คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5
Chapter 5
เส้นทางสาย #1
"...ฉันชอบมองแผนที่..."
เส้นทาง...สาย #1 ดำเนินไปเป็นทางตรง...ไม่มีจุดสิ้นสุด...
และฉันชอบรถทุกคันทุกประเภท...เพราะมันสามารถพาฉันไปยังที่ใดก็ได้...
แต่...ไม่ว่าสิ่งไร้สาระที่ฉันได้รับ...จะมีมากเพียงใด...
ทั้งหมดนั้นคือจินตนาการ...
ไม่เว้นแม้แต่เศษเล็กเศษน้อย ของสภาพความเป็นจริง...ในหัวใจของฉัน...
ฉันมีชุดว่ายน้ำ...ฉันมีแผนที่...
.....แต่ฉันไม่มีอนาคต.....
ยังมีโลกภายนอกซึ่งยังคงพัฒนาต่อไป....ทางนอกหน้าต่าง...
แต่ไม่มีอะไรเลยของโลกนั้น....ที่ฉันสามารถรับรู้แม้แต่การสัมผัส...
ถ้าฉันหลับตาลง ฉันสามารถเดินทางไปยังโลกอันเต็มไปด้วยความว่างเปล่า...
แต่มันจะไม่เกิดขึ้น...ถ้าโลกแห่งความจริงได้หายสาบสูญไปจากฉัน...
ฉันรู้เรื่องทั้งหมดนี้
เพื่อนสนิทตลอดชีวิตของฉันได้บอกฉัน...
ให้ฉันคุ้นเคยกับโลกแห่งการหลับตาไว้...
แม้กระนั้น...ชีวิตของฉันยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย...
และยังฝันถึงแต่ความเป็นไปไม่ได้........
.....แต่ในที่สุด.....
ความปรารถนาก็ไม่เคยเป็นจริงเลย...
ชุดว่ายน้ำ...ทะเลสีมรกต...
....แผลเป็นได้บอกฉัน...
ว่าฉันควรจะยอมแพ้ถึงเรื่องเหล่านี้ได้แล้ว...
".....แต่....."
ฉันได้ใช้เวลาตลอดแทบทั้งชีวิต...ในโรงพยาบาล...
ท่ามกลางโลกแห่งการหลับตานี้...
ฉันเสียใจมากในเรื่องที่ว่า...
...ฉันสามารถเลือกได้เพียงแค่ ชั้น 7...กับที่บ้าน...
ไม่มีตัวเลือกอื่นอีกต่อไป.....
อย่างไรก็ตาม...ฉันเสียใจมากกว่า...
ที่ฉันไม่สามารถนึกถึงสถานที่แห่งอื่นได้เลย...
..........แต่ฉัน...มีชีวิตอยู่มาแล้ว...22 ปี.....ในสภาพอย่างนี้..........
"...ขอให้ฉันได้ทำตามที่ฉันต้องการสักครั้ง....ขอร้อง....แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว......"
ขณะที่ฉันพึมพำประโยคนี้....ฉันรู้สึกได้ถึงเวลาชีวิตของฉัน....
ที่เข็มนาฬิกาเคยหยุดนิ่ง...บัดนี้ได้เริ่มเคลื่อนเดินอีกครั้ง.....
และในวันนั้น....หัวใจของฉัน...
ที่เคยอยู่อย่างสงบ...ได้เริ่มเจ็บปวด...และทรมาน.....
26 มกราคม
ฮิราทสึกะ
Silver Coupe ซึ่งหลังคารถ...
กำลังสะท้อนแสงของท้องฟ้า...แห่งฤดูหนาว...
ได้ขับท่องเที่ยวไปตามทาง...แบบไร้จุดหมาย...เช่นเคย...
แต่ในที่สุด ก็ไร้ซึ่งความกังวลเรื่องเชื้อเพลิง และอาหารอีกต่อไป...
เพียงชั่วครู่ เราขับเข้าใกล้สี่แยกขนาดใหญ่...
ผมยังไม่รับรู้ถึงเรื่องเมื่อคืน...ว่าเธอยินยอมด้วยรึเปล่า...
แต่ผมยังคงขับรถลงไปทางทิศตะวันตกโดยไม่สนใจ...
ปัญหาเพียงสิ่งเดียวคือ ผมไม่รู้จักเส้นทางเลยสักเส้น...
และคงจะอันตรายต่อกระเป๋าสตางค์ของเราน่าดู...หากว่าใช้ทางสะพานข้าม...
นั่นคือความคิดของผม...
ขณะที่เรากำลังเข้าใกล้สี่แยกข้างหน้ามากขึ้น...
และผมกำลังจะตรงไปข้างหน้าโดยไม่ต้องคิด.......
".....เลี้ยวซ้าย....."
" หือ? "
".....เลี้ยวซ้ายแยกหน้า....."
คำขอโดยกระทันหัน...
ผมซึ่งเริ่มสงสัยขึ้นมาว่าเพราะอะไร...
ก็ได้หมุนพวงมาลัยไปทางซ้ายเมื่อเข้าสู่ส่วนกลางแยก...ตามที่เธอขอ...
"ทางนี้ไปไหนเหรอ?"
"..... เส้นทางสาย #1 ตรงไปข้างหน้าได้เลย...."
"ตอนนี้เลยรึ?"
ผมแปลกใจเพราะว่า...เธอนำทางให้กับผม..
ตอนนี้ เราทั้งคู่เข้ากันได้ดีแล้ว...
และดูเหมือนว่า เธอจะเป็นคนอัจฉริยะไปซะแทบทุกเรื่อง...
...แต่นี่เป็นครั้งแรก...ที่เธอบอกทางให้กับผม โดยสมัครใจ.....
"หรือว่า คุณได้เลือกที่ๆคุณต้องการจะไปแล้วสินะ"
"..... ..... ....."
"ก็ คุณรู้นี่นา ทางที่จะไปยังเกาะอะวาจิ ใช่มั้ย?"
"..........มัน.....ไม่ดีเหรอ......?"
"ไม่หรอก ผมไม่ได้หมายความว่างั้นน่า"
ตลอดทางที่เราเดินทางมา...โดยไม่มีจุดประสงค์...
ผมพยายามดิ้นรน เพื่อที่จะหาจุดมุ่งหมาย
...และ...ความลึกลับของเธอ...ซึ่งเธอมักจะมองออกไปยังที่ไกลๆตลอดเวลา...
ดังนั้น คำพูดที่ออกจากปากของเธอในวันนี้...
จึงทำให้ผมประหลาดใจแบบเต็มๆ...
".....ฉัน...ไม่ได้คาดหวังอะไรไว้หรอกนะ....."
" เห? "
"...ไม่ใช่เพราะฉัน...ต้องการชุดว่ายน้ำ....หรือ......"
"คุณกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ?"
"....... ...... ม......ไม่มีอะไรหรอก....."
20 มกราคม : เส้นทางสาย #22 ถนนนาโกย่า
Silver Coupe ส่องแสงระยิบระยับกับแสงอาทิตย์
ภายใต้ท้องฟ้าอันแจ่มใสในฤดูหนาว.....
เราขับผ่านถนนที่ลาดชันบริเวณเขตนาโกเนะ...
และตอนนี้ กำลังเข้าสู่ถนนราบเรียบอีกครั้ง...
"นี่ ตอนนี้เราอยู่ไหนแล้วล่ะ?"
".....เขตไอชิ...เรากำลังจะถึงเมืองนาโกย่าเร็วๆนี้..."
เรายังคงเดินทางไปโดยใช้เส้นทางปกติ...
เพราะราคาตั๋วสะพานข้ามนั้น แพงเกินกระเป๋าสตางค์เราจะรับไหว...
ผมยังไม่เคยทำอย่างนี้ได้ด้วยตัวเองเลย...
ต้องขอบคุณเธอมากที่ช่วยให้ดำเนินการไปได้ด้วยดี...
...คำแนะนำของเธอ แม่นยำกว่าระบบนำทางภายในรถเป็นไหนๆ...(รถคันอื่น)
ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนี้...
แต่ผมสามารถบอกได้เลยว่า...เรามาถูกทางแล้ว...
"....เมื่อถึงทางแยกถัดไป....ให้เลี้ยวไปเส้นทางสาย #22....."
"ได้เลย"
ผมหมุนพวงมาลัย และเปลี่ยนเลน
ตามคำบอกที่ผมได้รับ...
ทิวทัศน์ธรรมชาติอันสวยงามภายนอกกระจกรถ...ทั้งภาพ...และเสียง...
ของเมืองที่ผมไม่เคยได้เห็นมาก่อน...ขณะนี้ปรากฎอยู่เบื้องหน้าแล้ว...
และในที่สุด...
เมื่อเราเข้าสู่เขตชุมชน...
"ต้องการจอดรถตรงนั้นหน่อยมั้ย?"
ภัตตาคารเล็กๆข้างทางของถนนใหญ่...
ผมชี้มือไปขณะที่ข้างหนึ่งยังจับพวงมาลัย...และพูดขึ้น
"ยังไง เราก็ทานอาหารจากร้านสะดวกซื้อมาตลอดทางเลยนี่นา ไม่ใช่เหรอ?"
แน่นอน...เราทั้งคู่ไม่ได้ดำรงชีวิตด้วยข้าวปั้นจากร้านข้างทางเพราะว่าเราชอบมันอยู่แล้ว...
เหตุผลคือ ตอนนั้นเราขาดแคลนซึ่งเงิน...
เหมือนกับว่า เรากำลังยืนอยู่บนใบมีด...มันจะทำร้ายเราตอนไหนก็ได้...
แต่ตอนนี้...เรามีเงินเพียงพอที่จะใช้เพิ่มได้สักนิดหน่อย...
ผมจึงชวนเธอ...
"ก็ ภัตตาคารจะดูสงบดีด้วยนะ เอามั้ย?"
"......อาหารจากร้านสะดวกซื้อ...ดีสำหรับฉันอยู่แล้วล่ะ..."
เธอก้มหน้ามองลงขณะที่เธอพูด...
เหมือนว่า...กำลังมองชุดที่เธอใส่อยู่...หรืออะไรสักอย่าง...
อ้อ...นั่นสินะ...ชุดนั่นยังคงใหญ่ไปสำหรับเธออยู่...
"งั้นเอางี้ ที่ถัดไป...
จอดตรงนั้นเป็นไง?"
"..........ตรงไหน?......."
"ดูสิ ฝั่งซ้ายมือ มีร้านขายเสื้อผ้าอยู่นะ"
ผมชี้ไปที่ร้านขายเสื้อผ้า...มีทั้งกางเกงยีน และเสื้อหลากหลายชนิดตั้งโชว์อยู่...
ร้านแบบนั้น ผมเคยได้เห็นตลอดทางที่ผ่านมา
"ร้านแบบนั้น คงจะไม่แพงหรอกน่ะ"
"..... ..... ....."
"เดี๋ยวเราไปซื้อที่นั่นเลย โอเคนะ? ผมจะจอดเดี๋ยวนี้แหละ"
"..... ..... ....."
ไม่มีคำตอบ...
แต่ก็ไม่มีการต่อต้านเช่นกัน...
มันอาจจะ...ดีกว่า...ถ้าผมจะเดาคำตอบ...
จากการเงียบของเธอว่า 'โอเค' หรืออะไรสักอย่าง
เราเข้าไปในร้าน...
เธอเดินดูรอบๆร้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทั่วร้านซึ่งมี 2 ชั้น...
มองดูทุกซอกทุกมุมที่มีอยู่...
เธอยังคงไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว เหมือนเดิม
และดูเธอจะไม่แตกต่างจากปกติของเธอเลย...
แต่มีบางอย่างที่แตกต่าง...
เมื่อเปรียบเทียบกับตอนที่เธอนั่งอยู่หน้าทีวีอันแสงเซ็งเครื่องนั้น โดยไม่ทำอะไรเลย...
เธอลองชุดแล้วชุดเล่า...
เหมือนว่าเธอจะตรวจดูราคาด้วย...
จากนั้น...เวลาเธอลองชุดใหม่...
เธอจะวิ่งออกมาจากห้องลอง...มาหาผม....และ.....
"......เธอคิดว่าเป็นไงบ้าง?......"
"ผมเหรอ เอ่อ ผมว่ามันดูดีสำหรับคุณเลยล่ะ"
"..... ..... .....มันไม่....ดูพิลึกแน่นะ....."
"ไม่เลย ผมไม่คิดอย่างนั้น"
เธอเดินกลับไปลองชุดอื่นเรื่อยๆ
และจะออกมาให้ผมดูทุกครั้งที่เปลี่ยนชุดเสร็จ...
ซึ่งเธอก็ไม่ได้ยิ้ม หรือแสดงออกทางสีหน้าเลย
แต่มันแสดงให้ผมเห็นได้ว่า......เธอมีความสุขมาก......
"เอาล่ะ ตัดสินใจแล้วใช่ไหม?"
".....อื้อ....ชุดนี้แหละ....."
เธอให้ผมดูชุดล่าสุด...
เสื้อเชิ้ตน่ารักๆและกระโปรงสั้นๆ...
ทำให้เธอดูเหมือนกับ...นักเรียนมัธยม
และท่าทางเธอจะพอใจกับชุดนี้ทีเดียว...
ถ้ายังจำกันได้...
เธอเคยบอกผมว่า เธออายุมากกว่าผม...
แต่ไม่ว่าผมจะมองดูยังไง ก็ไม่เห็นมันจะเป็นจริง...
ตรงกันข้ามเสียด้วยซ้ำ......ผมจึงได้แต่ยิ้ม....
"แต่คุณรู้เปล่า? บางที...มันอาจจะดีกว่า ถ้ากระโปรงตัวนั้น ยาวกว่านี้นะ"
".......เอ๋?......."
"เอ้อ ไม่ๆๆ ผมไม่ได้บอกว่า มันไม่ดีสำหรับคุณหรอกนะ"
"..... ..... ....."
"แต่คุณก็รู้นี่ ข้างนอกมันหนาวมากนะ และในชุดแบบนั้น....."
"......มะ....มันสบายดีสำหรับฉันน่ะ......ฉันใส่ชุดนี้แหละ....."
จบประโยคนี้...
ผมได้เห็นแก้มทั้งสองข้างของเธอที่แดงขึ้นนิดๆ...
สำหรับหญิงสาวที่ไม่เคยแสดงความรู้สึกให้เห็นเลย.....
.....เป็นไปได้ไหม.....ที่เธอจะ......เขิน......?
ใบหน้าที่แสดงถึงความรู้สึกครั้งแรก...ที่ผมได้เห็นจากเธอ...
กลับไปที่ถนนอีกครั้ง...
เสียงเครื่องยนต์ที่ดังผิดปกติของ Silver Coupe
ซึ่งกำลังแล่นไปตามทาง...ภายใต้กลุ่มเมฆอันลอยสูง...แห่งฤดูหนาว...
"ไปยังเส้นทาง #21 ข้างหน้า"
"โอเค"
เธอกลายเป็นเครื่องนำทางในรถไปซะแล้ว...ตามปกติ...
แค่เพียงชั่วครู่...เราก็มาถึงสี่แยกจีฟุ
คำว่า 'ปกติ' ในวันก่อนๆ....
เธอจะทำเพียงแค่ มองออกไปนอกกระจกรถเฉยๆ...
แต่ตอนนี้...เธอมักจะส่องกระจกบนเพดานรถ...มองดูตัวเธอเอง...อย่างมีความสุข...
....ตรวจดูตัวเธอทางกระจกนั้น...โดยไม่ต้องการให้ผมเห็นว่าเธอกำลังทำอะไร.....
"..... ....." ผมหันไปมองเธอเข้าจนได้ "......มีอะไรเหรอ?....."
"เปล่าหรอก ผมเห็นคุณจะมีความสุขดีนะ เมื่อได้ใส่ชุดนั้น แค่นั้นเอง"
"........... ...........เปล่าน่ะ......ไม่ใช่อะไรอย่างนั้นนะ......."
พร้อมกันนั้น เธอก้มลงหยุดมองที่กระจก...
แต่ไม่นานนัก...เธอก็เงยขึ้นส่องดูตัวเองอีกครั้ง.....ขณะที่ผมแอบมองอยู่...
.....นี่เป็นสิ่งที่ทำให้เธอดูน่ารักเป็นอย่างมาก.....
เมื่อแสงอาทิตย์ได้มีดลง...เปลี่ยนเป็นแสงจันทร์
ข้างทางของถนนสายหนึ่ง...
หลังจากเราทั้งสองทานอาหารเย็นเสร็จ (จากร้านสะดวกซื้อเหมือนเดิม)
"ผมสังสัยว่า เกิดอะไรขึ้นหลังจากเราออกมา"
ปลอกข้อมือสีขาว ยังคงคล้องข้อมือผมอย่างหลวมๆ
ผมพูดเบาๆ ขณะที่มองดูข้อมูลที่ถูกเขียนลงในปลอก...
....หมู่เลือด...ชื่อของผม.....และชื่อโรงพยาบาล...
"คุณคงคิดว่า พวกเขากำลังวุ่นวายกันยกใหญ่เลย ใช่มั้ย?"
"..........อาจจะ....."
"นั่นสินะ"
คุณพ่อ...คุณแม่....เพื่อนๆ....และพวกหมอ พยาบาล...
ถ้ามันเป็นเพียงแผ่นกระดาษบางๆที่พวกเขาได้เห็น...
ผมก็จะรู้สึกเสียใจ เวลาคิดว่า พวกเขาต้องเป็นห่วงผมแน่นอน...
พ่อ...ที่ไม่ดี...และทุกๆคน...
ผมได้ทำอะไรบางอย่างอันแสนเลวร้ายลงไป...โดยที่ไม่คิดให้รอบคอบก่อนเลย...
"....นี่...."
"หือ? อะไรล่ะ?"
".....ครั้งแรก...ที่เธอได้รู้ว่า.....เธอกำลังจะตาย........เธอร้องไห้รึเปล่า?....."
"..... ..... ....."
ผมเหมือนถูกกระเทือนจนสั่นสะท้านไปทั่วร่าง จากคำถามของเธอ...
และผมเงียบไปซักระยะขณะที่คิดถึงเรื่องนั้น...
"ดูก่อนนะ....ผมไม่คิดว่า....ผมร้องไห้หรอก"
".....ถ้าอย่างนั้น....เธอสาปแช่งโชคชะตาตนเอง....ถามตัวเองว่า 'ทำไมกัน' ด้วยรึเปล่า?....."
"ผม...จำไม่ได้ว่าทำอย่างนั้นเลย"
อย่างแรก ผมแทบจะไม่เชื่อเลยว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นจริงๆ...
ผมพยายามคิดว่า มันจะไม่เ ป็นจริงแม้แต่นิดเดียว...
แต่.....บางที......
ผมก็รู้สึกอะไรบางอย่าง....นิดหน่อย...
หนึ่งในเพื่อนสนิทของผมจากวิทยาลัยช่างเทคนิค....ได้ซื้อรถคันใหม่
และเขาได้คร่ำครวญกับผม ถึงเรื่องหนี้สินก้อนโต จากการซื้อรถของเขา...
บางคนเพิ่งได้งานใหม่...คนอื่นๆยังคนเรียนอยู่...
บางคนมีลูกและภรรยาแล้ว....คนอื่นๆต้องมานั่งทุกข์ร้อนเพราะแฟนของเขา...
.....แต่ผม....ไม่มีอนาคตอีกต่อไป.....
ดังนั้น...ในความเป็นจริง...
ผมก็สงสัยว่าทำไม...มันต้องเป็นผมด้วย...
ขณะที่ผมบอกกับตัวเอง...ว่านี่คือ โชคชะตาของชีวิตที่จำต้องเผชิญ...
แต่ผมก็รู้สึกว่า....ผมยอมรับมันไม่ได้.....
"แล้วคุณล่ะ?"
"........ฉัน?..."
"อ่าฮะ คุณร้องไห้ หรือสาปแช่งโชคชะตาตนเองมั้ย?"
"..... ..... .....ฉัน.....ปกติดี....."
"ทำไมล่ะ?"
".....เพราะฉันก็ไม่ได้คาดหวังอะไรไว้อยู่แล้ว.....ตั้งแต่แรก.....
......เพราะว่าฉัน....ยอมแพ้แล้ว......"
"อย่างนั้นเองรึ?"
ไม่มีทางที่เราจะสิ้นหวัง แม้ว่าเราจะยอมแพ้ตั้งแต่เริ่มต้น...
มันคงไม่สนุกหรอกที่จะหันกลับไป....แต่มันก็ไม่ยากเช่นกัน.....
...ผมซึ่งช่วยอะไรไม่ได้....ได้แต่รู้สึก...ว่าสิ่งนี้มันน่าเศร้าและทรมาน....
หรือว่า...ในกรณีของเธอ...
....ไม่มีหนทางอื่นๆที่จะให้จัดการได้อีกต่อไป.....
".....ฉันเคยเห็นในภาพยนตร์เมื่อไม่นานมานี้.......ว่า...สุนัขป่า...มีชีวิตอยู่ไม่เกิน 3 ปี....."
"สุนัขป่า?"
".....แต่....ลามีชีวิตอยู่ได้ถึง 9 ปี...หรือมากกว่านั้น....." เธอเปลี่ยนเรื่องในทันใด
"ทำไมกัน? 3 ปี สำหรับสุนัขป่า แต่ตั้ง 9 ปี สำหรับลา?"
".....ลามีชีวิตที่ยืนยาว....เพราะว่า...มันทำประโยชน์ได้..........เห็นได้ชัดเจนเลยสินะ....."
เธอพูดพึมพำขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยอาการสงบเสงี่ยม...
.....นี่หรือเปล่า.....จะเป็นสิ่งที่เธอบอกตัวเธอเอง...
เพื่อสละจากความหวังของตัวเธอเอง...ปล่อยตัวเองให้เป็นไปตามโชคชะตา...?
ท้องฟ้าแห่งฤดูหนาว...เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน...
เส้นทางของเราทั้งสอง ตอนนี้กำลังดำเนินไปทางถนนสาย #21
ขณะนี้...มีจุดเล็กๆมากมาย...กระจายเต็มท้องฟ้าอันริบหรี่...
ใช่...หิมะเริ่มตกแล้ว...และตกหนักมากด้วย....
".....มีอะไรรึเปล่า.....?"
"อืม หิมะตกแล้วน่ะ"
มั่นใจได้เลย ว่าถนนจะต้องถูกปกคลุ่มไปด้วยหิมะ...
ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ตั้งแต่เราเข้ามาในเขตที่หิมะตกหนักเช่นนี้...
แต่ตาของผมได้เห็นแต่สีขาวๆ...ที่ครอบคลุมทุกสิ่งทุกอย่าง...
.....ผมเริ่มกังวลอีกแล้ว....
ผมบอกได้ว่า...ล้อรถคันนี้ไม่ได้ออกแบบมาเพื่อรับมือกับหิมะ...
ถ้าเราจะขับต่อเข้าไปในถนนสภาพนี้.....ดูเหมือนว่า เราจะต้องเจอกับปัญหาเป็นแน่...
"เฮ้ ทำไมมันตกหนักอย่างนี้ล่ะ"
".......?"
"เห็นสินะ ถ้ามันตกหนักกว่านี้ เราแย่แน่"
"..... ..... ....."
แม้ว่าตอนนี้ ถนนจะยังไม่ค่อยมีหิมะ
แต่คงหัวเราะไม่ออกแน่ถ้าต้องเจอกับถนนลื่นๆจากจุดนี้ถึงทางออก...
ด้วยเหตุนั้น...จะเป็นประโยชน์มากถ้าเรามีอุปกรณ์เสริมล้อพิเศษ...
"นี่ คุณรู้ใช่ไหม?"
"......จากที่นี่ไป.....เป็นเมืองเซกิคาฮาระ....."
"ก็ใช่ คุณบอกผมเมื่อไม่นานมานี้ แต่ที่ผมต้องการรู้คือ ถ้าหิมะตกหนักมากที่นี่"
"........ฉัน...ไม่รู้อะไรหรอก....."
เธอพูดกับผม ด้วยความรู้สึกอันแสนอ้างว้าง...
และทำให้ผมรู้สึกว่า...มีบางอย่างไม่ลงรอยกันเข้าแล้ว...
.....สำหรับใครบางคนที่รู้เรื่องเส้นทางของถนนเป็นอย่างดี.....
.....ผู้ที่รู้เรื่องแทบทุกอย่างเกี่ยวกับรถคันนี้.....
"งั้นผมจะ ขับอย่างระมัดระวังก็แล้วกัน"
".....อื้อ....."
ชายหาด.....
เมื่อเรามาถึง เราเดินออกจากรถ และมองไปยังทะเลสาบขนาดใหญ่...
สายลมแสนเย็นยะเยือก...พัดเข้ามา...เป่าผงหิมะจนกระจัดกระจายไปทั่วผืนน้ำ...
.....ในเวลาเดียวกัน.....เธอเริ่มก้าวเดินอย่างช้าๆ....
ตรงไปยังชายหาดเบื้องหน้า...ดังว่า ผืนน้ำนั้น คือผืนทะเลมหาสมุทร
.....นี่เป็นภาพเหตุการณ์ที่ผมได้เคยเห็นมาก่อน...
"......เธอ....คิดยังไงบ้าง?....."
"คุณกำลังถามผมว่า ผมจะคิดว่าคุณจะได้เสียชีวิตโดยไร้ซึ่งความเจ็บปวด ถ้าคุณเดินลงไปในนั้น ใช่มั้ย?"
".....อื้อ....ฉันรู้สึกว่า...ที่นี่คงจะง่ายกว่าในทะเลแน่เลย....."
"คุณหมายความว่าไง?"
".....ก็....น้ำทะเลเต็มไปด้วยเกลือ...ร่างกายมันจะลอยน้ำ......ก็ไม่จมน่ะสิ....."
"หึหึ ฉลาดดีนะคุณน่ะ"
ภายใต้ลมทะเลอันหนาวเหน็บ พร้อมกับหิมะซึ่งตกอย่างไม่มีวันหยุด...
เราโต้คารมกันแบบตลกๆ....แต่จริงจัง.... ....ใครจะรู้ล่ะ......ถึงจุดจบจุดเดียวของเราทั้งสอง.....
หลังจากนั้น...เธอก็ก้าวเดินเข้าไปใกล้ทะเลสาบมากขึ้น...
"......งั้นเธอคงจะ....ไม่ขัดขวางฉันแล้ว....รึเปล่า?....."
"คุณไม่ได้มีเจตนาที่จะตายวันนี้อยู่แล้ว ไม่ใช่เหรอ?"
".....อื้อ....ฉันก็ว่างั้นนะ...."
.....อีกไกลแค่ไหน...กว่าจะถึงเกาะอะวาจิ...ที่เราได้พูดถึง...?
ไม่จริงหรอก...ถ้าผมไม่ได้ต้องการไปที่นั่นจริงๆ...
แต่ผมก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว ที่จะไปที่นั่นเช่นกัน...
.....แต่.....เมื่อกลับไปคิดถึง...ตอนที่เราขับรถแล่นไปเรื่อยๆโดยไร้ซึ่งวัตถุประสงค์...จนถึงตอนนี้...
ผมได้เห็น....เมล็ดพันธุ์แห่งจุดมุ่งหมาย...ที่สุดท้าย...ได้เริ่มงอกงามขึ้นแล้ว...
หญิงสาว...ที่ได้หยุดก้าวเดินไปยังผืนน้ำข้างหน้า...โดยที่ผมไม่ได้ไปหยุดเธอเลย.....
.....ดูเหมือนว่า....นั่นก็อาจจะเป็น ทางเดิน....สำหรับเธอเช่นกัน.....
27 มกราคม : ทางด่วนเมอิชิน ทางเชื่อมระหว่างจีฟุ / เซตะ
".....กลับไปยังเส้นทาง #1....จากตรงนี้....."
"รับทราบ"
จากเส้นทาง #8 กลับไป #1.....
ภายใต้การนำทางของเธอ...ขณะนี้ เรากำลังตรงเข้าสู่เมืองคุซัทสึ
"....เรายังมีเงินเพียงพออยู่รึเปล่า?...."
"ตอนนี้ มีอยู่ 30,000 เยน หรือมากกว่านั้นแหละ"
หลังจากเราซื้อเสื้อผ้า...
เราก็ใช้เงินที่เหลือไปกับอาหารที่ร้านสะดวกซื้อเท่านั้น...
"ทำไมเหรอ มีอะไรรึเปล่า?"
".....ก็.....เธอต้องการจะขึ้นทางสะพานรึเปล่าล่ะ?....."
"ทางด่วนเหรอ เราไปถนนสายปกติไม่ได้รึ?"
".....ได้อยู่แล้ว....ยังไงเราก็ไปถึงอยู่ดี....
.....แต่ถ้าจะให้ถึงเร็วกว่านี้.....ใช้ทางสะพานข้ามจะสะดวกกว่า..."
"อืม รู้แล้วล่ะ คงจะเป็นวิธีที่คุณจะไปเกาะอะวาจิสินะ"
ผมไม่รู้อะไรมากนัก...แต่การที่จะไปถึงที่นั่น...
เราต้องข้ามทางสะพานขนาดใหญ่ที่มีชื่อว่า.........เซโตะ........หรืออะไรสักอย่าง...
".....จะมีทางผ่านที่เมืองคุซัทสึ.....เข้าไปทางนั้นก็แล้วกัน....."
"โอเค"
ตามที่เธอบอก...ผมออกจากทางแยกเซตะ...เข้าสู่ทางด่วนเมอิชิน...
เมื่อไปถึง...
ผมเห็นได้ชัดเจนถึงคำว่า 'ทางด่วน' ที่แท้จริง...เมื่อเปรียบเทียบกับถนนสายอื่นๆที่เราเคยผ่านมา...
.....ไม่มีการจราจร....สภาพแวดล้อมอันสวยงาม....
เหมาะสมกับผู้หัดขับรถอย่างผมซะไม่มี....
แต่เมื่อผมเปลี่ยนเลนถนน ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนมีรถอยู่ข้างหลัง...
"เฮ้ ดูนั่นสิ"
มีรถคันหนึ่งพุ่งแซงเราไปด้วยความเร็วสูง...
เราทั้งคู่จึงชำเลืองมอง...
แน่นอน.....จากที่นั่งผู้โดยสารของเธอ...
เธอดูแตกต่างจากปกติ....
ทั้งๆที่แต่ก่อน...เธอจะมองออกไปนอกหน้าต่างเฉยๆ...
แต่วันนี้ เธอมักจะมองไปรอบๆ ดูรถคันอื่นด้วยความสนใจมาก...
...ที่จริง...เธอเป็นอัจฉริยะเรื่องรถเพื่อเหตุผลอะไรบางอย่าง....ละมั้ง....ไม่ใช่เหรอ?...
ผมจึงชี้ไปยังรถที่เพิ่งสปีตเต็มที่แซงเราไป
"นี่ นี่ นั้นรถรุ่นไหนกันน่ะ?"
"..... ..... ....."
"เอาน่ะ คำถามฆ่าเวลาเล่นๆ"
".....
"แล้วคันที่อยู่ข้างๆล่ะ?"
".....Citroen Xsara......"
"ว้าว คุณรู้หมดเลยเหรอเนี่ย"
บอกตามตรง...ผมไม่สนหรอกว่าเธอจะตอบถูกหรือไม่ถูก...
แต่เป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับผม ที่ได้ยินคำพูดจากปากที่มักจะปิดสนิทของเธอบ้าง...
.....ผมจึงโยนคำถามให้เธออยู่เรื่อยๆ.....
".....สีฟ้านั่น คือรุ่น Mazda Eunos.....สีแดงคือ Alfa Romeo....."
เธอบอกผมถึงรถสองคันที่เพิ่งแซงเราไป...
"เอาล่ะ คราวนี้คุณจนมุมแน่ๆ คุณไม่รู้หรอกว่าต่อไปนี้คือรุ่นอะไร!"
ผมชี้มือไปที่รถบรรทุก!...ไม่ใช่รถธรรมดา....ขณะที่กำลังพูด...
เพราะผมอยากจะเห็นความงุนงงที่จะแฝงอยู่ในใบหน้าอันไร้ซึ่งอารมณ์ของเธอ...
"..... ....."
"คุณไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับรถบรรทุกสินะ ฮ่ะๆ"
".....Nissan Atlas 10....."
"โห.....คุณนี่เยี่ยมจริงๆเลย"
ผมกะจะแกล้งเธอซะหน่อย...
แต่กลับกลายเป็นว่า เธอปั่นหัวผมซะเอง...
"นั่นเป็นความรู้รอบตัวที่น่าภูมิใจทีเดียว"
"..........จริงเหรอ?....."
"ถูกต้อง ผมว่าคุณควรจะส่งเสริมสิ่งนี้ให้กับตัวคุณเองนะ"
"..... ..... ....."
ไม่มีการตอบรับ....
เหมือนกับว่าเธอกำลังเขินนิดๆ...
ดังนั้น...เธอคงจะชอบเรื่องเกี่ยวกับรถมากจริงๆ...
"ถ้าอย่างนั้น...เมื่อไปถึงที่นั่น จะลองขับรถดูหน่อยมั้ย?"
".....หือ?...." ตาเธอโตขึ้นเล็กน้อย ".....แต่ฉันไม่มีใบอนุญาตนะ....."
"ไม่เป็นไรน่า! ขับรถไปตามชายหาดน่ะ สนุกออก"
ถ้าเราไปถึงเกาะอะวาจิเมื่อไหร่
มันจะต้องมีหลายแห่งซึ่งปราศจากผู้คน...
แถมรถคันนี้เป็นระบบ Manual ไม่ใช่ Auto
ฉะนั้น เธอจะต้องสนุกอย่างแน่นอน...
"ถ้าคุณต้องการ ผมจะสอนคุณเอง"
"...... ....... ......"
"เชื่อในตัวผมได้เลย ผมเรียนรู้จนคล่องด้วยตนเองเชียวนะ"
"......โอเค....."
ความคิดเห็น