Narcissu เศร้าเล้าน้ำตา

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6

Chapter 6

เสียงสะท้อน

อีกครั้ง....เมื่อพระอาทิตย์ค่อยๆเลือนหายไป...ลงสู่ขอบฟ้า...อย่างช้าๆ...

Silver Coupe ขณะที่กำลังแล่นไปตามทางสะพานข้าม...

ผมมองเห็นที่จอดรถเขตคัทสึราคาวะ...ดูสงบดีเหมือนกัน...

"ต้องการหยุดรถแถวนั้นก่อนมั้ย?"

".....อะ?....เอ่อ....ได้ๆ...."

"มีอะไรรึเปล่า?"

".....ฉันรู้สึก...ไม่ค่อยมีแรงน่ะ...."

"จริงเหรอ"

สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้...ไม่ได้ปราศจากสาเหตุ...

ก่อนหน้านี้...เธอใช้พลังงานไปมาก...

มันจะส่งผลร้ายต่อคนไข้อย่างพวกเราแน่นอน...

"ถ้างั้น ผมจะไปซื้ออะไรให้ก็แล้วกัน"

"......อืม....."

ผมจึงขับรถไปจอดยังที่จอดรถข้างหน้า...

"รออยู่ในนี้นะ"

ผมวิ่งเข้าไปยังชั้นวางสินค้า...และหยิบของ 2 – 3 ชิ้น...

จากในตึกหลังเล็กๆที่ดูไม่แตกต่างจากร้านสะดวกซื้อเลย

.....เสร็วแล้วผมเดินไปที่เคาเตอร์ จ่ายเงิน และกลับเข้ามาในรถ.....

"เอ้า...น้ำโปคาริ ข้าวปั้น แล้วก็มันฝรั่งทอด"

"....อืม....."

คำตอบเธอไม่เปลี่ยนเลย...

แต่เธอก็ไม่ได้เริ่มทานเลยเช่นกัน...

หากตอนนี้สถานการณ์ปกติ...

เธอก็จะเริ่มทานมันฝรั่งทอดไปก่อนแล้ว...

"คุณเป็นยังไงบ้าง?"

"..... ...... ......"

"หรือว่า คุณรู้สึกไม่ค่อยดี?"

"..... ..... ......"

"บอกผมหน่อยสิ"

".....เพราะว่า....ยาของฉันหมดแล้ว....."

"งั้นเหรอ"

ยาของเธอหมด...

ผมเริ่มกลัวเข้าแล้ว...

.....ก็จริงล่ะนะ...หลังจากเราหนีออกจากโรงพยาบาล...

แน่นอนว่าเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้น....

พูดตามตรงก็คือ : มันจะไม่เป็นอย่างนี้ ถ้าเราไม่ตั้งใจทิ้งยาเอาไว้ในห้องนั่น...

.....แต่ผมไม่เคยนึกถึงมันเลย.....

.....ผมไม่มีแม้กระทั่ง ไหวพริบ ที่จะนึกถึงมัน.....

"ยาคุณหมดตอนไหน?"

".....เมื่อคืน....."

"ถ้าอย่างนั้น อีกไม่กี่ชั่วโมง คุณก็ต้องทานยาอีกสินะ"

หมอบอกกับผมว่า ผมสามารถขาดยาได้ไม่เกิน 2 วัน หรือมากกว่านั้นได้นิดหน่อย เธออาจจะเป็นกรณีเดียวกันกับผม

มันทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า ..... เป็นเวลา 8 วันมาแล้ว ตั้งแต่เราออกจากโรงพยาบาล...

.....เมื่อลองนับดูจำนวนยาที่ผมนำติดตัวมาด้วย...

.....ทำให้ผมเริ่มเห็นทางตันใกล้เข้ามาแล้ว.....

..........ผมจะทำยังไงดี?.........

".....นี่....."

".....?....."

".....ฉัน....ไม่อยากกลับไปที่ชั้น 7 อีกนะ....."

"ผมรู้ คุณก็ไม่อยากกลับไปบ้านด้วย"

".....ใช่....."

Silver Coupe ได้เคลื่อนที่อีกครั้ง...

สุดท้าย...ผมก็ต้องลงจากทางสะพานข้าม...ตรงทางออกด้านข้างของสะพาน...

ผมรู้ว่ามันคงจะไม่ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลงจากเดิม...

แต่ถ้าอยู่บนสะพานข้ามไป มันก็ไม่ช่วยอะไรขึ้นมาอยู่ดี...

เมื่อลงจากสะพาน ผมตรงไปยังเขตชุมชนเมือง...

และมองหาร้านขายยาที่ตั้งติดอยู่กับโรงพยาบาล...

ไม่ใช่คลินิกสาธารณะ...

.....บางที น่าจะดีกว่าหากว่าเราไปเข้าโรงพยาบาลเลย.....

ซึ่งที่นั่น เป็นที่สำหรับผู้ป่วยธรรมดาๆ.....เห็นได้ชัดอยู่แล้ว...

แต่เราทั้งคู่ เป็นคนไข้บนห้องชั้น 7

ปลอกข้อมือของเราเป็นสีขาว ไม่ใช่สีน้ำเงิน...

...และเราก็หลบหนีออกจากชั้น 7 แล้วด้วย...

ผมขับรถวนดูรอบๆเมืองขณะที่คิดเรื่องเหล่านี้อยู่ในใจ...

...น่าจะเป็นไปได้...ที่เราจะเจอในสิ่งที่เราต้องการ...

ร้านขายยา...ที่ตั้งติดกับโรงพยาบาล...

"นั่นไง!"

โรงพยาบาลตั้งอยู่ที่สี่แยกหลักของเมือง

และร้านขายยา 2 ร้านอยู่ข้างๆ...

ตรงตามที่ผมต้องการ...

ผมจึงเข้าจอดรถบริเวณที่โล่งด้านหน้า...

"ส่งกระเป๋าใส่ยาคุณมาหน่อย"

".......อื้อ......"

เธอยื่นสิ่งที่ผมขอให้กับผม พร้อมกับความสงสัย...

ผมเปิดดูในกระเป๋า และหยิบใบรายการยาออกมา...

.....นี่คือสิ่งที่ผมต้องการ.....

ผมปิดประตูรถ ปล่อยเธอไว้ในนั้น...

และวิ่งเข้าไปในร้าน...

'แอ๊ดดดดด.......'

ประตูกระจกอัตโนมัติเปิดขึ้น...และผมเดินเข้าไป พร้อมกับตรงไปที่เคาเตอร์...

"ยินดีต้อนรับ"

ชายวัยกลางคนเดินมาที่เคาเตอร์เพื่อกล่าวคำต้อนรับ...

...คงจะเป็นเภสัชกร...สังเกตุได้จากเสื้อโค้ทที่เขาใส่...

"ขอยาตามนี้ด้วยนะครับ"

"อืม...ได้เลยครับ...โปรดรอสักครู่...."

เขาเดินกลับไปที่หลังร้าน พร้อมกับใบรายการยาที่ผมยื่นให้...

ร้านขายยาแห่งนี้ คงจะเป็นสาขาย่อยของโรงพยาบาล...ไม่ใช่ร้านที่เปิดข้างทางหรือทั่วๆไป...

...เพราะผมเคยรับยาจากสถานที่คล้ายๆกันนี้...ตอนที่ผมเป็นคนไข้นอกของคลินิก....

อย่างไรก็ตาม...ร้านนี้ติดกับโรงพยาบาล

แน่นอนว่าต้องมียาที่เราต้องการ...

"ขอบคุณที่รอนะครับ....นี่ครับยา" เภสัชกรกลับมาในระยะเวลาเพียงชั่วครู่...

ในมือเขาถือถุงพลาสติกเล็กๆ 2 ถุง

ในแต่ละถุง เต็มไปด้วยขวดยาเล็กๆพร้อมทั้งยาเม็ดอยู่ภายใน...

จำนวนนั้นเพียงพอแล้ว...

เธอคงจะใช้ได้เป็นสัปดาห์หรือมากกว่านั้น...

..........และเมื่อผมหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา...........

เภสัชกร "เอ้อ....ขอผมดูใบสั่งยาของคุณหน่อย...ได้ไหมครับ"

ผม "..........ใบสั่งยา...?"

เภสัชกร "ครับ...ยาประเภทนี้ต้องมีใบสั่งยาจากแพทย์ก่อนน่ะครับ"

ผม "..... ..... ..... ....."

เภสัชกร "หมอต้องให้ใบนั้นคุณมาสิ...รึเปล่าครับ?"

ผมลืมเรื่องนี้เสียสนิท....

ยาตัวนี้ไม่ใช่ยาประเภทธรรมดา...

ผมจึงซื้อด้วยเงินอย่างเดียวไม่ได้....

เภสัชกร "มีอะไรรึเปล่าครับ?"

ผม ".....เอ่อ.....คือ....."

ผมเริ่มพูดตะกุกตะกัก....ทำอะไรไม่ถูก...

ขณะที่เภสัชกรยังคงจ้องมองผมด้วยความสงสัย...

เภสัชกร "เดี๋ยวนะ....นั่นมัน....?"

เขาสังเกตเห็นปลอกข้อมือ 'สีขาว' ที่ติดอยู่กับข้อมือผม

.....ซึ่งมีตัวหนังสือเขียนกำกับไว้อยู่......

ชื่อของผม....หมู่เลือดของผม....

.....และชื่อโรงพยาบาล.......

'ควับ'

เภสัชกร "เฮ้ย!"

ถุงยา 2 ถุงที่ยังคงวางอยู่บนเคาเตอร์...

ผมตวัดติดมือผมอย่างเร็ว

เภสัชกร "หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!!!"

เขาตะโกนออกมาจากหลังเคาเตอร์...

แต่นั่นอยู่ทางด้านหลังของผม...ซึ่งตอนนี้ผมสปีตเต็มที่แล้ว...

.....เพียงแค่ 5 เมตร....จะถึงประตู....

ขาของผมไม่มีแรง...ผมเริ่มโซซัดโซเซ...

แต่ผมยังคงวิ่งต่อไปโดยไม่หยุดชะงัก.....

..........แต่เมื่อ.....ผมวิ่งไปอย่างเร็วเพื่อจะออกจากร้าน.....ผ่านประตูกระจก 'อัตโนมัติ' ที่เปิดช้าแสนช้า..........

'เพล้งงงงงง....งงงง.....งงง!!!'

"อ๊าาาาา!!!"

ผมรู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนไปชั่ววูบ.....

ศีรษะผมกระแทกเข้ากับประตูกระจกอย่างรุนแรง........

.....ทำให้กระจกนั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ......

ด้วยความตาลาย...แทบจะหมดสติ...

ผมเปิดประตูซึ่งปิดลงเพียงครึ่งเดียว...ด้วยมือทั้งสองข้าง...

แม้ว่าผมจะโดนเข้าจนวิ่งไม่ออก....

ผมก็ยังไม่ปล่อยให้ยานั้นร่วงหล่นไป....

"แฮ่ก....แฮ่ก......"

ผมเหนื่อยหอบอย่างอ่อนกำลัง...

...เพียงแค่ไม่กี่เมตรเท่านั้น...ก็จะถึงรถ........แต่รู้สึกว่า...มันไกลเหลือเกิน.....

ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครตามผมมา...

แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาแม้แต่จะหันไปมองแล้ว...

.....เพราะถ้าหากว่า ผมถูกจับ.....

.....จะเกิดอะไรขึ้น.....กับเธอ.....?

....เธอจะรอการกลับไปของผม....อยู่ในรถคันนั้นตลอดเลยหรือ?....

ผมพยายามวิ่งอย่างสุดชีวิต...ด้วยความคิดนั้นอยู่ในใจ...

ขณะที่จะเดินยังแทบไม่ไหว...หายใจอย่างลำบาก...

ที่แย่กว่านั้นเป็นเพราะว่า นั่นคือพละกำลังทั้งหมดที่ผมมีแล้ว...

'ปึง!'

ผมล้มตัวลงไปบนเบาะที่นั่ง...ปิดประตูรถ

และเหยียบคันเร่งทันที...

ผมรู้ได้ด้วยตนเองเลยว่า...

ผมอ่อนแอลงมาก เมื่อเทียบกับตอนวิ่งหนีออกจากร้านปาจิงโกะ...

และเมื่อผมมองดูกระจกเพดานรถ...

ผมเห็นเลือดที่ไหลเป็นทางยาว จากกลางหน้าผาก......มาจากเศษกระจกแน่ๆ...

หวังว่าเลือดจะหยุดไหลเร็วๆนี้...

ผมจึงกดแผลไว้ด้วยทิชชู่ ขณะที่ยังคงขับรถ...

"......เธอ.....โอเคอยู่รีเปล่า..."

"อื้อ ผมสบายดี"

".....แต่เธอ...เลือดออกนี่นา...."

"ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่เป็นไร"

ผมโบกมือเพื่อบอกเธอว่าไม่ต้องกังวล

ขณะที่เธอยังคงมองผมด้วยความห่วงใย...

จากนั้น...ผมจึงยื่นถุงยาที่ผมกำเอาไว้อย่างแน่นหนา....ให้กับเธอ...

"นี่ยาของคุณ รับไปสิ"

".....ขะ......ขอบใจมาก....."

ตอนนี้ทุกอย่างโอเคแล้ว...

ยาพวกนั้นคงจะมีให้ใช้เป็นสัปดาห์

.....แต่.....

เราจะทำอย่างไรต่อไป ถ้าหากยาเกิดหมดอีกครั้งหนึ่ง.....

ผมกะว่า วันนี้ การดำเนินชีวิตจะเป็นไปอย่างราบรื่น...

แต่เป็นที่ชัดเจน ว่าร่างกายของผมอ่อนแอลงเรื่อยๆ...

.....เราอาจจะ...ไม่มีแผน หรือ จุดมุ่งหมาย ตั้งแต่แรกเริ่มอยู่แล้วก็เป็นได้.....

แม้กระนั้น คุณก็ไม่ควรจะมีความรู้สึกกลัว

เมื่อได้สูญเสียสิ่งที่คุณรู้ว่าจะไม่มีอย่างแน่นอน

.....แต่ตอนนี้มีบางอย่างแตกต่างกันมาก...

จุดประสงค์ที่ได้เกิดขึ้นต่อหน้าเรา...

และความกลัว...ว่าจะต้องสูญเสียจุดประสงค์นั้นๆที่ได้เกิดขึ้นมาแล้ว...

29 มกราคม

วันที่ท้องฟ้าแจ่มใส แฝงไว้ซึ่งความปวดร้าว.....

กลุ่มเมฆก้อนหนาอันกว้างใหญ่...แห่งฤดูหนาว....เหนือพวกเรา.....

.....กลับไปยังเส้นทางด่วนอีกครั้ง.....

ตอนนี้ เราได้ผ่านทางเชื่อมสุอิตา...

เข้าสู่ถนน 'ฮิโรชิม่า'

"ไปทางไหนต่อ?"

".....จากจุดเชื่อมถนนโคเบ......"

"อ้อ ทางด่วนซันโยสินะ"

".....ใช่....."

Silver Coupe

แล่นไปตามทาง...และตามการแนะนำของเธอ...

ขณะนี้ ที่ป้ายบอกระยะทางข้างถนน...

มีตัวอักษรเขียนว่า 'Awaji Island' ปรากฎอยู่เป็นระยะๆ

เราขับรถมาเป็นระยะทาง 900 กิโลเมตรกว่าๆแล้ว

นับตั้งแต่หนีออกมาจากห้องชั้น 7 วั้นนั้น...

.....ผมแทบไม่เชื่อเลย ว่าเราจะทำได้.....

.....แต่จุดมุ่งหมายแห่งสุดท้าย อยู่ไม่ไกลจากเราแล้ว...

อีกไม่นาน เราจะได้เห็นสะพานข้ามขนาดใหญ่ ข้างหน้านี้...

"ที่นี่น่ะเหรอ สะพานอะคาชิ ไคเคียว?.....กว้างจังเลยนะ ว่ามั้ย?"

".....อื้อ....."

มันยากที่จะยับยั้งความรู้สึก เหมือนกับได้รับชัยชนะ...

ขณะที่เราได้ขับรถบนสะพานอันกว้างใหญ่.....ข้ามมหาสมุทร.....

หลังจากเราเดินทางมาอีกสักระยะ....

ผมได้เห็นผู้คนที่หยุดรถอยู่ข้างถนน...ตลอดทางของสะพานแห่งนี้...

.....อาจจะเป็นนักท่องเที่ยวก็ได้.....เห็นได้จากที่พวกเขาจับกลุ่มกันถ่ายรูป.....

.....เช่นเดียวกับคนอื่นๆ.....

ผมขับรถเข้าจอดที่ข้างทาง....

".....เขาไม่อนุญาตให้จอดตรงนี้นะ....."

"จอดอยู่ไม่นานหรอก ไม่เป็นไรน่ะ"

ตามที่ผมได้เห็น...รถคันอื่นๆก็ทำเช่นเดียวกัน.....

"นี่ ออกจากรถดีกว่า ไปสูดอากาศบริสุทธิ์กันหน่อย"

"..... ..... ....."

"วิวข้างนอก สุดยอดเลยนะ"

".....ก็ได้....."

เธอไม่ค่อยจะเต็มใจมากนัก...แต่เธอก็ออกมาจากรถกับผมอยู่ดี...

'วูบ....บบบบบ....บบบ'

ท่ามกลางลมแรงอันเยือกเย็น...ซึ่งได้พัดผ่านสะพานไป....

"นี่มันหนาวกว่าที่ผมคิดซะอีก"

"..........นั่นสิ....."

รู้สึกว่าหนาวเกินไปสำหรับเรา

เพราะเราไม่ค่อยได้ออกจากรถเลย

จากนั้น ทางฝั่งตรงข้าม...ผมได้เห็นคน 2 คน

ท่าทางจะเป็นคู่ชายหญิง อยู่ไม่ไกลจากเรา

พวกเขากำลังถ่ายรูปเป็นที่ระลึก...

พร้อมทั้งเสียงพูดคุยกันด้วยความสนุกสนาน

และเมื่อผมมองดูรอบๆพวกเขาทั้งสอง

ก็ได้เห็นผู้ที่มากันเป็นครอบครัว ไม่ก็กรุ๊ปทัวร์ จับกลุ่มกันถ่ายรูป.....กระจัดกระจายอยู่มากมาย

.....รูปภาพที่ระลึกเหรอ....

"คิดก่อนนะ"

".....อะไรเหรอ?....."

"อ้า ใช่แล้ว รออยู่ตรงนี้นะ"

".......อะ......โอเค....."

ผมกลับมาที่รถ...

ถ้าผมยังจำได้ ตอนที่ผมตรวจดูในรถคันนี้เป็นครั้งแรก...

ผมเคยเห็นกล้องเก่าๆราคาถูกๆเครื่องหนึ่งในนี้....ที่ไหนสักแห่ง....

.....มันยังใช้ถ่ายรูปได้อีกนิดหน่อยด้วยละมั้ง.....

เมื่อค้นเจอ...

ผมเช็คดูฟิล์มข้างใน...

"ดีเลย ยังเหลือถ่ายได้อีก 2 รูป"

'ปีก'

"ขอโทษที่ให้รอนะ เอ้า มายืนตรงนี้ เดี๋ยวผมถ่ายรูปให้"

"..........เอ๋?.........."

"ถ่ายรูปน่ะ ถ่ายรูป....บริเวณนี้เหมาะมากเลย"

"........มะ...ไม่ต้องหรอก....."

"น่า...อย่าพูดอย่างนั้นสิ โพสท่าหรือทำท่าทางอะไรหน่อยก็ได้" ผมส่องกล้องไปยังเธอ ขณะที่พูด....

"..... ..... ....."

"เอาสิ ดูท่าทางคุณจะชอบด้วยไม่ใช่เหรอ?"

"..... ..... ....."

แต่....ไม่รู้ว่าเธอขวยเขิน หรืออึดอัดใจอะไรรึเปล่า...

ผมเห็นเธอทำหน้าบึ้งนิดๆ และไม่มีอะไรมากกว่านี้...

.....แต่จะเป็นไปได้รึเปล่า....

.....ขณะที่เธอมองมาทางนี้.....

.....เธอกำลังพยายามยิ้มให้กับผม อย่างดีที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้.....

ผมคิดอยู่ในใจ...และกำลังจะกดชัดเตอร์.....

ชายคนหนึ่ง "เอ่อ ขอโทษนะครับ คุณช่วยถ่ายรูปเราหน่อยได้ไหมครับ?"

ผม ".....อ้อ ได้สิครับ"

ชายหญิงสองคน ท่าทางจะเป็นคู่รักกัน

เดินตรงมายังเรา และถือกล้องไว้ในมือ...

ผม ".....เอารึยังครับ?....."

ชายหญิง "เอาเลยครับ / ค่า!"

ทั้งสอง ยืนอยู่คู่กันอย่างใกล้ชิด...

พร้อมทั้งรอยยิ้มอันสุกใส....

.....ผมเลื่อนจุดศูนย์กลางของกล้องไปยังพวกเขา.....

.....และกดชัดเตอร์.....

'แชะ!'

ชายคนนั้น "ขอบคุณมากครับ งั้นคราวนี้เราถ่ายรูปให้พวกคุณด้วยละกัน"

ผม "หา?...เอ่อ....ไม่ต้องหรอกครับ...คือเราทั้งคู่....."

ชายคนเดิม "คุณใช้กล้องตัวนี้ใช่มั้ย?"

ผมยังไม่ทันพูดจบ เขาก็หยิบของผมไป...

ไม่สิ....เหมือนกับเขาคว้ากล้องจากมือผมไปเลยเสียมากกว่า...

คล้ายกับว่า เขาต้องการจัดการธุระให้จบๆไป...

เขาจึงหยิบกล้องพร้อมกับไม่สนใจความลังเลของเรา...

ชายคนเดิม "เอาละ คุณทั้งสอง...ชิดๆกันหน่อยครับ"

ได้ยินประโยคนั้น ผมจึงค่อยๆเขยิบเข้าไป...ใกล้ๆเธอ...

และด้วยความไร้ซึ่งสีหน้าแสดงความรู้สึกของเธอ ดังเช่นปกติ...

.....เธอเคลื่อนตัวเข้าใกล้ผมอย่างช้าๆ คล้ายกับหมดหนทาง.....

"เอ่อ....- -....ช่วยโพสท่าอะไรหน่อยได้รึเปล่าครับ?"

ชายซึ่งชอบยุ่งกับเรื่องชาวบ้าน...พร้อมกับคำเรียกร้องพิลึกๆ....

พร้อมกับเพื่อนหญิงของเขาที่ยืนอยู่ข้างๆ...ทำอาการเชิงขออภัยแทนเขาอยู่ตลอดเวลา...

และ...บอกกับตัวผมเองว่าไม่มีทางเลือก...

.....ผมค่อยๆเอื้อมมือขวา ไปโอบไหล่ของเธอ.....

".......อะ......"

ครั้งแรก...ที่ผมได้สำผัสเธอ....

.....ความรู้สึกของเนื้อผ้า...และเส้นผมที่ยาวจนถึงเอวของเธอ.....

"..... ..... ....."

เธอยังคงเงียบ...ผมไม่รู้ว่าเธอทำหน้าอย่างไรในตอนนี้...

เพราะว่าผมกำลังมองเลนส์กล้อง...ที่ส่องตรงมาจากข้างหน้า...

.......แต่บางที.....บางที......

เธอคงเต็มไปด้วยความอาย...กลัวนิดๆ...พร้อมกับทำสีหน้าแปลกๆเช่นเคย....

"โอเคล่ะ เอาละนะคร้าบ..."

'แชะ!'

งานของพวกเขาจบลงแล้ว...

ชายหญิงทั้งคู่ เดินกลับไปยังรถของพวกเขา...

.....พวกเราก็เช่นกัน.....

"แฟนของผมเหรอ....เข้าใจผิดอย่างแรงเลยสินะ....ฮื้อ?"

"..... ..... ....."

"หรืออาจเป็นว่า คนอื่นๆก็มองเราแบบนี้กันทั้งนั้น?"

"..... ..... ....."

คำพูดของผม...

ล้อเล่นตลกๆกับตนเองเพื่อเหตุผลบางอย่าง...

.....และกำลังพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงอย่างนั้น.....

"แล้วคุณล่ะ....เอ่อ..........เซตสึมิ...คุณคิดว่าไงบ้าง?"

"..... ..... .....ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ.....เธออายุน้อยกว่าฉันนะ......."

พร้อมกันนั้น เหมือนเดิม...

เธอหันไปมองกระจกรถข้างๆ....

และเช่นเคย...

ผมบอกไม่ได้ว่าเธอกำลังทำสีหน้าอย่างไรในตอนนี้...

.....แต่.....

ผมสามารถบอกได้เลยว่า เธอไม่ได้มองไปที่ไกลๆ...

.....เธอหันหน้าไปเพราะ....ผมทำให้เธอรู้สึกเขินขึ้นมาต่างหาก.....

29 มกราคม : สี่แยกสุโมโตะ

ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่

กระจายไปทั่วพร้อมกับความสดใสของฤดูหนาว...

มาถึงสี่แยกสุโมโตะ...ไม่ไกลจากสะพานนั่น...

ออกจากเส้นทางด่วน...เข้าสู่ถนนสายปกติ...

"ในที่สุด เราก็ทำได้"

"..........ใช่....."

ตัวเลขบอกระยะทางที่แผงควบคุม บอกว่าเราเดินทางมาได้ 900 กิโลเมตรกว่าๆ...

ตั้งแต่วันแรกที่เราหลบหนีออกจากห้องชั้น 7.....

เราได้มาถึงจุดมุ่งหมายแห่งสุดท้ายของพวกเรา...

ทั้งๆที่เราไม่ได้เอาใจใส่กับมันมากนัก...

"งั้นเราจะไปที่ไหนกันต่อดี?"

".....ทางใต้....."

"ลงทิศใต้? ได้เลย"

ผมขับรถไปตามเส้นทางที่เธอบอก...

.....แต่ในความจริง.....

ผมรู้อยู่แล้วว่าต้องไปทางไหน

เพราะผมเห็นป้ายบอกสถานที่ท่องเที่ยวจากสี่แยกตรงนี้เลย...

แต่ผมไม่ต้องคิดหรอก...

ผมทำตามคำแนะนำของเธอเป็นพอ...

นั่นคือเส้นทางที่มันควรจะเป็น...ไม่ควรจะเป็นทางอื่น.....

....แล้วผมคิดได้ไงว่าต้องไปตามเส้นทางนั้น.....?