คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
Chapter 4
ทะเลมรกต
"เวลาของฉัน...ยังคงยืนหยัด.....
และหัวใจ...ที่ยังทรงตัวได้....."
"วันที่ชีวิต...มีแต่ความไร้สาระ...ไร้ประโยชน์"
แต่ละวัน...ฉันมองดูแผนที่...หลับตาลง...
และท่องเที่ยวไปในถนน...เส้นทางที่ไม่รู้จัก
....วันหนึ่ง....
นิตยสารประจำเดือน...
รูปหน้าปกที่อยู่ตรงหน้าฉัน...
เป็นรูปนางแบบในชุดว่ายน้ำ...
กำลังโพสท่าอันสวยงาม...บนชายหาด...
พร้อมด้วยรอยยิ้ม...ซึ่งมีทะเล...สีดั่งแสงมรกตอยู่ทางด้านหลัง...
ทะเลที่ฉันเคยฝันถึง...
.....เธออายุเท่าๆกับฉันในตอนนี้....
ยิ้มให้กับฉันด้วยความสุข...ร่าเริง...สดชื่น....
และท่วงท่าการยืนอันสง่างามของเธอ...
ฉันไม่ได้อิจฉาเธอหรอก...
...ฉันไม่มีแม้แต่ชุดว่ายน้ำที่จะทำอย่างนั้นบ้าง...
...แทบจะไม่มีโอกาสแม้แต่จะเข้าใกล้...หรือต้องการมันเลย...
ชุดนอนเหมาะสมที่สุดแล้ว...สำหรับฉัน...
"ฉันซึ่งใช้เวลาอันมีค่า...ไปกับการดำรงชีวิตที่ผ่านไปเรื่อยๆ... ผ่านพ้นไปหลายฤดู....
โดยที่ฉัน...ไม่ต้องการ...หรือปรารถนา...ที่จะได้ติดต่อ...หรือพูดคุยกับใครๆ....."
วันนั้น ฉันยังจำได้...
เดือนมิถุนายน...เข้าช่วงปีแรกของการศึกษาชั้นมัธยม...
วันที่ฉันเข้าโรงพยาบาลครั้งแรก...
วันที่ฉันสั่งซื้อชุดว่ายน้ำ...
ฉันยังจำในสิ่งที่ฉันได้ทำไปเมื่อหลายปีก่อนหน้านี้ได้...
...ชุดว่ายน้ำ...ซึ่งฉันหมดโอกาสที่จะได้ใช้มันอีกต่อไป...
ฉันหยิบชุดขึ้นมา...จากลิ้นชักที่รอการเปิดมาเป็นเวลานาน....
.....มันยังใหม่เหมือนกับตอนที่ซื้อมาไม่มีผิด....
ฉันถอดชุดนอนออก...
และสวมชุดว่ายน้ำโรงเรียนสีน้ำเงิน...อย่างเหนียมอาย...
.....ฉันแปลกใจมาก.....เวลาที่ผ่านไปเป็นปีๆ...แต่...
ฉันยังใส่ได้พอดีอย่างกับว่า...เขาได้ทำชุดใหม่ให้กับฉันตลอดเวลา....
และตอนนี้...นางแบบชุดว่ายน้ำคนนั้น กำลังยิ้มให้กับฉันอย่างอบอุ่น...
ยิ้มให้กับฉัน...ท่ามกลางทะเลสีมรกต...
ยิ้มให้ฉัน...อย่างมิตรไมตรี...เบิกบาน...
พร้อมด้วยท่ายืนอันสวยงาม...
.....ทำให้ฉัน....เสียใจ.....
ไม่ใช่เพราะว่า ฉันอิจฉา...ไม่ใช่...
.....ความจริงคือ...ฉันปรารถนาในสิ่งนั้นมากๆ...
ปรารถนาในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้..อย่างแน่วแน่...
เพราะฉันรู้ว่า...มันจะไม่เป็นจริงอย่างแน่นอน...
".....แต่....."
".....แผลเป็นขนาดใหญ่...กลางอกของฉัน....ได้บอกให้เลิกนึกถึงมัน.....ให้ยอมแพ้....."
"เพื่อนสนิทที่สุดตลอดชีวิตของฉัน...รอยแผลเป็น..."
".....บอกให้ฉันกลับไป....และกลับสู่โลกแห่งจินตนาการ..."
".....การหลับตา......."
22 มกราคม 2005
เมื่อแสงอาทิตย์แห่งรุ่งอรุณ...ได้ค่อยๆเลื่อนคล้อยต่ำลงไป...
เปลี่ยนสีเป็นส้มให้กับของฟ้า...ทิศตะวันตก.....
.....เราทั้งคู่ยังคงอยู่บนถนน...เช่นเคย.....
.....แล้วเราควรจะทำอะไรต่อดี.....
แทบจะไม่มีเงินให้เราคิดเรื่องอื่นได้อีกต่อไปแล้ว...
".....นี่....."
ขณะที่ผมกำลังครุ่นคิดถึงปัญหาที่จะเกิดขึ้น...
เธอทำให้ผมตกใจด้วยการเรียกผม.....
"...เธอ...เขาอนุญาตให้เธอ...อาบน้ำได้รึเปล่า....?"
"ได้ เขาบอกว่าผมอาบได้ แต่ต้องไม่นานเกินไป"
"....เหรอ....ฉันก็เหมือนกัน....."
ความหมายของคำว่า 'อนุญาต' และ 'เขา'
หมายถึง พวกหมอไม่ได้บอกให้เราระวังเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้...
คนไข้หลายคนจะไม่ได้รับการอนุญาตให้อาบน้ำ
เพราะจะส่งผลถึงระบบร่างกายบางส่วนของพวกเขา...
อย่างที่ผมคิดไว้..
อาการที่เธอเป็นอยู่อาจจะเป็นภายในระบบหมุนเวียน........เหมือนกับผม.....
"คุณต้องการจะอาบน้ำเหรอ?"
"..... ..... .....มัน.....ไม่ดีเหรอ....?"
"เปล่าหรอก ผมก็อยากอาบเหมือนกันน่ะ"
อย่างไรก็ตาม เราไม่มีเงินพอที่จะเข้าพักในโรงแรมหรือที่ไหนอยู่แล้ว...
"งั้น จะหยุดรถที่โรงอาบน้ำสาธารณะสักหน่อย ดีมั้ย?"
".....โรงอาบน้ำ ?...."
"ใช่ เงินเรามีพอนะ"
"..... ..... ....."
"ว่าไงล่ะ ?"
"..........ไม่ดีกว่า แบบนี้ดีแล้วล่ะ..."
"คุณหมายความความว่าไง 'ดีแล้ว' น่ะ?"
ผ่านมาแล้ว 3 วัน หลังจากเราหนีออกจากห้องชั้น 7
...เราได้รับอนุญาตให้อาบน้ำได้ 2 ครั้ง ต่อสัปดาห์
และใช้สามารถใช้ฟองน้ำได้ตามปกติ...
ไม่ว่ายังไง...เราก็ไม่ได้เหงื่อออกเลย...แม้จะผ่านฤดูกาลต่างๆไปแล้ว...
และตอนนี้...เมื่อเราอยู่ในรถ...ตัวเราก็ไม่ได้สกปรกเลยแม้แต่น้อย...
"หรือว่า คุณจะอึดอัดใจหรืออายรึเปล่า หากคุณเข้าไปในโรงอาบน้ำสาธารณะ"
"..... ..... .....ป...เปล่าหรอกน่า...ไม่ใช่อย่างนั้นนะ....."
ในที่สุด...เมื่อแสงอาทิตย์ยอมสยบให้กับความมืดมิดแห่งยามค่ำคืน...
ดวงจันทร์ขึ้นแทนที่...ทอแสงอ่อนๆสีขาวรอบๆตัวมัน...
ผมขับมาจนถึงที่แห่งหนึ่ง...
เห็นมีตึกใหญ่ๆคล้ายกับโรงเรียน...
....น่าจะใช้ได้...
ผมจอดรถข้างหน้าประตูรั้ว
และหันไปค้นดูกองเสื้อผ้ากองเดิมที่อยู่เบาะหลังรถ...
ถ้าผมยังจำได้...มันยังผ้าเช็ดตัว 2 – 3 ผืนอยู่ในนี้...
สุดท้าย...เมื่อตรวจดูอย่างละเอียด...ผมก็เจอจนได้...
ที่ผ้ามีตัวอักษรเขียนไว้ว่า "Shiraishi Construction"
สงสัยว่าผ้าผืนนี้คงจะมีคุณค่า...ที่เขามอบให้กันเป็นของขวัญ...
"เอาล่ะ รออยู่ในนี้สักครู่นะ"
"..........?..."
ผมหยิบผ้าขนหนูเช็ดตัว 2 ผืน และเดินตรงไปยังโรงเรียน...
ปีนประตูรั้วข้ามไป และมองดูรอบๆด้วยความกังวลใจ ว่าจะหาสิ่งที่ผมต้องการเจอหรือไม่...
"อ้า ตรงนั้นแหละ"
ผมเห็นก๊อกน้ำอยู่ตรงแถวๆสนามหญ้า...
คงจะใช้พ่นน้ำรดใบหญ้า...
ผมเดินเข้าไป หมุนวาล์วน้ำ...และน้ำก็ไกลออกมาจากปากท่อ...
มันเย็นจัดจนอาจจะทำให้มือผมชาเลยก็ได้...
ผมเอาผ้าที่เตรียมมา รองน้ำจนเปียกชุ่ม...
ปิดวาล์วน้ำ...และเดินกลับ....
'ปึก'
"ขอโทษที่ให้รอนะ เอ้านี่"
ผมยื่นผ้าผืนหนึ่งให้เธอ...
จากนั้น ผมถอดเสื้อกันหนาวของผมออก...
และเช็ดตัวผมเอง...
ผ้าเย็นอันชุ่มชื่นทำให้รู้สึกดี...
เมื่อเทียบกับความอุ่นของเครื่องทำความอุ่นภายในรถ...
"นี่ คุณก็ทำมั่งสิ"
"..... ..... ....."
"มันทำให้รู้สึกดีขึ้นเลยล่ะ เย็นด้วยนะ"
".....ก็ได้....."
ท่าทางเธอไม่ค่อยเต็มใจในทีแรก...
แต่แล้ว...เธอก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเธอออกอย่างช้าๆ...
ทั้งเสื้อและกางเกงยีน ยังคงใหญ่เกินไปสำหรับเธอ...
และไม่เหมือนกับผม...เธอเช็ดตัวเธอเอง
ด้วยการถือผ้าไว้ในมือ และสอดเข้าไปในเสื้อ...
".....นี่....."
"อะไรเหรอ?"
"....ย....อย่ามองสิ....."
"นะ...นั่นสินะ! โทษที"
เธอพึมพำเบาๆ...ขณะที่ยังคงถือผ้าไว้ในมือ...
เสื้อของเธอเลื่อนขึ้นๆลงๆ...
เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นเธอเป็นอย่างนี้...
ทั้งอึดอัด....ทั้งเขินอาย......บางทีเธออาจจะรำคาญผมด้วยซ้ำ...
ภายในรถ ที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด...
....เราทั้งคู่หันหลังให้กัน...
"เป็นไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นมั้ย?"
".........อื้อ....."
เมื่อผมเช็ดตัวเสร็จ กระจกข้างรถที่ตอนนี้ผมมองอยู่...ก็สะท้อนแสง...
ทำให้เห็นภาพของเธอ...ที่ยังคงหันหลังให้กับผม
ที่กำลังทำตัวของเธอให้แห้ง...เช่นเดียวกับผม...
...แน่นอนล่ะ...เธอก็ถอดเสื้อเชิ้ตเธอออกด้วย...
ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะมอง...แต่ผมได้เห็น...
...รอยแผลเป็นขนาดใหญ่.....กลางอกของเธอ....
มันมาจากไหนกัน...ขนาดของมันใหญ่กว่าที่ผมเป็นอยู่มาก...
".....นี่...."
"หือ?...เอ่อ.....อะไรล่ะ...?"
".....เธอว่ามัน......แปลกรึเปล่า.....?..."
ยังคงหันหลังให้กันอยู่...
เธอพูดกับผม...และมองผมผ่านการสะท้อนของกระจก....
25 มกราคม 2005
Silver Coupe ยังคงแล่นไปตามถนน...
ภายใต้กลุ่มเมฆเบื้องบนอันหนาแน่น...และมืดครึ้ม...
ขับรถไปเรื่อยๆ...อย่างไร้จุดหมาย...ตามปกติ...
3 วันที่ผ่านมาแล้ว...
และไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย...
ตลอดทางที่ผ่านมา เราได้เห็นโรงอาบน้ำสาธารณะที่ตั้งอยู่ข้างทาง...
และเมื่อเห็นว่า ไม่มีใครอยู่เลย...เราจึงสามารถเข้าอาบน้ำได้ซะที...
แต่ปัญหาที่ตามมานั้น...
คือเงินของเราที่กำลังจะหมด...
และดูท่ารถคันนี้กำลังจะปราศจากเชื้อเพลิงอีกครั้งหนึ่ง...
"คุณเหนื่อยบ้างมั้ย?"
"......ไม่หรอก....."
เป็นการคุยกันคำต่อคำ ระหว่างที่เรากำลังทานข้าวปั้นจากร้านสะดวกซื้อ...
พวกมันรสชาติดีกว่าอาหารที่เสริ์ฟที่ห้องชั้น 7 เป็นไหนๆ
แต่ตอนนี้...การทานอาหารประเภทนี้ประจำทำให้ผมเริ่ม.....เบื่อ.....
แต่ยังไงเราก็ไม่มีเงินพอที่จะซื้ออาหารชนิดอื่นได้ถูกกว่าแบบนี้อีกแล้ว...
".......เสียงดังจังเลยนะ......"
"หา!? เกิดอะไรขึ้น?"
".....รู้สึกว่า...เสียงรถจะดังมากกว่าเมื่อครู่นี้น่ะ......"
"อืม นั่นสินะ"
อาจจะเป็นเพราะรอยแตกของท่อไอเสีย...ตอนที่ผมหลบหนีออกจากร้านปาจิงโกะ...
ผมไม่ได้สังเกตุเลย...แต่มันก็จริง...เครื่องยนต์เสียงดังกว่าเดิมมาก...
.....แต่คงจะไม่เป็นอุปสรรคในการเดินทางนักหรอกนะ.....
เพราะปัญหาสำคัญกว่าคือ เชื้อเพลิง...
ผมขับรถคันนี้มาแล้ว 5 นาที หลังจากเข็มวัดน้ำมันชี้ไปที่คำว่า Empty
และผมเหลือเงินแค่ 900 เยน...
ไม่เหมือนตอนนั้น...แตกต่างแบบหน้ามือเป็นหลังมือ...
.....และถ้ารถเกิดดับเพราะไร้เชื้อเพลิง...เราจะทำอะไรไม่ได้อีกต่อไป.....
คิดดังนั้น...ผมจึงมองหาปั้มน้ำมันใกล้ๆ...
และต้องหาปั้มที่เป็นสถานีบริการด้วยตนเอง...
เมื่อเจอแล้ว ผมจึงขับรถเข้าไป...
"ผมต้องออกไปเติมน้ำมันให้รถ"
".....ฉันรู้....."
"อย่าออกจากรถเด็ดขาดนะ"
"..... ..... ....."
ไม่มีคำตอบ แต่เธอคงรู้ว่าผมหมายถึงอะไร...
ผมเปิดช่องเติมน้ำมันรถ และเดินออกมา....ดูรอบๆ...
มีเพียงรถคันอื่นแค่คันเดียวในปั้ม...
และตึกหลังเล็กๆที่มีพนักงานอยู่ภายใน...
.....อาจะจะมีไว้เพื่อรับและทอนเงินหลังเสร็จสิ้นภาระกิจ...
เพราะมองดูจากป้าย ่
มันบอกว่า 'โปรดรับเงินทอนจากพนักงาน"
เราคงจะต้องหนีไปจากที่นี่หากเราต้องการ...
..... ..... ..... ..... .....
23...24...25...26...
ตัวเลขบนเครื่องจ่ายน้ำมันวิ่งไปอย่างช้าๆ...
ไม่เหมือนคราวที่แล้วเลย...
มันจะเร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงนะ...ผมคิดในใจ...
และในที่สุด...เมื่อตัวเลขกำลังจะขึ้นถึง 40.....
ก่อนที่ถังน้ำมันในรถจะเต็ม.....
"ยินดีต้อนรับ!"
มาทำไมตอนนี้นะ...
พนักงานที่ผมเห็นอยู่ในตึกหลังเล็กๆเดินออกมา และตรงมายังผม...
"ลมยางล้อรถคุณยังปกติดีรึเปล่าครับ" เขาถาม
"อ้อ ครับ ยังดีอยู่" ผมตอบ...
พนักงานชายเดินไปเช็ดกระจกรถ พร้อมกับพยายามบริการเราอย่างดี...
ขณะเดียวกัน ตัวเลขวัดประมาณที่เครื่องบอกว่า เต็มถังเรียบร้อยแล้ว...
พร้อมกับเสียงปริ๊นต์ใบเสร็จ...
"อ้อ จ่ายเงินที่ตรงนั้นนะครับ"
พนักงานหยุดเช็ดกระจกก่อนจะชี้มือไปยังตึกเล็กๆนั่น...
ผมเดินไปหยิบใบเสร็จกลับมาที่รถอย่างเงียบๆ
พร้อมกับคิด....ทำยังไงดี....
"มีอะไรรึเปล่าครับ ?"
"อะ เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก"
ตอนนี้...ผมกลับมานั่งที่เดิม...
และสตาร์ทเครื่องให้เริ่มทำงาน...
.......ทำยังไงดี.....ทำยังไงดี.....
ตอนนี้พนักงานกำลังจะเช็ดกระจกหลังเสร็จแล้ว...
.....ถ้าหากผมเหยียบคันเร่งตอนนี้เลย.....
เขาก็คงจะอ่านป้ายทะเบียนหลังรถทันอย่างแน่นอน...
และเราทั้งคู่จะถูกจับในที่สุด...
.....แต่เราต้องหนีแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ตาม.....
คิดดังนั้น ผมจึงเหยียบครัตซ์
และกำลังจะ.....ปรับเกียร์จากเกียร์ว่าง มาเป็นระดับ 1 .....
"........รับนี่ไป........."
" หือ? "
"........ใช้มันเถอะ......"
เธอหยิบซองจดหมายขึ้นมา และหยิบเงิน 10,000 เยนออกมาจากในนั้น...
"ค....ค.....คุณมีเงินด้วยเหรอ!!!...."
ผมไม่นึกเลยว่าเธอจะมี...
เพราะอย่างนั้น...เราจึงต้องประสบกับความยากลำบากจนถึงบัดนี้...
"ทำไมคุณไม่บอกผมเลย?"
"..... ..... ....." เธอมองหน้าผมแบบเย็นชา ".....เธอ.......ถามรึเปล่าล่ะ.....?"
"หา? อะ....เอ่อ......นั่นสินะ....."
".....ก็เธอไม่ถามนี่....."
พร้อมกันนั้น เธอก็หันกลับไปทางหน้าต่างข้างๆ...อย่างเงียบๆ
ในที่สุด....Siver Coupe ได้แล่นไปอีกครั้งหนึ่ง...
น้ำมันเต็มถังอีกรอบ...และตอนนี้ เรามีเงินอยู่ 5,000 เยน.....
แต่เรื่องที่เกิดขึ้น มันทำให้ผมหนักใจมาก...
"นี่ คุณรู้อะไรไหม..........."
".....รับนี่ไป....ทั้งหมดที่ฉันมีอยู่แหละ....."
"อะ?!"
ผมยังพูดไม่ทันจบ...เธอก็ยื่นซองจดหมายซองอื่นๆให้กับผม...
"ผมใช้มันได้เหรอ?"
"......ก็.....แล้วแต่....."
ผมมองเข้าไป ก็เห็นแบงก์ 10,000 เยนอยู่ข้างในทั้งหมด 4 ใบ...
เพียงพอทีเดียว.....
แต่มีบางอย่างที่ยังคงอยู่ในใจผม...
.....ทำไมเธอถึงเก็บเงินมากขนาดนี้ไว้กับตัว.....?
แบงค์ 1,000 เยน สองใบที่ผมติดตัวมาก่อนจะออกจากที่นั่น
เป็นเงินทั้งหมดที่ผมเหลืออยู่ในตอนนั้น...
แต่ในกรณีของเธอ.....
เธอคงจะเตรียมตัวมาอย่างดีเลยทีเดียว...
"คุณรู้อะไรไหม....." ผมถามเธอประโยคเดิมอีกครั้ง... "คุณบอกว่า คุณไม่ต้องการตายที่ชั้น 7 ใช่มั้ย?"
".....ไม่ใช่ที่บ้านด้วย....."
"อ่าฮะ นั่นแหละ ถ้าอย่างนั้น มีที่ไหนที่คุณต้องการจะไปจริงๆรึเปล่า?"
"..... ..... ....."
"คุณไม่ได้เตรียมเงินไว้ขนาดนี้ เพื่อเหตุผลนั้นเหรอ?"
ผมนึกได้ถึงสิ่งที่เธอบอกผมไว้ก่อนหน้านี้...
ว่าเธอต้องการไปที่ไหนสักแห่ง ในขณะที่เธอยังสามารถไปได้...
และตอนนั้น เธอถามผมว่า : จะขัดขวางฉัน หรือไปกับฉัน...
"บอกตามตรงมาเลย มีที่ไหนที่คุณต้องการไปรึเปล่า?"
".....ไม่หรอก....."
"นั่นไม่ใช่คำตอบหรอกนะ"
"..... ..... ..... .....ก็มัน...ไม่มีที่ไหน...ให้ไปอยู่แล้วนี่....."
เธอพึมพำอย่างหดหู่...และน่าสงสารมาก...
ถ้าในกรณีนั้น...
เธอคงจะเตรียมตัวสำหรับการเดินทางด้วยตัวของเธอเอง...
โดยที่ยังไม่มีจุดประสงค์หรือเป้าหมายใดๆ....อยู่ตลอดเวลา....เหรอ?
มันทำให้ผมสงสัย...
ผม....ซึ่งทำอะไรเองมาตลอด.....
แต่เมื่อผมจ้องมองดูเธอ...
ผมเจอคำตอบด้วยตัวเอง....: เธอต้องการ...
"....แล้วเธอล่ะ.....?"
"ผมเหรอ...เอ่อ...ก็ไม่หรอกนะ"
".....อย่าเลียนแบบฉันสิ....."
"ใครว่าผมเลียนแบบคุณล่ะ?"
"..... ..... ....."
เราเดินทางมาไกลโดยไร้จุดประสงค์
.....คนหนึ่งออกมาจากชั้น 7 โดยไม่คิดทบทวนดูก่อน.....
.....อีกคนได้เตรียมพร้อมเอาไว้ทุกอย่าง โดยที่ไม่มีจุดมุ่งหมายปลายทาง.....
.....แต่.....
"ตอนนี้....ไม่ว่าที่ไหนๆก็ดีสำหรับผมทั้งนั้นแหละ แต่ผมต้องการจะไปที่ไหนสักแห่ง"
".....อะ?....."
สำหรับผม...ผมต้องการทางเดินที่จะก้าวไปเรื่อยๆ
อะไรก็ได้ ผมรับได้หมด...ถ้ามันยังคงเป็นทางเดิน.....
"นี่ เกาะอะวาจิที่คุณพูดถึงน่ะ คิดว่าไง?"
"..... ..... ....."
"เราไปที่นั่นได้แน่นอน ด้วยเงินที่เรามีนะ"
จริงๆแหละ ไม่ว่าที่ไหนก็ดีทั้งนั้น
ตราบเท่าที่ มันไม่ใช่ชั้น 7 หรือที่บ้าน.....ตราบเท่าที่เราสามารถไปได้...
แต่เราไม่ควรเตร็ดเตร่ไปเรื่อยๆอย่างนี้...
ผมต้องการตรงไปยังเป้าหมายที่ตั้งไว้
ไม่ว่าเป้าหมายนั้นจะเป็นอะไร...
"แล้วคุณล่ะ ต้องการจะไปที่นั่นไหม?"
"..... ..... ....." เหมือนจะได้รับคำตอบแล้ว "...... ..... .....ไม่หรอก..... ....."
พร้อมกันนั้น เธอหันกลับไปที่หน้าต่างข้างรถอีกครั้ง
และความไร้ซึ่งอารมณ์ตามแบบฉบับของเธอ...
.....ดวงตาคู่เดิม....เหมือนเดิมทุกๆอย่าง.....
กำลังมองไปยังที่ไหนสักแห่ง.....
.....เธอกำลังมองอะไรกันแน่?.....
.....เธอต้องการอะไรกันแน่ ตั้งแต่เธอออกมากับผม?.....
ความคิดเห็น