะต้องเดือดร้อนไปกับฉันแหง
สิ่งไม่มีชีวิตที่ชาวบ้านเรียกว่าผีค่อยๆคืบคลานมาที่ฉัน ในความเป็นจริงฉันต้องยิ้มรับคำทักทายจากหนุ่มๆที่ป้อไว้หลายคน แต่อีกด้านหนึ่งของหัวใจฉันก็อยากจะวิ่งให้ป่าราบในเมื่อมีบางตัวมาเกาะข้อเท้าฉันไว้ อ๊าก!!!
"ข้าขอปัดป้อง"
เสียงทุ้มที่ฉันเหมือนได้ยินเมื่อวานดังขึ้นข้างหู เฮือก!! O_O นายคนนั้น อ๊าก คณผีสุดหล่อ ทำไมฉันมั่นใจว่าเป็นผีนะเหรอก็ผู้ชายหน้าตาดีทุกคนในโรงเรียนนี้ไม่มีทางรอดพ้นสายตาฉันได้นะสิ แต่ฉันกลับไม่เคยเห็นนายนี่ชัวร์ แล้วฉันก็เช็คแล้วว่าไม่มีนักเรียนใหม่เข้ามา ดังนั้น นายคนนี้ต้องไปใช่คน
"นี่เธอ ถ้ามีกลิ่นที่หอมมากขนาดนี้แต่ไม่รู้มนต์ซักบทจริงๆเหรอ"
นายนั่นคว้าข้อมือฉันไว้แล้วกระชากว่าเอาๆ >_< แง้~~~
"เฮ้ย ไอ้ไดแกช่วยพูดจากับคุหนูให้ดีกว่านี้จะได้ไหม"
ผู้ชายหัวสีน้ำตาลทองคนหนึ่งท่าทางเจ้าชู้ เฮ้ย คนนี้ก็ไม่เคยเห็น นี่ฉันเจอผีหนุ่มรูปงาม2คนแล้วนะเหรอO[]O ฉันถอยหลังสุดชีวิตแต่ดันไปชนเข้าไปเสาไฟฟ้า
"แกทำหน้าหื่นแบบนั้นได้ไงไอ้พล น้องสาวเขากลัวหมด"
กรี๊ด!!!!!! ไม่ใช่เสาไฟฟ้าแต่เป็นคนที่ตัวสูงมากมาย และนี่ก็คืออีก1ผีหน้าหล่อที่ฉันไม่เคยเห็น อ๊าก!!! เป็นลมดีก่า
แผละ
"เวรกรรม"
ฉันลืมตาอีกทีนี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ยะ ห้องพยาบาลก็ไม่ใช่เพราะมันไม่ใช่เตียงคนไข้แต่ฉันสาบานได้ว่ายังอยู่ในโรงเรียนเพราะห้องนี้มันเป็นห้องของชมรมอะไรซักอย่างและต้องเป็นชมรมที่หรูมากมายด้วย
"ไงฟื้นแล้วเหรอ" เหวอ~~~ ผีออกมาแย้ววววววว
"อ่ะ ฟื้นแล้วๆ" ผู้ชายที่โดนฉันเรียกว่าเสาไฟฟ้าเดินเข้ามาในห้อง
"จ่ายค่าแบกมาดีดีเลย"
"จิตวิญญาณแห่งข้า จงคำรามสัดสาด ให้มันทุกผู้ มลายสิ้นพินาศ"
เงียบกริบ~~~~
"คิกคิก เธอท่องมนต์ได้แต่ใช้ไม่ได้งั้นเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า ทั้งๆที่พลังวิญญาณออกจะเยอะมากกว่าพวกฉันรวมกันซะอีก ฮ่าฮ่าฮ่า"
ผู้ชายที่ฉันจำได้คลับคล้ายคับคาว่านายเสาไฟฟ้าเรียกว่าพลหัวเราะร่วน - - อย่าหัวเราะงั้นสิฉันอายนะ แล้วฉันจะใช้เป็นหรือไม่เป็นผีอย่างพวกนายก็ไม่ต้องมาหัวเราะ
ปัง
"นี่เธอยังคิดว่าพวกฉันเป็นผีงั้นเหรอ!!"
นายหน้าหล่อคนนั้นเอามือมาเท้ากับกำแพงหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ ฉันทรุดลงนั่งด้วยความกลัว>_< ไม่สิ ไม่ได้กลัวแต่ขามันสั่นจนไม่มีแรงที่จะยืน หมอนั่นจับไหล่ฉันแล้วฉุดให้ลุกขึ้น
"เวลาพูดกันก็หัดมองหน้าบ้าง เข้าใจไหม ยัยบ้า"
"ฮึก ฮือ~~"
ถึงปีนี้ฉันจะอายุ16แล้วก็จริงแต่ไอ้เวลากลัวทีไรน้ำตามันพาลจะไหลทุกที ฮือ หมอนี่น่ากลัวชะมัด แง้~~
"นี่เธอใช่เรย์จริงๆหรือเปล่า"
"ฉันไม่รู้ว่านายหมายถึงเรย์คนไหน แต่ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ใช่เรย์คนนั้นของนายแน่นอน"
"โอ้ โอ๋ อย่าร้องนะคนดี มามะฉันจะจูบปลอบใจให้"
นายพลเอาหน้าหล่อๆเข้ามาใกล้ฉันจนผงะแต่ก็ต้านแรงหมอนั่นไม่อยู่จนปากของนายนั่นเกือบจะโดนหน้าฉันอยู่แล้วโชคดีที่นายเสาไฟฟ้ามาดึงตัวหมอนี่ไว้ทัน พร้อมกับรองเท้าปลิวจานายไดผู้ชายโคตะระน่ากลัวลอยผ่านหน้าฉันไปเต็มๆ
"ไอ้หื่นนี่ เธออย่าสนใจเลย"นายเสาไฟฟ้าที่ดูท่าทางน่าคบมากที่สุดในนี้พูดขึ้นฉันชอบนายจัง>_<
"อะ เอ่อ พวกนายเป็นใคร"
"เธอเคยได้ยินชมรม Sene ไหม"
ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ นายไดแทบคลั่งส่วนนายพลทำหน้าเหมือนเบื่อโลก แต่คนเดียวที่ยิ้มอย่างใจดีให้ฉันมีเพียงนายเสาไฟฟ้า อ๊าก!!ฉัยชอบผมยาวๆของนายจริงๆ
"Sene เป็นชมรมที่ค้นคว้าเรื่องผี จริงๆแล้วมันเป็นแค่ฉากบังหน้า ชมรมนี้เป็นชมรมของพวกมีพลังพิเศษไม่ว่าจะด้านต่างๆ เพียงแต่ว่าตั้งแต่เกิดมาฉันเพิ่งเคยเห็นคนที่มีพลังวิญญาณมากมายขนาดเธอแถมยังหอมหวนชวนน่ากินอีก"
ประโยคสุดท้าย เจ้าชายผู้แสนจะใจดีของฉันเลียปากตัวเอง O_O ฉันว่าฉันต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ซะแล้ว แต่ช้าไปมือแข็งแกร่งของเขากับแขนฉันไว้แล้วT^T
"อยู่ห่างๆไอ้แวมไพร์อย่างไอ้หมอนั่นจะดีกว่านะ เห็นยิ้มแย้มใจดีแบบนั้นผู้หญิงนับพันโดนดูดพลังชีวิตไปไม่รู้เท่าไหร่แล้ว"
ผู้หญิงผมหยักโศกสีน้ำตาลเป็นลอนสวยงามเดินเข้ามาจากทางด้านประตู ในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับฉัน นี่ฉันไปมุดหัวอยู่ส่วนไหนของโลกถึงได้ไม่เคยเจอคนหน้าตาดีทั้งหมดแบบนี้
"ชิส์ ทำให้ฉันพลาดเหยื่อนะ"
"นายเองก็มีเหยื่ออีกนับร้อย อย่ามายุ่งกับแม่หนูคนนี้หน่อยเลย"
เย้ ฉันได้ที่พึ่งใหม่แล้ว>_< ฉันวิ่งถลาไปเกาะหลังของผู้หญิงคนนั้นทันทีให้ออกห่างจากสามคนนั้นมากที่สุด แต่แล้วฉันก็โดนกระชากด้วยแรงมหาศาลของนายไดเต็มที่
"หากเธอจะหาที่พึ่งในนี้ละก็คนที่น่าคบที่สุดในนี้คือฉันนะ รู้ไว้ด้วย"
"บอกว่าเอวเวอร์เรสเตี้ยที่สุดในโลกยังจะเชื่อง่ายกว่าอีก"
ทั้งหมดเงียบกริบ ฉันพูดอะไรผิดไป ก็มันเรื่องจริงนี่หน่า ผู้ชายที่โคตะระน่ากลัวอย่างหมอนี่นะน่ะจะน่าคบมากที่สุดในนี้ พี่สาวคนนี้ยังจะดูเป็นที่พึ่งพอให้หลุดพ้นจากพวกนายได้มากกว่าเลย
"มาทางนี้สิเรย์"
พี่สาวเดินเข้ามาช้อนหน้าฉันขึ้น เฮ้ยๆทำไมมันรู้สึกหยิวๆพิกลอ่ะ หรือว่าเพราะพลังของคนพวกนี้ อันนั้นก็น่าจะมีส่วนเพราะพวกที่มีพลังพิเศษถ้าฝึกจนถึงขึ้นเซียนแล้วจะทำให้มีกลิ่นอายแปลกๆออกมาเป็นลักษณะเฉพาะแตกต่างจากคนทั่วไป แต่ผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างที่แปลกๆ
"อ่ะ คะ"
"ต่อจากนี้ไป เธอเป็นสมาชิกคนสำคัญของSeneนะ จำไว้"
ก่อนที่ฉันจะโดนลากออกนอกประตู นายไดก็พูดประโยคนี้ขึ้น จะให้อยู่เร๊อะ ยากว่ะ ทั้งชมรมมีแต่พวกน่ากลัวๆแปลกๆ ที่พร้อมจะสูบเลือดสูบเนื้อฉันนะเหรอ ให้ตายฉันก็ไม่อยู้เว้ย!!!
"ขอบคุณพี่สาวมากนะคะที่ช่วยไว้ คนพวกนั้นน่ากลัวจริงๆเลย"
"ไม่ต้องขอบคุณหรอกพี่ขอแค่ค่าตอบแทนนิดหน่อยก็พอ"
ว่าแล้วหน้าพี่สาวก็เลื่อนมา เฮ้ยๆ หรือว่าจะ.....
จ๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
O[]O
"แหวะ เรย์ เธอ!!"
"แง้ หนูขอโทด~~~"
ก็พี่สาวตั้งท่าจะมาดูดพลัง ฉันก็เลยคว้าไอ้ตัวข้างๆที่น่าขยะแขยงไปด้วยน้ำเหลืองที่ไหลอาบอยู่เต็มมาประกบปากกับพี่เขาแทน และให้ตายเหอะ พอประกบไปเท่านั้นร่างที่ไหลเยิ้มไปด้วยน้ำเหลืองและเน่าแฟะนั่นก็กลายเป็นแห้งๆเหมือนซากของมัมมี่
นี่ถ้าเป็นฉันเล่าO_O
"เออ เอาเถอะฉันผิดเอง กลิ่นเธอมันหอมจนห้ามใจไม่ค่อยจะไหว"
"พี่คะ ทำไมพวกพี่ๆรวมทั้งพวกนั้นถึงจ้องเอาพลังกันหล่ะ ก็ไอ้พวกที่ทำแบบนี้ส่วนใหญ่จะเป็นพวกนั้นแทน"
ฉันชี้ไปข้างหลังตัวเองที่ตอนนี้มันเต็มไปด้วยไอ้พวกนั้นที่มีอยู่เกลื่อนกลาดเต็มไปหมด ฮือ~~ ฉันแทบขยับไม่ไหวตั้งแต่เมื่อกี้ที่เกือบไปเห็นพวกมัน
"พวกฉันนะเหรอ ถ้าเรียกตามภาษาไทยคงเป็นพวกหมอผีละมั้ง แต่คนวงในจะเรียกพวกเราว่า ฟีล่า"
"ฟีล่า??" ฉันเอียงคอ45องศาทำมุมกับแกนโลกที่เอียง23 เศษ1ส่วน2อยู่แล้วก็จะเป็นมุม.....
"ฟีล่า คือมนุษย์ที่มีพลังพิเศษ ไม่ใช่เฉพาะปัดเป่าไอ้พวกนั้นแต่มันรวมไปถึงทุกๆอย่าง ทั้งพลังการทำลายล้าง รักษา หรืออะไรเงี่ยะมันมีอยู่หลายประเภท แต่ถ้าฟีล่าเลือกเดินทางผิดมันก็จะกลายเป็นไอ้พวกนั้นที่มนุษย์ส่วนใหย่จะเรียกว่าผี มันเป็นความผิดพลาดทางมนต์หน่ะ"
"อ๋อ ดังนั้นพวกฟีล่าเลยดูดพลังได้ด้วยงันสิ"
"หัวไวดีนี่"
"งั้นศัตรูฉันก็ไม่ได้มีแต่พวกนั้นแต่ยังรวมไปถึงฟีล่าด้วยสินะ"
ฉันเริ่มเขยิบตัวออกห่างพี่สาว ยังไงๆฉันก็ยอมโดนรถบรรทุกทับตายดีกว่าตายอย่างมัมมี่หล่ะ ^O^
"มันก็จริง แต่เธอเองก็จัดอยู่ในประเภทฟีล่านะ"
"โฮ ทำไมฉันมันโชคร้ายอย่างนี้ ถ้าเก่งเหมือนพี่รันได้คงดี" ฉันร้องไห้อีกรอบด้วยความอนาจชีวิต
"พี่เธอก็เป็นฟีล่านะเหรอ ให้ตายสิ ฉันนับถือจริงๆอยู่กันได้ไงในเมื่อกลิ่นมันหอมขนาดนี้"
"ไม่ทราบคะ"
พอพูดเรื่องกลิ่นที่ไรฉันจะถอยห่างจากพี่สาวทุกทีๆ พักกลางวันฉันที่เคยนั่งกินข้าวอยู่คนเดียวแล้วก็ต้องโดนพวกนั้นมาวอแวเป็นประจำ แต่วันนี้กลับโดนชมรมSene มาป๊วนประสาทแทน
"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอจะได้ไม่โดนตามรังควาญไง"
นายเสาไฟฟ้าที่จริงๆแล้วชื่อว่าโซจูนั้นมาพูดปลอบใจฉัน ฮือ มีพวกนายมานั่งมันไม่มีพวกนั้นมารังควาญก็จริง แต่มันดันกลายเป็นจุดเด่นแถมฉันยังกลัวสุดชีวิต เพราะคนพวกนี้จะจ้องกินฉันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"พวกนายจะกินฉันแทนกับข้าวเหรอเปล่าอ่าT_T"
"แห้งๆอย่างเธอกินไปก็ไม่อิ่ม"
นายไดพูดแทนฉันแทบอยากเอาน้ำราดหัวหอมนี่ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ว๊าก!!! ถ้าไม่ติดว่าฉันจะต้องเป็นศัตรูกับผู้หญิงทั้งโรงเรียนฉันทำไปแล้ววววววว
จากการสืบประวัติSene เป็นชมรมในตำนาน นานๆสมาชิกจะรวมตัวกันซักครั้งและไม่น่าแปลกใจเลยที่ตอนเช้าโรงเรียนจะฮือฮาเป็นพิเศษเพราะว่าวันนี้Seneรวมตัวกันครบทุกคน และมันยิ่งกว่านั้นคือฉันที่ได้เข้าเป็นสมาชิกใหม่ โดยมีนายไดเป็นประธานชมรมและนายเสาไฟฟ้าที่เป็นรองประธาน
"อยู่ห่างๆไอ้นี่ไว้ก็ดีนะ แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน" ไดพูดตอนที่ฉันเอาจานไปเก็บ
"ฉันยอมอยู่ใกล้พี่สาวดีกว่านาย :P"
"แย่จังน๊า พ่อหนุ่มอุตส่าห์หวังดีแท้ๆ" พลเดินเข้ามาคล้องคอมองไปทางเด็กสาวที่วิ่งเข้าไปหาเพื่อนของตัวเองที่รู้อยู่เต็มอกถึงนิสัยของอีกฝ่าย
"เอาเหอะ เย็นนี้ค่อยแฉมัน"
"คร๊าบ คร๊าบ คุณผู้ชาย"
"แหมเรย์ ไม่ดีเหรอไง ถ้ามีพวกฉันพวกนั้นก็จะไม่เข้าใกล้เธอ เสี่ยงนิดเสี่ยงหน่อยก็ดีแล้ว"
ในห้องชมรมพี่สาวกำลังมานัวเนียๆอยู่ข้างๆทำท่าจะหอมแก้มบ้างแต่ก็โดนนายเสาไฟฟ้าดึงไว้ พอทำท่าจะจูบก็โดนนายพลกระชากตัว และที่ร้ายกว่านั้นคือรังสีอำมหิตของนายได - -"
ไอ้คนพวกนี้ทำไปทั้งหมดเพื่ออาหารของตัวเองแหง
"พอเหอะ อุยาทว์ตาแกออกมาจากเรย์เลย" พลกระชากตัวพี่สาวออกไป
"ออกมานะ เดี่ยวฉันเข้าไปนั่งแทน" คราวนี้เป็นสายเสาไฟฟ้า
"โธ่ ขอแค่ดมๆเท่านั้นก็ได้ อ๊าก!!"
แควก!!
O_O
"กรี๊ด ขอโทษ"
นายพลดัดจริตทำเสียงกระเทยทั้งๆที่หน้าตาออกจะหล่อแถมหื่นขนาดนั้น เสื้อผ้าของนักเรียนหญิงของพี่สาวขาดกระจุยคามือของทั้งสองคนเผยให้เห็น
เห็น
หน้าอกของผู้ชายที่ดูกำยำภายใต้บราเซียเสริมอกอันโต O_O หมอนี่เป็นผู้ชาย!!!!!!
"นายเป็น...เป็น กระเทย!!"
"แง้ เค้าขอโทษ เรย์"
พี่สาว เอ๊ย พี่ชาย คือ เอ่อ คนนี้พยายามจะเข้ามานัวเนียๆ แต่ฉันยันไว้เต็มที่ นี่วันนี้ทั้งวันฉันเกาะติดอยู่กับหมอนี่นะเหรอ O_O จ๊าก!!!!
"โอ๊ะ ขอโทษนะฮ๊า"
นายเสาไฟฟ้าทำท่าล้อเลียนแต่ดูเหมือนพี่กระเทยจะน๊อตหลุดไปแล้วเรียบร้อย ฉันเลยต้องวิ่งหลบมนต์บทใหญ่ที่พี่แกสวดออกมา
"เปลวเพลิงนรก จงล้างผลาญ"
ลูกไฟยักษ์สีแดงโผล่ออกมากลางห้อง ส่วนพวกพลและนายโซจูก็ตั้งรับด้วยมนต์โล่น้ำบทใหญ่ ฉันที่ไม่ประสีประสาอะไรก็วิ่งแจ้นไปหลบอยู่ตรงมุม
"ข้าแต่อูเทน่า จงปกป้องข้า"
ตูม!!
ลูกไฟยักษ์วิ่งเข้าใส่เหมือนกับจะวัดพลังกัน แต่คิดผิด มนต์ซ้อนบทใหญ่อีกบทของเขาเริ่มขึ้นอีกครั้งเมื่อลูกไฟยักษ์ล่วงลงมาจากด้านบน
"จ๊าก!!!!"
ฉันร้องลั่นเพราะมนต์น้ำถึงท่องไปเมื่อกี้มันก็ไม่เกิดออกมา เลยต้องใช้วิชาขาอันติดตัวมาแต่กำเนิดและทำให้ชั้นรอดมาได้16ปี
Stepเทพ โกยอ้าวพันลี้
"จงอย่าให้ข้าพิโรธ"
เสียงของนายไดดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับกระแสน้ำที่ซัดทำลายมนต์ของทั้ง3คนที่ทะเลาะกันกลางห้องสะกระจุยไม่มีชิ้นดี หากเอามนต์เมื่อกี้มาวัดกันแล้วดูก็รู้เลยว่าทั้ง4คนนี้คนที่เก่งที่สุดคือนายได และฉันก็โดนน้ำพัดปลิวโดยไม่ทันตั้งตัวเพราะมัวแต่ใช้วิชาStepเทพหลบอุกาบาตไฟอยู่ เลยชนเข้ากับกำแพงอย่างจัง
"โอ๊ย!!"
"เรย์!!"
ทั้งสามคนร้องเสียงหลงคนแรกที่เข้ามาดูฉันคือพี่กระเทย T_T พี่แกตอนนี้เสื้อไม่มีแล้วเหลือแต่กรโปรงของผู้หญิงดูแล้วขัดๆตาพิกล ฮือๆ
"เป็นอะไรมากไหม ฉันขอโทษ ฉันลืมไปว่ามีเธอ"
"ไม่เป็นไรคะ"
"ไงหล่ะไอ้เคน สะใจดียังพวก"
คราวนี้นายไดพูดหัวเราะนิดๆ แต่ใบหน้ายังเรียบเฉยมองมาทางพวกเราทั้ง4 ทั้งๆที่ตัวเองก็นั่งสบายใจเฉิ่มอยู่บนเก้าอี้ดูแล้วกวนอวัยวะเบื่องล่างชะมัด
"นี่ฉันไปแย่งเหยื่อนายใช่ไหม" พี่กระเทยพูดอย่างเหลืออด
"ไม่ใช่เหยื่อฉันซะหน่อย"
"เออ เอาเหอะวะแกไปเปลี่ยนเสื้อเถอะ เห็นแล้วขัดลูกตา" นายพลพูดขึ้นแล้วดันเคนออกไป - -" ฉันกำลังอยู่ในดงคนอันตรายแน่ๆเลย
"สะใจดียัง ยัยเปี้ยก"
"ทำไมหมอนั่นต้องแต่งหญิงด้วยเล่า" ฉันบ่นอุบอิบ ใครจะไปรู้เล่าว่าเป็นผู้ชายออกจะสวยขนาดนั้น
"เพื่อพลัง ตระกูลใหญ่ๆจะให้ลูกชายที่เกิดออกมแต่งชุดผู้หญิง เพราะผู้หญิงจะมีพลังมากกว่าผู้ชายและวันนี้หมอนั่นก็โดนจับแต่งหญิงตามเคย เห็นกันจนชินแล้ว"
นายโซจูอธิบาย ไอ้เรื่องนี้ก็พอรู้อยู่หรอกนะ แต่นั่นมันสำหรับเด็กไม่ใช่งั้นเหรอ แต่ก็ช่างมันเถอะ ยังไงฉันก็แค่โดนกอดแล้วก็เกือบโดนจูบ คงไม่มีอะไรมากกว่านี้อีกแล้ว ฉันนี่มันโชคร้ายหาที่สุดมิได้จริงๆ
สักพักผู้ชายหล่อน่าลากหน้าตาใสสะอาดเดินเข้ามาในห้องไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้หญิงคนเดียวกับเมื่อกี้ ที่สวยสะเด็ดอย่าบอกใคร
"เรย์ เมื่อกี้ เอ่อ ขอโทษนะ"
"ไม่ให้อภัย"
"โธ่ เรย์"
"นายต้องมาเป็นผู้คุ้มกันฉัน เข้าใจ๊ไม่งั้นไม่ยกโทษให้" อย่างน้อยๆฉันก็จะได้ไม่โดนเล็งจ้องดูดพลังจาก3คนที่เหลือ ใช้ประโยชน์จากนายเคนนี่แหละ กร๊าก^O^ เรย์ แกฉลาดจริงๆเว้ย
"น้อมรับคำสั่งครับเจ้าหญิง"
"คิดเหรอว่าถ้าฉันจ้องจะได้อะไรแล้วไอ้เคนมันจะขวางฉันได้" นายไดพูดอย่างวางมาดมองมาทางฉัน
"ก็ลองดูสิ"
แต่เคนกับพูดเสียงเข้มยิ่งอยู่ในชุดผู้ชายยิ่งทำให้ฉันเกือบละลายหายไปจากโลก อ๊าก>_< ถึงจะเป็นคนที่โชคร้ายแต่ถ้ามาอยู่กับหนุ่มรูปงามในชมรมนี้ก็ถือว่าเป็นอาหารตาที่คุ้มค่า ^O^
"ต่อจากนี้ไป เธอต้องได้รับการฝึกนรกจนกว่าจะใช้พลังได้ เข้าใจนะ"
"ไม่ฝึกไม่ได้เหรอ ฉันฝึกมาตั้งแต่จำความได้จนตอนนี้มันก็ยังไม่เห็นได้" ฉันเถียงนายไดกลับ
"เธออาจฝึกผิดวิธีก็ได้ ยังไงๆก็ต้องฝึกนี่เป็นคำสั่งของประธานชมรม ไม่มีข้อโต้แย้ง"
"ฉัน..."ฉันจะอ้าปากพูดแต่ดันโดนเอาคุ๊กกี้ยัดเข้าปากไปเต็มๆด้วยน้ำมือของโซจู T_T
เริ่มเห็น นรกรำไรเสียแล้ว TOT
ความคิดเห็น