Narcissu เศร้าเล้าน้ำตา

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7

Chapter 7

นาคิทสึ

เมื่อแสงอาทิตย์เริ่มทออ่อนลง....กลับกลายเป็นสีส้มเรื่อๆ....

หาดทรายแห่งฤดูหนาว...ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นั่น...

ต้นไม้ที่พัดไหวไปมาเนื่องด้วยลมแรงอันหนาวเย้น...

ผมหยุดรถที่ชายหาดแห่งนี้

และสลับเปลี่ยนที่นั่งกับเธอ...

"เท้าของคุณเหยียบถึงคลัตซ์รึเปล่า?"

".....ถึง....."

"เอาล่ะ คราวนี้เปลี่ยนเกียร์จากเกียร์ว่างเป็นระดับ 1"

".....ฉันรู้....."

"โอเค โอเค เริ่มเลยละกัน"

".....อืม......เอาละนะ....."

เธอพยายามเอื้อมเท้าไปจนกระทั่งแตะถึงคลัตซ์

และจับพวงมาลัยไว้ด้วยความตั้งอกตั้งใจ...

ผมโน้มตัวมาข้างหน้าจากเบาะนั่ง ให้คำแนะนำกับเธออย่างดีที่สุดเท่าที่ผมจะให้ได้...

"ใช้ได้ ตอนนี้ค่อยๆปล่อยคลัตซ์นะ"

".....โอเค....."

แต่แล้ว...ด้วยความลนลาน...ทำให้.......

'กึก!'

".....อ๊ะ!?....."

อย่างที่ผมคาดไว้เลย...

เครื่องยนต์เกิดกระตุกเล็กน้อย...

"ไม่เป็นไรๆ คราวหลัง ปล่อยคลัตซ์ให้ช้ากว่านี้อีกนิดนึงก็แล้วกัน"

".....ได้....."

เธอพูดด้วยความมั่นใจเหมือนกัน...

แต่เธอก็ยังไม่เคยได้ลองขับรถดูเลยสักครั้ง...

เธอคงจะมีความพยายามอย่างมากเป็นแน่...

สังเกตุได้จาก เธอมักจะเม้มริมฝีปากเธอไว้ตลอดเวลา...

ผมรู้สึกได้ว่า เธอมีเสน่ห์ขึ้นอย่างมาก...

เพราะว่าปกติแล้ว...แทบจะไม่มีการแสดงออกถึงความรู้สึกจากใบหน้าของเธอเลยแม้แต่น้อย...

"เฮ้ ดูเหมือนคุณจะชินกับมันแล้วสินะ"

"......ฉัน.....ฉันรู้น่ะ......"

Silver Coupe ที่เสียงดังอึกทึก...

สาเหตุจากท่อไอเสียสภาพแตกๆหักๆ.....

และเสียงเพลงบรรเลงแห่งความเศร้าโศก...

ท่วงทำนองจากเสียงทะเลของชายหาด...ซึ่งไม่มีใครอยู่ที่นั่น...

กาลต่อมา...ครั้งดวงอาทิตย์ได้เลือนหายไป....กลับเข้าสู่ยามราตรี...

เวลาที่ลมทะเล...ได้เปลี่ยนเป็นลมบก...

กว่าเราจะรู้ตัว

ดวงจันทร์สีขาวก็ได้เลื่อนขึ้นเข้าสู่ท้องฟ้า...ทอแสงอ่อนๆของมันรอบๆบริเวณเสียแล้ว...

"เหมือนว่าคุณจะทำได้ดีเชียวล่ะ"

"........อื้อ....."

เธอตอบรับ ขณะที่เธอเปลี่ยนเกียร์ไปเป็นระดับ 3 ด้วยความนุ่มนวล...

เท้าของเธอ...ซึ่งแตะอยู่กับคลัตซ์อย่างเบาๆและมั่นคง...

และ.....เธอกำลังขับรถอย่างอิสระไปตามขอบหาดทรายแห่งนี้...

"ถ้าคุณทำได้แล้ว คุณก็สามารถรับไปขับขี่ได้โดยไม่ต้องไปที่โรงเรียนสอนขับรถเลย"

"..........จริงเหรอ?....."

"เอ่อ เอาสิ่งที่ผมสอนให้เป็นเพียงส่วนหนึ่งก็แล้วกัน...ผมไม่ใช่ผู้สอนที่ได้คำรับรองนักหรอก"

เราไม่ได้คิดว่าจะไปรับใบอนุญาตให้กับเธอเร็วๆนี้อยู่แล้ว...เราทั้งคู่รู้ดี...

.....เรามีแผนที่.....เรามียาที่เหลือ.....

และเมื่อเรามีท่อไอเสียผุๆพังๆ...เราก็มี Silver Coupe คันนี้...

.....แต่เราแทบไม่มีแม้แต่เวลา....ไม่เหลือแม้อนาคต...

เพราะผมรู้อย่างนี้...

ทุกสิ่งทุกอย่าง สร้างแต่ความเจ็บปวดทรมานให้กับผม...

"ถ้าอย่างนั้น ผมให้ใบของผมกับคุณแทนละกัน"

ผมพูดพร้อมกับหยิบใบอนุญาตจากกระเป๋าสตางค์ของผม...

นี่เป็น...ใบอนุญาตที่ผมไม่เคยได้ใช้...

หลักฐานธรรมดาๆที่บุคคลทั่วๆไปมี...ซึ่งมันสาบสูญไปแล้วสำหรับผม...

"เอ้า แทนใบอนุญาตของคุณ"

"..... ..... ..... ..... ..... ถึงแม้ว่า....ฉันจะรับไป...ก็คงไม่มีโอกาสได้ใช้มันหรอกนะ....."

"ไม่เป็นไรหรอก รับมันไปเถอะ ผมก็เหมือนกันแหละ"

ชั้น 7 ซึ่งปราศจากคนอยู่อาศัย...

เพดานอันสูงกว้าง...หน้าต่างที่เปิดช่องว่างห่างจากขอบล่วงไม่เกิน 15 เซนติเมตร.....ปลอกข้อมือสีขาว...

.....ครั้งที่สามจบลงแล้ว.........มันเป็นครั้งที่สองของเธอ....ครั้งแรกของผม.....

"ถ้างั้น....ยินดีด้วยนะครับ! คุณได้รับอนุญาตแล้ว!!"

".......ขอบคุณมาก......"

เธอก้มศีรษะให้ผม ก่อนจะรับไปอนุญาตจากมือผมไป...

ตอนนี้...เธอได้รับการยืนยันแล้ว...

เธอสามารถขับรถคันไหนก็ได้เพื่อไปยังที่ๆเธอต้องการ...

ไม่ใช่แค่รถเก๋ง แต่ยังเป็นรุ่นซีดาน...หรือรุ่นอื่นๆก็ยังได้...

ผมมั่นใจได้เลย ว่าหญิงสาวอย่างเธอ

สามารถหาสถานที่ๆเธอปรารถนาได้ ไม่ว่าเธอจะไปยังที่ใด...

หลังจากเราขับรถไปเป็นเวลานานพอสมควร...

เรามาถึงจุดหมายของเรา...

สถานที่ๆดอกนาคิทสึเบ่งบานอยู่มากมาย...

จุดนี้คงเป็นจุดปล่อยนักท่องเที่ยวด้วย...

.....แต่คงเป็นเพราะว่า ที่แห่งนี้ อยู่ไกลจากเขตชุมชนมาก...

ไม่ก็ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน...จึงไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย...

ภายใต้แสงจันทร์แห่งความมืดมิด...

เราทั้งคู่นั่งอยู่ในรถ....รอการกลับมาของรุ่งอรุณแห่งวันใหม่...

".....เราจะ....ไม่เปิดไฟสักหน่อยเหรอ?....."

"เปิดไม่ได้น่ะ ดูเหมือนว่าแบตเตอรี่ในรถจะหมดแล้ว"

".....อืม....นั่นสินะ....."

ห้องโดยสารในรถที่มืดสนิท...เครื่องยนต์ที่ดับลง...

มีเพียงแสงสลัวๆเลือนรางจากภายนอก

ยังคงส่องสะท้อนมาหาคนไข้อ่อนแอสองคนภายใน.....

ไม่มีการพูดคุยกัน...ขณะที่เรารอการขึ้นของดวงอาทิตย์

อยู่ในรถคันนี้...อันไร้ซึ่งแสงหรือเสียง...

กองเสื้อผ้าที่เบาะหลังรถ...

กางเกงยีน...เสื้อกันหนาวหนาๆ และผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆไม่กี่ผืน...

เราหยิบของสิ่งนั้น...

เพื่อนำมาปกคลุ่มร่างกายของเรา...เพราะเราไม่มีผ้าห่ม...

"หนาวจังนะ ว่ามั้ย?"

".....นั่นสิ....."

"คุณเข้ามาใกล้ๆผมก็ได้ ถ้าคุณต้องการ"

".....หือ?....."

"ไม่เป็นไรหรอก มาเถอะ"

ผมมองดูเธอซึ่งกำลังตัวสั่นเพราะความหนาวเย็น ที่เบาะนั่งผู้โดยสาร...

และชวนเธอให้มานั่งที่ตักผม....

"ทางนี้มันจะอุ่นกว่าอีก"

"..... ..... .....มะ.....ไม่ดีกว่านะ.....ฉันสบายดี......"

ตัวเธอยังคงสั่นระริกขณะที่เธอพูด

ลมหายใจของเราทั้งคู่ทำให้เกิดไอขึ้นมา....และเธอยังคงแสร้งทำว่าสบายดีอย่างเห็นได้ชัด...

".....หรือว่า....เธอต้องการให้ฉันไปหา...เพราะว่าเธอหนาว....?"

"อืม นั่นก็เหตุผลส่วนหนึ่ง"

"..... ..... .....งั้น....ก็ได้....."

เธอข้ามมายังที่ๆผมนั่งอยู่...

แล้วค่อยๆนั่งลงบนตักของผมอย่างเหนียมอาย....

"เห็นมั้ย ตรงนี้อุ่นกว่าตั้งเยอะ"

"........จริงด้วย...."

กระจกหน้ารถ...ถูกเกาะเต็มไปด้วยละอองน้ำแข็ง...

เรามองอะไรนอกรถไม่เห็นเลย...ทุกอย่างขาวโพลนไปหมด...

.....แต่อีกไม่นาน...ช่วงเช้าของวันใหม่ก็จะมาถึงแล้ว.....

และเมื่อเวลานั้นมาถึง...

เราได้เห็นดอกไม้สีขาว...กระจัดกระจายอยู่ทางด้านข้างรถ....

ยามราตรี...ค่อยๆจากหายไปทีละน้อยๆ...

ดวงอาทิตย์ทอแสง...เลี่ยนขึ้นจากขอบฟ้าสีม่วงอ่อน...และกลายเป็นสีขาวอันสดใส....

ตลอดเวลาของรุ่งอรุณวันใหม่

ดอกไม้สีขาวมากมาย เบิกบานอยู่เต็มสายตาของพวกเรา...

ดอกสีขาวเหลืองอันแจ่มใส

ซึ่งพวกมันเคยอยู่เต็มไปด้วยความมืดมิดก่อนหน้านี้...

กว่าเราจะรู้ตัว...เราก็ได้ออกมานอกรถ และมองไปยังทัศนียภาพแวดล้อมนั้นแล้ว...

"เหลือเชื่อเลย!"

".....ใช่....."

นอกนาคิทสึมากมายนับไม่ถ้วน

กระจัดกระจายอยู่เต็มผืนดิน...ออกไปไกลมากจนสุดสายตา.....

สีขาวบริสุทธิ์ของกลีบดอก...เปียกชุ่มไปด้วยน้ำค้างยามเช้า...

ซึ่งหยดลงมาเป็นสายธาร...ลงสู่มหาสมุทร

เวลาเดียวกันนั้น....การพูดคุยของเราทั้งสอง...

ลมหายใจที่ออกมาเป็นไอขาวๆ...เนื่องด้วยความเยือกเย็นของอากาศ...

.....เราเดินทางมาไกลมาก.....

ตั้งแต่วันแรกที่เราได้เห็นดอกไม้ชนิดเดียวกันนี้...จากในทีวีอันแสงเซ็งเครื่องนั้น...

.....เรามาตลอดทาง.....

โดยที่ความจริงนั้น...เราไม่มีแผน หรือเป้าหมายใดๆ...

"มีที่นี่แค่ที่เดียวสินะ ดีจริงๆ"

".....ถูกต้อง.....เป็นที่เดียว....ของพวกมัน....."

"เยี่ยมไปเลยสิ"

ผมไม่รู้ว่า มันแตกต่างกันอย่างไร...

.....แต่ดอกไม้ที่ผมเห็นว่า สวยงามโดยสมบูรณ์จากในทีวี...

...เมื่อลองเปรียบเทียบกัน...

ดอกที่เห็นในทีวี...ไม่ใช่ดอกที่มีขนาดใหญ่...และรูปร่างดีเยี่ยมอย่างนี้...

แต่พวกมันอยู่ที่นี่ ในตอนนี้ ที่เกาะแห่งนี้....

"..........พวกมัน.........."

"สวยมากเลย"

ความไม่เข้าใจ...ความเบื่อหน่าย....นั่นเป็นสิ่งสามัญธรรมดา...

.....แต่ความเยือกเย็นและความจริงอันแสนโหดร้าย...

ซึ่งไม่เคยตอบคำถามให้กับใครๆ....

ในโลกแห่งนี้ เต็มไปด้วยหลายสิ่งที่ไม่สามารถเห็นได้...

ในโลกแห่งนี้ เต็มไปด้วยหลายสิ่งที่ไม่สามารถสัมผัสได้...

แต่ที่นี่...และตอนนี้...สิ่งที่อยู่ในสายตาของผม

เป็นบางอย่างที่ผมสามารถเห็นและสัมผัสได้...

เช่นกัน...ส่วนหนึ่งของทุกสิ่งที่ไม่เคยได้เห็น...ได้กระจัดกระจายไปทุกๆที่...

31 มกราคม

เกาะอะวาจิ

ฝนที่เริ่มตกลงมา...

จากท้องฟ้าสีขาวบริสุทธิ์แห่งเดือนมกราคม...

2 วันมาแล้ว เรายังคงอยู่ที่นี่....ไม่ได้ออกไปไหน...

".....แค้กๆ......"

"เฮ้ คุณเป็นอะไรมากมั้ย?"

".....ก็....นิดๆน่ะ....."

อาการของเธอแย่ลงอย่างรวดเร็ว

ตัวเธอกระดกออกจากเบาะนั่งขณะที่เธอไอ...

ผมยังคงให้เธอนั่งอยู่ตรงนั้นเพื่อพักผ่อน...

เธอได้ทานยาของเธออยู่เรื่อยๆ แต่มันไม่มีผลอะไรต่อร่างกายเธอเลย...

อาการที่เธอเป็นอยู่ไม่ได้ดีขึ้นแม้แต่นิดเดียว...

.....แต่เราเป็นคนไข้ที่พักอาศัยอยู่ในห้องชั้น 7 .....

เป็นครั้งที่สองของเธอตั้งแต่แรกแล้ว...

จึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกที่เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น...

"นี่ คุณต้องการจะกลับไปไหม?"

"...... ..... .....เธอ.....ต้องการเหรอ.....?..."

"ก็นิดหน่อย"

"..........ชั้น 7 .....หรือที่บ้าน?....."

"ผม......เอ่อ....."

.....ไม่รู้.....

ผมจะรู้อะไรถ้ามันจะมาถึงในเร็วๆนี้...

โชคชะตาของผมก็คงไม่แตกต่างกันนักหรอก...

แต่มันคงจะยากสำหรับผม...

ถ้าหากว่า ผมไม่สามารถทำอะไรได้....ทำได้แค่อยู่ข้างๆเธอเท่านั้น...

2 กุมภาพันธ์ : เกาะอะวาจิ

ไม่มีวี่แววว่าฝนจะหยุดตก...

เม็ดฝนจำนวนมากมายยังคงร่วงหล่นจากท้องฟ้าในช่วงเวลาสายัญห์...

ดอกนาคิทสึที่ส่องแสงระยิบระยับท่ามกลางสายฝน

มองเห็นได้ชัดเจนผ่านกระจกรถ...

"นี่ คุณรู้ไหม" ผมชี้มือไปยังกลุ่มดอกไม้สีขาวขณะกำลังพูด

"คุณบอกว่า นั่นเป็นดอก 'นาคิทสึ' ใช่มั้ย?"

".....ใช่....ชื่อเดิมของมันคือ 'นาคิทเสะ'....."

"นาคิทสึน่ะเหรอ?"

ยังมีคำเรียกชื่อของมันอีก...ถ้าผมยังจำได้...

ตลกดีนะ...ทั้งๆที่ผมคิดว่า มันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของมัน...

"หรือว่า คุณหมายถึง 'นาซิสซัส' ด้วย?"

".....นั่นก็่ใช่....ชื่อของมันมาจากนิทานในตำนาน...จึงมีชื่อเรียกที่หลากหลาย....."

แล้วเธอก็เริ่มเล่าเรื่องนั้นให้ผมฟังอย่างช้าๆ...

ขณะที่ผมมองและฟังเธอด้วยความเลื่อมใส...

".....นาคิทเสะ เป็นชายผู้เป็นที่รักของทุกๆคน...

เทพธิดาแห่งเสียงสะท้อน เป็นหนึ่งในผู้ที่แอบรักเขา...

แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย...เธอทำได้แค่...

ส่งเสียงสะท้อนของผู้ที่พูดให้เธอได้ยิน....กลับไปเท่านั้น....."

"ส่งเสียงสะท้อนกลับไป?"

".....ใช่....และจากนั้น....

ถ้านาคิทเสะไม่ได้บอกกับเธอ ว่า 'ผมรักคุณ' ก่อน...

เธอก็จะไม่สามารถบอกความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา กลับไปได้..."

เธอดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ

ด้วยความรู้สึกหดหู่ พร้อมกับน้ำเสียงแสดงถึงความเศร้าโศก...

.....ดวงตาของเธอกำลังมองไปยังที่ไกลๆเหมือนที่เธอเคยทำ......

".....แต่.....เทพนาคิทเสะไม่เคยพูดประโยคนี้ให้เธอได้ฟังสักครั้ง......

ความหวังของเทพธิดาเสียงสะท้อนไม่เคยเป็นจริง...ไม่ว่าเธอจะนึกเพ้อฝัน หรืออธิษฐานขอร้องเพียงใดก็ตาม.....

...ในตอนจบ...เธอได้สาปแช่งเทพนาคิทเสะ

...ให้เทพนาคิทเสะหลงรักตัวของเขาเอง...เมื่อเขาได้เห็นเงาของตนสะท้อนจากในน้ำ...

และเทพนาคิทเสะ ผู้ที่ไม่ยอมทำอะไรเลย...ได้แต่เฝ้าจ้องมองไปยังร่างของเขา...

จนกระทั่งเขาซูบผอม....และเสียชีวิตลง....จนกลับกลายเป็นดอกไม้อันสวยงาม.....

.....และนั่นคือตำนานของดอก 'นาคิทสึ'....."

เธอถอนหายใจเล็กน้อยหลังพูดจบ...

ผมซึ่งได้แต่ทำหน้าเศร้าจากการฟังเรื่องราวนั้น...

.....เสียงสะท้อน...ความปรารถนาอันแรงกล้าของเธอ ไม่เคยเป็นจริง...

ดูเธอจะไม่แตกต่างจากเราทั้งสองเลย...

"แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะ?"

".....ไม่มีอะไรเกิดขึ้น.....เพราะเธอได้หายสาบสูญไป...ขณะที่กำลังกล่าวคำสาปแช่ง"

หายสาบสูญไป?....

หมายความว่าอะไรกันแน่??.....

เธอหายไปโดยที่ยังกล่าวคำสาปแช่งไม่เสร็จสิ้นเหรอ?

เธอหายไปเพราะได้สาปแช่งความทรมานให้กับนาคิทเสะเท่านั้นเหรอ?

".....มีอะไรรึเปล่า?....."

"ไม่หรอก แต่รู้ไหม คุณน่ะแตกต่างมากเลยนะ"

".....หือ?....."

"คุณบอกผมเองเมื่อไม่นานมานี้ "

"..... ..... ....."

"ว่า 'ฉันได้แต่สาปแช่งโชคชะตาของตัวฉันเอง สาปแช่งใส่สิ่งที่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้'..."

".....ใช่....เพราะฉันยอมแพ้แล้วน่ะแหละ....."

"เวลาของฉัน...ยังคงทรงตัวอยู่"

"ฉันซึ่งใช้ชีวิตไปอย่างเปล่าประโยชน์ ล่วงเลยผ่านไปหลายฤดูกาล...โดยที่ไม่ต้องการ หรือปรารถนาที่จะพูดคุยและติดต่อกับใครๆ....."

".....นั่นแปลว่า ฉันอยู่คนเดียวแล้วใช่ไหม?....."

"เมื่อฉันหลับตาลง...โลกแห่งความจริงจะเลือนหายไป..."

แต่ถ้าฉันปิดหูเอาไว้...ฉันยังคงได้ยินเสียงฝนโปรยปรายลงมาอยู่....ฉันเองก็รู้ดี....

ชุดว่ายน้ำ...ทะเลสีมรกต...

นางแบบชุดว่ายน้ำพร้อมรอยยิ้มอันแสนสดใสของเธอ...

.....ฉันไม่คิดว่าฉันอิจฉาเธอเพราะอย่างนั้น.....

โลกจากการหลับตาของฉัน...

ฉันไปที่ไหนก็ได้ที่ฉันต้องการ...โดยที่ไม่ต้องมีรถ...ไม่ต้องมีแผนที่...

.....ถ้ารอยแผลเป็นกลางอกนี้...ไม่ได้เรียกความทรงจำอันแน่วแน่ของฉันกลับคืนมา....

.....ถ้าฉันเป็นเทพธิดา ส่งเสียงสะท้อนกลับไปยังนาคิทเสะ...

".....ฉันไม่เคยปรารถนาถึงมัน....."

".....ฉันไม่เคยได้สาปแช่งสิ่งนั้น....."

นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดเอาไว้...

กระนั้น...หัวใจของฉัน...รู้สึกเหมือนกำลังถูกบดขยี้...

เข็มวินาทีของนาฬิกาที่ใกล้จะหยุดเดินของฉัน...เคลื่อนไหวดังขึ้นทุกทีๆ

.....ฉันรู้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้...จุดจบของฉันกำลังใกล้เข้ามาถึง....

.....และไม่มีสิ่งใดที่ฉันสามารถทำได้เลยเกี่ยวกับมัน.....

"ฉันรู้...ว่าแผลเป็นของฉัน"

".....ได้ตก...ลงไปอยู่ในห้วงลึก....และใช้เวลาอีกมากในการรื้อฟื้นกลับขึ้นมา....."

"แต่ถ้าฉัน...พยายามรอเวลานั้นด้วยความอดทน...สักวัน...ฉันจะปฏิเสธความหวังในการรื้อฟื้นรึเปล่า?"

".....ถ้าหากเป็นอย่างนั้น....."

".....อะไรจะเกิดขึ้นกับฉัน...และชีวิต 22 ปีที่ฉันดำรงอยู่จนถึงบัดนี้...?"

".....แค้ก.....แค้ก...!!...."

"เฮ้!? คุณเป็นยังไงบ้าง!?"

ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น...ผมข้ามไปยังที่นั่งผู้โดยสาร

และลูบหลังเธอเบาๆ....

สองวันมาแล้ว หลังจากเราได้เห็นดอกนาคิทสึ...

และตอนนี้ ยาที่ไร้ประสิทธิภาพพวกนั้นได้หมดลงแล้ว...

.....แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ทานยาเลยน่ะแหละ.....

คิดดังนั้น...ผมตั้งใจว่าจะไปยังร้านขายยา...เตรียมหยิบกุญแจรถ...

...และกำลังจะสตาร์ทเครื่อง........

".....มะ.....ไม่เป็นไรหรอก......"

เธอหยุดผมด้วยน้ำเสียงอันอ่อนแรง....

"แต่อาการแบบนี้ คุณอาจจะ......."

".....พวกเขาช่วยอะไรฉันไม่ได้แล้ว....."

"นะ...นั่นก็คงใช่...แต่ว่า....."

อย่างที่เธอพูด...ผมว่ายาตัวเดิมคงจะไม่ทำให้ดีขึ้นอยู่แล้ว...

แต่มันทำให้ผมอึดอัด...ที่จะนั่งอยู่เฉยๆ โดยที่ไม่ทำอะไรเลย...

"งะ งั้น...ไปที่ไหนสักหน่อยดีมั้ย?"

"..........ที่อื่นเหรอ?....."

"ใช่ ที่ไหนก็ได้ที่ไม่โดดเดี่ยวอย่างนี้"

"..... ..... ....."

"เอาล่ะ เราจะไปที่ไหนกันต่อดีน้า"

"..... ..... ....."

"เอาน่า ที่ไหนก็ดีสำหรับเราทั้งนั้นแหละ ฉะนั้น เป็นคนนำทางให้กับผมอีกทีนะ"

ผมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ให้กำลังใจ...ซึ่งผมก็ไม่เชื่อตัวเองเลย...

พูดด้วยความสุข สดใส....กับหญิงสาวที่ยังคงมองออกไปยังที่ใดสักแห่ง...

.....แม้ผมจะรู้ว่า มันไร้ซึ่งประโยชน์.....

"เอางี้ละกัน บอกผมมาสิ ว่าคุณต้องการจะไปที่ไหน?" ผมถามเมื่อเห็นเธอหันมาทางผม

".....ไม่หรอก....."

"นะ...นั่นสินะ! คุณชอบรถไม่ใช่เหรอ ... กลับไปยังทางด่วนอีกรอบมั้ย?"

".....ไม่หรอก....."

"เอ่อ.... แล้วเสื้อผ้าชุดใหม่ล่ะเป็นไง?....ไปหาซื้ออีกชุดดีมั้ย!...คุณก็ต้องการด้วยนี่...เอามั้ยๆ?!"

"..... ..... .....ไม่......หรอก......"

"คุณหมายความว่าอะไรกันแน่ 'ไม่หรอก' น่ะ?"

เธอหันกลับไปที่หน้าต่างรถอีกครั้ง...

.....ไม่ได้มองที่ดอกนาคิทสึ....แต่เหมือนเดิม...มองไปยังที่ไกลๆ....

หน้าบึ้งที่เธอเคยทำ...ความอาย...ความเขิน....ที่มีให้เห็นนานๆครั้ง...

แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย...ถึงมีบ้างก็ไม่เคยนาน....

"ทะ....ทำไมคุณต้องเป็นอย่างนั้นด้วย?"

"..... ..... ..... ..... ....."

"คุณ และคำว่า 'ไม่หรอก' ที่พูดอยู่ประจำเลยน่ะ"

"..... ..... ..... ..... ....."

"มะ...มันจะไม่ดีกว่าเหรอ...ถ้าจะก้าวไปข้างหน้าซะบ้าง!!??"

ผมเริ่มตะโกนขึ้นโดยไม่รู้ตัว...

.....แปลกมาก.....ทั้งหมดนี้....เต็มไปด้วยความเศร้าโศก...

ไม่มีสิ่งใดที่เป็นจริงสำหรับผมเลย...หัวใจผมเต็มไปด้วยความปวดร้าวและทรมาน...

.....ภายในรถ กลับเข้าสู่ความเงียบสงบ.....

.....ภายนอกรถ...ดอกไม้เดือนมกราคม...นาคิทสึ...

.....กำลังพัดไหวไปมา ท่ามกลางช่วงเช้าใกล้รุ่งอรุณ...

และเธอ...ซึ่งยังคงมองออกไป...ยังที่ไหนผมก็ไม่เคยรู้...

แต่มันไกลว่าความกว้างของผืนดอกไม้สีขาวนั้นเสียอีก....

เสียงคลื่นทะเล....เป็นเพียงสิ่งเดียว...

ที่ครอบคลุมบริเวณนี้...

".....จะให้ฉันก้าวไปข้างหน้า.....มันไม่ง่ายนักหรอกนะ....."

"เห?"

รถที่เต็มไปด้วยความเงียบสงัด...เธอพูดเสียงเบาขึ้นอีกครั้ง

".....มันคงจะง่ายดี.....ถ้าเธอสามารถปรารถนา....มีความหวัง......ยังคงยืนหยัดได้.....

.....ถ้าเธอยังคงเชื่อว่า....สักวันหนึ่ง....เธอจะได้ซึ่งรางวัลแห่งความสำเร็จ......"

"..... ..... ....."

".....แต่เธอจะทำยังไง....ถ้าหาก....สิ่งที่เธอปรารถนานั้น.....สูญสลายไปต่อหน้า?......"

"..... ..... ....."

".....เมื่อเวลานั้นมาถึง.....ฉันก็ไม่แข็งแกร่งพอ....ที่จะยิ้มและพูดว่า 'ไม่เป็นไร'.....ได้หรอกนะ...."

ดวงตาทั้งสองของเธอ ซึ่งมองออกไปนอกหน้าต่าง

ตอนนี้กำลังจ้องตรงมายังผม จากที่นั่งผู้โดยสาร....

".......ส.....สิ่งเดียวที่ฉันทำได้.....คือการ.....ยอมแพ้ตั้งแต่เริ่มต้น....ไม่หวังถึงสิ่งใดทั้งสิ้น.......

.....เฝ้ามองดูตนเอง....ด้วยความใจเย็น.......และ.....บอกตัวเองว่า.....ฉันไร้ซึ่งประโยชน์......

.....นั่นแหละ....คือสิ่งที่ฉันสามารถ....ทำได้......"

"คุณ...."

ผมได้เห็นเธอร้องไห้เป็นครั้งแรก....

ยากมากที่จะตีความหมายจากการแสดงออกทางสีหน้าของเธอ...

....ขณะนี้...ไหล่ของเธอทรุดลงทีละน้อย....

....พร้อมกับหยดน้ำตา...ไหลลงมาจากดวงตาทั้งสอง....

"....ม....แม้ว่า.....ฉันจะพยายาม.......อย่างดีที่สุดแล้ว.....

.....สำหรับฉันน่ะ.....ไม่มีอะไรเหลืออีกต่อไป....มีแต่.....ค....คำขอโทษครั้งสุดท้าย......

...เพราะว่า.....ฉันรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์......ตั้งแต่แรกเริ่มเดิมที......."

"..... ..... ....."

".....ถ....ถ้าอย่างนั้น.........เธอจะไม่.....ป....ปล่อยให้ฉันอยู่อย่างนี้เหรอ!!??......"

ท้องฟ้ายามค่ำคืน...เห็นได้ชัดเจนจากกระจกรถยนต์

เต็มไปด้วยความว่างเปล่า มีเพียงแต่ดวงจันทร์ที่เผยโฉมหน้าของมันก่อนดวงอาทิตย์ขึ้น...

.....เสียงคลื่นทะเลที่มาเป็นครั้งคราว......และเสียงสะอื้นจากการร่ำไห้ของเธอ......

เธอคงจะ....เป็นเช่นเดียวกันกับเทพธิดาเสียงสะท้อน.....โดยแท้จริง.....

.....สามารถพูดคำเดิมๆ....ได้อยู่เรื่อยๆตลอดเวลา.....

.....ไม่สามรถพูดอะไรได้.....ไม่สามารถปรารถนาเรื่องใดๆได้.....และมองไม่เห็นสิ่งใดในตัวของเธอเอง.....

.....ไม่สามารถทำอะไรได้เลย.....ได้แต่ยอมแพ้.....

สิทธิในการปฏิเสธระหว่างที่ห้องชั้น 7 กับที่บ้านของเธอ...

.....อาจจะ.....เป็นความท้าทายการต่อต้านชะตาชีวิตของเธอครั้งแรก.....ครั้งเดียว....และครั้งสุดท้าย.....