Narcissu เศร้าเล้าน้ำตา

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8

Chapter 8

Shiraishi Construction

ทะเลที่เย็นจัด...

ความหนาวสะท้าน...แผ่ไปทั่วร่างกาย จากลมพัดแห่งฤดูหนาว...

เสียงกรอบแกรบจากต้นสนที่พัดไหว...

เสียงร้องจนเป็นท่วงทำนองจากคลื่นทะเล....

"นี่ เรามีทั้งหมดแค่นี้แหละ"

ผมยื่นผ้าเช็ดตัวผืนเล็ก ซึ่งมีตัวอักษรเขียนไว้ว่า 'Shiraishi Construction'

ผ้าที่เราเคยใช้เช็ดตัวทำความสะอาดทุกเช้า...

"..... ..... ....."

"รับไปเถอะน่า อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ"

"..........ก็ได้....."

เธอรับผ้าไปพร้อมด้วยสีหน้าที่ผิดหวังเล็กน้อย...

ก่อนหน้านั้น...เธอบอกกับผมว่า เธอต้องการชุดว่ายน้ำ

.....แต่มันแสดงให้เห็นถึงปัญหาอื่นที่จะตามมา.....

เพราะว่าเธอต้องการที่นี่...และตอนนี้เลย...

ไม่มีทางเลือก...ผมจึงค้นดูเสื้อผ้าที่ยังคงกองอยู่หลังรถ...

แต่ผมไม่เจออะไรที่ดูเหมาะสมไปกว่าผ้าเช็ดตัวผืนนี้เลย...

....ผมรออยู่สักระยะ จากนั้น.....

เธอก็กลับมา พร้อมกับกระโปรงตัวเดิมที่เธอโปรดปราน...

และผ้าเช็ดตัวผืนนั้น ที่พันอยู่รอบหน้าอกของเธอ...

".....เป็นไง?....."

"อืม ถ้าคุณถามผมอย่างนั้น"

".....ฉันดู.....แปลกๆรึเปล่า?...."

"ก็ อย่างที่คุณคิดน่ะ"

"..... ..... ....."

"ไม่ใช่อย่างนั้น ผมหมายถึงว่า มันดูดีมากเลย คุณไม่ได้ดูแปลกหรอก"

".....อืม.....โอเค....."

จากนั้น...เธอค่อยๆก้าวตรงไปยังชายหาด...

คลื่นทะเลที่ลดลง...ผมของเธอที่พัดกระพือไปตามสายลม...

และดูเหมือนว่า ท้องฟ้าต้องการเล่นตลกกับเรา...

...หิมะเริ่มตกลงมาทีละเล็กทีละน้อย...

ท่ามกลางสภาพแวดล้อมเช่นนั้น...

เธอถือรองเท้าของเธอไว้ในมือ...

และเดินไปตามขอบคลื่นทะเล

ด้วยความปีติยินดี...ราวกับว่าเธอกำลังบินอยู่ทุกๆก้าว...

".....แบบนี้ ใช่ได้ไหม?...."

"ฮืม ใช้ได้ทีเดียว ผมว่านะ"

ลมหายใจของเราทั้งสอง

กลายเป็นไอน้ำอย่างเร็วเนื่องด้วยความหนาวจัด...จากอากาศ...

และผมได้นำกล้องราคาถูกๆซึ่งยังคงอยู่ในรถ...ติดมือมาด้วย

.....กล้องเก่าๆตัวนั้น...

.....เหลือถ่ายได้อีกเพียงรูปเดียว.....

"เอาล่ะ ผมจะถ่ายรูปคุณละนะ"

"......หือ?....."

"เห็นมั้ย ตรงนี้วิวดีมากเลย" พูดจบ ผมก็ส่องกล้องไปยังเธอ...

"..... ..... ....."

"เอาสิ ไม่ต้องอายผมแล้ว โอเคนะ?"

"..........โอเค......"

ชายหาด....หญิงสาว....

ขณะนี้ จับอยู่ในศูนย์เล็งกล้องเรียบร้อยแล้ว...

.....ไม่ว่าเธอกำลังอึดอัด....หรือว่ากำลังเขิน....

เธอแสดงออกถึงความรู้สึกผ่านทางสีหน้าที่ดูจะแตกต่างไปจากปกติมาก....

"ดีมาก คราวนี้จะไม่ลองโพสต์ท่าสักหน่อยเหรอ?"

"..........แต่ว่า.........."

"ไม่มี แต่,และ,ถ้า ในตอนนี้แล้วล่ะ...เอาเลย....ไม่มี 'นางแบบชุดว่ายน้ำ' คนไหนที่ยืนทื่ออยู่อย่างนั้นหรอกนะ"

"..........ก็ได้.........."

ดูเคอะเขินนิดๆ...

.....แต่เธอกำลังพยายามสุดหัวใจ....

เธอค่อยๆลดมือข้างหนึ่งลงมาจดสะโพก...

.....และชูมืออีกข้างหนึ่ง....ขึ้นไปเหนือศีรษะ...

มือข้างนั้น...ที่ชี้ตรงไปยังท้องฟ้าแห่งฤดูหนาวอันแสนสดใส

.....ราวกับว่า กำลังจับอะไรบางสิ่ง ไว้อย่างแน่นหนา.....

.....ราวกับว่า กำลังเอื้อมมือไปจนถึงอะไรบางอย่าง....

ชี้ขึ้นไปยังสรวงสวรรค์

โดยมีทะเล...ส่องแสงดั่งสีมรกตเป็นฉากหลังให้...

"โอเคล่ะ คราวนี้...สิ่งสุดท้าย....."

"..........เห?....."

"..........รอยยิ้ม.........."

"......อะ....."

"..........ยิ้มให้ผมเถอะนะ....เซตสึมิ........"

"..... ..... .....ทะ......ทำไมล่ะ.........

เธอ.....อายุน้อยกว่าฉัน......ไม่ใช่เหรอ?......"

พูดจบ....เธอก็ยิ้มให้กับผม.....เป็นครั้งแรก.....

'แชะ!'

หญิงสาว ซึ่งสวมกระโปรงที่เธอชอบ...และผ้าเช็ดตัวที่พันไว้รอบอก.....

.....ได้ยิ้มให้กับการถ่ายรูปครั้งสุดท้ายของกล้องเครื่องนี้.....

.....ได้ยิ้ม....พร้อมกับทะเลสีมรกตเป็นฉากหลังให้กับเธอ.....

รอยยิ้ม จากใจที่แท้จริง...ของนางแบบชุดว่ายน้ำ.....

"เอาล่ะ คราวนี้ลองทำอย่างอื่น นอกเหนือจากการโพสท่าดีกว่านะ"

".....ได้เลย!....."

เธอลงเล่นน้ำในทะเล....

ด้วยความสดใสร่าเริง ยิ้มแย้มและเบิกบาน...

ส่วนกล้องในมือผมที่หมดฟิล์มเรียบร้อยแล้ว...

ผมถือขึ้นมาส่องเธอและกดชัดเตอร์อยู่เรื่อยๆ....

"เฮ้! เหมือนว่า คุณกลายเป็นเทพแห่งท้องทะเลไปเลยนะเนี่ย!"

".....มะ....ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกน่า....."

"ฮ่ะๆๆ"

เราทั้งสองคุยเล่นกันอย่างสนุกสนาน...

ท่ามกลางหิมะที่ตกหนักมากขึ้น และมากขึ้น อย่างกับตั้งใจจะแกล้งพวกเรา...

ในเวลาเดียวกัน...หญิงสาว...

กำลังยิ้มอย่างสุกใสและโชติช่วง ให้กับกล้องตัวนี้....

เธอยังคงจำได้ตลอดเวลา ที่จะยิ้มให้กับผม

แม้ว่าร่างอันบอบบางของเธอจะถูกปะทะโดยลมพัดอันรุนแรงและเยือกเย็นก็ตาม...

'ซ่า......ซ่า......'

".....ถ้าอย่างนั้น.......ก็....."

"คงจะถึงเวลาแล้วสินะ"

"..........นั่นสิ....."

จบประโยคนั้น...

เธอเริ่มก้าวเดิน....ตรงไปยังทะเลเบื้องหน้า.......เหมือนคราวนั้น....

".....เอ้อ....ใช่.......ใบอนุญาตของเธอ......"

"ไม่เป็นไรหรอก ผมให้คุณเก็บไว้เป็นที่ระลึก"

"......เหรอ......ขอบใจมากนะ....."

เธอก้มศีรษะให้กับผม ก่อนจะเก็บมันใส่ในกระเป๋าสตางค์ของเธอ

.....นั่นเป็นใบอนุญาตที่ผมให้เธอไป.....

.....นั่นเป็นใบอนุญาต...ที่ผมไม่เคยคิดจะได้ใช้มันเลย...

จากนั้น เธอถอดปลอกข้อมือสีขาว...

ซึ่งเคยสวมคล้องอยู่กับข้อมือของเธอ...มาเป็นเวลานาน...

.....และยื่นมันให้กับผม.....

"คุณ.....ให้ผมเหรอ?"

"......อื้อ....."

"ถ้าอย่างนั้น ผมก็จะเก็บเป็นที่ระลึกเช่นกันนะ"

ผมจึงถอดปลอกข้อมือของผมด้วย และเก็บปลอกทั้งสองใส่ในกระเป๋าสตางค์ของผม...

และ...มองไปยังเธอซึ่งเดินตรงไปยังทะเลเบื้องหน้ามากขึ้น...

.....ผมเดินเข้าไปหา.....

.....และพูดประโยคสุดท้าย.....

"นี่....ผมขอถามคุณอีกแค่ครั้งเดียว ได้ไหม?"

".....ได้สิ....."

"คุณต้องการจะ...หยุดตอนนี้เลยมั้ย?"

"..... ..... ....."

"หรือว่าคุณต้องการ...ให้ผมช่วยผลักคุณลงไปในนั้น"

เธอหยุดเดิน...คลื่นทะเลพัดขึ้นมาจนสัมผัสกับฝ่าเท้าของเธอแล้ว...

แผ่นหลังของเธอ ตรงมาทางผม....

ลมหนาวอันแรงจัดจาก..ทะเล

พัดเอาคลื่นทะเลสาดกระเซ็น....เข้ากระแทกกับร่างของเธอ...บันดาลโทสะด้วยความโกรธเกรี้ยว...

.....และเมื่อเธอหันหน้ากลับมามองผม.....

".......อืม......นั่นเป็นคำถามที่ดีนะ....."

"..... ..... ....."

"......ฮ่ะๆๆ......ฉันเองก็ไม่รู้สิ......"

เธอพูดและหัวเราะเบาๆ...

พร้อมกับยิ้มให้ผม......เป็นครั้งสุดท้าย......

.....ขณะที่คลื่นน้ำอันเย็นเฉียบเข้ากระแทกร่างเธออยู่เรื่อยๆ.....

.....ขณะที่.....น้ำตาของเธอ....ซึ่งหยดไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง.....

...........เธอยังคงยิ้มให้กับผม..........

ในที่สุด...เธอหันกลับไปอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้....ไม่มีการหันหลังกลับมาอีกแล้ว...

.....นั่นเป็นเหตุผล ที่ทำให้ผมรู้ว่า....เธอได้เลือกทางเดินของเธอแล้ว.....

".....ถ้าอย่างนั้น......ลาก่อนนะ......"

บทส่งท้าย

.....การเดินทางของเราตลอดระยะทาง 960 กิโลเมตรกว่าๆ.....

บัดนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว....

การเดินทางชีวิต 15 วันของผม...

และ 22 ปี ของเธอ....ได้ถึงจุดจบในที่สุด.....

เธอ...ผู้ที่สำเร็จในความปรารถนา...ที่จะไม่จบชีวิตลงที่ห้องชั้น 7 หรือที่บ้าน...

เธอ...คือหนึ่งใน 35,000 กว่าคน....ที่ 'ฆ่าตัวตาย' จากการบันทึกจนถึงปี 2005

หมู่เลือด O , ชื่อ เซตสึมิ , อายุ 22 ปี , เพศหญิง...

สีของปลอกข้อมือโรงพยาบาล : สีขาว...

.....นั่นคือข้อมูลของเธอที่เขาบันทึกเอาไว้.....

.....แต่ผมรู้ละเอียดกว่า.....

ความจริงคือ :

เธอชอบชุดว่ายน้ำ , นำทางได้ดีกว่าระบบคอมพิวเตอร์เครื่องไหนๆ , ชอบรถทุกประเภท และได้รับใบขับขี่แล้ว

เธอไม่ค่อยแสดงออกถึงอารมณ์ทางสีหน้า และไม่ปรารถนาที่จะมองหน้าคุณหรอก.....

แต่สิ่งที่เป็นบ่อยๆ คือ เธอเป็นเด็กที่สุภาพ มีมารยาทกับทุกๆคน พร้อมกับชอบทำหน้าบึ้ง เวลาที่เธอเขินอาย...

.....และทะเล....ส่องแสงประกายดั่งสีมรกต.....เป็นฉากหลังให้กับเธอตลอดเวลา.....

เธอยังคงยิ้มให้กับผม อย่างกับว่าเธอกำลังโบยบินไปบนท้องฟ้า...ด้วยความเป็นสุข...และเบิกบานใจ...

เมื่อเธอได้เป็นนางแบบชุดว่ายน้ำ....อย่างจริงใจเป็นล้นพ้น.....

.....อย่างไรก็ตาม.....

มีเพียงการบันทึกภาพรอยยิ้มของเธอเพียงรูปเดียว....

จากกล้องเก่าๆถูกๆเครื่องนี้....

.....แม้ว่า....

.....แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่รูปเดียวก็ตาม.....

..........แต่มันเป็นหลักฐานที่บอกได้ว่า.....เรายังคง.....อยู่ด้วยกันตลอดเวลา..........