เล่ห์ลวงรักร้าย

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ ๓ จำให้ขึ้นใจ..จดใส่สมอง

                ราฟาเอลที่กำลังเดินเกี่ยวแขนกันมากับพราวพิลาสพยักหน้ากับลุคซ์ที่ยืนรออยู่ก่อนจะก้มหน้าให้พราวพิลาสจูบก่อนจะให้ร่างบางเดินเข้าห้องไป ราฟาเอลพาร่างสูงสมส่วนเดินมาหาลุคซ์ก่อนที่จะให้ตามเข้าห้องไป

“นี่ครับของที่ต้องการ” ลุคซ์ยื่นซองเอกสารให้เจ้านายหนุ่มก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ด้านหน้าอย่างสบายอารมณ์

“ขอบใจ” ราฟาเอลรับซองมาพร้อมกับดึงเอกสารที่อยู่ด้านในออกมาอ่าน

“บอสอยากรู้ข้อมูลไปทำไมครับ ไหนบอกว่าไม่ได้สนใจเธอ”

“ฉันไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนี้แน่นอน นายมั่นใจได้เลย แต่ฉันไม่ชอบที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ให้เกียรติฉัน และฉันไม่อยากให้ใครเอาเป็นเยี่ยงอย่างด้วย”

“บอสจะไล่เธอออกหรือครับ” ลุคซ์เอ่ยถามอย่างสงสัยเพราะท่าทางเจ้านายจะไม่ปลื้มเธอเป็นอย่างมาก

“ก็ไม่แน่ ปากกล้าไม่เกรงกลัวฉันขนาดนั้นฉันไม่ชอบ” ราฟาเอลบอกกับลุคซ์ทั้งๆที่อ่านข้อมูลตรงหน้าอยู่

“แต่คุณธีระดาเธอทำงานดีนะครับ” สิ้นคำพูดพร้อมกับตาคมที่มองหน้าลูกน้องหนุ่มอย่างไม่พอใจ

“คนทำงานดีกว่านี้มีอีกถมไป กะอีแค่ผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ ทำงานอย่างนั้นมีอยู่เต็มไปหมด แค่ฉันบอกว่าจะเอาคนใหม่ก็ไม่มีใครขัดแล้ว”

“แต่เธอทำงานที่นี่มานานแล้วนะครับ ประวัติการทำงานก็เยี่ยม และที่สำคัญยังไม่เคยทำให้โรงแรมเสียหายนะครับ ถ้าบอสไล่เธอออกมันจะไม่เป็นการที่ควร มันจะเหมือนผู้ใหญ่รังแกเด็กมากกว่านะครับ” ลุคซ์บอกกับเจ้านายหนุ่มอย่างจริงจัง เพราะอยู่กันมานานและรู้นิสัยใจคอกันดีลุคซ์จึงกล้าค้านเจ้านายหนุ่ม

“แต่ฉันไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ หรือนายชอบ” เสียงสูงไม่พอใจพร้อมกับหน้าตาบูดบึ้งก่อนที่จะโยนกระดาษที่อ่านลงบนโต๊ะ

“เจ้านายก็อย่าไปเจอเธอซิครับ หรือไม่ก็ย้ายเธอไปทำงานแผนกอื่นก็ได้นี่ครับ”

“ตกลงยังไงนายก็จะไม่ให้ฉันไล่ผู้หญิงคนนี้ออกใช่ไหม” ราฟาเอลถามอย่างไม่พอใจก่อนที่หันหลังหนีลูกน้องหนุ่มที่ไม่ได้เกรงกลัวเจ้านายอย่างเขาซักนิด ลุคซ์ซึ่งนั่งมองอยู่หยิบประวัติธีระดาขึ้นมาดูอีกรอบอย่างสนใจ เพราะมีน้อยรายนักที่พ่อคลาสโนวาฆ่าไม่ตายอย่างเจ้านายเขาจะไม่ชอบหน้าอย่างแรงขนาดนี้

“งั้นเป็นอันตกลงนะครับ ต่างคนต่างอยู่” ลุคซ์บอกราฟาเอลก่อนที่จะคว้าทุกอย่างบนโต๊ะมาถือและขอตัวออกจากห้องไป เพราะงานที่ยังรอให้สะสางยังมีอีกมากไม่เหมือนเจ้านายหนุ่มที่ช่วงนี้แทบจะมากินอยู่ที่นี้แล้ว

“เดียว” ลุคซ์หันมามองราฟาเอลอย่างสงสัยก่อนจะอมยิ้มเมื่อเห็นสายตาของคนตัวโตที่มองมายังสิ่งที่ตนถือ ลุคซ์จึงเดินกลับมาพร้อมกับวางซองสีน้ำตาลที่ถือไปมาวางบนโต๊ะให้ ก่อนจะขอตัวกลับโรงแรม

“รับรองฉันจะทำให้เธอลาออกจากโรงแรมนี้เอง” ราฟาเอลที่ถือซองเอกสารตรงหน้าพร้อมกับดวงตาที่วาวโรจน์

                ป้ายประกาศที่บอส์ดของโรงแรมแจ้งการสับเปลี่ยนโยกย้ายหน้าที่การการ และการเข้ามารับตำแหน่งใหม่ของราฟาเอล ดิโอตินี่ ได้รับความสนใจจากทุกคนเป็นอย่างมาก เพราะโรงแรมของราฟาเอลตลอดจนโรงแรมในเครือที่ได้รับรางวัลมากมายเป็นตัวการันต์ตีความสามารถของชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี และไร้การคัดค้านจากทุกฝ่ายเมื่อเจ้าตัวเองจะเข้ามาบริหารที่นี่อย่างเต็มตัว และยังสร้างความสนใจกับลูกค้าเป็นอย่างมาก เพราะนี่เป็นโรงแรมแห่งที่สองของเมืองไทยที่เจ้าพ่อการโรงแรมหนุ่มสนใจ ท่ามกลางความสนใจและดีใจของสาวๆ เพราะถึงแม้อีกฝ่ายจะมีข่าวว่ากำลังคบหากับพราวพิลาสลูกสาวอดีตบอสใหญ่ของโรงแรมก็ตาม แต่หลายคนก็อดคาดหวังไม่ได้เมื่อเห็นหน้าตาอันหล่อเหลาของบอสคนใหม่ ไหนจะฉายาที่ได้รับอีกยังสร้างความหวังให้กับผู้หญิงหลายคน ราฟาเอลที่เดินเข้ามาพร้อมกับเลขาหนุ่มและบอดิการ์ดเรียกอาการเคลิ้มฝันจากพนักงานสาวๆและลูกค้าทั้งยังสาวและไม่สาวได้เป็นอย่างดี รอยยิ้มหวานที่ปรากฎอยู่บนริมฝีปากสวยจนทำให้เหล่าหญิงสาวอ่อนระทวย

“บอสจะไปห้องประชุมเลยหรือเปล่าครับ” ลุคซ์เอ่ยถามเจ้านายหนุ่ม เมื่อเห็นว่าอีกคนพยักหน้ารับจึงแจ้งทุกฝ่ายให้รับทราบและพร้อมเข้าประชุมทันที วาระการประชุมที่ลุคซ์นำเสนอสร้างความพอใจให้กับทุกฝ่ายเป็นอย่างมาก เพราะนอกจากจะสร้างชื่อเสียงให้โรงแรมแล้ว ยังสร้างรายได้มหาศาลที่จะตามมาอีกด้วย และเมื่อทุกอย่างจบราฟาเอลจึงให้เจ้าหน้าที่พาเยี่ยมชมแผนกต่างๆ เพื่อให้พนักงานทุกคนเห็นว่าแผนกของตนนั้นมีความสำคัญกับโรงแรมเช่นกันและเผื่อที่จะข้อมูลเพื่อแก้ไขส่วนที่ปกพร่องไป แผนกออแกไนส์ก็ถือได้ว่าเป็นอีกแผนกที่เจ้านายหนุ่มคนใหม่ได้มาเยี่ยมชมแม้จะเป็นแผนกสุดท้ายก็ตาม ธีระดาและรุ่นน้องในแผนกที่ยืนต้อนรับอยู่และได้ตอบข้อซักถามที่เจ้านายหนุ่มสนใจอย่างฉะฉาน แม้บางคำถามคนตอบจะรู้สึกกวนอารมณ์สิ้นดี

“คุณคิดว่าคุณทำงานให้กับโรงแรมคุ้มกับค่าจ้างหรือเปล่า” ราฟาเอลเอ่ยถามธีระดาที่ยืนหน้าสงบนิ่งตอบคำถามเขามาตลอด ธีระดาที่ตอนแรกเห็นว่าใครคือเจ้านายคนใหม่ก็ออกจะตกใจไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าจะเจอเจ้ากรรมนายเวรที่นี่ หากแต่ก็ต้องรีบสงบใจตอบคำถามที่ราฟาเอลมุ่งเล่นงานตนตลอด

“อันนี้มันก็ต้องขึ้นอยู่กับดุลย์พินิจของท่านผู้บริหารนะค่ะ ว่างานที่ดิฉันทำเป็นที่พอใจหรือเปล่า ดิฉันคงไม่สามารถบอกอะไรได้นอกจากให้ท่านทั้งหลายดูที่ผลงาน” เสียงเรียบอย่างถ่อมตนที่ตอกกลับราฟาเอลทำให้คนตัวโตแทบจะโดดขยำต่างจากลูกน้องหนุ่มที่มองหน้าธีระดาอย่างสนใจและอดที่จะหัวเราะไม่ได้เมื่อเจ้านายหนุ่มโดนตีแสกหน้ากลับแบบนี้ เพราะหากคนตัวเล็กกล่าวชมตนเองซักนิดคงโดนเจ้านายหนุ่มสวนกลับแน่นอน

“ก็ดี เพราะต่อไปนี้โรงแรม The Paradise Star จะพัฒนาขึ้นไปอีกและคงต้องคัดคนที่มีความสามารถที่แท้จริงเข้าทำงาน”

“ค่ะ ดิฉันจะจำให้ขึ้นใจและจดใส่สมองไว้ตามที่ท่านผู้บริหารต้องการค่ะ” ธีระดาเอ่ยปากบอกกับเจ้านายหนุ่มที่เธอรู้สึกได้ว่ามุ่งเล่นงานเธอโดยตรง ท่ามกลางอาการใจหายใจคว่ำของคนในแผนกที่รับรู้ถึงความไม่พอใจของบอสคนใหม่ที่มุ่งมาหาลูกพี่สาว พราวพิลาสที่ยืนอยู่ด้วยอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้เพราะตั้งแต่รู้จักราฟาเอลมา เขาไม่เคยออกอาการใส่ใครอย่างนี้มาก่อน

“ดี จำและทำให้ได้ด้วย ไม่ใช่ซักแต่ว่าจำเท่านั้น”

“ค่ะ” สิ้นเสียงขุ่นของราฟาเอลธีระดาก็ตอบรับทันทีเหมือนกัน ก่อนที่จะรีบก้มหน้านิดหนึ่งเพื่อสงบสติอารมณ์ที่คอยแต่จะพลุ่งปรี๊ดอยู่ตลอดเวลา ก่อนที่ขบวนเยี่ยมชมจะออกไปจากห้องท่ามกลางเสียงถอนหายใจโล่งอกของทุกคนที่ยืนล้นจนตัวโก่ง

“เจ้เป็นไงบ้าง ผมยืนลุ้นซะจนฉี่จะราด”

“นั่นซิเจ้ น่ากลัวมากเลยแต่ล่ะคำถาม ดีนะที่เป็นเจ้อย่างหนูคงร้องไห้ตั้งแต่คำถามแรกแล้ว”

“เจ้านายเขาโกรธเจ้เรื่องอะไรเหรอ ทำเหมือนเจ้ไปเหยียบตาปลาเขาเลย”

“ไม่มีอะไรหรอก สงสัยพี่ไปเหยียบโดนเส้นเขามั้ง ทำงานได้แล้วเดียวก็โดนเด้งทั้งแผนกหรอก” ธีระดารีบบอกกับทุกคนก่อนที่ร่างบางจะเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง

“คุณพระคุณเจ้าไม่ได้อยู่คุ้มครองลูกจริงๆหรือนี่ ทำไมลูกถึงต้องมาเจอเจ้ากรรมนายเวรถึงที่ด้วย เฮ้อ”

ธีระดาที่เคลียร์งานจนเสร็จเก็บของบนโต๊ะลงกระเป๋าใบโตก่อนจะกดปิดคอมฯสะพายกระเป๋าขึ้นบ่าและเดินไปปิดไฟที่ยังคงเปิดทิ้งไว้ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปหากแต่ต้องชะงักเมื่อมองไปที่ประตูห้องเจ้านายสาวกลับเจอผู้ชายยืนอยู่หน้าห้อง ธีระดายืนมองอย่างสงสัยหากแต่เมื่ออีกฝ่ายหันมามองพร้อมกับยิ้มให้จึงยิ้มตอบกลับไปเพราะคนตัวสูงตรงหน้าคือเลขาคนสนิทของเจ้ากรรมนายเวรของเธอนั่นเอง

“เพิ่งกลับหรือครับ” ภาษาไทยสำเนียงเกือบแป๊ะที่เอ่ยถามทำให้ธีระดายิ้มให้ก่อนจะตอบรับอย่างสุภาพ

“ค่ะ ขอตัวนะค่ะ” ธีระดาเอ่ยขอตัวทันทีหากแต่เหมือนเจ้ากรรมนายเวรจะไม่หมดเพราะประตูห้องทำงานของพราวพิลาสเปิดออกมาพร้อมกับคนร่างสูงที่เดินออกมาพร้อมพราวพิลาส รอยยิ้มกว้างที่ส่งให้ลุคซ์จึงหุบฉับลงทันที ร่างบางหันไปกดลิพท์อย่างรวดเร็วหากแต่ก็ต้องรีบถอยเพราะคนตัวโตที่เดินเข้ามาใกล้จนแทบจะชนเธอ

“เราไปลิพท์ตัวนี้ล่ะกันนะครับ จะได้ประหยัดพลังงานไปด้วยคนไม่กี่คนเอง” ราฟาเอลหันไปยิ้มหวานบอกพราวพิลาสซึ่งอีกฝ่ายก็เห็นดีด้วย เมื่อลิพท์มาถึงลุคซ์จึงเป็นคนเข้าไปกดลิพท์รอ ราฟาเอลและพราวพิลาสเดินข้าลิฟท์ไป เมื่อเป็นอย่างนี้ธีระดาจึงจำเป็นต้องรีบเดินเข้าไปด้วย ร่างเล็กยืนเคียงข้างลุคซ์ก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าลุคซ์มองตนเองและส่งยิ้มมาให้ หากแต่อาการเสียวสันหลังวาบนั้นไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่าเป็นสายตาของใครหากไม่ใช่เจ้ากรรมนายเวรของเธอ ลิพท์ที่โดยสารมามีเพียงแค่พราวพิลาสที่เอ่ยปากคุยกับราฟาเอลและราฟาเอลตอบกลับเท่านั้น เมื่อถึงชั้นลานจอดรถธีระดาจึงเอ่ยขอตัวกลับพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้ลุคซ์ที่ยังคงยิ้มให้ตนอยู่

ร่างเล็กที่กำลังเดินไปหารถตัวเองที่จอดคู่กับสปอร์หรูไม่ได้สนใจใครอีกเลย หากแต่กำลังครานหาโทรศัพท์เครื่องเล็กที่อยู่ในกระเป๋าและกำลังกรี๊ดร้องอย่างต่อเนื่อง

“จ้าว่าไง” เสียงใสที่ตอบรับปลายสายอย่างอารมณ์ดีเรียกรอยกระตุกจากดวงตาเข้มของคนที่เดินตามมาได้ทันที

“คิดถึงซิทำไมจะไม่คิดถึงล่ะ เป็นยังไงบ้าง” เสียงใสยังคงพูดคุยอย่างต่อเนื่องไม่ได้สนใจสายตาใคร จนกระทั้งถึงรถที่จอดรออยู่ ราฟาเอลที่เปิดประตูให้พราวพิลาสเข้าไปนั่งและกำลังจะเปิดประตูเข้าไปนั่งอีกฝั่งแทบจะกัดกรามแน่นอย่างไม่ชอบใจ เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กที่เพิ่งจะเจอกุญแจทั้งที่มาถึงรถก่อนตนเอง แล้วไหนจะรอยยิ้มหวานเสียงใสที่โต้ตอบอีกปลายสายอีก

“ดูแลสุขภาพดีๆล่ะ อย่าหักโหมกับงานเกินไปยิ่งไม่อยู่ต่างบ้านต่างเมือง อืม...รักเหมือนกัน...จ๊ะ บาย” ธีระดาเอ่ยลาปลายสายจบก่อนที่จะเปิดประตูรถหากตากลมโตกลับสบกับตาคมที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจที่ส่งมา ธีระดาจึงทำหน้าเฉยใส่ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถขับออกไปทันที ไม่สนใจอาการของคนตัวโตซักนิด