คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3
แผนที่
".....เวลาของฉัน....ยังคงอยู่ต่อไป......"
แต่ละวัน ฉันได้รับแต่เรื่องไร้สาระ และความไร้สาระ....
จากเรื่องราวสิ่งต่างๆ ในทีวี....และในทีวี...คนเดียวมาตลอด.....
ไม่มีสิ่งใดเป็นเรื่องจริง...
นำพาฉันไปสู่ความว่างเปล่า.....
"...แต่...ฉันชอบมอง.....แผนที่....."
รถไฟ รถยนต์
ฉันชอบสิ่งที่สามารถพาฉันไปยังที่ใดๆก็ได้...
ฉันมองดูแผนที่ซึ่งแขวนอยู่บนหัวเตียงนอน....
เปลี่ยนเส้นทางไปเรื่อยๆ.......
ซีดาน....รถเก๋ง....แบบเปิดประทุน.....
.....รูปแบบมากมายของประเภทรถยนต์.....
เส้นทาง #1 เป็นถนนที่ดำเนินเส้นทางไปตลอด....
ฉันวิ่งอยู่บนถนนเส้นนั้น...ตลอดเวลา......
.....ท้องฟ้าสีคราม.....ชายฝั่งทะเลอันสวยงาม.....
ฉันวิ่งมาจนถึงในที่สุด.....
สถานที่...ที่ฉันได้วาดฝันไว้.....
เดินไปอย่างช้าๆตามรอยคลื่น...
วิ่งบนทรายสีขาว...และพระอาทิตย์ส่องหลัง....
..........ถ้าฉันหลับตาลง.....ฉันสามารถไปยังที่ไหนก็ได้..........
ไปยังพื้นที่ ภูมิประเทศ....ที่ฉันไม่เคยได้เห็นด้วยตาของตนเอง.....
ไปยังผืนดิน...ที่ฉันไม่เคยได้เหยียบย่าง......
"ความทรงจำในเรื่องไร้สาระของฉัน...
เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ฉันเก็บสะสมเอาไว้....."
".....ทุกอย่างเต็มไปด้วยความว่างเปล่า.........แม้แต่ความปรารถนา....."
21 มกราคม 2005
ท้องฟ้าหลังฝน.....
กลุ่มเมฆที่ลอยสูง...เคลื่อนที่ไปอย่างรวดเร็ว.....
เสียงของล้อรถ...ซึ่งเปียกไปด้วยน้ำฝน.....
และขณะนี้...เรายังคงขับรถไปตามทาง...เช่นเคย....
ไม่มีจุดหมาย เพียงแค่ไปเรื่อยๆเท่านั้น.....ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...
ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องที่เราจะไปเกาะอะวาจิหรือไม่
เพราะยังไงเราก็ไม่มีค่าน้ำมันเพื่อจะไปที่นั่นอยู่แล้ว.....
แต่ผมยังคงขับรถตรงไป...บนถนนสายที่ไม่รู้จัก....
ขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้.....
......แต่ตอนนี้.....เราอยู่ที่ไหนล่ะ?......
ผมชักเริ่มสงสัย...
เพราะผมไม่รู้แม้แต่ภูมิประเทศบริเวณนี้ด้วยซ้ำ...
และผมได้เห็นป้ายบอกชื่อสถานที่ตามทาง....ผมก็ยังไม่รู้จักอยู่ดี.....
ผมแค่ตั้งใจว่าจะขับไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงสุดขอบโลก....
ด้วยว่า ระบบคอมพิวเตอร์นำทางภายในรถที่พังแล้วนั้น....ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกอยู่ดี...
และกว่าผมจะรู้ตัว...ผมก็เริ่มมองดูรอบๆด้วยความกังวลใจ...
ไปยังป้ายบอกทางข้างถนน...
"ฮื้อ ไม่รู้เลยแฮะ"
".....อะไรเหรอ?...."
"เอ่อ ก็ ผมไม่รู้ว่าเราอยู่ที่ไหนแล้ว "
เธอพูดกับผม ผมก็ตอบรับเธอไปตามอารมณ์
เพราะว่า ยังไงๆเธอก็คงไม่รู้เช่นกัน หากว่าผมถามเธอ....
".....อำเภอไอรุม่า.....เขตซาอิทาม่า....."
"เห?"
".....เลี้ยวขวาข้างหน้า....จะไปยังเส้นทางสาย #16....ตรงไปยังฮาชิโอยูจิ....."
"ค...คุณรู้ด้วยเหรอ!?"
"..... ..... ....."
"คุณเคยอยู่ที่นี่รึเปล่า หรือเคยมาที่นี่??"
".....ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก....."
.....แปลกมาก.....
ไม่สิ...ไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลก....
ไม่ใช่ปาฏิหาริย์หรือเรื่องอัศจรรย์อะไรหากว่าเธอจะรู้รายละเอียดเกี่ยวกับถนน....
เพราะไม่ว่าผมจะดูยังไง
เธอก็เหมือน...ไม่เคยได้มาบริเวณนี้ด้วยตัวเธอเองเลยนี่นา.....
"ถ้าอย่างนั้น เป็นไปได้ไหม ที่คุณจะรู้เส้นทาง ไปยังเกาะอะวาจิด้วย"
".....ฉันไม่เข้าใจ....เธอจะถามไปทำไม.....?"
"ก็ เอ่อ เราอาจจะไปโดยใช้ถนนธรรมดา...โดยที่ไม่ต้องขึ้นสะพานข้ามเลยก็ได้นะ
และเราก็คงจะมีเงินค่าน้ำมันเพียงพอที่จะไปที่นั่นได้"
"..... ..... ..... .....เธอ.....ต้องการไปที่นั่นเหรอ?"
"อืม เปล่าหรอก ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น"
"......งั้นเธอก็ไม่ต้องถามฉันหรอกนะ....."
พูดจบ เธอเงียบลง...
หันไปมองกระจกข้างรถ ด้วยท่าทางไร้ซึ่งความรู้สึกเช่นเคย...
แต่เธอไม่ได้มองสภาพแวดล้อมที่ผ่านๆไป....
เหมือนกับเธอกำลังมองอะไรบางอย่างที่อยู่ไกลออกไป.....
คำพูดของเธอที่ว่า 'งั้นไม่ต้องถามฉันหรอกนะ'
มันมีความหมายอะไรกันแน่ ?
เธอจะตอบยังไงหากผมบอกเธอว่า ผมต้องการจะไปที่นั่น...?
.....เรายังคงเดินทางต่อไป.....
.....ไร้ซึ่งเป้าหมาย...ไร้ซึ่งจุดประสงค์.....
มันจะไม่เกิดขึ้นหากเรามีแผนการเตรียมไว้...
เราเพียงแค่...ไม่ต้องการจบชีวิตลงที่ห้องชั้น 7 และบ้านอันหลอกลวงนั่น.....
แต่ผม.....บางทีผมคนเดียว...คือผู้ที่ต้องการอะไรสักอย่างเพื่อนำทาง...
ไม่ว่าทางนั้นจะพาไปที่ใดก็ตาม....
22 มกราคม 2005
"เย็นมากเลยนะ"
".......นั่นสิ......"
ชายหาดแห่งหนึ่ง...ผมก็ไม่รู้จักอยู่ดี...
เรามาถึงที่นี่ก่อนที่เราจะรู้ตัว.....
ผมกะว่าจะขับไปทางทิศตะวันตก...
แต่ดูแล้ว....ไหงมันลงมาทางทิศใต้ซะได้...
'วูบบ บบบ บบบ'
ท้องฟ้าอันมืดมิด...และลมทะเลอันเย็นยะเยือก....
เราทั้งคู่ออกจากรถ...และมองไปยังความมืดของผืนน้ำเบื้องหน้า....
เธอนั่งลงคนละที่กับผม และยังคงจ้องมองไปยังที่ไกลๆ....
ยังขอบฟ้า....และทะเล......
จากนั้น...หลังจากชมวิวของทะเลแห่งนี้ไปเป็นเวลาพอสมควร...
เธอเริ่มก้าวเดินอย่างช้าๆ ตรงไปยังทะเล
"....นี่....เธอคิดว่า.....จะเกิดอะไรขึ้น..."
"ผมไม่รู้ว่าคุณพูดถึงอะไร?"
"..... ..... ..... ..... .....
เธอคิดว่า....ฉันจะได้ตาย....อย่างสงบรึเปล่า....
....ถ้าฉันเดินลงไปในนั้น...?"
เธอพูดขณะที่เท้ายังคงก้าวไปบนทราย...และหันหลังให้กับผม...
.....ครั้งที่สามจบลงแล้ว....ไม่มีครั้งที่สี่.....
ทางเลือกระหว่างตายที่ชั้น 7 กับที่บ้าน....
เห็นได้ชัดเจนว่าไม่มีใครหนีออกจากทางเลือกทั้งสองนี้ได้...
นั่นคือสิ่งที่เธอได้บอกผมด้วยตัวของเธอเอง...
และในช่วงระหว่างครั้งที่สองของเธอ...
เธอบอกผมว่าไม่ต้องการตายทั้งที่ห้องชั้น 7 และที่บ้าน
เป็นสิ่งที่เธอพูด...หลังจากได้กล่าวถึง 'กฎเกณฑ์' ให้กับผม...
...หลังจาก 'หน้าที่' ของเธอได้สิ้นสุดลง...
..........เป็นเหตุผลที่ทำให้ผมรู้สึกได้...ถึงความหมายของเธอ..........
"ไม่รู้สิ ผมไม่เคยจมน้ำมาก่อนน่ะ"
"งั้น....ถ้าฉัน...เดินลงไปตอนนี้เลยล่ะ.....
เธอจะ......หยุดฉัน....หรือไม่.....?"
เธอหันมามองผมขณะที่พูด
แสงจันทร์ที่ส่องอย่างสลัวในความมืด เป็นเสมือนฉากหลังให้กับเธอ...
และดวงตาทั้งสองของเธอ...ซึ๋งเคยจ้องมองไปยังที่ไกลๆ.....ยังที่ไหนสักแห่ง...
ตอนนี้กำลังจับจ้องตรงมายังผม.....
"ผมไม่รู้ คงจะต้องดูก่อน เมื่อเวลานั้นมาถึง"
".....รู้แล้วล่ะ....."
เธอหันหลังให้กับผม และค่อยๆเดินตรงไป....ใกล้ทะเลมากขึ้น.....
"นี่ บอกผมหน่อยสิ"
"......อะไรล่ะ?....."
"คุณต้องการถูกหยุดมั้ยล่ะ?"
"..... ..... ....."
ได้ยินคำนั้น เธอหยุดก้าวเดินลงที่ใกล้ๆรอยคลื่น...
ลมแรงได้พัดเข้า ทำให้คลื่นน้ำสาดกระเซ็นเข้ามา สัมผัสกับเท้าของเธอ...
"ถ้าคุณต้องการ ผมก็จะขัดขวางคุณเอง"
".....ไม่หรอก...ไม่อยู่แล้ว....."
"งั้นคงจะดีสำหรับคุณสินะ ถ้าผมไม่หยุดคุณ ใช่ไหม?"
"..... ..... ..... ....."
ไม่มีการตอบรับ...จากคำถามของผม.....
แต่เท้าของเธอก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนเช่นกัน.....
.....นั่นคงจะเป็นคำตอบของเธอแล้วล่ะ.....
กลุ่มเมฆที่ลอยสูง...ในฤดูหนาว...
ท้องฟ้าแจ่มใส เหมือนกับจะ...เก็บความเศร้าเสียใจเอาไว้...
และลมพัดแรงจากทางเหนือ สัมผัสกับสายไฟฟ้าเหนือศีรษะ...
Silver Coupe ตัวถังรถอันเงาวับ...ส่องแสงสะท้อนกับท้องฟ้านั่น...
กับผม...ซึ่งนั่งอยู่หน้าพวงมาลัย...
และกับเธอ...บนที่นั่งผู้โดยสารดั่งเช่นปกติ...
...ผมยังคงไม่รู้ว่าเราอยู่ไหน...
แต่ปัญหาที่แท้จริงคือ...เชื้อเพลิงรถกำลังจะหมดเร็วๆนี้
เงินที่มีอยู่คงจะไม่เพียงพอ...
หลังจากเราซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อตลอดทาง...
.....เหลือเพียง 7,000 เยน.....
แน่นอน...ผมไม่รู้ว่า รถคันนี้จุน้ำมันได้เท่าไร
แต่บางที เงินก็อาจจะพอเพียงที่จะเติมให้เต็มถังได้เหมือนกัน...
ขณะที่เราทั้งคู่เดินทางไปโดยไร้จุดหมาย...หรือจุดประสงค์ใดๆ...
แต่ถ้าไม่มีเชื้อเพลิง...เราจะไม่สามารถไปไหนได้เลย...
"ผมจะไปเติมน้ำมันหน่อย"
".............รู้แล้วล่ะ....."
ผมจึงหมุนพวงมาลัย...
เลี้ยวเข้าไปยังปั้มน้ำมันใกล้ๆที่เห็นอยู่ข้างหน้า...
"ยินดีต้อนรับ! จ่ายด้วยบัตรเครดิต หรือ เงินสดครับ?"
"เงินสดครับ" ไม่เห็นต้องลังเลเลยนี่...
"91 หรือ 95 ครับ ?"
91 ? 95
เอาแล้วไง เช่นเคย ผมก็ยังไม่ทราบอะไรเกี่ยวกับรถคันนี้แม้แต่น้อย...
ตั้งแต่ผมได้รับใบขับขี่นี้มา.....
"ต้องการแบบไหนครับ ?"
"เอ่อ........"
ผมเริ่มพูดไม่ออก
และพนักงานยังคงยืนอยู่ข้างๆรถ...รอคำตอบจากผม...
และ...เมื่อผมตัดสินใจที่จะตอบไปแบบสุ่มๆ...
เพราะผมไม่สนใจว่าอันใดจะใช้ได้สำหรับรถคันนี้...
.....เธอพูดขึ้นจากเบาะนั่งผู้โดยสาร.....
".....91 ค่ะ....."
"อะ อ้อ โอเคครับ .....91 ครับ"
"91 เต็มถัง จ่ายเงินสดนะครับ ?"
"ครับ ตามนั้นเลย"
"โอเค ขอบคุณครับ"
พนักงานชายเริ่มดำเนินงานของเขาด้วยความคล่องแคล่วหลังจบประโยค...
...กลิ่นน้ำมันที่เล็ดลอดเข้ามาในรถ จากหน้าต่างที่ผมเปิดไว้สูง
"เฮ้ คุณแน่ใจเหรอ ว่ารถคันนี้ใช้แบบ 91 น่ะ?"
"..... ..... ....."
เธอไม่พูดอะไร และชี้ไปยังป้ายบอกราคา...
....อ้อ นั่นสินะ...มันถูกกว่าเห็นๆ.....
ผมไม่เข้าใจมันมากนัก...แต่ผมไม่คิดว่าราคาจะแตกต่างกันมากนักหรอก...
จึงมองไปยังตัวเลขบอกปริมาณที่เครื่องจ่ายน้ำมัน...
25...26...27...28...
ตัวเลขเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว...
ผมอาจจะ...ทำอะไรบางอย่างผิดพลาดไป...
ผมเริ่มกังวลนิดๆ
ระหว่างที่ดูตัวเลขวิ่งไปเรื่อยๆ...
ผมบอกพนักงานว่า ให้เติมเต็มถัง...
แต่ผมคงไม่มีเงินมากพอที่จะจ่าย...
ลองนับดูแบงก์และเหรียญทั้งหมด...รวมแล้ว 7,000 เยน...
และเหมือนเดิม...ผมไม่รู้ว่ารถคันนี้เก็บน้ำมันเต็มถังเท่าไร...
.....ผมจะทำยังไงดีถ้าเงินไม่พอล่ะ....?
ผมเริ่มทำการคำนวณราคาอย่างรวดเร็ว
และพบว่า ถ้าเกิน
38...39...40...41...
ตัวเลขยังคงวิ่งไปเรื่อยๆอย่างราบรื่น...ไม่มีตะกุกตะกักแม้แต่น้อย...
ผมร้อนใจมากขึ้นและมากขึ้น...
ในสิ่งที่ผมไม่เคยนึกถึงมันมาก่อนเลย...
"ให้ตายสิ รถคันนี้ใช้น้ำมันเท่าไหร่กันนะ?" ผมเผลอพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว
".....ไม่ต้องห่วงหรอก....มันจะหยุดเร็วๆนี้ล่ะ....."
"หือ?"
".....รถคันนี้ใช้
อย่างที่เธอบอก...ตัวเลขหยุดลงระหว่าง 47 กับ 48.....
...เสียงปริ๊นต์ใบเสร็จดังขึ้น...
และพนักงานคนเดิม เดินมาที่กระจกข้างรถอีกครั้ง...
"ขอบคุณที่รอนะครับ เงินทั้งหมด 5,240 เยนครับ"
"อะ โอเค นี่ครับ"
ผมหยิบแบงก์ 5,000 เยน และแบงก์ 1,000 เยน ที่ยับๆ...
ออกจากกระเป๋าตังค์ และส่งให้พนักงาน...
"เงินทอน 760 เยนนะครับ นี่ครับใบเสร็จ"
..... ..... ..... ..... .....
"ขอบคุณที่ใช้บริการนะครับ!"
ผมเลี้ยวรถออกไปยังถนน ขณะที่พนักงานกล่าวคำอำลา...
Silver Coupe ขณะนี้ ได้เคลื่อนที่อีกครั้งหนึ่ง...
ข่าวดี...ตอนนี้ผมไม่กังวลเกี่ยวกับเรื่องน้ำมันอีกต่อไป...
ข่าวร้าย...ตอนนี้ผมเหลือเงินแค่ 2,000 เยน...
มันทำให้ผมกังวลต่อไป...
แต่มีบางอย่างที่ทำให้ผมสนใจมากกว่า...
"นี่ มีคำถามนะ
คุณก็ รู้เรื่องราวเกี่ยวกับรถด้วย ใช่ไหม?"
".....ไม่มากนักหรอก....."
"คุณหมายความว่าไง ? 'ไม่มากนัก' น่ะ ?
คุณรู้นี่ว่ารถคันนี้ใช้น้ำมัน
"..... ..... ....."
แหงล่ะ เรื่องประเภทนี้เป็นความรู้รอบตัวที่ผมไม่เคยได้รู้มาก่อน
แต่เธอได้แสดงให้เห็นแล้วว่าเธอถนัดด้านเส้นทางรถ เมื่อไม่นานมานี้...
เมื่อได้เจอสิ่งที่ทำให้แปลกใจซ้ำซ้อน...
ผมจึงหยิบกระดาษบอกสเป็กเครื่องจากลิ้นชักในรถ...
"และคุณก็คง จะรู้เกี่ยวกับ การสร้างและรุ่นของรถคันนี้ด้วย รึเปล่า?"
"..........นั่นเป็นคำถามด้วยเหรอ?........"
"คิดอย่างนั้นก็ได้ ถ้าคุณต้องการนะ"
"..... ..... ..... ..... ..... Integra Type – R Coupe....."
"ถูกต้อง แล้วสเป็กเครื่องล่ะ?"
".....รุ่นปี 99 , 5 เกียร์ , ความเร็วสูงสุด 200....."
ผมไม่นึกเลยว่าเธอจะตอบจริงๆ...
ตาผมมองไปตามใบบอกสเป็กโดยไม่ได้ตั้งใจ...
ขณะที่เธอพูดไปอย่างเร็วโดยเหมือนจะไม่สนใจในสิ่งที่พูด...
".....ความยาวรถ 4,380 , ความกว้าง 1,695 , เครื่องยนต์ 1797 ซีซี....."
"..... ..... ....."
".....ต้องการให้ฉันพูดต่อไหม ?....."
"มะ...ไม่แล้วล่ะ โอเค คุณถูกหมด"
ผมเก็บใบกลับเข้าที่เดิม...
และแทบไม่เชื่อหูของตนเอง...
แต่เธอบอกถูกหมดทุกตัวอักษร
ไม่นึกว่าจะมีใครที่จำเรื่องพวกนี้ได้...
และผมก็ไม่กล้าพอที่จะเดา ว่าทำไมเธอถึงจำ...
แม้แต่ตัวเลข...เธอก็ตอบถูก....
และเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงเรื่อง ถนน และ ดอกไม้...
ผมประหลาดใจมาก ที่เธอมีความรู้หลายเรื่องทีเดียว....
"นี่ ทำไมคุณเก่งอย่างนี้ล่ะ ?"
"..... ..... ..... ไม่มีอะไรหรอก.....แค่ฉัน 'อายุมากกว่า' เธอ....ก็แค่นั้น....."
พูดจบ เธอก็หันกลับไปสู่สภาพเดิมอีกครั้ง.....เงียบสนิท ไร้ซึ่งอารมณ์
และมองไปยังกระจกข้างรถเช่นเคย...
ผมจึงไม่สามารถโยนคำถามอะไรให้เธอได้อีก...
'อายุมากกว่า' เหรอ...
ไม่น่าจะใช่....แต่เธอเคยบอกกับผมก่อนหน้านี้แล้ว...
ชื่อของเธอคือ เซตสึมิ.....หมู่เลือด O
นั่นคือข้อมูลที่เขียนอยู่บนปลอกข้อมือสีขาวของเธอ...
ไม่มีอะไรบอกผมได้เลยว่า เธออายุมากกว่าผม...
ผ่านไป....
เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มต่ำคล้อยลง....ถูกบดบังโดยกลุ่มเมฆ...
Silver Coupe แล่นไปตามทาง...
ไม่มีจุดหมาย ไม่มีที่ๆจะไป....แค่แล่นไปเรื่อยๆเท่านั้น...
ไร้ซึ่งความกังวลของเชื้อเพลิงรถ....
แต่ไร้ซึ่งความเพียงพอของเงินเช่นกัน...
.....2,000 เยน.....
เพียงพอแค่สำหรับอาหารจากร้านสะดวกซื้อ 3 – 4 วัน...
"เอาล่ะ คุณต้องการจะทำอะไรต่อไป ?"
".....เธอหมายความว่าอะไร ?....."
"ผมหมายถึง เราไม่มีเงินพอแล้วนะ"
".....แล้วไงอีก......?"
"ก็ดูสิ คุณ......เอ่อ......"
ท่าทางของเธอ...ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย...
เรากำลังคุยกันระหว่างทานข้าวปั้นที่เพิ่งซื้อจากร้านสะดวกซื้อมาหมาดๆ...
โดยสรุปแล้ว...ความจริงคือ ถ้าเรายังคงขับไปเรื่อยๆอย่างนี้...
เรากำลังใช้เชื้อเพลิงที่มีอยู่ไปอย่างช้าๆ.....
บางที...คงจะดีกว่า ถ้าเราอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ...
แต่...เป็นไปไม่ได้สำหรับผม ที่จะอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไร...โดยที่ไม่มีเป้าหมายหรืออะไรเลย...
ผมคิดเรื่องนี้ในใจตลอดทางที่ขับรถมา...
ถ้าเรายังขับต่อไปโดยใช้เส้นทางปกติ...
น้ำมันจะหมดเกลี้ยงภายใน 3 วันเป็นแน่...
ขณะเดียวกัน...2,000 เยนที่มีอยู่ เราใช้ซื้ออาหารได้เพียง 3 – 4 วันเท่านั้น...
เรากำลังจะกลายเป็นคนยากจนในไม่ช้า...
"นี่ คุณยัง...ต้องการจะไปเกาะอะวาจิรึเปล่า ?"
"..... ..... ....."
ไม่มีการตอบรับ...
เธอยังคงมองไปนอกหน้าต่างตามปกติ...
"ผมคิดว่า ผมก็อยากไปนะ"
"..........ทำไมล่ะ ?....."
"เอ่อ...ก็คือ..."
คงจะไม่เป็นอย่างนี้ ถ้าเราหนีออกจากชั้น 7 นั่น
โดยที่มีจุดประสงค์คาดหวังไว้...
เพราะว่า...ทิศตะวันออก...ทิศตะวันตก...ไม่ว่าจะที่ไหนๆ...
....ทุกๆแห่งดีหมด..สำหรับผม...
แต่คงจะเป็นเพราะเหตุผลนั้น ผมจึงต้องการจุดมุ่งหมายเสมอๆ...
ต่อมา...
เมื่อแสงอาทิตย์ยอมสยบให้กับความมืดมิดยามราตรี...
ผมหยุดรถ บริเวณที่จอดรถ ร้านปาจิงโกะแห่งหนึ่ง...
คงรู้ๆกันอยู่...ผมไม่ได้คาดหวังที่จะเล่นชนะและเอาเงินมาหรอก...
2,000 เยน...ผมทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้อยู่แล้ว...
แต่ถ้าหากผมมีความสามารถ...ผมอาจจะ 'ฉวย' เอามาได้สัก 10,000 หรือ 20,000 เยน...
นั่นเป็นสิ่งแย่ๆที่ผมคิดไว้หลายครั้งหลายคราเวลาผ่านร้านปาจิงโกะ...
ถ้าเรามีเงินมากพอ...เราก็สามารถทำอะไรได้ตั้งแต่เริ่มต้น...
และเราอาจจะไปยังเกาะอะวาจิได้อีกด้วย...
ผมจึงบอกแผนการที่ผมคิดไว้ให้เธอฟัง...
"เป็นไง คิดจะลองดูมั้ย?"
".....ไม่....."
"โอเค ดีแล้วล่ะ"
ผมคาดไว้แล้วสำหรับคำตอบของเธอ...แต่เธอตอบเร็วกว่าที่คิด...
เพราะผมไม่ได้หวังไว้ตั้งแต่แรกว่าเธอจะร่วมมือกับผมอยู่แล้ว...
และผมบอกเธออย่างกับว่า มันสำเร็จไปแล้ว...
ไม่ใช่เพราะผมต้องการให้เธอช่วยเหลือผม...
"รอในนี้นะ"
ผมเดินออกจากรถ และเดินตรงไปยังร้านปาจิงโกะ...คนเดียว...
เมื่อเปิดประตูเข้าไป...ภายในร้าน...
เต็มไปด้วยลูกปาจิงโกะ...เต็มไปด้วยผู้คน...
และที่สำคัญ...กล่องใส่ลูกปาจิงโกะที่วางอยู่เต็มพื้นไปหมด...
....แบบนี้ก็ดีสิ....
คิดดังนั้น...ผมตรงไปยังกลุ่มเครื่องสล๊อต...
..... ..... .....
ผมตรวจดูพวกมันจากมุมห้องสักระยะ...
หลังจากดูจนทั่วแล้ว...
ผมหยุดดูที่แถวเครื่องสล๊อตแถวหนึ่ง...
นักพนันวัยกลางคนจำนวนมาก...โอเคเลย...
กล่องใส่ลูกปาจิงโกะที่เต็มแล้ว 4 กล่อง...ชั้นวางเปล่าๆ 2 ชั้น เหนือพวกเขา...
.....และระยะห่างระหว่างแต่ละคน...พอสมควร...
ผมเห็นมาก่อนหน้านี้...
นักพนันพวกนี้ไม่ได้มากันเป็นกลุ่ม...หรือเป็นเพื่อนกันเลย...
.....ผมต้องการแบบนี้แหละ.....
บางที...ในสถานที่แบบนี้...คงจะไม่มีใครสังเกตุ
หากผมจะแอบหยิบมาสักกล่องนึง...
ซึ่งดูแล้ว...1 กล่อง อาจได้เงินถึง 20,000 เยน หรือมากกว่านั้น
ผมจึงรออยู่ตรงนั้น...
ต้องมีใครสักคนในกลุ่มลุกไปเข้าห้องน้ำอยู่แล้ว...
..... ..... ..... ..... .....
ผ่านไป.......30 นาที.....
นักพนันคนหนึ่งลุกขึ้นจากที่นั่งในที่สุด...
ผมแอบตามดูเขาสักระยะ เพื่อให้แน่ใจว่าเขาไปเข้าห้องน้ำแล้วจริงๆ...
แล้วผมจึงกลับมายังที่ๆเขาเคยนั่ง...
มองดูนักพนันคนอื่นๆที่ยังนั่งดีดลูกปาจิงโกะกันต่อไป...
และพนักงานที่ดูไม่ค่อยจะใส่ใจสักเท่าไหร่...แล้วผมค่อยๆเข้าไปใกล้ที่นั่งมากขึ้น...
จากนั้น.....
โดยไร้ซึ่งท่าทีที่ผิดสังเกตุ...หรือน่าสงสัย...
พยายามทำให้เป็นไปตามธรรมชาติที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้...
.....ผมหยิบกล่องจากพื้นขึ้นมา...
'แคร้ง แคร้ง แคร้ง........'
เพียงชั่วครู่...ลูกปาจิงโกะร่วงลงกระจัดกระจายเต็มพื้น...
พร้อมด้วยเสียงอันดังลั่น....
.....นั่นหมายความว่า.....ผมต้องเก็บมันขึ้นมา.....
ผมพยายามเก็บลูกทุกลูกใส่ลงกล่อง...ด้วยมือของผมเอง...
แต่มันหนักเกินไป...เกินกว่าที่ผมจะรับไหว...
...และกล่องก็ร่วงลงกับพื้นจนได้...
'โครม!!!!!!'
ทุกคนในร้านหันมามองทางผม...เพื่อที่จะดูถึงต้นเหตุของเสียงนั้น...
ผมมีความรู้สึกว่า...ใครบางคนตะโกนขึ้น...
ผมมีความรู้สึกว่า...ใครบางคนกำลังวิ่งมาทางผม...
แต่ทั้งหมดนั้น...อยู่ทางด้านหลังผม...
ผมวิ่งอย่างรวดเร็ว...และเพียง 2 เมตรเท่านั้นจากจุดที่ผมอยู่...กับทางเข้าร้าน...
'ปึงงงงงงงงง!!!'
ผมผลักประตูออกจากร้านอย่างเต็มที่....วิ่งไปที่รถ...
เมื่อเข้าไปในรถ...ผมปิดประตู เสียบกุญแจ บิดสตาร์ทเครื่อง เหยียบคันเร่ง....
ผมสปีตรถเลี้ยวออกจากร้านเพื่อหลบหนีอย่างเร่งด่วน...
จากนั้น......
'วูบบบบ......ครืดดดดดดด......ดดดดดดดด!!!!'
".....อ๊ะ.....!" เธอร้องขึ้น
"ชิ!" ผมสบถออกมาโดยไม่รู้ตัว...
รถไปกระแทกและครูดไปเป็นทางกับที่กั้นถนนหรืออะไรสักอย่าง...
ขณะที่ผมกำลังหนีออกมา...
ด้วยเพราะ...ได้ยินเสียงการชนอย่างรุนแรง...
แต่ผมเร่งเครื่องเข้าสู่ถนนโดยไม่คิดอะไรเป็นครั้งที่สอง...
".....เฮ่อ....."
ผมถอนหายใจ...เหมือนกับได้ยกภูเขาออกจากอก
และ Silver Coupe ที่ออกจากบริเวณแสงไฟ...เข้าสู่ความมืดในที่สุด...
ผมกังวลถึงการชนของรถ..
แต่ในตอนนี้ผมต้องออกจากที่นี่โดยเร็ว...
ในไม่ช้า.....
10 นาที หลังเหตุการณ์เมื่อครู่...
ไกลเกินพอจากร้านปาจิงโกะ...
ผมหยุดรถข้างทางและออกจากรถไปตรวจสอบความเสียหาย...
"......เป็นยังไงบ้าง.....?"
"อืม ก็ไม่แย่เท่าไหร่หรอก"
น้ำเสียงเธอแสดงถึงความเป็นห่วง...ตอนที่เธอเรียกผม...
ผมตอบเธอไปขณะที่ยังคงดูจุดที่ชน...
มีรอยบุบนิดหน่อยที่กันชนข้างรถ...
และรอยแตกเล็กๆที่ท่อไอเสีย...
คงไม่มีปัญหาอะไรนัก ถ้าจะขับรถต่อไปในสภาพนี้...
".....เฮ้อ....." ผมถอนหายใจอีกครั้งขณะที่เข้ามาในรถ...
เจ้าพวกบ้านั่น....
ผมนึกกลับไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านปาจิงโกะ...
ไม่น่าลื่นเลย....
ถ้าผมชำนาญกว่านี้สักหน่อย ผมก็จะหยิบมันออกมาได้แล้วเชียว...
เหตุผลที่ผมไม่สามารถถือกล่องนั้นไว้ได้นาน...
เพราะว่า...เป็นเวลานานพอควรที่ผมถืออะไรหนักๆไว้ในมือ...
ถ้าผมใช้พละกำลังทั้งหมดเท่าที่มีอยู่...
ผมก็คงจะ...สามารถทำได้....
"..........เธอคิดผิดสินะ....."
"หา ?"
".....เธอจะไม่สามารถทำได้.....ในสิ่งที่เธอไม่ควรทำ....."
เธอพูดพร้อมกับมองตรงมายังผม
"แต่มัน หนักมาก....."
".....จะดีที่สุด.....ถ้าเธอจะไม่หันไปคิดถึงมันอีก......"
"..... ..... ....."
เธอพูดถูก...
แต่ผมไม่ต้องการที่จะยอมรับ...ว่าผมเปลี่ยนไปแค่ไหน...
ยุติธรรมดีแฮะ...ผมไม่ได้คิดไว้เลย...
ว่าผมควรจะออกกำลังกายมากกว่านี้...
"ถ้าอย่างนั้น ผมจะทำอย่างไรต่อไป ?"
"..... ..... ..... ..... ....."
ไม่มีคำตอบ...ดวงตาทั้งสองข้างที่มองออกไปนอกหน้าต่าง
จ้องตรงไปยังความมืดมิดของท้องฟ้ายามค่ำคืน...
.....คงจะเป็น...สิ่งที่เธอได้บอกผม.....
.....ว่า.....ยอมแพ้ซะเถอะ.....
ความคิดเห็น