Narcissu เศร้าเล้าน้ำตา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

.....ในวันที่แสนสดใส.....

.....ในแต่ละวัน....ของช่วงฤดูหนาว.....

ฤดูใบไม้ผลิ 1996 : บันทึกของเซตสึมิ

.....ใช่.....ฉันสุขภาพไม่ดีตั้งแต่ฉันยังเด็ก.....

แม้กระนั้น...ฉันก็ยังได้เข้าโรงเรียนเช่นเดียวกันกับเด็กคนอื่นๆ.....

และระหว่างช่วงปิดเทอม ฉันก็ได้เล่นกับเพื่อนๆทั้งวันจนกว่าจะเหนื่อย...

แต่ในเดือนมิถุนายน...เพียงระยะเวลาอันสั้น หลังจากเลื่อนเข้าสู่ชั้นมัธยม...

เมื่อฉันได้สั่งซื้อชุดว่ายน้ำเพื่อที่จะใช้ในเดือนถัดไป...

.....มันกลายเป็น...การเข้าโรงพยาบาลครั้งแรก...ของฉัน.....

เป็นวันที่ยังไม่เปิดเรียนครึ่งเทอมแรกเลยด้วยซ้ำ...

เป็นวันที่ฝนหยดแรกอันเย็นยะเยือก......

และได้ตกลงมาจากท้องฟ้าอันสีขาวขุ่น.....

แน่นอนล่ะ...ในวันแรกที่มันเกิดขึ้นกับฉัน...

เพื่อนร่วมชั้นทุกๆคนได้พากันมาเยี่ยมฉันอยู่ทุกๆวัน...

และเมื่อฉันอาการดีขึ้น...ทางโรงพยาบาลได้ส่งฉันกลับมาพักที่บ้าน

เพื่อนๆก็ยังมาเยี่ยมฉันถึงบ้านในวันสุดสัปดาห์เพื่อเล่นด้วย.....

.....แต่นั่นเป็นเพียงครั้งแรก...

จากฤดูใบไม้ร่วง ไปสู่ฤดูหนาว.....ฤดูหนาว กลับไปเป็นฤดูใบไม้ผลิ.....วัฏจักรอันแสนโหดร้าย...

กลับเข้าโรงพยาบาล....กลับไปที่บ้าน....เข้าคลินิก............และเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง...

และกว่าฉันจะรู้...

บุคคลในชั้นเรียนที่ฉันเรียกว่า 'เพื่อน' ได้เปลี่ยนไป....เป็น 'คนรู้จัก'.......

..........และ 'คนแปลกหน้า' ในที่สุด

ฤดูกาลที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ.....

สุดท้าย...ฉันก็ถูกลบออกจากความทรงจำของพวกเขา...

".....เหมือนว่า.....นั่นเป็นเพียงแค่ คนทั่วๆไป.....ทำให้การมีชีวิตอยู่ของฉัน....กลายเป็นสิ่งที่ไม่ราบรื่น.....

.....และ.....ฉันคงจะ...ถูกลบเลือนไปแล้ว....."

"ฉันซึ่งใช้ชีวิตผ่านช่วงเวลาหลายฤดูกาล...ท้องฟ้าที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ....โดยที่ฉันไม่ต้องการจะพูดคุย หรือติดต่อกับใครๆ....."

"อย่างไรก็ตาม...สมุดเรียนภาษาอังกฤษของฉันก็ยังไม่เคยเปลี่ยนไป...ตั้งแต่ชั้นมัธยมต้น....จนถึงมัธยมปลาย..."

".....มันบอกฉันได้ว่า.....เวลาของฉัน...ใกล้จบลงแล้ว....

8 ปีต่อมา...

ช่วงต้นฤดูร้อน ปี 2004

.....ฤดูร้อน.....เหงื่อที่ไหลตก...

และป้ายบอกคะแนนแบบอิเล็กทรอนิกขนาดใหญ่...ติดอยู่ตรงผนังในห้องรวม.....ที่โรงเรียนสอนการขับขี่รถยนต์

...ตัวเลขของผู้สอบใบขับขี่ผ่านได้เลื่อนลงมาเรื่อยๆ....

ตาของผม และคนอื่นๆ จับจ้องไปที่ป้ายนั่นเพื่อหาหมายเลขประจำตัวของพวกเรา

"237 , 237....."

และ 1 ใน 8 แถวของตัวเลขที่เลื่อนลงมา......

ผมเห็น.....หมายเลขสอบของผมปรากฏอยู่ภายในแถวด้วย....

"..... ..... ....."

ผมเดินออกมาจากสนามสอบ...และตรงไปยังรถรับ-ส่งนักเรียน...

'แคร้ก'

ผมเปิดประตูรถที่แทบจะไร้ซึ่งคนโดยสาร...คงเป็นเพราะว่าเพิ่งจะเริ่มช่วงบ่าย...จึงไม่ค่อยมีคน...

และรถก็พาผมออกจากโรงเรียน...มุ่งตรงไปยังบ้านของผม.....

มือซ้ายผมถือคู่มือกฎระเบียบจราจร...

ในกระเป๋าเสื้อผม...ใส่ใบอนุญาตขับขี่รถที่เพิ่งได้มาหมาดๆ....

"ตอนนี้...สอบได้แล้วสินะ"

ผมพึมพำอยู่ในใจอย่างมีความสุข...แต่ไม่เต็มที่นักหรอก.....

.....ผมไม่ได้ต้องการที่ได้ขับรถอย่างจริงจัง.....

.....ผมไม่ได้ตื่นเต้นเพราะเรื่องพวกนี้เลย.....

เป็นเพราะเพื่อนร่วมชั้นเรียนของผมและสถาบันช่างเทคนิค...

ทั้งคู่แนะนำให้ผมสอบใบขับขี่ให้ผ่านให้ได้...

คืนนั้น......

เมื่อผมได้บอกกับครอบครัวว่าผมสอบใบขับขี่ได้แล้ว...

พวกเขาตอบกลับมาเพียงว่า "รู้แล้วล่ะ"

และเมื่อผมถามว่า จะขอยืมรถเพื่อลองขับหน่อยได้ไหม...

พวกเขาตอบกลับมาสั้นๆห้วนๆ อย่างรวดเร็ว ว่า " ไม่ "

ทั้งๆที่ผมไม่ได้ต้องการจะขับรถ หรืออะไรเลย....

แต่คำตอบที่ได้รับ...ผมรู้สึกว่า มันรุนแรงมาก...ถ้าหากว่าเขาเป็นพ่อแม่ของคุณล่ะ?

รุ่งขึ้น...

ผมตื่นขึ้นมาพร้อมด้วยอาการเจ็บหน้าอกอย่างรุนแรง....ผมจึงรีบไปที่โรงพยาบาลโดยทันที...

...ขณะที่รออยู่ในห้องรับแขก และผมไม่มีอะไรทำ หรือแม้แต่จะคุยกับใครๆ...

ผมจึงอยู่ในห้องที่มีแต่ความหน้าเบื่ออย่างรุนแรง...

อย่างที่ผมคิดไว้...หมอต้องทำการตรวจโรคที่ผมเป็น...

เขาจึงนำผมเข้าเครื่องเอกซเรย์ และเจาะเลือดนิดหน่อย....แล้วเขาก็เดินจากไป...

เช่นเคย...เขาปล่อยให้ผมรออยู่ในห้องเดิมไปอีกนาน....นานมาก....

และแล้ว...ผมก็ถูกพาตัวเข้าห้องนั้น...ห้องนี้.....เพื่อรับคำปรึกษาจากหมอคนอื่นๆ...

ดูเหมือนว่า ใบขับขี่ของผมยังคงอยู่ในกระเป๋าเสื้อ....อย่างสบาย...

...คงใช้เวลาอีกนานกว่ามันจะได้ทำหน้าที่...

ฤดูใบไม้ร่วง : 2004

เวลาผ่านไป...เมื่อจักจั่นตัวน้อยที่เสียงดังสุดๆ ได้เงียบลง...

ผมยังคงอยู่ที่โรงพยาบาล....ตามปกติ...

...แน่นอน...ผมไม่ได้อยู่ที่นั่นตลอดเวลา...

ผมเข้ามา...ออกไป.....เข้ามา...ออกไป.....วัฏจักรอันแสนเซ็ง...

ผมเข้ารับการผ่าตัดครั้งแรกเมื่อเดือนที่แล้ว...หลังจากนั้น

ผมจึงเริ่มกลับไปกลับมาระหว่างบ้านกับโรงพยาบาลอย่างเซื่องซึม...โดยใช้เวลาแค่ 5 นาที...

ตลอดเวลา...ผมต้องเข้าโรงพยาบาล...กลับบ้าน....เข้าคลินิก.....

และเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง...อีกครั้ง....อีกครั้ง....และอีกครั้ง......

ทั้งๆที่ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม

แต่เวลาได้ล่วงเลยผ่านไปแล้ว 5 เดือนกว่าๆ...โดยไม่รู้ตัว

ผมกลายเป็นคนเบื่ออาหาร...และต้องรับยามากขึ้นๆ...

และผมรู้สึกได้ว่า สภาพร่างกายผมเริ่มอ่อนแอลงเรื่อยๆ...

...บางครั้งผมคิดไปเองว่า ขาผมเริ่มเล็กลง...

แต่เข็มวัดน้ำหนักของเครื่องชั่งได้บอกกับผมว่า

'นั่นไม่ใช่เพราะคิดไปเองแล้วนะ'

แม้กระนั้น...ผมก็ยังคอยเฝ้าดูอาการของตนเองตลอดเวลาอย่างไม่ค่อยเอาใจใส่สักเท่าไร

...ดังกับว่า อาการนี้มันเกิดขึ้นกับคนอื่น...ไม่ใช่ผม

...ดังกับว่า ผมกับลังมองดูทีวีอยู่ ว่างั้น.....

ในใจผมไม่ได้คิดว่าสิ่งนี้มันเกิดขึ้นกับผมเลย

ไม่มีอะไรบอกผมว่านี่มันคือเรื่องจริง...

นั่นคือเหตุผล...ทั้งๆที่ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นมาเป็นที่ตัวผมคนเดียว...

ผมยังคงมองดูอย่างกับมันเป็นอยู่ที่บุคคลอื่นๆ....

ฤดูหนาว : 2004

ในวันแห่งฤดูหนาว...

หลังจากต้นคริสมาสต์ได้ถูกนำออกไปจากท้องถนนหมดแล้ว...

ผมได้รับอนุญาตให้กลับไปที่บ้านได้...คล้ายกับอยู่โรงเรียนประจำดีนะ....

เหมือนว่าผลการทดสอบร่างกายของผมใกล้จะเสร็จแล้ว...

แต่...ผมก็ไม่ได้ดีใจอะไรมากนัก...

ผมเดินทางกลับบ้าน...บ้านที่ผมไม่ได้เห็นมานานแสนนาน...

ท่ามกลางสายฝนอันหนาวเหน็บที่โปรยปรายลงมาไม่หยุดหย่อน...

.....แปลกมาก..... ทุกคนในครอบครัวของผมอยู่ที่นั่นกันหมด....

คุณพ่อและคุณแม่...ผู้ซึ่งไม่ค่อยจะเปิดปากพูดกับผม

ได้ออกมาต้อนรับผม...ด้วยสีหน้ายิ้มที่ดูแล้วไม่เหมือนจะยิ้มสักเท่าไร...

และน้องสาวคนเล็กของผม...ที่มักจะทะเลาะกันตลอดเวลา....

ได้ทำเนื้อต้ม...และอาหารชนิดอื่นๆที่ผมชอบ...เป็นอย่างดี ให้กับผม...

พวกเขาจัดที่นั่งทานอาหารให้กับผม...ปลอกส้มให้ผม...

เป็นความอบอุ่นที่ผมแทบไม่เชื่อ...เป็นภาพที่ติดตาและจะฝังในความทรงจำของผม...

มาถึงจุดนี้...ความคิดบางอย่างได้เกิดขึ้น...

เกี่ยวกับใบอนุญาตขับขี่รถ...

ซึ่งยังคงอยู่ในกระเป๋าสตางค์ตัวเดิม...

บางที....มันอาจจะจบลงแล้ว

ทั้งๆที่ยังไม่ได้ใช้ใบอนุญาตนี้เลย...

ขณะนี้ผมถูกล้อมรอบโดยคนสามคนในครอบครัว...ที่ยังคงพยายามยิ้มให้กับผม...

ผมคิดว่า...นี่อาจเป็นแผนของใครสักคน

ซึ่งทำได้อย่างแนบเนียน...แต่ยังคงน่าสงสัย........และน่าเบื่อสุดๆ.....

เดือนมกราคม : ปี 2005

ในที่สุด...ปีใหม่ก็มาถึง และผมถูกส่งกลับเข้าโรงพยาบาล...

แต่ในวันนี้...แทนที่ผมจะถูกพาไปที่ชั้น 4

ผมหยุดอยู่ที่ห้องของหมอ.....ผมถูกพาตัวไปยังที่นั่น...

จากนั้น...พ่อของผมกับหมอ ได้คุยกันนิดหน่อย

ผมจึงเข้าไปฟังด้วย...แล้วเขาก็พูดกับผม...

.....คงจะเป็นการเปิดเผยผลการตรวจร่างกายของผมแล้วล่ะ.....

พวกเขาพูดกับผมพร้อมด้วยสีหน้าอันย่ำแย่เป็นที่สุด...แต่เขาบอกว่า

...........ผมกำลังจะตาย..........

"เหรอครับ"

นั่นเป็นเพียงคำตอบรับของผม...ไม่มีคำอื่น...

เป็นเพียงประโยคที่ออกจากปากของผมไปตั้งแต่ต้นจนจบพยางค์...

และปากกาลูกลื่นในมือหมอก็ได้เคลื่อนไหวไปมาบนกระดาษ

เป็นการตอบรับคำตอบของผม...

คงจะเป็นการยืนยันที่ทางโรงพยาบาลจะต้องทำเรื่องกับคนในครอบครัวด้วย

พ่อของผมก็เช่นกัน...

..........งั้นนี่ก็เป็นเพียงแค่เรื่องเดียว..........

..........เป็นเรื่องจริง ตามที่ผมคิดไว้..........

ในวันเดียวกันนั้น...ผมถูกส่งตัวจากชั้น 4 ไปยังชั้น 7

จากห้องคนไข้รวม....ไปยังห้องส่วนตัว.....

เมื่อไปถึง...

มันดูแตกต่างจากชั้นอื่นๆมาก...ชั้น 7 นี้...

...อย่างแรก พื้นห้องที่ได้รับการทำความสะอาดจนมีแสงส่องประกาย...

...อย่างที่สอง เพดานที่สูงกว่าชั้นอื่นๆ ผมไม่เคยได้เห็นเลย...

ห้องแต่ละห้องดูประณีตดีมาก...และมีหน้าต่างขนาดใหญ่...

แสงตะวันที่ส่องเข้ามาตรงจุดอย่างกับว่าวิศวกรได้ออกแบบไว้...

.....แต่หน้าต่างนั่นเปิดเพียงเล็กน้อย.....

ผมลองเทียบความกว้างของช่องหน้าต่าง

ศีรษะผมแทบจะเข้าไปได้พอดีเลย...

และปลอกข้อมือที่สวมข้อมือผมได้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด...

ปลอกข้อมือที่ผมเคยสวมตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้าโรงพยาบาลนี้

.....มีชื่อของผม และหมู่เลือดเขียนบอกไว้.....

แต่ตอนนี้มันจากสีน้ำเงินเป็นสีขาว...

เพดานสูงๆ...ปลอกข้อมือสีขาว...

และหน้าต่างที่เปิดช่องสูงไม่เกิน 15 เซนติเมตร...

ผมได้ยินเสียงทีวีเครื่องหนึ่ง กำลังฉายรายการเฉลิมฉลองปีใหม่

เมื่อผมได้ขึ้นมาที่ชั้น 7 นี้...

.....และเป็นรุ่งอรุณของวันนั้น...ในช่วงปีใหม่.....

.....ที่ผมได้พบกับเธอเป็นครั้งแรก.....